https://szkolazpieklarodem.pl/
W tym samym czasie, gdy rozszerzyły się wpływy nubijskie na Egipt, imperium asyryjskie rozszerzyło się również na Bliski Wschód. Kilka asyryjskich powstań miało miejsce w pobliżu granic Egiptu, ale królowie nubijscy stłumili je. Jednak za panowania nubijskiego faraona Taharki (690-664 p.n.e.) Asyryjczycy i Nubijczycy prowadzili liczne konfrontacje. Obie strony na przemian zyskiwały przewagę, pokazując, że są równo dopasowane. Sytuacja musiała być dość niepokojąca dla nowych dynastii nubijskich, które niedługo zdobyły upragnioną nagrodę panowania nad Egiptem. W 671 p.n.e. asyryjski król Asarhaddon faktycznie wkroczył do Egiptu, przejmując kontrolę nad północą aż do Memfisu. Oznaczało to, że król Taharqa musiał uciekać na południe Egiptu. Mimo że utrzymali kontrolę nad Deltą, Asyryjczycy odeszli, by powrócić w 669 p.n.e. Jednak Asarhaddon zmarł po drodze, a jego następcą został jego syn Asurbanipal, który w końcu przejął kontrolę nad Egiptem. Asurbanipal ostatecznie przejął kontrolę nad Tebami w 661 p.n.e., czyniąc go królem Górnego i Dolnego Egiptu. To spowodowało, że Taharqa i jego następcy uciekli dalej na południe do stolicy Nubii, Napata, poza granice Egiptu, aby nigdy więcej nie wkroczyć do Egiptu.