Jak dotąd większość decydentów decyduje się lunatykować po tym cyfrowym polu minowym, gwiżdżąc swoje ulubione cyberutopijne melodie i odmawiając konfrontacji ze wszystkimi dowodami. Mieli również ogromne szczęście, ponieważ miny były bardzo rzadkie. Nie jest to już postawa, na którą mogą sobie już pozwolić, choćby dlatego, że miy są teraz prawie wszędzie, a dzięki rozwojowi Internetu ich siła wybuchowa jest znacznie większa i ma implikacje daleko wykraczające poza sferę cyfrową. Jak wskazali Shanthi Kalathil i Taylor Boas w Open Networks, Closed Regimes, ich pionierskim badaniu z 2003 r. dotyczącym wpływu Internetu sprzed Web 2.0 na autorytaryzm, „konwencjonalna mądrość stanowi część gestaltu, w którym formułowana jest polityka, a lepsze zrozumienie politycznych skutków Internetu powinno prowadzić do lepszej polityki ”. Odwrotność również jest prawdą: słabe zrozumienie prowadzi do złej polityki. Jeśli jedynym wnioskiem na temat potęgi Internetu, jaki zachodni politycy wyciągnęli z wydarzeń w Iranie, jest to, że tweety są dobre dla mobilizacji społecznej, to raczej nie przechytrzą autorytarnych przeciwników, którzy do tej pory wykazali się znacznie większą wyrafinowaniem w świecie online . Staje się jasne, że zrozumienie pełnego wpływu Internetu na demokratyzację państw autorytarnych wymagałoby czegoś więcej niż tylko patrzenia na tweety irańskiej młodzieży, ponieważ opowiadają one tylko jedną część historii. Zamiast tego należy podjąć o wiele bardziej dogłębną i złożoną analizę, która dotyczyłaby całości sił kształtowanych przez sieć. Wiele z obecnego dysonansu poznawczego jest dziełem dobroczyńców. Co zrobili źle? No cóż, być może błędem było traktowanie Internetu jako deterministycznej, jednokierunkowej siły dla globalnego wyzwolenia lub ucisku, kosmopolityzmu lub ksenofobii. Rzeczywistość jest taka, że Internet umożliwi działanie wszystkich tych sił – a także wielu innych – jednocześnie. Ale jeśli chodzi o prawa internetu, to wszystko, co wiemy. Która z wielu sił wyzwolonych przez sieć zwycięży w danym kontekście społecznym i politycznym, nie da się powiedzieć bez uprzedniego dogłębnego teoretycznego zrozumienia tego kontekstu. Podobnie naiwne jest wierzyć, że tak wyrafinowana i wielofunkcyjna technologia, jak Internet, może przynieść identyczne wyniki – dobre lub złe – w krajach tak różnych, jak Białoruś, Birma, Kazachstan i Tunezja. Współczesne reżimy autorytarne są tak różnorodne, że warto sparafrazować Tołstoja: podczas gdy wszystkie wolne społeczeństwa są do siebie podobne, każde niewolne społeczeństwo jest na swój sposób niewolne. Statystycznie jest wysoce nieprawdopodobne, aby tak odmienne byty wszystkie zareagowałyby na tak potężny bodziec w ten sam sposób. Twierdzenie, że Internet doprowadziłby do podobnej zmiany – to znaczy demokratyzacji – w krajach takich jak Rosja i Chiny jest podobne do argumentowania, że globalizacja również wywrze na nich taki sam wpływ; ponad dekadę nowego wieku takie deterministyczne twierdzenia wydają się wysoce podejrzane. Równie błędne jest założenie, że autorytaryzm opiera się na brutalności samej siły. Religia, kultura, historia i nacjonalizm są potężne , z Internetem lub bez niego, kształtowanie charakteru współczesnego autorytaryzmu w sposób, którego nikt jeszcze w pełni nie rozumie. W niektórych przypadkach podważają to; w wielu innych umożliwiają to. Każdy, kto wierzy w potęgę Internetu tak jak ja, powinien oprzeć się pokusie przyjęcia Internetocentryzmu i bezmyślnie założyć, że pod naciskiem technologii wszystkie te złożone siły będą ewoluować tylko w jednym kierunku, czyniąc współczesne autorytarne reżimy bardziej otwartymi , bardziej partycypacyjny, bardziej zdecentralizowany i przez cały czas bardziej sprzyjający demokracji. Internet ma znaczenie, ale po prostu nie wiemy, jakie to ma znaczenie. Fakt ten, paradoksalnie, tylko sprawia, że ma to jeszcze większe znaczenie: koszty popełnienia błędu są ogromne. Oczywiste jest, że niewiele spostrzeżeń można uzyskać patrząc do wewnątrz – to znaczy próbując złamać logikę Internetu; jego logiki nigdy nie da się naprawdę zrozumieć poza kontekstem, w którym się objawia. Oczywiście taki brak pewności nie ułatwia promowania demokracji w erze cyfrowej. Ale przynajmniej pomogłoby, gdyby decydenci – i ogół społeczeństwa – uwolnili się od wszelkich intelektualnych przeszkód i uprzedzeń, które mogą wypaczyć ich myślenie i doprowadzić do utopijnego teoretyzowania, które ma niewielkie podstawy w rzeczywistości. Histeryczna reakcja na protesty w Iranie ujawniła, że Zachodowi wyraźnie brakuje dobrej teorii roboczej na temat wpływu Internetu na autorytaryzm. To dlatego decydenci, desperacko próbując wyciągnąć choć trochę lekcji na temat technologii i demokratyzacji, poddają ostatnie wydarzenia, takie jak obalenie komunistycznych reżimów w Europie Wschodniej, dość pokręconej interpretacji. Niezależnie od teoretycznych zalet takich historycznych podobieństw, decydenci powinni pamiętać, że wszystkie ramy mają konsekwencje: jedna źle wybrana analogia historyczna, a cała wyprowadzona z niej strategia może pójść na marne. Niemniej jednak, chociaż może być niemożliwe stworzenie wielu możliwych do uogólnienia praw opisujących relacje między Internetem a reżimami politycznymi, decydenci nie powinni po prostu przestawać myśleć o tych kwestiach, zlecać szeregu dziesięcioletnich badań i czekać, aż będą dostępne wyniki. , To nie jest opłacalna opcja. Internet staje się coraz bardziej złożony, podobnie jak jego aplikacje – a reżimy autorytarne zwykle szybko z nich korzystają. Im dłuższe jest niezdecydowanie, tym większe są szanse, że niektóre z istniejących możliwości działania w Internecie wkrótce przestaną być dostępne. Nie można zaprzeczyć, że raz opanowany Internet mógłby być potężnym narzędziem w arsenale decydenta; w rzeczywistości, gdy takie mistrzostwo zostanie osiągnięte, niewdrożenie tego narzędzia z pewnością byłoby nieodpowiedzialne. Ale jak Langdon Winner, jeden z najbardziej sprytnych myślicieli o politycznych implikacjach współczesnej technologii, kiedyś zauważył, że „chociaż praktycznie nieograniczone możliwości, nasze technologie są narzędziami bez uchwytów”. Internet nie jest niestety wyjątkiem. Uchwyt, który zbyt pewni siebie decydenci czują w swoich rękach, jest tylko złudzeniem optycznym; ich jest fałszywe mistrzostwo. Nie wiedzą, jak wykorzystać moc Internetu, ani nie potrafią przewidzieć konsekwencji swoich działań. W międzyczasie wszystkie niezręczne chwile sumują się i, podobnie jak przypadku w Iranie, mają tragiczne konsekwencje. Większość zachodnich wysiłków, by wykorzystać Internet w walce z autorytaryzmem, można najlepiej opisać jako próby zastosowania złego lekarstwa na niewłaściwą chorobę. Decydenci mają niewielką kontrolę nad swoim lekarstwem, które mutuje każdego dnia, więc nigdy nie działa tak, jak tego oczekują. (Brak uchwytu też nie pomaga.) Część dotycząca choroby jest jeszcze bardziej dokuczliwa. Autorytaryzm, z którym naprawdę chcą walczyć, wygasł w 1989 r. Jednak dziś nie ma 1989 r. I im szybciej decydenci zdadzą sobie z tego sprawę, tym szybciej będą mogli zacząć tworzyć Internet
polityki lepiej dostosowane do współczesnego świata. Zaletą jest to, że nawet narzędzia bez uchwytów mogą mieć ograniczone zastosowanie w każdym gospodarstwie domowym. Trzeba tylko traktować je jako takie i szukać kontekstów, w których są potrzebne. Należy przynajmniej upewnić się, że takie narzędzia nie skrzywdzą nikogo, kto próbuje ich używać z założeniem nieuniknionego mistrzostwa. Dopóki decydenci nie pogodzą się z faktem, że ich kłopoty w Internecie wynikają z tak bardzo niepewnej dynamiki, nigdy nie uda im się wykorzystać ogromnego potencjału sieci.