Miesiąc: wrzesień 2022

Przez cały rok 333 p.n.e. Aleksander kontynuował podróż na południe wzdłuż wybrzeża Lewantu. Gdy szedł, miasta albo go witały, albo zmuszał do tego. Aleksander miał szczególnie trudny czas podczas oblężenia starożytnego miasta Tyru . Tutaj ludzie uciekli do sanktuarium cytadeli, która znajdowała się na wyspie niecały kilometr od wybrzeża. Rozwiązaniem Aleksandra było zbudowanie mola lub grobli na wyspę. Oblężenie wymagało siedmiu miesięcy ciągłych ataków na wyspę, zanim upadła. Ostatecznie tylko połączony atak piechoty i marynarki na wszystkie cztery strony wyspy umożliwił Aleksandrowi pokonanie niewiarygodnie odpornych Tyreńczyków. Ponad 30 000 obywateli zostało sprzedanych do niewoli za karę. Wreszcie w lipcu 332r. p.n.e. Aleksander mógł odejść.

Po bitwie nad rzeką Granikus kolejna wielka konfrontacja między Aleksandrem a Imperium Perskim miała miejsce, gdy Aleksander skierował się na południe z Azji Mniejszej na tak zwane wybrzeże Lewantu. Ten obszar obejmuje Syrię i Ziemię Świętą oraz łączy Bliski Wschód z Egiptem, jak pokazuje rysunek.

Aleksander i jego żołnierze byli w drodze od roku. Po pomyślnym wyzwoleniu wielu greckich miast Aleksander postanowił ruszyć w głąb imperium perskiego i pokonać perskiego króla Dariusza. Jednak w 333 r. p.n.e. Aleksander podróżował tak daleko na południe, że Dariusz pojawił się teraz na północ od armii macedońskiej poza miastem Issus – odcinając Aleksandra od drogi, którą przybył. Aleksander musiał walczyć z Persami, aby chronić linie zaopatrzenia, które założył w miastach, przez które już przejeżdżał. Chociaż Persowie nigdy nie pokonali Aleksandra, bitwa pod Issus była podejrzana. Toczyła się na równinie pomiędzy morzem (po lewej stronie Aleksandra) a pagórkowatym terenem (po prawej). Persowie mieli przewagę liczebną nad Aleksandrem dwa do jednego, ale wiele oddziałów perskich zostało zmuszonych do służby wbrew ich woli. Rozszalała się zacięta bitwa i Persowie wycofali się przez rzekę Pandarus. Piechota macedońska naprawdę walczyła z przewagą Persów i trudnym terenem. W decydującym manewrze Aleksander zabrał swoją kawalerię na wzgórza, po czym skręcił w lewo i ruszył na rydwan Dariusza. To był inspirujący ruch, ale także bardzo niebezpieczny – świetny przykład tego, jaki był Aleksander. Dariusz mądrze był biegaczem – i wkrótce zrobił to większość armii perskiej. Issus był wielkim zwycięstwem Aleksandra, ale nie całkowitym. Darius wciąż żył i Aleksander wiedział, że prawdopodobnie spotka się z jeszcze większą liczbą Persów przy następnym spotkaniu.

Wielka małpa. Hominoidy z wyjątkiem mniejszych małp człekokształtnych (gibbony i siamangi), do których należą orangutany, goryle, szympansy i bonobo. Niektóre obejmują ludzi pod pojęciem parasolowym, inne nie.

Wybór krewnych. Ponieważ krewni dzielą geny, zwiększanie sprawności pokrewieństwa (np. przez ochronę) pośrednio zwiększa własną sprawność.

Wzajemność. Zachowanie „wet za wet”. Wzajemna wymiana lub współpraca.

Wzrost. Wzrost osoby.

Złożona cecha. Taki, który jest wyrażany przez liczne geny.

Zdatność. Sukces reprodukcyjny.

Zegar molekularny. Technika oparta na podobnym do zegara tempie akumulacji mutacji w sekwencjach DNA, która służy do określania czasu, w którym dwie linie genealogiczne rozeszły się w ewolucji.

Ziemski. Naziemne lub przystosowane do poruszania się po ziemi.

Żuchwa. Żuchwa.

W 333 r. p.n.e., podczas podróży Aleksandra po Azji Mniejszej, wydarzyło się słynne, na wpół historyczne wydarzenie, które jest doskonałym przykładem rodzaju zmitologizowanych opowieści, które wiążą się z nim. Kiedy Aleksander przybył do greckiego miasta Gordium, pokazano mu słynny „węzeł gordyjski”, który mocował rydwan do drzewa. Podobno rydwan był przywiązany do drzewa od setek lat, a miejscowi wierzyli, że człowiek, który może go rozwiązać, stanie się władcą całego świata. Opierając się na relacjach dnia i późniejszych mitologizacji, Aleksander rzucił okiem, stwierdził, że to trochę trudne, i przeciął węzeł na pół swoim mieczem. Było to logiczne rozwiązanie typowe dla Aleksandra: najszybszy i najwłaściwszy sposób rozwiązania problemu, który ignoruje tradycyjne podejście. Wydawało się, że nie ma znaczenia, że ​​on też go nie rozwiązał – nadal podbijał Azję i nie tylko.

Towarzyski. Życie społeczne lub grupowe (np. szympansy) w przeciwieństwie do samotności (np. orangutany).

Topór ręczny. Kamienne narzędzie, które jest charakterystyczne dla przemysłu aszelskiego w plejstocenie. Ma kształt łzy i jest wyszczerbiony po obu stronach, zwany także „biface”.

Tafonomia. Wszystkim procesom rozkładu i innym zachodzącym w kości lub skamielinie od chwili śmierci organizmu do czasu jego odzyskania.

Takson (pl. Taxa). Grupa organizmów, które mają wspólne atrybuty na dowolnym poziomie taksonomicznym (np. królestwo, gromada, rząd, rodzina, rodzaj i gatunek).

Taksonomia. Podział istot żywych na porządki naturalne według ich pokrewieństwa i podobieństw. Nauka o klasyfikacji.

Tułów. Tułów lub tułów ciała.

Uzębienie. Zęby.

Głównym powodem ataku Aleksandra na Persję było wyzwolenie greckich miast w Azji Mniejszej. To, czy potrzebowali wyzwolenia, było kwestią otwartą. Greckie miasta były lokalnie rządzone przez perskich satrapów, ale były one dość autonomiczne, a ich jedynym obowiązkiem było płacenie podatków swoim satrapom. Mimo to postawa greckich miast wydawała się być „wszystko dla spokojnego życia” i podzielili swój los z Aleksandrem, gdy maszerował na południowy wschód przez Azję Mniejszą, wyzwalając je po drodze.

Rdzeń. Skała, z której wybijane są płatki, z których powstają narzędzia.

Rodzaj (pl. Rodzaje). Grupowanie taksonomiczne na jednym poziomie powyżej gatunków, które zwykle obejmuje zwierzęta o podobnym płaskowyżu adaptacyjnym.

Roślinożerca. Zjadacz roślin.

rynienka : narzędzie z odłupanego kamienia, które ma ostry, kątowy koniec używany do grawerowania.

Specjacja. Allopatryczność (specjacja poprzez fizyczne, przestrzenne rozdzielenie grup, uniemożliwiające ich wzajemne kojarzenie).

Starożytne DNA (aDNA). Materiał genetyczny wydobyty ze starożytnych szczątków, który prawie zawsze jest rozdrobniony lub uszkodzony w wyniku rozkładu.

Szpic. Pod względem stomatologicznym guzki to szczyty na zębach przedtrzonowych i trzonowych.

Szczęka. Górna szczęka.

Solidność/Wytrzymałość. Wytrzymałość, wytrzymałość i grubość. Używane tutaj do opisania kości szkieletu niektórych gatunków.

Starożytne DNA: materiał genetyczny, który został wyekstrahowany z kości lub zębów osób żyjących od setek do dziesiątek tysięcy lat temu.

Strepsirhine. Członek podrzędu naczelnych Strepsirhini („mokre nosy”), w skład którego wchodzą lemury i lorysy. Drugim podrzędem jest Haplorhini.

Armia perska pokonana w bitwie pod Granikiem zawierała wielu greckich najemników. Aleksander potraktował ich surowo. Wiele tysięcy zostało zabitych, a resztę odesłano w łańcuchach do Macedonii do pracy w kopalniach. (Ateńczycy podczas ekspedycji sycylijskiej – doświadczyli podobnie ponurego losu pod rządami ojca Aleksandra).

Ostrze. Kamienne narzędzie z górnego paleolitu, które jest co najmniej dwa razy dłuższe niż szerokie.

Otwór Magnum. Dosłownie „duża dziura” na dole czaszki na wyjście z rdzenia kręgowego.

Ostatni wspólny przodek (LCA). Znany również jako MRCA lub najnowszy wspólny przodek, LCA jest wspólnym przodkiem ludzi i szympansów, zanim ich linie ewolucyjne rozdzieliły się około 6 milionów lat temu.

Przegubowy. Połączony. Na przykład, gdy kości szkieletu są połączone przegubowo, kość udowa łączy się z kością biodrową.

Pojemność czaszki. Ilość miejsca lub objętość w czaszce, która utrzymuje mózg i służy jako substytut rozmiaru mózgu, gdy nie ma mózgu, aby bezpośrednio zmierzyć jego rozmiar. Objętość czaszki często mierzy się za pomocą ziaren ryżu i podaje w centymetrach sześciennych (cc).

Przepływ genów. Krzyżowanie się ludzi z różnych populacji lub mieszanka puli genów.

Pula genowa. Populacja hodowlana.

Platyrrhina. Członek Platyrrhini („płaskie, szerokie nosy”), czyli małp Nowego Świata.

Poligamia. Wzorzec kojarzenia się osobnika z więcej niż jednym partnerem.

Postczaszka. Kości szkieletu z wyłączeniem czaszki. U ludzi jest to bardziej jak „pod czaszką”, ale u większości zwierząt szkielet znajduje się za czaszką, stąd użycie „post”.

Prymitywna cecha. Taki, który jest wspólny ze względu na wspólne pochodzenie. Na przykład pięć palców u rąk i nóg jest prymitywnych dla ssaków, ponieważ ludzie, lemury, szopy pracze, psy i koty mają je, mimo że te grupy dzielą się głęboko w drzewie ssaków.

Prognatyzm. Stan, w którym twarz wystaje poza czaszkę. „Gnath-” oznacza szczękę, a szczęki stanowią większą część twarzy. Psy mają niezwykle prognatyczne twarze. Dorosłe szympansy są znacznie mniej prognatyczne, ale znacznie bardziej niż młode szympansy i ludzie.

Piramida troficzna. Znany również jako „łańcuch pokarmowy”. Jest to ekologiczny porządek społeczności zwierząt w niekończącym się cyklu energii żywności, w którym wyżsi członkowie zjadają niższe, a na nich z kolei żerują jeszcze wyżsi członkowie. Przybiera formę piramidy, ponieważ w miarę przesuwania się w górę w grupie jest coraz mniej zwierząt. Na szczycie piramidy znajdują się drapieżniki, które są najmniej zaludnione w danej społeczności.

Ale czy atak i zwycięstwo Aleksandra były tak proste? Bitwa nad Granicus jest bardzo kontrowersyjna, ponieważ źródła nie zgadzają się co do tego, czy Aleksander przekroczył rzekę nocą, by zaskoczyć Persów atakiem rano, czy też przejechał przez nią rano, gdy rozpoczęła się bitwa. Możesz pomyśleć, że czas ataku nie ma większego znaczenia, ale w zależności od tego, kiedy to się stało, Granikus był albo świetnym „atakem z zaskoczenia” Aleksandra, albo niesamowitym przykładem stoczenia standardowej bitwy piechoty w bardzo niekorzystnej sytuacji . Oba są imponujące, ale byłoby wspaniale wiedzieć, który to był! Ta rozbieżność jest doskonałym przykładem tego, jak ostrożni muszą być historycy, gdy mają do czynienia z quasi-mityczną postacią, taką jak Aleksander.