Spartanie nie byli najbardziej zadowoleni z politycznych reform Kleistenesa i szybko zareagowali, gdy wyrzucił Isagorasa. W 506 r. p.n.e. Kleomenes powrócił z kolejną armią spartańską z zamiarem wymuszenia po raz drugi Kleistenesa i jego zwolenników, ale atak Spartan nie powiódł się. Masowe poparcie społeczne, do którego mógł się zwrócić Kleistenes, doprowadziło do poważnej klęski Spartan, a w następnym roku to samo stało się z najeźdźcami z innych krajów. Reformy Kleistenesa zjednoczyły ludzi we wspólnej sprawie w sposób, którego starożytni Grecy wcześniej nie doświadczyli.