Autor: admin

https://szkolazpieklarodem.pl/

Święto Pijaństwa obchodzono co roku w Deir el Medina na cześć bogini o krowiej głowie, Hathor, damy pijaństwa. Celem obchodów było wypicie jak największej ilości piwa i wina w ciągu pięciu dni. Raczej jak Dzień Świętego Patryka – przez większą część tygodnia! Teksty z Deir el Medina szczegółowo opisują festiwal:

Przyjdź, Hathor, która pożera chwałę, bo pokarmem jej pożądania jest taniec, która świeci na święto w czasie oświecenia, która jest zadowolona z tańca w nocy. Chodź! Pijani celebranci bębnią dla ciebie podczas chłodu nocy.

Wygląda na to, że impreza trwała do późnych godzin porannych z mnóstwem tańców – jak to zwykle bywa w przypadku pijanych celebransów. Egipcjanie wierzyli jednak, że pijaństwo związane z tym świętem było sposobem na osiągnięcie odmiennego stanu, który umożliwiał czcicielom zobaczenie boskości lub otrzymanie przesłań od bogini. Jeśli wypijesz wystarczająco dużo, kto wie, co może się stać?

https://szkolazpieklarodem.pl/

Świątynia była również miejscem wielu festiwali i procesji, które umożliwiały zwykłym ludziom, zwykle pozbawionym dostępu do świątyni, odwiedzanie świątyni i uczestniczenie w nabożeństwach. Zapisy wskazują, że każdego miesiąca odbywało się do dziesięciu procesji, dzięki którym ludzie mogli zobaczyć świętą korę i być może otrzymać błogosławieństwa i wskazówki od kapłanów. Podczas świąt i procesji pracownicy świątyni często rozdzielali dodatkowe racje żywnościowe, aby ludzie mogli ucztować i świętować w dobrym stylu, a także cieszyć się obowiązkowym dniem wolnym od pracy. Święta przyniosły korzyści nie tylko mieszkańcom wioski, ale także mniejszym świątyniom. Posągi bóstw z większych świątyń, takich jak świątynia Karnak czy Luksor, podróżowały do ​​mniejszych. Aby zapewnić, że bóg zostanie odpowiednio przyjęty, większe świątynie wspierały ekonomicznie mniejsze świątynie, co przyniosło ogromne korzyści pracującym tam kapłanom.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Wszystkie działania świątyni koncentrowały się wokół świętej figury w sanktuarium na tyłach świątyni. Ten posąg był malutki – może miał tylko 30 centymetrów wysokości – i był wykonany ze złota lub pozłacanego drewna. Niestety żaden z tych posągów nie przetrwał, ale kapliczki, w których zostały umieszczone, przetrwały i wskazują, jak małe były posągi. Najważniejszym rytuałem był pierwszy tego dnia. Tuż przed świtem cały personel świątyni wstał, oczyścił się i przygotował jedzenie na wyszukane śniadanie dla posągu. Do typowych obowiązków należało pieczenie chleba i ciast miodowych, ubój zwierząt oraz układanie owoców i warzyw na tackach. Posiłek został następnie ofiarowany posągowi. Podobny rytuał przygotowania posiłku powtórzono o zmierzchu, kiedy posąg był kładziony do łóżka. Przez cały dzień ksiądz godzinny ofiarował bogu różne cogodzinne modlitwy. Kapłan godzin odmierzał czas, obserwując słońce i używając zegarów wodnych, które były zasadniczo miskami z otworami, które mierzyły czas ilością wody, która odpłynęła.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Świątynie były ruchliwymi i tętniącymi życiem miejscami. Chociaż świątynie były zamknięte dla zwiedzających, rytuały w środku były bardzo ważne.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Na szczęście dla współczesnych zwiedzających i historyków, wielu królów opisało na ścianach i papirusach swoje metody dekoracji świątyń i ich znaczenie. Te zapisy dają pewne wyobrażenie o  splendor, który kiedyś istniał w tych rozległych, a teraz jałowych miejscach. Na przykład dekoracja trzeciego pylonu w Karnaku opisana przez Amenhotepa III pokazuje, że malowanie i rzeźbienie to dopiero początek:

Król dodał pomnik dla Amona, czyniąc dla niego bardzo wielką bramę przed twarzą Amona-Re, Króla Bogów, ozdobioną złotem w całym tekście. [Na jego drzwiach] święty obraz z głową barana, inkrustowany lapis lazuli, jest ozdobiony złotem i drogocennymi kamieniami: to samo nigdy się nie powtórzy. Po obu stronach stoi stela z lapis lazuli. Jego pylony sięgają nieba jak cztery filary nieba: jego maszty, ozdobione elektrum, lśnią jaśniej niż niebo.

Bogactwa wymienione w tym opisie już dawno zostały ograbione i odebrane – jeśli kiedykolwiek istniały. Opis może być czystą propagandą, by rozdmuchać pobożność króla. Dla starożytnych Egipcjan, gdy coś zostało zapisane hieroglifami, uważano, że zostało stworzone przez bogów i stało się rzeczywistością. Gdyby tylko takie długopisy były dostępne w dzisiejszych sklepach .

https://szkolazpieklarodem.pl/

Ponieważ świątynia reprezentuje wszechświat, sufity zawsze były ozdobione obrazami związanymi z niebem, a dekoracje w pobliżu podłogi były zawsze z bagien. Filary często przedstawiały rośliny, tworząc kamienny wszechświat rozpoznawalny dla wszystkich. Zarówno świątynie kultowe, jak i pogrzebowe charakteryzowały się tymi samymi kategoriami ozdobników artystycznych, w tym przedstawieniami

* Czynności rytualne, takie jak rytuały świątynne, procesje i ofiary.

* Działania historyczne, takie jak bitwy, procesje (wojskowe lub religijne), uroczystości koronacyjne, święte sceny narodzin i traktaty dyplomatyczne.

* Sceny środowiskowe, które zostały zastosowane do niektórych elementów architektury świątyni i zawierały przedstawienia nieba, bagien, flory i fauny.

* Składanie ofiar bogom.

Chociaż poprzednie kategorie są ładnie oznaczone, wiele zachowanych obrazów czasami należy do więcej niż jednej kategorii. Na przykład procesje religijne lub ofiary są zarówno czynnościami rytualnymi, jak i historycznymi, ponieważ były prawdziwymi wydarzeniami. Obrazy były strategicznie rozmieszczone w całej świątyni i chociaż artyści mieli dużą swobodę co do treści obrazów, lokalizacja była często z góry ustalona. Na przykład:

* W sanktuarium znajdowały się obrazy ofiar składanych do sanktuarium na świętej korze.

* W świątyniach znajdowały się wizerunki ofiar składanych różnym bogom przez króla.

* Parapety zostały ozdobione wizerunkami promieni słonecznych.

* Sufity zostały pomalowane gwiazdami lub ptakami, aby reprezentować niebo.

* Sklepy spożywcze były udekorowane wizerunkami utuczonych wołów gotowych do uboju.

* Trasy procesji przedstawiały procesję w toku.

* Pylony i zewnętrzne ściany ozdobiono brutalnymi scenami przedstawiającymi króla bijącego wrogów w bitwie lub paradującego w skrępowanych jeńcach. Te wizerunki miały odstraszać wrogów chcących wyrządzić szkodę świątyni, Egiptowi lub królowi.

W salach, które nie miały określonej funkcji, prezentowane były różnorodne obrazy, w tym wydarzenia historyczne, takie jak wyprawy, koronacje, czy publiczne procesje wojskowe. Na przykład w świątyni Edfu ściany posłużyły jako archiwalne dokumenty rejestrujące historię budowy świątyni oraz kalendarze festiwalowe.

https://szkolazpieklarodem.pl/

W dekoracji świątyni zastosowano dwa rodzaje reliefów:

* Wypukły (bas) relief, w którym tło zostało wycięte, pozostawiając obraz wypukły. Było to bardzo czasochłonne i ograniczone do minimum. Częściej występowała na ścianach wewnętrznych.

* Zatopiony relief, w którym obiekt został odcięty od tła. Szybki do wykonania, ten rodzaj reliefu był bardziej powszechny, zwłaszcza na ścianach zewnętrznych.

Ramzes II wymyślił sposób rzeźbienia, który wyglądał jak delikatniejsza wypukła płaskorzeźba, ale w rzeczywistości był szybkim i łatwym zatopionym reliefem. Wiązało się to z wyrzeźbieniem bardzo głębokiej linii wokół krawędzi obrazów, co daje wrażenie wypukłego reliefu. Rysunek 12-4 pokazuje przykład tej techniki rzeźbienia. Po ukończeniu rzeźbionych obrazów malowano je w wyszukanych kolorach. Farba dodała także drobne szczegóły, takie jak wzory tkanin, skrzydła ptaków i życie roślinne.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Jednym z najłatwiejszych sposobów wywierania wpływu jest dekoracja, a wielu królów dekorowało ścianę lub komnatę istniejącej świątyni i przypisywało sobie również zasługi za prace budowlane. W ich logice, jeśli ich imię było namalowane lub wyryte na ścianie, to oni też musieli je zbudować. W szczególnie słabych okresach gospodarczych, a nawet po prostu pracowitych, królowie często uzurpowali sobie świątynie, aby zredukować czas i koszty budowy. W okresie Nowego Państwa normą stało się, że królowie pozbawiają dzieła swoich przodków po prostu malując lub rzeźbiąc kartusze oryginalnego dekoratora i roszcząc sobie prawo do dzieła. Ramzes III był jednak zdeterminowany, by zawsze przypisywano mu wykonaną pracę – dlatego wyrzeźbił swoje kartusze tak głęboko w kamieniu, że późniejszy król nie mógł uzurpować sobie jego pomnika bez wyrzeźbienia pół metra w murze.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Transport „Igły Kleopatry” do Londynu nie był podróżą pozbawioną przygód. W rzeczywistości można to określić jako katastrofalne. Igła Kleopatry została podarowana Wielkiej Brytanii w 1819 roku przez Mohammeda Alego, wicekróla Egiptu, dla upamiętnienia zwycięstw w bitwie nad Nilem i bitwie o Aleksandrię w 1801 roku. Struktura pozostała w Aleksandrii do 1877 roku, kiedy to sfinansowano transport, w sumie 10 000 funtów, zostało przekazane przez Sir Williama Jamesa Erasmusa Wilsona. (Wcześniej nikt nie chciał ponosić kosztów transportu.) Obelisk został umieszczony w wykonanym na zamówienie żelaznym cylindrze o wymiarach 28 na 4,5 metra, nazwanym raczej nieoryginalnie Kleopatra. Ten cylinder unosił się następnie za holownikiem Olga – nowoczesny (i) wariacja na temat transportu obelisków Hatszepsut. Kiedy łódź dotarła do Zatoki Biskajskiej, Kleopatra przewróciła się podczas burzy i wpłynęła do zatoki. Cylinder został uratowany przez angielski statek i przewieziony do Hiszpanii w celu naprawy. Ostatecznie dotarł do Wielkiej Brytanii w styczniu 1878 roku i został wzniesiony na Victoria Embankment siedem miesięcy później. We wrześniu 1917 roku, podczas I wojny światowej, w pobliżu obelisku wylądowały niemieckie bomby, uszkadzając prawego sfinksa. Tego nigdy nie naprawiono, na pamiątkę wojny, a dziury po odłamkach są nadal widoczne. Szczerze mówiąc, Brytyjczycy mają szczęście, że w ogóle mają ten obelisk – więc co to za kilka dziur?

https://szkolazpieklarodem.pl/

W jej świątyni grobowej w Deir el Bahri i Czerwonej Kaplicy, którą zbudowała w Karnaku, Hatszepsut odnotowuje wzniesienie dwóch obelisków w świątyni w Karnaku. Pokazuje nawet ich transport z kamieniołomów w Asuanie, gdzie początkowo zostały wyrzeźbione. W Asuanie obeliski były przywiązane do drewnianych półek, które były holowane na dużych barkach jaworowych o długości ponad 60 metrów przez 27 holowników do Teb przez Nil. Na tych łodziach wiosłowało 850 wioślarzy – ogromna liczba wioślarzy, odzwierciedlająca wagę ich ładunku. Każdy obelisk mógł ważyć ponad 450 ton i mieć ponad 50 metrów wysokości. Obeliski były całkowicie pokryte złotem i były pięknym widokiem. Na szczęście prądy Nilu wspomagały proces transportu. Całej podróży towarzyszyły trzy statki księży, którzy nad łodziami intonowali zaklęcia i modlitwy. Jestem pewien, że wioślarze docenili ich starania. Po tym, jak te łodzie dotarły do ​​Teb, byk został złożony w ofierze na cześć wydarzenia i ofiarowany bogom. Hatszepsut następnie podarowała swoje obeliski bogu Amonowi. Cały proces od kamieniołomu do świątyni trwał zaledwie siedem miesięcy i był fenomenalnym osiągnięciem. Niestety wszystko, co pozostało z tych obelisków, to podstawy, ponieważ złoto i szyby zostały usunięte i ponownie użyte w starożytności. Kilka lat później Hatszepsut wzniósł kolejną parę obelisków o wysokości prawie 30 metrów, z których jeden nadal stoi w świątyni w Karnaku i jest najwyższym obeliskiem w Egipcie. Tylko wierzchołki tej pary były pozłacane, ale nadal były imponującym widokiem