Ateńczycy bardzo dobrze wyszli z wojen perskich – zakładając Ligę Deliańską i tworząc rozległe imperium – ale lata, które nastąpiły po 478 r. p.n.e. nie były tak łaskawe dla Sparty. Spartanie byli wielkimi graczami w tak zwanej Lidze Peloponeskiej. Ta luźna grupa miast, w tym Korynt i Elis, połączyła siły, by stawić czoła zagrożeniu perskiemu w latach 480. p.n.e. Po pokonaniu Persji w 478 r. p.n.e. liga się rozpadła, a Spartanie nie byli w stanie wezwać członków ligi o wsparcie w taki sposób, jak Ateńczycy zrobili z Ligą Deliańską. Pod wieloma względami 464 r. p.n.e. był annus horribilis Sparty (okropny rok). W tym roku Sparta doznała ogromnego trzęsienia ziemi, które spowodowało ogromne zniszczenia miasta i śmierć wielu ludzi. Po trzęsieniu ziemi cierpliwa populacja helotów wykorzystała szansę na bunt. Spartanom udało się odzyskać i przygwoździć zbuntowanych helotów na górze Ithome, gdzie zbudowali ufortyfikowane obozowisko, które ostatecznie stało się miastem. Był to ogromny problem dla Spartan, ponieważ populacja helotów była ogromna – co najmniej pięciokrotnie większa niż liczba obywateli spartańskich. W tym momencie Spartanie zaapelowali do innych greckich miast – w tym do Aten – o pomoc w przeprowadzeniu ostatecznego ataku na obóz helotów.