https://szkolazpieklarodem.pl/
Średni wiek śmierci w Egipcie wynosił 30–35 lat, ale wiele osób żyło znacznie dłużej. W zachowanych tekstach idealna starość jest zapisywana jako 110 lat, chociaż jest mało prawdopodobne, aby wiele osób osiągnęło ten dojrzały wiek. Oczekiwano, że dzieci będą opiekować się rodzicami na starość. Zwłaszcza dziewczęta były zobowiązane do opieki nad rodzicami, podczas gdy chłopcy nie, prawdopodobnie dlatego, że mężczyzna musiał opiekować się żoną i jej rodzicami. Jeśli para była bezdzietna, często adoptowała dzieci wyłącznie w celu zapewnienia opieki w późniejszym życiu. Niewiele wiadomo o procesie adopcji, ale zwykle był to nieformalny romans. Jeśli jednak adoptująca para była zamożna, czasami podpisywali dokument w obecności świadków. Z Deir el Medina nieliczne dowody sugerują, że państwo zapewniało swego rodzaju emeryturę wdowom po robotnikach nadal mieszkających w wiosce. Zapisy są rzadkie i wskazują, że racje żywnościowe wydawane wdowom nie wystarczały na utrzymanie – ale uzupełniały opiekę zapewnianą przez ich dzieci. Z akt wojskowych wynika, że państwo zapewniało żołnierzom lepszą emeryturę w postaci ziemi i honorowego złota – biżuterii i honorowych tytułów kapłańskich, w tym dalszą emeryturę. Poza robotnikami i wojskiem w Deir el Medina nikt inny nie otrzymywał emerytury państwowej. Egipcjanie w podeszłym wieku i owdowiali polegali wyłącznie na życzliwości przyjaciół i rodziny.