https://szkolazpieklarodem.pl/
Około 727 p.n.e. władza i wpływy Nubijczyków rozprzestrzeniły się na północ od ich ojczyzny aż do regionu tebańskiego. Jeśli Nubijczycy podróżowali dalej na północ, mogą zakłócać spokój podzielonej północy. Północni królowie z 22. (Tanis), 23. (Leontopolis) i 24. (Sais) dynastii połączyli więc siły, aby umożliwić im rozprawienie się z nubijską grupą władców (25. dynastia), aby zapobiec dalszemu rozszerzaniu się jej władzy. Rosnąca siła Nubia nigdy wcześniej nie była zagrożeniem dla Egipcjan. Do panowania Ramzesa II obszar ten był pod ścisłą kontrolą Egipcjan, którzy eksploatowali nubijskie kamieniołomy i kopalnie złota. Po osłabieniu sił Ramzesa II Nubia zaczęła dystansować się od Egipcjan i zdołała stworzyć własną stolicę w Napacie (w pobliżu czwartej katarakty Nilu). Podczas XXI dynastii arcykapłani Amona zdobyli duże wpływy w Nubii, a nawet zbudowali dla Amona dużą świątynię w Gebel Barkal na terytorium Nubii. Kapłani nubijscy tej świątyni również rozszerzyli swoją władzę na okolicę i ostatecznie uzurpowali sobie królestwo nubijskie. Ci królowie nubijscy używali tytułów i kartuszy na sposób tradycyjnych królów egipskich. Po ugruntowaniu się dynastii nubijskiej zaczęła ona przesuwać się na północ do Egiptu, gdzie egipska władza królewska była oczywiście w stanie osłabienia z powodu licznych podziałów. Nubijczycy postrzegali swój postęp jako okazję do odwrócenia sytuacji i kontrolowania Egiptu dla odmiany.