fairies (wróżki)

Zastęp nadprzyrodzonych istot i duchów, które istnieją między ziemią a niebem. Zarówno dobre, jak i złe wróżki były kojarzone z czarownicami. Podczas polowań na czarownice w Europie i na Wyspach Brytyjskich oskarżone czarownice często próbowały ratować swoje życie, twierdząc, że ich sztuki czarownic uczyły wróżki, co wydawało się mniej wrogie, niż gdyby nauczał ich diabeł. W większości wróżki pozostawały w swojej własnej kategorii, choć gdy było im wygodnie, duchowieństwo sprzymierzyło się z nimi z diabłem. Wiara we wróżki jest powszechna i starożytna, szczególnie silna w Europie i na Wyspach Brytyjskich. Wróżki mają różne kształty i rozmiary i są znane pod dziesiątkami imion, między innymi w zachodniej tradycji brownie, elf, krasnolud, troll, gnom, pooka, kobold, leprechaun i banshee. Podczas kolonizacji Ameryki wierzenia wróżek zostały przetransportowane przez Atlantyk, gdzie przetrwały w Appalachach, Ozarkach i innych odległych obszarach górskich. Słowo wróżka pochodzi od łacińskiego terminu fata lub "fate". Fates były nadprzyrodzonymi kobietami, które lubiły odwiedzać nowonarodzone dzieci. Archaiczny angielski termin oznaczający wróżkę to fay, co oznacza zaczarowany lub zaczarowany; stan zaklęcia to fayerie, które stopniowo przekształciło się w faerie i fairy. Istnieją cztery główne proponowane pochodzenie wróżek:

1. Wróżki to dusze zmarłych pogan. Będąc nieochrzczonymi, cienie lub dusze są złapane w zaświatach i nie są wystarczająco złe, aby zstąpić do piekła, ani wystarczająco dobre, aby wznieść się do nieba.
2. Wróżki to upadłe anioły. Kiedy Bóg wyrzucił Lucyfera z nieba, aniołowie, którzy byli lojalni wobec Lucyfera, zeskoczyli z nim do piekła. Ale Bóg podniósł rękę i zatrzymał ich w połowie lotu, skazując ich, by pozostali tam, gdzie byli. Niektórzy były w powietrzu, niektórzy na ziemi, a niektórzy w morzach i rzekach. To przekonanie jest szeroko rozpowszechnione w tradycji Irlandii, Szkocji i Skandynawii.
3. Wróżki to duchy natury. Wróżki należą do wielu duchów, które zamieszkują wszystkie rzeczy i miejsca na planecie.
4. Wróżki to maleńkie istoty ludzkie. Istnieją dowody na to, że niskorosłe rasy zamieszkiwały części Europy i Wysp Brytyjskich w epoce neolitu i brązu, przed rozprzestrzenieniem się Celtów. W Irlandii mityczna rasa zwana Tuatha de Danaan żyła w kurhanach i schronach zakopanych pod wzgórzami i kopcami. Byli nieśmiali i pracowici, a gdy silniejsze rasy najeżdżały i podbijały swoją żelazną bronią, wycofywały się do lasów, by żyć w tajemnicy. Byli poganami i nadal czcili pogańskie bóstwa. Byli blisko natury i mieli wyostrzone zmysły psychiczne. Niektórzy byli biegli w metalach i górnictwie, a niektórzy byli pasterzami, utrzymującymi stada drobnego bydła i koni. Niektórzy prowadzili wojnę partyzancką przeciwko najeźdźcom. Legendy o Robin Hoodzie i Robu Royu mogą być związane z baśniową wiedzą.

Nieuchwytne rasy wróżek były traktowane z podejrzliwością i przesądami przez większe rasy i stopniowo zostały obdarzone w powszechnej wierze magicznymi atrybutami i cechami. Rasy te, takie jak Lapończycy, Piktowie i ludy rzymsko-brytyjsko-iberyjskie, nie były tak małe, aby nie mogły mieszać się z Celtami, Normanami i Sasami. Wielu z nich zostało sługami i poddanymi, podczas gdy niektórzy pobrali się i mieli mieszane rody. Przed XIII wiekiem podziwiano baśniową krew. Spośród czterech głównych idei, dwie ostatnie mogą być najbardziej prawdopodobne: małe rasy zostały zidentyfikowane jako wróżki i przypisano im w tradycji nadprzyrodzone zdolności i cechy duchów natury.

Wiedza o wróżkach.

Cechy fizyczne wróżek są różne. Niektóre z nich to malutkie, uskrzydlone, pajęcze stworzenia, wysokie na kilka cali, które potrafią osiąść na kropli wody i ledwie sprawiają, że drży. Niektóre to krasnoludy i "mali ludzie" niewiele mniejsi od śmiertelników. Inni to giganci. Wróżki są brzydkie i piękne. Zwykle są psotne i nieprzewidywalne i muszą być ułagodzone przez prezenty w postaci jedzenia i nieskazitelnie czyste domy. Przesądni nazywają ich "dobrymi ludźmi" lub "dobrymi sąsiadami", aby pozostać w łaskach wróżek. Pozyskane przez śmiertelnika, wróżki mogą być bardzo hojne dzięki darom, materialnym lub psychicznym, takim jak jasnowidzenie lub zdolność do leczenia. Niektóre są złe i wrogie. Wielu jest lubieżnych i lubi uwodzić śmiertelników; niektórzy nawet poślubiają śmiertelników. Ogólnie rzecz biorąc, mówienie o wróżkach i ich działaniach jest uważane za pecha. Aby to zrobić, skłaniają ich do pobicia i natychmiastowego zniknięcia wszystkich darów obdarowanych przez wróżki, takich jak bogactwo i majątek, a nawet kochanków wróżek lub samych małżonków. Wróżki są nocnymi stworzeniami i lubią pić, tańczyć i śpiewać. Ich muzyka jest znakomita. Ich kolor jest zielony, co również utożsamiane jest z wiedźmami. Być może zielona odzież pomaga im wtopić się w lasy; niektórzy podobno mają zieloną skórę. Utrzymują wiele zwierząt, w tym psy, bydło i owce, które zwykle są czerwono-białe, ale nie trzymają kotów ani ptactwa. W irlandzkim folklorze koty są uważane za wróżki, generalnie za złe. Pianie kogutów odpędza wróżki, wiedźmy i demony. Podobnie jak Losy, wróżki uwielbiają odwiedzać nowonarodzone dzieci śmiertelników i nie zawahają się ukraść tych, które nie są ochrzczone lub "małych pogan", zastępując ich podmieńcami - zasuszonymi dziećmi wróżek. Wróżki szczególnie pragną jasnowłosych dzieci, aby poprawić swój własny owłosiony potomek. Aby chronić niemowlęta przed porwaniem przez wróżki, tradycyjnie zawieszano nad nimi w kołysce otwarte żelazne nożyczki - ponieważ uważa się, że żelazo odstrasza wróżki - lub żelazną szpilkę wbijano w ich ubrania. Inne środki obejmowały ułożenie spodni ojca dziecka przez kołyskę; narysowanie kręgu ognia wokół kołyski; uczynienie znaku krzyża nad dzieckiem; skropienie go i kołyski wodą święconą; i nadanie mu pseudonimu. To ostatnie odnosi się do wierzeń w magiczną moc imion (patrz imiona mocy). Jeśli wróżki nie znają prawdziwego imienia dziecka, nie będą w stanie rzucić na nie magicznego zaklęcia. W tradycji czarownice miały zmówić się z wróżkami, aby ukraść niemowlęta lub dzieci za pieniądze, a brzydkie, opóźnione w rozwoju lub niesforne niemowlęta skreślano jako podmieńców. Wierzono, że podmieńcy mogą zostać nakłonieni do przyznania się, jeśli zostaną podpaleni, i wiele dzieci mogło w ten sposób zginąć. We wczesnym średniowieczu wróżki były widoczne dla wszystkich. W miarę upływu czasu zdobywały coraz więcej nadprzyrodzonych mocy i stawali się niewidzialni dla wszystkich oprócz tych, którzy mają drugi wzrok. Mówiono, że wróżki, które zostały schwytane przez śmiertelników, usychają i szybko umierają, jeśli nie mogą uciec. Śmiertelnicy, którzy odwiedzili Krainę Wróżek, zaczarowaną krainę pod ziemią, odkryli, że dla wróżek czas płynie bardzo wolno: wydawało się, że kilka dni przełożyło się na lata, kiedy śmiertelnicy powrócili do świata fizycznego. Podobno niektóre wróżki wysysają ludzką krew jak wampiry. Na Wyspie Man wierzono, że jeśli nie zostanie im pozostawiona woda, będą ssać krew śpiących w domu lub wykrwawiać ich i robić ciasto z krwi. Wróżki zostawiały wtedy trochę ciasta z krwi ukrytego w domu; trzeba go było znaleźć i dać śpiącym do jedzenia, inaczej umrą na śpiączkę. (Zobacz Rogaty Kobiety, aby uzyskać opis ciastek krwi przypisywanych czarownicom.)

Wróżki i czarownice

Według brytyjskiej antropolog Margaret A. Murray i innych, prawdziwi "mali ludzie" stopniowo utożsamiali się z czarownicami. W XVI i XVII wieku, kiedy wierzenia baśniowe były u szczytu, wróżki i czarownice często mieszały się ze sobą. Obie mogły rzucać i łamać zaklęcia, leczyć ludzi i znajdować utracone przedmioty i przyszłość. Obie tańczyły i śpiewały podczas pełni księżyca - często razem - i handlowali z diabłem. Obie mogły zmieniać kształt, latać, lewitować i powodować lewitację innych. Obaj kradli nieochrzczone dzieci i zatruwali ludzi. Obaj kradli konie w nocy i jeździli na nich ciężko do szabatu, zwracając je wyczerpane o świcie. Obaj unikali soli i obaj byli odpychani przez żelazo. Jakub I z Anglii, w Daemonologie, jego książce o czarownicach, zwanej Dianą, boginią czarownic, "Królową Faerie". Oberon, imię Króla Wróżek, było również imieniem demona przyzywanego przez magów. Mówiono, że wróżki są chowańcami czarownic. Nic więc dziwnego, że wróżki brały udział w licznych procesach czarownic. Te najbogatsze w szczegóły miały miejsce na Wyspach Brytyjskich. W 1566 John Walsh z Dorset został oskarżony o czary. Przyznał, że jest w stanie stwierdzić, czy dana osoba została zaczarowana, co jest prezentem, który otrzymał od wróżek, powiedział. Twierdził, że wróżki mieszkają na wielkich hałdach ziemi w Dorsetshire i można się z nimi konsultować przez godzinę, w południe lub o północy. Walsh zdefiniował również trzy rodzaje wróżek: zieloną, białą i czarną, i powiedział, że czarne są najgorsze. Bessy Dunlop, mądra uzdrowicielka z Ayrshire, została oskarżona o czary w dniu 8 listopada 1576 roku. Podczas procesu Dunlop zeznała, że tych umiejętności nauczyła ją widmowa wróżka o imieniu Thorne lub Thome Reid. Reid powiedział jej, że królowa Elfhane kazała jej być jej sługą. Wiele lat wcześniej, kiedy Dunlop rodziła, królowa pojawiła się przed nią jako tęga kobieta, poprosiła o drinka i dostała go. Reid wyjaśnił Dunlop, że później zginął w bitwie pod Pinkie 10 września 1547 roku i udał się do Krainy Czarów. Służył teraz królowej Elfhane. Upiorny Reid pojawiał się wiele razy przed Dunlop, błagając ją, by pojechała z nim do Krainy Czarów lub zaprzeczyła wierze chrześcijańskiej, w zamian za co spełniłby jej każde życzenie. Wielokrotnie mu zaprzeczała, zeznała. Pewnego dnia pojawił się Reid w towarzystwie ośmiu kobiet i czterech mężczyzn. Reid wyjaśnił, że byli "dobrymi duchami" (wróżkami), którzy mieszkali w Krainie Elfów. Poprosili Dunlop, żeby im towarzyszyła. Kiedy Dunlop milczała, odeszli "z okropnym brzydkim wyjącym dźwiękiem, jak huragan". Reid nadal odwiedzał Dunlopa, oferując swoją pomoc w leczeniu chorych zwierząt i ludzi. W końcu dał jej ziołowe maści i nauczył ją, jak z nich korzystać i przewidywać ich skuteczność. Dunlop od czasu do czasu widywał Reida w mieście, chociaż pozostawał niewidzialny dla innych. Zawsze pojawiał się, gdy wzywała go trzy razy. Za każdym razem błagał ją, by pojechała z nim do Krainy Wróżek, czasami szarpiąc jej fartuch, ale ona zawsze odmawiała, co czasami wprawiało go w zły humor. Te nadprzyrodzone wizyty trwały cztery lata, zanim Dunlop została oskarżony o czary. Fakt, że Dunlop zawsze wykorzystywała swoje nowe umiejętności na dobre, nie pomagał jej w sprawie; ani jej świadectwo, że jej dobroczyńca był wróżką, a nie diabłem. Dunlop została skazana i spalona na stosie. Kilka lat później, w 1588, Alison Pearson z Byrehill została oskarżona o wzywanie duchów diabła. Podobno miała też wróżkę znajomą: jej kuzyna, Williama Sympsona, lekarza, który został porwany przez Cygana i zmarł. Pewnego dnia, gdy Pearson podróżował, poczuła się chora i położyła się. Pojawił się zielony mężczyzna (Sympson) i powiedział, że zrobi jej dobrze, jeśli będzie mu wierna. Zielony człowiek zniknął i pojawił się ponownie z grupą wróżek, które nakłoniły Pearson do towarzyszenia im i wzięcia udziału w ich piciu i zabawie. Pearson stopniowo czuła się komfortowo ze swoimi wróżkami. Jeśli jednak opowiadała o ich działalności, dręczyły ją ciosy, które pozostawiały niewrażliwe plamy na jej skórze. Sympson poinformował ją o tym, kiedy wróżki do niej przychodzą i o tym, że zwykle przybywają w trąbie powietrznej. Sympson nauczył ją również, jak używać ziołowych lekarstw i powiedział jej, że każdego roku diabeł zabierał jedną dziesiątą wróżek do piekła jako dziesięcinę. Podobnie jak Dunlop, wyznanie Pearsona tylko pogorszyło jej sprawę. Ona również została skazana i spalona. Isobel Gowdie, słynna szkocka wiedźma, która dobrowolnie przyznała się do spowiedzi w 1662 roku, powiedziała, że często spotykała się z wróżkami. Gowdie często jeździł do Krainy Czarów, wchodząc przez różne jaskinie i kopce. Wejście do Krainy Wróżek było zamieszkane przez byki elfów, których "ryczenie i rzucanie się" zawsze ją przerażało. Często spotykała się z Królem i Królową Wróżek, którzy byli elegancko ubrani i oferowali jej więcej mięsa, niż była w stanie zjeść. Gowdie, jej towarzyszki czarownic i wróżki bawiły się przeobrażaniem się w zwierzęta i niszczeniem domów śmiertelników. Gowdie powiedziała, że wróżki wyprodukowały swoje trujące groty strzał elfów (patrz strzały elfów) w swoich jaskiniach, a ona widziała, jak diabeł obok nich pracuje, dopracowując krzemienie. Wróżki nauczyły ją latać, montując słomki kukurydziane i łodygi fasoli i wołając: "Koń i kapelusz, w imię diabła!" Dopiero w 1894 roku wierzenia we wróżki i czarownice w Irlandii spowodowały zamordowanie Bridget Cleary z Clonmel, oskarżonej przez własnego męża i rodzinę o bycie zmiennokształtną żoną. Procesy Michaela Cleary′ego i krewnych Bridget były ostatnimi w Irlandii, które dotyczyły czarów. Wiele współczesnych Czarownic wierzy we wróżki, a niektórzy widzą je jako jasnowidzenie. Niektóre Czarownice twierdzą, że ich Rzemiosło było przekazywane z wróżek przez pokolenia ich rodzin.

fairy ring (bajkowy pierścień)

Naturalny grzyb, który rośnie w ciemnych kręgach na trawie i darni. W folklorze mówi się, że jest to miejsce, w którym wróżki i czarownice spotykają się nocami, by tańczyć i śpiewać. Grzyb jest niejadalny - a zwierzęta go unikają - i ma czerwonawą, płową lub płową czapkę. Jest powszechny w Europie, na Wyspach Brytyjskich i Ameryce Północnej i często pojawia się po ulewnych deszczach. W Wielkiej Brytanii pierścienie wróżek są również znane jako ślady wiedźm, w przekonaniu, że są tworzone przez tańczące stopy czarownic. Ponieważ wróżki kojarzą się z magią, pierścienie wróżek mają związane z nimi magiczne przesądy. Mówi się, że jeśli ktoś stanie w środku baśniowego pierścienia pod pełnią księżyca i wypowiada życzenie, to życzenie się spełni. Jeśli ktoś pragnie widzieć i słyszeć wróżki, które często są poza świadomością pięciu zmysłów, może dziewięć razy biegać wokół kręgu wróżek podczas pełni księżyca. Jednak przesąd utrzymuje, że jest to niebezpieczne podczas Samhain (Wszystkich Świętych) lub Beltane (Majowa Wigilia), dwóch głównych festiwali wróżek (i czarownic), ponieważ wróżki mogą się obrazić i zabrać śmiertelnika do Krainy Czarów. Pierścienie wróżek wciąż kojarzą się z naturalną magią i są używane przez współczesne czarownice jako miejsca spotkań i sezonowych festiwali (patrz Koło Roku). Mówi się również, że wróżki tańczą wokół kamiennych kręgów.

Fairy Witch of Clonmel (Czarownica z Clonmel (1894) )

Młoda kobieta o imieniu Bridget Cleary z Clonmel w hrabstwie Tipperary, która była torturowana i spalona, ponieważ jej mąż wierzył, że wróżki porwały ją i zastąpiły w jej miejsce czarownicę. Zmiennicy to chorowite niemowlęta wróżki, które wróżki zostawiają w miejsce ludzkich dzieci, które podobno porywały. Istnieje jednak wiele historii o wróżkach porywających śmiertelnych mężczyzn i kobiety - zwłaszcza kobiety - na małżonków wróżek w Krainie Wróżek. Gdzieś w marcu 1894 roku Michael Cleary, mężczyzna, który mógł cierpieć na zaburzenia psychiczne, zaczął myśleć, że coś jest dziwnego w jego 26-letniej żonie Bridget. Wydawała się bardziej wyrafinowana. Nagle wydawała się być o dwa cale wyższa. Cleary, którego matka przyznała się do odejścia z wróżkami, od razu zaczął podejrzewać nieczystą grę "małych ludzi". Konfrontował się z żoną i oskarżył ją o bycie odmieńcem. Kiedy zaprzeczyła, zaczął ją torturować z pomocą trzech jej kuzynów, Jamesa, Patricka i Michaela Kennedych; jej ojciec, Patrick Boland; jej ciotka, Mary Kennedy; oraz dwóch miejscowych mężczyzn o nazwisku John Dunne i William Ahearne. Mieszkańcy Clonmel zauważyli, że Bridget zaginęła na kilka dni. Sąsiadka Johanna Burke, usłyszawszy, że Bridget jest chora, próbowała złożyć wizytę, ale drzwi do domu były zaryglowane. Spotkała Williama Simpsona i jego żonę, sąsiadów, którzy również próbowali złożyć wizytę, ale nie zostali wpuszczeni do domu. Cała trójka spojrzała w okno i ostatecznie przekonała Cleary′ego, by wpuścił ich do środka. Sąsiedzi byli przerażeni widząc Bridget, ubraną tylko w nocną bieliznę, trzymaną rozpostartą na łóżku przez chłopców Kennedych i Dunne′a, podczas gdy Boland, Ahearne i Mark Kennedy patrzyli na. Michael Cleary próbował zmusić żonę do wypicia mieszanki mleka i ziół (prawdopodobnie wróżki antidotum), mówiąc: "Weź to, wiedźmo". Cleary wielokrotnie ją pytał: "Czy jesteś Bridget Boland, żoną Michaela Cleary′ego, w imię Boga?" Bridget wciąż płakała: "Tak, tak", ale Cleary najwyraźniej jej nie wierzył. Dunne zasugerował trzymanie jej nad ogniem kuchennym, co zrobili Cleary i Patrick Kennedy, podczas gdy Bridget wiła się, krzyczała i na próżno błagała gości o pomoc. W baśniowej tradycji podpalenie kogoś jest uważane za niezawodny sposób na ujawnienie podmieńców i nakłonienie wróżek do zwrotu skradzionego człowieka. Bridget nadal upierała się, że jest Bridget Boland, żoną Michaela Cleary′ego, i w końcu została położona do łóżka. Wszyscy oprócz Cleary′ego wydawali się usatysfakcjonowani, że Bridget nie jest czarownicą. Następnego dnia Cleary podszedł do Williama Simpsona i poprosił o pożyczenie rewolweru, wyjaśniając, że Bridget była z wróżkami w Kylegranaugh Hill, wróżkowym forcie, i zamierza "zabawić się z nimi". Cleary twierdził również, że Bridget przyjedzie do domu o północy na wielkim szarym koniu, związanym wróżkami, które trzeba przeciąć, zanim będzie mogła wrócić jako śmiertelniczka. Simpson powiedział Cleary′emu, że nie ma rewolweru. Później zobaczył, jak Cleary zmierza do Kylegranaugh Hill, niosąc duży nóż. Tej nocy Johanna Burke wróciła do domu Cleary i zastała Bridget siedzącą przy kominku, rozmawiającą z Bolandem, Cleary i Patrickiem Burke, bratem Johanny. Cleary rzucił żonę na ziemię i zmusił ją do jedzenia chleba i dżemu oraz picia herbaty - wróżki nie muszą jeść śmiertelnego jedzenia - i groził jej większą karą, jeśli tego nie zrobi. Znowu zażądał poznania jej prawdziwej tożsamości, a ona upierała się, że jest Bridget, a nie czarownicą. Wściekłość Cleary′ego wzrosła. Zdarł jej ubranie, wyjął z ognia gorącą markę i przyłożył ją do jej ust. Odmówił wypuszczenia nikogo z domu, dopóki nie odzyskał żony. Potem oblał Bridget olejem do lampy i podpalił ją. Burke opisał później, co się wydarzyło: Leżała wijąc się i płonąc w palenisku, a dom był pełen dymu i zapachu. . . odwróciła się do mnie i krzyknęła: "Och Han, Han"… Kiedy zszedłem na dół, Bridget wciąż leżała na palenisku, tląca się i martwa. Jej nogi były poczerniałe i ściągnięte przez ogień… Michale Cleary krzyknął: "Ona teraz płonie, ale Bóg wie, że nie chciałem tego zrobić. Mogę za to wszystko podziękować Jackowi Dunne'′owi." Cleary i Patrick Burke włożyli szczątki Bridget do worka i pochowali je w płytkim grobie około ćwierć mili dalej. Szczątki, wraz z nogami, brzuchem, częścią pleców i lewą ręką prawie spalone, znaleziono 22 marca. Świadkowie zgłosili się do przodu. Cleary, Boland, chłopcy Kennedy i ciotka, Ahearne i Dunne zostali oskarżeni o umyślne morderstwo. W śledztwie oskarżono jeszcze dwóch mężczyzn: Williama Kennedy′ego, innego kuzyna i Dennisa Ganeya, zielarza. Proces trwał dwa tygodnie. Ława przysięgłych uznała wszystkich oskarżonych winnymi nieumyślnego spowodowania śmierci, mniejszy zarzut, a sędzia skazał wszystkich na więzienie. Cleary otrzymał najsurowszy wyrok: 20 lat ciężkiej pracy. Nawet gdy został skazany, nadal wierzył, że wróżki ukradły jego żonę i zostawiły na jej miejscu czarownicę odmieńca.

familiars (chowańce)

W folklorze, demony niższej rangi w ciągłej trosce o czarownice w celu rzucania zaklęć i zaklęć. Chowańce zwykle przybierały formy zwierzęce - koty, ropuchy, sowy, myszy i psy były najczęstsze - choć można było podejrzewać praktycznie każde zwierzę lub owada. W procesach o czary, jeśli nawet mucha brzęczała w oknie podczas przesłuchiwania lub sądzenia czarownicy, mówiono, że jest to jej znajomy. Inkwizytorzy wzięli sobie do serca Biblię: ci, którzy mieli familiantów, byli "obrzydliwością dla Pana" (Pwt 23:10-12) i powinni zostać "uśmierceni; ukamienują ich kamieniami; ich krew spadnie na nich (Kpł 20:27)". Chowańce - zwane także chochlikami - były podobno podarowane czarownicom przez diabła lub kupione lub odziedziczone po innych czarownicach. Czarownica może mieć ich kilka. Ulubionymi formami były koty, zwłaszcza czarne. Strach, że wszystkie koty są chowańcami czarownic, był jednym z powodów masakr kotów, które przetoczyły się przez średniowieczną Europę. Familie otrzymywały imiona jak wszystkie zwierzęta domowe, którymi niewątpliwie była większość z nich. Pewna XVI-wieczna kobieta z Essex oskarżona o czary przyznała, że miała trzech chowańców w postaci myszy: Littlemana, Prettymana i Daynty′go. Inny miał cztery myszy o imionach Prickeare, James, Robyn i Sparrow. Elizabeth Clark, pierwsza ofiara Matthew Hopkinsa, wielkiego angielskiego łowcy czarownic z XVII wieku, przyznała się do posiadania pięciu familiantów, w tym nieziemskich: Holta, kotka; Jamara, gruby, beznogi spaniel; Sack and Sugar, czarny królik; Nowość, tchórz; i Tomek Ocet, długonoga, podobna do charta istota z głową wołu i szerokimi oczami, która potrafiła zmienić się w bezgłowe czteroletnie dziecko. Inni znajomi wymienieni w procesach to Grizel, Greedigut, Peck in the Crown i Elemauzer. Być może najbardziej znanym znanym imieniem jest Pyewackett, pseudonim kota czarownicy w filmie Bell, Book and Candle, i nazwa, która pochodzi z renesansowej Anglii. Hopkins stwierdził, że Pyewackett to imię "żaden śmiertelnik nie mógł wymyślić". Mówiono, że czarownice bardzo dbają o swoich chowańców. Jak opisał Emile Grillot de Givry w Witchcraft, Magic and Alchemy (1931) "chrzcili swoje ropuchy, ubierali je w czarny aksamit, kładli na łapach małe dzwoneczki i kazali im tańczyć". Wysłano chowańce, aby oczarować ludzi i zwierzęta w choroby i śmierć. Chronili także swoje czarownice. W zamian czarownice dały im to, czego pragnęli: krew. Alice Kyteler z Kilkenny w Irlandii, skazana za wiedźmę w 1324 r., przyznała się (a może została zmuszona do wyznania), że składała jej w ofierze czerwone koguty. Wierzono, że czarownice pozwalają chowańcom wysysać krew z palców lub wszelkich wypukłości lub nienaturalnych miejsc na skórze. Istnienie znaków wiedźm było dowodem na karmienie chowańców, a zatem wystarczającym dowodem na powieszenie czarownic. Podobno chowańce przybierają więcej niż jeden kształt. Agnes Waterhouse, Angielka oskarżona o czary w 1566 roku, miała znajomego kota o imieniu Szatan, który mógł zmienić się w psa. Znajomi również mogli zniknąć do woli. Należy zauważyć, że wygląd samego Diabła jako zwierzęcia nie był tym samym, co wygląd chowańca. Jeśli wiedźma była aresztowana, często była wiązana i zostawiana w celi, podczas gdy inkwizytorzy potajemnie obserwowali, czy jej chowańce nie przychodzą jej z pomocą. Nawet mrówka lub karaluch pełzający w jej kierunku nazywano chowańcem. Religia była urokiem przeciwko piekielnym mocom chowańca. Mówiono, że Waterhouse nie był w stanie skrzywdzić jednego mężczyzny przez znajomego kota z powodu jego przekonań religijnych. Podczas histerii wiedźm, obsesja na punkcie familiantów była najbardziej rozpowszechniona w Anglii i Szkocji, gdzie wspomina się o nich w licznych aktach procesowych, zwłaszcza tych związanych z Hopkinsem. Ustawa o czarach z 1604 r. uczyniła przestępstwem "konsultowanie, zawieranie przymierza, zabawianie, zatrudnianie, karmienie lub nagradzanie złego i niegodziwego ducha w jakimkolwiek celu lub celu". Ale Malleus Maleficarum (1486), podręcznik głównego inkwizytora czarownic, nie zawiera żadnych instrukcji dotyczących familiantów w przesłuchaniach i procesach czarownic. Książka przyznaje, że znajome zwierzę "zawsze współpracuje z nią [wiedźmą] we wszystkim". Doradza też inkwizytorom, aby nigdy nie zostawiali więźniów wiedźm bez opieki, ponieważ Diabeł "sprawi, że się zabije". Diabeł może tego dokonać poprzez chowańca. Niewiele jest dowodów na istnienie chowańców we wczesnych amerykańskich procesach czarownic. W procesie Salem w 1692 roku John Bradstreet został oskarżony o "podżeganie psa do cierpienia". Pies został osądzony i powieszony jako czarownica. Uważano, że poza procesami czarownic, istnieją bardziej życzliwe chowańce, służące czarodziejom oraz mądrym mężczyznom i kobietom, którzy byli magami lub wiejskimi uzdrowicielami. Znajomi pomagali diagnozować choroby i źródła zaklęć oraz służyli do wróżenia i znajdowania zagubionych przedmiotów i skarbów. Magowie wyczarowali je za pomocą rytuałów, a następnie zamknęli w butelkach, pierścieniach i kamieniach. Czasami sprzedawali je jako amulety, twierdząc, że duchy zapewnią sukces w hazardzie, miłości, biznesie lub cokolwiek klient sobie życzy. Technicznie rzecz biorąc, ten rodzaj chowańca nie był nielegalny; Angielska ustawa o czarach z 1604 roku wyraźnie zakazywała tylko złych i niegodziwych duchów. Podobno niektórzy chowańce to wróżki. Oberon było popularną nazwą dla bajkowych familiantów w XV i XVI-wiecznej Anglii. Znajomi we współczesnym czarnoksięstwie. Wiele współczesnych czarownic ma chowańce zwierząt, zwykle koty, które są ich magicznymi pomocnikami. Niektóre mają też psy, ptaki, węże lub ropuchy. Czarownice nie wierzą, że chowańce są "demonami" lub duchami w zwierzęcej postaci, ale po prostu zwierzętami, których psychiczne dostrojenie czyni ich idealnymi partnerami w magii. Niektóre czarownice twierdzą, że można obdarzyć zwierzaki magicznymi mocami i zamienić je w chowańce, chociaż inne nie wierzą, że należy to robić. Jeszcze inni uważają, że chowańce nigdy nie są zwierzętami domowymi (i nie powinny być traktowane jako takie), ale są zwierzętami, które dobrowolnie pracują jako chowańce i są karmicznie przyciągane do czarownic. Czarownice, które nie mają chowańców, wysyłają psychiczne "wezwania", aby przyciągnąć właściwe zwierzę. Familie podobno są wrażliwe na wibracje psychiczne i moc i są mile widzianymi partnerami w magicznym kręgu do podnoszenia mocy, rzucania zaklęć, wróżbiarstwa, kontaktu z duchami i innych magicznych prac. Służą również jako psychiczny radar, reagując wyraźnie na obecność jakiejkolwiek negatywnej lub złej energii, czy to niewidzialnej siły, czy osoby, która para się niewłaściwym rodzajem magii. Chowańce otrzymują od swoich Czarownic ochronę psychiczną. Niektóre Czarownice również używają znanego terminu, aby opisać myślokształty stworzone magicznie i upoważnione do wykonania określonego zadania na płaszczyźnie astralnej.

Chiowańce w czarnoksięstwie i szamanizmie.

Czarownicy i szamani na całym świecie mają pomocników w postaci duchów . Wysyłanie ich na posyłki, aby skrzywdzić lub zabić, nazywa się wysyłaniem. Fizyczny kształt chowańca jest różny. Czarownicy z Nowej Gwinei polegają na wężach i krokodylach, podczas gdy na Malajach chowańcem jest zwykle sowa lub borsuk przekazywany z pokolenia na pokolenie. W Afryce dzikie stworzenia z buszu są uważane za chowańce czarownic: dla Lugbary są to ropucha, wąż, jaszczurka, żaba wodna, nietoperz, sowa, lampart, szakal i rodzaj małpy, która skrzeczy w nocy ; dla Dinka są to czarne kobry i hieny. Mówi się, że chowańce Zulusów są zwłokami wykopanymi i ożywionymi za pomocą magii; są wysyłani na nocne posyłki, aby straszyć podróżnych swoimi wrzaskami i psotami. Ndembu z Zambii wierzą, że źli ludzie tworzą duchowe chowańce z krwi swoich ofiar i wysyłają ich, by zabijali innych. Czarownice z Pondo, również z Afryki, to kobiety, o których mówi się, że uprawiają seks ze swoimi jasnymi duchowymi chowańcami. W szamanizmie początkujący szaman nabywa swoje znajome lub totemowe duchy, zwykle przejawiające się w postaci zwierząt, gadów lub ptaków, kiedy kończy swoją inicjację. Może wysłać ich, by walczyli zamiast niego, ale jeśli zginą, szaman też. Familie zwykle pozostają ze swoim szamanem aż do śmierci, po czym znikają. Wśród niektórych Eskimosów chowańca ucieleśnia sztuczna pieczęć, a nie żywe zwierzę.

Farrar, Janet (1950-) i Stewart (1916-2000)

Angielskie czarownice, których "postępowe czary" wywarły duży wpływ na Rzemiosło. Janet i Stewart Farrar zostali inicjowani przez ekstrawaganckiego Alexa Sandersa, ale byli w stanie przekroczyć widowiskowość, która otaczała Sandersa i jego sabat, i utworzyli własne sabaty w Anglii i Irlandii. Ich Rzemiosło jest czasami nazywane "zreformowanym aleksandryjczykiem" i "postaleksandryjczykiem", ale Farrarsowie unikali stosowania sekciarskiej etykiety do swojej pracy. Woleli nazywać się po prostu wiccanami pracującymi na ścieżce pogańskiej. ,

Tła sprzed Wicca.

Janet Farrar urodziła się jako Janet Owen w Clapton w Londynie 24 czerwca 1950 roku. Jej ojciec, Ronald Owen, pochodził z Anglii i Walii; jej matka, Ivy (z domu Craddock), była Irlandką. Oboje rodzice byli pracownikami szpitala i wyznawcami Kościoła anglikańskiego. Ivy Owen zmarła, gdy Janet miała pięć lat. Janet uczęszczała do Leyton Manor School w Londynie i Royal Wanstead High School for Girls w Sawbridgeworth, Hertfordshire. Po studiach pracowała jako modelka i recepcjonistka. W 1970 roku została inicjowana do sabatu Alexa i Maxine Sanders, co doprowadziło do jej spotkania ze Stewartem Farrarem w tym samym roku. Stewart Farrar urodził się 28 czerwca 1916 roku w Highams Park w Essex. Jego ojciec, Frank Farrar, Anglik, pracował jako urzędnik bankowy, a matka, Agnes (z domu Picken), Szkotka, pracowała jako nauczycielka. Stewart był wychowywany jako chrześcijański naukowiec, ale w wieku 20 lat stał się agnostykiem, dopóki nie został inicjowany w Rzemiośle w 1970 roku. Stewart kształcił się w City of London School i University College w Londynie, gdzie studiował dziennikarstwo. Pełnił funkcję prezesa London University Journalism Union oraz redaktora London Union Magazine. Ukończył studia w 1937 roku. W 1939 Stewart zgłosił się na ochotnika do wojska i został instruktorem artylerii, przeciwlotnictwa. Służył do zwolnienia w 1946 roku w stopniu majora. Po odbyciu służby wojskowej do 1947 pracował jako cywilny public relations i rzecznik prasowy Sojuszniczej Komisji Kontroli na Niemcy. W 1947 rozpoczął karierę jako dziennikarz, pisarz i scenarzysta. W latach 1947-50 pracował jako podredaktor, a następnie zastępca redaktora nocnego w londyńskim biurze Reutersa. Wstąpił do Brytyjskiej Partii Komunistycznej i od 1953 do 1954 pracował jako reporter i redaktor w "Daily Worker" partii. Rozczarowany, opuścił ją i partię w 1954. Od 1956 do 1962 Stewart był scenarzystą Associated British Pathé, gdzie pracował w telewizji przy filmach dokumentalnych i fabularnych, a dla wspólnika firmy A.B.C. Television (obecnie znana jako Thames Television), w której pracował nad dramatami. Jako niezależny pisarz Stewart był autorem scenariuszy radiowych dla British Broadcasting Corporation, opowiadań do magazynów i książek. Jego pierwsza książka, powieść detektywistyczna, Wąż na 99, została opublikowana w 1958 roku. W latach 1969-1974 Stewart pracował jako pisarz fabularny dla tygodnika Reveille, co doprowadziło go do zapoznania się z czarami. Pod koniec 1969 roku Stewart został wysłany na pokaz prasowy filmu Legenda czarownic. Alex i Maxine Sanders, którzy udzielali porad technicznych na temat filmu, mieli być obecni, a Reveille była zainteresowana historią. Stewart był sceptycznie nastawiony do Czarnoksięstwa, ale Sanders był pod wrażeniem spotkania z nim. Sanders zaprosił Stewarta do wzięcia udziału w inicjacji czarownicy, co zrobił Stewart, i uznał, że jest to zarówno godne, jak i poruszające. Napisał dla magazynu dwuczęściowy artykuł, który zyskał mu zaufanie Sandersa. Sanders powiedział mu, że wydawca jego biografii, King of the Witches, szuka autora, który napisze kolejną książkę o współczesnych czarach. Stewart dostał kontrakt na What Witches Do i zaczął uczęszczać na zajęcia szkoleniowe Sandersów. Na początku był sympatycznym, ale sceptycznym outsiderem. Jednak to, czego się dowiedział, uderzyło w pozytywną, osobistą strunę i 21 lutego 1970 roku Maxine Sanders wprowadziła go do sabatu, gdzie poznał Janet Owen.

Działania wiccańskie i pogańskie.

22 grudnia Stewart i Janet opuścili sabat Sanderów, aby utworzyć własny sabat w Londynie. Sandersowie rozdzielili się wkrótce potem; ostatni raz Stewart i Janet widzieli Alexa w 1971 roku. W tym samym roku opublikowano What Witches Do. Pomimo włączenia sfabrykowanych opowieści Sandersa o nim - i twierdzenia Stewarta, że Sanders plasuje się wyżej niż Gerald B. Gardner i obok Aleistera Crowleya i Eliphasa Levi pod względem magicznych osiągnięć - książka pomogła ugruntować Stewarta jako główny głos w wiccańskiej społeczności. Chociaż Stewart przyznał później, że był zbyt łatwowierny i że nie stawiał już Sandersa na tej samej lub lepszej pozycji z Crowleyem, Levim i Gardnerem, odmówił dyskredytowania "enfant terrible brytyjskiego czarownictwa". Powiedział, że Sanders wniósł znaczący wkład w Rzemiosło. Od 1970 do 1976 roku Stewart i Janet opracowali swój sabat. 31 stycznia 1974 r. zostali nagrodzeni. Pobrali się legalnie w ceremonii cywilnej 19 lipca 1975 roku, w obecności dwóch synów i dwóch córek Stewarta z poprzedniego małżeństwa. W 1974 Stewart opuścił Reveille aby pracować na pełny etat jako niezależny pisarz. W 1976 roku Farrarsowie przekazali swój sabat Susan i Davidowi Buckinghamom i przenieśli się do Irlandii, gdzie zbudowali nowy sabat. Inne irlandzkie sabaty w końcu się z tego wyrwały. Około 75 procent wszystkich wiccan w Irlandii wywodzi się z Farrarów lub jednego z ich wtajemniczonych. What Witches Do przyniosło niekończący się strumień poczty od ludzi szukających pomocy w dołączeniu do Rzemiosła. Po dziewięciu latach prowadzenia sabatu i proszenia o radę, Farrars wspólnie napisali dwie książki zawierające materiały rytualne i nierytualne, Osiem sabatów dla czarownic (1981) i Droga czarownic (1984). Książki zostały połączone i opublikowane w Stanach Zjednoczonych jako A Witches Bible Compleat (1984). Księgi zawierały rytuały stworzone przez Farrarów oraz bogactwo materiałów związanych z religią Rzemiosła. Droga czarownic zapewnia pierwszą dokładną rekonstrukcję ewolucji gardneriańskiej księgi cieni, opracowanej przez Gardnera i Doreen Valiente i zawiera wkład Valiente. Przez lata Farrars nadal byli liderami w obalaniu mitów i błędnych wyobrażeń na temat Wicca oraz w udostępnianiu go społeczeństwu. Podkreślali, że ich książki mają być traktowane jako wytyczne do pracy sabatów, a nie jako tradycyjne. Do 1989 r. doświadczenia Farrarów z szerszym ruchem pogańskim znajdowały się w europejskim teatrze. W 1991 roku odbyli swoją pierwszą trasę koncertową w Stanach Zjednoczonych, gdzie odkryli postępujące zmiany i rozwój społeczności pogańskiej. Stewart przewidział powstanie zróżnicowanej "Pogańskiej Globalnej Wioski", w której Wicca była tylko jedną ścieżką. Farrars często podróżują z wykładami do Stanów, a także do Europy. W 1998 roku zostali pastorami w amerykańskim kościele Aquaria n Tabernac le i otrzymali statut ATC w Irlandii. Ich praca ewoluowała wraz z wicca i pogaństwem, odzwierciedlając mniej kabalistycznej magii ceremonialnej i bardziej szamańskie elementy, z których ostatni Farrars postrzegają jako część rdzenia tradycyjnego czarostwa. Opowiadali się za postępową praktyką Rzemiosła, płynną i zmieniającą się w zależności od potrzeb. W 1989 Farrars poznali Gavi n Bone, aw 1993 dodali go jako stałego członka ich poliamorycznej rodziny. Bone objął role webmastera i dyrektora generalnego firmy. Ich strona internetowa doprowadziła do powstania Pogańskiej Sieci Informacyjnej, działająca obecnie pod egidą Kościoła Tabernakulum Wodnika. W 1995 roku Stewart doznał udaru, a Bone pomógł mu wrócić do zdrowia. Stewart doznał ataku serca 7 lutego 2000 r. i zmarł we śnie w domu w Kells w hrabstwie Meath w Irlandii. Został poddany kremacji, a jego prochy zostały rozrzucone w nieujawnionym megalitycznym miejscu w pobliżu jego domu podczas przesilenia letniego. Janet i Bone pobrali się 5 maja 2001 roku. Kontynuują współpracę w pisaniu i działalności edukacyjnej dla Rzemiosła.

Nagrody: Tarcza Prezentacji od Ligi Czarownic Public Awareness w 1991 roku za ich książki edukacyjne oraz Gerald B. Gardner Lifetime Achievement Award (z Gavinem Bone) w 2003 roku. Książki: Inne książki, które napisał Farrars to The Witches′ Goddess (1987) , Bóg czarownic (1989), Czary i jak one działają (1990). Wraz z Bone napisali The Pagan Path (1995), The Healing Craft: Healing Practices for Witches, Pagans and the New Age (1999), oraz The Complete Dictionary of European Gods and Goddesses (2001). Janet i Bone są współautorami Progressive Witchcraft: Spirituality, Training and the Mysteries in Modern Wicca (2004). Inne dzieła fabularne Stewarta Farrara obejmują dwie dodatkowe powieści detektywistyczne: Zero w bramie (1960) i Śmierć w złym łóżku (1963); romans, Delphine, Be a Darling (1963); oraz siedem powieści okultystycznych: The Twelve Maidens (1974); Wąż Lilith (1976); Taniec krwi (1977); Miecz Orleya (1977); Omega (1980); Wejście przymusowe (1986); i Backlash (1988).

fetysz

Przedmiot, zwykle drewniana lalka z Afryki Zachodniej, która jest opętana przez duchy i reprezentuje te duchy właścicielowi fetyszy. Fetyszami mogą być także zęby zwierząt, kości węży, piękne kamienie czy nawet chaty, w których szamani obcują z duchowymi przewodnikami. Często noszone są jako ozdobne amulety lub noszone na ciele. Fetysz powinien posiadać magiczne moce i być w stanie wywołać zamierzenia właściciela lub uchronić go przed zranieniem (patrz magia ). Posiadanie fetysza przez niewolnika w Nowym Świecie było karane sadystycznymi torturami i śmiercią. Fetysze były nie tylko wyrytymi wizerunkami boga innego niż katolicki, ale reprezentowały sposoby plemienne, których obawiali się biali mistrzowie.

Fian, Jan (?-1591)

Młody nauczyciel w Saltpans w Szkocji pod koniec XVI wieku, dr John Fian, był centralną postacią w najsłynniejszych procesach czarownic w Szkocji, w których uczestniczył sam Jakub VI (Jakub I). Fian, znany również jako John Cunningham, został oskarżony o kierowanie sabatem czarownic w North Berwick, który między innymi próbował zamordować króla. Fian był brutalnie torturowany, dopóki się nie przyznał i został spalony na stosie w 1591 roku. Upadek Fiana spowodowała młoda służąca o imieniu Gillis Duncan, której dar naturalnego uzdrawiania był podejrzewany przez jej pana jako magia diabła. Stosując tortury, oskarżyła o czary kilka osób, w tym Fiana. Fian, który cieszył się opinią kuglarza, został aresztowany 20 grudnia 1590 roku i oskarżony o 20 zarzutów o czary i zdradę stanu. Najważniejszym zarzutem było usiłowanie zabójstwa króla Jakuba, gdy płynął do Danii po swoją przyszłą narzeczoną. Czarownice rzekomo wywołały straszny sztorm na morzu, rzucając do oceanu amulet martwego kota z ludzkimi kończynami przywiązanymi do łap i krzycząc "Hola!" W drodze powrotnej szatan rzucił "coś jak piłka nożna" do morza, podnosząc mgłę. Statek króla został poobijany, ale wrócił bezpiecznie bez ofiar (patrz sztorm). Inne zarzuty przeciwko Fianowi obejmowały pełnienie funkcji sekretarza na spotkaniach sabatu, na których rejestrował przysięgi wierności szatanowi; całowanie odbytu diabła i zawarcie paktu diabła; popada w ekstazy i transy, podczas których jego duch został przeniesiony w różne góry; czarowanie mężczyzny, by raz na 24 godziny wpadał w obłęd, ponieważ kochał tę samą kobietę co Fian; próbując uwieść kobietę, urzekając ją, ale zamiast tego urzekając jałówkę, która podążała za nim, o "skakaniu i tańcu…"… ku wielkiemu podziwowi wszystkich mieszczan Saltpans; rabowanie grobów na części ciała do wykorzystania jako amulety; i różne akty magii, takie jak latanie w powietrzu. Oskarżano go także o umieszczanie magicznych świec na nogach konia i na lasce, co pozwalało mu zamieniać noc w dzień podczas jazdy. Po aresztowaniu Fian został uwięziony. Odmówił przyznania się do winy i został poddany surowym torturom. Po "przerzuceniu" głowy liną (związaną i skręconą w różnych kierunkach), nadal zaprzeczał oskarżeniom. Fian został następnie poddany torturom opisanym jako "najpoważniejszy i najokrutniejszy ból na świecie", "buty", imadło, które obejmowało nogi od kolan do kostek i było stopniowo zaciskane uderzeniami młotka. Fian otrzymał trzy uderzenia młotkiem w butach i zemdlał. Jego oprawcy "znaleźli" dwie szpilki pod jego językiem, wbite aż do głowy. Sąd orzekł, że szpilki są urokiem czarownicy, który ma uniemożliwić mu przyznanie się do winy. Fian został uwolniony z butów i zabrany przed króla Jakuba. Złamany, wyznał we własnym piśmie. Wyrzekł się diabła i przysiągł prowadzić życie chrześcijanina. Został zabrany z powrotem do więzienia. Następnego dnia dozorcy stwierdzili, że Fian jest bardzo przygnębiony. Powiedział, że Diabeł pojawił się przed nim w nocy, ubrany na czarno i niosąc białą różdżkę, i zażądał, aby kontynuował swoją służbę zgodnie ze swoim paktem. Fian powiedział, że stał mocno w swoim wyrzeczeniu, ale diabeł przypomniał mu, że nadal posiądzie duszę Fiana po śmierci. Diabeł złamał różdżkę i zniknął. Przez cały ten dzień Fian marniał w depresji. Tej nocy ukradł klucz do drzwi więzienia i uciekł do Saltpans. Król kazał oczyścić teren. Wkrótce Fian został aresztowany i ponownie postawiony przed Jakubem. Odwołał swoją spowiedź. James był przekonany, że Fian zawarł nowy pakt z diabłem. Polecił przeszukać ciało Fiana w poszukiwaniu nowego znaku diabła, ale żadnego nie można było znaleźć. Zdeterminowany, by wyciągnąć kolejne zeznanie od nauczyciela, Jakub zarządził bardziej brutalne tortury, opisane w broszurze "Newes from Scotland" (1591): Jego paznokcie na wszystkich palcach zostały oderwane i ściągnięte za pomocą narzędzia zwanego po szkockim turkas, które w Anglii nazywano kleszczami, a pod każdym gwoździem wbijano dwie igły ponad, nawet do głów; mimo wszystko, co dręczy, Doktor nigdy nie zmęczy się dowcipem, ani nie wyznałby tego wcześniej za wszystkie tortury, jakie mu zadano. Potem z całą dogodną szybkością, z rozkazu, skłonił się ponownie do udręki butów, w których trwał długo i znosił w nich tyle ciosów, że jego nogi zostały zmiażdżone i zbite razem tak małe, jak to tylko możliwe. , a kości i ciało tak posiniaczone, że krew i szpik wytrysnęły w wielkiej obfitości, przez co stały się bezużyteczne na zawsze. Fian nadal nie przyznawał się, "tak głęboko diabeł wszedł w jego serce". Rozwścieczony król skazał go jednak na śmierć. Fian został wsadzony do wozu i przewieziony na Wzgórze Zamkowe w Edynburgu, gdzie przygotowano wielkie ognisko. W sobotę pod koniec stycznia 1591 został uduszony i natychmiast wrzucony w płomienie.

Fitch, Ed

Amerykański arcykapłan wiccan i kluczowy założyciel Pogańskiej Drogi. Urodzony w Roxboro w Północnej Karolinie w rodzinie o rosyjskich korzeniach, Ed Fitch dorastał w różnych miejscach w całym kraju z powodu przeprowadzek wymaganych od swojego ojca, który pracował w branży budowlanej. W wieku dziewięciu lat on i jego ojciec zobaczyli UFO nad ich ranczo w północnej Kalifornii. Fitch pamięta, że okrągły obiekt o średnicy około 50 stóp, z aurą pomarańczowych płomieni, wzniósł się z pobliskiej góry i cicho krążył po ranczu. Fitch spędził cztery lata w Virginia Military Institute, gdzie rozpoczął trwające całe życie badania nad zjawiskami paranormalnymi. Po ukończeniu studiów wstąpił do Sił Powietrznych i został wysłany do Japonii, gdzie prowadził stację kurierską, przenosząc tajne dokumenty organizacji szpiegowskiej, która podsłuchiwała działania sowieckie na Syberii. Tam zagłębił się w buddyzm i sintoizm. Po trzech latach Fitch powrócił do życia cywilnego w Stanach Zjednoczonych, pracując jako pisarz techniczny i inżynier elektronik w Waszyngtonie. Teraz były lata 60., a współczesne czary i pogaństwo szerzyły się w całym kraju. Fitch został wprowadzony w gardneryjską tradycję czarów przez Raymonda i Rosemary Buckland (patrz Raymond Buckland) i osiągnął rangę arcykapłana. Został również przeszkolony w przekazywaniu transu przez media spirytystyczne z Kościoła Wszystkich Światów. Siły Powietrzne wezwały go z powrotem do służby podczas wojny w Wietnamie i stacjonowały w Tajlandii, co dało mu kolejną okazję do poznania wschodnich religii i mistycyzmu. Uzyskał czarny pas w Tae Kwon Do, który wprowadził go w myślenie i działanie Zen, dyscyplinę, która przylgnęła do niego przez całe życie. W Tajlandii Fitch napisał dwie książki, które nigdy nie zostały formalnie opublikowane, ale które później krążyły w społeczności pogańskiej i stały się "podziemną klasyką": The Grimoire of the Shadows, księgę technik treningu magicznego, oraz The Outer Court Book of Shadows, która jest rekonstrukcją magiczne i sezonowe rytuały starożytnej Krety, Grecji i druidyjskiej Europy. Materiały z tych książek nadal znajdują się w nowych tradycjach i rytuałach, czasami są określane jako "starożytna tradycja celtycka z Irlandii i Szkocji". Po Tajlandii Fitch został przeniesiony do Północnej Dakoty, gdzie pracował nad przeprojektowaniem rakiet Minuteman. W tym czasie stał się częścią nieformalnej grupy, która stworzyła Drogę Pogańską. Fitch skomponował materiały wprowadzające i pomocnicze oraz rytuały publiczne i odegrał kluczową rolę w tworzeniu pierwszego gaju Pagan Way w Chicago. Siły Powietrzne wysłały Fitch w pobliże południowej Kalifornii. Opuścił wojsko jako kapitan i uzyskał tytuł magistra zarządzania systemami na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. Pracował w dużej firmie lotniczej jako inżynier ds. badań i rozwoju. W rozwijającym się ruchu pogańskim Fitch pomógł zorganizować i przewodniczyć dwóm pogańskim radom ekumenicznym, które w 1975 roku ustanowiły Przymierze Bogini jako międzynarodową organizację patronacką dla pogan. Pogaństwo, które zaowocowało opublikowaną książką Magiczne obrzędy z kryształowej studni (1984). W latach 80. Fitch pozostał aktywny jako arcykapłan Gardnera i zaangażował się w Odynizm, formę nordyckiego pogaństwa, która podkreśla konserwatywne, rodzinne wartości. Inne książki Fitcha to Castle of Deception: A Novel of Sorcery and Swords and Other-worldly Matters, z siedmioma krótkimi esejami o Reality of Matters Supernatural (1983), The Rites of Odin (1990) i A Grimoire of Shadows: Witchcraft, Pogaństwo i magia (1996). W latach 90. Fitch zajmował różne stanowiska jako prywatny detektyw, sklepikarz w Disneylandzie i redaktor małego wydawnictwa. Przeniósł się do Waszyngtonu, aby pracować dla Federalnej Administracji Lotnictwa. W 1997 roku wrócił do południowej Kalifornii, aby ponownie pracować w przemyśle lotniczym. Fitch skierował swoje twórcze wysiłki w stronę mrocznej bogini, szamanizmu, magii tańca i gotyku oraz projektów telewizyjnych i filmowych.

fivefold kiss (pięciokrotny pocałunek)

Rytualny pocałunek pięciu części ciała, wykonywany podczas pewnych rytuałów i ceremonii, takich jak stukanie dłonią, w niektórych tradycjach współczesnego czarnoksięstwa. Odbywa się to w magicznym kręgu i symbolizuje hołd złożony sobie nawzajem przez Boga i Boginię. Pięciokrotny pocałunek można wykonać mężczyzna z kobietą lub kobieta z mężczyzną. Pocałunki mogą być składane na części ciała, które z wyciągniętymi rękami i nogami odpowiadają punktom pentagramu: głowa, ręce lub dłonie; nogi lub stopy. Lub osiem pocałunków może być udzielonych w pięciu punktach ciała: na każdej stopie; na każdym kolanie; nad włosami łonowymi; na każdej piersi; na ustach. Każdemu pocałunkowi towarzyszy błogosławieństwo, takie jak:

Błogosławione niech będą twoje stopy, które cię przywiodły tymi drogami;
błogosławione niech będą Twoje kolana, które klękną przed świętym ołtarzem;
Błogosławione łono Twoje [fallus], bez którego powinniśmy
nie być; Błogosławione niech będą Twoje piersi, ukształtowane w piękności [mocy];
błogosławione niech będą twoje usta, które wypowiadają święte imiona.

flying (latanie)

Wiara podczas polowań na czarownice, że diabeł, jego demony i czarownice mogą przenosić siebie i innych w powietrzu. Zgodnie z tradycją latanie (zwane również transwekcją) odbywało się za pomocą miotły, wideł lub łopaty; Mówiono, że niektóre czarownice jeżdżą na demonach, które zostały przemienione w zwierzęta, takie jak kozy, krowy, konie i wilki. Diabeł miał moc podrywania ludzi i unoszenia ich w powietrzu bez widocznych środków transportu lub wsparcia. Chociaż latanie było powszechnym przekonaniem, nie było powszechnie akceptowane w ciągu wieków polowań na czarownice w Europie. Już w X wieku latanie było kwestionowane jako niemożliwe. Canon Episcopi powiedział, że jeśli czarownice latają, to tylko w ich wyobraźni. Ale pod koniec XV wieku Malleus Maleficarum, Biblia łowców czarownic i sędziów, ubolewała nad tym "błędnym" poglądem, mówiąc, że pozwala on czarownicom pozostać bezkarnymi. Diabeł podobno mógł przewozić kogo chciał, według kaprysu. Historie opowiadają o dzieciach i dorosłych zabieranych we śnie i latających w powietrzu przez milę. Pewien XV-wieczny ksiądz niemiecki twierdził, że widział mężczyznę "uniesionego wysoko z wyciągniętymi ramionami, krzyczącego, ale nie skomlącego". Ten facet, jak powiedział ksiądz, pił piwo z przyjaciółmi. Jeden z mężczyzn poszedł po piwo, ale po otwarciu drzwi gospody zobaczył tajemniczą chmurę, przestraszył się i nie chciał iść. Mężczyzna, który został zabrany i polecony, powiedział, że to zrobi: idź zamiast tego, "nawet gdyby tam był Diabeł". Mówiono, że czarownice, czarownicy i nekromanci potrafią latać za pomocą magicznych maści składających się głównie z dziecięcego tłuszczu ugotowanego z kończyn małego dziecka, które zostało zabite przed chrztem. Takie maści zawierały również różne zioła i leki, które niewątpliwie wprowadzały czarownice w stany halucynacyjne, w których naprawdę wierzyły, że latają. Jedna wiedźma we Włoszech w 1560 natarła się maścią i weszła w trans. Kiedy z niego wyszła, powiedziała, że latała nad górami i morzami. W XIV-wiecznych Włoszech nekromanci podobno sprawili, że łóżka latały za pomocą magicznych zaklęć. Prędkość lotu była świetna, a nowicjusze mieli skłonność do spadania z wideł lub mioteł. Czasami demony, które z nimi jechały, odpychały ich. Jedna z historii opowiada o Niemcu, który przekonał czarownika, by przywiózł go na sabat. Po drodze czarownik zrzucił go z miotły. Mężczyzna wpadł do obcego kraju, który był tak daleko, że powrót do domu zabrał mu trzy lata. Dzwony kościelne miały być w stanie uziemić miotły, a w niektórych miastach dzwony kościelne były uruchamiane nieustannie podczas świąt czarownic, aby uniemożliwić czarownicom latanie nad głową. Podczas gdy niektórzy demonolodzy i inkwizytorzy nie wierzyli, że czarownice rzeczywiście mogą latać, akceptowali przyznanie się do tego, argumentując, że jeśli czarownice myślą, że mogą latać, jest to tak samo obciążające, jak gdyby rzeczywiście to zrobiły. Wiele czarownic przyznało się do latania. Niektórzy mówili, że można latać albo ciałem, albo wyobraźnią. Jeśli czarownica chciała obserwować sabat, nie będąc tam, wystarczyło położyć się na lewym boku i wydmuchać niebieską parę, w której mogła obserwować czynności - średniowieczna wersja jasnowidzenia. Latanie nie jest często wspominane w angielskich przypadkach czarownic. Różne ustawy o czarach obowiązujące w latach 1542-1736 zabroniły wielu praktyk czarownictwa, ale nie zabraniały latania. Magiczny i mistyczny lot. Różne dyscypliny magiczne i duchowe przywiązują wagę do umiejętności latania. Akt latania nie jest tak ważny, jak to, co oznacza latanie: wyrwanie się duszy z więzów ziemi i szybowanie w kosmos, dostęp do królestw, do których inni docierają tylko przez śmierć. Latanie jest transcendentnym doświadczeniem, lotem ducha. Magiczny i mistyczny lot przypisuje się alchemikom, mistykom, czarownikom, szamanom, szamanom, joginom i fakirom, a także czarownicom. W wielu rytuałach szamańskich szaman identyfikuje się z ptakiem lub staje się ptakiem, aby wzbić się w powietrze. Każdy magiczny/duchowy system ma swoje własne techniki osiągania ekstazy lotu, poprzez oddychanie, medytację, kontemplację, taniec, bębnienie, intonowanie i/lub środki halucynogenne. Mistyczny lot jest osiągany przez wiele współczesnych Czarownic, z których wiele łączy wschodnie i szamańskie elementy duchowe we współczesnym czarnoksięstwie.

footprints (ślady stóp)

Podobno odciski stóp zawierają esencję osoby i mogą być używane w magicznych urokach i zaklęciach. Kurz lub brud pobrany z odcisku stopy może zostać wykorzystany do zdobycia władzy nad osobą, która wykonała odcisk, podobnie jak uważa się, że skrawki włosów i paznokci, kawałki ubrań, mocz i ekskrementy mają magiczny potencjał. W tradycji litewskiej ślady stóp zakopane na cmentarzu mogą spowodować śmiertelną chorobę. Australijscy aborygeni wierzą, że mogą w magiczny sposób spowodować kulawiznę, umieszczając kawałki szkła lub ostre kamienie w odcisku stopy. W europejskiej magii ludowej kulawizna jest spowodowana włożeniem do czajnika ziemi z odcisku stopy, gwoździa, igły i potłuczonego szkła i gotowaniem mikstury, aż czajnik pęknie. W magii Vodun brud z odcisku stopy umieszczony w gris-gris lub woreczku z urokiem spowoduje, że osoba za nim podąży. W niektórych częściach Afryki przywiązuje się wielką wagę do zacierania śladów stóp, aby czarownica lub czarownik nie wykorzystał ich do szkodliwej magii. Wróżki kojarzą się również z magią odcisków stóp. W irlandzkiej tradycji, jeśli w wigilię Wszystkich Świętych mijają Cię wróżki, powinieneś wyrzucić za nimi brud ze swoich stóp, co zmusi ich do oddania wszystkich ludzi, których wzięli do niewoli. W przypadku opętania i poltergeista, rozsypywanie popiołu po domu pomoże zidentyfikować demona na podstawie odcisków pozostawionych w prochach.

Fortress of Dumbarton (Twierdza Dumbarton)

Legendarna forteca w Dumbarton w Szkocji, niedaleko Glasgow nad rzeką Clyde, stworzona przez grupę wściekłych czarownic ścigających św. Patryka. Około roku 388 diabeł tak się obraził na pobożność św. Patryka, że podburzył "całe grono czarownic w Szkocji" przeciwko świętemu. W armii czarownice zaatakowały św. Patryka, który uciekł w kierunku Clyde. U ujścia rzeki znalazł małą łódkę, wskoczył do niej i wyruszył do Irlandii. Czarownice nie były w stanie przejść przez bieżącą wodę - kolejne wierzenie ludowe - i w gniewie zerwały ogromny kawał skały z pobliskiego wzgórza i rzuciły nim w stronę świętego. Ich cel był tak zły, że skała spadła nieszkodliwie na ziemię. Później skała została zamieniona w fortecę.

Fortuna, Dion (1891-1946)

Magiczne imię Violet Mary Firth, brytyjskiej okultystki i autorki, której książki nadal mają wpływ na współczesne czarodziejstwo i czary. Uważana za jednego z czołowych okultystów swoich czasów, Dion Fortune była adeptką magii ceremonialnej i była prawdopodobnie jednym z pierwszych pisarzy okultystycznych, którzy zbliżyli się do magii i hermetycznych koncepcji z psychologii Junga i Freuda (patrz Hermetica ). Niektóre współczesne czarownice i poganie uważają, że jej fikcja jest ważniejsza niż literatura faktu, ponieważ jej powieści zawierają motywy pogańskie i są bogatym źródłem rytuałów. Fortune urodziła się w rodzinie chrześcijańskich naukowców i jako nastolatka wykazała się zdolnościami mediumistycznymi. Gdy miała dwadzieścia kilka lat, pracowała jako analityk prawa w Klinice Medyczno-Psychologicznej w Londynie. Jej zainteresowanie badaniem ludzkiej psychiki wynikało z nieprzyjemnego epizodu z 1911 roku, kiedy w wieku 29 lat poszła do pracy w szkole dla dyrektora, który żywił do niej wielką osobistą niechęć. Kiedy Fortune poszła do kobiety, aby ogłosić, że odchodzi z pracy, została poddana inwekcjom, że nie ma pewności siebie i jest niekompetentna. Fortune powiedział później, że dyrektor przekazał to również poprzez atak psychiczny, używając technik jogicznych i hipnozy, które pozostawiły Fortune "mentalny i fizyczny wrak" na trzy lata. W rezultacie studiowała psychologię, zagłębiając się w prace zarówno Freuda, jak i Junga. Wolała idee Junga, ale ostatecznie doszła do wniosku, że ani Freud, ani Jung nie odnosili się odpowiednio do subtelności i złożoności umysłu. Fortune czuła, że odpowiedzi tkwią w okultyzmie. W 1919 roku Fortune dołączyła do Loży Alfa i Omega Stella Matutina, zewnętrznego zakonu Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku, i studiowała u J. W. Brodie-Innesa. Doświadczyła starć z żoną S.L. MacGregora-Mathersa, jednego z założycieli Złotego Brzasku, które ponownie poczuła jako formy psychicznego ataku. Opuściła Stella Matutina w 1924 roku i założyła własny zakon, Wspólnotę (później Bractwo) Światła Wewnętrznego. Zakon początkowo był częścią Złotego Brzasku, ale później został od niego oddzielony. Fortune pracowała jako psychiatra, przez co miała kontakt z innymi przypadkami ataków psychicznych. Była płodną pisarką, wkładając swoją wiedzę okultystyczną zarówno w powieści, jak i literaturę faktu. Jej pseudonim wywodzi się od magicznego motta, które przyjęła po dołączeniu do Stella Matutina, "Deo Non Fortuna", ("przez Boga, nie przypadek"), które zostało skrócone do Dion Fortune. Jej książki są uważane za klasyki i nadal cieszą się szerokim gronem czytelników. Przez pewien czas mieszkała w Glastonbury i głęboko zapadła w zainteresowanie legendami arturiańskimi i magiczną-mistyczną tradycją tam skupioną. Pisała o Glastonbury w Avalon of the Heart. Fortune wykorzystała swoje doświadczenia z atakiem psychicznym, aby wywnioskować, że wroga energia psychiczna może emanować zarówno celowo, jak i nieświadomie od pewnych ludzi i że można mentalnie odeprzeć taką energię. Jej książka Psychic Self-Defense (1930) pozostaje najlepszym przewodnikiem do wykrywania i obrony przed atakiem psychicznym. Jedną z jej najbardziej znanych książek jest The Mystical Qabbalah (1936), w której omawia zachodnią tradycję ezoteryczną i sposób, w jaki Kabała (patrz Kabała) jest używana przez współczesnych badaczy Misteriów. Powiedziała, że prawdziwą naturą bogów są magiczne obrazy ukształtowane z planu astralnego przez ludzką myśl, na które wpływa umysł. Jej inne ważne prace non-fiction to Sane Occultism (1929); Szkolenie i praca wtajemniczonego (1930); Przez bramy śmierci (1932); Magia stosowana; Aspekty okultyzmu; i spirytualizm w świetle nauk okultystycznych. Pod jej nazwiskiem ukazała się Machinery of the Mind (1922). Ale to jej powieści wzbudziły największe zainteresowanie współczesnych czarownic i pogan. W szczególności The Goat-Foot God (1936) dotyczy mocy Pana, Rogatego Boga i oferuje bogactwo szczegółów na temat lejka; Kapłanka morska (1938) dotyczy mocy Izydy, bogini księżyca, i była wykorzystywana przez współczesne wiedźmy jako inspiracja do tworzenia rytuałów i inwokacji. Inne jej powieści to Tajemnice doktora Tavernera (1926), o adeptce prowadzącej okultystyczny dom opieki; Kochanka demonów (1927); i Skrzydlaty byk (1936). Fortune wyszła za mąż za doktora Thomasa Penry′ego Evansa. Zmarła w styczniu 1946. Bractwo Wewnętrznego Światła pozostaje w Londynie i obecnie jest znane jako Towarzystwo Wewnętrznego Światła. Oferuje techniki w zachodniej tradycji ezoterycznej. Towarzystwo podkreśla, że Fortune nie była Czarownicą i nie była związana z żadnym sabatem oraz że Towarzystwo nie jest w żaden sposób związane z Czarostwem.

Fox, Selena (1949- )

Amerykańska arcykapłanka wiccańska, uczona pogańska, duchowny eko-duchowy i artysta rytualny. Selena Fox jest znana ze swojej przywódczej roli w międzynarodowej wiccańsko-pogańskiej społeczności oraz z założenia Circle Sanctuary, prawnie uznanego wiccańskiego kościoła z ogólnoświatową pogańską posługą. Urodzony 20 października 1949 r. w Arlington w stanie Wirginia Fox wychowała się w fundamentalistycznej rodzinie baptystów z Południa. Jako dziecko zaczęła doświadczać mistycznych doświadczeń, podróży poza ciałem i wizji psychicznych. Kiedy była nastolatką, zaczęła interesować się snami, parapsychologią i parapsychologią oraz nauczyła się odczytywać parapsychologię za pomocą kart Tarota. Opuściła Południowy Kościół Baptystów w liceum, powołując się na wiele powodów, w tym niechęć kościoła do tańca i odmowę pozwolenia kobietom na zostanie pastorami. Fox uczęszczała do College of William and Mary w Wirginii, uzyskując dyplom z wyróżnieniem w 1971 roku, uzyskując tytuł licencjata z psychologii. W wieku 21 lat poprowadziła swój pierwszy pogański rytuał jako przewodnicząca Eta Sigma Phi, stowarzyszenia honorowego klasyków. Poprowadziła towarzystwo w odtworzeniu dionizyjskiego obrzędu wiosny, który odbył się na świeżym powietrzu w centrum kampusu. Po studiach pracowała przy wykopaliskach archeologicznych w pobliskim Hampton w stanie Wirginia, gdzie poznała kobietę, która była dziedziczną czarownicą. Zdając sobie sprawę, że jej własna duchowa orientacja ma wiele wspólnego z Rzemiosłem jej przyjaciółki, Fox przyjęła czary jako religię, a później została inicjowana jako wysoka kapłanka w kilku tradycjach wiccańskich. Po pracy archeologicznej Fox spędziła kilka lat na różnych stanowiskach, w tym jako fotograf i redaktor publikacji dla dużej korporacji. W październiku 1974, Fox wymyśliła nazwę, logo i centralny duchowy punkt skupienia Kręgu, znanego również jako Sanktuarium Kręgu. Fox wraz ze swoim partnerem Jimem Alanem i grupą przyjaciół stworzyła początki Circle Sanctuary, od czasu do czasu spotykając się w domu Fox-Alan w Sun Prairie, niedaleko Madison w stanie Wisconsin. W 1978 roku Fox zdecydowała się poświęcić cały czas na służbę Wicca. W tym samym roku Circle Sanctuary zostało włączone jako kościół wiccan. W 1979 roku Fox i Alan zostali eksmitowani ze swojego domu na Sun Prairie przez uprzedzonego właściciela. Po kilku przeprowadzkach do innych gospodarstw rolnych w okolicy Madison, osiedlili się na ziemi w pobliżu Barneveld i góry Horeb w stanie Wisconsin i stworzyli Circle Sanctuary, rezerwat przyrody, ekologiczną farmę ziół i siedzibę kościoła. Fox i Alan zakończyli swój związek prawniczy w 1984 roku, a Alan ostatecznie opuścił Circle Sanctuary, aby poświęcić się karierze pisarskiej. W 1986 roku Fox poślubił Dennisa Carpentera, wiccańskiego księdza i byłego psychologa szkolnego, a obecnie znanego uczonego pogańskiego. Fox i Carpenter mieszkają w Circle Sanctuary i współpracują, aby koordynować różnorodne działania i obowiązki Circle Sanctuary: nawiązywanie kontaktów, publikowanie, badania, doradztwo, edukację i ochronę przyrody. W 1995 roku Fox uzyskała tytuł magistra poradnictwa na Uniwersytecie Wisconsin w Madison i uzyskał certyfikat psychoterapeuty klinicznego. Wkrótce po ukończeniu studiów została zaproszona na praktykę publiczną w ośrodku zdrowia psychicznego w Madison, gdzie pracuje jako psychoterapeuta kadrowy z klientelą głównego nurtu. Prowadzi również prywatną praktykę poradnictwa duchowego w Kole. Fox dużo podróżuje po całym świecie, uczestnicząc w dialogu międzywyznaniowym i nawiązywaniu kontaktów oraz pracując na rzecz różnych działań środowiskowych, pokojowych, społecznych, praw obywatelskich i studiów kobiecych. Pracuje również nad zachowaniem świętych miejsc w Ameryce Północnej i poza nią. Jej zaangażowanie w społeczność międzywyznaniową i akademicką dramatycznie wzrosło od końca lat 80. w odpowiedzi na zainteresowanie i badanie współczesnych tradycji pogańskich. W 1995 roku jako pierwsza opublikowała badanie dotyczące pogan jako odrębnej populacji kulturowej ze specjalnymi potrzebami w zakresie terapii zdrowienia. Ponadto jej praca publiczna obejmuje wykłady, warsztaty i seminaria na temat pogaństwa, rozwoju duchowego i psychologii dla wszelkiego rodzaju audytorium w kolegiach i uniwersytetach, ośrodkach edukacyjnych, konferencjach, kościołach i zgromadzeniach pogańskich. Zajmuje się terapią naturą, uzdrowieniem psychicznym, czytaniem tarota, pracą ze snami, kierowaną kreatywną wizualizacją i innymi rodzajami usług uzdrawiania duchowego. Dla mediów jest czołową rzeczniczką Wicca i pogaństwa i była czołową aktywistką w Pentac le Quest dla weteranów. Fox była wybitnym działaczem na rzecz wolności religijnej w ruchu pogańskim. Z powodzeniem pracowała nad sprawami dotyczącymi prawa wiccan i pogan do kultu, pozwalając kapłanom wiccan na służbę duchowną w więzieniach, zapewniając płatne pogańskie wakacje dla kanadyjskiego pracownika i pomagając rdzennym Indianom w ochronie świętych miejsc pochówku i innych rodzajów miejsc, w tym sztuka naskalna w Ameryce Północnej. W 1985 roku Fox była liderem wysiłków zmierzających do obalenia poprawki Helmsa w Kongresie, która miała na celu pozbawić wiccańskie kościoły statusu zwolnionego z podatku. Fox założyła wiccański szamanizm, międzywyznaniową mieszankę Wicca, międzykulturowych praktyk szamańskich i psychologii transpersonalnej. Dzięki badaniom genealogicznym Fox prześledziła swoje rodowe rody z Walii i Szkocji kilka stuleci wstecz i znalazła rodzinną tradycję "radykalizmu religijnego", którego czuje, że jest częścią i kontynuuje w swoim życiu. Ziemia przodków w Szkocji obejmuje jaskinie ozdobione dziełami sztuki z epoki brązu. Fox wywodzi się od św. Małgorzaty (ok. 1045-93), żony króla Szkocji Malcolma III.

Foxwood, Orion

Wiccan, pisarz i przebiegły człowiek w Faery Faith. Orion Foxwood jest założycielem Świątyni Foxwood Starej Religii, legalnego kościoła w Maryland poświęconego Starszym Bogom. Jest dobrze znany ze swoich nauk w Wicca, rytuałów, praktycznej magii i rozwoju psychicznego oraz Wiary Faery, duchowej ścieżki jasnowidza dostrojenia się do królestwa faery. Foxwood posiada tytuł magistra usług humanitarnych na Uniwersytecie Lincolna w Pensylwanii oraz doktora teologii w Ravenwood Church and Seminary of the Old Religion, Inc. w Atlancie w stanie Georgia. Jest przeszkolony w zakresie analizy transakcyjnej. Pracuje jako licencjonowany doradca zawodowy i hipoterapeuta, specjalizuje się w uzależnieniu chemicznym, edukacji na temat AIDS i AIDS oraz zdrowiu publicznym. Foxwood pracuje również jako doradca duchowy, zwłaszcza w sprawach życiowych, smutku i straty. Foxwood jest arcykapłanem w celtyckiej/tradycyjnej i aleksandryjskiej Wicca, a także księdzem w walijskiej tradycji cymryjskiej. W Foxwood Temple naucza tradycji przysięgi i inicjacji. Jest starszym i nauczycielem gajów i sabatów w Stanach Zjednoczonych, którzy otrzymali od niego swoją wiccańską linię. Foxwood studiował u R.J. Stewarta i Lady Circe, dziedzicznej wiedźmy i założycielki Sisterhood and Brotherhood of Wicca w Toledo w stanie Ohio. Wraz z Lady Circe założył Sojusz Starej Religii (AOTOR), sieć tradycyjnych sabatów i starszych w Rzemiośle, które wywodzą się z Lady Circe. Członkostwo w Sojuszu obejmuje starszych w ośmiu stanach. Lady Circe nazwała trzech nosicieli płaszcza: Foxwood (Lord Orion); Lady Meshalamthea z Toledo w stanie Ohio; i Lord Malachi z Kewadin, Michigan. Lady Circe, która zmarła w 2004 roku, jest rodem Królowej Foxwood Temple. Foxwood założył Foxwood Temple w 1990 roku. Program nauczania jest synkretyczną tradycją Misteriów, czerpiącą z nauk, tradycji i praktyk z tradycji Prytani Celtic, Strega, Aleksandryjska Wicca, Faery i Southern Conjure. Są one połączone w jednolitą ścieżkę duchową, tradycyjne czary lub "starą religię". Tradycja kładzie nacisk na służbę boskości poprzez udział w pracy sakralnej, szanowanie i komunię z przodkami z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości oraz przestrzeganie ścisłego kodeksu etycznego. Nauki Faery Faith skupiają się na ponownym zestrojeniu się z duchami ziemi, morza, wiatru, płomieni, ludzkich przodków i Starszej rasy, znanej jako Faery. Dostrojenie osiąga się poprzez zastosowanie odwiecznej wiedzy, technik, praktyk ludowych, wewnętrznych kontaktów i mądrości Faery Seership. Foxwood był współdyrektorem Moonridge Center, lądowego sanktuarium przyrody i mistycznego centrum edukacyjnego w pobliżu Beltsville w stanie Maryland. Współtworzył także Bursztynową Sieć, internetowe źródło duchowe dla mężczyzn. Foxwood wykłada szeroko. Jest autorem The Faery Teachings (2003; 2007) oraz The Tree of Enchantment: Wisdom of Faery Seership (2008).

Frost, Gavin (1930- 2016 ) i Yvonne (1931- )

Czarownice, autorzy i założyciele Kościoła i Szkoły Wicca z siedzibą w Hinton w Wirginii Zachodniej. Frostowie niezłomnie podążali własną ścieżką w Rzemiośle i ilekroć to wyprowadzało ich z głównego nurtu poglądów, przetrwały wiele krytyki ze strony innych społeczności wiccańsko-pogańskich. Chociaż Frostowie są Czarownicami, nie uważają się za Pogan, ponieważ nie czczą natury ani nie nazywają bóstw. Byli otwarci na swoje Rzemiosło i postrzegają swoją pracę jako "stoisko informacyjne" potrzebne zarówno poganom, jak i nie-poganom. Gavin Frost urodził się w 1930 roku w Staffordshire w Anglii w walijskiej rodzinie. Ziarna jego zainteresowania czarnoksięstwem zostały zasiane w dzieciństwie, podczas którego spędził wakacje w Walii, kraju przesiąkniętym magią ludową, czarami i okultyzmem. Od 1949 do 1952 uczęszczał na Uniwersytet Londyński, uzyskując tytuł licencjata z matematyki oraz doktorat z fizyki i matematyki. Na uniwersytecie Gavin dołączył do nieformalnej grupy utworzonej przez TC Lethbridge′a, demonstranta (asystenta laboratoryjnego), który interesował się magią, okultyzmem, różdżkarstwem i świętymi miejscami z kamienia (Lethbridge pisał później Witches, opublikowany w 1962 i inne prace). . Grupa zdecydowała się na wszczęcie inicjacji i zwróciła się o pomoc do powiernika księcia Norfolk, który jako hrabia marszałek jest heraldyczną głową Anglii. Czterech podkomendnych księcia opiekuje się projektami heraldycznymi, a ich urzędy korespondują do czterech kierunków. Inicjacja została przeprowadzona na kamiennym kręgu w Boskednan w Kornwalii w 1951 roku. Inicjowani otrzymali znak nacięty na ich nadgarstkach. Pracując nad pociskami na podczerwień na Równinie Salisbury dla firmy z branży lotniczej - praca, która wymagała godzin nocnych - Frost miał wystarczająco dużo czasu na zwiedzanie Stonehenge i jego okolic w ciągu dnia. Był jeszcze bardziej zaintrygowany megalitami i ich tajemniczymi budowniczymi i został doprowadzony do Rzemiosła. Gavin mieszkał w Niemczech od 1966 do 1968 roku, gdzie dołączył do Zauberers, okultnej grupy czarowników w Bayrischen Naehe, na południe od Monachium. Wymagana przez grupę inicjacja polegała na wspinaniu się na szczyt góry w środku nocy w zimie. Test tego koncentrował się na zdolności do wytwarzania ciepła własnego ciała, tak jak tumo, którego nauczano tybetańskich mnichów. Gavin był w stanie ominąć linię śniegu, ale nie dotarł na szczyt góry. Mimo to zakwalifikował się jako Zauberer. Gavin był żonaty od 1954 do 1969. Z tego małżeństwa miał dwoje dzieci, syna i córkę. Yvonne Frost urodziła się jako Yvonne Wilson w 1931 roku w Los Angeles w rodzinie "baptystów myjących stopy". Po zmaganiach w dzieciństwie i nastolatkach, aby pogodzić się z wiarą baptystyczną, Yvonne rozpoczęła badania porównawcze religii we wczesnych latach dorosłości, aby znaleźć bardziej zgodną wiarę. Jej rodzinne dziedzictwo obejmuje dwie długie linie czarownic, które od pokoleń wracają do Cumberland Gap w Kentucky i do szkockiego klanu Gunn. W 1950 wyszła za mąż za wojskowego i przebywała w Niemczech. Kiedy małżeństwo zakończyło się 10 lat później (nie było dzieci), zapisała się do Fullerton Junior College w Fullerton w Kalifornii, aby zdobyć AA, stopień w zakresie umiejętności sekretarskich. Ukończyła studia w 1962 roku. Tymczasem kariera Gavina w przemyśle lotniczym zaprowadziła go do Ontario w Kanadzie, a następnie do Kalifornii. On i Yvonne spotkali się w latach 60-tych w salach ich wspólnego pracodawcy, dużej firmy lotniczej w Anaheim. Była zaangażowana w spirytualizm i badała duchowe alternatywy, a on był zaangażowany w czary. Razem studiowali rozwój psychiczny pod kierunkiem nauczyciela spirytualisty. Przeniesienie kariery zaprowadziło ich do St. Louis, gdzie kontynuowali rzemiosło, a Yvonne została wprowadzona w celtycką tradycję. Widząc zamieszanie wokół czarnoksięstwa i wicca w ogólnej populacji Stanów Zjednoczonych i czytając o negatywnych zachowaniach określanych mianem czarostwa, zdecydowali, że spróbują zmienić popularny wizerunek religii, którą wyznawali. Współautorzy książki The Witch′s Bible, ale nie mogli znaleźć dla niej wydawcy. Alternatywnie, zorganizowali ten materiał jako kursy korespondencyjne i reklamowali Szkołę Wicca w czasopismach. Federalne uznanie kościoła nastąpiło w 1972 r. Państwo Frosts pobrali się w 1970 r.; mają jedną córkę, Bronwyn, która pracuje z nimi w kościele i szkole. W 1972 Gavin porzucił swoją karierę w lotnictwie i kosmosie, aby poświęcić się w pełnym wymiarze, wraz z Yvonne, licznym działaniom kościoła i szkoły. W latach 1974-75 przeprowadzili się do Salem w stanie Missouri, a następnie do New Bern w Północnej Karolinie. W 1996 roku przenieśli się do Hinton w Zachodniej Wirginii. Zarówno Gavin, jak i Yvonne mają stopień doktora teologii z Kościoła Wicca. Gavin był arcybiskupem, a Yvonne biskupem. Są to odpowiednio Arcy-Płomień i Flamenca z Zachodniego Sąsiedztwa lub arcykapłan i arcykapłanka wiecznego płomienia. Złożyli śluby ubóstwa. Frosts zajmują się uzdrawianiem i są aktywnymi mówcami publicznymi. Są płodnymi autorami, mają ponad 22 książki i monografie.