Leksykon Demonów
UPADŁY ANIOŁ i 33. z 72 DUCHÓW SALOMONA. Niegdyś członek anielskiego porządku mocarstw, Gaap jest prezydentem i potężnym księciem w PIEKLE, rządzącym 66 LEGIONAMI DEMONÓW. Pojawia się gdy Słońce znajduje się na południowych znakach, jako człowiek z ogromnymi skrzydłami nietoperza i poprzedzony przez czterech potężnych królów. Gaap uczy nauk wyzwolonych i filozofii; wzbudza miłość i nienawiść; czyni ludzi niewrażliwymi; udziela prawdziwych odpowiedzi na temat przeszłości, teraźniejszości i przyszłości; i zabiera CHOWAŃCÓW od magików. Na rozkaz szybko przeniesie ludzi z miejsca na miejsce. Gaap daje instrukcje dotyczące poświęcenia rzeczy, które należą do wróżbiarstwa jego mistrza, AMAYMON.
W 1 Księdze Henocha UPADŁY ANIOŁ. Gadreel oznacza "Bóg jest moim pomocnikiem". Gadreel sprowadza Ewę na manowce i uczy mężczyzn, jak wytwarzać broń wojenną.
W tradycji sumeryjskiej grupa siedmiu DEMONów żyjących w Kur, podziemnym świecie. Galli uczęszczają do Ereshkigal, siostry Inanny i bogini śmierci i mroku. Ereshkigal siedzi naga na tronie z lapis lazuli w swoim pałacu, który jest otoczony siedmioma ścianami. Każdy, czy to śmiertelny czy bóg, który wejdzie do Kur, jest skazany na pozostanie. Jednak galli mogą swobodnie przychodzić i odchodzić. Kiedy idą do świata żywych, terroryzują ludzi i porywają ich do Kur. Galli może istnieć w korzystnej formie. Nie jedzą, nie piją ani nie molestują seksualnie ludzi, jak robi to wiele innych demonów. Jednak gardzą dziećmi. Według tradycji Ereshkigal uwięziła Inannę w zaświatach. Uciekła, ale galli namierzyli ją i zagrozili, że zabiorą ją z powrotem, chyba że znajdzie dobry substytut. Inanna odkryła, że jej kochanek Dumuzi nie był smutny z powodu jej śmierci, ale celebrował ją. Wściekła zabiła go spojrzeniem i oddała galli, by zajęły jego miejsce w Kur. Galli rzuciły się na Dumuziego, podarły mu twarz i cięły go siekierą. Dumuzi zajmuje miejsce Inanny w Kur na sześć miesięcy w roku. W tym czasie jest zima.
ANIOŁ i DEMON. Gamaliel oznacza "odpłatę Bożą". W Nag Hammadi i innej gnostyckiej literaturze Gamaliel jest wielkim eonem, półbogiem podobnym do anioła, którego imię jest często wymieniane ze względu na łaskę i ochronę. Wraz z ABRAXASEM i Sablo Gamaliel zabiera wybranych do nieba. Okultysta Eliphas Levi widział Gamaliela jako złego przeciwnika anielskiego zakonu cherubinów, demona, który służy pod LILITH
UPADŁY ANIOŁ i czwarty z 72 DUCHÓW SALOMONA. W PIEKLE Gamigin jest księciem z 30 LEGIONAMI DEMONÓW. Pojawia się w postaci małego konia lub osła, a następnie zmienia się w człowieka. Jego głos jest ochrypły. Gamigin uczy nauk wyzwolonych i dostarcza wiadomości o ludziach, którzy umarli w grzechu. Potrafi przywoływać dusze utopionych i przebywających w czyśćcu. Te dusze pojawiają się przed magiem jako powietrzne ciała i udzielają odpowiedzi na pytania.
DEMON i wędrujący książę powietrza, który nigdy nie stoi w miejscu. Garadiel ma 18 150 służących, ale nie ma pod nim żadnych książąt ani książąt. Liczba jego opiekunów zmienia się w zależności od pory dnia i nocy. Wszyscy są dobroduszni i chętni do wykonywania poleceń.
DEMON wśród 31 LOTNYCH DUCHÓW SALOMONA. Gediel jest drugim dowódcą pod dowództwem CASPIELA i ma 20 służących w ciągu dnia i 20 w nocy. Każdy książę ma 20 służących. Wszyscy są uprzejmi i chętni do posłuszeństwa poleceniom egzorcysty lub maga. Ośmiu głównych książąt tamtych czasów pod rządami Gediela to Coliel, Naras, Sabas, Assaba, Sariel, Panciel, Maszel i Bariet. Główni książęta nocy to Reciel, Sadiel, Agra, Anael, Aroan, Cirecas, Aglas i Vriel.
UPADŁY ANIOŁ i 56. z 72 DUCHÓW SALOMONA. Gemory to potężny książę w PIEKLE z 26 LEGIONAMI DEMONÓW. Pojawia się jako piękna kobieta w koronie księżnej, która dosiada wielbłąda. Odkrywa ukryte skarby i udziela prawdziwych odpowiedzi na temat przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Zaopatruje się w miłość kobiet, zwłaszcza dziewcząt, ale także starych kobiet.
W tradycji przedislamskiej i islamskiej DŻIN. Termin dżin to angielskie tłumaczenie słowa djinn, które po raz pierwszy pojawiło się w druku w 1655 roku i prawdopodobnie jest również związane ze starszym łacińskim terminem genius, typem opiekuńczego ducha ludzi, miejsc i rzeczy, który został zdemonizowany przez chrześcijaństwo. Dżin stał się popularnym angielskim określeniem dżina, głównie dlatego, że francuscy tłumacze Księgi tysiąca i jednej nocy, zbioru arabskich opowieści ludowych, użyli go zamiast dżina. Jedna z najbardziej znanych opowieści, "Wspaniała lampa Alladyna", przedstawia dżina uwolnionego z magicznej lampy, która spełnia życzenia. W mitologii rzymskiej genius (l.mn. genii) jest obecny przy narodzinach człowieka, pozostaje z nim przez całe życie i kształtuje jego charakter i przeznaczenie. Jeśli jest strażnikiem miejsca, genius służy jako animator, który nadaje miejscu niepowtarzalną moc i atmosferę. W tradycji asyryjskiej dżin jest duchem opiekuńczym lub pomniejszym bóstwem. W sztuce jest często przedstawiany jako odgrywający rolę w królewskich rytuałach. Dżiny są antropomorficzne, ze zwierzęcymi głowami (a czasem skrzydłami) oraz ludzkimi torsami i kończynami. Strzegą i oczyszczają królów, członków rodziny królewskiej, postaci nadprzyrodzonych i otwierają drzwi przed złowrogimi demonami i powodowanymi przez nie zaburzeniami. W sztuce pokazano je trzymające szyszkę w prawej ręce i wiadro z wodą lub pyłkiem w lewej ręce. Zarówno wiadro, jak i stożek mają skojarzenia z oczyszczeniem. Przedstawienia dżinów umieszczono w budynkach jako strażników.
DEMON, który żywi się ciałem ludzi, zwłaszcza podróżników, dzieci lub trupów wykradzionych z grobów. Upiorne istoty są uniwersalne. Są one widoczne w arabskiej tradycji; nazwa pochodzi od arabskich terminów ghul (męski) i ghula (żeński), co oznacza "demon". W arabskiej tradycji istnieje kilka rodzajów ghuli; Najbardziej przerażającym jest typ żeński, który może wyglądać jak normalna kobieta z krwi i kości. Takie stworzenie poślubia niczego nie podejrzewającego mężczyznę, który staje się jej ofiarą. Ghule to nocne stworzenia, które zamieszkują cmentarze, ruiny i inne samotne miejsca. Czasami opisuje się ich jako martwych ludzi, którzy śpią przez długi czas w tajemnych grobach, a potem budzą się, wstają i ucztują zarówno na żywych, jak i umarłych. Ghule uosabiają również nieznane terrorystyczne pustynie i można je porównać do nocnego terroru LAMIAE i LILITH oraz demonów porodowych.
Zamożny i zasłużony francuski szlachcic stracony pod zarzutem zabójstwa dzieci, odprawiania CZARNEJ MSZY i ofiar składanych diabłu. Gilles de Montmorency-Laval, baron de Rais, wyróżnił się w wojsku jako młody człowiek. Stanął po stronie delfina Karola w sporze Karola z Anglikami o francuski tron i został przydzielony do gwardii Joanny d′Arc. Stoczył kilka bitew z Joan i towarzyszył jej do Reims na koronację zwycięskiego delfina jako Karola VII. Król mianował go marszałkiem Francji. Po tym, jak Joanna została schwytana przez Anglików w 1431 r. i stracona, Gilles powrócił na swoje rodzinne ziemie w Bretanii. Posiadał ogromne bogactwo - poza swoim dziedzictwem poślubił zamożną kobietę w 1420 roku - i żył w bardziej rozrzutnym stylu niż nawet król. Zatrudnił setki służących, zatrudnił 200 rycerzy jako ochroniarzy i urządzał ekstrawaganckie przyjęcia. Gilles w końcu wydał wszystkie swoje pieniądze i pogrążył się w głębokim długach. Zaczął sprzedawać ziemię, aby spłacić dług i sfinansować swoje życie na wysokim poziomie. W 1435 r. Karol oficjalnie zabronił mu sprzedaży lub hipoteki większej ilości ziemi. Zdesperowany Gilles zwrócił się ku alchemii i zaczął przyzywać DEMONy w celu zdobycia większych bogactw. Zaczęły krążyć pogłoski, że Gilles był zaangażowany w znacznie więcej niż alchemię, ale porywał dzieci w celu wykorzystywania seksualnego, rytualnych tortur i morderstw. Książę Bretanii i jego kanclerz, którzy byli zainteresowani konfiskatą ziem Gillesa, gdyby mogli skazać go za herezję, prawdopodobnie podsycali plotki. Gilles został aresztowany we wrześniu 1440 i oskarżony o porwanie i zamordowanie ponad 140 dzieci podczas rytuałów czarnej mszy. Został postawiony przed sądem w Nantes zarówno przed sądem kościelnym, jak i cywilnym. Inkwizytorzy kościelni postawili Gillesowi 47 zarzutów. Wśród nich były oskarżenia, że sodomizuje chłopców i dziewczęta; powiesił ich, aż byli prawie martwi, zgwałcił ich, a następnie odciął im głowy; palił ich, torturował ćwiartował. Podobno miał patrzeć jak h wielu powoli wykrwawia się na śmierć, obcując z nimi podczas ich śmierci lub po ich śmierci. Podobno sztyletem wyciął im oczy i organy i ofiarował je diabłu. Został oskarżony o napawanie się ich bólem i cierpieniem. Gilles odmówił przyznania się do zarzutów, które, jak twierdził, nie były prawdziwe. Grożono mu ekskomuniką, więc nie przyznał się do winy. Proces kościelny trwał 40 dni. Gilles był torturowany, dopóki nie przyznał się nie tylko do popełnienia zbrodni, ale także do czerpania z nich przyjemności. Kilku jego służących i rzekomych wspólników również było torturowanych. W sądzie cywilnym zeznają rodzice zaginionych dzieci , że ich dzieci zniknęły w pobliżu zamku Gillesa. Osobiści opiekunowie Gillesa zeznali, że byli świadkami jego kalania i mordowania dzieci, i policzyli ich głowy. Gilles został skazany za herezję, sodomię i świętokradztwo oraz uznany za winnego morderstwa. Sąd cywilny skazał go na śmierć. 26 października 1440 Gilles został stracony. Według niektórych relacji został powieszony. Według innych relacji został uduszony i spalony, co jest powszechną karą dla czarownic i czarowników, a jego rodzinie pozwolono zabrać jego ciało i pochować je w kościele karmelitów.
UPADŁY ANIOŁ i 25. z 72 DUCHÓW SALOMONA. Glasya Labolas jest prezydentem w PIEKLE. Pojawia się jako skrzydlaty pies. Potrafi uczynić ludzi niewidzialnymi i rozeznać przeszłość i przyszłość. Jest przywódcą wszystkich zabójstw i podżega ludzi do rozlewu krwi. Natychmiast uczy wszystkich sztuk i nauk ścisłych. Dowodzi 36 LEGIONAMI DEMONÓW.
Wędrujący duszek, który przywiązuje się do gospodarstw domowych i jednocześnie pomaga i nęka mieszkańców. Gobliny są porównywalne do niskopoziomowych DEMONów, nie są z natury złe, ale złośliwe, odpowiedniki skrzatów w Anglii i Szkocji, kobaldów w Niemczech, domovików w Rosji. Grecy nazywali takie duchy kobaloi, czyli "łotry" lub "oszuści". Goblin to francuski termin. Hobgoblin to paskudny typ goblina, który chce wyrządzić krzywdę. Gobliny mieszkają w grotach, ale pociągają ich domy, w których są piękne dzieci i obfite wino. Kiedy się wprowadzają, pomagają, wykonując w nocy prace domowe i dyscyplinując dzieci - dając im prezenty, gdy są grzeczne, i karząc je, gdy są niegrzeczne. Gobliny mają nieprzewidywalną, psotną naturę i zamiast wykonywać obowiązki w nocy, czasami nie dają zasnąć każdemu, uderzając w garnki i patelnie, przesuwając meble, pukając w ściany i drzwi oraz zrywając pościel śpiącym osobom. Gobliny, które stają się męczące, można przekonać do odejścia, rozrzucając nasiona lnu na podłodze. Sprite′y zmęczą się sprzątaniem każdego wieczoru. Gobliny kojarzą się z Halloween i mówi się, że wędrują w noc, kiedy zasłona między światem żywych a światem umarłych jest najcieńsza.
Rytuał znajdowania złota polegający na ewokacji DEMONA. Rytuał Gold-Finding Hen był popularny wśród alchemików w XVIII i XIX wieku. Rytuał mówi, jak wykluć magiczną kurę, czarną kurę, której można nakazać poszukiwanie ukrytego złota i innych skarbów. Istnieją różne wersje rytuału w różnych GRIMOIRACH, czyli magicznych podręcznikach. Czerwony smok (1822) opowiada, jak to zrobić z pomocą demona. Zabezpiecz czarną kurę, która nigdy nie kryła się w pary i zrób to bez powodowania chichotu. Zabierz ją na ROZDROŻE o północy i narysuj wokół siebie magiczny krąg za pomocą cyprysowego pręta. Powiedz trzy razy: "Eloim, Essaim, frugativi et appellavi". Po wykonaniu rytualnych ruchów pojawi się demon w szkarłatnym płaszczu, żółtej kamizelce i jasnozielonych bryczesach. Jego głowa będzie psia, a uszy osła; jego głowa będzie miała dwa rogi, a nogi i kopyta cielęcia. Demon poprosi o twoje rozkazy, których musi wykonać za wszelką cenę. Możesz skierować demona, aby znalazł skarby.
W tradycji szkockiej część ziemi uprawnej, która pozostaje nieuprawiana i niewypasana. Ofiara Goodman′s Ground miała zapobiec nieszczęściom, zwłaszcza chorobom wśród bydła. Inne nazwy to Halyman′s Rig, Goodman′s Fauld, Gi′en Rig, Devil′s Craft, Clootie′s Craft, Black Faulie i Given Ground. Władze Kościoła Chrześcijańskiego uznały tę pogańską praktykę za ofiarę dla DIABŁA i nałożyły wysokie grzywny na rolników, którzy jej przestrzegali. Wiara w potęgę Goodman′s Ground była często wystarczająco silna, by rolnicy opierali się kościołowi i płacili grzywny, które uważano za lepsze niż nękanie się katastrofą i narażanie się na śmierć ich bydła. Goodman′s Ground odegrał rolę w procesie o czary Jonet Wishert w Aberdeen w 1596 roku. Potwierdzono, że Wishert była widziana w jej Goodman′s Ground, nagą od pasa w dół, pochylającą się, by pocałować odbyt diabła. Ostatnie pola poświęcone "Auld Goodman" zostały ostatecznie zaorane na początku XIX wieku w wyniku nacisków ekonomicznych.
Demoniczna opętanie dzieci w Bostonie, egzorcyzmowane przez purytańskiego pastora Cottona Mathera. Za majątek zrzucono winę na kobietę oskarżoną o WITCHCRAFT. Mather pisał o tym przypadku w książce Memorable Providences z 1689 roku, która była szeroko czytana i rozpowszechniana w purytańskiej Nowej Anglii i prawdopodobnie wpłynęła na opinię publiczną w HISTERII CZAROWNIC W SALEM z lat 1692-93. Opętanie rozpoczęła się w domu Johna Goodwina, murarza mieszkającego w południowym Bostonie. Dotknęło to czworo dzieci w wieku od trzech do 13 lat. Latem 1688 najstarsze dziecko, Martha, poszło po pranie rodziny od ich praczki, Irlandki Goodwife Glover. Kobieta nie była lubiana; jej mąż nawet oskarżył ją o bycie czarownicą na łożu śmierci. Martha pomyślała, że brakuje części prania i poskarżyła się Glover, która obraziła się na insynuację kradzieży. Natychmiast Marta zaczęła cierpieć na napady i drgawki. W ciągu kilku tygodni cała czwórka dzieci została dotknięta fizycznymi torturami. Wezwano lekarzy, ale ich przyczyna była zakłopotana. Dotkliwość tortur wzrastała, ale zawsze dzieci mogły w nocy odpocząć w swoich łóżkach. Innym razem byli dotknięci głuchotą i niemością, mieli wyciągnięte kończyny, języki i usta oraz naciągniętą skórę. Wydawali żałosne, zwierzęce odgłosy i jęki. Ich ojciec, John Goodwin, martwił się, że popełnił jakiś ciężki grzech, który zmienił jego pobożny "mały Betel" w "jaskinię diabłów". Czterech pastorów poproszono o przeprowadzenie dnia modlitwy, po którym najmłodszy został trwale uwolniony od objawów. Cotton Mather odwiedził rodzinę i modlił się o WYBAWIENIE, a nawet zabrał Martę do swojego domu na obserwację. Jeden z chłopców zobaczył w domu ciemny kształt w niebieskiej czapce; kształt dręczył go i niewidzialna ręka próbowała wyrwać mu wnętrzności. Dzieci mówiły, że spadały na nie ciosy niewidzialnych pałek. Głosy w ich głowach zachęcały ich do aktów przemocy, takich jak uderzenie przyjaciół, rzucenie się ze schodów lub uduszenie się. Rozbijali przedmioty i śmiali się histerycznie. Glover została postawiona w stan oskarżenia i oskarżona o czary. Złożono zeznanie, że sześć lat wcześniej rzekomo zaczarowała osobę na śmierć. Przyznała, że była czarnym kształtem z niebieską czapką i niewidzialną ręką. Mather odwiedził ją dwukrotnie w więzieniu. Nazwał ją "straszną starą kobietą". Glover nie zaprzeczyła oskarżeniom o czary, ale niewiele mówił o swojej działalności jako czarownicy. Przyznała, że współpracuje z "Księciem" lub DIABŁEM i czterema jego DEMONami. Mather namawiał ją, by zerwała PAKT z PIEKŁEM, ale powiedziała, że nie może tego zrobić, jeśli nie pozwolą jej na to ANIOŁY. Nie chciała, żeby Mather się za nią modlił, ale i tak to zrobił. Kiedy skończył, wyjęła kamień, napluła na niego i zmartwiła się. Glover została uznana za winnego i skazana na egzekucję przez powieszenie. Przed jej śmiercią przytułek, w którym mieszkała, był nękany tajemniczymi odgłosami walenia. W drodze na egzekucję powiedziała, że jej śmierć nie ulży dzieciom, bo inni włożyli w to rękę i wymieniła jeszcze jedną osobę. Troje dzieci, które wciąż cierpiały, nie odczuło ulgi po śmierci Glover; raczej sprawy się pogorszyły. John, Jr., zobaczył widmo w domu i został przez nie popchnięty i dźgnięty. Dzieci szczekały jak psy, wyły jak koty i narzekały, że czują się jak w rozpalonym piecu. Ich ciała były pokryte siniakami i czerwonymi śladami. Dzieci miały przez kilka tygodni okresy ulgi, a potem znowu zaczynały się kłopoty. Najgorsze były cierpienia, gdy duchowni przychodzili na modlitwę. Marta poczuła ulgę po przybyciu do domu Mathera, ale potem oświadczyła, że diabły ją znalazły i znów zaczęła cierpieć. Wymiotowała dziwnymi kulkami wielkości jajek i powiedziała, że czuje na sobie łańcuchy martwej wiedźmy. Gdy Mather czytała Biblię, jej oczy stawały się puste, wiła się na podłodze i wyła. Nie mogła wypowiedzieć imion Boga i Chrystusa. Demon w postaci widmowego konia pojawiał się wielokrotnie i zabierał ją w loty w powietrzu. Druga podejrzana wymieniona przez Glovera zmarła, zanim mogła zostać postawiona przed sądem. Mather i inni kaznodzieje kontynuowali swoje modlitwy o wybawienie i ostatecznie zniszczyli dobytek do listopada 1688 roku. Był jeszcze jeden poważny atak na Martę, kiedy powiedziała, że niewidzialna lina owinęła jej szyję i krztusiła się, aż stała się czarna na twarzy. Na jej szyi widoczne były odciski dłoni. Potem częstotliwość i nasilenie ataków demonów zmalała. W Boże Narodzenie Marta i jedna siostra upiły się bez alkoholu. W swoim ostatnim ataku Marta wydawała się być i myślała, że umiera. Atak się skończył, a ona wyzdrowiała. Mather był zadowolony z tej sprawy i uważał ją za doskonały przykład sprawiedliwości zwyciężającej Diabła.
Tekst biblijny używany przeciwko demonom. Chociaż czytanie jakiegokolwiek Pisma wpędza opętanego demona w korkociąg, słowa w Ewangelii Jana wydają się powodować największy dyskomfort. Zwłaszcza początek tej księgi sprowadził średniowiecznych demonów w napady wycia i napady złości. Poniższy tekst pojawia się w wersji króla Jakuba, dokładnie tak, jak czytaliby go egzorcyści XVI i XVII wieku:
<
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. Tak samo było na początku z Bogiem. Wszystkie rzeczy zostały stworzone przez niego; a bez niego nic się nie stało, co by się stało. W nim było życie; a życie było światłem ludzi. A światło świeci w ciemności; a ciemność tego nie pojęła.
Jan 1:1-5
A Słowo stało się ciałem i mieszkało wśród nas (i widzieliśmy Jego chwałę, chwałę jako jednorodzonego Ojca), pełne łaski i prawdy.
Jan 1:14
Jeśli wszystko zostało stworzone przez Boga, to Diabeł jest również narzędziem Bożym, być może wysłanym, by sprawdzić wiarę ludzi. Ale czy można wierzyć w twierdzenia i przechwałki Diabła? W rozdziale 8 Jan mówi, że Jezus skarcił faryzeuszy za to, że nie wierzyli w niego ani w jego dzieła, mówiąc:
Gdyby Bóg był waszym Ojcem, kochalibyście mnie; bo wyszedłem i przyszedłem od Boga; nie przyszedłem sam z siebie, ale mnie posłał. Dlaczego nie rozumiecie mojej mowy? Nawet dlatego, że nie słyszycie mego słowa. Wy macie diabła za ojca i chcecie pożądliwości waszego ojca. Był mordercą od początku i nie mieszkał w prawdzie, bo nie ma w nim prawdy. Kiedy mówi kłamstwo, mówi od siebie; bo jest kłamcą i ojcem tego.
Jan 8:42-44
Rozumowanie, że jakiekolwiek słowa wypowiedziane przez DIABŁA były kłamstwami, służyło wielu czarownicom jako obrona przed ich oskarżycielami. Twierdzenia, że jakaś biedna dusza spowodowała opętanie innej, były sceptycznie traktowane przez inkwizytorów wczesnego kościoła, ale nie przez późniejszych. Jednak katoliccy i protestanccy egzorcyści wierzą w ostateczność mocy słowa Bożego nad dziełem diabła; może być "ojcem kłamstwa", ale gdy spotyka się go w imieniu Pana, Diabeł zmuszony jest do poddania się i mówienia prawdy.
Grandier, Urbain (zm. 1634)
Ksiądz oprawiony i stracony w OPĘTANIU Z LOUDUN sióstr Urszulanek we Francji. Urbain Grandier został pokonany przez swój własny arogancki urok i sukces, politykę reformacyjną i mściwą zakonnicę, którą odrzucił. Spalony żywcem na stosie był jedyną osobą, która została stracona w tej sprawie. Grandier, syn prawnika i bratanek kanonika Grandiera z Saintes, urodził się w uprzywilejowanym życiu. Bystry i elokwentny uczeń, w wieku 14 lat został wysłany do kolegium jezuickiego w Bordeaux. Spędził tam ponad 10 lat, a święcenia kapłańskie przyjął jako nowicjusz jezuitów w 1615 roku. Czekała go obiecująca kariera.
Kłopotliwy wzrost Grandiera
W wieku 27 lat Grandier zgromadził wielu wpływowych dobroczyńców i został mianowany proboszczem, czyli proboszczem w Loudun. Został także kanonikiem kolegiaty św. Krzyża. Miasto było ostro podzielone między protestanckich hugenotów, którzy brzydzili się kościołem, a katolików. Opinie miasta w sprawie Grandiera zostały natychmiast podzielone. Kobiety uznały go za pociągającego i znaczną poprawę w stosunku do jego starszego poprzednika. Grandier był młody, przystojny, wyrafinowany i interesujący. Otrzymał natychmiastowe wejście do najwyższych kręgów społecznych. Pochlebiał. W dawnych czasach duchowni mogli ujść na sucho od cichych eskapad i romansów seksualnych. Ale w atmosferze Loudun narastała dezaprobata dla skandalicznych zachowań. Grandier, krnąbrny ksiądz, powinien był zwracać uwagę na klimat społeczny, ale zamiast tego czuł się uprawniony do cieszenia się kobietami, samotnymi i żonatymi, co przyniosło mu gorącą niechęć wśród mężczyzn z Loudun. Zawodowo wyróżniał się w głoszeniu i wypełnianiu obowiązków religijnych, co budziło niechęć wśród rówieśników. Udało mu się uniknąć kłopotów, ponieważ miał poparcie i przychylność gubernatora miasta Jeana d'Armagnac. Grandier, uważając się za nietykalnego, popełniał aroganckie błędy. Wplątał się w kłótnie i nie wahał się krytykować zachowania innych, zwłaszcza karmelitów i kapucynów. Zdyskredytował ich relikwie, źródło dochodu i spowodował utratę patronatu. Jednym z wielu miłosnych romansów Grandiera był Philippe Trincant, córka Louisa Trincanta, prokuratora Loudun, który był jednym z najzagorzalszych sojuszników Grandiera. To, że Grandier, który miał wybór kobiet, naraził swoje relacje z prokuratorem w tak niewybaczalny sposób, ujawnia jego arogancję. Philippe zaszła w ciążę, a Grandier ją porzucił, tworząc kolejnego wielkiego wroga w Louisie Trincant. Prokurator kierował nieformalną, ale rosnącą grupą obywateli, którzy chcieli obalić Grandiera z tego czy innego powodu. Następnie Grandier skierował swój wzrok na 30-letnią Madeleine de Brou, niezamężną córkę bogatego szlachcica René de Brou. Madeleine odrzuciła wielu zalotników, preferując pobożne życie. Niespodziewanie Grandier zakochał się w niej. Namówił ją do poślubienia, rozzłościł jej rodzinę i Pierre′a Menuau, orędownika króla Ludwika XIII, który od lat próbował zdobyć rękę Madeleine. Wrogowie Grandiera skarżyli się biskupowi Henry-Louis Chasteignier de la Rochepozay, który mieszkał pod Paryżem, że Grandier wymknął się spod kontroli. W swoim okręgu rozpuścił zamężne kobiety i młode dziewczęta, był bluźnierczy i bezbożny, nie czytał swojego brewiarza, pośród innych przestępstw. Biskup, który gardził Grandierem, kazał go aresztować i uwięzić. Sprawa została jednak odroczona, a Grandier miał czas, aby oczyścić się z przełożonymi. Zamiast tego, gdy pojawiali się mieszkańcy miasta, padły na niego oskarżenia o jego niestosowność. Został oskarżony o uprawianie seksu z kobietami na podłodze własnego kościoła. Dotykał kobiet rozmawiając z nimi. Grandier postanowił dobrowolnie stawić się przed biskupem, zamiast być upokarzanym przez aresztowanie. I tak został aresztowany i zabrany do więzienia 15 listopada 1629 roku. Po dwóch tygodniach w zimnym i wilgotnym więzieniu, Grandier zwrócił się do biskupa o jego uwolnienie, twierdząc, że okazał skruchę. Odpowiedzią biskupa było zwiększenie jego kary. 3 stycznia 1630 roku Grandier został skazany na trzymiesięczny post o chlebie i wodzie przez trzy miesiące i zabroniono mu na zawsze pełnienia funkcji kapłańskich w Loudun i przez pięć lat w diecezji Poitiers. Takie zdanie oznaczało ruinę dla Grandiera, a on ogłosił zamiar odwołania się od sprawy. Miał duże szanse na wygraną, ponieważ arcybiskup był bliskim przyjacielem kluczowego zwolennika Grandiera, gubernatora d'Armagnac. Wrogowie Grandiera zwrócili się do parlamentu paryskiego, twierdząc, że powinien być sądzony przez nieświecki sąd. Termin rozprawy został wyznaczony na sierpień. Zaledwie sześć lat wcześniej na stosie spalono żywcem pastora za cudzołóstwo. Wrogowie Grandiera mieli nadzieję, że spotka go ten sam los. Sprawa poszła na korzyść Grandiera. Oskarżenia ze strony mieszczan zostały odrzucone, a ojciec Philippe′y postanowił ochronić resztki reputacji jego córki, milcząc o jej nieślubnym dziecku spłodzonym przez Grandiera. Arcybiskup nadal popierał Grandiera. Grandier został przywrócony na proboszcza i musiał myśleć, że jest nietykalny. Przyjaciele radzili mu, aby był sprytny i opuścił Loudun, ale odmówił, być może na złość swoim wrogom.
Upadek Grandiera
Wydarzenie, które przypieczętowało zgubę Grandiera, początkowo wydawało się trywialne. JEANNE DES ANGES, matka przełożona klasztoru Urszulanek w Loudun, zaprosiła go do objęcia wakującego stanowiska kanonika. Odmówił, powołując się na zbyt wiele innych obowiązków. Nigdy nie spotkał Joanny ani nie był w klasztorze. Nie wiedział, że Jeanne żywiła wobec niego sekretną obsesję seksualną i przez pewien czas był obiektem lubieżnych plotek wśród zakonnic. Jeanne, wredna i mściwa kobieta, została użądlona. Człowiek, którego wyznaczyła na stanowisko, kanonik Mignon, nie lubił Grandiera. Stał się wtajemniczony w seksualne sekrety zakonnic, ich nerwowe usposobienie i wybryki duchów w nawiedzonym klasztorze. Wkrótce łatwo było pozwolić im wymknąć się spod kontroli i zostać oczarowanym i nękanym przez DEMON-y. Mignon spiskował z wrogami Grandiera, aby dać do zrozumienia, że był odpowiedzialny za ich nieszczęścia. Grandier zlekceważył te historie, przekonany, że nikt im nie uwierzy. Choć były fantastyczne, opowieści znalazły publiczność nie tylko wśród jego wrogów, ale także na żyznym politycznym terytorium katolików i protestantów próbując wpłynąć na wiernych demonstracją ich duchowej siły ognia. Nic nie grało lepiej dla katolików niż opętanie przez demony. Wkrótce zakonnice dawały histeryczne występy dla wzmagających się tłumów, pod egzorcyzmami Mignona i franciszkanina ks. GABRIELA LACTANCE′a i kapucyna ks. Tranquille. Zarówno Lactance, jak i Tranquille wierzyli w demony.
Tortury i śmierć
18 sierpnia Grandier został skazany na tortury i spalenie żywcem na stosie, a jego prochy rozrzucone na wietrze. W zdaniu stwierdzono również, że będzie zmuszony uklęknąć przy kościele św. Piotra i klasztorze Urszulanek i prosić o przebaczenie. W klasztorze Urszulanek miała zostać umieszczona tablica pamiątkowa za 150 liwrów, płatnych ze skonfiskowanego majątku Grandiera. Wyrok miał być wykonany natychmiast. Grandier wygłosił wymowną mowę o swojej niewinności do sędziów o kamiennych twarzach. Widzowie byli jednak tak poruszeni, że wielu wybuchło płaczem, zmuszając sędziów do oczyszczenia sali. Grandier odmówił ostatnich nabożeństw Lactance i Tranquille i odmówił ostatniej modlitwy. Egzorcyści, popychając rzekomą winę Grandiera do maksimum, upierali się, że wypowiadając słowo Bóg, naprawdę miał na myśli "szatana". W oczekiwaniu na wyrok skazujący i egzekucję około 30 000 osób przybyło do Loudun, aby być świadkami spektaklu. Ciało Grandiera zostało ogolone, ale jego paznokcie nie zostały wyrwane, ponieważ chirurg odmówił posłuszeństwa sądowi. W interesie posunięcia sprawy zrezygnowano z tej kary. Był wtedy przygotowany na nadzwyczajne pytanie, przyznanie się do swoich zbrodni. Lactance i Tranquille egzorcyzmowali liny, deski i młotki tortur, aby demony nie ingerowały i nie ulżyły cierpieniu Grandiera. Proboszcz był związany, rozciągnięty na podłodze i przywiązany od kolan do stóp do czterech dębowych desek. Deski zewnętrzne były stałe, a deski wewnętrzne były ruchome. Między parami wbijano kliny tak, że jego nogi zostały zmiażdżone. Rozdzierające kruszenie trwało około 45 minut. Przy każdym ciosie Grandier był proszony o przyznanie się do winy, a on odmawiał. Ostatnie uderzenia młotkiem wykonały Lactance i Tranquille. Zmiażdżone nogi Grandiera były szturchnięte, wywołując jeszcze większy ból. Egzorcyści oświadczyli, że diabeł uczynił go niewrażliwym na ból. Przez kolejne dwie godziny Grandier był nakłaniany do podpisania przygotowanego dla niego zeznania, ale stanowczo odmówił, twierdząc, że jest to moralnie niemożliwe. Sąd w końcu się poddał i odesłał go na stos. Grandier miał na sobie koszulę nasączoną siarką, a wokół szyi miał zawiązany sznur. Siedział w wozie ciągniętym przez muły i ciągnięty przez ulice, a za nim procesja sędziów. Pod drzwiami kościoła św. Piotra procesja zatrzymała się i dwufuntowa świeca została umieszczona w rękach Grandiera. Został zniesiony i wezwany do błagania o przebaczenie za swoje zbrodnie. Grandier nie mógł uklęknąć z powodu zmiażdżonych nóg i upadł na twarz. Został podniesiony i przytrzymany przez jednego z jego zwolenników, ojca Grillau, który modlił się za niego, gdy obaj płakali w żałosnej scenie. Obserwatorom kazano się nie modlić za Grandiera, bo popełniliby grzech. W klasztorze Urszulanek powtórzono tę samą procedurę i poproszono Grandiera o ułaskawienie Joanny i wszystkich sióstr. Powiedział, że nigdy nie wyrządził im żadnej krzywdy i mógł jedynie modlić się, aby Bóg wybaczył im to, co zrobili. Ojciec René Bernier, który zeznawał przeciwko Grandierowi, wystąpił z prośbą o przebaczenie Grandiera i zaproponował, że odprawi za niego mszę. Miejscem egzekucji był plac Saint-Croix, zatłoczony widzami. Każdy, kto miał okno, wynajął je po brzegi. Więcej widzów siedziało na dachu kościoła. Strażnicy musieli przebić się przez tłum, aby dotrzeć do 15-metrowego palika wbitego w ziemię w pobliżu północnej ściany kościoła. U podstawy stosu piętrzyły się pedały. Grandier był przywiązany do małego żelaznego siedzenia przytwierdzonego do pala, zwróconego twarzą do trybuny, gdzie jego wrogowie pili wino na cześć. Obiecano mu uduszenie przez pętlę na szyi przed rozpaleniem ognia. Bracia kapucyni egzorcyzmowali to miejsce, łącznie z drewnem, słomą i węglem, które miały rozpalić ogień i ziemią, powietrzem, ofiarą, katami i widzami. Egzorcyzmy zostały wykonane ponownie, aby zapobiec ingerencji demonów w celu złagodzenia cierpienia i bólu Grandiera. Jego śmierć miała być tak straszna, jak to tylko możliwe. Grandier kilkakrotnie próbował się odezwać, ale bracia uciszyli go kroplami wody święconej i ciosami w usta żelaznym krzyżem. Lactance nadal domagał się przyznania się do winy, ale Grandier nie dał żadnego. Poprosił Lactance o "pocałunek pokoju", zwyczajowo udzielany skazanym. Początkowo Lactance odmówił, ale tłum zaprotestował, więc ze złością usłuchał, całując Grandier w policzek. Grandier powiedział, że wkrótce spotka się z sądem Bożym, a także w końcu Lactance. W tym momencie Lactance rozpalił ogień, a za nim Tranquille i inny egzorcysta, ojciec Archangel. Kat ruszył szybko, by udusić Grandiera, ale odkrył, że pętla została potajemnie zawiązana przez kapucynów, tak że nie można jej było zacisnąć. Bracia oblali część płomieni wodą święconą, aby wypędzić pozostałe demony. Pozostawiony do spalenia żywcem, Grandier zaczął krzyczeć. Pojawiła się duża czarna mucha, którą egzorcyści wzięli za znak BELZEBUBA, Władcy Much. Ciało Grandiera spłonęło w płomieniach. Potem pojawiło się stado gołębi krążących wokół ogniska. Wrogowie Grandiera uznali to za znak demonów, a jego zwolennicy za znak Ducha Świętego. Gdy ogień się wypalił, kat przesypał prochy do czterech kardynalnych punktów. Potem tłum ruszył naprzód, by zbierać makabryczne pamiątki z zębów, kawałki kości i garści prochów, które miały być użyte w Czarach i zaklęciach. Uważano, że relikwie czarnoksiężnika są dość potężne. Kiedy wszyscy odeszli, zadowolony tłum rozszedł się, by jeść i pić. Później, z powrotem w klasztorze Urszulanek, Jeanne została ponownie egzorcyzmowana. Powiedziała, że muchą był demon Baruch, który zamierzał wrzucić do ognia księgę egzorcyzmów księży. Potwierdziła, że Grandier naprawdę modlił się do szatana, a nie do Boga. Powiedziała, że poniósł straszliwą śmierć dzięki egzorcyzmom księży i że w PIEKLE cierpiał szczególne udręki. Jeanne i inne zakonnice miały wyrzuty sumienia z powodu Grandiera i obawiały się, że zgrzeszyły. Wkrótce jednak o księdzu zapomniano, ponieważ trwały opętania i egzorcyzmy. Tranquille i Lactance sami cierpieli z powodu demonicznych problemów i umarli.
Asyryjski strażnik przed złymi duchami. Demon gryf jest hybrydą z ludzkim ciałem oraz ptasią głową i skrzydłami. Figurki gryfów-demonów zostały umieszczone w fundamentach domów i pałaców, aby odstraszyć DEMONy
Podręczniki magii, które zawierają instrukcje dotyczące rytuałów, rzucania zaklęć, zdobywania skarbów i miłości, pozyskiwania CHOWAŃCÓW oraz wywoływania i kontrolowania duchów, w tym DEMONÓW i ANIOŁÓW, do wykonywania zadań. Grimoire to francuskie określenie "książki gramatycznej". Chociaż każdy podręcznik o magii można by nazwać grimuarem, termin ten zwykle odnosi się do konkretnych tekstów, których źródłem jest magiczna wiedza króla SALOMONA. Materiał w grimuarach jest w dużej mierze pochodną hebrajskiej tradycji magicznej i mistycznej, obejmującej imiona, moce i obowiązki duchów oraz potężne imiona Boga. Inne główne źródła to hellenistyczne greckie i egipskie teksty magiczne oraz magia ludowa. Większość głównych grimuarów została napisana w XVII i XVIII wieku, ale twierdzi się, że jest znacznie starsza. Były popularne jeszcze w XIX wieku. Drukowane na tanim papierze grimuary krążyły głównie we Francji i we Włoszech. Nadal są konsultowani, ale współcześni magowie napisali własne podręczniki magii. Grymuary dają instrukcje dotyczące rytuałów, aby wyczarować i kontrolować duchy i siły kosmiczne w celu ochrony, bogactwa, szczęścia, nadprzyrodzonej mocy, klątw na wrogach i tak dalej. Pouczają maga, w co się ubrać, jakich narzędzi użyć, jak się oczyścić oraz jakie modlitwy i zaklęcia odmawiać w ściśle określonych godzinach astrologicznych i różnych porach dnia i nocy, zgodnie z panującymi duchami. Podają przepisy na fumigacje, opisy tworzenia magicznych kręgów, magicznych trójkątów, pentakli, AMULETÓW, TALIZMANÓW, pieczęcie, instrukcje składania ofiar oraz sposoby radzenia sobie z niesfornymi demonami, w tym obrzędy Egzorcyzmu. Niektóre grimuary poświęcone są teurgii, czyli białej magii, podczas gdy inne dotyczą goetii, czyli czarnej magii. Niektóre obejmują oba. Zdobywanie skarbów i miłości oraz umiejętność krzywdzenia wrogów są widoczne w grimuarach. Niektóre były wydrukowane czerwonym atramentem i mówiono, że palą oczy, jeśli patrzy się na nie zbyt długo. Oto grimuary o znaczeniu:
Klucz Salomona
Najważniejszym grimuarem jest Klucz Salomona, zwany także Większym Kluczem Salomona i Clavicula Salomonis. Ten tekst jest źródłem większości innych grimuarów. Książka przypisywana jest legendarnemu królowi Salomonowi, który prosił Boga o mądrość i dowodził armią demonów (DŻIÓW), aby wykonywała jego rozkazy i budowała wielkie dzieła. W I wieku n.e. żydowski historyk Józef Flawiusz wspomniał o księdze zaklęć do przyzywania i udaremniania demonów, którą przypisywano autorstwa Salomona. Józef Flawiusz powiedział, że Żyd imieniem Eleazar używał go do leczenia przypadków OPĘTANIA. Józef Flawiusz mógł odnosić się do Klucza, ale niektórzy historycy uważają, że był to Testament Salomona (omówiony później) lub, co bardziej prawdopodobne, zupełnie inny tekst. O Kluczu wspomina się w literaturze na przestrzeni wieków, a z czasem jego rozmiar i treść rosły. Napisano tak wiele wersji tego grimuaru, że oryginalny tekst jest niepewny. Grecka wersja datowana na 1100-1200 n.e. jest częścią kolekcji w British Museum. Od XIV w. coraz większego znaczenia nabierały magiczne dzieła Salomona. Około 1350 r. papież Innocenty VI nakazał spalenie księgi Salomona; później, w 1559 roku, Inkwizycja ponownie potępiła grimuar Salomona jako niebezpieczny. Klucz Salomona był szeroko rozpowszechniony w XVII wieku. Wciąż istnieją setki kopii Klucza w różnych wersjach. Podobno oryginalny rękopis został napisany po hebrajsku, ale taki tekst nie jest znany.
Lemegeton
Innym grimuarem przypisywanym Salomonowi jest Lemegeton, czyli Mniejszy Klucz Salomona. Pochodzenie i znaczenie Lemegeton nie są znane. Książka była również znana jako Liber Spirituum (patrz późniejsza dyskusja) i Liber Officiorum. Twierdzono, że Lemegeton został pierwotnie napisany w języku chaldejskim i hebrajskim, ale są one wątpliwe. Najwcześniejsze doskonałe przykłady tego są w języku francuskim. Materiał prawdopodobnie pochodzi częściowo z Testamentu Salomona (omówionego później), a także z apokryficznej księgi Henocha. Część Lemegeton została opublikowana po łacinie przez demonologa JOHANNA WEYERA w 1563 roku, zatytułowana Pseudomonarchia Daemonum (Pseudomonarchia demonów). REGINALD SCOT przełożył część tego na swoje Ujawnienie istoty czarownictwa (1584). Książka podzielona jest na cztery części: Goetia, Theurgia, Sztuka Paulinów i Almadel. Almadel został wzmiankowany w piśmie około 1500 roku. Goetia jest poświęcona złym duchom. Theurgia (lub Theurgia-Goetia, jak jest również nazywana) poświęcona jest zarówno dobrym, jak i złym duchom oraz wszystkim duchom powietrznym. Sztuka Paulina dotyczy duchów, które rządzą planetami, znaków zodiaku oraz godzin dnia i nocy. Almadel dotyczy 20 głównych duchów, które rządzą czterema ćwiartkami i 360 stopniami zodiaku. Goetia to część wydana przez Weyer. Waite spekulował, że Goetia jest oryginalnym Lemegetonem, a pozostałe trzy części były nieznane Weyerowi i zostały dodane później. Lemegeton wymienia 72 UPADŁYCH ANIOŁÓW, ich tytuły, pieczęcie, obowiązki i moce oraz aniołów, którzy mogą je udaremnić. Liczba 72 mogła zostać zainspirowana przez Schemhamforae, 72 anioły noszące imiona Boga, które są podane w Pismach Hebrajskich i są wyrażone na końcu każdego wersetu. Wersety są używane w inwokacji i magii. Schemhamphorae funkcjonują jako nazwy władzy. 72 demony w Lemegeton posiadają umiejętności nauczania przedmiotów ścisłych i artystycznych, a także zdolność wywoływania strasznych chorób i katastrof. Niewielu ma jakąkolwiek zdolność leczenia
Testament Salomona
Testament Salomona to grecki tekst w pseudopigrafie napisany między I a III wiekiem n.e. Opowiada o tym, jak król Salomon zbudował Świątynię Jerozolimską, rozkazując demonom. Tekst jest bogaty w demonologię, angelologię i wiedzę o medycynie, astrologii i magii. Autor prawdopodobnie znał Talmud Babiloński. Tekst mówi, że ciała gwiezdne są demoniczne, dzierżąc destrukcyjną władzę nad sprawami ludzkości. 36 dekan, czyli 10-stopniowe części zodiaku, nazywane są ciałami niebieskimi i podobnie rządzone są przez demony, które powodują choroby psychiczne i fizyczne. Jest siedmiu "władców świata", którzy są utożsamiani z wadami oszustwa, waśni, losu, nieszczęścia, błędu, władzy i "najgorszego", z których każdy jest udaremniany przez określonego anioła (z wyjątkiem "najgorszego "). Testament wnosi istotny wkład w legendy o magicznych mocach Salomona oraz o magicznych podręcznikach przypisywanych Salomonowi. Nie jest to jednak grimuar magicznej instrukcji.
Wielki Grimoiare
Ten francuski grimuar powstał prawdopodobnie w XVII lub XVIII wieku. Najwcześniejsze wydanie nie nosi daty ani miejsca wydania. Jedna z jego wersji twierdzi, że pochodzi z 1522 roku. Jej pełny tytuł to Wielki Grimoire, z potężnym Obojczykiem Salomona i czarną magią; lub Piekielne Urządzenia Wielkiego Agryppy do odkrycia wszystkich ukrytych skarbów i ujarzmienia każdej denominacji duchów, wraz z skróceniem wszystkich sztuk magicznych. Redaktor, Venitiana del Rabina, powiedział, że przetłumaczył pracę z pism samego Salomona, które weszły w jego posiadanie. Wielki Grimuar to tekst czarnej magii. Ma te same główne demony co Grimorium Verum i prawie tych samych podwładnych, ale opisuje dla nich różne obowiązki. Książka jest szczególnie wymowna ze względu na swoisty PAKT pomiędzy czarodziejem a LUCYFUGE ROFOCALEM, premierem LUCYFERA, który pojawia się jako jedyny w całej literaturze tylko w tym grimoire. Jednak jego nazwisko, Rofocale, może być anagramem FOCALOR, demona o imieniu Lemegeton. Książka zawiera również instrukcje dotyczące nekromancji.
Grimorium Verum
Zaczerpnięta z Wielkiego Klucza Salomona i napisana po francusku księga ta prawdopodobnie została napisana w połowie XVIII wieku. Twierdzono, że została ona przetłumaczona z hebrajskiego przez dominikańskiego jezuitę Plaingiere i została opublikowana przez "Alibeck the Egyptian" w 1517 roku. Jej pełny tytuł to Grimorium Verum, czyli Najbardziej Zatwierdzone Klucze Hebrajskiego Rabina Salomona, w którym znajdują się Najbardziej Ukryte Tajemnice , zarówno Naturalne, jak i Nadprzyrodzone, są natychmiast widoczne, ale konieczne jest, aby Demony były ze swojej strony zadowolone. Grimorium Verum prawie kopiuje Klucz Salomona w instrukcjach przygotowania maga i jego narzędzi, ale podaje inne instrukcje dotyczące przygotowania dziewiczego pergaminu oraz wywoływania i usuwania duchów. Istnieje zupełnie inna hierarchia demonów, która liczy 30 i podlega trzem przywódcom, Lucyferowi, BEELZUUBOWI i ASTAROTH, którzy mają wśród nich sześciu zastępców wodzów. W materiale widać również wpływy Lemegeton. Obejmuje "Podziwne tajemnice" pseudo-Albertus Magnus lub Little Albert (patrz dalej), które pojawiają się w innych późniejszych grimuarach. Grimorium Verum opisuje "Genuine Sanctum Regnum", czyli prawdziwą metodę zawierania paktów.
Księga Czwarta
Autorstwo przypisuje się okultyście Henry Corneliusowi Agryppy, ale książka, rzekomo czwarty tom monumentalnej, trzytomowej Filozofii okultystycznej Agryppy, została napisana przez nieznanego autora. Jest również znany jako Liber Spirituum i znajduje się w otwarciu Lemegeton. Czwarta Księga ukazała się po śmierci Agryppy w 1535 roku i w nieformalny sposób przerabia większość materiału z filozofii okultystycznej. Weyer, uczeń Agryppy, odrzucił to jako fałszerstwo, podobnie jak inni okultyści. Podobnie jak Lemegeton, Czwarta Księga podaje instrukcje dotyczące komunikowania się ze złymi duchami. Obejmuje imiona duchów związanych z planetami i ich postaciami, sigile i pentakle. Istnieją rytuały wywoływania zarówno dobrych, jak i złych duchów oraz praktykowania nekromancji. Waite nazwał Czwartą Księgę "pomieszaną" i powiedział, że jej brak precyzji czyni ją nieskuteczną jako podręcznik magii
Grimoiare Honoriusza
Nazywany również Konstytucją Honoriusza, tekst ten mógł powstać w XVI wieku, ale po raz pierwszy został opublikowany w Rzymie w 1629 roku. W XVII wieku zyskał szeroki obieg. Autorstwo przypisuje się papieżowi Honoriuszowi III (r. 1216-27), któremu przypisuje się obrzędy egzorcyzmów. Książka pokazuje wpływy Lemegetonu i twierdzi, że jest oparta na praktycznej Kabale, ale to połączenie jest wątłe. Jest to raczej jedyny grimuar, który wprowadza istotne elementy chrześcijańskie, dzięki czemu zyskał reputację najczarniejszego z tekstów czarnej magii. Grimuar jest oddany jako bulla papieska, w której papież dekretuje, że władze Kościoła, od kardynałów po świeckich urzędników, powinny mieć moc wzywania i rozkazywania duchom wszelkiego rodzaju. Władzę tę powierzono urzędowi papieskiemu jako następcy św. Piotra. Rytuały u Honoriusza łączą elementy kabalistyczne, takie jak 72 święte imiona Boga i elementy chrześcijańskie, takie jak spowiedzi, litanie, msze Ducha Świętego i aniołów, urząd zmarłych, EWANGELIA JANA i różne modlitwy z makabrycznymi ofiarami ze zwierząt. Efekt bardziej przypomina CZARNĄ MSZĘ niż cokolwiek świętego. Wydanie Honoriusza z 1670 r. zawiera obrzęd egzorcyzmów zarówno dla ludzi, jak i zwierząt. Wydanie z 1800 r. wzywa do używania wody święconej w ludzkich egzorcyzmach. W opętaniach zwierzęcych nakazuje stosowanie soli egzorcyzmowanej za pomocą KRWI pobranej z zaczarowanego zwierzęcia. Jako magiczny tekst jest postrzegany jako mało podparty i prawdopodobnie został napisany z myślą o komercjalizacji. Nie należy jej mylić z Zaprzysiężoną Księgą Honoriusza, przypisywaną autorstwa Honoriusza z Teb, mistrza magii. Waite powiedział, że grimuaru "należy unikać, gdyby w dzisiejszych czasach konieczne było ostrzeżenie kogokolwiek przed praktykami, do których nikt się nie ucieknie, które należą do głupich tajemnic starych, wybuchających doktryn i są z pewnością interesujące, ale tylko jako ciekawostki przeszłości".
Arbatel Magii
Arbatel of Magic to smukły tekst napisany po łacinie i opublikowany w Bazylei w Szwajcarii w 1575 roku. Został przetłumaczony na niemiecki w 1686 roku. nawiązania do historii Włoch. Książka odnosi się do "Magii teofrastycznej", wskazując na wpływy Paracelsusa. Nie ma żadnego związku z pismami Salomona i nawet nie wspomina o Salomonie; ma raczej silne elementy chrześcijańskie. Waite uważał, że jest to przedstawiciel "magii transcendentalnej". Arbatel rzekomo jest dziewięciotomowym dziełem instrukcji na temat sztuk magicznych, ale tylko pierwszy tom jest zachowany. Nie jest pewne, czy pozostałe osiem tomów zostało kiedykolwiek napisanych; być może anonimowy autor zamierzał je napisać, ale nie zrealizował. Pierwszy tom nosi tytuł Isagoge, co oznacza "podstawową lub podstawową instrukcję". Isagoge składa się z Siedmiu Siódemek aforyzmów natury moralnej i duchowej, które przytaczają źródła okultystycznej mądrości: Boga, aniołów, uczonych ludzi, naturę (kamienie, zioła itd.), odstępcze duchy, sługi kary w PIEKLE (porównywalne do zemsty bogów klasycznych) i duchy żywiołów. Mądrość, którą można uzyskać z tych źródeł, sięga od niskiej magii znajdowania skarbów, poprzez alchemiczne transmutacje, aż po mistyczną wiedzę o Bogu. Medytacja, miłość do Boga i życie w zgodzie z cnotami są podkreślane jako najlepszy sposób uprawiania sztuk magicznych.
Theosophia Pneumatica
Znany również jako The Little Keys of Solomon, ten grimuar został opublikowany w 1686 roku w języku niemieckim. Prawdopodobnie znalazł się w niemieckim wydaniu Arbatel of Magic, pracy, którą ściśle śledzi. Anonimowy autor Theosophia Pneumatica nie rości sobie pretensji do starożytnych początków. Podobnie jak Arbatel ma orientację chrześcijańską i utrzymuje, że wywyższenie modlitwy jest końcem Tajemnicy. Hebrajski termin Talmud - wywodzący się od czasownika oznaczającego "uczyć się" - jest używany do opisu aspirującego maga. Autor znał się również na alchemii i zamieszczał do niej odniesienia. Jedyną częścią Teozofii Pneumatica, która znacznie różni się od Arbatelu, jest aneks, który zawiera silne elementy chrześcijańskie i terminologię używaną przez szwajcarskiego alchemika Paracelsusa. Potwierdza, że wszystkie rzeczy mają trojaką naturę na wzór Ojca, Syna i Ducha Świętego. Człowiek jest trojaki, posiada ciało, duszę i rozumnego ducha. Ciało jest z ziemi. Dusza składa się z pierwiastków pochodzących z gwiazd, jest siedzibą zrozumienia, i jest geniuszem sztuki i nauki. Duch rozumny pochodzi od Boga i jest medium, przez które boska inspiracja wchodzi do ciała fizycznego. Dusza i duch rozumny są połączone małżeństwem przez Boga, aby przebywać w ciele. Regenerację osiąga się, gdy rozumny duch zwycięża duszę. Istnieją dwa rodzaje śmierci: degradacja ciała i zniszczenie duszy przez zatrute wpływy gwiazd. W obu przypadkach duch racjonalny odchodzi; może również odejść z woli Boga. Nie jest możliwe wyleczenie niektórych chorób, którymi Bóg wybrał, aby zadręczać ludzkość. Jednorożec, Kwintesencja, azot i kamień filozoficzny są bezużyteczne. Wszystkie inne choroby można wyleczyć za pomocą naturalnej magii i alchemii.
Heptameron
Książka ta, zwana także Magicznymi Elementami, jest przypisywana Piotrowi z Abano, włoskiemu lekarzowi, który zmarł w 1316 r. po skazaniu na śmierć przez Inkwizycję. Abano nie jest uważany za autora. Heptameron został prawdopodobnie napisany w XVI wieku i mógł być przeznaczony jako uzupełnienie Księgi Czwartej. Grymuar jest złożonym dziełem białej i czarnej magii, które zajmuje się odnajdywaniem skarbów, zdobywaniem miłości, wykrywaniem sekretów, otwieraniem zamków, wzniecaniem nienawiści i złych myśli i tak dalej. Jest podzielony na dwie części: ewokację Duchów Powietrza, które są demonami, oraz zestaw anielskich ewokacji na każdy dzień tygodnia.
Mały Albert
Zatytułowany również Cudowne tajemnice naturalnej i kabalistycznej magii Małego Alberta, tekst ten został opublikowany w 1722 roku. Materiały z niego pojawiają się w różnych grimuarach.
Enchiridion Papieża Leona
Ta książka technicznie nie jest grimuarem: nie zawiera instrukcji dotyczących magicznych rytuałów, ale jest zbiorem zaklęć zamienionych w modlitwy, którym towarzyszą tajemnicze postacie podobno zaczerpnięte z rzadkich starych rękopisów. Zgodnie z historią rzekomych początków księgi, papież Leon III (795-816 r.) przekazał cesarzowi Karola Wielkiego zbiór modlitw po jego koronacji w Rzymie w 800 r. Zbiór miał szczególne właściwości: Kto go nosił dalej jego osoba z właściwą postawą - szacunkiem dla Pisma Świętego - i odmawiająca je codziennie na cześć Boga, miałaby boską ochronę na całe jego życie. Nigdy nie zostanie pokonany przez swoich wrogów i bez szkody uniknie wszelkich niebezpieczeństw. Tekst głosi, że Karol Wielki, który cieszył się wielkim szczęściem, własnoręcznie napisał list z podziękowaniami do papieża Leona III, który do dziś zachował się w Bibliotece Watykańskiej. Ten zbiór modlitw został po raz pierwszy opublikowany jako Enchiridion w Rzymie w 1523 r. Drugie wydanie podobno ukazało się w 1606 r., a ostatnie w 1660 r. Księga została skomponowana prawdopodobnie w XVII wieku i opatrzona legendą by nadać mu autentyczności. Karol Wielki może nie był piśmienny i nie zachowały się żadne jego listy. Uroki Enchiridion są przebrane za modlitwy, ale niewiele z nich ma charakter duchowy; zamiast tego zajmują się rzeczami materialnymi, takimi jak zdobywanie bogactwa, szczęścia i korzyści oraz ochrona przed wszelkiego rodzaju niebezpieczeństwami, nieszczęściami, klęskami żywiołowymi i złem. Tekst zaprzecza jakimkolwiek skojarzeniom z magią, ale na wzór magii opisuje rytuał, którego należy używać. Książkę należy przechowywać w czystości w torbie z nowej skóry. Musi być noszony przy sobie i przynajmniej jedną stronę należy codziennie czytać z oddaniem. Poszczególne strony można czytać dla różnych potrzeb. Aby przeczytać z księgi, trzeba zmierzyć się na wschód i uklęknąć, bo to, jak twierdzi Enchiridion, uczynił Karol Wielki.
Pseudomonarchia Daemonum
Bardziej tekst o demonach i demonologii niż grimuar, został napisany około 1583 roku przez Johanna Weyera. Wymienia 68 z 72 demonów znalezionych w Lemegeton, ale nie podaje ich pieczęci ani rytuałów.
Alberti Parvi Lucii Liber de Mirabilibus Naturae Arcanis
Fałszywie przypisywane autorstwo Św. Albertowi Magnusowi, ten grimuar został opublikowany w Lyonie we Francji, z kabalistyczną datą 6516. Zawiera instrukcje dotyczące robienia filterów, interpretowania snów, odkrywania skarbów, robienia ręki chwały (czarnej magii), wykonania pierścienia, który nadaje niewidzialność i wykonuje inne magiczne czynności.
Następujące teksty powstały w XVIII i XIX wieku i często nazywane są grimuarami:
Księga Świętej Magii Maga Abra-Melina
Autorstwo przypisuje się Abra-Melinowi (pisanemu również Abramelin), żydowskiemu magowi kabalistycznemu z Würzburga w Niemczech, który rzekomo napisał grimuar dla swojego syna w 1458 roku. Rękopis, napisany po francusku w XVIII wieku, twierdzi, że jest tłumaczeniem oryginalny rękopis hebrajski. Książka miała duży wpływ na XIX-wieczne odrodzenie okultystyczne prowadzone przez Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku. ALEISTER CROWLEY zapożyczył z niego własne rytuały, by opanować demony. Księga składa się z trzech ksiąg, z których wszystkie pochodzą od Klucza Salomona. Zgodnie z tradycją, Abra-Melin powiedział, że nauczył się swojej magicznej wiedzy od aniołów, które powiedziały mu, jak przyzywać i oswajać demony w osobistych sługach i robotnikach oraz jak wywoływać burze. Powiedział, że wszystkie rzeczy na świecie zostały stworzone przez demony, które działały pod kierunkiem aniołów, i że każda osoba miała anioła i demona jako znajome duchy. Powiedział, że podstawę jego systemu magii można znaleźć w Kabale. System magiczny opiera się na mocy liczb i świętych imion i obejmuje budowę licznych magicznych kwadratów do takich celów jak niewidzialność, latanie, dowodzenie duchami, nekromancja, zmiana kształtu i dziesiątki innych wyczynów. Rytuały przyzywania duchów, tworzenia magicznych kwadratów oraz tworzenia pieczęci i pieczęci są skomplikowane i muszą być przestrzegane dokładnie zgodnie z zasadami astrologicznymi.
True Black Magic
Ten czarnomagiczny grimuar, zwany także Sekretami Tajemnic, został rzekomo napisany w XVII wieku przez maga imieniem Toscraec, który twierdził, że opiera się na wielowiekowym rękopisie napisanym w nieznanym języku. Toscraec powiedział, że był w stanie przetłumaczyć rękopis tylko z pomocą anioła. Powstał prawdopodobnie w XVIII wieku. True Black Magic to goetyczna adaptacja Klucza Salomona. W księdze twierdzi się, że rękopis został znaleziony w grobowcu Salomona i został przetłumaczony z hebrajskiego w 1750 roku przez maga Iroe-Grego. Zawiera 45 talizmanów, ich właściwości i zastosowania oraz "wszystkie magiczne postacie znane do dziś". Grimuar cytuje Salomona mówiącego, że boska miłość musi poprzedzać nabycie magicznej mądrości.
Czarna Kura
Według tradycji ten grimuar został opublikowany w Egipcie w 1740 roku, ale prawdopodobnie powstał pod koniec XVIII wieku w Rzymie lub we Francji. Black Pullet to jeden z niewielu grimuarów, które nie twierdzą, że są starożytnymi rękopisami. Nie łączy się z magią Salomona, ale pokazuje wpływu fałszywej Czwartej Księgi. Kładzie szczególny nacisk na 20 magicznych talizmanów i 20 odpowiadających im magicznych pierścieni, a także dwa talizmany magicznego kręgu i magiczną różdżkę lub różdżkę. Wypiera się wszelkich powiązań z czarną magią. Pojawił się w zmienionych wersjach jako Treasure of the Old Man of the Pyramids i Black Sreech Owl. 22 talizmany zostały powiązane z 22 atutami Tarota. Black Pullet opowiada barwną historię o sobie i jego rzekomych początkach. Oryginalny - i ambitny - francuski tytuł grimuaru brzmiał Czarna kura, czyli kura ze złotymi jajkami, obejmujący naukę magicznych talizmanów i pierścieni, sztukę nekromancji i kabałę, zaklęcie duchów powietrznych i piekielnych , o sylfach, undynach i gnomach, o zdobycie tajemnych nauk, o odkrycie skarbów, o uzyskanie mocy do dowodzenia wszystkimi istotami i zdemaskowanie wszystkich nauk i zaklęć, Całość podąża za Doktrynami Sokratesa, Pitagorusa , Zoroaster, Syn Wielkiego Aromasis i inni filozofowie, których prace uniknęły pożaru Biblioteki Ptolemeusza, przetłumaczony z języka Mędrców i Hieroglifów przez Lekarzy Mizzaboula-Jabamię, Danhuzerusa, Nehmahmiaha, Judahima i Eliaeba, przetłumaczony na francuski przez A.J.S.D.R.L.G.F. Black Pullet twierdzi, że jest to opowieść o bezimiennym mężczyźnie, który był członkiem sił zbrojnych Napoleona wysłanych do Egiptu. Z kilkoma towarzyszami udał się do piramid pod Kairem, gdzie wszyscy zatrzymali się na lunch. Zostali zaatakowani przez Arabów i wszyscy oprócz autora zginęli. Został pozostawiony na śmierć. Kiedy odzyskał przytomność, założył, że wkrótce umrze, ponieważ został porzucony na pustyni i pożegnał się z zachodzącym Słońcem. Nagle w Wielkiej Piramidzie odtoczył się kamień i wyszedł mężczyzna. Żołnierz mógł poznać po turbanie, że jest Turkiem. Na szczęście żołnierz znał język turecki i potrafił się porozumieć. Turek ożywił go alkoholem i zabrał do wnętrza piramidy, która okazała się magicznym domem tajemniczego człowieka. Żołnierz był zdumiony, gdy zobaczył ogromne sale, niekończące się galerie, podziemne komnaty i stosy skarbów, a wszystko to obsługiwane przez duchy. Były płonące lampy i magiczne kolacje. Geniusz lub FAMILIAR o imieniu Odous był specjalnym sługą Turka. Żołnierzowi pokazano także Czarną Kurczę, tekst, który był wersją Aladyna i magiczną lampę, ale z wewnętrznym znaczeniem nadanym przez demona ASTAROTH. Magiczna moc została stworzona dzięki talizmanom wyhaftowanym na jedwabiu i pierścionkom wykonanym z brązowanej stali. Turek powiedział, że jest jedynym spadkobiercą tej magii, opartej na egipskich hieroglifach. Powiedział żołnierzowi, że jest bliski śmierci. Posiadał magiczny talizman, dzięki któremu mógł biegle posługiwać się 22 językami. Turek przekazał żołnierzowi wszystkie tajemnice księgi, a potem natychmiast zmarł na swojej sofie. Żołnierz zasłabł. Gdy wyzdrowiał, żołnierz opuścił piramidę w towarzystwie Odousa, który był teraz pod jego dowództwem, zabierając ze sobą Czarną Kurczę, prochy Turka i stosy skarbów. Popłynął do Marsylii i osiadł w Prowansji, gdzie spędził resztę swoich dni na eksperymentowaniu z tajemnicami książki. Opublikował książkę i stworzył magiczny talizman, który miał wpływ na każdego, kto go podrobił, mając uszy o sześć cali dłuższe niż Midas. Talizmany Czarnego Kurczaka są, w bardziej współczesnych czasach, haftowane na jedwabiu, ale najlepiej grawerować je na srebrze, złocie lub metalach je przypominających. Czasami są używane samodzielnie, a nie w połączeniu z pierścieniami. Po uzbrojeniu w talizmany i pierścienie, duchy można rozkazywać. Ewokacją Odousa jest "Tomatos, Benesser, Fliant", która najpierw przywołuje 37 duchów. Zwróć się do nich, mówiąc "Litan, Izer, Osnas", a oni się przed tobą pokłonią. Powiedz "Nanther" jak każdy. Polecenie "Soutram Urbarsinens" spowoduje, że duchy przeniosą cię w powietrzu, gdziekolwiek zechcesz, i wrócą do domu na polecenie "Rabiam". Większa część książki Czarna Kura opowiada, jak zdobyć KURĘ, KTÓRA ZNAJDUJE ZŁOTO.
Red Dragon
Opublikowany w 1822 roku, ale zgłoszony do 1522 roku, jest prawie identyczny z Grand Grimoire. Późniejsze edycje Red Dragon zawierały instrukcje dla Kury Szukającej Złota z The Black Pullet. Magia transcendentalna Ta książka zawiera własny system magii okultysty Eliphasa Levi i została opublikowana w 1896 roku. Okultysta A.E. Waite nazwał ją grimuarem "nauki absolutnej". Levi oparł swój system na Kluczu Salomona, dodając własne poglądy oparte na doświadczeniach w magii i alchemii.
Księga Czarnej Magii i Paktów
Napisana w 1898 roku przez Waite′a książka omawia inne grimuary i zawiera "Kompletny grimuar czarnej magii". Waite czerpie z tego i porównuje różne grymuary, omawiając rytuały i podstawy magii.
Lokalna zorganizowana grupa satanistów, a także miejsce regularnych spotkań grup satanistów. Termin pochodzi od Kościoła Szatana, założonego w 1966 roku w San Francisco, który zakładał groty w całych Stanach Zjednoczonych. W połowie lat 70. zlikwidowano groty, a kościół zreorganizowano jako tajne stowarzyszenie. Inne organizacje satanistyczne również używają terminu grota dla swoich lokalnych oddziałów.
Włoski zakonnik i demonolog. Francesco-Maria Guazzo jest najbardziej znany jako autor Compendium Maleficarum (Podręcznik Czarownic), przewodnik czołowego inkwizytora wydany w 1608 roku. Niewiele wiadomo o życiu Guazzo. Wstąpił do Braci św. Ambrożego ad Nemus i św. Barnaby w Mediolanie. Kompendium pisał przez trzy lata w odpowiedzi na prośbę kardynała Federico Borromeo, arcybiskupa Mediolanu. Książka, opublikowana w 1608 roku, czerpie z prac innych demonologów i powtarza niektóre z ówczesnych przesądów, w tym twierdzenie, że MARTIN LUTHER narodził się ze związku DIABŁA i zakonnicy. Guazzo pełnił funkcję sędziego i asesora w procesach CZAROWNIC. W 1605 został wysłany do Kleve, aby doradzać w sprawie dotyczącej pogodnego księcia Jana Wilhelma z Julich-Cleves. Książę oskarżył 90-letniego czarownika, Johna, o przeoczenie go i zawierzenie go. John wyznał, że używał ZAKLĘĆ i run, by zarażać księcia wyniszczającą chorobą i "szałem". Został uznany za winnego i skazany na spalenie na stosie. Zanim wyrok mógł zostać wykonany, John popełnił samobójstwo, podcinając sobie gardło nożem. Według Guazzo sam Diabeł stanął u boku Jana, gdy umierał. Książę poprosił Guazzo o pomoc w innych sprawach dotyczących czarów w Niemczech, i tak zrobił. Kompendium stało się wiodącym podręcznikiem czarownic we Włoszech i zostało porównane z MALLEUS MALEFICARUM. Guazzo nigdy nie osiągnął osobistej sławy niektórych współczesnych, takich jak NICHOLAS REMY czy JEAN BODIN, prawdopodobnie dlatego, że sam nie nadzorował procesów czarownic i przesłuchań.
UPADŁY ANIOŁ i czwarty z 72 DUCHÓW SALOMONA. W PIEKLE Gusion jest księciem, który pojawia się jako cynocephalus (xenophilus). Rozróżnia przeszłość, teraźniejszość i przyszłość; odpowiada na wszystkie pytania; obdarza honorem i godnością; i godzi wrogów. Dowodzi 40 LEGIONAMI DEMONÓW.