…nie dla każdego…

https://szkolazpieklarodem.pl/

Wszystkie świątynie miały co najmniej dwa obeliski – wysokie, ostro zakończone konstrukcje, które są synonimem starożytnego Egiptu. Obeliski charakteryzują się zwężającym się kształtem przypominającym igłę. Na szczycie szybu znajdował się piramidion, który był pozłacany złotem lub elektrum i przybiera kształt z kopca stworzenia. Niektóre z obelisków były całkowicie pokryte złotem, jeśli pozwalała na to egipska ekonomia. Obeliski zostały wykonane z jednego bloku kamienia, często z czerwonego granitu z Asuanu. Kamieniołom w Asuanie ma niekompletny obelisk (o długości ponad 41 metrów) osadzony w skale, co pokazuje, że elementy (wał i piramidion) zostały wyrzeźbione in situ i usunięte po ukończeniu. W standardowej świątyni Nowego Królestwa obeliski były zwykle umieszczane przed pylonem, po bokach drzwi lub wzdłuż centralnej osi. Obeliski Nowego Królestwa były bardzo wysokie. Ze względu na ich wysokość, często były pierwszym i ostatnim punktem świątyni, który łapał promienie słońca, i rzeczywiście uważa się, że kształt obelisku reprezentuje promień słońca. Spośród setek obelisków, które kiedyś istniały w starożytnym Egipcie, tylko 30 nadal istnieje, a z tych tylko siedem znajduje się w Egipcie. Pozostałe zostały rozsiane po całym świecie:

* Siedem wciąż przebywa w Egipcie, dwa w Heliopolis, jeden na wyspie Gezira, jeden w Kairze i cztery w Karnaku.

* 13 znajduje się w Rzymie.

* Dziesięć znajduje się na całym świecie, w tym w Paryżu, Londynie, Nowym Jorku, Stambule, Florencji, Urbino (małe miasteczko we Włoszech), Katanii (na Sycylii), Wimborne (Wielka Brytania), Arles (południowa Francja) i Cezarei ( Izrael).

https://szkolazpieklarodem.pl/

Po ukończeniu budowy świątyni i umieszczeniu w niej posągu boga uznano, że świątynia jest w pełni funkcjonalna. Nie oznaczało to jednak, że królowie nie mogli stale powiększać świątyń, aby ulepszać dzieła swoich przodków, a także okazywać swoje oddanie bogom. Dodatki przybierały formę rzeźbionych lub malowanych dekoracji, posągów i obelisków. W poniższej sekcji omówiono te dodatki architektoniczne.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Kolejnym budynkiem powszechnym w okresie ptolemejskim jest sanatorium. Chociaż sanatoria były obecne w większości świątyń, jedynym zachowanym przykładem jest Denderah. Sanatorium było internatem, do którego przychodzili chorzy, próbując się uzdrowić. Były one otwarte dla szerokiej publiczności, chociaż bez wątpienia, jeśli dałeś księżom dar finansowy, obiecano, że uzdrowienie będzie szybsze lub lepsze. Po przybyciu pacjenta do dormitorium ksiądz podawał wlew nasenny. Kiedy pacjent się obudził, jego sny były interpretowane przez kapłanów. Egipcjanie wierzyli, że sny są wiadomościami od bogów, więc jakiekolwiek przesłanie snów wywołanych przez kapłanów było pomocne w leczeniu dolegliwości. Ryzykując miano cynika, wierzę, że większość tych interpretacji snów ostatecznie przyniosła korzyść świątyni w ten czy inny sposób; wiele „uzdrowień” polegało na składaniu ofiar lub budowaniu świątyń w świątyni.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Od okresu ptolemejskiego (332 p.n.e.) wiele świątyń posiadało budynek znany jako mammissi, czyli dom narodzin. Nie był to budynek użytkowy, jak oddział położniczy, ale raczej święte miejsce upamiętniające narodziny króla. Król musiał wykazać, że miał boskie narodziny, aby udowodnić swoje prawo do tronu. Przed okresem Ptolemeuszów królowie z nieco podejrzanych środowisk dodawali do świątyń boskie sceny narodzin, aby „udowodnić” ich boskie pochodzenie, a tym samym ich prawo do rządzenia. Ponieważ żaden z królów okresu ptolemejskiego nie był Egipcjaninem, musieli potwierdzić swoje prawo do rządzenia nawet bardziej niż większość. W świątyniach poświęconych męskiemu bóstwu, zamiast być świątynią grobową króla, mammissi symbolizowało miejsce narodzin bóstwa, a jego narodziny przedstawiano na ścianach. Jeśli bóstwem świątyni była kobieta, mammissi pokazywała obrazy, w których urodziła swoje boskie dziecko. Dość wspaniałe mammissi istnieje w ptolemejskiej świątyni Denderah, na północ od Luksoru.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Oprócz głównej świątyni, wokół otaczających ją terenów wznoszono szereg budynków gospodarczych, niezbędnych do funkcjonowania świątyni. Najczęstszymi budynkami gospodarczymi były sklepy lub magazyny, w których przechowywano żywność, która była zbierana w celu opłacenia podatków i redystrybuowana do świątyni i pracowników państwowych. Niektóre z tych struktur mogły również przechowywać materiały i narzędzia używane w świątyni. Inne budynki obejmowały kuchnie, zagrody dla zwierząt i drobiu, stajnie i mieszkania dla kapłanów, którzy mieszkali w obrębie murów klauzury świątyni. Świątynia była prawdopodobnie hałaśliwym, ruchliwym miejscem – i bez wątpienia również bardzo śmierdzącym. Nie cichy spokój nowoczesnego kościoła chrześcijańskiego. Kilka dodatkowych budynków gospodarczych pełniło funkcję religijną i dlatego można je uznać za część samej świątyni.

 

 

 

https://chacker.pl/

Gdy masz do czynienia z przepełnieniem bufora, zasadniczo mogą się zdarzyć trzy rzeczy. Pierwsza to odmowa usługi. Jak widziałeś wcześniej, bardzo łatwo jest uzyskać błąd segmentacji podczas obsługi pamięci procesu. Jednak możliwe jest, że jest to najlepsza rzecz, jaka może się przydarzyć programiście w tej sytuacji, ponieważ awaria programu przyciągnie uwagę. Drugą rzeczą, która może się zdarzyć, gdy wystąpi przepełnienie bufora, jest to, że EIP może być kontrolowany w celu wykonania złośliwego kodu na poziomie dostępu użytkownika. Dzieje się tak, gdy podatny program działa na poziomie uprawnień użytkownika. Trzecią rzeczą, która może się zdarzyć, gdy wystąpi przepełnienie bufora, jest to, że EIP może być kontrolowany w celu wykonania złośliwego kodu na poziomie systemu lub roota. Niektóre funkcje Linuksa powinny być chronione i zarezerwowane dla użytkownika root. Na przykład, nadanie użytkownikom uprawnień roota do zmiany haseł byłoby ogólnie złym pomysłem. Dlatego też opracowano koncepcje Set-user Identification (SUID) i Set-group identification (SGID), aby tymczasowo podnieść poziom procesu, aby umożliwić wykonanie niektórych plików na poziomie uprawnień ich właściciela i/lub grupy. Na przykład polecenie passwd może być własnością użytkownika root, a gdy wykona je użytkownik bez uprawnień, proces będzie działał jako root. Problem polega na tym, że gdy program SUID/SGID jest podatny, udane wykorzystanie luki spowoduje utratę uprawnień właściciela pliku lub grupy (w najgorszym przypadku roota). Aby program stał się programem SUID, należy wydać następujące polecenie:

Program będzie działał z uprawnieniami właściciela pliku. Aby zobaczyć pełne konsekwencje tego, zastosujmy ustawienia SUID do naszego programu meet. Później, gdy będziemy eksploatować ten program, uzyskamy uprawnienia roota.

Program będzie działał z uprawnieniami właściciela pliku. Aby zobaczyć pełne konsekwencje tego, zastosujmy ustawienia SUID do naszego programu meet. Później, gdy będziemy eksploatować ten program, uzyskamy uprawnienia roota.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Zarówno w kultowych, jak i królewskich świątyniach grobowych sanktuaria zawierały fałszywe drzwi wyrzeźbione w tylnych ścianach. Te drzwi nie były funkcjonalne, ale były po prostu dekoracją wyrzeźbioną na ścianie. (Fałszywe drzwi znajdują się również w grobowcach i kaplicach grobowych). W świątyni grobowej takie drzwi pozwalały duchowi zmarłego króla swobodnie wejść do świątyni z miejsca pochówku. Królewskie miejsca pochówku często znajdowały się daleko od świątyń grobowych, aby zapobiec rabunkom grobowców. Grobowce były bardzo tajne, bez nadbudowy, która mogłaby służyć jako drogowskaz do ich lokalizacji. Ponieważ świątynia grobowa była miejscem składania ofiar z pokarmów, duch zmarłego potrzebował dostępu, który zapewniały fałszywe drzwi. W świątyniach kultu fałszywe drzwi często opierały się na kaplicach słyszących. Kaplice te umożliwiały zwykłym ludziom rozmawiać z bogami z zewnątrz świątyni (nie mogli wejść do samej świątyni). Ścianę kaplicy ozdobiono stelami uszu, kamiennymi inskrypcjami z wizerunkami licznych małych uszu. Wyznawcy przemawiali do jednego z uszu – odmawiając modlitwę, dziękując bogu lub prosząc o coś, na przykład wyleczenie z choroby – a ich głosy docierały prosto do uszu boga. W niektórych kaplicach za stelami znajdował się mały otwór dla kapłanów, w którym siedział ksiądz i głośno odpowiadał na modlitwy. To z pewnością sprawiłoby, że skoczyłbyś, gdybyś się tego nie spodziewał!

https://szkolazpieklarodem.pl/

Drzwi w świątyniach były ogromne (niektóre miały ponad 20 metrów wysokości). Wyobraź sobie splendor tych monumentalnych drzwi. Wykonano je z drewna, najlepiej cedrowego sprowadzanego z Libanu. Te duże drewniane deski były następnie inkrustowane złotem, srebrem, lapisem i wieloma innymi kamieniami półszlachetnymi. Choć były piękne, drzwi pełniły ważną funkcję: były trudne do spenetrowania, co chroniło przed publicznością i wrogimi wrogami. Świątynie były oświetlane nie oknami, ale kamiennymi kratami wysoko w ścianach lub otworami wyciętymi w blokach sufitu, które wpuszczały niewielkie snopy światła. W rezultacie świątynie były bardzo ciemnymi i ponurymi miejscami, a światło rzucane przez te systemy oświetleniowe było przerywane i prawdopodobnie bardzo przerażające. Aby uzyskać dodatkowe oświetlenie, kapłani i inni pracownicy świątyni używali lamp oliwnych, które bez wątpienia dodawały do ​​pogrążonych w cieniu narożników.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Dzisiejsi turyści mogą mieć trudności z wyobrażeniem sobie, jak pierwotnie wyglądały świątynie, ponieważ pozostałości wskazują na bardzo otwarte, jasne miejsca. W rzeczywistości jest to przeciwieństwo tego, jak wyglądały świątynie w okresie Nowego Państwa. Wszystkie tereny świątynne – z wyjątkiem świętego jeziora i pierwszej sali kolumnowej – były zamknięte ciężkimi kamiennymi dachami. Aby wspierać te dachy, kolumny były głównym aspektem większości świątyń, a także ogólnie architektury. Kolumny pojawiają się w co najmniej dwóch obszarach standardowej świątyni – pierwszej sali kolumnowej i sali hipostylowej. W większych świątyniach powszechne były również dziedzińce z kolumnami, korytarze i kioski. Ponieważ filary były tak dominującym elementem architektonicznym, Egipcjanie zróżnicowali swój projekt. W rzeczywistości w okresie faraonów stosowano ponad 30 różnych konstrukcji kolumn. Wszystkie typy filarów były misternie zdobione malowanymi i rzeźbionymi obrazami oraz hieroglifami. W zestawie popularne motywy

* Kwiaty lotosu, zarówno z otwartymi, jak i zamkniętymi pąkami

* Wiązki papirusu, zarówno z otwartymi, jak i zamkniętymi baldami (główki kwiatowe)

* Twarz bóstwa o krowiej głowie, Hathor

https://szkolazpieklarodem.pl/

Ponieważ świątynia reprezentowała wszechświat, a sanktuarium kopiec stworzenia, kompleks musiał również obejmować pierwotne wody. I rzeczywiście każda świątynia miała święte jezioro. Święte jeziora były wyłożone kamieniami ze schodami prowadzącymi do wody. Zostały wypełnione przez naturalne zwierciadło wody. Odkąd w 1960 r. zbudowano tamę Asuańską i zatrzymano wylew, większość tych jezior wyschła. Woda w tych jeziorach była używana do składania rytualnych ofiar oraz do oczyszczania zarówno świątyni, jak i kapłanów. Zanim kapłani weszli do świątyni, musieli zanurzyć się w jeziorze, aby zostać oczyszczonym przez święte wody. Święte jezioro Karnak, zbudowane przez Totmesa III, miało jeszcze inne, bardzo twórcze zastosowanie. Oddalony od jeziora specjalny tunel prowadził do wybiegów dla gęsi. Gęsi były systematycznie wypychane z zagród przez tunel, z którego wyskakiwały do ​​wody jakby znikąd. Te gęsi symbolizowały Amona podczas tworzenia i udowadniały, że pierwotna woda wciąż tworzy nowe życie z niczego.