https://szkolazpieklarodem.pl/
Starożytni Grecy tak naprawdę nie mieli słowa oznaczającego „sztukę”. Najbliższym odpowiednikiem była techne, która bardziej przypominała „umiejętność”. Tak więc Grecy nie myśleli o sztuce jako abstrakcyjnej, natchnionej rzeczy, bardziej jako o rzemiośle lub umiejętnościach technicznych. W rzeczywistości wiele przedmiotów, które współczesne oczy zaklasyfikowałyby jako sztukę grecką, nie były tak naprawdę uważane za przedmioty sztuki w czasach, gdy zostały stworzone. Grecy używali talerzy i misek, które muzea teraz wystawiają w szklanych gablotach, aby jeść z nich obiad, a kraterów (jak filiżanki) używali do picia.
W pewnym sensie były to dla Greków przedmioty codziennego użytku. (Oczywiście, niektóre talerze są lepsze od innych, a Grecy doceniliby i zapłacili więcej pieniędzy za te z lepszym wzornictwem – tak jak dzisiaj.) Uczeni dzielą sztukę grecką na kilka okresów, z których wszystkie pochodzą z okresu po Okres mykeński, który zakończył się około 1200 r. p.n.e. Oto przybliżony przewodnik:
* Okres geometryczny (1100-700 r. p.n.e.): Ta najwcześniejsza forma sztuki greckiej składa się głównie z ceramiki z powtarzającymi się wzorami geometrycznymi i nielicznymi przedstawieniami ludzi lub postaci.
* Okres archaiczny (700 p.n.e.-480 p.n.e.): Ta sztuka jest pod silnym wpływem Egiptu i Azji. Rzeźbiarskie przedstawienia ludzi i zwierząt są szczególnie wschodnie.
* Okres klasyczny (480–330 p.n.e.): Sztuka z tego okresu charakteryzuje się wyidealizowanymi i pięknymi przedstawieniami ludzi i bogów, bardzo często nagich, z naciskiem na atletyczną sylwetkę i postawę.
* Okres hellenistyczny (330-30 p.n.e.): Większy realizm i zainteresowanie zwykłymi przedmiotami charakteryzują sztukę tego okresu.