WĄTPLIWOŚĆ KOBIET UPADŁEJ. Działając w oparciu o ustalone poglądy na płeć i seksualność, trop upadłej kobiety od dawna odgrywa ważną rolę w zachodnim dyskursie wyobrażeniowym, sięgając wstecz do popularnych interpretacji Marii Magdaleny jako prostytutki i kontynuując współczesną media w filmach takich jak Pretty Woman (1990). Trop upadłej kobiety przedstawia kobietę w trudnej sytuacji jako bezpośredni skutek jednego lub więcej nieudanych romansów, w których kobieta była aktywna seksualnie. Prostytucja nie jest dorozumiana w tropie upadłej kobiety, ale trop ten często dwuznacznie odnosi się do kobiet, które uprawiają seks pozamałżeński z prostytutkami, aw wielu wersjach opuszczone kobiety zwracają się do prostytucji, aby przeżyć. Chociaż istnieją pewne odstępstwa od standardowego modelu, trop wymaga przyjęcia kilku podstawowych przesłanek: kobiety można scharakteryzować jako anioła lub dziwkę na podstawie ich zachowania seksualnego; raz "upadła" kobieta nie może zostać odkupiona; a różne standardy moralnego postępowania odnoszą się do mężczyzn i kobiet. Termin "kobieta upadła" jest powszechnie przypisywany okresowi wiktoriańskiemu, kiedy moralne i niemoralne zachowania stawały się coraz bardziej spolaryzowane, ale wyrażenie to było używane znacznie wcześniej. Jednak skojarzenie tropu upadłej kobiety z epoką wiktoriańską nie jest nieuzasadnione, gdyż to właśnie w drugiej połowie XIX wieku trop ten okazał się szczególnie popularny w twórczości literackiej i artystycznej. Działając zarówno jako ostrzeżenie dla kobiet, które mogą rozważać nielegalne czynności seksualne, jak i jako miejsce podsycania społecznego apetytu na historie o niestosowności seksualnej, trop zainspirował autorów od Charlesa Dickensa do Thomasa Hardy'ego i zaangażował artystów w obrazy, takie jak Dante Gabriel Rossetti's Found ( 1854) i The Outcast Richarda Redgrave'a (1851). Warto zauważyć, że idea, że niektóre kobiety upadły, wymaga hierarchii moralnej, w której kobiety początkowo zajmują uprzywilejowaną pozycję, która w dużej mierze zależy od ich wierności wobec normy seksualnej. W XIX wieku szanowane kobiety nie uprawiały seksu pozamałżeńskiego, a nawet kobiety zamężne były w dużej mierze wolne od konotacji seksualnych. Wiersz Coventry Patmore Anioł w domu (1854) uchwycił powszechne XIX-wieczne postrzeganie niebiańskiej natury kobiet, a dobre kobiety były przedstawiane jako niezbędne do zaspokojenia potrzeb męża i rodziny, chociaż nie dążyły do własnych pragnień. Jednak podczas gdy społeczeństwo ceniło rolę kobiet jako moralnych wzorców poprzez reprezentacje cnotliwego domu i macierzyństwa, te wyidealizowane portrety kobiet nieuchronnie umieszczały kobiety na przysłowiowych piedestałach, ustawionych tak, aby spadały z ich odpowiednich wysokości. Nic dziwnego, że upadli masowo, a wszechobecność tropu upadłej kobiety w wiktoriańskiej sztuce i literaturze świadczy o powszechnym publicznym zainteresowaniu utrzymaniem dychotomii anioła i dziwki. Trajektoria od anioła do dziwki była drogą jednokierunkową, z której nie było możliwości całkowitego odkupienia. W David Copperfield (1850) Karola Dickensa ukochana Davida z dzieciństwa, Little Emily, ucieka przed szanowaną rodziną z klasy robotniczej, która ją kocha po tym, jak została odrzucona przez jej kochanka z klasy średniej, Jamesa Steerfortha. Zamiast wrócić do domu, woli zatracić się w tłumie Londynu, gdzie zostaje prostytutką. Chociaż jej rodzina jej szuka i znajduje, Emily nie może odzyskać prawa do anielskiej kobiecości i wraz ze swoim wujem emigruje do Australii w niełasce. Podobnie w Dickensowskim Oliver Twist (1838) prostytutka Nancy udowadnia, że upadła nieodwracalnie. Chociaż lamentuje nad swoim stanem i okazuje się, że zachowuje wiele anielskiego ciała w ciele dziwki, nie może wrócić do legitymacji społecznej i umiera w wyniku brutalnego pobicia przez swojego agresywnego chłopaka i alfonsa. Śmierć rozwiązuje sytuację niezliczonych innych upadłych kobiet, nawet tych, które nie zwracają się do prostytucji. W Ruth Elizabeth Gaskell (1853) tytułowa bohaterka umiera tragicznie w wyniku swoich wysiłków jako pielęgniarka po tym, jak zostaje porzucona w ciąży przez bogatego kochanka Bellinghama. Relacja Gaskell o upadłej kobiecie, podobnie jak ta Dickensa, jest życzliwa, inspirując Josephine Butler i inne wiktoriańskie feministki do oferowania pomocy prawdziwym prostytutkom i porzuconym kobietom, ale jej historia spełnia znajomy wzór tropu, nawet jeśli krytykuje hipokryzję systemu społecznego, który domaga się spełnienia. Podwójne standardy seksualne wspierają trop upadłej kobiety, ponieważ mężczyznom nie groziło żadne porównywalne piętno ani spirala upadku za udział w pozamałżeńskich spotkaniach seksualnych. Późniejsi pisarze próbowali zaradzić tej nierówności. Thomasa Hardy'ego Tess of D'Urbervilles (1891) pozwoliła upadłej kobiecie ukarać gwałciciela, który zrujnował jej życie, mordując go. Chociaż Tess spotyka przewidywalny koniec upadłej kobiety, kiedy zostaje stracona za swoje przestępstwo, Hardy sugeruje, że nieszczęście jej upadku jest niesprawiedliwie związane z płcią. Inne prace celowo działają przeciwko lokatorom tropu. Obraz Holmana Hunta Przebudzenie sumienia (1854) przedstawia piękną utrzymaną kobietę, która właśnie zdała sobie sprawę z deprawacji swojego stanu. Wstaje z kolan swojego kochanka, a obraz przedstawia rzadki przebłysk nadziei na odrodzenie upadłej kobiety. Nowoczesne wersje tego tropu również oferują pewne możliwości odkupienia; Bajkowe zakończenie Pretty Woman, jakkolwiek problematyczne, opiera się wiktoriańskim przepisom dotyczącym absolutów moralnych. Jak na ironię, trop upadłej kobiety, który opiera się na binarnym podziale na anioła i dziwkę, nieuchronnie przyczynia się do demontażu obu etykiet. Upadła kobieta zaciera granicę między "dobrymi" i "złymi" kobietami właśnie dlatego, że pokazała, że te kategorie są z natury niestabilne. Chociaż ta kombinacja cnotliwych i seksualnych cech kobiecych wygodnie odnosi się do większych męskich fantazji, obala również stereotypy seksualności związanej z płcią. Inne prace celowo działają przeciwko lokatorom tropu. Obraz Holmana Hunta Przebudzenie sumienia (1854) przedstawia piękną utrzymaną kobietę, która właśnie zdała sobie sprawę z deprawacji swojego stanu. Wstaje z kolan swojego kochanka, a obraz przedstawia rzadki przebłysk nadziei na odrodzenie upadłej kobiety. Nowoczesne wersje tego tropu również oferują pewne możliwości odkupienia; Bajkowe zakończenie Pretty Woman, jakkolwiek problematyczne, opiera się wiktoriańskim przepisom dotyczącym absolutów moralnych. Jak na ironię, trop upadłej kobiety, który opiera się na binarnym podziale na anioła i dziwkę, nieuchronnie przyczynia się do demontażu obu etykiet. Upadła kobieta zaciera granicę między "dobrymi" i "złymi" kobietami właśnie dlatego, że pokazała, że te kategorie są z natury niestabilne. Chociaż ta kombinacja cnotliwych i seksualnych cech kobiecych wygodnie odnosi się do większych męskich fantazji, obala również stereotypy seksualności związanej z płcią.
WENECJA. Wenecja we Włoszech była wczesnym ośrodkiem turystyki seksualnej. Początkowo jednak prostytucja odbywała się tam na wzór prostytucji w innych ówczesnych średniowiecznych ośrodkach miejskich. Prostytucję uważano za mniejsze zło seksualne, a około XIV wieku prostytutki mogły uprawiać swój zawód w miejskich burdelach, takich jak "Castelletto" czy "Carampane" w pobliżu głównej dzielnicy handlowej miasta otaczającej Most Rialto. Prostytutki pracowały również w innych miejscach w całym mieście, pozostawiając po sobie zabytki, od Ponte delle tette ("Most cycków") po Calle della donna onesta ("Aleja Uczciwej Kobiety"). Na przełomie XVI i XVI wieku rozwinęło się przekonanie, że prostytucja była szczególnie rozpowszechniona w Wenecji; choć prawie na pewno była to przesada, w 1509 r. płodny wenecki pamiętnikarz Marin Sanudo poinformował, że liczba prostytutek w mieście przekraczała 11 000 (czyli około 10 procent szacowanej populacji). Postrzeganie, jeśli nie rzeczywistość, że prostytucja przekroczyła dopuszczalne granice w mieście, sprzyjało falom ustawodawstwa rządowego i represjom w XVI wieku. W 1539 r. miejski urząd ds. zdrowia publicznego, Provveditori alla Sanit? (co oznacza "nadzorców zdrowia"), otrzymał jurysdykcję nad prostytutkami w mieście, oprócz władzy magistratu nad biednymi i miejskimi środkami zwalczania chorób. Z rozkazu tych urzędników zdrowia publicznego wszystkie prostytutki, które przybyły w ciągu ostatnich dwóch lat, musiały opuścić miasto, a tym, które pozostały, zabroniono mieszkać zbyt blisko kościołów lub wchodzić do nich w godzinach, w których były również odwiedzane przez kobiety o "dobrym i uczciwym stanie"; zakazano im również trzymania w domach służących poniżej 30 roku życia. Chociaż zachowana dokumentacja z połowy XVI wieku wskazuje, że prostytutki były rzeczywiście ścigane za naruszenie tych przepisów, powodzenie egzekwowania przepisów jest z pewnością wątpliwe, biorąc pod uwagę, że począwszy od tego okresu Wenecja stała się bardziej znana - a nie mniej - ze swoich seksualnych turystyka. Według anonimowego, satyrycznego wiersza z 1535 r. "Cennik dziwek weneckich" ("La taryfa delle puttane di Vinegia"), cudzoziemiec twierdzi, że przybył do miasta, aby zaspokoić swój "głód rozpusty" wielką różnorodnością mieszkające tam prostytutki, "niektóre mieszkają w okazałych domach, a niektóre w burdelach". Rzeczywiście, hierarchia społeczna prostytucji była już widoczna, od słynnych kurtyzan z wysokiej klasy, przez publiczne prostytutki zarejestrowane w miejskich burdelach, przez te działające nielegalnie w dzielnicach w całym mieście, po najniższe szeregi ulicznych włóczęgów. We wczesnym okresie nowożytnym Republika Wenecka okresowo próbowała wyeliminować te różnice, wraz z wszelkimi pokusami, jakie luksusy kurtyzany mogły przedstawiać "uczciwym" kobietom, poprzez obszerne ustawodawstwo dotyczące przepychu. Począwszy od co najmniej 1416 r. Od nakazu, aby prostytutki i kupcy nosili żółte chusty w celu identyfikacji, sporadyczne prawa w XVI i XVII wieku również próbowały ograniczyć noszenie przez nie jedwabiu, złota, srebra, koronek i pereł. Chociaż wcześniejsze XVI-wieczne weneckie źródła literackie już wychwalały handel seksualny w mieście, pierwszym poważnym odnotowanym przypadkiem turystyki seksualnej w Wenecji była wizyta francuskiego króla Henryka III w mieście w 1574 r., Przynajmniej częściowo w celu spotkania ze słynną wenecką kurtyzaną- poetka Veronica Franco (którego fabularyzowana biografia została przeniesiona na duży ekran jako Dangerous Beauty w 1998 roku). W 1608 roku w swoim pamiętniku podróżniczym Crudities Anglik Thomas Coryat stwierdził, że "tak nieskończone są pokusy tych zakochanych Kalipso, że ich sława przyciągnęła do Wenecji wielu z najodleglejszych części chrześcijaństwa". Nawet gdy status republiki jako głównej potęgi politycznej i gospodarczej słabł, nieprzerwana rola miasta, zarówno jako obowiązkowego przystanku na trasie Grand Tour, jak i jako głównego portu morskiego, zapewniła przetrwanie energicznego handlu seksualnego po XVIII wieku, aż do późnych lat późniejszych. 20. Jak upierał się Alexandre Saint Disdier w swoim przewodniku z końca XVII wieku, nie było jasne, czy Wenecja czy Rzym szczyci się największą liczbą kurtyzan, ale jakiś czas po 1728 roku baron de Montesquieu ubolewał, że wielka liczba weneckich kobiet żyje i ubiera się jak księżniczki, bez żadnych innych źródło dochodu inne niż "ten ruch". Przez cały XVIII wiek, aż do upadku republiki przez Napoleona w 1797 r., prostytutki nadal miały zabronione spacerowania po Placu Świętego Marka, chodzenia do teatrów lub kasyn bez maski, życia lub podróżowania w procesji gondolą po Canale Grande, noszenia biżuterii lub w inny sposób zademonstrować swoje bogactwo drogimi mieszkaniami lub majątkiem, takim jak bogate meble. Chociaż zawód kurtyzany zdawał się zanikać po upadku Republiki Weneckiej (ponieważ kurtyzany nie mogły już polegać na patronacie i ochronie potężnych lokalnych szlachciców w celu pośredniczenia w regulacjach miasta), od zjednoczenia Włoch w 1860 do 1958 r. Weneckie burdele pozostały. otwarta i legalna zgodnie z prawem włoskim. Kiedy 20 września 1958 r. Republika Włoska oficjalnie zdelegalizowała burdele na mocy "prawa Merlina" (nazwanego tak na cześć Liny Merlin [1889-1979], socjalistycznej senator, która była sponsorem ustawy), około dziesięciu "domów zamkniętych" (case chiuse) lub "domy tolerancji" (case di tolleranza) wciąż funkcjonowały w mieście, obsługując klientelę od studentów, poborowych i marynarzy po elitę. Po 1958 roku niektóre z tych prostytutek przeniosły się do kilku tajnych burdeli w całym mieście, podczas gdy inne zdecydowały się przenieść do obszaru w pobliżu Placu Świętego Marka, zwanego Corte Contarina, który był związany z wenecką prostytucją od co najmniej XVI wieku i gdzie nadal pracowali publicznie jako przechodnie aż do lat 70. XX wieku. Obecnie lokalny handel seksualny jest praktykowany głównie przez osoby niebędące Włochami i odbywa się głównie na kontynencie, co ułatwia dostępność samochodów.
WIĘZIENIE.W obecnym systemie kryminalizacji w Stanach Zjednoczonych spędzanie czasu w więzieniu jest częstym zjawiskiem dla wielu prostytutek. Prostytucja, zarówno nagabywanie, jak i zdobywanie jest przestępstwem w większości stanów, z pewnymi częściami Nevady będącymi godnymi uwagi wyjątkami. W wielu stanach istnieją przepisy umożliwiające wniesienie oskarżenia o prostytucję wobec "recydywistów" lub osób zakażonych wirusem HIV, które nadal angażują się w prostytucję. Skazanie za przestępstwo zazwyczaj kończy się więzieniem, w przeciwieństwie do kary więzienia. Czterdzieści osiem z pięćdziesięciu stanów nie zezwala na głosowanie przestępcom odbywającym karę pozbawienia wolności, aw czternastu stanach istnieją przepisy, które uniemożliwiają głosowanie nawet tym, którzy odbyli już wyroki. Jednak w więzieniu większość osób zajmujących się prostytucją nie miała z nią wcześniejszego doświadczenia na zewnątrz. Pomimo rozpowszechnienia prostytucji w więzieniach, niewiele napisano na ten temat; Czynniki zachęcające i przyciągające do prostytucji w więzieniach różnią się w decydujący sposób od tych w całym społeczeństwie. Wśród osadzonych płci męskiej prostytucja w zakładzie karnym dotyczy przede wszystkim dwunastu osadzonych i jest ważnym elementem zarówno wewnętrznej gospodarki czarnorynkowej, jak i toczącej się walki o władzę wśród osadzonych. W więzieniach dla kobiet prostytucja jest bardziej prawdopodobna między strażnikami a więźniami, gdzie ci drudzy będą wymieniać seks na kontrabandę lub dodatkowe przywileje od tych pierwszych. Prostytucja w więzieniach często wynika z ograniczonego dostępu do konwencjonalnych form wyrażania seksualności lub z potrzeby lub chęci uczestniczenia w więziennej gospodarce czarnorynkowej. Często więzienna prostytucja jest daleka od dobrowolności i jest powiązana z powszechnymi zjawiskami gwałtów w więzieniach i przemocy gangów. Więźniowie postrzegani jako słabi lub bezbronni - często młodzi, niestosujący przemocy, homoseksualni lub transseksualni, przestępcy po raz pierwszy - są "odbierani" przez starszego lub silniejszego więźnia lub strażnika. W zamian za ochronę lub poprzez przymus dominujący więzień, nazywany czasem "tatusiem" lub "bandytą", zmusi swojego zależnego "punka" do prostytucji więziennej. Na przykład więźniowie transpłciowi angażują się w prostytucję zarówno jako mechanizm samoobrony, jak i sposób na zdobycie trudno dostępnych przedmiotów, takich jak makijaż, biżuteria, narkotyki i papierosy. Udostępnianie się jako partnerzy seksualni, a nie przedmioty do wzięcia, jest często jedynym sposobem na ucieczkę od brutalności więziennego gwałtu.
WILDE, OSCAR (1854-1900). Anglo-irlandzki pisarz Oscar Wilde był znany jako autor, dramaturg, poeta, esteta i dowcip, a także niesławny jako dekadencki "sodomita" skazany za "rażącą nieprzyzwoitość". " Syn wybitnego irlandzkiego chirurga i matki literatki, Wilde objął Ruch Estetyczny na Uniwersytecie Oksfordzkim, który zwiastował "sztukę dla sztuki", etos, który później przyczynił się do jego tragicznego upadku, ponieważ wykluczył względy moralne z produkcji "sztuki. " Chociaż Wilde ożenił się i miał dwoje dzieci ze swoją żoną Constance, wielką pasją jego życia był lord Alfred "Bosie" Douglas, którego ojciec, markiz Queensbury, oskarżył Wilde'a o "udawanie [jako] Somdomity [sic]" i korumpowanie jego syna, młodszego o 16 lat od Wilde'a. Zachęcony przez Bosiego Wilde niemądrze wniósł oskarżenie o zniesławienie pogardzanego ojca swojej kochanki za fałszywe zarzuty. Queensbury nie został skazany, ale Wilde tak. Zeznania Queensbury przeciwko Wilde'owi doprowadziły do oskarżenia go o rażącą nieprzyzwoitość.
Wilde został przesłuchany w sprawie jego skojarzeń literackich i kontrowersyjnej homoerotycznej powieści The Picture of Dorian Gray (1891), która została sprowadzona w celu udowodnienia "sodomitycznych" tendencji Wilde'a, którym Wilde zaprzeczył. Skazanie Wilde'a zostało zapewnione dzięki jego faktycznym stosunkom z mnóstwem młodszych mężczyzn, chociaż upierał się, że jego kolacje, pobyty w hotelach i zagraniczne wyjazdy z nimi były jedynie platonicznymi "przyjazniami" i nie uprawiał z nimi seksu ani nie płacił im za przysługi seksualne. Zeznania tych mężczyzn - z których przynajmniej jeden szantażował Wilde'a z powodu jego namiętnych listów do Bosiego - oraz zeznania pracowników różnych hoteli, którzy twierdzili, że byli świadkami wielu przydziałów Wilde'a, były bardziej przekonujące niż gwałtowne zaprzeczenia Wilde'a. Jak na ironię, to Bosie przedstawił Wilde'a innym młodym mężczyznom, którzy byli już "skorumpowani" i którzy prostytuowali się za niewielką sumę pieniędzy i doskonały posiłek. Wilde spędził
dwa lata w więzieniu, a jego reputacja została zniszczona, a następnie zmarł na załamanym, zubożałym wygnaniu w Paryżu. Ten niepokój dotyczący starszych arystokratów korumpujących młodzież z niższych klas nabrał rozpędu w 1889 r. Wraz z tak zwanym skandalem na Cleveland Street , który, jak się uważa, podsycił ściganie Wilde'a. Skandal dotyczył ujawnienia męskiego burdelu na West Endzie, który był pełen "chłopców do wynajęcia" lub "malowanych chłopców" i patronowany przez wielu wybitnych arystokratów i utytułowanych mężczyzn, w tym rzekomo księcia Alberta Victora, drugiego w kolejce do tronu.
WOJERYZM Wojeryzm lub "podglądający tomizm" to forma parafilii (miłość wykraczająca poza "normalność") lub skopofilia (miłość do patrzenia). Podglądacz uzyskuje podniecenie seksualne i satysfakcję, obserwując akty seksualne lub narządy płciowe osób bez ich wiedzy i zgody. Na poziomie ogólnym istoty ludzkie mają skłonność do podglądania i są podniecone seksualnie przez nagie ciało, a uwodzenie wzrokowe poprzedza większość czynności seksualnych. Prostytutki i inne osoby świadczące usługi seksualne, być może zwłaszcza striptizerki, mogą napotkać w swoim życiu zawodowym podglądaczy, ludzi, którzy chcą oglądać kobiety rozbierane lub masturbujące się. Kliniczne podglądactwo może przejawiać się w zachowaniach ekshibicjonistycznych (np. masturbacja na plaży podczas oglądania nagich kąpiących się). Aby zostać uznanym za możliwy do zdiagnozowania, fantazje, impulsy lub zachowania muszą powodować znaczny niepokój u osoby lub zakłócać jej codzienne funkcjonowanie. Kryteriami diagnostycznymi podglądactwa są nawracające popędy seksualne, fantazje i zachowania związane z obserwacją nieświadomej i niewyrażającej zgody osoby, która jest naga, rozbiera się lub jest zaangażowana w aktywność seksualną. Etiologia tego zaburzenia seksualnego była różnie wyjaśniana przez psychoanalityków jako wynikająca z traumy z dzieciństwa (np. Wykorzystywania seksualnego) lub innych doświadczeń z dzieciństwa. Leczenie zazwyczaj obejmuje psychoterapię mającą na celu odkrycie i przepracowanie podstawowej przyczyny zachowania. Termin "podglądacz" wywodzi się z historii Lady Godivy, która w 1040 r. przejechała nago przez Coventry w Anglii, aby zaprotestować przeciwko podatkowi nałożonemu przez jej męża. Mieszkańcom Coventry polecono pozostać w domach z zamkniętymi oknami; jednak jeden człowiek przeciwstawił się rozkazowi i za karę został oślepiony i napiętnowany przydomkiem "Podglądacz". Akt podglądania okien był historycznie ścigany jako przestępstwo zakłócania porządku lub zakłócania spokoju. Obecnie kryminalizacja naruszenia prywatności jest mocno ugruntowana w wielu stanowych kodeksach karnych, które zaliczają je do szerokiej gamy przestępstw: wtargnięcie, tajne podglądanie, podsłuchiwanie, nieprzyzwoite lub niezgodne z prawem oglądanie lub fotografowanie oraz naruszenie prywatności, a także nieautoryzowane nagrywanie wideo . Męskie spojrzenie na kobiece (lub męskie) ciało zawsze było motorem napędowym prostytucji, jeśli nie we wszystkich rodzajach aktywności seksualnej; było to na przykład kluczowe w historii Zuzanny i Starszych oraz w starotestamentowej historii króla Dawida, który został doprowadzony do cudzołóstwa i morderstwa po obejrzeniu Batszeby w jej kąpieli. Peep show i striptiz wykorzystują pragnienie klientów (głównie mężczyzn) do poddania ciała (kobiety) ich fantazjom seksualnym za pomocą siły spojrzenia. Podglądanie w branży seksualnej wykracza poza spojrzenie w klubach ze striptizem, a prostytutki są czasami wynajmowane nie do seksu, ale do innych usług, w tym do oglądania przez podglądaczy. W takim przypadku podglądacz może lubić patrzeć, jak prostytutka rozbiera się lub masturbuje. Dzięki rewolucji technologicznej podglądactwo staje się coraz bardziej rozpowszechnione: telefony komórkowe z wbudowanymi kamerami były używane do szpiegowania kobiet rozbierających się w domach towarowych lub pływających, a kamery można ukryć wszędzie, od okularów przeciwsłonecznych po szatnie. Nadzór wideo w miejscach publicznych (parkingi, sklepy, szkoły) staje się coraz bardziej powszechny, a eksperci ds. prywatności i ustawodawcy dopiero niedawno rozpoczęli debatę na ten temat. Filmy takie jak Mr. Hire (1989) i Sliver (1993) poruszyły kwestię podglądactwa, podgrzewając debatę na temat prywatności w epoce mediów, a szpiegowanie sąsiadów za pomocą kamer dopiero niedawno zostało zakazane. Film Peeping Tom (1962) obnaża podglądacze dno kina, badając niespokojne związki między przemocą, seksem i potrzebą spojrzenia. Strony internetowe z pornografią, obrazy erotyczne i czasopisma wykorzystują powszechny ludzki popęd do podniecenia poprzez obserwowanie innych zaangażowanych w aktywność seksualną, przyczyniając się w ten sposób do utowarowienia (kobiecego) ciała poprzez (męskie) spojrzenie.
WOLNA MIŁOŚĆ. Termin "wolna miłość" został po raz pierwszy użyty w Stanach Zjednoczonych przez pisarza Henry'ego Davida Thoreau w 1842 roku w wierszu wychwalającym duchową wolność. Wolna miłość istniałaby w idealnym świecie i była wybitną wartością w wyobraźni filozofów i poetów, reformatorów społecznych i radykalnych polityków. Stephen Pearl Andrews i Josiah Warren przyjęli pomysł założenia Modern Times, społeczności na Long Island w stanie Nowy Jork w 1851 roku. na arenie publicznej około 1852 roku jako ruch społeczny w Stanach Zjednoczonych po opublikowaniu książki "Miłość kontra małżeństwo" Marksa Edgewortha Lazarusa. Miał nadzieję zorganizować Pantarchię, korpus eksperymentatorów wolnej miłości i działaczy społecznych, którzy odrodziliby rasę ludzką poprzez "hodowlę na podstawie naukowej". Szereg eksperymentów społecznych rozpoczęli Robert Owen, John Humphrey Noyes, amerykańscy zwolennicy Charlesa Fouriera i transcendentaliści. Ruch trwał do około 1910 roku. Termin ten miał różne znaczenia, od zaangażowanej monogamii bez małżeństwa, przez monogamię seryjną, po bezpłciowe związki heteroseksualne lub jakikolwiek związek miłosny między dwojgiem ludzi, który nie jest kontrolowany przez kościół ani państwo. Wolna miłość była kojarzona z marksizmem, anarchizmem i francuskim socjalizmem. Zalecano to
jako alternatywę dla restrykcyjnych więzi pozbawionych miłości małżeństw, które zostały zawarte z powodów ekonomicznych i społecznych. Thomas i Mary Gove Nichols wierzyli, że mężczyźni i kobiety powinni zachować indywidualną suwerenność i jednoczyć się tylko wtedy, gdy są wzajemnie atrakcyjni i kompatybilni. Wiele feministek z pasją wypowiadało się o moralności wolnej miłości i o tym, jak ekonomiczny układ małżeństwa zmusza do wejścia w związek pozbawiony miłości. Nazwiska najbardziej kojarzone z wolną miłością to Alexandra Kollontai (1873-1952), Margaret Sanger (1879-1966), Victoria Woodhull (1838-1927) i Emma Goldman (1869-1940). Jednak wielu innych liberalnych i postępowych pisarzy, myślicieli, polityków i artystów posuwało się naprzód w tej sprawie. Frances Wright (1795-1852) uważała, że małżeństwo to niewola i dodała kolejny termin, "tymczasową miłość". Wygłaszała wykłady i redagowała Free Enquirer, szokującą i wyraźnie niespotykaną działalność dla kobiety w jej okresie historii. Próbując obalić wiktoriańską moralność, która była restrykcyjna do tego stopnia, że była patologiczna, koncepcja wolnej miłości oferowała alternatywy, często interpretowane jako rozwiązłość, a nie wolność osobista. Ale ludzie, którzy to promowali, szczegółowo wyjaśnili, w jaki sposób nie zachęca to do rozwiązłości. Wyjaśnili, że w małżeństwie pozbawionym miłości mężczyźni szukaliby miłości u prostytutek, a prostytucja sama w sobie była rozwiązłym zachowaniem. Popierając wolną miłość, mężczyzna i kobieta swobodnie wybieraliby swoich partnerów i nie byli zmuszani do szukania miłości poza związkiem. Margaret Sanger (1879-1966), kobieta, która wprowadziła koncepcję antykoncepcji do społeczeństwa amerykańskiego, była oddana ideałowi wolnej miłości, ale jej mąż, Bill, nie mógł znieść idei, które go kształtowały. Według niego Greenwich Village (gdzie mieszkali) było otchłanią wolnej miłości, rozwiązłości i prostytucji pod płaszczykiem rewolucji. Victoria Woodhull, najbardziej znana jako pierwsza kobieta kandydująca na prezydenta USA, uosabiała dziewiętnastowieczną rebeliantkę z wyższym wykształceniem, która wzięła sprawy w swoje ręce. Uważała, że jeśli kobieta wdała się w akt seksualny bez miłości, to czynność ta stanowiła prostytucję, niezależnie od tego, czy była zamężna, czy nie. I podkreśliła, że podwójne standardy pozwalają mężczyźnie popełnić cudzołóstwo bez uszczerbku na jego reputacji, podczas gdy kobieta jego igraszek często trafia do więzienia. Ona, podobnie jak inne feministki, widziała rażące podobieństwa między małżeństwem a prostytucją, ponieważ obie obejmowały wymianę przysług seksualnych dla korzyści ekonomicznych. Chociaż nie aprobowała prostytucji, wierzyła, że gdyby została zalegalizowana, łatwiej byłoby kontrolować kiłę i rzeżączkę. Emma Goldman, podobnie jak Victoria Woodhull, chciała, aby kobiety mogły przeżywać stosunki seksualne dobrowolnie, a nie w wyniku więzi prawnej czy ekonomicznej. Pisała też o dobrowolnym macierzyństwie: "Niewiele dzieci w małżeństwie cieszy się opieką, opieką, oddaniem, jakie może obdarzyć wolne macierzyństwo". Obie radykalne feministki były głęboko uduchowione i postrzegały wolną miłość jako ważny moralny postęp w stosunku do pasożytnictwa i zależności, jakie małżeństwo narzuciło kobietom, oraz obowiązków ekonomicznych, które były wymagane od mężczyzn. Kiedy pigułka antykoncepcyjna stała się dostępna na początku lat 60. i druga fala feminizmu przetoczyła się przez Stany Zjednoczone, wiele utopijnych idei zostało ożywionych. Te same marksistowskie argumenty o roli kobiety były używane jako uzasadnienie niezależności pozamałżeńskiej, ale wolna miłość miała inne znaczenie. "Uprawiaj miłość, nie wojnę" stało się hasłem młodości, a seks rekreacyjny charakteryzował zachowania przedmałżeńskie. Idea zaangażowania straciła na znaczeniu, a wolna miłość zaczęła oznaczać, że kobieta może swobodnie angażować się w związki seksualne, niezależnie od tego, jak długo one trwały i ile wybrała. Ponownie ustanowiono społeczności, których wspólną wartością była wolna miłość, i znowu te społeczności nie przetrwały zbyt długo. Prostytucja spadła, prawdopodobnie bardziej, ponieważ kobiety miały swobodę wchodzenia w tymczasowe stosunki seksualne (tak jak wcześniej mężczyźni), a mniej w wyniku egzekwowania prawa lub reform. Po prostu nie było już potrzeby, aby mężczyźni płacili za bezosobowy seks, kiedy istniała swobodna i egalitarna wymiana wzajemnie atrakcyjnych kohort.
WOODHULL, VICTORIA (1838-1927). Victoria Woodhull była nieustraszoną aktywistką feministyczną, która wypowiadała się przeciwko hipokryzji XIX-wiecznego podejścia do seksualności. Urodzona na pograniczu Ohio, Victoria rzadko chodziła do szkoły, podróżując z rodziną, by sprzedawać wątpliwe leki. W wieku 15 lat wyszła za mąż za lekarza alkoholika, Canninga Woodhulla; później jej córka Zula została jej towarzyszką na całe życie. Victoria ponownie połączyła się ze swoją siostrą Tennessee Celeste (1845-1923), kiedy Canning porzucił rodzinę, tworząc gospodarstwo domowe kierowane przez kobiety, które zgorszyło Środkowy Zachód. Nowy kochanek Woodhulla, pułkownik J.H. Blood, zapoznał siostry z wieloma intelektualnymi szaleństwami stulecia. Rodzina przeniosła się na Manhattan, gdzie Woodhull i "Tennie C." przekonał milionera do sfinansowania ich firmy maklerskiej z Wall Street. W kwietniu 1870 roku Woodhull ogłosiła swoją kandydaturę na prezydenta Stanów Zjednoczonych, mimo że kobiety nie miały prawa głosu. potępienie przez Woodhulla podwójnych standardów seksualnych, które karały kobiety, ale nie mężczyzn, ponieważ przyjmowanie wielu kochanków ugruntowało jej rozgłos, gdy Canning dołączył do jej prawdopodobnie poligamicznego gospodarstwa domowego. W Woodhull & Claflin′s Weekly, wydawanym w latach 1870-1876, siostry opowiadały się za wolną miłością, zalegalizowaniem prostytucji, spirytyzmem i reformą ubioru, zwłaszcza za porzuceniem gorsetów. Kiedy słynny brooklyński pastor nazwał je "dwoma prostytutkami", Tygodnik zemścił się, publikując szczegółowy opis jego cudzołożnego romansu z parafianinem. Rząd federalny powołał się na nowe prawo Comstocka, skazując Victorię Woodhull na więzienie za rozpowszechnianie "obscenicznych" materiałów. Bronione przez wiodącego kongresmena siostry wygrały sprawę o wolność słowa. Woodhull i Tennessee Caflin wyemigrowali do Anglii w 1877 roku, każdy poślubiając bogatych mężczyzn z towarzystwa. Victoria Woodhull i Zula Woodhull były później zwolennikami kontroli urodzeń.
WPĘDZENIE W PULAPKĘ. Wpędzenie w pułapkę to nakłanianie przez policję lub jej agenta do zrobienia czegoś, czego dana osoba inaczej by nie zrobiła. Jest bardzo niewiele przypadków, w których afirmatywna obrona złapania w pułapkę będzie skuteczna w przypadkach prostytucji. Po pierwsze, schwytanie jest twierdzącą obroną, która przyznaje, że oskarżony popełnił dany czyn, ale stanowi usprawiedliwienie, dążąc do przeniesienia winy z pozwanego na osobę trzecią. W pułapce ta osoba trzecia jest funkcjonariuszem organów ścigania. Obrona w pułapkę może być podniesiona tylko na rozprawie. Aby ustalić skuteczne roszczenie o przymus, pozwany musi udowodnić, że został nakłoniony lub zachęcony do popełnienia tego czynu przez urzędnika państwowego. Trudno to wykazać w przypadkach prostytucji, w których osoby świadczące usługi seksualne były wielokrotnie aresztowane lub skazywane za przestępstwa związane z prostytucją; gdzie, pracując w przestrzeni prywatnej, publicznie reklamują swoje usługi, aby przyciągnąć nowych
klientów; lub zaangażowali się w seks w przeszłości, gdzie pula potencjalnych świadków może być dostępna, aby poświadczyć ich przestępczy styl życia. To pozostawia obronę w pułapkę dostępną tylko dla aresztowanych po raz pierwszy lub przestępców, którzy nie prezentowali się publicznie jako prostytutki, którzy nie zamierzają kontynuować usług seksualnych i którzy nie angażowaliby się w takie działania, gdyby nie aktywna zachęta lub nakłanianie przez funkcjonariusza organów ścigania.
WSPOMNIENIA Wśród autobiografii i wspomnień o prostytucji od razu przychodzą na myśl pewne teksty, takie jak The Happy Hooker Xaviery Hollander (z Robinem Moore′em i Yvonne Dunleavy), która po raz pierwszy ukazała się w 1972 roku i została przedrukowana w 2002 roku Szczera w swoim przedstawieniu życia prostytutki i kierownika burdelu, zwłaszcza jak na tamte czasy, książka sprzedała się w 15 milionach egzemplarzy na całym świecie w oryginalnym wydaniu. Inne popularne przykłady pisarstwa autobiograficznego to Praca Dolores French: Moje życie jako prostytutka (1988). French wyjaśnia, dlaczego w wieku dwudziestu kilku lat po raz pierwszy zdecydowała się zaangażować w prostytucję, pracując zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak iw Puerto Rico. Po zwróceniu uwagi na to, co wielu uważało za lubieżną opowieść, następnie opowiadała się za prawami prostytutek i konsultowała się z organizacjami takimi jak Centers for Disease Control i National Task Force on Prostitution. Kiedy Rick Whitaker opublikował książkę Assuming the Position: A Memoir of Hustling w 1999 roku, pojawił się w National Public Radio i innych serwisach o szerokim zasięgu. Wcześniejsze pisma o osobistych doświadczeniach z prostytucją to Come into My Parlor (1934) Charlesa Washburna, Sister of the Road: The Autobiography of Boxcar Bertha (1937) Bena Reitmana oraz prezentacja Marjorie Smith opowiadań jednej kobiety, znanej jako O. W. , w tekstach takich jak No Bed of Roses (1930) i Boże zmiłuj się nade mną (1931). W ostatnich latach rozwój Internetu stworzył nowe forum autobiograficznej ekspresji za pośrednictwem osobistych stron internetowych i blogów. Często te, które koncentrują się na prostytucji, pojawiają się z podniecającymi, przyciągającymi uwagę nazwami, takimi jak Wyznania dziewczyny na telefon lub Życie jako męski oszust, a wiele z nich często znika lub kończy się starym postem. Istnieje wiele powodów, dla których autorzy tworzą takie teksty. Czasami narracje mają ostrzegać, ostrzegać czytelników przed niebezpieczeństwami związanymi z prostytucją. Niektórzy pisarze tworzą swoje narracje, aby zaspokoić apetyt publiczności na historie o seksie i przyjemności; nawet jeśli ludzie twierdzą, że nigdy nie chcieliby być kanciarzem lub prostytutką ani zatrudnić ich, mogą zapłacić pieniądze, aby o tym przeczytać. Inne teksty funkcjonują po prostu jako dokumentalne dowody czynów, które pozostają ukryte w szerszej kulturze. Mimo to za każdym razem, gdy czytelnicy napotykają wspomnienia prostytucji w jakiejkolwiek formie cyfrowej lub tekstowej, autentyczność dzieła jest nieznana.
WUORNOS, AILEEN (1959-2002). Nazywana "Damą Śmierci", Aileen Wuornos została oskarżona o zabicie siedmiu mężczyzn, kiedy pracowała jako prostytutka w latach 1989 i 1990. Jest znana jako jedna z pierwsze seryjne morderczynie w Stanach Zjednoczonych. Spośród siedmiu morderstw, o popełnienie których była podejrzana, Wuornos została skazana i skazana na karę śmierci na 6. Jej początkowa obrona opierała się na założeniu, że działała w samoobronie, chroniąc się przed gwałtem i sodomią. Później się wycofała. Według Wuornos oddanie jej lesbijskiej kochance Tyrii Moore doprowadziło ją do zabijania, aby zarobić pieniądze, aby mogli dalej żyć. Aileen, znana również jako Lee, rozpoczęła życie w Michigan, porzucona przez matkę i pozostawiona pod opieką dziadków. Jej ojciec był skazanym za molestowanie dzieci, który popełnił samobójstwo w więzieniu. Będąc w ciąży w wieku 14 lat, Wuornos oddała swoje dziecko i rozpoczęła karierę jako prostytutka. Uważano, że Wuornos cierpiała na zaburzenie osobowości typu borderline w wyniku zaniedbania i wykorzystywania, z jakim spotkała się jako dziecko z rąk dziadków i mieszkańców miasta. Podczas procesu Arlene Pralle adoptowała Wuornos, twierdząc, że otrzymała wiadomość od Boga. Historia Wuorno została sfilmowana w trzech filmach. Pierwsza, Aileen Wuornos - The Selling of a Serial Killer, szczegółowo opisuje jej proces apelacyjny i zawiera wywiady przeprowadzone przez dokumentalistę Nicka Broomfielda, który również nakręcił o niej drugi film. Po nich pojawiła się hollywoodzka wersja zatytułowana Monster (2003), z Charlize Theron jako Wuornos, za którą Theron zdobył Oscara.
WZIERNIK Wziernik, urządzenie służące do rozszerzania pochwy w celu obejrzenia szyjki macicy, ścian pochwy i innych tkanek, było używane w starożytności przez Galena i Soranusa i było znane Pawłowi z Eginy. Ich pisma nie były dostępne w Europie w tłumaczeniu aż do XIX wieku. W 1801 r. Joseph Recamier (1774-1852) próbował przywrócić we Francji użycie wziernika. Jego instrumentem była cienka rurka, ale pomimo możliwości wizualizacji chorych tkanek, spotkała się z krytyką i kontrowersjami. Dwa problemy związane z używaniem wziernika dotyczyły ówczesnych obyczajów społecznych. Jednym z nich był fakt, że mężczyźni patrzyli na ciała kobiet, a w szczególności na ich genitalia. Po drugie, każdy instrument lub urządzenie włożone do pochwy było rzekomo nieprzyzwoite i naruszało honor kobiety. Było to szczególnie istotne, jeśli kobieta była dziewicą. Wierzono, że po wprowadzeniu wziernika rozbudzą się uczucia erotyczne i niekontrolowane popędy zdominują odtąd życie kobiety. Może pragnąć powtarzających się wkładek wziernika i uzależnić się. Podczas wojen napoleońskich choroby weneryczne powodowały więcej zachorowań niż obrażenia bojowe. Prostytutki były pierwszą grupą, której celem było sprawdzenie rozprzestrzeniania się wirusa. Chociaż prostytutki były już rzekomo nieprzyzwoite, one również cierpiały z powodu obelg tej technologii ginekologicznej. Używanie wziernika na tych prostytutkach stało się kwestią polityczną do tego stopnia, że wziernik zaczęto nazywać "narzędziem gwałtu". "Moralność" była silniejsza niż nauka w słownictwie wielu lekarzy. W połowie XIX wieku Charles Meigs, profesor medycyny w Jefferson Medical College w Filadelfii, nawoływał do "powściągliwości" w używaniu wziernika. Według Meigsa głównym obowiązkiem lekarza było zachowanie moralnej struktury społeczeństwa. Miało być ścisłe ograniczenie używania wziernika, tak jakby samo w sobie powodowało jakąś chorobę. Powstały apokryficzne historie, w których lekarze byli oskarżani o wskakiwanie do łóżka z badanymi kobietami lub robienie z pochwy "chińskiego sklepu z najwyższej półki". Powstał gatunek humoru dotyczący "speculumizerów", z publicznym teatrem naśladującym użycie wziernika. Do 1830 roku wziernik pochwy zyskał popularność we Francji, a prostytutki były badane pod kątem infekcji wenerycznych i odpowiednio leczone. Nie było jeszcze penicyliny, a prostytutki irytowały drażniącymi chemikaliami i uszkadzały dużą powierzchnię pochwy. Aby zobaczyć zmiany weneryczne, konieczny był wziernik. Angielski lekarz Fleetwood Churchill krótko wspomniał o wzierniku w swoim wydaniu tekstu z 1835 r., Ale w 1844 r. Stwierdził, że chociaż był to cenny instrument, uważał, że był używany niewłaściwie i niepotrzebnie. J. Marion Sims (1813-1883) to amerykański lekarz najczęściej kojarzony z wykorzystaniem wziernika w chirurgii położniczo-ginekologicznej. Kiedy rozpoczął praktykę położniczą w Alabamie istniały silne przekonania dotyczące lekarzy płci męskiej leczących kobiety. Tych, którzy to zrobili, nauczono nie patrzeć na genitalia kobiety, ale używać dotyku: dobry lekarz musi tylko mieć uspokajający sposób bycia i poznawać ciało dotykiem. Pojawiły się już kontrowersje dotyczące kleszczy położniczych, nowej technologii nieużywanej lub akceptowanej przez położne, które były tradycyjnymi dostawcami opieki zdrowotnej dla kobiet. Sims wierzył w użycie kleszczy i niedawno asystował przy porodzie, podczas którego kobieta rodziła przez 72 godziny, a główka dziecka zaklinowała się w jej miednicy. Sims urodziła dziecko, ale u kobiety rozwinęła się infekcja oraz nietrzymanie moczu i kału. Czasami, zwłaszcza po trudnym porodzie, między przednią ścianą pochwy a otaczającymi tkankami doszło do rozdarcia, w wyniku czego powstała przetoka pęcherzowo-pochwowa. Powikłania te były dla kobiety zarówno bolesne, jak i krępujące. Kiedy już się pojawiły, były nieuleczalne. Sims został wezwany z powrotem, aby zobaczyć się z nową matką i po zbadaniu nie był w stanie zajrzeć daleko w kanał rodny. Sięgnął po łyżkę i zgiął ją, ciągnąc w dół tylną część kanału pochwy. Zgiął kolejną łyżkę i podciągnął, odsłaniając cały kanał aż do szyjki macicy. Był w stanie zobaczyć przetokę i za pomocą czegoś, co nazwał "srebrnymi szwami", zaszył zranione łzy. Jego imieniem nazwano zarówno pozycję kolanowo-klatkową używaną do ustawiania kobiety, jak i wziernik. Ten pierwszy przypadek z 1846 r., choć skomplikowany, utorował drogę do akceptacji wziernika w chirurgii ginekologicznej. Kiedy William Acton (1813-1875) próbował wprowadzić wziernik do ogólnej praktyki ginekologicznej w Anglii w latach pięćdziesiątych XIX wieku, spotkał się z ostrą krytyką ze strony kolegów. Badanie przez wziernik było postrzegane przez pacjentów i lekarzy jako akt podglądactwa i poniżający, zadający pacjentce ból psychiczny i fizyczny. Marshall Hall, fizjolog, napisał artykuł w Lancet, ostrzegając czytelników, że wziernik może zniszczyć delikatność i czystość kobiety oraz przytępić dziewiczą skromność. W 1864 roku uchwalono pierwszą ustawę o chorobach zakaźnych. Podjęto próbę ustanowienia przepisów dotyczących rozprzestrzeniania się kiły, zezwalając funkcjonariuszowi organów ścigania w cywilu na zatrzymanie i aresztowanie kobiety, zatrzymanie jej na noc i poddanie jej badaniu przez wziernik. Dwie kolejne ustawy zostały uchwalone w 1866 i 1869 r. Publicznie nie wyrażano oburzenia aż do lat 70. XIX wieku, kiedy odbywały się emocjonalne spotkania, aby pokazać konsekwencje dla ogółu społeczeństwa. Mówcy pokazywali wziernik pochwy, machając nim, gestykulując w kierunku zachwyconej publiczności. Josephine Butler (1828-1906) była feministką, która podniosła świadomość na temat niesprawiedliwości ustaw o chorobach zakaźnych. Zorganizowała Narodowe Stowarzyszenie Pań na rzecz uchylenia ustaw. Chociaż rząd desperacko próbował powstrzymać rozprzestrzenianie się kiły, to kobiety, a nie mężczyźni, były poddawane badaniom przez funkcjonariuszy organów ścigania. Każda kobieta mogła zostać zatrzymana i poddana badaniu przez wziernik. Kiedy aresztowano zbyt wiele nieprostytutek i zmuszono ich do poddania się badaniu wewnętrznemu, reformatorzy podjęli działania i w 1886 r. Powtórzono Akty. Używanie wzierników i ustawy o chorobach zakaźnych miały przypadkowy korzystny aspekt. Gdy kobieca opieka zdrowotna stała się bardziej medykalizowana i mniej tradycyjna i zorientowana na ludowość, kobiety utraciły samoświadomość, którą ich przodkowie przekazywali z pokolenia na pokolenie. Skupiając uwagę na tej nowej technologii lub "narzędziu gwałtu", kobiety nie mogły zignorować potrzeby poznania własnego ciała i nie mogły pozostawić wszystkiego lekarzowi. Chociaż lekarze ubolewali nad faktem, że pacjentki mówiły o macicy i narządach macicy ze znajomością, która wcześniej była nieznana, pewna doza samoświadomości dała wielu kobietom swobodę działania, której bardzo potrzebowały.