W zamkniętej sieci zaangażowana jest ograniczona liczba stron, a często może istnieć administrator sieci centralnej, któremu można nadać wystarczające uprawnienia do administrowania przez sieć na różnych zasadach. W takiej sytuacji możliwe jest narzucenie surowych przepisów dotyczących tego, kto może uczestniczyć, kto nie może, metod uwierzytelniania, mechanizmów i protokołów komunikacji, ważności węzła uczestniczącego i tak dalej. Dlatego zamknięty model bezpieczeństwa jest lokalnie stosowany dla konkretnej, małej części sieci i jest bardziej zarezerwowany pod względem zasad niż w przypadku sieci otwartej. Na przykład na rysunku każda sieć PSTN może być zarządzana za pomocą własnego zestawu reguł bezpieczeństwa. Pytanie brzmi, gdzie odgrywa się tu kwestia zaufania? Odpowiedź, jak rozumiemy, powinna być określona przez organ decyzyjny