Podczas gdy Ryków i Siergiejewa nie muszą ukrywać swoich relacji z Kremlem, ponieważ czują się swobodnie w produkcji markowej propagandy, niektóre rządy badają bardziej anonimowe i kreatywne modele. Na przykład chiński Spinternet jest znacznie bardziej zdecentralizowany, a władze lokalne i regionalne odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu publicznego dyskursu na swoich obszarach blogosfery. Chińscy prorządowi komentatorzy internetowi są łącznie znani jako Partia Fifty-Cent, a „Fifty-Cent” odnosi się do tego, ile rzekomo zarabiają za każdy prorządowy komentarz. David Bandurski, analityk Chin z Uniwersytetu w Hongkongu, który bacznie obserwuje ewolucję Partii Fifty-Cent, mówi, że ich misją jest „ochrona interesów partii komunistycznej poprzez infiltrację i pilnowanie szybko rozwijającego się chińskiego Internetu. ” Będąc częścią gigantycznej machiny propagandowej, celowo angażują się w dyskusje online, kierowanie nimi w odpowiednich ideologicznie kierunkach i zgodnie z Bandurskim, „neutralizując niepożądaną opinię publiczną poprzez propagowanie poglądów popierających partię za pośrednictwem czatów i forów internetowych”. Bandurski szacuje, że może być ich nawet 280 000 Pięćdziesiąt Centrów. Nie tylko niektórzy z nich regularnie płacą za swoje składki online, ale różne organy rządowe również organizują rutynowe szkolenia, aby doskonalić swoje umiejętności argumentowania. Rząd nie ukrywa swojej roli w manipulowaniu rozmowami online. Wu Hao, urzędnik odpowiedzialny za kontrolę szkód w odcinku „Unikaj kota”, przyznaje, że „kiedy zdarzy się sytuacja, w której opinia [online] przechyla się całkowicie na jedną stronę, wtedy rzeczywiście umieścimy kilka innych głosów, aby pozwolić opinii publicznej, aby niezależnie wydać własną opinię ”. Innymi słowy, chińskim urzędnikom nie przeszkadza niezależne wyciąganie własnych wniosków przez opinię publiczną, ale zrobią co w ich mocy, aby manipulować dowodami. Li Xiaolin, szef wydziału propagandy w chińskim mieście Shaoguan, sugeruje, że wiele działań Pięćdziesięciu Centrów ma na celu jedynie zwalczanie plotek, a nie szerzenie propagandy: „Czasami plotka jest jak kula śnieżna. Będzie coraz większy, zwłaszcza w Internecie. Jeśli zabraknie komunikacji, stworzy to rynek dla plotek. Jeśli komunikacja idzie dobrze, nie ma miejsca na plotki ”. Sam pomysł Partii Pięćdziesiąt Centów – hybrydy starych modeli propagandy rządzonej przez rząd z nowymi i zwinnymi formami perswazji, których można użyć poza aparatem rządowym – pasuje do fascynacji chińskich przywódców „wskazówkami opinii publicznej”, gdzie rząd i obywatele wzajemnie się wzmacniają, przy czym rząd oczywiście odgrywa wiodącą rolę. Chińscy intelektualiści komunistyczni są również doskonale świadomi, że model propagandy musi dostosować się do ery internetu, a niektórzy z nich agresywnie reklamują korzyści płynące z bardziej proaktywne ideologiczne podejście do internetu. Jak argumentują Huang Tianhan i Hui Shugang, dwaj młodzi chińscy naukowcy: „Musimy. . . uświadomić sobie, że istnieje ogromna przepaść między tradycyjnymi formami propagandy i edukacji a sposobami współczesnych środków masowego przekazu. To zmusza nas do wprowadzania twórczych zmian w tradycyjnych formach propagandy i do korzystania z nowoczesnych, zaawansowanych technologii w celu dostrojenia, wzbogacenia i udoskonalenia treści i form naszej kultury – aby ułatwić młodym ludziom akceptację i wywieranie na nią wpływu przez wykształcenie ”. (Język propagandy również podlega takim „twórczym zmianom”. Na zgromadzeniu w 2010 roku dziewięciuset urzędników i studentów w Szkole Partyjnej Komitetu Centralnego wiceprezydent Chin Xi Jingping wezwał chińskich urzędników do oczyszczenia ich przemówień z wszelkich „ niezdrowe ”pisanie, które może osłabić efektywność poprzez pozbycie się„ pustych słów ”i żargonu politycznego). Pojawienie się w chińskim Internecie komentatorów Partii Fifty-Cent jest ważnym etapem w stale ewoluującej strategii propagandowej kraju; w swoim ostatnim powtórzeniu charakteryzuje się większą decentralizacją, zwiększoną zależnością od sektora prywatnego i radykalną internacjonalizacją. W swojej książce Marketing Dictatorship: Propaganda and Thought Work in Contemporary China z 2009 roku Anne-Marie Brady, jedna z czołowych światowych ekspertów w dziedzinie ewolucji chińskiej propagandy, odnotowuje zmianę w kierunku bardziej naukowych sposobów tworzenia i myślenia o propagandzie wśród chińskich urzędników. Od czasu rozprawy na Tiananmen zwracają większą uwagę na public relations, komunikację masową i psychologię społeczną. Według Brady’ego, po tragedii na placu Tiananmen, która była zapewne bezpośrednim skutkiem tymczasowego spowolnienia machiny propagandowej i umożliwienia swobodniejszej dyskusji w latach osiemdziesiątych, partia zwróciła się do starego hasła „chwytać obiema rękami; obie ręce muszą być silne ”, co oznaczało, że zarówno rozwój gospodarczy, jak i propaganda powinny służyć jako źródła legitymacji politycznej. Na szczęście dla KPCh wielu zachodnich intelektualistów, zwłaszcza w pierwszej połowie XX wieku, również uważało propagandę za niezbędną do funkcjonowania nowoczesnego państwa kapitalistycznego. Nic dziwnego, że prace amerykańskich teoretyków propagandy, takich jak Harold Lasswell (cytat z podpisu: „nie wolno nam ulegać demokratycznym dogmatyzmom, że ludzie są najlepszymi sędziami własnych interesów”) i Walter Lippmann („należy postawić na swoim miejscu społeczeństwo. […] aby każdy z nas mógł żyć bez stratowania i ryku zdezorientowanego stada ”) zostały przetłumaczone na język chiński i, według Brady’ego, są dość popularne wśród oficerów propagandy w Chinach. Innymi słowy, przywódcy chińskiej propagandy spoglądają na Zachód i wchłaniają jego ogromne zasoby intelektualne, wykorzystując je do własnych celów antydemokratycznych. (Coś podobnego dzieje się w Rosji, gdzie młodzi intelektualiści z Kremla używają swoich blogów do udostępniania linków do pobrania pirackich wydań kluczowych zachodnich tekstów akademickich w ekonomii, psychologii, filozofii i nauki politycznej). Brady to zauważa :
„Odrodzenie brytyjskiej Partii Pracy za Tony’ego Blaira stało się modelem własnego przepakowywania KPCh w latach 90-tych ”.
Mandelson, który odegrał kluczową rolę w przekształceniu Partii Pracy, został zaproszony do wygłoszenia przemówienia w Central Party School w 2001 roku i podzielenia się swoimi spostrzeżeniami. Brady uważa, że przedstawiciele chińskiej propagandy wykorzystali spin-doktorów Blaira jako model zarządzania mediami podczas kryzysów politycznych w następstwie kryzysu SARS w latach 2002 i 2003. Chińscy urzędnicy złożyli również wizyty lewicowym partiom w Niemczech, aby zbadać ich transformację ostatnich kilku dekad. Biorąc pod uwagę, że większość sztuczek propagandowych używanych obecnie przez chiński reżim pochodzi z zachodnich podręczników, nie będzie szokujące, jeśli pewnego dnia odkryjemy, że Partia Pięćdziesiąt Centów została zainspirowana szeroko rozpowszechnioną korporacyjną praktyką „astroturfingu” lub udawania wsparcie oddolne w poszukiwaniu korzyści politycznych lub korporacyjnych. To tak, jakby Mad Men założyli biuro w Pekinie. Chińskie doświadczenia zainspirowały inne rządy, zarówno autorytarne, jak i demokratyczne, do stworzenia własnych cyberbrygad lojalnych komentatorów internetowych. W 2009 roku nigeryjski rząd starał się zwerbować ponad siedmiuset Nigeryjczyków za granicą i w kraju oraz stworzyć tak zwany fundusz anty-blogerski, mający na celu wychowanie nowego pokolenia prorządowych blogerów do walki online z przeciwnikami antyrządowymi. Ich wynagrodzeniem były bony do kafejki internetowej i dodatki na blogowanie. Pod koniec 2009 roku artykuły redakcyjne w oficjalnych kubańskich gazetach zaczęły wzywać prorządowych dziennikarzy kubańskich do „obsadzenia cybertrenchów” i obrony rewolucji w Internecie, zakładając własne blogi, pozostawiając krytyczne komentarze na blogach antyrządowych i przedrukowując najlepszy prorządowy blog. posty w oficjalnych mediach. Zanim zdecydowali się zastosować chińską taktykę „unikania kota” i dokooptowali swoich krytyków, władze Korei Południowej oskarżyły urzędników rządu Korei Północnej o wykorzystywanie fałszywych tożsamości do wywołania wojny (Koreańczycy mieli rzekomo rozpowszechniać plotki, że zatonięcie okręt wojenny nie został spowodowany przez torpedę północnokoreańską, jak twierdził rząd Korei Południowej, a przedstawione do tej pory dowody zostały sfabrykowane). W maju 2010 r. Rządząca partia Azerbejdżanu, zaniepokojona agresywnym wykorzystywaniem przez działaczy antyrządowych Facebooka i YouTube do rozpowszechniania materiałów opozycyjnych, zorganizowała spotkanie z prorządowymi grupami młodzieżowymi, na którym zdecydowano, że rodzący się ruch azerski Spinternet będzie otrzymali specjalne biuro, z którego sztab mógł toczyć walki online z przeciwnikami reżimu. Zanim Hugo Chavez wskoczył na Twittera, ogłosił utworzenie Communicational Guerrilla, sieci siedemdziesięciu pięciu uczniów w wieku od 13 do 17 lat. Ubrani w kurtki w kolorze khaki i w czerwonych bandanach zawiązanych na szyjach, podobno byli szkoleni do „walki z imperialistycznymi przesłaniami” albo w sieciach społecznościowych online, na ścianach, w broszurach, albo „poprzez bezpośrednią interwencję”. Egipt nie jest daleko w tyle. Zauważając, że Facebook był używany do nagłaśniania protestów antyrządowych w 2008 roku, egipscy autorytaryści również zdecydowali się przyjąć tę stronę – była zbyt popularna, aby ją zakazać. Kiedy Gamal Mubarak, syn Hosniego Mubaraka i jego prawdopodobnego następcy, zaczął udzielać wywiadów online, ponad pięćdziesiąt grup na Facebooku, z których wszystkie były rzekomo oddolne, pojawiło się w Internecie, aby nominować go na prezydenta. Mimo wszystkich antyinternetowych nastrojów, jakie władze irańskie przejawiały po protestach w 2009 r., Wydawało się, że zrozumieli przesłanie, że muszą stać się aktywnymi graczami w cyberprzestrzeni. W 2010 roku irańscy twardogłowi uruchomili własny portal społecznościowy Valayatmadaran (nazwa odnosi się do „wyznawców velayata”, czyli irańskiego najwyższego przywódcy ajatollaha Alego Chameneiego). Oferuje standardowy pakiet, jakiego oczekuje się od takiej strony: jej członkowie (do połowy 2010 roku około 3000) mogą zaprzyjaźnić się, zamieszczać zdjęcia (szczególnie popularne wydają się karykatury wyśmiewające Ruch Zielonych), filmy i linki do interesujących artykułów. Jedynym zwrotem akcji jest to, że członków witryny wydaje się jednoczyć niewiele więcej niż bardzo ambitny cel walki ze „złem”, chociaż jest też miejsce na omówienie bardziej prozaicznych kwestii, takich jak „rządy najwyższego prawnika” oraz „kobiety i rodzina . ” W pewnym sensie pojawienie się takiej witryny to tylko kolejny krok w długofalowej strategii kooptacji nowych mediów w kraju. Iran szkoli nowe pokolenie blogerów religijnych od 2006 r., Kiedy to w Kom, centrum nauki religijnej w tym kraju, utworzono Biuro Rozwoju Dzienników Religijnych w Internecie. Większość działań biura jest skierowana do kobiet. Duchowni być może niechętnie pogodzili się z faktem, że blogujące kobiety są tutaj na stałe, ale nadal próbują kształtować tematy swoich rozmów. W 2006 roku Iran był dumnym gospodarzem festiwalu Quranic Bloggers Festival, podczas którego odbył się również konkurs blogerski, który rzekomo „przyczynił się do rozszerzenia obecności Koranu w internecie”. Również Straż Rewolucyjna była agresywna w cyberprzestrzeni. Pod koniec 2008 roku zobowiązali się nawet do uruchomienia 10 000 blogów pod nadzorem paramilitarnych sił Basidż, aby przeciwdziałać świeckim blogerom. Wszystko to może się przydać w sytuacjach awaryjnych. Najbardziej niezwykły – ale także najczęściej pomijany – fakt dotyczący Iranu
Rewolucja na Twitterze polegała na tym, że dwa tygodnie po rozpoczęciu protestów liczba prorządowych wiadomości na Twitterze wzrosła dwustukrotnie w porównaniu z okresem bezpośrednio po wyborach. I najprawdopodobniej nie dlatego, że irański Twitterati nagle zakochał się w Ahmadineżadzie.
