Prawdopodobnie używałeś wielu różnych metod, aby poradzić sobie z tym wyzwaniem. Oto lista najczęściej używanych. Pierwsza to konsensus, w którym każdy zgadza się poprzeć daną decyzję. Zakłada się, że leży to w najlepszym interesie całości. Wybrana opcja może nie być ulubioną przez każdą osobę, ale jest tą, którą będzie wspierać cała grupa. Słownik może definiować konsensus (w najlepszym przypadku) jako poczucie jedności wokół przekonania lub proponowanego działania. Konsensus może być trudny do osiągnięcia; grupy, które nalegają na to z powodów filozoficznych, mogą potrzebować bardzo dużo czasu, aby do niego dotrzeć. Modyfikacja metody konsensusu bierze pod uwagę fakt, że możesz mieć jednego wokalistę, który nalega na swój wybór, podczas gdy wszyscy inni skupili się wokół innego wyboru. Ta alternatywa nazywa się konsensus minus jeden. Wszyscy muszą się zgodzić, z wyjątkiem jednej osoby. Jeśli ta osoba nie może przekonać drugiej, idziemy do przodu. Ale jeśli co najmniej dwie osoby nie zgadzają się z większością, grupa nie może jeszcze ruszyć do przodu. Założeniem tej metody jest to, że jeśli dwie osoby sprzeciwiają się wyborowi, prawdopodobnie jest jakiś dobry powód. Musi się odbyć więcej rozmowy. Alternatywnie, możesz głosować i pozwolić wyborowi większości przyjąć dzień. Ma to tę zaletę, że jest proste. Jeśli jednak głosowanie jest blisko, istnieje ryzyko, że zostaniesz wciągnięty z powrotem w dyskusję o tym, czy wybór był naprawdę właściwy. Odmiana metody większości głosów (zwłaszcza jeśli wybierasz spośród dużej liczby opcji) polega na przyznaniu każdej osobie określonej liczby głosów; każda osoba może przydzielić tyle głosów, ile chce, do dowolnego konkretnego wyboru. Jednym z powszechnych sposobów jest głosowanie „przyklejonymi kropkami”, w którym każdemu nadaje się kilka małych kolorowych kropek , kropki samoprzylepne do oddania głosów na dużym kawałku papieru z listą opcji, a także mogą podzielić je na wybrane opcje według własnego uznania. Elementy z największą liczbą głosów (kropki) trafiają na górę w celu dalszej dyskusji, a następnie decyzji. Głosowanie większością głosów ma istotną wadę: każda osoba (ogólnie) używa jednego kryterium przy dokonywaniu wyboru. Myślą sobie takie rzeczy jak:
Ten byłby szybki.
To nie kosztowałoby dużo; wybierzmy to.
Ten pomysł byłby najbardziej popularny wśród naszych klientów.
Ta wada skrywa dwa głębsze problemy: po pierwsze, nie było dyskusji na temat tego, jakie jest lub powinno być kryterium. Po drugie, jeśli wyzwanie jest naprawdę adaptacyjne, myślenie o rzeczach w świetle tylko jednego czynnika jest prawdopodobnie zbyt uproszczone. Niektóre grupy dostrzegają ten problem i wprowadzają bardzo rozbudowany system oceniania, w którym każdy pomysł jest oceniany na podstawie kilku kryteriów. Następnie wszystkie oceny są sumowane, czasami ważone tak, że jedno lub więcej kryteriów liczy się bardziej niż inne i ogłaszany jest „zwycięzca”. Wydaje się to wystarczająco naukowe, ale z naszego doświadczenia wynika, że jest to bardziej kłopotliwe niż warte. Resztę spotkania, a nawet dłużej, samo skonfigurowanie systemu oceny może zająć (są wyjątki: w naszej pracy z naukowcami zajmującymi się naukami przyrody z NASA nie można było uniknąć złożonego systemu oceny. Istniało wiele różnych czynników, takich jak czas załogi na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, wskaźniki wykorzystania budżetu oraz zakres istniejącej bazy wiedzy naukowej, którą uczestnicy musieli wziąć pod uwagę). Wszystkie te podejścia do podejmowania decyzji są przydatne w określonych okolicznościach. Wybierając jedną z nich, upewniasz się, że decyzje są podejmowane w uczciwy i przejrzysty sposób – to znaczy, że nie ma żadnych „umów zaplecza”. Kiedy grupa uważa, że proces jest sprawiedliwy, zaufanie rośnie. Gdy to nastąpi, wyniki grupy ulegną poprawie. Przypomnij sobie czasy, kiedy Twój entuzjazm dla projektu był słaby i możesz odkryć, że główną przyczyną był brak zaufania do uczciwości procesu. Ludzie mogą początkowo nie poprzeć wybranego pomysłu, ale jeśli proces jest uczciwy, można je zdobyć. Ta zasada uczciwości w wyborze między opcjami jest kluczem do szybkości i powodzenia wdrożenia. Podczas pracy z grupą ludzi, zwłaszcza gdy nie podlegają sobie nawzajem, ale chcą wspólnie wykonać trudne zadanie, budowanie otwartego i uczciwego procesu wymaga czasu i starannego rozważenia opinii każdej osoby. W dłuższej perspektywie praca przygotowawcza zapewnia entuzjazm i chęć sukcesu członków zespołu realizującego ustalone zadanie. W organizacjach hierarchicznych, w których decyzje są podejmowane powyżej, a następnie wdrażane poniżej, osobiste zaangażowanie w wykonanie jest mniejsze. „Back room” podjął decyzję, więc twoja własność jest niska (a poziom plotek biurowych może być wysoki!). Najgorsza sytuacja ma miejsce, gdy zespół stara się podjąć przemyślaną decyzję, a jego zalecenia są pozornie ignorowane. Aby prawdziwie współpracować, jak widzieliśmy w rozdziale 1, zaufanie musi być wysokie. Budowanie zaufania wymaga czasu, a ostrożność na początku się opłaca. Wraz ze wzrostem poziomu zaufania rośnie prędkość. Oto paradoks: jeśli chcesz, aby Twoja organizacja była szybka i zwinna, najpierw działaj powoli. Jest to jeszcze ważniejsze w przypadku złożonych wyzwań, w których występuje wysoki poziom niejasności. Sposób wyboru opcji ma ogromny wpływ na poziom zaufania.