Omawialiśmy siłę odkrywania ukrytych zasobów, zarówno w sobie, jak iu innych, i nawiązaliśmy do starego porzekadła teatru improwizacyjnego: „przynieś cegłę, a nie katedrę”. W tym rozdziale oferujemy kolejną lekcję z improwizacji. „Tak i” jest uważane za pierwszą zasadę improwizacji. W improwizacyjnym skeczu oznacza to, że kiedy kolega wykonawca coś proponuje – na przykład wers – inni wykonawcy akceptują tę linię tak, jak zostało to powiedziane. To jest część „tak”. Potem inny aktor rozwija to. To jest „i”. Załóżmy na przykład, że jedna osoba rozpoczęła improwizowaną scenę, mówiąc: „Czy możesz uwierzyć, że Maria po prostu rzuca wszystko i jedzie do Australii na trzy miesiące?” Następna osoba zaakceptowałaby to jako fakt na scenie i zbudowała na tym; mogą kontynuować opowieść, mówiąc: „Tak, i najwyraźniej przez całe życie interesowała się nauką gry na digeridoo”. Historia będzie kontynuowana, gdy każdy wykonawca zaakceptuje to, co nadeszło wcześniej i zacznie na tym budować. Nie sposób powiedzieć, gdzie skończy się historia Marii. Zwinni liderzy nie tylko odkrywają ukryte zasoby, ale także widzą, w jaki sposób można łączyć, wykorzystywać i dostosowywać różne aktywa, a także mogą pomóc innym dostrzec ten potencjał. Sama lista aktywów nie wystarczy. Magia dzieje się, gdy łączą się zasoby. Łączenie zasobów może tworzyć nową wartość, która jest większa niż łączna wartość części. Robienie tego jest umiejętnością; W tym rozdziale zapewniamy wskazówki, które pomogą Ci to zrobić. Wykonywanie tego rodzaju połączeń jest przydatne w wielu kontekstach, ale ma kluczowe znaczenie w sieci (zamiast hierarchii) – stanowi platformę, z której wyłonią się zbiorowe rozwiązania naszych najbardziej złożonych wyzwań.