https://szkolazpieklarodem.pl/
Liczne zachowane akta medyczne, szczątki ludzkie, a nawet dokładne badanie osad może dać szczegółowy obraz ogólnego stanu zdrowia Egipcjan. Według współczesnych standardów starożytni Egipcjanie byliby niezdrowi, ale w dużej mierze wynikało to z ich warunków życia. W wielu osadach ludzie żyli w bardzo bliskim kontakcie, w jednym czteroizbowym domu mieszkało kilkanaście osób. Dowody w wiosce robotniczej w Amarnie wskazują na szerzącą się obecność pluskiew, pcheł i szczurów – wszystko to pomaga w rozprzestrzenianiu się chorób. Dodatkowe dowody sugerują, że dżuma (podobna do dżumy dymieniczej) rozprzestrzeniła się w mieście Amarna podczas XVIII dynastii, zabijając wielu ludzi, w tym większość rodziny królewskiej. Inne epidemie prawdopodobnie wystąpiły z powodu zatłoczonych warunków życia, ale trudno je prześledzić w zapisach archeologicznych, zwłaszcza jeśli nie były tak śmiertelne jak dżuma dymienicza. Przeciętny Egipcjanin miał ciężkie życie i prawdopodobnie cierpiał na jedną lub wszystkie z poniższych dolegliwości:
* Ropnie zębowe, które spowodowały utratę zębów i rozpuszczenie kości szczęki
* Pasożytnicze robaki jelitowe, najczęstsze to bilharcja
* Zaburzenia oddychania spowodowane piaszczystym środowiskiem
* Choroba zwyrodnieniowa stawów
* Ślepota, zwłaszcza wśród robotników, którzy budowali grobowce królewskie
Na podstawie badań tysięcy mumii z Egiptu średni wiek śmierci wynosił tylko 36 lat, chociaż istnieje szereg wyjątków. Osoby, które dożyły 40, 50 i 60 lat, pochodziły jednak ze wszystkich środowisk, więc status i bogactwo niekoniecznie były czynnikami wpływającymi na długość życia. Dożycie sędziwego wieku było bardziej szczęściem niż osądem; liczne śmiertelne choroby i infekcje dotknęły wszystkich Egipcjan.