https://szkolazpieklarodem.pl/
Kapłaństwo było otwarte dla wszystkich – uczących się lub nie – chociaż dane stanowiska odzwierciedlały posiadane umiejętności. Oczywiście skrybowie świątynni byli piśmienni i wielu z nich pracowało w Domu Życia, archiwizując, kopiując i czytając liczne przechowywane tam teksty. Wielu księży pracowało w niepełnym wymiarze godzin, pracując tylko co miesiąc w świątyni, a potem wracali do swoich wiosek. Ten układ był jak Służba Narodowa, kiedy ludzie byli wzywani do pracy na krótki okres. Ponieważ wielu księży pracowało w niepełnym wymiarze godzin, nie oczekiwano, że będą żyć w celibacie. W rzeczywistości kapłaństwo było tradycyjnie przekazywane z ojca na syna, więc rodziny były aktywnie wspierane. Wstąpienie do kapłaństwa nie było więc powołaniem duchowym, ale dziedzictwem. Natura kapłaństwa egipskiego bardzo różniła się od, powiedzmy, kapłaństwa chrześcijańskiego czy hinduskiego. Kapłani egipscy nie mieli praktycznie żadnego kontaktu z ludnością w swojej roli kapłanów. Nie głosili kazań, nie udzielali rad ani nie próbowali nawracać ludzi na ich konkretny kult. Egipski tytuł Hem-Netjer oznacza „sługę boga” i tym właśnie byli. Służyli bogu, dbając o to, by modlitwy, ofiary i zaklęcia były prawidłowo wykonywane. W kapłaństwie istniała wyraźna hierarchia, w której pierwszym prorokiem był najwyższy pies lub arcykapłan, a za nim następowali drugi, trzeci, czwarty i piąty prorok, którzy mieli nadzieję, że w pewnym momencie otrzymają pracę pierwszego proroka. W idealnej sytuacji król był odpowiedzialny za zatrudnienie pierwszego proroka, choć najczęściej król pozwalał kapłanowi na wyznaczenie własnego dziedzica. Kapłani najniższej rangi byli kapłanami wabów lub „kapłanami oczyszczenia”, którzy byli odpowiedzialni za wiele rytuałów oczyszczenia w świątyni, niosąc świętą korę (małe święte łodzie używane do paradowania posągów bogów w dni świąteczne). nadzór nad malarzami i rysownikami oraz dopilnowanie innych ogólnych zadań wokół świątyni.