“Wspomóż rozwój Szkoły Z Piekła Rodem. Kliknij w Reklamę. Nic nie tracisz a zyskujesz naszą wdzięczność … oraz lepsze, ciekawsze TEKSTY. Dziękujemy”
Ale jeśli zachodnie media sprawiły, że konsumpcjonistyczne korzyści kapitalizmu były łatwiejsze do uchwycenia niż jakikolwiek samizdat, to dał swoim pełnym nadziei widzom z Europy Wschodniej raczej płytkie spojrzenie na to, jak działa demokracja oraz jakich zobowiązań i instytucji wymaga. Jak Erazim Kohák, czesko-amerykański filozof, którego rodzina wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych w 1948 r., napisał pamiętnie w 1992 r .: „Niefortunna prawda jest taka, że o czym marzą dawni poddani imperium sowieckiego, amerykański sen ma niewiele wspólnego z wolnością i sprawiedliwością dla wszystkich i wiele wspólnego z operami mydlanymi i katalogiem Sears. . . . To marzenie, które składa się głównie z nieodpowiedzialności, nierealności i natychmiastowej zaspokojenia chciwości ”. Kohák wiedział, że to dostatek – „ta błyszcząca obfitość, którą widzieliśmy za granicą w Niemczech i Austrii. . . wolność od opieki, wolność od odpowiedzialności ”- zamiast jakiegoś abstrakcyjnego pojęcia demokracji Jeffersona, którego naprawdę pragnęły masy wschodnioeuropejskie. Jak szybko zauważył Kohák, dobrobyt przyszedł szybko na początku lat 90. XX wieku i nikt nie zastanawiał się, co jeszcze powinna oznaczać demokracja: „Kiedy popularny czeski rysownik Renčín kreśli swoją wizję tego, co przyniesie wolność, przyciąga do siebie człowieka na sofie, otoczona zabawkami i trofeami – silnik na zewnątrz, telewizor z magnetowidem, komputer osobisty, przenośny bar, grill LP. Nie ma w tym ani śladu ironii: oto, co oznacza wolność ”. Ale dzisiejsza Rosja czy Chiny to nie NRD czy Czechosłowacja późnych lat osiemdziesiątych. Z wyjątkiem Korei Północnej, Turkmenistanu i być może Birmy, nowoczesne państwa autorytarne przyjęły konsumpcjonizm i wydaje się, że raczej wzmocnił niż osłabił ich reżimy. Kultura popularna, zwłaszcza pozostawiona bez kontroli przez apele do jakiejś wyższej prawdy lub ideału, podkopała polityczne zaangażowanie nawet najbardziej niezadowolonych obywateli. Chociaż rozradowani Czesi zainstalowali Václava Havla, dramaturga i budzącego grozę intelektualistę, jako swojego przywódcę, nie mogli oprzeć się konsumpcjonistycznemu tornado przetaczającemu się przez ich ziemie (jak na ironię esej „Siła bezsilnych”, najsłynniejszy atak Havla na system totalitarny, był piorunem przeciwko małostkowości komunistycznego kierownika sklepu). Havel powinien był posłuchać Philipa Rotha, który w 1990 r. udzielił jemu i jego kolegom czeskim intelektualistom najcenniejszej rady na łamach New York Review of Books. Roth przewidział, że wkrótce kult intelektualistów dysydenckich zostanie zastąpiony kultem innego, znacznie potężniejszego przeciwnika:
Gwarantuję, że na placu Wacława nie będzie nigdy zbuntowanych tłumów , by obalić swoją tyranię, ani żaden dramaturg-intelektualista nie może być wywyższey przez oburzone masy, aby wykupić narodową duszę z bezmyślności, do której ten przeciwnik sprowadza praktycznie cały ludzki dyskurs. Mówię o tym trywializującym wszystko, telewizji komercyjnej – nie o kilku kanałach nudnej, stereotypowej telewizji, której nikt nie chce oglądać, ponieważ jest kontrolowana przez głupiego państwowego cenzora, ale o kilkunastu lub dwóch kanałach nudnej, sztampowej telewizji, którą większość obserwuje cały czas, ponieważ jest zabawny.
Roth nie mógł przewidzieć powstania YouTube, co udowodniło jeszcze bardziej zabawnie niż kabel. (Wydaje się, że unika większości przyjemności płynących z Internetu; w wywiadzie dla Wall Street Journal z 2009 roku twierdził, że używa go tylko do kupowania książek i artykułów spożywczych.) Jako pisarz dla londyńskiego Timesa podsumował sytuację, niektóre byłe kraje komunistyczne „mogły wyrwać się spod uścisku dyktatorów i zamiast tego ulec urokowi Louisa Vuittona”. Wobec braku wzniosłych ideałów i stabilnych prawd przebudzenie politycznej świadomości ludzi, a nawet walka z autorytaryzmem, stało się prawie niemożliwe. Jak możesz, skoro wszyscy są zajęci kupowaniem telewizorów plazmowych (Chińczycy kupują dziś telewizory z największymi ekranami na świecie, bijąc Amerykanów o cztery cale), kupowaniem rzeczy online (firma powiązana z irańskim rządem uruchomiła w tym samym tygodniu supermarket internetowy że władze zdecydowały się zakazać Gmaila) i poruszanie się po mieście z największą liczbą BMW na metr kwadratowy (byłaby to Moskwa)? Nawet oficjalne media na Kubie, wierne rewolucyjnym wartościom, nadają teraz seriale telewizyjne, takie jak The Sopranos, Friends i Grey’s Anatomy. Na początku 2010 roku podobno wyemitowano piracką wersję filmu Avatar wkrótce po jego otwarciu w teatrach USA. (Krytycy komunistyczni pozostawali jednak nieprzekonani; „przewidywalni . . . bardzo uproszczone. . . powtarzający się w swoim argumencie ”był werdykt miłośników kina z Granmy, oficjalnego dziennika Komunistycznej Partii Kuby – być może nie dostali notatki na temat okularów 3D). Nic dziwnego, że mniej niż 2 procent Kubańczyków słucha do audycji radiowych finansowanych przez rząd USA za pośrednictwem Radio Martí, kubańskiego odpowiednika Radia Wolna Europa. Dlaczego zwykli Kubańczycy mieliby ryzykować, słuchając wysoce ideologicznych i nieco nudnych wiadomości o polityce, skoro mogą śledzić męki Tony’ego Soprano? Ci sami młodzi ludzie, których Ameryka chce wyzwolić dzięki informacjom, są prawdopodobnie lepiej poinformowani o amerykańskiej kulturze popularnej niż wielu Amerykanów. Zespoły chińskich internautów regularnie współpracują przy tworzeniu napisów w języku chińskim do popularnych amerykańskich programów, takich jak Lost (często znajdują je w różnych witrynach wymiany plików peer-to-peer, gdy tylko dziesięć minut po emisji nowych odcinków w Stanach Zjednoczonych). Czy może to być również jakiś współczesny samizdat? Może, ale niewiele wskazuje na to, że stwarza jakiekolwiek zagrożenie dla chińskiego rządu. Jeśli ktoś jest „zgubiony”, to obywatele, a nie władze. Nawet autorytarne rządy odkryły, że najlepszym sposobem na marginalizację dysydenckich książek i pomysłów nie jest ich zakazanie – wydaje się to tylko zwiększyć zainteresowanie zakazanym owocem – ale pozwolenie niewidzialnej dłoni zalać rynek tandetnymi popularnymi kryminałami, samopomocą podręczniki i książki o tym, jak wprowadzić dzieci na Harvard (teksty takie jak You Too Can Go to Harvard: Secrets of Getting into Famous US Universities and Harvard Girl są bestsellerami w Chinach). Czując, że opór przyniesie skutek odwrotny do zamierzonego, nawet rząd birmański niechętnie pozwolił artystom hip-hopowym występować na państwowych funkcjach. Reżim stworzył również ligę piłkarską po latach bez zorganizowanych meczów i zwiększył liczbę stacji radiowych FM, umożliwiając im odtwarzanie muzyki w stylu zachodnim. Pojawiło się nawet coś w rodzaju lokalnego kanału MTV. Jak powiedział „New York Times” na początku 2010 r. Birmański biznesmen, wykształcony na Zachodzie: „Rząd próbuje odciągnąć ludzi od polityki. Chleba jest za mało, ale jest dużo cyrku ”. Gdy Birma zostanie w pełni podłączona – a junta wspiera technologię, po utworzeniu własnej Doliny Krzemowej w 2002 roku, która nosi bardzo niekrzemową nazwę Myanmar Information and Communication Technology Park – rząd nie będzie musiał się bardzo starać już; ich obywatele sami się rozproszą. Dzisiejsza bitwa nie toczy się między Dawidem a Goliatem; jest między Davidem a Davidem Lettermanem. Chociaż myśleliśmy, że Internet może dać nam pokolenie „cyfrowych renegatów”, być może dał nam pokolenie „cyfrowych jeńców”, którzy wiedzą, jak znaleźć pocieszenie w Internecie, niezależnie od politycznych realiów świata fizycznego. Dla tych jeńców rozrywka online wydaje się znacznie bardziej atrakcyjna niż raporty dokumentujące łamanie praw człowieka przez ich własne rządy (pod tym względem są bardzo podobni do swoich rówieśników na demokratycznym Zachodzie). Badanie przeprowadzone w 2007 r. Wśród chińskiej młodzieży wykazało, że 80 procent respondentów uważa, że „technologia cyfrowa jest istotną częścią mojego życia”, w porównaniu z 68 procentami respondentów w Ameryce. Co ciekawe, 32 procent Chińczyków stwierdziło, że Internet poszerza ich życie seksualne, w porównaniu z zaledwie 11 procentami Amerykanów. Sondaż przeprowadzony na Uniwersytecie Fudan w czerwcu 2010 r. Wśród dziewięciuset absolwentek siedemnastu uniwersytetów w Szanghaju wykazał, że 70 procent nie uważa, że przygody na jedną noc są niemoralne, podczas gdy w 2007 r. Lekarz z Szanghaju prowadzący w mieście telefon zaufania dla ciężarnych nastolatków podali, że 46 procent z ponad 20 000 dziewcząt, które zadzwoniły na infolinię od 2005 roku, przyznało, że uprawia seks z chłopcami poznanymi w sieci. Implikacje chińskiej „rewolucji hormonalnej” nie są stracone dla władz, które szukają sposobów politycznego wykorzystania jej. Rząd chiński, po rozprawieniu się z pornografią internetową na początku 2009 roku, szybko zniósł wiele zakazów, być może po tym, jak zdał sobie sprawę, że cenzura jest pewnym sposobem na upolitycznienie milionów chińskich użytkowników Internetu. Michael Anti, ekspert ds. Chińskiego Internetu z Pekinu, uważa, że był to strategiczny krok: „[Rząd musiał rozumować, że] jeśli użytkownicy Internetu mają jakieś porno do obejrzenia, to nie będą zwracać tak dużej uwagi na polityczne znaczenie ”. Wydaje się wysoce naiwne założenie, że ideały polityczne – nie wspominając o różnicy zdań – w jakiś sposób wyłonią się z tej wielkiej mieszanki konsumpcjonizmu, rozrywki i seksu. Choć kuszące jest myślenie o internetowych klubach swingersów, które pojawiły się w Chinach w ciągu ostatnich kilku lat jako o pewnego rodzaju alternatywnym społeczeństwie obywatelskim, jest całkiem możliwe, że skoro główne założenia ideologiczne myśli przewodniczącego Mao straciły wiele z ich intelektualny urok, Komunistyczna Partia Chin znalazłaby miejsce na takie praktyki. Pod presją globalizacji autorytaryzm stał się niezwykle przychylny. Inne rządy również zaczynają rozumieć, że rozrywka online – szczególnie doprawiona pornografią – może służyć jako wielkie odwrócenie uwagi od polityki. Według doniesień oficjalnej wietnamskiej agencji informacyjnej, urzędnicy w Hanoi flirtowali z pomysłem stworzenia „ortodoksyjnej witryny seksualnej” – uzupełnionej filmami – która mogłaby pomóc parom dowiedzieć się więcej o „zdrowym stosunku seksualnym”. Nie będzie to zaskoczeniem dla większości Wietnamczyków: znaczna część istniejącej cenzury internetowej w tym kraju jest skierowana na zasoby polityczne, a wiele witryn pornograficznych opuszcza odblokowane. Jak zauważa Bill Hayton, były reporter BBC w tym kraju, „wietnamska zapora ogniowa pozwala młodym ludziom konsumować mnóstwo pornografii, ale nie raportuje Amnesty International”. Ponieważ pornografia internetowa staje się wszechobecna, takie ograniczenia mogą nie być już potrzebne.
O ile Zachód nie przestanie gloryfikować ludzi żyjących w autorytarnych rządach, ryzykuje popadnięcie w fałszywe wrażenie, że jeśli zbuduje wystarczająco dużo narzędzi, aby przełamać bariery stworzone przez autorytarne rządy, obywatele nieuchronnie zamienią się w tanie klony Andrieja Sacharowa i Václava Havla i zbuntują się przeciwko represyjnej zasadzie. Ten scenariusz wydaje się wysoce wątpliwy. Najprawdopodobniej ci obywatele najpierw połączyliby się z internetem, aby pobrać porno i nie jest wcale jasne, czy wróciliby po treści polityczne. Jeden z eksperymentów przeprowadzony w 2007 roku obejmował Dobrzy Samarytan na Zachodzie, którzy dobrowolnie użyczyli przepustowości swojego komputera za pośrednictwem narzędzia o nazwie Psiphon nieznajomym w krajach, które kontrolują Internet, w nadziei, że gdy po raz pierwszy posmakują nieograniczonej wolności online, wykorzystajcie tę szansę, aby uczyć się o okropnościach ich reżimów. Rzeczywistość była bardziej rozczarowująca. Jak opisał magazyn Forbes, po wyzwoleniu użytkownicy szukali „nagich zdjęć Gwen Stefani i zdjęć bez majtek Britney Spears”. Wolność przeglądania tego, co się chce, jest oczywiście warta obrony sama w sobie, ale ważne jest, aby pamiętać, że przynajmniej z politycznego punktu widzenia takie swobody niekoniecznie przyniosłyby rewolucyjne demokratyczne wyniki, których oczekuje wielu na Zachodzie.
