https://szkolazpieklarodem.pl/
Na początku Starego Państwa urzędnicy zaczęli budować nad dołami nadbudówki. Kopce pustynnego gruzu ułożone nad drewnianymi dachami dołów zostały wysunięte w górę, dzięki czemu grobowce można było odróżnić od otaczającego krajobrazu.
Dodawanie nadbudówek
Rozmiar i konstrukcja materiałów umieszczonych na grobowcach odzwierciedlały status i bogactwo jednostki i bez wątpienia prowadziły do trendu dotrzymywania kroku Jonesom – a raczej Amenhotepsom. Mniejsze, mniej okazałe pochówki składały się z małych nierównych kopców gruzu przykrywających jamę grobową, podczas gdy bardziej wyszukane grobowce miały prostokątne nadbudówki z cegły wzniesione do wysokości 1 metra nad poziomem gruntu. Nadbudowy te miały kształt ławki, stąd nazwano je mastaba, od arabskiego słowa oznaczającego ławkę. Zewnętrzna część nadbudówki została pomalowana na biało, natomiast oferowane nisze wzdłuż zachodniej ściany pomalowano na matową czerwień. Ceglany chodnik prowadził do nisz i zapewniał przestrzeń, w której żałobnicy mogli zostawiać ofiary z chleba, piwa i warzyw dla ducha zmarłego. Ponieważ te nadbudówki zostały zbudowane po pochówku, wejścia były niepotrzebne. Brak wejść oznaczał, że mastaby były bezpieczne przed większością rabusiów, ale oznaczało to również, że nie można było ponownie wejść do grobowców. Wkrótce miało się to zmienić, ponieważ pochówki rodzinne stały się szczytem mody.