W czerwcu 2009 roku tysiące młodych Irańczyków ze smartfonami w dłoniach (a dla bardziej zaawansowanych ze słuchawkami Bluetooth w uszach) – wylało się na duszne ulice Teheranu, aby zaprotestować, jak uważali, przeciw fałszywym wyborom. Napięcia wzrosły, a niektórzy protestujący w niewyobrażalnym przestępstwie wezwali do rezygnacji ajatollaha Chameneiego. Jednak wielu Irańczyków uznało wybory za uczciwe; byli gotowi w razie potrzeby bronić obecnego prezydenta Mahmuda Ahmadineżada. Społeczeństwo irańskie, nękane przez sprzeczne siły populizmu, konserwatyzmu i nowoczesności, stanęło w obliczu najpoważniejszego kryzysu politycznego od czasu rewolucji 1979 roku, która zakończyła nielubiane panowanie proamerykańskiego szacha Mohammada Rezy Pahlawi. Ale to nie była historia, której większość zachodnich mediów postanowiła nadać priorytet; zamiast tego woleli zastanawiać się, w jaki sposób internet wprowadza demokrację w kraju. „The Revolution will be twittered” był pierwszym z serii postów na blogu opublikowanych przez Andrew Sullivana z Atlantic kilka godzin po wybuchu wiadomości o protestach. Sullivan skupił się w nim na odporności popularnego serwisu mikroblogowego Twitter, argumentując, że „gdy reżim wyłączył inne formy komunikacji, Twitter by przetrwał. Z pewnymi niezwykłymi wynikami”. W późniejszym poście, mimo że „niezwykłych rezultatów” wciąż nigdzie nie widać, Sullivan ogłosił, że Twitter jest „kluczowym narzędziem do organizowania ruchu oporu w Iranie”, ale nie zadał sobie trudu, aby przytoczyć jakiekolwiek dowody na poparcie swojego twierdzenia. Zaledwie kilka godzin po rozpoczęciu protestów jego blog stał się głównym centrum informacyjnym, które zapewniało niemal natychmiastowe linki do wydarzeń związanych z Iranem. Tysiące czytelników, którzy nie mieli dość sił, by przeglądać setki serwisów informacyjnych, widziało wydarzenia w Iranie głównie oczami Sullivana. (I, jak się okazało, jego para była raczej optymistyczna.) Nie minęło dużo czasu, zanim wersja otworów wentylacyjnych Sullivana zyskała popularność w innym miejscu w blogosferze – i wkrótce także w tradycyjnych mediach. Michelle Malkin, prawicowa diva blogująca, zasugerowała, że „w rękach kochających wolność dysydentów, mikroblogująca sieć społecznościowa jest rewolucyjnym samizdatem, który podważa blokady informacyjne mułły po jednym tweecie na raz”. Marc Ambinder, kolega Sullivana w Atlantic, również podjął decyzję; Twitter był dla niego tak ważny, że musiał wymyślić nowe słowo „protagonalny”, aby je opisać. „Kiedy zostanie spisana historia wyborów w Iranie, Twitter niewątpliwie stanie się protagonistą technologią, która umożliwiła bezsilnym przetrwanie brutalnej rozprawy” – napisał Ambinder na swoim blogu. Yochi Dreazen z Wall Street Journal ogłosił, że „ta [rewolucja] nie wydarzy się bez Twittera”, a Daniel Schorr z National Public Radio ogłosił, że „w Iranie tyrania wpadła w konflikt z technologią w postaci Internetu, zamieniając protest w ruch.” Kiedy Nicholas Kristof z New York Times stwierdził, że w „kwintesencji konfliktu XXI wieku. . . po jednej stronie rządowi bandyci strzelający kulami. . . [a] po drugiej stronie są młodzi protestujący wystrzeliwujący „tweety”, po prostu rejestrował ducha czasu. Wkrótce eksperci od technologii, podekscytowani, że ich ulubione narzędzie pojawiło się w mediach, również zajęli się tą sprawą. “To jest to. Duże. To pierwsza rewolucja, która została wyrzucona na globalną scenę i przekształcona przez media społecznościowe ”- ogłosił Clay Shirky z New York University w wywiadzie dla TED.com. Jonathan Zittrain, naukowiec z Harvardu i autor książki The Future of the Internet and How to Stop It, stwierdził, że „Zwłaszcza Twitter okazał się szczególnie biegły w organizowaniu ludzi i informacji”. John Gapper, felietonista biznesowy Financial Times, stwierdził, że Twitter był „tinderboxem, który rozpalił iskrę buntu wśród zwolenników Mir-Hosseina Moussaviego”. Nawet zwykle trzeźwy Christian Science Monitor przyłączył się do cyber-obchodów, zauważając, że „ścisła kontrola rządu nad Internetem zrodziła pokolenie biegłych w omijaniu blokad drogowych w sieci w kraju dojrzałym do ruchu protestacyjnego napędzanego technologią ”. Twitter wydawał się wszechmocny – z pewnością bardziej niż irańska policja, ONZ, rząd Stanów Zjednoczonych i Unia Europejska. Nie tylko pomogłoby to uwolnić Iran od jego nikczemnego przywódcy, ale także przekonałoby zwykłych Irańczyków, z których większość stanowczo popiera agresywne dążenie rządu do wzbogacenia nuklearnego, że powinni przestać wiecznie martwić się o Izrael i po prostu wrócić do swojego zwykłego pokojowego ja.. Kolumna w prawicowym Human Events oświadczyła, że Twitter osiągnął „to, czego ani ONZ, ani Unia Europejska nie były w stanie zrobić”, nazywając to „ogromnym zagrożeniem dla irańskiego reżimu – ruchem na rzecz wolności podżegane i zorganizowane w krótkich zdaniach ”.
Podobnie strona redakcyjna Wall Street Journal argumentowała, że „oparta na Twitterze„ zielona rewolucja ”w Iranie. . . wykorzystał technologię sieci społecznościowych, aby zrobić więcej dla zmiany reżimu w Islamskiej Republice niż lata sankcji, gróźb i targowania się w Genewie razem wzięte. ” Wydawało się, że Twitter poprawił nie tylko demokrację, ale także dyplomację. Wkrótce eksperci zaczęli wykorzystywać obfitość irańskich tweetów jako pretekstu do wyciągania daleko idących wniosków na temat przyszłości świata w ogóle. Dla wielu irańskie protesty inspirowane przez Twittera wyraźnie wskazywały, że autorytaryzm jest skazany na wszystko. W kolumnie o skromnym tytule „Tyranny’s New Nightmare: Twitter”, dziennikarz Los Angeles Times Tim Rutten oświadczył, że „w miarę jak nowe media rozprzestrzeniają swoją sieć na całym świecie, autorytaryści, tacy jak ci w Iranie, będą mieli trudności z utrzymaniem absolutnej kontroli w obliczu chaosu technologii demokracja.” Fakt, że Ruch Zielonych szybko się rozpadał i nie był w stanie rzucić poważnego wyzwania Ahmadineżadowi, nie przeszkodził stronie redakcyjnej „Baltimore Sun” w stwierdzeniu, że Internet czyni świat bezpieczniejszym i bardziej demokratycznym: „Przekonanie, że aktywiści blogują żyje, podczas gdy rządy i korporacje przejmują większą kontrolę nad światem, okazuje się fałszywe z każdym tweetem, każdym komentarzem na blogu, każdym protestem planowanym na Facebooku. ” Zainspirowany podobną logiką Mark Pfeifle, były zastępca doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego w administracji George’a W. Busha, rozpoczął publiczną kampanię mającą na celu nominację Twittera do Pokojowej Nagrody Nobla, argumentując, że „bez Twittera lud Iranu nie czułby się wzmocniony i pewny siebie, by stanąć w obronie wolności i demokracji ”. Webby Awards, internetowy odpowiednik Oscarów, okrzyknęło irańskie protesty „jednym z dziesięciu najważniejszych momentów w internecie dekady”. (Młodzi Irańczycy – a raczej ich smartfony – byli w dobrym towarzystwie: ekspansja Craigslist poza San Francisco w 2000 r. i uruchomienie Google AdWords w 2004 r. to między innymi wyróżnienia). Ale to był Gordon Brown, ówczesny premier Wielkiej Brytanii, który wyciągnął najbardziej absurdalny wniosek z wydarzeń w Iranie. „Nie możesz znowu mieć Rwandy, ponieważ informacje o tym, co się naprawdę dzieje, pojawiłyby się znacznie szybciej, a opinia publiczna wzrosłaby do punktu, w którym należałoby podjąć działania” – argumentował. „Wydarzenia w tym tygodniu w Iranie przypominają o tym, jak ludzie używają nowych technologii, aby wspólnie dzielić się swoimi poglądami”. Zgodnie z logiką Browna, miliony, które 15 lutego 2003 r. wylały się na ulice Londynu, Nowego Jorku, Rzymu i innych miast, by zaprotestować przeciwko zbliżającemu się wybuchowi wojny w Iraku, popełniły jeden głupi błąd: nie napisali o tym wystarczająco dużo na blogu. To zdecydowanie zapobiegłoby rzezi