https://szkolazpieklarodem.pl/
Egipt leży na pustyni, gdzie jedynym źródłem wody jest Nil. Używając skomplikowanego systemu kanałów irygacyjnych i grobli wodnych, Egipcjanie byli w stanie maksymalnie wykorzystać dostępną wodę. Kanały skierowano na tereny suche i były na tyle głębokie, że po ustąpieniu wód powodziowych nadal były pełne. Dowody wskazują, że w Państwie Środka naturalne jezioro w Fajum było używane jako zbiornik wodny. Woda wypełniała jezioro podczas corocznego zalewu (powodzi) i była magazynowana do użytku w bardziej suchych porach roku. Oprócz tego jeziora znajdował się kanał prowadzący bezpośrednio z Nilu, który zapewniałby stały dopływ wody na teren. Aby sztucznie nawadniać ziemię, podczas powodzi trzeba było wykopać kanały, aby skierować wodę na obszary w rozpaczliwej potrzebie. Aby wprowadzić wodę do kanałów:
* W Starym i Środkowym Królestwie woda była transportowana ręcznie w dużych naczyniach, a następnie fizycznie wlewana do kanałów irygacyjnych.
* W Nowym Królestwie wprowadzono shaduf. Shaduf to drewniany kij ze słojem na jednym końcu i obciążnikiem na drugim, który z łatwością unosi i kieruje wodę.
* W okresie ptolemejskim wprowadzono sakkia. Sakkia to napędzane przez zwierzęta koło wodne, które przemieszcza więcej wody – co oznaczało, że można było nawadniać więcej ziemi, co dałoby więcej gruntów rolnych i ostatecznie większą produkcję żywności.
Sztuczne nawadnianie było koniecznością i dużym osiągnięciem. Nawet dzisiaj, mając tylko jedno źródło wody i wciąż znajdujące się na pustyni, Egipcjanie nigdy nie mają zakazów używania węży i braków wody!