Iran wydawał się rewolucją, którą cały świat nie tylko oglądał, ale także blogował, tweetował, Googling i YouTubing. Wystarczyło kilka kliknięć, aby zostać zbombardowanym przez linki, które zdawały się rzucać więcej światła na wydarzenia w Iranie – ilościowo, jeśli nie jakościowo – niż wszystko, co technicy lubią protekcjonalnie nazywać „starszymi mediami”. Podczas gdy ci drudzy, przynajmniej w swoich rzadkich, wolnych chwilach spokoju, wciąż próbowali nadać minimalny kontekst irańskim protestom, wielu internautów wolało po prostu dostać surową ofertę na Twitterze, wchłaniając tyle filmów, zdjęć, i tweety, ile mogli znieść. Taka wirtualna bliskość wydarzeń w Teheranie, do której przyczynił się dostęp do bardzo emocjonalnych zdjęć i filmów nakręconych przez samych demonstrantów, doprowadziła do bezprecedensowego poziomu globalnej empatii dla sprawy Zielonego Ruchu. Ale czyniąc to, taka sieciowa intymność mogła również znacznie zawyżać powszechne oczekiwania co do tego, co faktycznie może osiągnąć. Ponieważ Ruch Zielonych stracił wiele ze swojego impetu w miesiącach następujących po wyborach, stało się jasne, że rewolucja na Twitterze tak wielu na Zachodzie szybko się rozpoczęła, była niczym więcej niż dziką fantazją. A jednak wciąż może się pochwalić co najmniej jednym jednoznacznym osiągnięciem: jeśli już, rewolucja irańska na Twitterze ujawniła intensywne zachodnie pragnienie świata, w którym technologia informacyjna jest wyzwolicielem, a nie ciemiężcą, światem, w którym można by gromadzić technologię w celu szerzenia demokracji na całym świecie. zamiast umacniać istniejące autokracje. Irracjonalny entuzjazm, który naznaczył zachodnią interpretację tego, co działo się w Iranie, sugeruje, że ubrana na zielono młodzież tweetująca w imię wolności dobrze pasuje do jakiegoś wcześniej istniejącego schematu myślowego, który pozostawiał niewiele miejsca na niuansową interpretację, nie mówiąc już o sceptycyzmie co do faktycznej roli Internet grał w tym czasie. Żarliwe przekonanie, że przy wystarczającej liczbie gadżetów, łączności i zagranicznego finansowania dyktatury są skazane na zagładę, co tak silnie objawiło się podczas irańskich protestów, ujawnia wszechobecny wpływ doktryny Google. Ale chociaż maniakalna rewolucja Iranu na Twitterze pomogła w wykrystalizowaniu głównych założeń doktryny, nie zapoczątkowała tych założeń. W rzeczywistości Doktryna Google ma znacznie lepszy intelektualny rodowód – w dużej mierze zakorzeniony w historii zimnej wojny – niż zdaje sobie sprawę wielu jej młodych zwolenników. Zdobywca Nagrody Nobla ekonomista Paul Krugman ostrzegał przed takim przedwczesnym triumfalizmem już w 1999 roku, kiedy w recenzji książki wyśmiano jego podstawowe przekonania. Jak na ironię, książkę napisał Tom Friedman, jego przyszły kolega z New York Timesa. Według Krugmana zbyt wielu zachodnich obserwatorów, z Friedmanem na czele, miało fałszywe wrażenie, że dzięki postępom w technologii informacyjnej „staromodna polityka władzy staje się coraz bardziej przestarzała, ponieważ jest sprzeczna z imperatywami globalnego kapitalizmu . ” Niezmiennie dochodzili do nadmiernie optymistycznego wniosku, że „zmierzamy do świata, który jest w zasadzie demokratyczny, ponieważ nie można ich trzymać na farmie, gdy mają dostęp do Internetu, i zasadniczo pokojowy, ponieważ George Soros wyciągnie swoje pieniądze, jeśli będziesz grzechotać szablą ”. A w takim świecie jak ten, jak cokolwiek innego, oprócz demokracji, może zwyciężyć na dłuższą metę? Jako taka, Doktryna Google zawdzięcza mniej tweetowaniu i sieciom społecznościowym, niż zawrotnemu poczuciu wyższości, które wielu ludzi na Zachodzie odczuwało w 1989 r., Gdy system radziecki upadł niemal z dnia na dzień. Tak jak miała się kończyć historia, tak skończyła się demokracja, co szybko ogłoszono jedyną grę w mieście. Technologia, ze swoją wyjątkową zdolnością do podsycania zapału konsumpcyjnego – sama w sobie postrzegana jako zagrożenie dla każdego autorytarnego reżimu – jak również jej waleczność w budzeniu i mobilizowaniu mas przeciwko ich władcom, była uważana za ostatecznego wyzwoliciela. Jest dobry powód, dla którego jeden z rozdziałów w książkach Francisa Fukuyamy Koniec Historii i Ostatni Człowiek, tekście z początku lat 90., który z powodzeniem połączył światy pozytywnej psychologii i spraw zagranicznych, zatytułowany był „Zwycięstwo VCR . ” Niejednoznaczność związana z końcem zimnej wojny sprawiła, że takie argumenty wyglądały na znacznie bardziej przekonujące, niż wymagałoby jakiekolwiek dokładne zbadanie ich mocnych stron teoretycznych. Podczas gdy wielu uczonych uważało to za oznaczające, że surowa logika komunizmu w stylu sowieckim, z jego pięcioletnimi planami i ciągłymi brakami papieru toaletowego, po prostu się skończyła, najpopularniejsze interpretacje bagatelizowały strukturalne wady radzieckiego reżimu – kto by to zrobił? chcesz przyznać, że Imperium Zła było tylko kiepskim żartem? – chcąc podkreślić doniosłe osiągnięcia ruchu dysydenckiego, uzbrojonego i pielęgnowanego przez Zachód, w walce z bezwzględnym totalitarnym przeciwnikiem. Zgodnie z tym poglądem, bez zakazanych materiałów samizdatu, kserokopiarek i faksów przemyconych do bloku sowieckiego, Mur Berliński mógłby nadal istnieć z nami do dziś. Kiedy pojawił się ruch VCR Związku Radzieckiego, komunizm był nie do utrzymania. Następne dwie dekady były mieszane. Chwile z magnetowidów zostały wkrótce zastąpione momentami z DVD, a jednak tak imponujące przełomy w technologii nie przyniosły żadnych imponujących przełomów w demokratyzacji. Upadły niektóre autorytarne reżimy, na przykład na Słowacji i Serbii. Inne, jak na Białorusi i Kazachstanie, tylko się wzmocnili. Ponadto tragedia 11 września zdawała się sugerować, że historia powraca z przedłużającego się urlopu na Florydzie i że inna wszechobecna i równie redukcjonistyczna teza z początku lat 90., o zderzeniu cywilizacji, zdominuje intelektualny program nowy wiek. W rezultacie wiele z niegdyś popularnych argumentów o wyzwalającej sile konsumpcjonizmu i technologii zniknęło z publicznego widoku. To, że Al-Kaida wydawała się równie sprawna w korzystaniu z Internetu, jak jej zachodni przeciwnicy, nie zgadzało się z poglądem, który traktuje technologię jako najlepszego przyjaciela demokracji. Krach dotcomów z 2000 roku zmniejszył również fanatyczny entuzjazm wobec rewolucyjnego charakteru nowych technologii: jedynymi rzeczami, które znalazły się pod presją Internetu, były giełdy, a nie autorytarne reżimy. Ale jak jasno pokazały irańskie wydarzenia z 2009 roku, doktryna Google została po prostu odstawiona na drugi plan; nie zawaliła się. Widok prodemokratycznych Irańczyków w ścisłym uścisku z Twitterem, technologią, którą wielu ludzi z Zachodu uważało wcześniej za dość osobliwy sposób dzielenia się swoimi planami śniadaniowymi, wystarczył, aby w pełni zrehabilitować jej podstawowe zasady, a nawet zaktualizować je za pomocą bardziej wyszukanego Web 2.0 słownictwo. Niemal zapomniana teoria, że ludzie, niegdyś uzbrojeni w potężną technologię, zatriumfowaliby nad najbardziej brutalnymi przeciwnikami – niezależnie od tego, jakie są wówczas ceny gazu i ropy – nagle przeżywała nieoczekiwany intelektualny renesans. Gdyby irańskie protesty odniosły sukces, wydaje się całkiem pewne, że „Zwycięstwo Tweetów” byłoby zbyt dobrym tytułem rozdziału. Rzeczywiście, w którymś momencie czerwca 2009 roku, choćby przez krótką chwilę, wydawało się, że historia się powtarza, uwalniając Zachód od kolejnego arcywroga – i do tego o niebezpiecznych nuklearnych ambicjach. Przecież ulice Teheranu latem 2009 roku przypominały te w Lipsku, Warszawie czy Pradze jesienią 1989 roku. Jeszcze w ’89 roku niewielu na Zachodzie miało odwagę lub wyobraźnię, by uwierzyć, że tak brutalny system – system, który zawsze wydawał się tak niewrażliwy i zdeterminowany, by żyć – mógł rozpaść się tak spokojnie. Wyglądało na to, że Iran dawał zachodnim obserwatorom długo oczekiwaną szansę odkupienia się po ponurym występie w 1989 roku i przyjęcia heglowskiego ducha historii, zanim się on w pełni zamanifestował. Bez względu na polityczne i kulturowe różnice między tłumami, które wstrząsały Iranem w CS2009 r., a tłumami, które wstrząsały Europą Wschodnią w 1989 r., Oba przypadki wydawały się mieć co najmniej jedną wspólną cechę: duże uzależnienie od technologii. Ci na ulicach Europy Wschodniej nie mieli jeszcze BlackBerry i iPhone’ów, ale do ich walki przyczyniły się technologie innej, głównie analogowej odmiany: kserokopiarki i faksy, radia nastawione na Radio Wolna Europa i Głos Ameryki, wideo kamery zachodnich ekip telewizyjnych. I chociaż w 1989 r. Niewielu ludzi z zewnątrz mogło uzyskać natychmiastowy dostęp do najpopularniejszych ulotek antyrządowych lub przejrzeć tajne zdjęcia brutalności policji, w 2009 r. można było śledzić irańskie protesty w taki sam sposób, w jaki można było śledzić Super Bowl czy Grammy: odświeżając swoją stronę na Twitterze. Tak więc każdy doświadczony obserwator spraw zagranicznych – a zwłaszcza ci, którzy mieli okazję porównać to, co widzieli w 1989 r. z tym, co widzieli w 2009 r. – wiedzieli, choćby intuicyjnie, że wczesne znaki dochodzące z ulic Teheranu zdawały się potwierdzać doktryna Google. Mając to na uwadze, wnioski dotyczące nieuchronnego upadku irańskiego reżimu nie wydawały się tak naciągane. Tylko leniwy ekspert nie ogłosiłby rewolucji irańskiej na Twitterze sukcesem, skoro wszystkie oznaki sugerowały nieuchronność upadku Ahmadineżada.