Łączenie i wykorzystywanie zasobów może pomóc nam być bardziej innowacyjnym. Oto przykład łączenia i wykorzystywania zasobów w akcji: była sobota czwartego lipca, a restauracja była pełna. Każdy stolik był pełny i trwały przez cały dzień. Wydawało się, że kolejka wygłodniałych klientów nigdy się nie zmniejszyła. Zapasy zaczynały się kończyć, w tym niektóre kluczowe składniki dwóch sałatek z menu. Nie chcąc przegapić żadnej sprzedaży ani zawieść klientów, właściciel szybko pomyślał, wyciągając kilka artykułów z półek, kładąc je na wózku i tocząc wózek do tętniącej życiem jadalni. Zabrał wózek do każdego stołu, na którym zamówiono sałatkę, i powiedział, że chociaż nie było ich z dwóch sałatek z menu, czeka je wyjątkowa uczta: nowa domowa sałatka, przygotowana i podana przy stole. Z werwą magika właściciel włożył do miski liście sałaty rzymskiej, dodając odrobinę oliwy z oliwek, sos Worcestershire, wyciśniętą cytrynę i dwa rozpieszczone jajka. Kilkoma ruchami nadgarstka dodał sól, pieprz i starty parmezan. Zamiast rzucać składniki, delikatnie je złożył, pokrywając każdy liść kremowym dressingiem. Sałatki były na talerzu, dodawano grzanki i podawano głodnym gościom. Właściciel nazwał sałatkę Aviatorem na cześć wielu lotników marynarki wojennej, którzy przedostali się przez granicę z San Diego, aby zjeść w restauracji Tijuana Caesar Cardini. Minęło kilka lat, zanim stała się znana jako Sałatka Cezara, wymyślona 4 lipca 1924 r. Uwielbiamy tę historię z kilku powodów. Po pierwsze, kto nie lubi wielkich historii pochodzenia, nawet jeśli jest to historia pochodzenia przepisu? Chociaż znajduje się teraz w innym miejscu, Caesar’s nadal działa i nadal przygotowuje swoją słynną sałatkę i podaje ją przy stole. Innym powodem, dla którego uwielbiamy tę historię, jest to, że jest to historia innowacji, w szczególności rekombinowanej innowacji. Pozostańmy przy jedzeniu, aby lepiej zilustrować to pojęcie. W artykule z 2015 roku włoscy naukowcy opisali swoją pracę, szukając szefów kuchni w celu uzyskania lekcji na temat innowacji. Byli szczególnie zainteresowani tym, jak powstają nowe dania. Badania wykazały, że wśród najlepszych włoskich szefów kuchni nowe dania zazwyczaj zawierają kombinację oddzielnych składników, których szefowie kuchni używali od dawna, ale połączyli je po raz pierwszy w nowym daniu. Na przykład szef kuchni mógł przez lata używać dyni do kilku deserów. Miał też świetny ser pleśniowy gorgonzola, którego użył do sałatki, i oczywiście każdy włoski szef kuchni używa wielu świeżych ziół. Pewnego dnia, gdy szef kuchni myślał o nowym daniu na jesień, wymyślił przepis na dyniowe gnocchi z gorgonzolą i chrupiącą szałwią. Gnocchi były wielkim hitem – tak popularne, że restauracja była w stanie naliczyć wyższą cenę, która przyniosła wyższą niż normalna marża zysku. Ten wzór pojawiał się w kółko: zbieranie składników, które szefowie kuchni dobrze znali, i łączenie ich w niesprawdzony wcześniej sposób. Istniało dodatkowe odkrycie: często w tych popularnych nowych potrawach obecny był jeszcze jeden składnik, składnik zupełnie nowy w repertuarze szefa kuchni, często niejasny smak, z którym spotkali się podczas podróży do innej części świata lub który został przywieziony uwagi szefa kuchni przez pracownika kuchni z innej kultury. To właśnie oznacza rekombinowana innowacja: branie rzeczy, które już istnieją i łączenie ich na nowe sposoby. To również mamy na myśli, gdy mówimy o łączeniu i wykorzystywaniu aktywów. Wróćmy na chwilę do restauracji Caesar Cardini. W obliczu wygłodniałych gości Cezar dokonał szybkiej inwentaryzacji: miał sałatę rzymską, jajka, oliwę, cytryny, grzanki. Miał wózek, którym mógł wjechać do jadalni. Miał też kilka umiejętności: wiedzę o podstawowych składnikach sosu sałatkowego (olej i kwas) oraz, co najważniejsze, talent do dramatyzmu. Połącz wszystkie te elementy i otrzymujesz danie, które od prawie wieku nadal jest cenione jako „specjalne” danie. Ponieważ większość z nas nie jest szefami kuchni, oto przykład ze świata technologii: GPS lub globalne systemy pozycjonowania to niezwykła innowacja, która łączy, wykorzystuje i dopasowuje technologię satelitarną do technologii zegara atomowego oraz technologii nadajników i odbiorników radiowych. Technologie te stanowiły odrębne aktywa, prawdopodobnie każda rezydentna jako zbiór wiedzy w głowach różnych ekspertów. Zasoby nie dopasowały się automatycznie. Kiedy ktoś (prawdopodobnie grupa osób) zastanawiał się: „A co by było, gdybyśmy je połączyli?”, Przełom w nowoczesnej nawigacji był bliski. Czasami te przełomy zdarzają się przypadkowo lub na pozór, ale możesz przestrzegać dyscypliny, aby pomóc w stworzeniu struktury, która nieoczekiwanie. Na przykład właściwe sformułowanie pytania może służyć jako zaproszenie do rozmowy dla osób, które mogą mieć w głowie jeden z tych kluczowych zasobów. Bezpieczna przestrzeń jest również ważna, aby prowadzić głęboko skoncentrowaną rozmowę w celu zbadania możliwości. Liderzy Agile mogą wtedy pomóc ludziom zobaczyć możliwości, które pojawiają się, gdy zaczynamy łączyć, wykorzystywać i dopasowywać naszą kolekcję aktywów. Jak ważna jest ta umiejętność? Pomyśl o tym: powstający Internet Rzeczy pozwala nam łączyć wszystko z czymkolwiek przez łącze cyfrowe. W hali fabrycznej tagi RFID prowadzą linię produkcyjną, aby dostosować każdy element do preferencji indywidualnych konsumentów, którzy złożyli zamówienia online. Nasz samochód może sygnalizować billboardowi reklamę następnej stacji benzynowej, gdy kończy się nam benzyna. W kuchni nasza lodówka może zamówić mleko, gdy prawie nas nie ma, i dostarczyć je. Nasze możliwości łączenia, wykorzystywania i dopasowywania zasobów są dosłownie nieograniczone. Osoby, które rozumieją i potrafią wprowadzić w życie procesy, takie jak rekombinowane innowacje, zaprowadzą świat do miejsc, których nawet nie możemy sobie wyobrazić.