Kabała

Żydowski system teozofii, filozofii, nauki, magii i mistycyzmu oparty na Torze, rozwijał się od średniowiecza i stanowił ważną część zachodniego okultyzmu. Studia kabalistyczne i magia są częścią niektórych tradycji współczesnego czarnoksięstwa i pogaństwa. Kabała pochodzi od hebrajskiego słowa QBL (Qibel), oznaczającego "otrzymywać" lub "to, co jest otrzymywane". "Kabała" została po raz pierwszy użyta w XI wieku przez hiszpańskiego filozofa Ibn Gabirola, aby opisać tajną ustną tradycję i od tego czasu jest stosowana do wszystkich żydowskich praktyk mistycznych. Kabała jest środkiem do osiągnięcia jedności z Bogiem przy jednoczesnym utrzymaniu aktywnego życia w doczesnym świecie. W swojej roli w zachodniej magii kabała jest nauką o literach, uniwersalnym języku, z którego tworzone są wszystkie rzeczy. Ta nauka o literach służy do tworzenia słów i dźwięków w rytuale. Według legendy kabała została przekazana przez Boga grupie aniołów, którzy po Upadku nauczyli jej człowieka, aby zapewnić mu drogę powrotną do Boga. Została przekazana od Adama Noemu do Abrahama, który zabrał ją do Egiptu, gdzie została przekazana Mojżeszowi. Mojżesz umieścił go w pierwszych czterech księgach Pięcioksięgu, ale pominął go z Księgi Powtórzonego Prawa. Inicjował do Kabały 70 starszych, którzy kontynuowali tradycję przekazywania jej ustnie. Dawid i Salomon byli adeptami kabalizmu. Ostatecznie mądrość została spisana. Kabała to zbiór pism anonimowych autorów. Główne dzieła to Sefer Yezirah, czyli Księga Stworzenia, oraz Zohar, czyli Księga Splendoru. Początki Sefer Yezirah sięgają VIII wieku. Uważa się, że Zohar został napisany przez Mojżesza de Leona z Guadalajary w Hiszpanii w XIII wieku. Od samego początku mistycyzm kabały był podobny do mistycyzmu gnostycyzmu, włączając w to koncepcje magii, kosmologii i aniołów. Kabała utrzymuje, że Bóg jest zarówno immanentny, jak i transcendentny; Bóg jest wszystkim, zarówno dobrym, jak i złym; wszystkie rzeczy tworzą całość zorganizowanego wszechświata; a litery i cyfry są kluczami do odkrycia tajemnic wszechświata. Bóg, En Soph lub Ain Soph, jest nieograniczony i wypełnia wszechświat. Od Boga pochodzi 10 emanacji, zwanych sefirotami, aniołów i ludzi, które tworzą strukturę Drzewa Życia i reprezentują aspekty boskości. Drzewo Życia ukazuje zstąpienie boskości do świata materialnego i ścieżkę, dzięki której człowiek może wznieść się do boskości, będąc jeszcze w ciele. Każda sefira to poziom wiedzy. Sefiroty są zorganizowane w trzy trójkąty, przy czym dziesiąta sefira spoczywa u podstawy. Trójkąty reprezentują część ludzkiego ciała: głowę, ręce i nogi; dziesiąta sefira reprezentuje narządy rozrodcze. Trójkąty są ustawione na trzech filarach, po prawej Miłosierdzie (zasada męska), po lewej Surowość (zasada żeńska) i pośrodku Łagodność, równowaga między nimi. Sefiroty oraz ich nazwy i aspekty to:

1. Kether, najwyższa korona
2. Chokmah, mądrość
3. Binah, zrozumienie
4. Chesed, miłosierdzie, wielkość
5. Geburah, siła, rygor
6. Tiphareth, piękno, harmonia
7. Netzach, zwycięstwo, siła
8. Hod, splendor
9. Yesod, podstawa
10. Malkuth, królestwo

Kosmos dzieli się na cztery światy: Atziluth, świat archetypów, z którego wywodzą się wszelkie formy manifestacji; Briah, świat stworzenia, w którym archetypowe idee stają się wzorami; Yetzirah, świat formacji, w którym wyrażane są wzory; i Assiah, świat materialny, płaszczyzna, którą postrzegamy naszymi fizycznymi zmysłami. Każda sefira jest podzielona na cztery sekcje, w których działają cztery światy. Sefirot to także święte imię Boga, które jest niepoznawalne i niewypowiedziane. Biblia podaje różne substytuty, takie jak Elohim i Adonai. Osobiste imię Boga to Tetragram, YHVH, zwykle wymawiane jako Jahwe, a występujące w Biblii jako Jehowa. Cztery litery JHVH odpowiadają czterem światom. Magiczne zastosowania kabały rozpoznano już w XIII wieku. W okresie renesansu alchemicy i magowie używali kombinacji liczb kabalistycznych i imion boskich w rytuałach i zaklęciach. Tetragramaton cieszył się ogromnym podziwem ze względu na jego władzę nad wszystkimi rzeczami we wszechświecie, w tym demonami. Począwszy od końca XV wieku kabała została zharmonizowana z doktrynami chrześcijańskimi, tworząc chrześcijańską kabałę, której zwolennicy twierdzili, że magia i kabała dowiodły boskości Chrystusa. Cornelius Agrippa von Nettesheim włączył Kabałę do swojej De Occulta Philosophia, wydana w 1531 r., co spowodowało jej błędne skojarzenia z czarami. Również w XVI wieku symbole alchemiczne zostały włączone do kabały chrześcijańskiej. Żydowskie studiowanie kabały osiągnęło szczyt w XIX wieku, a następnie spadło. Zainteresowanie zostało później ożywione przez nieżydowskich zachodnich okultystów, takich jak Francis Barrett, Eliphas Levi i Papus. Kabała stanowiła część nauk Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku. Dion Fortune nazwał Kabałę "Jogą Zachodu". Zachodni okultyści połączyli Kabałę z Tarotem i astrologią. W niektórych tradycjach Czarnoksięstwa i Pogaństwa Drzewo Życia jest używane do pracy na ścieżkach, magii przeznaczonej do samorealizacji.

kamienie

Kamieniom przypisuje się wiele magicznych, leczniczych i szczęśliwych właściwości. Kamienie półszlachetne są używane w amuletach, aby odpędzić złe oko, chorobę i śmierć, wywołać szczęście i fortunę lub leczyć różne dolegliwości. Na przykład sardonyks i kocie oko są uważane za ochronę przed czarami, podczas gdy koralowce chronią przed złym okiem i zapobiegają bezpłodności. W magii ludowej kamienie o określonych kształtach i cechach są uważane za nadprzyrodzone lub szczęśliwe. Legenda głosi, że Coinneach Odhar, XVII-wieczny szkocki jasnowidz, otrzymał dar drugiego widzenia za pomocą kamienia z dziurą. Kiedy pewnego dnia ścinał torf dla rolnika, zatrzymał się na drzemkę i obudził się z kamieniem na piersi. Spojrzał przez otwór i zobaczył wizję żony rolnika, która przynosiła mu zatruty posiłek. Kiedy kobieta przyniosła mu posiłek, nakarmił nim psa, który zdechł. Kamienie z dziurami są symbolami kobiecymi i były używane w wielu rytuałach płodności w całej historii. W czarownictwie kamień z dziurą jest szczególnym znakiem łaski bogini Diany i przyniesie znalazcy szczęście i szczęście. Okrągły kamień, duży lub mały, również jest uważany za szczęśliwy, ale tylko wtedy, gdy znalazca wymówi zaklęcie i trzykrotnie wyrzuci kamień w powietrze. Oddanie takiego kamienia sprowadza nieszczęście na znalazcę. W Indiach dziurawy dolmen ma uzdrawiającą moc. W Ozarks szczególnie szczęśliwy jest kamień z dziurą znaleziony w bieżącej wodzie, który można zebrać i umieścić w pudełku pod werandą lub progiem. Owalne lub okrągłe kamienie znalezione w niektórych częściach Irlandii nazywane są kamieniami przeklętymi i są obracane w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (widdershins) w zaklęciach przeklinających. Słynny kamień z Blarney w południowej Irlandii, czterometrowy blok wapienia, według niektórych legend był darem czarownicy. Uważa się, że całowanie kamienia obdarza wielkim darem oratorskim. Prawdziwe pochodzenie kamienia nie jest znane. Inna legenda głosi, że kamień został przywieziony do Irlandii z Ziemi Świętej. Mówi się, że małe kamienie lub kamyki rozrzucone na podłodze uniemożliwiają czarownicom wejście do domu. W przypadkach opętania przez demony i klątw, podobno na przeklętych spadał grad kamieni, podążając za nimi, gdziekolwiek się udają. Kamienie wydają się pochodzić znikąd, nawet spływają z sufitów w pokojach.

Kamienie Rollright

W Cotswolds w Anglii grupa prehistorycznych stojących kamieni związanych w popularnej legendzie z czarownicą. Kamienie Rollright, które szacuje się na starsze niż Stonehenge, znajdują się między Chipping Norton i Long Compton, na wysokim, wietrznym grzbietem z widokiem na Long Compton. Obszar ten ma długą historię czarów. Pierwotne przeznaczenie kamieni Rollright nie jest znane, ale mogło służyć jako miejsce rytualnych zgromadzeń. Według legendy nienazwany król duński i jego armia najechały kiedyś na Anglię. W Rollright natknęli się na wiedźmę, a król szukał jej nadprzyrodzonej wiedzy, pytając, czy podbije Anglię. Kazała mu przejść siedem kroków na szczyt grzbietu. Gdyby mógł zobaczyć poniżej wioskę Long Compton, zostałby królem Anglii. Król skwapliwie zastosował się do jej instrukcji. Ale na siódmym kroku odkrył, że widok wsi jest przesłonięty przez kurhan. W tej chwili wiedźma krzyknęła: Zatop się człowieku i wznieś się w kamień! Królem Anglii będziesz nikim. Król i wszyscy jego ludzie zostali nagle zamienieni w kamień. Król stał się samotnym Królem Kamieniem. W pobliżu jego żołnierze utworzyli kromlech, czyli krąg, zwany Ludźmi Króla. Czarownica przygotowała się, by zamienić się w starsze drzewo, ale zanim to zrobiła, cofnęła się do czterech rycerzy króla, którzy pozostali w tyle, szepcząc i spiskując przeciwko królowi. Zamieniła ich w kamień i dziś nazywają się Szepczącymi Rycerzami. Pierwotnie ludzie króla liczyli 11 kamieni, ale niektóre zostały rozbite na kawałki. Kromlech ma około 100 stóp średnicy. Uważa się, że kamienie pochodzą z epoki brązu; Szepczący Rycerze są najprawdopodobniej częścią kopca pogrzebowego. Legenda głosi, że o północy kamienie ożywają i ponownie zamieniają się w ludzi. Łączą się w dłonie i tańczą, a każdy, kto ma pecha, by na nich spojrzeć, albo szaleje, albo umiera. Zgodnie z XVIII-wieczną tradycją dziewczęta z wioski szły do Szepczących Rycerzy jeden po drugim w noc świętojańską i słuchały uważnie, mając nadzieję, że usłyszą w szeptach swoją przyszłość i los. Do 1949 Kamienie Rollright były regularnie używane jako miejsce spotkań Czarownic. Czasami miejscowi lubili podkradać się i szpiegować czarownice. Jedną z takich osób był Charles Walton, który został zamordowany w 1945 roku w czymś, co wyglądało na rytualne zabójstwo. W 1949 roku dwie osoby z zewnątrz obchodziły sabat, a wynikający z tego rozgłos w prasie zmusił Czarownice do pójścia gdzie indziej. W 1964 londyński sabat zorganizował specjalne spotkanie w Rollright Stones, aby opublikować artykuł w magazynie. Kamienie zostały zniszczone przez nastolatków, a dostęp do nich jest teraz ograniczony do godzin dziennych.

kiss of shame (pocałunek wstydu)

Hołd złożony diabłu przez całowanie jego pośladków. O osculum infame, jak go nazywano, wspominano niemal w każdym spisanym sprawozdaniu z sabatu czarownic, z których większość zeznań została wydobyta podczas tortur. Pocałunek wstydu był uważany za ostateczny akt poniżenia, chociaż niektóre czarownice rzekomo protestowały, że Diabeł nie miał wspólnego późniejszego, ale znajduje się tam druga twarz. Pocałunek podobno został dany na początku szabatu, po tym, jak Diabeł przeczytał listy swoich wyznawców. Czasami czarownice zbliżały się do niego tyłem, w prawdziwie piekielny sposób, po czym odwracały się, ukłoniły, podrapały i pocałowały. Od nowych wtajemniczonych zawsze wymagano pocałunku wstydu . Po pocałunku czarownice i Diabeł rozpoczęli ucztę. Czarownice podobno także całowały tyłki demonów niższej rangi. Podczas gdy pocałunek wstydu był zwykle aktem hołdu, w jednym przypadku, w przypadku czarownic z North Berwic w Szkocji w latach 1590-92, pocałunek był pokutą nałożoną przez diabła. W Wiadomościach ze Szkocji, ogłaszających przeklęte życie doktora Fiana (1592), W. Wright donosi:

… a widząc, że zwlekali długo, oto przy ich przyjściu cieszyli się nimi wszyscy do pokuty, która polegała na tym, że powinni ucałować jego pośladki na znak wierności wobec Niego, który postawiony na gołej ambonie, każdy uczynił tak, jak miał cieszył się nimi.

Oskarżenia o pocałunek wstydu były często podnoszone podczas inkwizycji i procesów o czary i herezję. Oskarżono więc katarów i waldensów, sekty religijne prześladowane za herezję, podobnie jak templariuszy w XIV wieku. Podobno templariusze wymagali od nowicjuszy całowania przełożonych w odbyt, pępek, podstawę kręgosłupa i fallus. Podobno niektórzy rycerze czcili diabła pod postacią czarnego kota, którego całowali pod ogonem. W 1303 r. Walter Langton, biskup Lichfield i Coventry w Anglii, został oskarżony o czary i służbę diabłu, w tym o pocałunek wstydu; był w stanie oczyścić się z zarzutów. Ale niejaki Guillaume Edeline, lekarz na Sorbonie we Francji, nie miał tyle szczęścia. Oskarżony o czary, on przyznał się do złożenia pocałunku wstydu, gdy diabeł pojawił się w postaci barana. Edeline został stracony w 1453 roku. Diabeł zażądał również pocałunku wstydu w innych postaciach oprócz człowieka i barana. W średniowiecznym traktacie Errores Haereticorum stwierdzono, że katarzy wzięli swoją nazwę "od określenia kot, którego całują w tył, w którego postaci ukazuje się im Szatan". Opowieści z XII wieku opowiadają o szatanie ukazującym się swoim wyznawcom w postaci czarnych kotów lub ropuch i domagających się pocałunków pod kocim ogonem lub w pysk ropuchy.

Knights Templar (Templariusze)

Znani również jako Zakon Świątyni, templariusze zaczęli od wzniosłych ideałów rycerskości, krucjat i wiary chrześcijańskiej, praktykowanych przez ekskluzywny klub zakonnych rycerzy. Został założony około 1119 roku przez Hugh de Payens z Szampanii we Francji i niewielką grupę rycerzy, którzy poświęcili się ochronie pielgrzymów do Ziemi Świętej i wypędzaniu z niej niewiernych. Zakon zgromadził wielkie bogactwa i władzę, które dwa wieki później przyniosły jego upadek pośród nikczemnych oskarżeń o herezję, kult diabła, bluźnierstwo i homoseksualizm. Po jej powstaniu templariusze szybko zdobyli reputację i szacunek. Ich sztandar, biała flaga z karmazynowym krzyżem, stał się symbolem chrześcijańskiej wojny z niewiernymi i najwyższymi ideałami. Grupy organizowano w całej Europie i Anglii, ale Francja pozostała twierdzą. Wszyscy członkowie zobowiązali się do całkowitego posłuszeństwa Wielkiemu Mistrzowi. Rycerze składali śluby ubóstwa, pokory i czystości, które były ściśle przestrzegane. Jako zakon religijny templariusze nie podlegali opodatkowaniu przez Koronę i nie podlegali prawom kraju; odpowiadali tylko przed papieżem. Mimo ubóstwa poszczególnych rycerzy zakon zabiegał o datki na sfinansowanie swojej świętej wojny. Napływały pieniądze, a porządek rósł w siłę. Obrzędy zakonu były utrzymywane w głębokiej tajemnicy. Z czasem dało to początek wielu ciekawym spekulacjom i plotkom na temat tego, co naprawdę działo się w twierdzach templariuszy. Przez pokolenia opowiadano historie o bluźnierczych obrzędach, w których wyrzekano się Chrystusa jako fałszywego proroka, a krzyż był opluwany, oddawany i deptany. Co więcej, podobno templariusze angażowali się w rytuały homoseksualne i czcili diabła, który pojawił się pod postacią czarnego kota, którego całowali pod ogonem. Podobno czcili też idola Bafometa, w niektórych wersjach wypchaną ludzką głowę, w innych czaszkę lub sztuczną głowę z trzema twarzami. Mówiono, że templariusze piekli dzieci i smarowali tego bożka płonącym tłuszczem. Przez lata nikt nie działał na podstawie tych historii. W Ziemi Świętej zakon wykorzystał swoje ogromne bogactwa, aby wejść do handlu. W czasach rozejmu pożyczał pieniądze i zawierał transakcje z wrogiem. Potęga finansowa zakonu, a także jego nietykalność wobec prawa świeckiego, wywoływały coraz większą niechęć wśród szlachty, w szczególności króla Francji Filipa IV, który sam był jednym z ich dłużników. Upadek krucjat niewiele zaszkodził zakonowi. W XIV wieku był u szczytu potęgi. Następnie Filip, pożądając ogromnych bogactw zakonu, wyruszył, by przejąć jego bogactwa i ziemie, oskarżając Rycerzy o herezję. Chętnym wspólnikiem króla był papież Klemens V. 13 października 1307 r. Filip aresztował w paryskiej świątyni wielkiego mistrza Jakuba de Molaya i 140 rycerzy. Kolejne aresztowania nastąpiły w całej Francji. Templariusze byli masowo poddawani torturom. Wielu przyznało się do bluźnierstwa i demonicznych zbrodni, o które zostali oskarżeni, chociaż zeznania były tak różnorodne, że nie zgromadzono przekonujących dowodów. Niemniej jednak Filip kontynuował masowe prześladowanie zakonu. 22 listopada Filip przekonał papieża Klemensa do wydania bulli nakazującej aresztowanie wszystkich templariuszy i zajęcie ich własności. Nie wszystkie kraje były przestrzegane tak gorliwie jak chciał Filip; potrzebna była druga bulla papieska, aby zmusić króla Anglii Edwarda II do torturowania templariuszy w jego dominium. W innych krajach okazywano wyrozumiałość wobec templariuszy, z których część została uniewinniona lub pozwolono wstąpić do innych zakonów. W 1310 roku w Paryżu rozpoczęły się publiczne procesy templariuszy. Ci, którzy przeżyli brutalne tortury, zostali postawieni przed sądem, oskarżeni o długą listę przestępstw i przesłuchani. Kilku Rycerzy broniło zakonu. Pięćdziesięciu czterech, którzy odmówili spowiedzi, Filip nakazał zabrać na przedmieścia i spalić na stosie. Mimo to nie było ostatecznego dowodu herezji. Relacje o bożku Bafometie były bardzo zróżnicowane. Wielu templariuszy mówiło tylko, że słyszeli o czymś takim, ale nigdy tego nie widzieli. Mimo to przeciwnicy zakonu twierdzili, że bożek był dowodem na to, że templariusze przyjęli mahometanizm niewiernych. W całej Europie templariusze byli skazywani za czary i herezję i paleni na stosie. Klemens oficjalnie rozwiązał zakon w 1312 roku. Papież określił, że wszystkie aktywa mają zostać przekazane konkurencyjnemu zakonowi, szpitalnikom, ale nie było to powszechnie przestrzegane. Aktywa we Francji i Anglii zostały skonfiskowane przez Filipa i Edwarda, którzy wykorzystywali je do celów osobistych lub obdarowywali nimi przyjaciół. W innych częściach Europy aktywa przejęły inne zamówienia. Wielki Mistrz de Molay przebywał w więzieniu przez siedem lat. W 1314 został umieszczony na szafocie w Paryżu i nakazano mu odbyć publiczną spowiedź. W zamian zostałby uwięziony na całe życie, a nie stracony. Ku zaskoczeniu władz de Molay ze złością potępił swoje prześladowania i powiedział, że był torturowany na podstawie kłamstwa. Rozwścieczony Filip rozkazał de Molay spalić żywcem. Zginął o zachodzie słońca tego samego dnia, powoli i boleśnie w płomieniach. Według legendy umierający de Molay oświadczył, że na dowód swojej niewinności Filip i Klemens zostaną wezwani na spotkanie z nim przed tronem Boga w ciągu roku. Obaj mężczyźni zginęli w tym czasie. Możliwe, że niektóre oskarżenia pod adresem templariuszy miały w rzeczywistości jakieś podstawy, choć bez wątpienia opowieści były dość przesadzone. Ze względu na kontakt z innymi religiami w Ziemi Świętej templariusze mogli wchłonąć niektóre obrzędy i wierzenia do własnego systemu. Niektórzy uczeni uważają, że mogli przyjąć aspekty gnostycyzmu i zrytualizować homoseksualizm. Wiele z ich sekretów nigdy nie zostanie poznanych.

knots (węzły)

Wiązanie i rozwiązywanie węzłów jest używane do wiązania i uwalniania energii w wielu ludowych zaklęciach magicznych i formułach. Starożytni Egipcjanie i Grecy wiązali węzły na sznurki, dla zaklęć miłosnych. "Węzeł Izydy", czerwony amulet jaspisu, owinięty w całun królewskich egipskich mumii, wzywał ochronę Izydy i jej syna Horusa dla zmarłych w zaświatach. Starożytni Rzymianie wierzyli, że węzły mogą powodować impotencję, zwłaszcza jeśli trzy sznury lub liny o różnych kolorach były związane w trzy węzły, podczas gdy para recytowała śluby. Według Pliniusza takim małżeńskim nieszczęściom można było zapobiec, pocierając wilczy tłuszcz o próg sali weselnej. Inne stare wierzenia dotyczące węzłów utrzymują, że ich wiązanie zapobiega ciąży u kobiety, a ich rozwiązanie ułatwia poczęcie i poród. W głównych praktykach religijnych uważa się, że zawiązane frędzle mylą złe duchy, co jest jednym z powodów, dla których księża noszą kołnierzyki bez krawatów, ponieważ złe duchy złapane w węzły będą zakłócać nabożeństwa. Legenda głosi, że prorok Mahomet został oczarowany przez złego człowieka i jego córki, które zawiązały węzły na sznurku, który ukryły w studni. Zaklęcie wykonane na Mahomecie sprawiły ,że był chory i wyniszczony prawie na śmierć. Aby go uratować, Bóg interweniował i wysłał archanioła Gabriela, aby ujawnił, gdzie ukryto sznur i jak złamać zaklęcie. Kiedy przyniesiono mu sznur, Mahomet wyrecytował 11 wersetów z Koranu. Kiedy mówił każdą linijkę, węzeł się rozluźniał. Kiedy wszystkie węzły zostały rozwiązane, czar prysł. W Surze CXIII w Koranie Mahomet nazywa pracę magów "złem [kobiet, które] dmuchają na węzły". Uważano, że czarownice i czarownicy są w stanie kontrolować wiatr za pomocą trzech węzłów zawiązanych na linie, a czasem chusteczką. Kiedy trzy węzły zostały zawiązane w odpowiedni magiczny sposób, wiatr się w nich wiązał. Czarownicy i czarownice czasami sprzedawali swoje magiczne węzły marynarzom. Uwolnienie jednego węzła przyniosło łagodny wiatr południowo-zachodni, dwa węzły silny wiatr północny, a trzy węzły burzę. W folklorze Szetlandów i Skandynawii niektórzy rybacy kierują wiatrem w ten sposób. Wiara w kontrolowanie wiatru poprzez wiązanie go sięga legend starożytnej Grecji. Odyseusz otrzymał torbę wiatrów od Aeolus, aby pomóc mu w jego podróży. W zachodnioafrykańskim czarodziejstwie wiązanie węzła podczas wypowiadania imienia osoby daje stopień władzy węzła nad osobą o imieniu. Moc jest zachowana tak długo, jak długo zawiązany jest węzeł. Na zachodzie Irlandii, stara metoda leczenia chorego bydła wymagała zawiązania węzła robaka, kawałka sznurka zawiązanego w pewne węzły i przeciągniętego przez grzbiet zwierzęcia. Jeśli sznurek szedł gładko, krowa wyzdrowiałaby; jeśli złapie i zahaczy, zwierzę umrze. W magii węzły są używane do wiązania i rozluźniania bóstw i mocy; jako narzędzia w ataku i obronie psychicznej; i w magiczne sidła. Magiczne węzły mają również moc zabijania. Według średniowiecznej formuły drabina wiedźmy, zrobiona ze sznurka z dziewięcioma węzłami, po ukryciu powoduje powolną śmierć ofiary. Wiele współczesnych czarownic używa węzłów w magii sznurów. W jednej metodzie Wiedźma zawiązuje dziewięć węzłów podczas intonowania i/lub wizualizacji swojego celu. Do dziewiątego węzła zaklęcie jest gotowe, a magiczna moc jest przechowywana w węzłach. Zgodnie z niektórymi formułami, czar jest następnie wykonywany przez rozwiązywanie węzłów, zwykle pojedynczo przez okres dziewięciu dni; według innych sznurek jest zawiązany w okrąg. Magia sznurów jest również wykonywana przez sabat jako grupa. Węzły ślizgowe są tkane na sznurkach, a magiczna moc zostaje uwolniona, gdy węzły zostaną poluzowane.

Koło Roku

We współczesnym pogaństwie i czarostwie cykle życia ciągłych narodzin, śmierci i odnowy wyrażone w zmieniających się porach roku. Koło Roku jest oznaczone ośmioma sezonowymi festiwalami, które są związane z naturalnymi przejściami pór roku i stary celtycki kalendarz rolniczy. Słońce, które rządzi porami roku, symbolizuje koło, a Ziemia obracająca się wokół Słońca również jest kołem. Obserwowanie świąt sezonowych uświadamia celebransom, jak obraca się kosmiczne koło i jaki jest związek jednostki z Ziemią. Święta sezonowe znane są również jako sabaty, termin ten zanikł ze względu na związek z demonicznymi orgiami opisanymi w literaturze europejskich polowań na czarownice. Współczesne pogańskie obrzędy sezonowe czerpią z wcześniejszych tradycji obrzędów rolniczych. Obchody pór roku dały możliwość twórczej ekspresji poprzez poezję, muzykę, taniec, pieśni i dramaty. Uroczystości obejmują zarówno dawne zwyczaje pogańskie, jak i nowo powstałe rytuały. W pogaństwie i czarostwie nie ma ortodoksyjnej liturgii, a obrzędy są tak różne i tak twórcze, jak wielu, którzy w nich uczestniczą. Koło Roku honoruje Boginię, Boga i Naturę, i zapewnia środki do dziękczynienia za dobrodziejstwa ziemi. Święta to czas radości, ucztowania, tańca i wesołości. Generalnie odbywają się na zewnątrz i mogą trwać ponad dwa dni lub więcej. Nie wszystkie tradycje czy osoby obchodzą każdy z ośmiu świąt. Każda tradycja podąża za własnymi zwyczajami i rytuałami. Beltane i Samhain są najbardziej powszechnie obserwowanymi.
Wigilia przesilenia zimowego (Yule). Przesilenie zimowe to najdłuższa noc w roku. Bogini budzi się ze snu i odkrywa, że jest w ciąży z Bogiem Słońca. To czas na refleksję i przebudzenie z ciemności. Rytuały przesilenia, zarówno zimą, jak i latem, są uniwersalne i mają na celu pomóc Słońcu zmienić bieg na niebie.
Samhain. Starożytne święto celtyckie, które świętuje początek naznaczonej śmiercią zimy i początek celtyckiego Nowego Roku. Obserwuje się go 31 października. "Samhain" (wymawiane sow-ain) to irlandzki termin oznaczający "koniec lata". Zgodnie z tradycją gaszono domowe ogniska i ponownie rozpalano od świątecznego ogniska. Samhain oznacza trzecie i ostatnie żniwo oraz przechowywanie zapasów na zimę. Zasłona między światami żywych i umarłych jest w najcieńszym punkcie w roku, ułatwiając komunikację. Dusze zmarłych wchodzą do krainy żywych. Ciasta pieczone są jako ofiary za dusze zmarłych. Samhain to czas inwentaryzacji życia i pozbycia się słabości i tego, co już nie jest pożądane. Samhain jest popularnie znany jako All Hallow′s Eve lub Halloween, a wiele gier i zwyczajów ewoluowało w jego przestrzeganiu. Możliwe, że zwyczaj "cukierka albo psikusa" wywodzi się ze starej irlandzkiej praktyki chłopskiej chodzenia od drzwi do drzwi w celu zebrania pieniędzy, ciasta chlebowego, sera, jajek, masła, orzechów, jabłek itp. w ramach przygotowań do święta św. , Columb Zabij. Jabłka pojawiają się w wielu obrzędach, zwłaszcza jako składniki naparów. Namaczanie jabłek mogło kiedyś być formą wróżenia.
Imbolc (Imbolg). Zimowe święto oczyszczania i ognia, często nazywane "Świętem Świateł". Obserwuje się ją 1 lutego "Imbolc" lub "Imbolg" (wymawiane iv-olc), co w języku irlandzkim oznacza "w brzuchu" lub "laktacja" i oznacza wzrost życia w łonie Matki Ziemi. Świętuje Brigid (Brigit), irlandzką celtycką boginię ognia, płodności, uprawy, zwierzęta gospodarskie, mądrość, poezja i sztuka gospodarstwa domowego. Imbolc dostarcza pierwszych przebłysków życia w ciemności Ziemi. Bogini przygotowuje się do narodzin Boga Słońca. "Świece" to chrześcijańska nazwa tego święta, znanego również jako Dzień św. Brygidy.
Równonoc wiosenna (Ostara). Dzień i noc oraz siły męskie i żeńskie są w równej równowadze. Wiosenna równonoc obserwowana około 21 marca toruje drogę do nadchodzącej bujności lata. To czas pielęgnowania nowego rozwoju i uruchamiania nowych projektów. Można odprawiać obrzędy dionizyjskie.
Beltane. Jeden z wielkich celtyckich festiwali słonecznych, obchodzony w dawnych czasach przy ogniskach. Obserwuje się 1 maja. Beltane to irlandzki termin oznaczający "wielki ogień". Obrzędy Beltane celebrują narodziny, płodność i rozkwit wszelkiego życia, uosobione przez zjednoczenie Bogini i Boga Słońca, znanego również w schrystianizowanej tradycji jako Król Zima i Królowa Maj. Celebranci przeskakują przez miotły i tańczą wokół majowych, symboli płodności. Rozpalane są wielkie ogniska. Zostawiane są dary dla wróżek. Uważano, że ogniska Beltane przynoszą płodność uprawom, domom i inwentarzowi. Ludzie tańczyli deosil lub zgodnie z ruchem wskazówek zegara wokół ognisk lub pełzali między ogniskami na szczęście i ochrona przed chorobami. Bydło pędzono przez ogniska w celu ochrony przed chorobami. W czasach druidów Druidzi rozpalali ogniska na zboczach wzgórz, wypowiadając zaklęcia. Połowa lata. Jeden z najważniejszych i najbardziej rozpowszechnionych festiwali słonecznych w Europie i powszechny na całym świecie. Umiera Bóg Słońca. W tradycji europejskiej noc przed przesileniem około 21 czerwca to czas wielkiej magii, zwłaszcza zaklęć miłosnych. Niektóre zioła zbierane o północy przyniosą szczęście i ochronią przed nieszczęściem. Łatwiejszy kontakt z baśniowym królestwem. Rozpalane są ogniska, aby pomóc Słońcu zmienić kurs na niebie, a rytuały przypominają te dla Beltane. Płonące koła toczą się w dół, a płonące dyski rzucane są w Słońce. Szczyt mocy Boga Słońca objawia się w rozkwicie upraw i zwierząt gospodarskich. Celebryci przeskakują nad ogniskami.
Połowa lata. Jeden z najważniejszych i najbardziej rozpowszechnionych festiwali słonecznych w Europie i powszechny na całym świecie. Umiera Bóg Słońca. W tradycji europejskiej noc przed przesileniem około 21 czerwca to czas wielkiej magii, zwłaszcza zaklęć miłosnych. Niektóre zioła zbierane o północy przyniosą szczęście i ochronią przed nieszczęściem. Łatwiejszy kontakt z baśniowym królestwem. Rozpalane są ogniska, aby pomóc Słońcu zmienić kurs na niebie, a rytuały przypominają rytuały Beltane. Płonące koła toczą się w dół, a płonące dyski rzucane są w Słońce. Szczyt mocy Boga Słońca przejawia się w rozkwicie upraw i hodowli zwierząt. Celebryci przeskakują nad ogniskami. Lughnasadh (Lammy). Wielki festiwal gier i tańca, nazwany na cześć Lugh, irlandzkiego celtyckiego boga słonecznego. Obserwuje się 1 sierpnia. Lughnasadh odnosi się do słów oznaczających "dawać w małżeństwie" i był kiedyś związany z kontraktami małżeńskimi. Za dziewięć miesięcy czeka nas kolejny Beltane, narodziny lata i życia. Według średniowiecznej legendy, festiwal świętuje ślub irlandzkiego boga Lugha z Sovranty Irlandii, boginią Eriu. Wiedźma Eriu zostaje przekształcona w piękność przez małżeństwo i uosabia ziemię Irlandii. Dokonywane są pierwsze żniwa, którym towarzyszą dziękczynienia i obrzędy, aby zapewnić obfitość przyszłorocznych plonów. Niektóre tradycje traktują śmierć Świętego Króla jako ofiarę, aby zapewnić płodność przyszłorocznych plonów. W dawnych pogańskich zwyczajach krew koguta była rozlewana po polach. Lammas, od staroangielskich terminów "bochenek" i "masa", to schrystianizowana nazwa starego saskiego święta owoców i zbóż, ukuta przez wczesny Kościół angielski. Święto obchodzono wraz z pierwszymi żniwami, dojrzewaniem jabłek i pszenicy ozimej, z której zgodnie z tradycją robiono bochenki i poświęcano w kościele. Lammas Day był również dniem rozliczeń. W Szkocji rolnicy dzierżawcy zabrali pierwsze zbiory zboża do swoich właścicieli 1 sierpnia, aby zapłacić czynsz. Równonoc jesienna (Mabon). Po raz kolejny dzień i noc oraz siły męskie i żeńskie są równe. Równonoc jesienna, obserwowana około 21 września, to czas drugich żniw, bilansowania rachunków życia i przygotowań do zimy. Tradycyjnie misterium eleuzyjskie obserwuje się w obrzędach i dramatach. "Mabon" to nazwa wprowadzona w latach 70., aby nadać festiwalowi celtycki charakter.

koszmar

Brzydki demon lub wiedźma, która w nocy siada na klatce piersiowej, powodując ogromny dyskomfort, uczucie ciężkości i duszenia oraz złe sny. Jest to również określenie samego złego snu - definicja, która dominuje w obecnym popularnym użyciu. W minionych wiekach wierzono, że demony przynoszą sny erotyczne, a także przerażające, kusząc swoje ofiary zakazaną żądzą. Mare to staroangielski incubus, męski demon. Erotyczne sny mogły być również wywołane przez sukuby, żeńskie demony. W XVI wieku szwajcarski alchemik Paracelsus twierdził nawet, że miesiączka przyniosła koszmary. Bardziej prawdopodobne, że koszmary erotyczne były wynikiem stłumionych pragnień seksualnych. Wiara w koszmary jako prawdziwe demony jest starożytna. Bóg burzy Alu sprowadził na Babilończyków koszmary, podczas gdy Grecy doświadczyli ataków giganta Efialtesa. Zohar lub "Księga Splendoru" w Kabale twierdzi, że sukkuby rzeczywiście wywoływały koszmary u mężczyzn. W średniowieczu czasami uważano, że koszmary senne są spowodowane zaklęciami rzucanymi przez czarownice lub opętaniem. Ludzie chronili się przed przerażającymi demonami odmawiając zaklęcia i modlitwy oraz czyniąc znak krzyża przed pójściem spać. Współczesne badania wykazały, że syndrom "starej wiedźmy" jest powszechny na całym świecie; w Stanach Zjednoczonych dotyka około 15% populacji. Syndrom charakteryzuje się tym, że osoba budzi się, aby znaleźć się sparaliżowana i w obecności istoty nieludzkiej, czasami humanoidalny kształt i wyłupiaste oczy, które często siadają na jego klatce piersiowej i powodują uczucie uduszenia. Doświadczenie to czasami towarzyszy stęchłym zapachom i odgłosom szurania. Okultyści wciąż przypisują takie ataki złym duchom. Jedna z przedstawionych teorii naukowych sugeruje, że zespół Starej Wiedźmy może być skutkiem ubocznym słabo rozumianego zaburzenia snu, takiego jak narkolepsja.

Księżyc

Od czasów starożytnych Księżyc był kojarzony z kobietą i jej płodnością, cyklem miesięcznym, mocami opiekuńczymi i mocami ciemności. Księżyc, władca nocy i tajemnice ciemności, reprezentuje wilgoć, wilgoć, intuicję, emocje, przypływy, psychikę, nastroje i szaleństwo. Uosabia czas, ponieważ jego fazy dostarczyły ludzkości pierwszego kalendarza. We współczesnym czarostwie Księżyc jest źródłem mocy Czarownic, ściągniętym z nieba; jest pracownikiem magii. Wielka Bogini, Bogini Matka, Wszechzroszona, jest najbardziej groźna i potężna jako księżycowe bóstwo. W najwcześniejszych czasach pierwotnych Księżyc był postrzegany jako źródło płodności wszystkich rzeczy. Jego światło uważano za niezbędne dla obfitych zbiorów, dużych stad i stad oraz płodności człowieka. Wierzono, że kobiety zachodzą w ciążę dzięki promieniom księżyca. Kobiety, które pragnęły dzieci, spały w świetle Księżyca; ci, którzy nie uciekali się do prymitywnych zaklęć, takich jak pocieranie brzucha śliną, aby uniknąć obrzęku przypominającego woskowanie Księżyca. Od starożytności fazy księżycowe rządziły wszystkimi aspektami życia. Przybywający Księżyc jest pomyślny dla sadzenia roślin i nowych przedsięwzięć, szczęścia i wzrostu; ubywający Księżyc to czas umniejszania i niszczenia. Fazy księżycowe rządziły magicznymi rytuałami tworzenia i konsekracji magicznych narzędzi, przyzywania duchów, przygotowywania remediów i zaklęć oraz rzucania zaklęć. Obcinano sobie włosy i paznokcie, zawierano małżeństwa i zawierano interesy, puszczano krew i podróżowano według faz księżyca. Uważano, że Księżyc rządzi nastrojami, wilgocią w ciele i mózgu. W 1660 roku jeden z angielskich astrologów oświadczył, że dzieci urodzone podczas pełni Księżyca nigdy nie będą zdrowe, ale ryzykują obłędem lub obłędem księżycowym. Wierzenia ludowe na temat Księżyca przetrwały do dnia dzisiejszego. Księżyc wciąż wpływa na magiczne rytuały. Cykl menstruacji kobiety jest powiązany z fazami księżyca. W wielu kulturach słowa "Księżyc" i "menstruacja" są takie same lub bardzo podobne.

Księżyc jako osoba i bóstwo.

Księżyc był przede wszystkim potęgą i siłą do około 2600 p.n.e., kiedy to uosabiał się w cywilizacjach Bliskiego Wschodu jako Człowiek na Księżycu lub Wielki Człowiek. Podczas swojego zanikania Człowiek z Księżyca został pożarty przez smoka i zszedł do podziemi. Wstał na nowo jako jego syn. Uważano również, że Księżyc inkarnuje się na Ziemi jako król; niektóre linie królów twierdziły, że są przedstawicielami Księżyca i nosiły nakrycia głowy z rogami. Ostatecznie Człowiek na Księżycu został zastąpiony przez bóstwo Księżyca, które było najpierw bogiem, a potem boginią. Bogini Księżyca była Wielką Boginią, dawczynią wszystkich rzeczy w fazie wzrostu i niszczycielką wszystkich rzeczy w fazie zanikania. Przejęła nawozową moc Księżyca i była obrończynią kobiet. Jako niszczyciel mogła sprowadzać burze, zwłaszcza ulewne deszcze, i powodzie. Księżycowi bogowie i boginie zostali przedstawieni w postaci półksiężyców, pomyślnego symbolu przybywającego i szczęśliwego Księżyca. Wielka Bogini była związana z Krową, Gatem i Bykiem, których rogi reprezentowały półksiężyc lub rogaty Księżyc. Dla Greków bogini Selene była kiedyś jedyną boginią księżyca. Selene została zastąpiona przez Artemis (Diana) i Heca te. Prawdziwa moc Księżyca znajdowała się w Hekate, która rządziła słabnącym i ciemnym Księżycem, w czasie, gdy Księżyc wślizgnął się do podziemi, a duchy i duchy chodziły po ziemi. Hekate stała się znana jako Trójgłowa Hekate, której potrójne aspekty łączyły Selene, Artemidę i Hekate. Mówiono, że czarownice z Tesalii potrafią ściągnąć z nieba moc Księżyca. W micie Afrodyta nauczyła swojego syna, Jasona, "jak ściągnąć ciemny księżyc", kiedy tylko potrzebował magii

Księżyc w Czarostwie.

We współczesnym czarostwie kult Bogini kojarzony jest z Księżycem. Małżonką Bogini jest Rogaty Bóg, bóg lasów, którego rogi reprezentują zarówno bestie natury, jak i rogaty Księżyc. Czynności i magiczne działania czarownicy lub sabatu są zaplanowane w czasie zgodnie z fazami księżyca. Większość sabatów spotyka się w pełni księżyca; niektórzy spotykają się również w nowiu. Księżyc jest uosobieniem potrójnego aspektu Bogini, zwykle Diany (rzymskie imię jest bardziej powszechne niż greckie imię Artemida), Dziewicy, która rządzi nowym i przybywającym Księżycem; Selene, Matrona, która rządzi Księżycem w pełni; i Hekate, Starucha, która rządzi słabnącym i ciemnym Księżycem. Magia do leczenia, zysku, szczęścia i wzrostu jest wykonywana podczas przybywającego Księżyca. Magiczna moc jest największa w noce pełni księżyca, szczególnie o północy. Magia wiązania, odpędzania i eliminowania odbywa się w fazie zanikania. Moc Księżyca jest również ściągana do rytuału transu zwanego Ściąganiem Księżyca, w którym wysoka kapłanka przywołuje do siebie ducha Bogini, aby mogła przemówić do swoich wyznawców. Niektóre feministyczne czarownice odprawiają rytuał wycia do Księżyca, aby połączyć się z prymitywną mocą Bogini wewnątrz. Księżyc kojarzy się z metalowym srebrem, preferowanym przez czarownice ze względu na jego właściwości jako amulet

kule wiedźmy

Ozdobne bombki, produkowane w Anglii od XVIII wieku, często wisiały w oknach, aby odpędzić zaklęcia czarownic lub nieszczęście. Pojawili się w Ameryce w XIX wieku. Kule czarownic mają średnicę do siedmiu cali i są głównie zielone lub niebieskie, chociaż niektóre są ozdobione emaliowanymi zawijasami i paskami w różnych kolorach. Inne są posrebrzane, aby działały jak wypukłe lustra. Ze względu na podobieństwo do szklanych kulek używanych przez rybaków w sieciach, kule wiedźmy kojarzą się z wieloma przesądami i legendami o morzu. W Ozarks kula wiedźmy jest zrobiona z czarnych włosów skręconych woskiem pszczelim w twardą kulkę wielkości marmuru. Jest używany w przekleństwach. Jeśli wiedźma chce kogoś skrzywdzić lub zabić, robi kłębek włosów i rzuca nim w ofiarę. W folklorze Ozark mówi się, że gdy ktoś zostaje zabity przez klątwę wiedźmy, kula wiedźmy zawsze znajduje się w pobliżu ciała. Kula wiedźmy to także określenie grzyba purchawki występującego w niektórych częściach Ameryki, który pali się przez długi czas. Indianie używali go do przenoszenia ognia z jednego obozu do drugiego.

Kyteler, Lady Alicja (? -ok. 1324)

Lady Alice Kyteler była zamożną i szanowaną kobietą i pierwszą osobą, która została osądzona za czary w Irlandii. Była również jedną z pierwszych oskarżonych czarownic w średniowieczu, które zostały również oskarżone o herezję. Minęły prawie dwa stulecia, zanim oskarżenia o herezję stały się rutyną w procesach o czary. Lady Alice była jedną z nielicznych oskarżonych, którym udało się przeciwstawić swoim oskarżycielom. Rodzinna zazdrość o pieniądze najwyraźniej była głównym czynnikiem w wyrównywaniu stawianych jej zarzutów. Lady Alice była jedną z najbogatszych mieszkańców Kilkenny. Duża część jej bogactwa trafiła do niej dzięki sukcesji mężów. Trzech z nich zmarło, a Lady Alice wyszła za mąż po raz czwarty. Kiedy jej czwarty mąż, sir John le Poer, zachorował na tajemniczą, wyniszczającą chorobę, on i pasierbowie stali się podejrzliwi wobec Lady Alice. Le Poer rzekomo znalazł ukryty w ich domu worek pełen ohydnych składników do mikstur i proszków czarnej magii. Wraz z pasierbami oskarżył ją o zaczarowanie jej pierwszych trzech mężów na śmierć i pozbawienie le Poer jego "naturalnych zmysłów" poprzez użycie jej magicznych mikstur. Oskarżenia wzbudziły zainteresowanie Richarda de Ledrede, biskupa Ossory, który mógł sam skonfiskować część majątku Lady Alice. W 1324 de Ledrede przeprowadził inkwizycję i ustalił, że Kilkenny było domem dla bandy heretyckich czarowników, której głową była Lady Alice. De Ledrede oskarżył Lady Alice i jej zespół w następujących siedmiu zarzutach:

1. Wyparli się wiary Chrystusa.
2. Składali w ofierze żywe zwierzęta różnym demonom, w tym niskiej randze Robinowi, czyli synowi sztuki. Poćwiartowali zwierzęta i zostawili je na rozstajach. Jedno ze źródeł podało, że ofiara składała się z dziewięciu czerwonych kogutów i oczu dziewięciu pawi.
3. Używali czarów, by zasięgnąć rady u demonów.
4. Odbywali wieczorne spotkania, na których bluźnierczo naśladowali władzę Kościoła, wymierzając karę ekskomuniki zapalonymi świecami, nawet przeciwko własnym mężom, od stóp do czubka głowy, wymieniając wyraźnie każdą część. a następnie zakończył zgaszenie świec i krzykiem: "Fi! Fi! Fi! Amen."
5. Wywoływali choroby i śmierć oraz wzbudzali miłość i nienawiść, używając złych proszków, maści, maści i świec. Składniki obejmowały "pewne okropne robaki"; paznokcie martwych mężczyzn; wnętrzności kogutów ofiarowanych demonom; włosy, mózgi i strzępy całunów chłopców, którzy zostali pochowani bez chrztu; różne zioła; i "inne obrzydliwości". Podczas gdy recytowano zaklęcia, składniki gotowano w kotle zrobionym z czaszki odciętego złodzieja.
6. Lady Alice użyła czarów, aby dzieci jej czterech mężów przekazały jej i jej ulubionemu synowi Williamowi Outlawe całe swoje bogactwo. Zaczarowała też sir Johna le Poera do tego stopnia, że był wychudzony, a jego włosy i paznokcie odpadły. Pokojówka ostrzegła go, że padł ofiarą czarów. Otworzył kilka zamkniętych skrzyń i znalazł "worek pełen okropnych i obrzydliwych rzeczy", które przekazał kapłanom.
7. Robin, lub Son of Art, był demonem inkuba Lady Alice, który pojawił się jako kot, włochaty czarny pies lub czarny mężczyzna. Demon był źródłem jej bogactwa.

Postawiono również zarzut, że Lady Alice wzięła miotłę i zmiotła ulice Kilkenny, grabiąc brud i śmieci w kierunku domu swojego ulubionego syna, mrucząc: "Do domu Williama, mojego syna / Hie, całe bogactwo miasta Kilkennie". Biskup de Ledrede domagał się aresztowania Lady Alice, Williama i innych anonimowych czarowników. William wywołał zamieszanie, a ze względu na status rodziny biskup został zablokowany. Postanowił sam zająć się tą sprawą, ekskomunikował Lady Alice i wezwał ją do stawienia się przed nim. Uciekła do Dublina. Aby nie zostać gorszym, de Ledrede oskarżył Williama o herezję. Lady Alice wywierała presję na jej wpływowe kontakty i aresztowała i uwięziła de Ledrede. Został zwolniony po 17 dniach. Jego następnym krokiem było napiętnowanie całej diecezji, ale został zmuszony do zniesienia zakazu przez Lorda Sprawiedliwości, który stanął po stronie Lady Alice. De Ledrede kilka razy próbował wszcząć cywilne aresztowanie Lady Alice i innych osób pod zarzutem czarów. Lady Alice ponownie uciekła, tym razem do Anglii. W Kilkenny została potępiona jako czarodziejka i heretyczka. Tego samego dnia de Ledrede publicznie spalił jej worek pełen "obrzydliwości". Jedyną karą, jaką de Ledrede mógł wymierzyć Wilhelmowi, była pokuta polegająca na wysłuchaniu trzech mszy dziennie przez rok, nakarmieniu pewnej liczby biednych ludzi i pokryciu ołowiem prezbiterium kościoła i kaplicy. William nie zrobił tych rzeczy i ostatecznie został uwięziony. Biskupowi udało się aresztować służącą Lady Alicji, Petronilę, i kazał ją wychłostać, dopóki nie przyznała się do czarów i orgii, w których brała udział Lady Alicja. Petronilla została ekskomunikowana, skazana i spalona żywcem 3 listopada 1324 roku. Jej śmierć była pierwszą śmiercią przez spalenie za zbrodnię herezji w Irlandii. Zapisy mówią, że inni, którzy byli zamieszani przez Petronillę jako członkowie bandy czarowników, zostali zatrzymani; niektórzy uciekli. Niektórych stracono przez spalenie, podczas gdy innych po prostu ekskomunikowano, ubiczowano i wygnano z diecezji. Lady Alice spędziła resztę życia w komfortowych warunkach w Anglii. Biskup de Ledrede został sam oskarżony o herezję i wygnany ze swojej diecezji, ale odzyskał łaskę w 1339 roku. Kolejny proces o czary w Irlandii miał miejsce dopiero w XVII wieku.

kołki wiedźmy

Na wiejskich terenach Ozarków talizmany do trzymania czarownic z dala od domu, wykonane z cedrowych kołków z trzema zębami, wbite w ziemię w ścieżce do drzwi. Wierzenia ludowe utrzymują, że zęby są związane z Trójcą. Nadepnięcie na kołek wiedźmy lub zakłócenie go jest uważane za pecha.

kołyska wiedźmy

Środek do torturowania oskarżonych czarownic. Czarownica była związana w worku, przewiązała go przez konar drzewa i kołysała. Kołysanie kołyski tej wiedźmy, jak ją nazywano, powodowało głęboką dezorientację i pomagało w wywoływaniu spowiedzi. Najbardziej poddani do tego doznali także głębokich halucynacji, które prawdopodobnie dodawały kolorytu ich zeznaniom. Termin "kołyska wiedźmy" odnosi się również do nowoczesnych technik deprywacji sensorycznej i urządzeń stosowanych do wywoływania odmiennych stanów świadomości.

kapelusz czarownicy

Stereotypowy obraz czarownicy to brzydka, stara wiedźma w wysokim, czarnym, spiczastym kapeluszu z szerokim rondem. Pochodzenie tego stereotypu nie jest pewne. W średniowiecznych drzeworytach czarownice są ukazane w różnych strojach z tamtych czasów, w tym w chustach i kapelusze o różnych fasonach. Wiele z nich jest pokazanych z odkrytą głową, z lokami latającymi na wietrze. Niewykluczone, że kapelusz wiedźmy jest przesadą w stosunku do popularnego na dworach królewskie z XV wieku czy wysokie, ale tępe kapelusze noszone przez purytanów i Walijczyków. Bez względu na modę, szpiczaste kapelusze były źle widziane przez Kościół, który kojarzył punkty z rogami diabła. Stożkowe kapelusze bez ronda były kojarzone z męskimi czarodziejami i magami. Możliwe, że artysta gdzieś po drodze dodał rondo, aby czapki były bardziej odpowiednie dla kobiet. W czasach wiktoriańskich wysoki, czarny, stożkowy kapelusz i brzydka wiedźma stały się łatwo rozpoznawalnymi symbolami niegodziwości w ilustracjach bajek dla dzieci. Inną możliwością jest to, że kapelusz wiedźmy może rzeczywiście sięgać starożytności. Starożytne etruskie monety z miasta Luna mają po jednej stronie głowę, która może być boginią Dianą, związaną z czarownicami. Głowa nosi stożkowaty kapelusz bez ronda. Większość współczesnych czarownic nosi odkrytą głowę lub nosi rytualne nakrycia głowy, takie jak opaski z półksiężycem lub innym symbolem religijnym umieszczonym na czole. W rytuałach, w których reprezentowana jest Bogini i Rogaty Bóg, najwyższa kapłanka może nosić koronę z opaską na głowę, a arcykapłan hełm z rogami lub porożem.