https://szkolazpieklarodem.pl/
Od czasu do czasu zwierzęta zakłócały pochówki, odkrywając pochowane ciała i ujawniając naturalną konserwację, która miała miejsce. Ciała czasami nawet zachowywały skórę i włosy, podczas gdy czasami konserwacja nie była tak konsekwentna. Naturalna konserwacja wywołała przekonanie, że aby przetrwać w życiu pozagrobowym, ciała musiały zostać zachowane. Wraz z tym rozpoczął się proces sztucznej konserwacji, czyli mumifikacji. Sztuczna konserwacja doprowadziła również do rozwoju grobowców jako dalszych wysiłków na rzecz zachowania ciał na wieczność. Najwcześniejsze próby sztucznego zachowania ciała przybierały dwie formy:
* Zamknięcie ciała w czymś, takim jak gliniany garnek, taca z trzciny, skóra zwierzęca lub lniany całun
* Wykładanie dołów grobowych cegłą lub drewnem
Odkryto wiele wczesnych cmentarzy (Hierakonpolis; Minshat Abu Omar, 150 kilometrów od Kairu; i Adaima, 25 mil na północ od Hierakonpolis), które zawierają proste doły wyłożone cegłami mułowymi. Ściany pozostawiono bez dekoracji, a dno grobowca wyłożono matą trzcinową przywiązaną do drewnianych listew, tworząc tace do układania ciał. Wokół szczytu ściany wewnętrznej biegnie półka, która podpierała drewniane belki dachowe. Doły te zostały następnie pokryte gruzem pustynnym w celu ukrycia miejsc pochówku na pustynnym płaskowyżu.