Tylko kilka miesięcy zajęło tak osobliwej grupie waszyngtońskich znawców zwołania głośnej konferencji, na której dyskutowano, w jaki sposób wiele polityk zimnowojennych – a zwłaszcza poparcie Zachodu dla sowieckich dysydentów – można wydobyć ze śmietnika historii i zastosować do obecna sytuacja. Na czele spotkania George’a W. Busha, który do tego czasu w większości wycofał się z areny publicznej, zgromadzenie przyciągnęło wielu jastrzębich neokonserwatystów. Być może z czystego wstrętu wobec słabych wyników administracji Obamy w zakresie polityki zagranicznej, zdecydowali się na własną walkę o wolność w Internecie. Było oczywiście coś surrealistycznego w George’u W. Bushu, który był raczej lekceważący wobec „Internetów” podczas urzędowania, przewodnicząc temu internetowemu klubowi kultu. Ale przynajmniej dla Busha to spotkanie miało niewiele wspólnego z siecią jako taką. Jego celem było raczej wprowadzenie „agendy wolności” na nowe, cyfrowe terytoria. Postrzegając internet jako sojusznika, Bush, zawsze chętny do obnoszenia się ze swoimi referencjami jako najlepszego przyjaciela dysydentów – poznał ich ponad setkę podczas urzędowania – zgodził się zorganizować spotkanie, które nazwał „globalnymi dysydentami cybernetycznymi” w ze wszystkich miejsc w Teksasie. Konferencja, w której wzięło udział pół tuzina blogerów politycznych z krajów takich jak Syria, Kuba, Kolumbia i Iran, była jednym z pierwszych dużych publicznych wydarzeń zorganizowanych przez nowo otwarty Instytut George’a W. Busha. Pomysłowość jego składu, z panelami takimi jak „Historie o wolności z linii frontu” i „Globalne lekcje e-wolności”, sugerowały, że nawet dwie dekady po upadku muru berlińskiego jego weterani nadal biegle posługują się retoryką manichejską. Ale konferencja w Teksasie nie była tylko spotkaniem niezadowolonych i bezrobotnych neokonserwatystów; Obecni byli również szanowani eksperci internetowi, tacy jak Ethan Zuckerman i Hal Roberts z Harvard’s Berkman Center for Internet and Society. Wysoki urzędnik Departamentu Stanu – formalnie rzecz biorąc człowiek Obamy – również został wysłany do Teksasu. „Ta konferencja podkreśla pracę nowego pokolenia dysydentów w nadziei, że stanie się ona drogowskazem dla innych” – powiedział James Glassman, były wysoko postawiony urzędnik w administracji Busha i prezes George W. Bush Institute, na otwarcie imprezy. Według Glassmana, konferencja miała na celu „zidentyfikowanie trendów w skutecznej cyberkomunikacji, które szerzą ludzką wolność i postępują prawa człowieka.” (Trzeba powiedzieć, że Glassman jest dla cyberutopizmu tym, czym Thoreau dla obywatelskiego nieposłuszeństwa; współautorem książki zatytułowanej Dow 36000, przewidującej, że Dow Jones był na drodze ku nowej wysokości; ukazała się kilka miesięcy wcześniej zanim bańka dot-com pękła w 2000 r.) David Keyes, dyrektor projektu o nazwie Cyberdissidents.org, był jednym z głównych mówców podczas wydarzenia Busha, służąc jako swego rodzaju pomost do świata starych radzieckich dysydentów. Pracował z Natanem Sharanskim, wybitnym sowieckim dysydentem, którego myślenie ukształtowało w dużej mierze globalne dążenie administracji Busha do wolności. (The Case for Democracy: The Power of Freedom to Overcome Tyranny and Terror był jedną z niewielu książek, które Bush przeczytał w czasie swego urzędowania; wywarł on znaczący wpływ, jak przyznał sam Bush: „Jeśli chcesz rzucić okiem na to, jak ja pomyśl o polityce zagranicznej przeczytaj książkę Natana Sharansky’ego… Przeczytaj ją. To świetna książka. ”) Według Keyesa misją Cyberdissidents.org jest„ uczynienie prodemokratycznych działaczy internetowych z Bliskiego Wschodu sławnymi i ukochanymi na Zachodzie ”- to znaczy doprowadzić ich do poziomu sławy Sharansky’ego (sam człowiek zasiada w radzie doradców Cyberdysydentów). Ale nie należy zbyt pochopnie wyciągać wniosków. „Cyber-przeciwnicy”, którzy wzięli udział w spotkaniu w Teksasie, nie są utopijnymi oczami, które myślą, że Internet w magiczny sposób uwolni świat od dyktatorów. Wręcz przeciwnie, chętnie przyznają – znacznie bardziej niż liberałowie w administracji Obamy – że autorytarne rządy są również aktywne w Internecie. „Demokracja to nie tylko tweet”, pisze Jeffrey Gedmin, prezes Radia Wolna Europa / Radio Liberty i inny znany uczestnik wydarzenia (mianowany przez Busha, cieszy się wybitnie konserwatywnymi referencjami, w tym wyższym stanowiskiem w amerykańskim Enterprise Institute). Fakt, że cyberprzestępcy wierzą w siłę blogerów do obalenia tych rządów, nie jest oznaką cyberutopizmu; jest raczej wynikiem ogólnego neokonserwatywnego spojrzenia na funkcjonowanie społeczeństw autorytarnych i roli, jaką dysydenci – zarówno online, jak i offline – odgrywają w ich przekształcaniu. Owszem, w ich wizji łatwo dostrzec odcienie utopizmu, ale nie jest to utopizm związany z technologią; to jest utopizm w ogóle o polityce. Irackie doświadczenia mogły nieco osłabić ich entuzjazm, ale neokonserwatywne przekonanie, że wszystkie społeczeństwa dążą do demokracji i nieuchronnie zmierzałyby w jej kierunku – gdyby tylko usunięto wszystkie przeszkody – jest tak silne jak zawsze. Cyberprzestępcy mogli być zbyt powolni, aby zdać sobie sprawę z ogromnego potencjału Internetu w realizacji ich planu; w mniej niż dwie dekady usunął więcej takich przeszkód niż wszystkie polityki neokonów razem wzięte. Ale teraz, gdy autorytarne rządy również aktywnie wkraczały w tę przestrzeń, ważne było, aby je powstrzymać. Dla większości uczestników zgromadzenia Busha walka o wolność w Internecie szybko stała się kwintesencją nowego stulecia, która mogła pomóc im dokończyć projekt, który Ronald Reagan rozpoczął w latach osiemdziesiątych i że Bush robił wszystko, co w jego mocy, aby się rozwijać. pierwsza dekada nowego wieku. Wydaje się, że w zagadce wolności w Internecie neokonserwatyzm, niegdyś powszechnie uważany za zanikający, znalazł nową rację bytu – i nowe życie, które mu towarzyszy. Niewielu ilustruje złożone intelektualne powiązania między historią zimnej wojny, neokonserwatyzmem i nowym wspaniałym światem wolności w Internecie lepiej niż Mark Palmer. Współzałożyciel National Endowment for Democracy, finansowanej przez Kongres wiodącej organizacji promującej demokrację na świecie, Palmer był ambasadorem Ronalda Reagana na Węgrzech w ostatnich latach komunizmu. Jest więc dobrze poinformowany o walkach dysydentów z Europy Wschodniej; jest równie dobrze poinformowany o sposobach, w jakie Zachód ich pielęgnował, ponieważ wiele z tego wsparcia przeszło przez ambasadę USA. Dziś Palmer, członek uber-jastrzębiej komisji ds. teraźniejszego niebezpieczeństwa, wyłonił się jako czołowy orędownik wolności w Internecie, głównie w imieniu Falun Gong, prześladowanej grupy duchowej z Chin, która jest jedną z najważniejszych na scenie graczy w rozwijającej się branży wolności w Internecie. Falun Gong prowadzi kilka stron internetowych, które zostały zbanowane, gdy grupa przegrała z chińskim rządem w 1999. Dlatego jego praktycy stworzyli imponującą flotę technologii, aby ominąć liczne chińskie zapory ogniowe, dzięki czemu zakazane witryny są dostępne z kraju. Palmer napisał żarliwe prośby – w tym zeznania Kongresu – domagając się, aby rząd USA przeznaczył więcej funduszy na rozległą operację technologiczną Falun Gong w celu zwiększenia ich możliwości i udostępnienia ich technologii w innych represyjnych krajach. (Departament Stanu USA odrzucił przynajmniej jedną taką prośbę, ale w maju 2010 roku, pod rosnącą presją licznych zwolenników Falun Gong, w tym konserwatywnych strn, takich jak Hudson Institute ,redakcje New York Times, Washington Post i The Wall Street Journal, ustąpił, przyznając grupie 1,5 miliona dolarów.) Poglądy Palmera na temat obietnicy Internetu są uosobieniem pozycji cyberkontynentu w jej jastrzębiej skrajności. W swojej książce Breaking the Real Axis of Evil: How to Oust the World’s Last Dictators by 2025, jego przewodniku po obaleniu czterdziestu pięciu autorytarnych przywódców świata, książce, która sprawia, że Dick Cheney wygląda jak gołąb, Palmer wychwalał emancypacyjną siłę Internetu, nazywając go „zwielokrotniaczem siły dla demokracji i zwielokrotniającym wydatki dla dyktatorów”. Dla niego Internet jest doskonałym sposobem na wywołanie niepokojów społecznych, które mogą ostatecznie doprowadzić do rewolucji: „Umiejętności internetowe są chętnie nauczane i powinny być nauczane przez zewnętrzne demokracje. Niewiele przedsięwzięć jest bardziej opłacalnych niż „szkolenie trenerów” w zakresie organizowania Internetu ”. Internet jest zatem potężnym narzędziem zmiany reżimu; działaczy prodemokratycznych w państwach autorytarnych należy uczyć blogowania i tweetowania w mniej więcej taki sam sposób, w jaki uczy się ich obywatelskiego nieposłuszeństwa i protestów ulicznych – to dwa ulubione tematy szkoleń finansowanych przez USA, których programy są pod silnym wpływem dzieło amerykańskiego aktywisty-akademika Gene’a Sharpa, tzw. Machiavellego bez przemocy. Na przykład w przypadku Iranu jednym z proponowanych przez Palmera rozwiązań jest przekształcenie misji dyplomatycznych „państw demokratycznych” w „domy wolności, zapewniające Irańczykom kafejki internetowe z dostępem do internetu i innego sprzętu komunikacyjnego, a także bezpieczne sale do spotkań. ” Ale miłość Palmera do domów wolności wykracza daleko poza Iran. Jest członkiem zarządu i byłym wiceprzewodniczącym Freedom House, innego, w większości konserwatywnego zespołu, który specjalizuje się w śledzeniu demokratyzacji na całym świecie, a gdy nadejdzie odpowiednia chwila, pomaga ją rozpowszechniać. (Ze względu na ich rzekomą rolę we wzniecaniu pomarańczowej rewolucji na Ukrainie, Freedom House i Fundacja Społeczeństwa Otwartego George’a Sorosa to dwa z ulubionych zachodnich straszydeł na Kremlul, publikując raport na temat sytuacji w zakresie wolności w Internecie w piętnastu krajach i przy pewnym wsparciu finansowym ze strony rządu USA, utworzyła nawet dedykowaną Inicjatywę na rzecz wolności w Internecie. Bez względu na swój potencjał emancypacyjny, Internet pozostanie przez wiele lat ulubioną rozwijającą się branżą Waszyngtonu.