Miesiąc: listopad 2022

https://szkolazpieklarodem.pl/

Większość statków wojskowych była długa, smukła i napędzana wiosłami, ale statki używane do handlu i transportu były zupełnie inne. Ogólnie rzecz biorąc, były znacznie większe i miały znacznie większe zanurzenie (co oznacza, że siedziały znacznie niżej na wodzie, a statek znajdował się pod wodą) i wyglądały na nieco bardziej zaokrąglone. Te większe transportowce prawie zawsze były napędzane samym żaglem. Żagle były wykonane z lnu. Często były malowane i ozdobione wzorami wskazującymi, skąd pochodzi statek lub rodzaj ładunku, który przewoził. Przy przyzwoitym wietrze jeden z tych statków mógł podróżować z prędkością około 7 do 10 kilometrów na godzinę (około 4 do 6 węzłów). Chociaż rozmiary i źródło zasilania statków handlowych oznaczały, że oferowały znacznie więcej miejsca do przewożenia ładunku i pasażerów, statki były również całkowicie zdane na łaskę pogody i były znacznie mniej zwrotne niż ich wojskowi kuzyni.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Ramose był skrybą z Deir el Medina, wioski, w której mieszkali robotnicy budujący Dolinę Królów. Przeniósł się do wsi jako skryba za panowania Seti I z XIX dynastii i pracował tam przez ponad 40 lat. Ramose był jednym z najbogatszych i najpopularniejszych mężczyzn w wiosce. Dużą część swego bogactwa wydawał na sanktuaria i świątynie religijne i był szczególnie pobożny. W przeciwieństwie do niektórych innych postaci, które mieszkały w wiosce, Ramose był bardzo szczery. Dostępne dane nie zawierają oskarżeń o korupcję, przekupstwo lub ogólną niegrzeczność. Był porządnym kąskiem na wskroś. Niestety jedyną rzeczą, której Ramose pragnął bardziej niż czegokolwiek, było dziecko, a on i jego żona Mutemwia próbowali przez wiele lat, niestety bez powodzenia. Stela została znaleziona w Deir el Medina, błagając boginię Hathor o dziecko w nagrodę za całą ich pobożność. To również nie zadziałało, a Ramose i Mutemwia ostatecznie adoptowali nowego przybysza do wioski, pisarza imieniem Kenhirchepshef.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Niektóre podróże były możliwe tylko po „Wielkiej Zielonej”, jak Egipcjanie i Grecy nazywali Morze Śródziemne. Grecy byli zdolnymi i doświadczonymi żeglarzami. Greckim bogiem morza był Posejdon (chociaż było z nim związanych wielu innych bogów i bóstw). Posejdon był okrutnym bogiem, a Grecy przypisywali jego wściekłości burze, trzęsienia ziemi i nieszczęścia na morzu. Składanie mu ofiar przed podróżą było postrzegane jako niezbędne i mądre posunięcie po powrocie z udanej podróży. Poniższy fragment z Iliady Homera daje świetne wyobrażenie o tym, jak Grecy postrzegali Posejdona:

Posejdon zanurkował i zaprzęgł konie z brązowymi kopytami do swojego wozu bojowego. . . ślizgały się po falach, a ponad falami, które nadchodziły, delfiny opuszczały swoje legowiska, by bawić się po jego śladzie, skacząc na lewo i prawo – dobrze znali swojego pana. A morze zakołysało się z radości, torując mu drogę.

Kolejnym prawdziwym niebezpieczeństwem w podróży morskiej było wypadnięcie za burtę. Większość ludzi w starożytnej Grecji nie umiała pływać. Wielu żeglarzy uważało, że nauka pływania przynosi pecha, ponieważ kusiła los i spowodowała rozbicie się statku. Poza tym samo pływanie nie było formą spędzania wolnego czasu w taki sposób, w jaki jest teraz. Jeśli byłeś mieszkańcem miasta podczas rejsu morskiego i wypadłeś za burtę, musiałeś mieć nadzieję, że ktoś z załogi popłynął!

https://szkolazpieklarodem.pl/

Nefertiti, żona Echnatona, jest jedną z najsłynniejszych królowych starożytnego Egiptu, co jest dziwne, ponieważ niewiele o niej wiadomo. Chociaż często wspomina się o niej za panowania Echnatona (, nie ma żadnych zapisów dotyczących jej rodziców, rodziny ani pochodzenia. Niektórzy egiptolodzy uważają, że Nefertiti była księżniczką mittańską (z imperium rozciągającego się od zachodniego Iranu po Morze Śródziemne) wysłaną do Egiptu na dyplomatyczne małżeństwo. Jej imię oznacza “przybyła piękna”, co może wskazywać, że podróżowała do Egiptu i gdy przyjechała, otrzymała imię. Jednak żona Ay nosi tytuł „mamki” Nefertiti, co wskazuje, że Nefertiti przebywała w Egipcie jako małe dziecko i dlatego jest mało prawdopodobne, aby była zagraniczną księżniczką wysłaną do małżeństwa. Egiptolodzy obecnie powszechnie akceptują, że Nefertiti była córką Ay, a jego żona była jej macochą, co może wskazywać, że własna matka Nefertiti zmarła. Nefertiti mieszkała w Amarnie i wyznawała religię męża; często jest przedstawiana, jak wielbi dysk słoneczny obok niego. Najsłynniejszym wizerunkiem Nefertiti jest malowane wapienne popiersie. Popiersie nie posiada jednak żadnych inskrypcji identyfikujących; Identyfikacja jako Nefertiti opiera się na koronie popiersia, projekcie, który nosi tylko ona. Nefertiti i Echnaton mieli sześć córek, ale żadnych synów, o ile wskazują zapisy, a jedna z córek Nefertiti wyszła za Tutanchamona. Nefertiti zniknęła z ewidencji w 13 roku panowania męża, kiedy miała  30 lat. Nie wiadomo, czy zmarła, czy została zhańbiona i wygnana z królewskiego pałacu, aby zastąpić ją innym małżonkiem. Chociaż życie i śmierć Nefertiti są owiane tajemnicą, ludzie są zaintrygowani Nefertiti, prawdopodobnie ze względu na piękne popiersie Nefertiti w berlińskim  uzeum i dlatego, że kojarzy się z jednym z najbardziej rozpisanych królów w historii Egiptu. Jednak wiemy bardzo mało i dopóki nie zostanie jej wyraźnie przypisane ciało, nigdy tak naprawdę nie dowiemy się, kim była.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Większość ludzi nie miała innej opcji transportu niż chodzenie do miejsca, w którym musieli się udać. W związku z tym ludzie starali się ograniczać podróże do czasu, kiedy były absolutnie konieczne. Dobrym przykładem typowej podróży był spacer między Atenami a portem w Pireusie, podróż o długości około 7 kilometrów (4 mile). Przejście tam iz powrotem zajęłoby dużą część dnia, ale niektórzy ludzie odbywali tę podróż codziennie, na przykład drobni rolnicy lub ludzie, którzy wędrowali, aby wziąć udział w sądzie przysięgłych. Bogaci kupcy ateńscy często trzymali w porcie małe domy lub mieszkania, gdy musieli prowadzić tam interesy przed powrotem do swojego głównego domu w mieście.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Wielu królów z XVIII i XIX dynastii było królami wojskowymi, ale nie bardziej niż Totmes III. Nie rozpoczął jednak swoich rządów w najbardziej konwencjonalny sposób i ma szczęście, że udało mu się odcisnąć piętno na wojskowej historii Egiptu. Totmes III był synem Totmesa II i drugorzędnej królowej zwanej Izydą. Po śmierci ojca, w wieku 2-3 lat, królem został Totmes III. Ponieważ był wyraźnie zbyt młody, by rządzić, ożenił się ze swoją macochą Hatszepsut, owdowiałą Wielką Królewską Małżonką Totmesa II. Po kilku krótkich latach Hatszepsut przejęła tron ​​jako samodzielny król (szcze), odpychając Totmesa III na bok. Kiedy Hatszepsut zmarła, Totmes III miał zaledwie 24 lub 25 lat i przejął władzę nad Egiptem jako prawowity król. Na początku swoich wyłącznych rządów Totmes III zaczął ponownie ustanawiać granice i kontrolę, jaką Egipt miał na Bliskim Wschodzie, zaczynając od wielkiej kampanii na Megiddo (miasto we współczesnym Izraelu), terytorium Hetytów. Z wielką odwagą Totmes wkroczył do Megiddo najtrudniejszą drogą, zaskakując Hetytów. Egipcjanie stracili jednak przewagę, gdy zatrzymali się, by splądrować obóz Hetytów. Hetyci byli w stanie oprzeć się Egipcjanom przez ponad siedem miesięcy, a Egipcjanie w końcu wrócili do domu.  Totmes się jednak nie poddał. W ciągu około 50 lat swojej wyłącznej władzy przeprowadził 17 dodatkowych kampanii w Syrii, a także dalsze kampanie w Nubii – niektóre, gdy miał 80 lat. Dzięki swoim wysiłkom mocno przywrócił Egipt jako potęgę, z którą należy się liczyć.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Grecy byli bardzo dumni ze swoich lokalnych roczników i mieli łatwy system identyfikacji pochodzenia wina. Każde miasto miało swój nieco inny rodzaj dwugłowego dzbanka, zwanego amforą, który zawierał wyłącznie swoje wina. (W rzeczywistości mieszkańcy wyspy Keos byli tak dumni ze swojego wina, że na monetach użyli symbolu swojej amfory). Charakterystyczne kształty były niezwykle pomocne dla archeologów, którzy próbowali ustalić, skąd pierwotnie pochodziły różne fragmenty wykopanej ceramiki.

 

 

https://szkolazpieklarodem.pl/

10 lutego 2006 r. amerykański zespół archeologiczny odkrył grobowiec królewski z XVIII dynastii, 5 metrów od grobowca Tutanchamona w Dolinie Królów – długo po tym, jak mówiono, że Dolina jest wyczerpana. Amerykański zespół pracował nad pobliskim grobowcem, gdy jego członkowie odkryli szereg chat robotników Nowego Królestwa, zbudowanych dla tych mężczyzn, którzy stworzyli grobowce w Dolinie. Pod tymi chatami znaleźli ukryte wejście do szybu KV63. Niektóre podłogi chaty nigdy nie zostały naruszone, co wskazuje, że grobowiec pod nimi również był nienaruszony. Szyb ma głębokość około 5 metrów i prowadzi przez drzwi o wysokości 1,5 metra do nieozdobionej komory grobowej o wymiarach 4 na 5 metrów. Kamienie blokujące w drzwiach nie były oryginalne, co sugeruje, że drzwi były otwierane i zamykane kilka razy w starożytności. Komnata zawierała siedem drewnianych sarkofagów ułożonych jeden na drugim i 27 dużych garnków. Kilka słoików zostało otwartych i zawierało wiele przedmiotów, w tym miniaturowe naczynia, natron (sól), skrawki materiału, nasiona, drewno, węgiel, plewy, żywicę i minerały – wszystkie przedmioty pozostałe po mumifikacji . Badacze nie wiedzą jeszcze, czyja mumifikacja miała miejsce, chociaż liczne dowody sugerują, że zmarły pochodził z XVIII dynastii, w czasach Tutanchamona. Pod koniec maja 2006 roku sarkofagi również zostały opróżnione i ku wielkiemu rozczarowaniu wszystkich nie znaleziono w nich ciał. Zamiast tego badacze znaleźli szereg przedmiotów podobnych do tych ze słoików. Jeden sarkofag był pełen lnianych poduszek, a drugi zawierał małą złotą trumnę, być może na pochówek postaci służącej. Cały grób prawdopodobnie służył jako magazyn balsamisty i był często odwiedzany. Sklepy balsamisty były powszechne, a wiele królewskich pochówków zawierało zapasy materiałów pozostałych po mumifikacji. Gdyby KV63 był takim magazynem, to co najmniej jeszcze jeden grobowiec może zostać jeszcze odkryty. Być może jest to nieuchwytny grobowiec Echnatona, Nefertiti, żony Tutanchamona Ankhesenamuna lub jego babki Tiye. Kto wie?

https://szkolazpieklarodem.pl/

Jak prawie wszystko inne w czasach starożytnych, podróżowanie po starożytnej Grecji było naprawdę ciężką pracą. Jeśli byłeś na suchym lądzie, podróżowałeś albo konno, wozem, albo własnymi stopami. Na wodzie można było jeździć łódkami, ale te pojazdy nie były zwykłą żeglugą. Sama koncepcja podróży czy wyjazdu na wakacje nie była tak naprawdę częścią greckiego życia. Z pewnością tylko bardzo bogaci mogli sobie pozwolić na czas wolny od pracy, nie mówiąc już o kosztach podróży. Ogólnie mówiąc, starożytni Grecy podróżowali tylko wtedy, gdy musieli. Na przykład kupcy prawie nieustannie przemieszczali się między miastami targowymi, kupując lokalne produkty i sprzedając je w następnym mieście. Od czasu do czasu starożytni Grecy odbywali masowe podróże, aby przenieść się i osiedlić w innym miejscu.

 

https://szkolazpieklarodem.pl/

W 1997 roku francuski zespół na Morzu Śródziemnym odkrył zatopiony port Aleksandrii oraz dwa miasta Herakleion i Canopus tuż przy wybrzeżu Aleksandrii. Odkrycie to zapoczątkowało podwodne wykopaliska w mieście Kleopatry. Niszczycielska fala pływowa spowodowana trzęsieniem ziemi zalała ten obszar około 1200 lat temu. Trwające wykopaliska odkryły setki artefaktów, w tym kolosalne posągi królów i królowych oraz Hapi, boga powodzi Nilu. Te pozostałości, a także mniejsze posągi i fragmenty architektoniczne, w tym filary i architrawy, wskazują, że pałac i ogrody królewskie znajdowały się w pobliżu portu. W miarę postępu wykopalisk zlokalizowano stanowisko pałacu Kleopatry, pałacu Antoniusza i świątyni. Pomyśl tylko, ustalono miejsce ich romantycznej historii i tragicznej śmierci. W 2006 roku wysunięto propozycję stworzenia morskiego muzeum podwodnego, które miałoby pokazać miasto Kleopatry. Wiele przedmiotów znalezionych pod wodą pozostawia się tam w celu ich zachowania; po wyjęciu i wysuszeniu przedmioty te mogą się rozpaść. Proponowane muzeum obejmuje tunel z pleksi, który pozwala zwiedzającym chodzić pod wodą śladami Kleopatry, Marka Antoniusza i Juliusza Cezara. Raczej jak foka lub tunel z rekinami w zoo – z wyjątkiem fok i rekinów, tylko upiornie ciche pozostałości zaginionego miasta. Mniejsze artykuły, takie jak biżuteria i monety, zostały już usunięte, aby zapobiec kradzieży, i będą wyświetlane osobno w budynku na lądzie.