Autor: admin

https://szkolazpieklarodem.pl/

Od czasu do czasu zwierzęta zakłócały pochówki, odkrywając pochowane ciała i ujawniając naturalną konserwację, która miała miejsce. Ciała czasami nawet zachowywały skórę i włosy, podczas gdy czasami konserwacja nie była tak konsekwentna. Naturalna konserwacja wywołała przekonanie, że aby przetrwać w życiu pozagrobowym, ciała musiały zostać zachowane. Wraz z tym rozpoczął się proces sztucznej konserwacji, czyli mumifikacji. Sztuczna konserwacja doprowadziła również do rozwoju grobowców jako dalszych wysiłków na rzecz zachowania ciał na wieczność. Najwcześniejsze próby sztucznego zachowania ciała przybierały dwie formy:

* Zamknięcie ciała w czymś, takim jak gliniany garnek, taca z trzciny, skóra zwierzęca lub lniany całun

* Wykładanie dołów grobowych cegłą lub drewnem

Odkryto wiele wczesnych cmentarzy (Hierakonpolis; Minshat Abu Omar, 150 kilometrów od Kairu; i Adaima, 25 mil na północ od Hierakonpolis), które zawierają proste doły wyłożone cegłami mułowymi. Ściany pozostawiono bez dekoracji, a dno grobowca wyłożono matą trzcinową przywiązaną do drewnianych listew, tworząc tace do układania ciał. Wokół szczytu ściany wewnętrznej biegnie półka, która podpierała drewniane belki dachowe. Doły te zostały następnie pokryte gruzem pustynnym w celu ukrycia miejsc pochówku na pustynnym płaskowyżu.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Wszystkie cywilizacje muszą pozbyć się zmarłych, a w kraju tak gorącym jak Egipt rozkład może rozpocząć się natychmiast. Dlatego w okresie przeddynastycznym (przed 3100 pne) pochówki były prostymi sprawami:

* Zmarłego pochowano pojedynczo w płytkim dole wykopanym na skraju pustyni, w niewielkiej odległości od osad.

* Ciało zostało umieszczone w dole w pozycji embrionalnej, bez trumny lub jakiegokolwiek przykrycia.

* Dołek wypełniono piaskiem, który spadał bezpośrednio na ciało, zachowując je w naturalny sposób.

Pochówkom towarzyszyło wiele dóbr grobowych, w tym naczynia i naczynia garncarskie, biżuteria i palety kosmetyczne. Przedmioty te były wyraźnie połączone z wiarą w życie pozagrobowe i wiarą, że zmarły będzie ich potrzebował ponownie.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Egipt jest dobrze znany ze swoich miejsc pochówku, czy to piramid, czy bogato zdobionych grobowców w Dolinie Królów. Grobowce w Dolinie są wynikiem wieloletniej ewolucji spowodowanej zmieniającymi się priorytetami religijnymi i rosnącym zagrożeniem bezpieczeństwa. Jednak niezależnie od projektu grobowców, obecna jest ta sama fundamentalna wiara w życie pozagrobowe. Egipcjanie postrzegali życie pozagrobowe jako miejsce, w którym zmarły odrodził się i żył wiecznie, starożytny odpowiednik raju. W rzeczywistości wiara w życie pozagrobowe jest sugerowana w najwcześniejszych pochówkach (przed 3100 p.n.e.), przed budową skomplikowanych grobowców, z prostego włączenia dóbr pogrzebowych. W miarę jak wierzenia religijne stawały się coraz bardziej złożone, grobowce stawały się coraz bardziej wyszukane i przekształcały się w symbole statusu – jak dzisiejsze Porsche! Ale przede wszystkim te miejsca spoczynku miały trwać wiecznie, jako dom dla zmarłych w zaświatach. Dlatego nazywano je Domami Wieczności. (Robi dokładnie to, co jest napisane na puszce!)

https://szkolazpieklarodem.pl/

Kapłani byli również odpowiedzialni za opracowanie systemów kalendarzowych. Trzy były w użyciu, wszystkie do różnych celów:

* Kalendarz rolniczy: Do codziennego użytku przez większość populacji. Rok został podzielony na trzy sezony po cztery miesiące każda – zalew (powódź), czas wegetacji i żniwa.

* Kalendarz astronomiczny: do użytku rytualnego i oparty na ruchu gwiazd.

* Kalendarz księżycowy: Do użytku rytualnego w kultach księżyca (kulty poświęcone bogom związanym z księżycem). Prowadzone były dokładne zapisy faz księżycowych, które były powiązane z dniami religijnymi i rytuałami.

Wszystkie kalendarze miały pewne cechy wspólne. Każdy miesiąc składał się z 30 dni, w sumie 360 ​​dni w roku. Następnie do końca roku dodano pięć dni świąt religijnych na urodziny Ozyrysa, Horusa, Seta, Izydy i Neftydy. Oczywiście ten 365-dniowy kalendarz powoli odchodził od prawdziwego roku. Co cztery lata kalendarz rolniczy przesuwał się o jeden dzień, co oznaczało, że ostatecznie pory roku nie pokrywały się już z kalendarzem. Aby poradzić sobie z tą rozbieżnością, wschody gwiazdy Syriusza zawsze zbiegały się z początkiem powodzi, który był postrzegany jako Nowy Rok.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Ponieważ świątynie były tak zaangażowane w egipską gospodarkę i związaną z nią administrację, prowadziły obszerne rejestry lokalnych regionów, podobnie jak biuro metrykalne ratusza. Zapisy te były przechowywane w Domu Życia  i zawierały szczegóły

* Lokalizacje świętych miejsc

* Pielgrzymki, w których każdy mógł wziąć udział

* Centra kultu (centra kultu poszczególnych bóstw) i nazwiska personelu

* Lokalne uprawy

* Lokalne standardy i bóstwa

* Daty głównych festiwali

* Tabu dotyczące zajęć lub jedzenia

* Część Nilu obecna w regionie

* Uprawiane pola i bagniste tereny

* Wydatki, takie jak wsparcie kampanii na tereny zagraniczne, prace budowlane i racje żywnościowe

* Zagraniczne kraje i ich zasoby

Per-āa : Nagrywanie dni

Kapłani byli również odpowiedzialni za opracowanie systemów kalendarzowych. Trzy były w użyciu, wszystkie do różnych celów:

https://szkolazpieklarodem.pl/

Przed Nowym Królestwem nie istniało stałe kapłaństwo. Kapłani pracowali w świątyniach w niepełnym wymiarze godzin, a następnie wracali do pracy w zwykłym społeczeństwie. W okresie Nowego Królestwa wielu kapłanów było przede wszystkim urzędnikami administracyjnymi, kontrolującymi podatki i dystrybucję żywności – z niewielkim tylko śladem religii . Nawet w Nowym Królestwie znaczna większość kapłanów służyła jeden miesiąc na cztery. Niewielki rdzeń stałych kapłanów mieszkał na terenie świątyni, a najwyższy kapłan zajmował najwyższe stanowisko. Oczywiście liczba personelu w świątyni różniła się w zależności od wielkości świątyni. Na przykład Karnak zatrudniał ponad 2000 pracowników, podczas gdy większość innych świątyń zatrudniała od 10 do 80 osób.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Aby poprawnie obliczyć podatki, pracownicy świątyni opracowali metody przewidywania poziomów powodzi, które pomogły im określić rodzaj żniw, które prawdopodobnie miały wyniknąć. Jeśli powódź była zbyt wysoka lub zbyt niska, zbiory nie powiodły się i skutkowało głodem. Tak więc dzięki przepowiedni kapłan przygotowywał się na obfitość lub niedobory w rolnictwie. Każda świątynia miała nilometr, czyli głęboką studnię sięgającą lustra wody. Kiedy Nil zaczął zalewać, kapłan zmierzył prędkość narastania na dole nilometru. Pomiary te zostały zarejestrowane i porównane z pomiarami wykonanymi tego samego dnia w poprzednich latach. Dzięki tym informacjom księża dość dokładnie przewidzieli roczne poziomy powodzi. Sprytne, co?

https://szkolazpieklarodem.pl/

Świątynie były nie tylko „domem boga”, w którym kapłani czcili i czcili posąg boga, ale także były centrami gospodarczymi miast. Większość świątyń była utrzymywana przez własne majątki, które król lub zamożni członkowie społeczności dawali świątyniom w zamian za błogosławieństwo boga. Ta ziemia rolna została wydzierżawiona rolnikom, którzy płacili świątyni jedną trzecią swoich plonów jako czynsz. Duża część tych dochodów była redystrybuowana w formie racji żywnościowych (płac) dla wojska, urzędników (zasadniczo każdego, kto zajmował stanowisko w rządzie lub kapłaństwie) oraz na budowę królewskich świątyń i grobowców.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Rola króla w świątyni zaczynała się od momentu wybrania lokalizacji (i często sam wybierał lokalizację). Jak wyjaśnia sekcja „Budowa świątyni” wcześniej w tym rozdziale, większość świątyń została zbudowana w starszych świętych miejscach, co często wymagało rozebrania starszej świątyni, która pierwotnie tam stała. Po oczyszczeniu terenu król wykonał dziesięć rytuałów założycielskich:

1. Ustalenie planu budynku poprzez „rozciągnięcie sznurka”. Był to najważniejszy rytuał i towarzyszyła mu bogini pisma Seshat. Podczas tego rytuału król wbił kołek w ziemię w miejscu, w którym miał być każdy róg, a następnie ciągnął sznur między kołkiem, aż utworzył się zarys świątyni.
2. Oczyszczanie terenu poprzez posypywanie gipsu.
3. Kopanie pierwszego rowu fundamentowego. Wykop wykopano aż do osiągnięcia naturalnego zwierciadła wody.
4. Wsypywanie piasku do pierwszego wykopu fundamentowego. To kopiec stworzenia wystający z pierwotnych wód na dnie wykopu.
5. Formowanie pierwszych cegieł.
6. Pozostawienie osadów fundamentowych w narożach konstrukcji. Złoża te są zróżnicowane i składają się z ceramiki, żywności modelowej, narzędzi modelowych, a czasami biżuterii.
7. Rozpoczęcie prac budowlanych.
8. Oczyszczenie gotowej świątyni. Bez wątpienia wiązało się to z modlitwami i zaklęciami.
9. Przedstawienie świątyni jej bóstwom. Król umieścił posąg boga w kapliczce na tyłach świątyni. Posąg był centrum całej świątyni. Chociaż świątynia mogła umożliwiać oddawanie czci licznym bóstwom, każda świątynia miała bóstwo pierwszorzędne. (Na przykład, chociaż Amon, Mut, Chonsu, Montu, Ptah, Opet i Amum są czczeni w Karnaku, głównym bóstwem jest Amon. Dlatego posąg Amona jest najważniejszy w tym miejscu.)
10. Składanie ofiary bogom, którzy teraz mieszkali w świątyni. Te ofiary były prawdopodobnie w postaci gęsi lub wołów.

Ponieważ te rytuały są zapisane tylko w formie listy, dokładne poznanie, z czego składał się każdy rytuał, jest trudne, jeśli nie niemożliwe.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Król był oficjalnie arcykapłanem wszystkich kultów w każdej świątyni w Egipcie i oczekiwano, że wykona wszystkie niezbędne rytuały w celu utrzymania porządku kosmicznego, czyli Maat. (Dalsze omówienie Maata znajdziesz w rozdziale 9.) Jeśli królowi nie uda się przebłagać bogów, kraj pogrąży się w chaosie, czego skutkiem będzie głód, powodzie lub inwazja. Gdybym miał taką presję, to bym ją delegował – i ta strategia jest dokładnie tym, czym król podążał ze swoimi arcykapłanami. W miejsce króla pracował arcykapłan każdej świątyni. Wszystko, co robił kapłan, odbywało się w imieniu króla. Za każdym razem, gdy król był obecny w świątyni, arcykapłan był zwalniany ze swojej roli, choć na krótko, umożliwiając królowi pełnienie obowiązków arcykapłana.