https://szkolazpieklarodem.pl/
Najczęstszym problemem wszystkich Egipcjan, bez względu na status czy pozycję społeczną, było zużycie gryzących powierzchni zębów. Ten stan spowodowany był przede wszystkim kwarcem, szarogłazem, amfibolem, miką i piaskiem w ziarnie, które następnie mielono na mąkę. Wszystkie te substancje były obecne w starożytnym chlebie i powodowały tarcie o gryzącą powierzchnię zęba podczas żucia. To, czy te substancje zostały dodane przez wiatr, czy celowo, jest dyskusyjne – tak czy inaczej, zużycie zębów było znaczne. Zęby były zużyte do tego stopnia, że szkliwo całkowicie zniknęło, odsłaniając wrażliwą miazgę wewnętrzną. Odsłonięta miazga zębowa została następnie zainfekowana, powodując ropnie, obrzęk i ogromny ból. W wielu przypadkach ropnie były w zaawansowanym stadium i zjadały kość szczęki, powodując utratę zębów. Niewiele można było zrobić, aby wyleczyć te ropnie, poza osuszeniem rany. Lekarz lub dentysta użył krzemiennego noża, aby naciąć infekcję i włożył wydrążoną trzcinę, aby ułatwić wypływ ropy z ropnia. Starożytni lekarze wiedzieli, że jeśli zostawią ropę w ropniu, to się powtórzy i będą musieli ponownie przejść przez cały proces. Wydaje się, że starożytni Egipcjanie uważali, że ból zęba jest normalny, ponieważ zapisy dotyczące nieobecności z Deir el Medina, które zawierają wymówki za dni wolne od pracy, pokazują, że nikt nie wziął urlopu z powodu bólu zęba. (Wiem na pewno, że gdybym miał płaczące ropnie, wziąłbym przynajmniej kilka dni wolnego!) Mówiąc bardziej pozytywnie, starożytni Egipcjanie nie cierpieli na próchnicę (próchnicę) z powodu bardzo ograniczonego cukru w ich dieta. Elita słodziła jedzenie miodem, ale był to luksus poza zasięgiem większości ludzi. Tylko garstka mumii wykazuje początek próchnicy, ale prawie każda dorosła mumia ma ślady na gryzącej powierzchni zębów.