Autor: admin

https://szkolazpieklarodem.pl/

Na szczęście dla współczesnych zwiedzających i historyków, wielu królów opisało na ścianach i papirusach swoje metody dekoracji świątyń i ich znaczenie. Te zapisy dają pewne wyobrażenie o  splendor, który kiedyś istniał w tych rozległych, a teraz jałowych miejscach. Na przykład dekoracja trzeciego pylonu w Karnaku opisana przez Amenhotepa III pokazuje, że malowanie i rzeźbienie to dopiero początek:

Król dodał pomnik dla Amona, czyniąc dla niego bardzo wielką bramę przed twarzą Amona-Re, Króla Bogów, ozdobioną złotem w całym tekście. [Na jego drzwiach] święty obraz z głową barana, inkrustowany lapis lazuli, jest ozdobiony złotem i drogocennymi kamieniami: to samo nigdy się nie powtórzy. Po obu stronach stoi stela z lapis lazuli. Jego pylony sięgają nieba jak cztery filary nieba: jego maszty, ozdobione elektrum, lśnią jaśniej niż niebo.

Bogactwa wymienione w tym opisie już dawno zostały ograbione i odebrane – jeśli kiedykolwiek istniały. Opis może być czystą propagandą, by rozdmuchać pobożność króla. Dla starożytnych Egipcjan, gdy coś zostało zapisane hieroglifami, uważano, że zostało stworzone przez bogów i stało się rzeczywistością. Gdyby tylko takie długopisy były dostępne w dzisiejszych sklepach .

https://szkolazpieklarodem.pl/

Ponieważ świątynia reprezentuje wszechświat, sufity zawsze były ozdobione obrazami związanymi z niebem, a dekoracje w pobliżu podłogi były zawsze z bagien. Filary często przedstawiały rośliny, tworząc kamienny wszechświat rozpoznawalny dla wszystkich. Zarówno świątynie kultowe, jak i pogrzebowe charakteryzowały się tymi samymi kategoriami ozdobników artystycznych, w tym przedstawieniami

* Czynności rytualne, takie jak rytuały świątynne, procesje i ofiary.

* Działania historyczne, takie jak bitwy, procesje (wojskowe lub religijne), uroczystości koronacyjne, święte sceny narodzin i traktaty dyplomatyczne.

* Sceny środowiskowe, które zostały zastosowane do niektórych elementów architektury świątyni i zawierały przedstawienia nieba, bagien, flory i fauny.

* Składanie ofiar bogom.

Chociaż poprzednie kategorie są ładnie oznaczone, wiele zachowanych obrazów czasami należy do więcej niż jednej kategorii. Na przykład procesje religijne lub ofiary są zarówno czynnościami rytualnymi, jak i historycznymi, ponieważ były prawdziwymi wydarzeniami. Obrazy były strategicznie rozmieszczone w całej świątyni i chociaż artyści mieli dużą swobodę co do treści obrazów, lokalizacja była często z góry ustalona. Na przykład:

* W sanktuarium znajdowały się obrazy ofiar składanych do sanktuarium na świętej korze.

* W świątyniach znajdowały się wizerunki ofiar składanych różnym bogom przez króla.

* Parapety zostały ozdobione wizerunkami promieni słonecznych.

* Sufity zostały pomalowane gwiazdami lub ptakami, aby reprezentować niebo.

* Sklepy spożywcze były udekorowane wizerunkami utuczonych wołów gotowych do uboju.

* Trasy procesji przedstawiały procesję w toku.

* Pylony i zewnętrzne ściany ozdobiono brutalnymi scenami przedstawiającymi króla bijącego wrogów w bitwie lub paradującego w skrępowanych jeńcach. Te wizerunki miały odstraszać wrogów chcących wyrządzić szkodę świątyni, Egiptowi lub królowi.

W salach, które nie miały określonej funkcji, prezentowane były różnorodne obrazy, w tym wydarzenia historyczne, takie jak wyprawy, koronacje, czy publiczne procesje wojskowe. Na przykład w świątyni Edfu ściany posłużyły jako archiwalne dokumenty rejestrujące historię budowy świątyni oraz kalendarze festiwalowe.

https://szkolazpieklarodem.pl/

W dekoracji świątyni zastosowano dwa rodzaje reliefów:

* Wypukły (bas) relief, w którym tło zostało wycięte, pozostawiając obraz wypukły. Było to bardzo czasochłonne i ograniczone do minimum. Częściej występowała na ścianach wewnętrznych.

* Zatopiony relief, w którym obiekt został odcięty od tła. Szybki do wykonania, ten rodzaj reliefu był bardziej powszechny, zwłaszcza na ścianach zewnętrznych.

Ramzes II wymyślił sposób rzeźbienia, który wyglądał jak delikatniejsza wypukła płaskorzeźba, ale w rzeczywistości był szybkim i łatwym zatopionym reliefem. Wiązało się to z wyrzeźbieniem bardzo głębokiej linii wokół krawędzi obrazów, co daje wrażenie wypukłego reliefu. Rysunek 12-4 pokazuje przykład tej techniki rzeźbienia. Po ukończeniu rzeźbionych obrazów malowano je w wyszukanych kolorach. Farba dodała także drobne szczegóły, takie jak wzory tkanin, skrzydła ptaków i życie roślinne.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Jednym z najłatwiejszych sposobów wywierania wpływu jest dekoracja, a wielu królów dekorowało ścianę lub komnatę istniejącej świątyni i przypisywało sobie również zasługi za prace budowlane. W ich logice, jeśli ich imię było namalowane lub wyryte na ścianie, to oni też musieli je zbudować. W szczególnie słabych okresach gospodarczych, a nawet po prostu pracowitych, królowie często uzurpowali sobie świątynie, aby zredukować czas i koszty budowy. W okresie Nowego Państwa normą stało się, że królowie pozbawiają dzieła swoich przodków po prostu malując lub rzeźbiąc kartusze oryginalnego dekoratora i roszcząc sobie prawo do dzieła. Ramzes III był jednak zdeterminowany, by zawsze przypisywano mu wykonaną pracę – dlatego wyrzeźbił swoje kartusze tak głęboko w kamieniu, że późniejszy król nie mógł uzurpować sobie jego pomnika bez wyrzeźbienia pół metra w murze.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Transport „Igły Kleopatry” do Londynu nie był podróżą pozbawioną przygód. W rzeczywistości można to określić jako katastrofalne. Igła Kleopatry została podarowana Wielkiej Brytanii w 1819 roku przez Mohammeda Alego, wicekróla Egiptu, dla upamiętnienia zwycięstw w bitwie nad Nilem i bitwie o Aleksandrię w 1801 roku. Struktura pozostała w Aleksandrii do 1877 roku, kiedy to sfinansowano transport, w sumie 10 000 funtów, zostało przekazane przez Sir Williama Jamesa Erasmusa Wilsona. (Wcześniej nikt nie chciał ponosić kosztów transportu.) Obelisk został umieszczony w wykonanym na zamówienie żelaznym cylindrze o wymiarach 28 na 4,5 metra, nazwanym raczej nieoryginalnie Kleopatra. Ten cylinder unosił się następnie za holownikiem Olga – nowoczesny (i) wariacja na temat transportu obelisków Hatszepsut. Kiedy łódź dotarła do Zatoki Biskajskiej, Kleopatra przewróciła się podczas burzy i wpłynęła do zatoki. Cylinder został uratowany przez angielski statek i przewieziony do Hiszpanii w celu naprawy. Ostatecznie dotarł do Wielkiej Brytanii w styczniu 1878 roku i został wzniesiony na Victoria Embankment siedem miesięcy później. We wrześniu 1917 roku, podczas I wojny światowej, w pobliżu obelisku wylądowały niemieckie bomby, uszkadzając prawego sfinksa. Tego nigdy nie naprawiono, na pamiątkę wojny, a dziury po odłamkach są nadal widoczne. Szczerze mówiąc, Brytyjczycy mają szczęście, że w ogóle mają ten obelisk – więc co to za kilka dziur?

https://szkolazpieklarodem.pl/

W jej świątyni grobowej w Deir el Bahri i Czerwonej Kaplicy, którą zbudowała w Karnaku, Hatszepsut odnotowuje wzniesienie dwóch obelisków w świątyni w Karnaku. Pokazuje nawet ich transport z kamieniołomów w Asuanie, gdzie początkowo zostały wyrzeźbione. W Asuanie obeliski były przywiązane do drewnianych półek, które były holowane na dużych barkach jaworowych o długości ponad 60 metrów przez 27 holowników do Teb przez Nil. Na tych łodziach wiosłowało 850 wioślarzy – ogromna liczba wioślarzy, odzwierciedlająca wagę ich ładunku. Każdy obelisk mógł ważyć ponad 450 ton i mieć ponad 50 metrów wysokości. Obeliski były całkowicie pokryte złotem i były pięknym widokiem. Na szczęście prądy Nilu wspomagały proces transportu. Całej podróży towarzyszyły trzy statki księży, którzy nad łodziami intonowali zaklęcia i modlitwy. Jestem pewien, że wioślarze docenili ich starania. Po tym, jak te łodzie dotarły do ​​Teb, byk został złożony w ofierze na cześć wydarzenia i ofiarowany bogom. Hatszepsut następnie podarowała swoje obeliski bogu Amonowi. Cały proces od kamieniołomu do świątyni trwał zaledwie siedem miesięcy i był fenomenalnym osiągnięciem. Niestety wszystko, co pozostało z tych obelisków, to podstawy, ponieważ złoto i szyby zostały usunięte i ponownie użyte w starożytności. Kilka lat później Hatszepsut wzniósł kolejną parę obelisków o wysokości prawie 30 metrów, z których jeden nadal stoi w świątyni w Karnaku i jest najwyższym obeliskiem w Egipcie. Tylko wierzchołki tej pary były pozłacane, ale nadal były imponującym widokiem

https://szkolazpieklarodem.pl/

Wszystkie świątynie miały co najmniej dwa obeliski – wysokie, ostro zakończone konstrukcje, które są synonimem starożytnego Egiptu. Obeliski charakteryzują się zwężającym się kształtem przypominającym igłę. Na szczycie szybu znajdował się piramidion, który był pozłacany złotem lub elektrum i przybiera kształt z kopca stworzenia. Niektóre z obelisków były całkowicie pokryte złotem, jeśli pozwalała na to egipska ekonomia. Obeliski zostały wykonane z jednego bloku kamienia, często z czerwonego granitu z Asuanu. Kamieniołom w Asuanie ma niekompletny obelisk (o długości ponad 41 metrów) osadzony w skale, co pokazuje, że elementy (wał i piramidion) zostały wyrzeźbione in situ i usunięte po ukończeniu. W standardowej świątyni Nowego Królestwa obeliski były zwykle umieszczane przed pylonem, po bokach drzwi lub wzdłuż centralnej osi. Obeliski Nowego Królestwa były bardzo wysokie. Ze względu na ich wysokość, często były pierwszym i ostatnim punktem świątyni, który łapał promienie słońca, i rzeczywiście uważa się, że kształt obelisku reprezentuje promień słońca. Spośród setek obelisków, które kiedyś istniały w starożytnym Egipcie, tylko 30 nadal istnieje, a z tych tylko siedem znajduje się w Egipcie. Pozostałe zostały rozsiane po całym świecie:

* Siedem wciąż przebywa w Egipcie, dwa w Heliopolis, jeden na wyspie Gezira, jeden w Kairze i cztery w Karnaku.

* 13 znajduje się w Rzymie.

* Dziesięć znajduje się na całym świecie, w tym w Paryżu, Londynie, Nowym Jorku, Stambule, Florencji, Urbino (małe miasteczko we Włoszech), Katanii (na Sycylii), Wimborne (Wielka Brytania), Arles (południowa Francja) i Cezarei ( Izrael).

https://szkolazpieklarodem.pl/

Po ukończeniu budowy świątyni i umieszczeniu w niej posągu boga uznano, że świątynia jest w pełni funkcjonalna. Nie oznaczało to jednak, że królowie nie mogli stale powiększać świątyń, aby ulepszać dzieła swoich przodków, a także okazywać swoje oddanie bogom. Dodatki przybierały formę rzeźbionych lub malowanych dekoracji, posągów i obelisków. W poniższej sekcji omówiono te dodatki architektoniczne.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Kolejnym budynkiem powszechnym w okresie ptolemejskim jest sanatorium. Chociaż sanatoria były obecne w większości świątyń, jedynym zachowanym przykładem jest Denderah. Sanatorium było internatem, do którego przychodzili chorzy, próbując się uzdrowić. Były one otwarte dla szerokiej publiczności, chociaż bez wątpienia, jeśli dałeś księżom dar finansowy, obiecano, że uzdrowienie będzie szybsze lub lepsze. Po przybyciu pacjenta do dormitorium ksiądz podawał wlew nasenny. Kiedy pacjent się obudził, jego sny były interpretowane przez kapłanów. Egipcjanie wierzyli, że sny są wiadomościami od bogów, więc jakiekolwiek przesłanie snów wywołanych przez kapłanów było pomocne w leczeniu dolegliwości. Ryzykując miano cynika, wierzę, że większość tych interpretacji snów ostatecznie przyniosła korzyść świątyni w ten czy inny sposób; wiele „uzdrowień” polegało na składaniu ofiar lub budowaniu świątyń w świątyni.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Od okresu ptolemejskiego (332 p.n.e.) wiele świątyń posiadało budynek znany jako mammissi, czyli dom narodzin. Nie był to budynek użytkowy, jak oddział położniczy, ale raczej święte miejsce upamiętniające narodziny króla. Król musiał wykazać, że miał boskie narodziny, aby udowodnić swoje prawo do tronu. Przed okresem Ptolemeuszów królowie z nieco podejrzanych środowisk dodawali do świątyń boskie sceny narodzin, aby „udowodnić” ich boskie pochodzenie, a tym samym ich prawo do rządzenia. Ponieważ żaden z królów okresu ptolemejskiego nie był Egipcjaninem, musieli potwierdzić swoje prawo do rządzenia nawet bardziej niż większość. W świątyniach poświęconych męskiemu bóstwu, zamiast być świątynią grobową króla, mammissi symbolizowało miejsce narodzin bóstwa, a jego narodziny przedstawiano na ścianach. Jeśli bóstwem świątyni była kobieta, mammissi pokazywała obrazy, w których urodziła swoje boskie dziecko. Dość wspaniałe mammissi istnieje w ptolemejskiej świątyni Denderah, na północ od Luksoru.