https://szkolazpieklarodem.pl/
Podczas festiwalu wszystkie sztuki rywalizowały ze sobą o nagrodę główną. I, II i III nagrodę przyznano sztukom i zwycięskim poetom. System oceniania był dość dziwny. Urzędnicy miejscy wyznaczyli dziesięciu sędziów z organu obywatelskiego i na zakończenie występów przeprowadzili tajne głosowanie. Każdy z nich wrzucał kamyk do słoika, którego kolor odpowiadał wybranemu przez siebie poecie. Z tych dziesięciu głosów wylosowano i policzono tylko pięć pierwszych. Musiało to doprowadzić do bardzo kontrowersyjnych wyników, chociaż nie ma zarejestrowanych przypadków, w których ktoś by się odwołał! O ile wiemy, nie było nagród materialnych; tylko zaszczyt wygranej. Jednak zwycięscy poeci mogli spodziewać się, że po zwycięstwie zostaną poproszeni o wykonanie części swojej pracy na kosztownych sympozjach (patrz rozdział 15), więc przynajmniej dostaną kilka przyzwoitych obiadów i najprawdopodobniej otrzymają zapłatę jako dobrze! Dramaturdzy (Grecy nazywali ich „poetami”) przekazali swoje sztuki arkonom (zob. rozdział 7), którzy następnie wybrali trzy utwory do każdego konkursu. W V wieku pne wielu poetów pisało liczne sztuki, a rywalizacja była ostra. Na przykład z 92 dramatów napisanych przez wielkiego dramaturga Eurypidesa tylko sześć zdobyło I nagrodę na festiwalu (choć ponieważ wszystkie utwory zgłoszono w grupach po trzy, oznacza to, że wygrało 6 na 30, a nie 6 na 90). . Raz na pięć zgłoszeń! Każdemu poecie biorącemu udział w konkursie przydzielono zamożnego obywatela, zwanego khoregos, który opłacił przedstawienie, w tym aktorów, tancerzy i wszystkie inne wydatki. Patronat nad przedstawieniem uchodził za niezwykle prestiżowy zaszczyt. Poecie wyznaczono też losowo swojego głównego aktora, którego Grecy nazywali protagonistą. Poeta sam wyreżyserował sztukę. Na każdym festiwalu poeta zazwyczaj prezentował trzy dramaty tragiczne i sztukę satyra – krótką, komiczną wersję mitu, która pod koniec dnia przynosiła lekką ulgę. Spektakle niekoniecznie były trylogiami, choć często miały podobną tematykę. Publiczność przesiedziała całą ofertę w jeden dzień – prawdopodobnie zajęło to większą część sześciu godzin! Zdecydowana większość sztuk powstała tylko raz, ponieważ poeco nie chcieli wchodzić do nich dwa razy na festiwal. Bardziej popularne sztuki były zabierane w trasy koncertowe na małe wiejskie festiwale, a czasem wskrzeszane wiele lat później. Na przykład Aleksander Wielki uwielbiał tragedie i regularnie prosił, aby jego ulubione utwory występowały na festiwalach, czasami ponad 100 lat po pierwszym wydaniu tych utworów. Same sztuki przybierały dwie formy: tragedii i komedii. Formy były bardzo różne, ale równie szanowane.