Mimo że pojawiająca się publiczna debata na temat wolności w Internecie nieuchronnie kończy się głośnymi wezwaniami do sprzeciwienia się większej kontroli nad Internetem przez autorytarne rządy, zachodni decydenci nie powinni pozwolić, aby taka retoryka była lepsza od ich zdrowego rozsądku. W przeciwnym razie zbyt łatwo byłoby zignorować problemy i debaty na temat przepisów internetowych na ich własnym podwórku. Rzeczywistość jest taka, że w swoich oświadczeniach i działaniach większość decydentów przyznaje już, że wolny internet nieobciążony regulacjami może sprzyjać demokratyzacji tak samo, jak rząd nieobciążony rządami prawa. W miarę jak Internet zyskuje na znaczeniu i przenika coraz więcej dziedzin życia publicznego, zachodnie rządy są gotowe to odczuć – a wiele z nich już odczuwa rosnącą presję, aby go uregulować. Część tej presji nieuchronnie będzie miała nielegalne, szkodliwe i niedemokratyczne pochodzenie; wiele z tego nie będzie. Sposobem naprzód jest uznanie, że presja opinii publicznej na regulowanie sieci rośnie i że nie należy przeciwstawiać się wszystkim wynikającym z tego przepisom, ponieważ Internet jest świętą krową ruchu libertariańskiego. Jedynym sposobem, aby to naprawić, jest unikanie trzymania się pewnych abstrakcyjnych prawd absolutnych – na przykład, że Internet jest siłą rewolucyjną, której należy oszczędzać jakiejkolwiek regulacji – ale raczej zainwestowanie energii w poszukiwanie szerokiego publicznego porozumienia co do tego, co jest dopuszczalne. powinny wyglądać przejrzyste, sprawiedliwe i demokratyczne procedury, za pomocą których taka regulacja ma nastąpić. Chociaż dyskusja na temat tych idealnych zasad proceduralnych zasługuje na osobną książkę, każdy, kto je projektuje, powinien być świadomy pewnych poważnych niespójności między silnym impetem antyregulacyjnym zachodniej polityki zagranicznej a równie silnym proregulacyjnym impulsem zachodniej polityki wewnętrznej. Podczas gdy amerykańscy dyplomaci głoszą zalety wolnego i otwartego internetu za granicą, internetu nieobciążonego policją, orzeczeniami sądowymi i cenzurą, ich odpowiednicy w krajowych organach ścigania, bezpieczeństwie i agencjach wojskowych głoszą – a niektórzy już prowadzą politykę o czym świadczy diametralnie odmienna ocena tych cnót. Donkiszotyczne dążenie do promowania i obrony wolności w Internecie może być od samego początku skazane na niepowodzenie, ponieważ jego ambitne cele są zaprogramowane tak, aby kolidowały z równie ambitnymi celami krajowymi. Nieświadomość nieuchronności tej kolizji to dawanie fałszywej nadziei działaczom i dysydentom w państwach autorytarnych, którzy mogą naiwnie mieć nadzieję, że Zachód dotrzyma obietnic. To, że rząd musi zostać wprowadzony do cyberprzestrzeni, w przeciwnym razie cyberprzestrzeń może doprowadzić do bezprawia w prawdziwym świecie, jest poglądem szybko zyskuje popularność wśród zachodnich decydentów. „Cyberprzestrzeń jest coraz bardziej hobbesowska, a przekonanie pionierów, że„ umowa społeczna ”wyłoniłaby się w sposób naturalny z samoorganizującej się społeczności internetowej bez interwencji państwa, okazało się być błędne lub poruszać się w tempie tak wolnym, że zagraża bezpieczeństwo ”- pisze James Lewis, starszy pracownik Centrum Studiów Strategicznych i Międzynarodowych w Waszyngtonie i jeden z autorów raportu Securing Cyberspace for the 44th Presidency, będącego czymś w rodzaju planu cyberbezpieczeństwa dla administracji Obamy. „Emancypacyjne aspiracje do libertariańskiej cyberprzestrzeni, która w niezrównany sposób uprzywilejowywałaby wolność społeczną nad regulacjami, mogą skończyć się społeczno-technicznym reżimem, który w dużej mierze podważa i cofa wolność, którą niegdyś umożliwiła” – przyznaje Jeanette Hofmann z London School of Ekonomia. Nic więc dziwnego, że niektóre zachodnie rządy – Australia przewodzi w tej grupie – nieustannie flirtują ze schematami cenzury, które są niesamowicie podobne do chińskich. Od kilku lat europejskie rządy próbują uchwalić surowe przepisy mające na celu ograniczenie nielegalnego udostępniania plików, co może skutkować bardziej agresywnym śledzeniem użytkowników przez ich dostawców usług internetowych. Rząd USA, pod ogromną presją sektora korporacyjnego i różnych grup aktywistów, może wkrótce naciskać na kontrolę internetu na kilku frontach jednocześnie. Agencje wojskowe i organy ścigania są najbardziej agresywne w dążeniu do większej kontroli Internetu. Administracja Obamy lobbuje, aby umożliwić FBI uzyskanie dostępu do większej liczby rejestrów internetowych, takich jak adresy e-mail i historii przeglądania – bez szukania nakazów sądowych.
Logika Białego Domu w tym przypadku opiera się na szczególnej i raczej agresywnej interpretacji istniejących zasad dotyczących zapisów telefonicznych, a wielu aktywistów zajmujących się ochroną prywatności robi wyjątek w ustalaniu funkcjonalnej tożsamości między numerami telefonów a adresami e-mail. Cokolwiek z prawnego punktu widzenia argumentacji administracji jest oczywiste, że gdy takie środki wejdą w życie w Stanach Zjednoczonych, niemożliwe będzie powstrzymanie innych rządów przed rozszerzeniem własnych przepisów prawnych w celu dostosowania ich do amerykańskich standardów. Podobnie jak ich rówieśnicy w Chinach i Iranie, specjaliści od organów ścigania na Zachodzie zaczynają trollować w serwisach społecznościowych, szukając szczegółów swoich spraw lub po prostu szukając nowych zagrożeń. Na poziomie czysto retorycznym krytykowanie rządów autorytarnych za stosowanie tej samej taktyki jest hipokryzją ze strony rządów demokratycznych. Podczas gdy uwaga świata była skupiona na młodych ludziach aresztowanych w Iranie, większość zachodnich obserwatorów nie zwróciła uwagi, gdy wydział policji w Nowym Jorku zatrzymał Elliota Madisona, czterdziestojednoletniego amerykańskiego aktywistę z Queens, który korzystał z Twittera, protestujący przeciwko szczytowi G20 w Pittsburghu unikają policji. Świat nie dostrzegł również publicznego oburzenia, gdy na początku 2010 roku dwóch członków rady miejskiej Filadelfii rozważało podjęcie kroków prawnych przeciwko Facebookowi, Twitterowi i MySpace po tym, jak te strony zostały wykorzystane do zorganizowania gwałtownych bitew na śnieżki w mieście. Kiedy demokratycznie wybrani politycy na Zachodzie bronią organizacyjnej władzy mediów społecznościowych, podczas gdy policja aresztuje obywateli korzystających z tej władzy, jak Zachód może oczekiwać, że utrzyma wysoki poziom moralny nad Chinami i Iranem? Jeśli amerykańscy prawodawcy chcą ukarać popularne strony internetowe za ułatwianie walk na śnieżki, trudno nie oczekiwać, że irański rząd ukarze ich za ułatwianie protestów ulicznych. Wielu amerykańskich decydentów ze środowisk obronnych i wywiadowczych naciska na przeprojektowanie Internetu, aby lepiej chronić kraj przed cyberwojną, ułatwiając śledzenie cyberataków, co nie jest dobrą wiadomością dla każdego, kto martwi się o prywatność. Kiedy dyrektor FBI publicznie przyznaje, że nie prowadzi bankowości internetowej ze względów bezpieczeństwa, to z pewnością można założyć, że zbliża się większa kontrola i regulacja internetu. Cyberprzestępczość jest jednym z niewielu stale rozwijających się działań w Internecie, a perspektywy na przyszłość rysują się w jasnych barwach. Obecnie, wraz z szybko rozwijającym się handlem towarami wirtualnymi w serwisach społecznościowych i innych witrynach internetowych, wzrosła również liczba przestępstw wymierzonych w takie towary (w 2009 r. Współczynnik oszustw wśród kupców sprzedających wirtualne towary wyniósł 1,9% w porównaniu z 1,1% w przypadku towary fizyczne online). Uważa się, że tak wiele anonimowych transakcji online jest główną przyczyną szybko rosnącego wskaźnika cyberprzestępczości. Nic dziwnego, że wiele rządów próbuje powiązać nasze działania online z naszymi prawdziwymi nazwiskami. Przemawiając na konferencji poświęconej cyberbezpieczeństwu w kwietniu 2010 r., Stewart Baker, były doradca NSA, właśnie wypowiedział się w kręgach wywiadowczych, kiedy powiedział, że „anonimowość jest podstawowym problemem, z jakim mamy do czynienia w cyberprzestrzeni”. W swojej szeroko omawianej książce z 2010 roku o cyberwojennej, Richard Clarke, starszy urzędnik ds. Bezpieczeństwa narodowego w wielu administracjach, zaproponował, aby więcej dostawców usług internetowych angażowało się w „głęboką inspekcję pakietów”, praktykę, która pozwoli im lepiej analizować informacje wysyłane i otrzymywane swoich klientów, identyfikując w ten sposób cyberzagrożenia i radząc sobie z nimi na wczesnym etapie. Clarke’s jest uzasadnioną propozycją, która zasługuje na debatę i analizę opinii publicznej, ale należy pamiętać, że dzięki dogłębnej inspekcji pakietów – i przy użyciu sprzętu zakupionego od europejskich firm – Iranowi udaje się utrzymać tak ścisłą kontrolę w sieci. Bardzo niewiele można zrobić w sprawie wykorzystania technologii przez Iran: Nokia-Siemens, jedna z firm, które dostarczyły Iranowi sprzęt inspekcyjny, słusznie zwraca uwagę, że jest to ten sam sprzęt, którego używają zachodnie rządy, nawet jeśli nie mogą praktykuje równie agresywnie jak Irańczycy. Ponieważ głęboka inspekcja pakietów staje się jeszcze bardziej rozpowszechniona na Zachodzie, prawie niemożliwe stanie się pociągnięcie Nokii i Siemensa, a co dopiero Iranu, do odpowiedzialności za jej działania. Opinia publiczna może zdecydować, że chce głębszych inspekcji pakietów w celu zajęcia się zagrożeniami stwarzanymi przez cyberprzestępczość lub terroryzm; będą musieli tylko pamiętać, że będzie to miało raczej mrożący wpływ na biznes promowania demokracji za granicą.
Więcej młodszych i bardziej przyjaznych technologii wojskowych również próbowało znaleźć sposób na okiełznanie Internetu. W artykule „Sovereignty in Cyberspace”, opublikowanym w 2010 roku w Air Force Law Review, podpułkownik Patrick Franzese z Dowództwa Strategicznego Stanów Zjednoczonych zaproponował, że „[amerykańscy] użytkownicy chcący uzyskać dostęp do Internetu na całym świecie mogą być zobowiązani do korzystania z biometrii skaner przed kontynuowaniem ”. Franzese uzasadnia ustanowienie ściślejszej kontroli nad Internetem w kręgach wojskowych: „Cyberprzestrzeń zapewnia państwom i podmiotom niepaństwowym możliwość zaprzeczenia konwencjonalnej przewagi militarnej Stanów Zjednoczonych, ominięcia ich naturalnych granic i bezpośredniego ataku na infrastrukturę krytyczną w Stanach Zjednoczonych. ” Z pewnością pomaga to, że panowanie w cyberprzestrzeni wydaje się znacznie łatwiejsze niż w innych domenach. Idea internetowego wyłącznika awaryjnego jest prawdopodobnie tylko miejskim mitem, ale niewiele w infrastrukturze dzisiejszego Internetu wyklucza istnienie pewnego rodzaju skanera biometrycznego stojącego między użytkownikami a Internetem. (Rzeczywiście, wiele dzisiejszych laptopów jest już wyposażonych w urządzenia do skanowania odcisków palców). Nie tylko wojskowi są zainteresowani kontrolowaniem sieci. Stowarzyszenia rodziców chcą ułatwić śledzenie działań pedofilów online i chronić swoje dzieci. Hollywood, studia muzyczne i firmy wydawnicze naciskają na lepsze sposoby śledzenia i usuwania nieautoryzowanej wymiany treści chronionych prawem autorskim. Banki chcą ściślejszej kontroli tożsamości, aby zminimalizować oszustwa internetowe. To, że coraz więcej ludzi w krajach rozwijających się korzysta z Internetu, nie jest postrzegane jako prekursor prawdziwie globalnej rozmowy, ale raczej jako prekursor globalnego piekła zaludnionego przez nigeryjskich oszustów pocztowych. W 1997 roku Eli Noam, profesor komunikacji na Columbia University, słusznie zauważył, że wolny Internet – Internet bez jakichkolwiek barier, w którym rządy nie mogą wznosić barier w celu ochrony swoich obywateli przed praktykami i usługami, które uważają za nielegalne – nie jest czego chce amerykańska opinia publiczna, więc Amerykanie powinni przestać zaprzeczać. „Mimo całej retoryki internetowej„ strefy wolnego handlu ”, czy Stany Zjednoczone z łatwością zaakceptują internet, który obejmuje tajską pornografię dziecięcą, albańskich tele-lekarzy, unikanie podatków na Kajmanach, hazard w Monako, nigeryjskie programy giełdowe błękitnego nieba, kubańską pocztę zamówić katalogi? ” – zapytał Noam na łamach New York Timesa. Odpowiedź brzmiała „nie” w 1997 r., A dziś jest znacznie bardziej zdecydowane „nie”. A rozmowa staje się jeszcze dziwniejsza, gdy wyjdziemy ze Stanów Zjednoczonych i przyjrzymy się innym zachodnim demokracjom. Kiedy prawodawcy z Korei Południowej chcą, aby ich rząd skuteczniej zakazywał Koreańczykom południowym odwiedzanie jakichkolwiek stron internetowych Korei Północnej, trudno sobie wyobrazić, jak może kiedykolwiek wyłonić się wspólne stanowisko Zachodu w sprawie wolności w Internecie. Taka kakofonia nie jest stracona na autorytarnych rządach, które wykorzystują każdą okazję, aby wprowadzić własne kontrole internetowe i uzasadniać je większą regulacją sieci przez swoich rówieśników na Zachodzie. W lutym 2006 roku, w obliczu krytyki, że w Chinach panuje zbyt duża kontrola nad Internetem, Liu Zhengrong, który następnie nadzorował sprawy internetowe w biurze informacyjnym Chińskiej Rady Stanu, zacytował amerykańskie doświadczenia z amerykańską ustawą PATRIOT Act i zapytał, dlaczego Chiny nie mogą być wolno robić to samo. „Jest oczywiste, że organy prawne każdego kraju ściśle monitorują rozprzestrzenianie się nielegalnych informacji. Zauważyliśmy, że Stany Zjednoczone wykonują dobrą robotę na tym froncie. . . . Dlaczego więc Chiny nie miałyby być do tego uprawnione? ” Jak dotąd zachodnie demokracje nie znalazły satysfakcjonującej odpowiedzi. Niemal wyłączne zainteresowanie zachodnich polityków problemami takimi jak cyberprzestępczość i cenzura mogło wyprzeć poważną debatę na prawdopodobnie ważniejsze kwestie, takie jak prywatność. Ustawodawcy w większości krajów – z możliwymi wyjątkami w Niemczech, Szwajcarii i Kanadzie – poczuli się zbyt przytłoczeni, aby regulować sieci społecznościowe, zasadniczo dając wolną rękę stronom takim jak Facebook. Co więcej, większość cheerleaderek Web 2.0 uważa, że apele o większą prywatność są nieuzasadnione i jako społeczeństwo musimy dostosować się do świata, w którym wszystko jest przejrzyste. „Po prostu z czasem będziemy bardziej akceptować niedyskrecje. Chodzi o to, że tak naprawdę nie dbamy już o prywatność. A Facebook daje nam dokładnie to, czego chcemy ”- pisze Michael Arrington z popularnego bloga technologicznego TechCrunch. „Wolałbym, aby przedsiębiorcy popełniali głośne błędy dotyczące granic [prywatności], a następnie je poprawiali, niż po cichu unikając kontrowersji. . . lub unikają potencjalnie spornego obszaru innowacji, ponieważ boją się reakcji ”- mówi Tim O’Reilly, kultowy wydawca książek technologicznych.
Takie stanowisko jest poważnie problematyczne, ponieważ ma tragiczne konsekwencje dla użytkowników w państwach autorytarnych. Chociaż wielu z nas w rozwiniętym świecie może przetrwać upadek prywatności, o ile inne instytucje prawne działają dobrze (a to jest bardzo duże „może”), może to mieć katastrofalne konsekwencje w innych miejscach. Kraje rozwijające się, w których większość obywateli nie posiada kart kredytowych, które mogą być opłacane przez banki, a zatem są mało interesujące dla reklamodawców internetowych, nie mają większego znaczenia dla Doliny Krzemowej. Nikt nie zaprojektuje dla nich bezpieczniejszej wersji ich sieci społecznościowej, nawet jeśli sytuacja polityczna w ich krajach wymaga ostrożniejszego podejścia do udostępniania danych osobowych. Laissez-faire podejście regulacyjne, które pomija głośne błędy popełniane w imię innowacji, może ostatecznie dać nam błyszczący, przenośny przewodnik po najlepszych frappuccino w okolicy, ale może również nieumyślnie zagrozić bezpieczeństwu irańskich blogerów, którzy tego nie zrobią. być leczonym wieloma frappuccino w więzieniu Evin w Teheranie. Tak długo, jak zachodnie rządy regulują Internet z obawy o terroryzm lub przestępczość, do czego obecnie aspirują, legitymizują również podobne wysiłki – ale tym razem podejmowane głównie z powodów politycznych, podejmowanych przez rządy autorytarne. Co gorsza, w obszarach takich jak cyberprzestępczość, społeczności wojskowe i wywiadowcze po obu stronach Atlantyku byłyby naprawdę szczęśliwe, gdyby rządy Rosji i Chin wzmocniły kontrolę nad swoimi krajowymi internetami. Pragnienie Zachodu, aby te rządy zrobiły coś z niekontrolowanymi, nawet jeśli mało niszczycielskimi, cyberatakami, które są regularnie wyzwalane przez ich populacje hakerów, przewyższa impet promowania towarów abstrakcyjnych, takich jak wolność w Internecie, po prostu dlatego, że bezpieczeństwo własnych tajemnic handlowych Ameryki zawsze przychodzi przed zabezpieczeniem profili społecznościowych cudzoziemców.
Jakby tego było mało, urzędnicy odpowiedzialni za wewnętrzną politykę USA w zakresie Internetu – przede wszystkim Federalna Komisja ds. Komunikacji – również lubią termin „wolność w Internecie”, w którym odnoszą się przede wszystkim do kwestii neutralności sieci, to znaczy: zapewnienie równego traktowania wszystkich rodzajów treści i zapobiegania ich dyskryminacji przez dostawców usług internetowych. Przełomowe ustawodawstwo dotyczące neutralności sieci zaproponowane przez FCC nosi nazwę „Internet Freedom Act of 2010”. Może się zdarzyć, że trochę rysuje podobieństwa między zagranicznymi i krajowymi zastosowaniami tego terminu mogą pomóc zarówno dyplomatom, jak i zwolennikom polityki technologicznej w zwiększeniu liczby mediów zwrócenie uwagi na ich przyczynę, ale najprawdopodobniej sprawiłoby to, że oba znaczenia byłyby niezwykle niewyraźne, tworząc retoryczne pułapki dla rządu USA. Pod koniec 2009 r., Wypowiadając się na temat neutralności sieci, Andrew McLaughlin, zastępca dyrektora ds. Technologii w rządzie USA, powiedział, że „jeśli przeszkadza Ci to, że chiński rząd [cenzuruje Internet], powinno to przeszkadzać, gdy Twój kabel firma to robi ”. W ten sposób niechętnie dał autorytarnym rządom jeszcze jedną potencjalną okazję do zganienia Stanów Zjednoczonych za nieprzestrzeganie zasad, które chcą promować za granicą. Gdyby Kongres podkopał aspiracje FCC do promowania neutralności sieci, rządy Chin i Iranu zdobyłyby kilka ważnych punktów propagandowych, po prostu wskazując, że amerykańscy prawodawcy również regularnie ingerują w wolność internetu. Taki jest koszt budowania polityki rządu wokół wysoce niejednoznacznych terminów, a następnie wybierania ich w zupełnie innych kontekstach.