Babbitt: satyryczna powieść Sinclaira Lewisa z 1922 r. O biznesmenie ze Środkowego Zachodu, mającym obsesję na punkcie handlu, klubów i wartości materialnych. "Babbittry" zaczął oznaczać typ środkowoamerykańskiej niewinności pozbawionej kultury.
Babel, Isaak Emmanuilovich (1894-1940): rosyjski pisarz. Urodzony w Odessie, był zagorzałym zwolennikiem rewolucji i walczył z kawalerią Budyennego w polskiej kampanii 1921-22, co zainspirowało Czerwoną Kawalerię (1926). Inne jego prace to Historie z Odessy (1924), przedstawiające życie Żydów z Odessy.
Babrius (żył w II wieku naszej ery): pisarz najstarszego istniejącego zbioru bajek, napisanych w języku greckim. Chociaż niewiele o nim wiadomo, prawdopodobnie był Rzymianinem i mieszkał w Syrii, gdzie jego historie po raz pierwszy zyskały popularność. W 1842 r. Rękopis jego bajek został odkryty w klasztorze na górze Athos w Grecji. Było 123 bajki, ułożone alfabetycznie, ale kończące się na literze O. Są to standardowe historie, głównie o zwierzętach, związane z Ezopem.
Bacchelli, Riccardo (1891-1985): włoski prozaik i krytyk literacki. Napisał dwie powieści historyczne, niezwykłe ze względu na bogactwo szczegółów, humor i skończony styl: Il diavolo al Pontelungo / Diabeł na długim moście (1927) i Il mulino del Po / Młyn na Po (1938-40). . Obie toczą się w XIX wieku. Pierwsza dotyczy grupy socjalistycznej; ta ostatnia, trzytomowa powieść o epickich wymiarach, przeciwstawiona jest Risorgimento (włoskiemu ruchowi jednoczącemu).
Bacchylides (żył na początku V wieku pne): grecki poeta liryczny, urodzony w Iulis na wyspie Ceos. Był bratankiem Simonidesa i przez pewien czas mieszkał ze swoim wujem i Pindarem na dworze Hierona I w Syrakuzach. O jego poezji nic nie wiadomo aż do odkrycia w 1896 roku w Oxyrhynchus papirusu zawierającego 14 odów i sześć dytyrambów (hymny chóralne).
Bacon, Delia Salter (1811-1859): amerykańska autorka i wykładowca. Jej wykłady i dramatyczne lektury uzyskały status przedstawień publicznych. Poświęciła swoje ostatnie lata na walkę o autorstwo dramatów Williama Szekspira autorstwa Francisa Bacona, teorię, którą Nigel Hawthorne pomógł jej opublikować.
Bacon, Robert (zm. 1248): angielski pisarz i mnich. Był bratem lub wujem naukowca Rogera Bacona. Wśród jego dzieł są Liber in sententias Petri Lombardi i Sectiones ordinariae.
Bacona Teoria: twierdzenie, że sztuki Szekspira zostały w rzeczywistości napisane przez elżbietańskiego pisarza i męża stanu Francisa Bacona. Teoria ta została po raz pierwszy zasugerowana przez amerykańskiego dyplomaty Josepha C. Harta w jego książce Romance of Yachting (1848) i rozwinięta przez amerykańską pisarkę Delię Bacon w The Philosophy of the Plays of Shakespeare Unfolded (1857). Teoria Bacona nie jest traktowana poważnie przez uczonych, ponieważ istnieje wiele dowodów na powiązanie Szekspira ze sztukami. Podstawowym argumentem przemawiającym za teorią Bacona jest to, że zwykły aktor (Szekspir), którego formalne wykształcenie nie wykraczało poza poziom prowincjonalnego gimnazjum, nie byłby w stanie napisać sztuk obfitujących w odniesienia literackie, naukowe i filozoficzne. Niektórzy badacze twierdzą również, że znaleźli kody ujawniające autorstwo Bacona starannie ukryte w tekstach dramatów. Podobna teoria - zaakceptowana przez kilku czołowych pisarzy i myślicieli, w tym austriackiego psychoanalityka Zygmunta Freuda - głosi, że sztuki zostały napisane przez wiele współczesnych postaci, głównie arystokratów, którzy chcieli pozostać anonimowi, i kupione przez Szekspira, który przedstawił je pod własnym nazwiskiem.
Bacovia, George (1881-1957): pseudonim rumuńskiego poety Gheorghe Vasiliu. Plumb / Lead (1916), jego pierwszy tom wierszy, ukazuje wpływ symbolizmu. Melancholia i pesymizm charakteryzują twórczość Bacovii; tomy Scintei Galbene / Collected Poems (1926) i Bucati de noapte (1926) przywołują atmosferę wilgoci, deszczu i śniegu, gdzie rozkład jest zawsze obecny.
Badius Ascensius, Jodocus (1461/2-1535): znany również jako Josse Bade urodzony we Flamandzie francuski uczony i drukarz. W 1503 r. Otworzył wydawnictwo w Paryżu i przez następne 30 lat wydał ponad 800 książek, w tym wczesne prace holenderskiego uczonego Erazma. Jego doskonale zredagowane prace w języku greckim i łacińskim odegrały ważną rolę w rozwoju renesansowego humanizmu we Francji.
bad quartos: wczesne wydania dramatów Szekspira z niekompletnymi lub wysoce uszkodzonymi tekstami. Są to (z datami publikacji): Henryk VI, część II (1594), Henryk VI, część III (1595), Henryk V (1600), Romeo i Julia (1597), Hamlet (1603) i Wesołe kumoszki z Windsoru (1602). Były to pirackie wydania wydawane przez drukarzy, którzy używali obrzydliwych dokumentów (szkiców autorskich), podręczników (wydania z adnotacjami używanymi przez zespoły teatralne) lub wersje pisane stenograficznie podczas przedstawień. Standardowe wydania tych sztuk ukazały się w Pierwszym Folio z 1623 roku.
Baggesen, Jens Immanuel (1764-1826): duński poeta. Większość życia spędził za granicą i pisał zarówno po niemiecku, jak i po duńsku. Jego prace obejmują żywiołową i nieformalną książkę podróżniczą Labyrinthen / The Labyrinth 1792-93, a także satyryczną i liryczną poezję miłosną.
Bagnold, Enid (Algerine) (1889-1981): angielski powieściopisarz i dramaturg. Jej powieść National Velvet (1935), opowiadająca o dziewczynie, która wygrywa Grand National na koniu wygranym w loterii, została nakręcona w filmie w 1944 roku z udziałem Elizabeth Taylor. Jej najbardziej znaną sztuką był The Chalk Garden (1954).
Bagritsky, Eduard (1895-1934): pseudonim rosyjski poeta Eduard Dzyubin. Jeden z członków grupy konstruktywistów, opublikował heroiczny wiersz Lay About Opanas 1926 oraz zbiór wierszy The Victors 1932 i The Last Night 1932.
Bahr, Hermann (1863-1934): austriacki powieściopisarz, krytyk i dramaturg. Mając istotny wpływ na współczesne ruchy literackie, napisał Die Überwindung des Naturalismus (1891), zajmował się impresjonizmem i symbolizmem, aw 1914 napisał Expressionismus. Jego sztuki to Der Meister (1903) i Das Konzert (1909) oraz powieści Die Rahl (1908) i Himmelfahrt (1916).
Baïf, Jean Antoine de (1532-1589): francuski poeta urodzony w Wenecji. Jako członek grupy poetów Pléiade, zasłynął z zastosowania klasycznej prozodii do poezji francuskiej. Jego wiersze obejmują Les Amours (1552), Les Amours de Francine (1555), Oeuvres en rime (1572-73) i Mimes, enseignements et proverbes (1576).
Bailey, Philip James (1816-1902): angielski poeta. W 1839 roku opublikował swój wiersz Festus, wersję legendy Fausta. Kontynuował rewizję i powiększanie w kolejnych edycjach przez następne 50 lat. Jego późniejsze wiersze - The Angel World (1850), The Mystic (1855) i The Universal Hymn (1867) - były stosunkowo nieudane.
Baillie, Grizel (1665-1746): urodzony szkocki poeta Grizel Hume. Jej piosenki to "And werena my heart licht I wad dee". Była córką Covenanter Patrick Hume, 1.hrabiego Marchmont. W 1684 r. Zaopatrywała ojca w żywność, który ukrywał się w podziemiach kościoła w Polwarth, i towarzyszyła mu w ucieczce za granicę 1686-88. W 1692 roku poślubiła syna Roberta Bailliego z Jerviswood.
Baillie, Joanna (1762-1851): szkocki poeta i dramaturg. Jej cykl dramatów o mękach (1798-1836) został napisany z zapałem i podziwiany przez powieściopisarza Waltera Scotta. Jedną z nich była tragedia De Montfort, spopularyzowana dzięki aktorstwu Philipa Kemble'a i Sarah Siddons. Do najlepszych dzieł Baillie należą jej piosenki i ballady napisane w szkockim dialekcie.
Bainbridge, Beryl (1934-2010): angielska powieściopisarka. Jej pisarstwo ma dramatyczną oszczędność i tempo, jest bacznie obserwowane i przesiąknięte ironicznym czarnym humorem, a często dotyczy tragedii i komedii ludzkiego złudzeń. Bainbridge zdobył uznanie krytyków filmem The Dressmaker (1973), którego akcja rozgrywa się w wojennej Anglii. Birthday Boys (1991), Every Man for Himself (1996) i Master Georgie (1998) to powieści o historycznym realizmie, skupiające się odpowiednio na wyprawie R. F. Scotta na biegun południowy, zatonięciu Titanica i wojnie krymskiej. Każdy człowiek dla siebie zdobył nagrodę Whitbread Novel w 1996 roku, Master Georgie został nominowany do nagrody Bookera w 1998 roku, a według Queeney (2001) znalazł się na długiej liście do nagrody Bookera w 2001 roku. Inne prace Bainbridge'a to The Bottle Factory Outing (1974), Injury Time (1977) i An Awfully Big Adventure (1989).
bajka : gatunek opowieści magicznej, zwykle wywodzący się z folkloru. Zazwyczaj w europejskich bajkach biedny, odważny i zaradny bohater lub bohaterka przechodzi przez przygody testowe, by ostatecznie poszczęściło się. Opowieści germańskie zebrane przez braci Grimm zostały opowiedziane w wielu wariantach. Opowiadania Charlesa Perraulta to "Kopciuszek" i "Śpiąca królewna". Forma może być również dostosowana do bardziej indywidualnych celów moralnych i literackich, jak zrobił to duński pisarz Hans Christian Andersen.
Baker, Augusta Braxton (1911-1998): amerykańska bibliotekarka i gawędziarz. Baker była bibliotekarzem dziecięcym i specjalistą od opowiadania historii w Bibliotece Publicznej w Nowym Jorku i bibliotece publicznej w Trynidadzie. Jej liczne antologie powieści dziecięcych obejmują kilka o życiu Afroamerykanów.
Baker, George Pierce (1866-1935): amerykański nauczyciel i reżyser. Jako profesor dramatu na Harvardzie, jego kurs dramaturgii doprowadził do powstania wpływowego 47 Workshop. Wśród jego uczniów był Eugene O'Neill.
Baker, Nicholson (1957-): amerykański pisarz. Po jego pierwszej powieści, The Mezzanine (1988), pojawiły się Room Temperature (1990), Vox (1992) i The Fermata (1994). Jego powieści, często pornograficzne, wyróżniają się dbałością o szczegóły i brakiem fabuły, a częstymi tematami są seks i zabójstwa.
Baker, Ray Stannard (1870-1946): pisarz amerykański. Wśród jego licznych publikacji znajdują się Woodrow Wilson i World Settlement, a History of the Peace Conference (1922). Współredagował The Public Papers of Woodrow Wilson (1925-26), a jego ostatnie dwa tomy autoryzowanej biografii Wilsona (1927-39) otrzymały nagrodę Pulitzera. Pod pseudonimem David Grayson opublikował także zbiory esejów, w tym Adventures in Understanding (1925) i Adventures in Solitude (1931).
Balan: jeden z braci Balin i Balan.
Balassi, Bálint (1554-1594): węgierski poeta urodzony w Czechach. Po raz pierwszy stworzył w języku węgierskim poezję liryczną o wielkiej urodzie i świeżości, jak w A végek dicsérete / Pochwała marszów (1589). Większość życia Balassi spędził walcząc z okupującymi Turkami i sporami sądowymi o odzyskanie swoich majątków. Jego utwory, opatrzone różnymi oryginalnymi wersetami, traktują o miłości, Bogu i życiu wojskowym: jego wiersze obejmują cykl Julia (1587); wiersze Anny (1578); oraz Adj má csendességet / Grant Me Peace (1591).
Baldwin, James Arthur (1924-1987): amerykański pisarz i działacz na rzecz praw obywatelskich. Z żywą intensywnością przedstawił cierpienie i rozpacz Afroamerykanów we współczesnym społeczeństwie. Po swojej pierwszej powieści Go Tell It on the Mountain (1953), której akcja rozgrywa się w Harlemie i Giovanni's Room (1956), o homoseksualnym związku w Paryżu, jego pisarstwo stało się bardziej oburzone politycznie w Another Country (1962) i The Fire Next Time (1963), zbiór esejów. Urodzony w Harlemie w Nowym Jorku, nieślubny syn sługi, Baldwin przyjął imię swojego ojczyma. Wychowany w biedzie Baldwin ukończył szkołę średnią i po kilku źle płatnych posadach napisał recenzje książek i eseje do wielu czasopism. Przez dziesięć lat mieszkał w Europie, po czym wrócił do USA, gdzie zaangażował się w południowe ruchy desegregacji szkół. Inne prace obejmują jego sztukę Amen Corner (1955), autobiograficzne eseje Notes of a Native Son (1955) i powieść Just Above My Head (1979).
Baldwin, William (żył ok. 1560): angielski poeta. Redagował i współtworzył pierwsze wydanie Zwierciadła dla sędziów (1559), zbioru opowieści o upadku wybitnych ludzi, który wywarł duży wpływ w XVI wieku. Oddzielne dzieła obejmują Kantyki lub Ballady Salomona (1549) oraz popularny traktat prozy filozofii moralnej (1547).
Bale, John (1495-1563): angielski pisarz i duchowny. Jego król Jan stanowi łącznik między dramatem religijnym a historią z epoki elżbietańskiej; jest uważana za pierwszą angielską sztukę historyczną. Był także autorem wielu zjadliwie antykatolickich sztuk, które, jak się wydaje, napisał jako protestanckie odpowiedniki wciąż popularnych katolickich misteriów i dramatów moralnych.
Balin i Balan: dwaj bracia w Le Morte d'Arthur Thomasa Malory'ego około 1470 r. Podczas swoich przygód Balin spotyka swojego brata Balana; nie rozpoznają się nawzajem, nie walczą i oboje giną.
ballada: (łac. ballare 'to dance') gatunek literacki tradycyjnej poezji narracyjnej, rozpowszechniony w Europie i USA. Ballady są proste w metrum, czasami (jak w Rosji) bez regularnych wersów i rymów lub (jak w Danii) zależne od asonansu. Zaniepokojona jakimś silnie emocjonalnym wydarzeniem ballada jest w połowie drogi między poematem lirycznym a eposem. Większość angielskich ballad pochodzi z XV wieku, ale mogą opisywać wcześniejsze wydarzenia. Poeci zaangażowani w romantyzm, zarówno w Anglii, jak iw Niemczech, pozostawali pod silnym wpływem odrodzenia ballady, co widać na przykład w Lyrical Ballads (1798) angielskich poetów Wordswortha i Coleridge'a. Des Knaben Wunderhorn / The Boy's Magic Horn (1805-2008), zbiór redagowany przez niemieckich pisarzy Klemensa Brentano i Achima von Arnim, miał duży wpływ na dziewiętnastowieczną poezję niemiecką. Balladę zaadaptowano w "gazetach" (tak zwanych, ponieważ były drukowane na dużych arkuszach papieru), z motywem satyrycznym lub politycznym, oraz w "wiszących" balladach rzekomo pochodzących od skazanych przestępców. Historycznie ballada była przeznaczona przede wszystkim do śpiewania podczas wspólnego tańca, refrenów reprezentujących chór. Zdania są podzielone co do tego, czy autorstwo ballad można przypisać poszczególnym poetom, czy wspólnocie. Późniejsze ballady skupiają się na popularnym bohaterze folkowym, takim jak Robin Hood czy Jesse James. W muzyce XIX wieku modna była wyrafinowana ballada salonowa, ale w sali muzycznej przetrwała silniejsza tradycja; piosenka ludowa odegrała swoją rolę w rozwoju muzyki rozrywkowej, w tym gatunku utwory powolne często nazywane są "balladami", niezależnie od treści.
ballada: w literaturze forma poetycka rozwinięta we Francji w późnym średniowieczu z ballady, składająca się zazwyczaj z jednej lub więcej grup po trzy strofy po siedem lub osiem wersów każda, po których następuje krótsza strofa lub wysłannik, ostatnia linijka jest powtarzana jako chór. W muzyce ballada to utwór instrumentalny oparty na opowieści; forma używana w utworach fortepianowych Chopina i Liszta.
Ballantine, James (1808-1877): szkocki pisarz i artysta. Jeden z sentymentalnych poetów `` Whistle-Binkie '', znany z The Gaberlunzie's Wallet (1843), różnych, The Miller of Deanhaugh (1845) i kilku popularnych piosenek, w tym `` Castles in the Air '' i `` Ilka Blade o ' Trawa'. Jako jeden z pierwszych, który wskrzesił sztukę malowania na szkle, został wyznaczony do wykonania witraży dla Izby Lordów w Londynie w 1844 roku.
Ballantyne, R (obert) M (ichael) (1825-1894): szkocki pisarz książek dla dzieci. Sześć lat w Hudson's Bay Company dostarczył materiał dla The Young Fur Traders (1856), po czym wyprodukował liczne moralne opowieści przygodowe osadzone w różnych częściach świata, takie jak The Coral Island (1857), Martin Rattler (1858) i The Dog Crusoe (1861). Inne dobrze znane prace to The Gorilla Hunters (1862) i Black Ivory (1873).
Ballard, J (ames) G (raham) (1930-2009): angielski pisarz. W latach 60. stał się znany dzięki pracom science fiction na temat katastrofy i upadku miejskiego krajobrazu. Jego zasadniczo moralna wizja wyraża się w niepohamowanej wyobraźni i pesymistycznej ironii. Urodzony w Szanghaju w Chinach, zanim został pisarzem, kształcił się na Uniwersytecie Cambridge w Anglii. Jego pierwszą powieścią był Zatopiony świat (1962), a późniejsze prace to Crash! (1973), High-Rise (1975), częściowo autobiograficzne Empire of the Sun (1984, sfilmowany 1987), dotyczące jego internowania w Chinach podczas II wojny światowej oraz autobiograficzna powieść The Kindness of Women (1991).
Ballet Shoes: powieść dla dzieci brytyjskiego pisarza Noela Streatfielda (1895-1986), opublikowana w 1936 r., Która opisuje kariery taneczne trojga adoptowanych dzieci, Pauline, Petrova i Posy Fossil, wychowanych w Londynie przez bogatego opiekuna. Ta historia oznaczała narodziny gatunku powieści o karierze, które kontynuowała w Buty tenisowe (1937) i Białe buty (1951).
Balmont, Konstantin Dmitrievich (1867-1942): rosyjski poeta i tłumacz. Był najbardziej utalentowanym ze starszych symbolistów. Jego zwrotka ma dźwiękowy charakter i łączy techniczne eksperymenty w formie i rytmie z erotyczną i egzotyczną tematyką. Przykładami jego twórczości są Budem kak solntse / Let's be like the Sun (1903) i Poeziia kak volshebstvo / Poetry as Sorcery (1915). Balmont był płodnym pisarzem i barwną osobowością. Po 1918 r. Przebywał na emigracji w Paryżu, publikował Stikhi o Rossii (1924).
Balzac, Honoré de (1799-1850): francuski pisarz. Był jednym z głównych pisarzy XIX wieku. Jego pierwszym sukcesem był Les Chouans / The Chouans, zainspirowany Walterem Scottem. To był początek długiej serii powieści La Comédie humaine / The Human Comedy, w skład której wchodzą Eugénie Grandet (1833), Le P?re Goriot (1834) i Cousine Bette (1846). Napisał także Rabelaisian Contes drolatiques / Ribald Tales (1833). Urodzony w Tours, Balzac studiował prawo i zanim zajął się literaturą, pracował jako notariusz w Paryżu. Jego pierwsze próby obejmowały tragedie takie jak Cromwell i powieści publikowane pod pseudonimem bez wielkiego sukcesu. Przedsięwzięcie polegające na drukowaniu i publikowaniu w latach 1825-1828 wciągnęło go w sieć długów na całe życie. Jego patronka, Madame de Berny, figuruje w Le Lys dans la vallée / The Lily in the Valley (1836). Balzac zamierzał, aby jego główne dzieło La Comédie humaine obejmowało 143 tomy, przedstawiające każdy aspekt społeczeństwa XIX-wiecznej Francji, z których ukończył 80. Tytuły i postacie obejmują Cousin Pons (1847); i doktor Le Médicin de la campagne / The Country Doctor (1833), wielki biznesmen La Maison de Nucingen / The House of Nucingen (1838) i duchowny Le Curé de village / The Village Parson (1839). Balzac po spotkaniu z nią w 1833 roku nieustannie korespondował z polską hrabiną Eveliną Hanską i pobrali się cztery miesiące przed jego śmiercią w Paryżu. Został pochowany na cmentarzu P?re Lachaise w Paryżu.
Balzac, Jean Louis Guez de (1597-1654): francuski eseista. Jego twórczość zapoczątkowała polerowanie i rozwinięcie nieznane wcześniej we francuskiej kompozycji. Jego "Lettres" zostały opublikowane w 1624 r., "Le Prince" (1631), "Discours" (1644), "Le Barbon" (1648), "Le Socrate chrétien" (1652) i "Aristippe" (1658). Wyjechał do Włoch z kardynałem de la Valette i uderzyła go bogata gładkość włoskiego stylu w porównaniu z jego własnym krajem.
Bancroft, Hubert Howe (1832-1918): historyk Stanów Zjednoczonych. Jego publikacje obejmują The Native Races of the Pacific States, The History of Pacific States i Essays (39 tomów) 1875-90.
Bandello, Matteo (1485-1561): włoski pisarz. Najbardziej znany jest ze swojej kolekcji opowiadań Novelle / Tales (1554), inspirowanych Dekameronem (1353) autorstwa Boccaccia. Wiele historii z Bandello zostało przetłumaczone na język francuski przez François Belleforest (1559-1582) i wkrótce zostały z kolei przetłumaczone na język angielski. Te angielskie tłumaczenia, autorstwa Geoffreya Fentona, Arthura Brooke'a i Williama Paintera, dostarczyły Szekspirowi materiału do kilku sztuk, w tym Romeo i Julii oraz Wiele hałasu o nic.

Bang, Herman Joachim (1857-1912): duński pisarz. Był głównym przedstawicielem duńskiego impresjonizmu. Jego styl opiera się na sugestii wizualnej, a swoje postacie przedstawia poprzez ich działania, a nie poprzez bezpośrednią charakterystykę. Jego powieści dotyczą głównie samotnego i nieszczęśliwego życia mało znaczących ludzi. Jego prace obejmują Haabl?se Slaegter / Pokolenia bez nadziei (1880), Stille Existenser / Quiet Existences (1886), Stuk / Stucco (1887), Tine (1889) i Ludvigsbakke (1896).
Bangs, John Kendrick (1862-1922): amerykański pisarz i redaktor. Opublikował wiele ekstrawagancko farsowych prac, w tym Tiddledywinks Tales (1890), Mr Bonaparte of Corsica (1895) i A Houseboat on the Styks (1895). Redagował także czasopisma Harper's Weekly 1898-1901 i Puck 1904-05. Banim, John (1798-1842) i Michael (1796-1874) pisarze irlandzcy. Wspólne dzieło braci Tales by O'Hara Family było pierwszym, które opisało życie irlandzkich chłopów, niepokoje agrarne i przemoc, do której doprowadziły. Napisane nieco na wzór powieści Waltera Scotta Waverleya, historie odzwierciedlają poglądy irlandzkiego chłopstwa katolickiego i wyłaniającej się klasy średniej w okresie poprzedzającym wyzwolenie katolików. Rozpoczęte w 1822 roku, obejmują trylogię Crohoore z Bill-hook, The Fetches i John Doe (1825); oraz The Nowlans and Peter at the Castle (1826).
Banks, Iain Menzies (1954-2013): szkocki pisarz. Jego tematy obejmują współczesną kulturę, politykę i technologię, zwykle osadzone w jego rodzinnej Szkocji. Jego kontrowersyjna pierwsza powieść The Wasp Factory (1984) dotyczy nastoletniego wielokrotnego mordercy i była krytykowana za przemoc, ale doceniona przez krytyków za oryginalny styl. Jego kolejne powieści to The Crow Road (1992), A Song of Stone (1997) i Dead Air (2003). Jako Iain M Banks tworzy dzieła science fiction, m.in. Against a Dark Background (1993) i Inversions (1998).
Banks, Lynne Reid (1929-): angielska pisarka. Była powszechnie uznawana za powieść The L-Shaped Room (1961), pierwszą z trylogii zakończonej filmami The Backward Shadow (1970) i Two Is Lonely (1974). Jej powieści traktują o młodych ludziach z klas pracujących i z niższych klas bezczynnych, godzących się z seksualnością i życiem rodzinnym, opowiedzianych z kobiecej perspektywy. Urodzona w Londynie, kształciła się w Royal Academy of Dramatic Art (RADA) i zanim zaczęła pisać, pracowała jako aktorka i dziennikarka. Opublikowała także sztuki, beletrystykę biograficzną i książki dla dzieci, w tym Broken Bridge (1994).
Bannatyne Club: klub literacki założony w Edynburgu w 1823 roku przez powieściopisarza Waltera Scotta i innych szkockich antykwariatów w celu drukowania rzadkich dzieł związanych z historią, literaturą i antykami Szkocji. Scott był pierwszym prezydentem. Do czasu rozwiązania klubu w 1861 r. Był odpowiedzialny za wydrukowanie 116 prac, które są niezbędne do studiów szkockich.
Banville, John (1945-): irlandzki pisarz i redaktor literacki. Urodzony w mieście Wexford, pracował dla Irish Press i został redaktorem literackim Irish Times w 1988 roku. Jego pierwszą publikacją był zbiór opowiadań Long Larkin z 1970 roku, ale najbardziej znany jest ze swoich powieści, takich jak The Book of Evidence (1989), nominowana do nagrody Bookera i zdobywczyni Guinness Peat Aviation Award. Birchwood (1973) interesuje się irlandzkim motywem wielkiego domu, który w połączeniu z historią nauki, filozofii i sztuki pojawia się w wielu jego powieściach. Jego bogaty, elokwentny styl pisania przyniósł mu uznanie krytyków w późniejszych powieściach, takich jak The Untouchable (1998) i Eclipse (2000). The Book of Evidence, Ghosts (1993) i Athena (1995) składają się na trylogię skoncentrowaną na głównym bohaterze Freddie Montgomery i analizują, często z samoświadomym ironicznym humorem, pojęcia piękna, miłości, sztuki i pisania. Napisał także książki o naukowcach: Doctor Copernicus (1976), Kepler (1981), Newton Letter (1982) i Mefisto (1986).
Banville, Théodore Faullain de (1823-1891): francuski pisarz. Wydał tomy wierszy, w tym Les Cariatides / The Caryatids (1842); komedie, w tym Gringoire (1866); i opowieści. Jego zachwycające posługiwanie się balladami, rondeaux i innymi średniowiecznymi formami wierszy było punktem wyjścia do zauważalnego odrodzenia tych form.
Baraka, (Imamu) Amiri (1934-): urodzony LeRoi Jones, amerykański poeta, dramaturg i bojownik. Jeden z czołowych czarnych głosów swojego pokolenia, promował czarną poezję i teatr, a także wydawał tomy poezji, powieści, sztuk teatralnych i analiz kulturowych, w tym Blues People (1963), studium jazzu. Swoją karierę literacką rozpoczął od poezji osobistej i romantycznej, jak w Przedmowie do dwudziestotomowej notatki samobójczej (1961), zanim zwrócił się do teatru jako rewolucyjna siła separatyzmu czarnych w takich sztukach jak Holender i Niewolnik (oba 1964). W 1965 roku przeszedł na islam i zmienił nazwisko w ramach kampanii na rzecz świadomości Afroamerykanów. W latach siedemdziesiątych zmienił się jego cel ideologiczny, atakując kapitalizm w równym stopniu co rasizm. Jego Wybrane sztuki i proza oraz Wybrana poezja zostały opublikowane w 1979 roku, a Utobiografia LeRoi Jonesa w 1984 roku.
Barash, Asher (1889-1952): izraelski prozaik i autor opowiadań. Urodzony w Polsce Barash jako młody człowiek wyjechał do Palestyny i osiadł w Tel Awiwie-Jafo. Jego książki, napisane po hebrajsku i głównie o Żydach w Galicji, to m.in. Tmunot Mibet Mivshal-Haschechar (1928).
Barbaro, Ermolao (1410-1471): zwany "Starszym" wenecki duchowny i autor humanistyczny. Urodzony we wpływowej rodzinie Barbaro, jego nauczycielami był (a także Guarino) jego wujek, Francesco Barbaro. Swoją karierę spędził w służbie papieskiej: został wysłany na przykład do Francji w 1460 roku z misją dyplomatyczną; został mianowany biskupem Treviso w 1443 r. i przeniósł się do Werony w 1453 r. W wieku 12 lat przetłumaczył na łacinę niektóre bajki Ezopa (dedykując je Ambrogio Traversariemu). Antonio Beccaria był jego sekretarzem w Weronie; obaj wdali się w literacki spór o moralne zasługi starożytnych poetów (Barbaro był wobec nich sceptyczny). Barbaro wyprodukował także Życie św. Atanazego, przetłumaczone głównie z Euzebiusza.
Barbaro, Ermolao (1454-1493): zwany "młodszym" weneckim nauczycielem humanisty i klasycystą. Urodzony w wpływowej rodzinie Barbaro, do jego nauczycieli należał (a także Pomponio Leto i Theodore Gazes) jego własny wujek, również zwany Ermolao Barbaro. Wykładał w Wenecji na temat Arystotelesa i napisał komentarz do Pliniusza Starszego, Castigiones Plinianae (1492-1493). Był zatrudniony przez Wenecję jako dyplomata, dopóki nie popadł w niełaskę, przyjmując nominację papieża Innocentego VIII na patriarchę Akwilei w 1491 r. Barbaro, Francesco (1390-1454): wenecki polityk i humanista. W swojej karierze politycznej został gubernatorem kilku terytoriów weneckich i poprowadził obronę Brescii przed mediolańską armią Niccol? Piccinino. Jednak w młodości kształcił się u Gasparino Barzizzy i Guarino, który nauczył go greki; spędzał także czas z florencką koterią humanistyczną i zadedykował swoje De Re Uxoria / On Wifely Matters (1416) wiodącemu florenckiemu Lorenzo di Giovanni de 'Medici. W późniejszych latach patronował m.in. Flavio Biondo.
Barbauld, Anna Laetitia (1743-1825): ur. Anna Laetitia Aikin Angielska poetka i redaktorka, siostra Johna Aikina. Opublikowała Hymns in Prose for Children (1781), a następnie Wieczory w domu (1796), a także zredagowała Wybory z angielskich eseistów, Listy Samuela Richardsona oraz 50-tomowy zbiór brytyjskich powieściopisarzy ze wstępnym esejem: w 1810 roku.
Barbellion, W (ilhelm) N (ero) P (ilate): pseudonim angielskiego pamiętnikarza Bruce'a Fredericka Cummingsa.
Barbey d′Aurevilly, Jules-Amedée (1808-1889): francuski powieściopisarz i krytyk. Był przeciwny realistycznym trendom XIX wieku. Wśród jego powieści są Une vieille Maîtresse / The Old Mistress (1851), L'Ensorcelée / The Bewitched Woman (1854) i Les Diaboliques (1874; opowiadania). Do jego dzieł krytycznych należą Les Oeuvres et les hommes du XIXe si?cle / The Works and the Men of the 19th Century (26 tomów) (1860-1909) oraz Le Théâtre contemporain / The Contemporary Theatre (5 tomów) 1888-96.
Barbier, Henri-Auguste (1805-1882): francuski poeta. Był pisarzem obszernym, głównie o satyrze politycznej. Dziełem, z którego jest najbardziej znany, jest Iambes (1831), seria satyrycznych wierszy, w których portretuje życie swoich czasów w surowym, zdecydowanym stylu. Wśród innych jego dzieł są Il pianto (1833) i Lazare (1837).
Barbour, John (ok. 1320-1395): szkocki poeta. Jego 13-tysięczny poemat The Brus (napisany 1374-75, wydrukowany 1571) jest kroniką wojny o niepodległość Szkocji i zawiera żywy opis zwycięstwa Roberta Bruce'a nad Anglikami pod Bannockburn w 1314 roku. Jest to jedno z najwcześniej znanych dzieł poezji szkockiej .
Barbu, Ion (1895-1961): pseudonim rumuńskiego poety, tłumacza i matematyka Dan Barbilian. Od 1925 r. Jego twórczość poetycka coraz częściej zajmowała się złożonymi metaforami, które czerpały z jego rozległej wiedzy matematycznej (od 1929 r. Był profesorem matematyki w Bukareszcie). Jego kolekcja Joc secund / Mirrored Play ukazała się w 1930 roku. Barbu zadebiutował w czasopiśmie Literatorul Aleksandra Macedońskiego (1918). Jego wczesne wiersze były wzorowane na francuskiej XIX-wiecznej grupie LesParnassiens, a między 1920 a 1925 rokiem jego werset miał turecki posmak.
Barbusse, Henri (1873-1935): francuski pisarz. Jego powieść Le Feu / Under Fire (1916), oparta na jego doświadczeniach z I wojny światowej, otrzymała nagrodę Prix Goncourt w 1917. Wśród innych jego powieści są Les Suppliants / The Supplicants (1903), L'Enfer / The Inferno (1908 ) i Clarté / Clarity (1918). Po wojnie wstąpił do partii komunistycznej i często pisał do komunistycznego dziennika L'Humanité i Le Monde. Jego późniejsze pisma są głównie literackie i odzwierciedlają jego zainteresowania polityczne.
Barclay, Alexander (ok. 1475-1552): brytyjski poeta, prawdopodobnie urodzony w Szkocji, chociaż większość życia spędził w Anglii. Jego The Shyp of Folys (1509) jest wersetową adaptacją Das Narrenschiff / The Ship of Fools Sebastiana Branta (1494), satyrującą społeczne wady epoki. Inne jego dzieła to pięć Egloges (napisanych ok. 1514 r.), Najwcześniejszych angielskich pastorów; Myrrour of Good Maners (1523); oraz tłumaczenie Jugurty rzymskiego historyka Sallusta, wraz z innymi tłumaczeniami.
Barclay, John (1582-1621): angielski satyryk. Jego Euphormionis Satyricon 1603-07 to łacińska satyra skierowana przeciwko jezuitom; Argenis (1621), romans polityczny, również został napisany po łacinie.
Baretti, Giuseppe (1719-1789): włoski pisarz i krytyk. Znany jest ze swojej zdroworozsądkowej krytyki i ataków na niechlujne używanie włoskiego. Chwalił Szekspira kosztem francuskich dramaturgów Moliera i Racine′a, a za swoje najlepsze dzieło uważał Discours sur Shakespeare et sur M de Voltaire 1777. Baretti był jednym z pierwszych Włochów, którzy zarabiali na życie jako zawodowy pisarz. Wyśmiał arkadyjski ruch w La frusta letteraria, napisany pod pseudonimem Aristarco Scannabue. W 1757 r. Wyjechał do Londynu, gdzie spotkał leksykografa Samuela Johnsona. Opublikował także słownik angielsko-włoski 1760.
Barham, Richard Harris (1788-1845): angielski pisarz. Był autorem wierszowanych opowieści o zjawiskach nadprzyrodzonych i czarnej komedii. Legendy Ingoldsby'ego Thomasa Ingoldsby'ego zostały zebrane w formie książkowej 1840 i 1847; ich dobry humor, niesamowite rymy i niewyczerpany humor stanowią o ich trwałej popularności.
Baring, Maurice (1874-1945): angielski pisarz. Jego twórczość obejmuje dramaty poetyckie, opowiadania, baśnie, eseje, powieści (w szczególności The Lonely Lady of Dulwich 1934), tłumaczenia i kilka książek o literaturze rosyjskiej.
Baring-Gould, Sabine (1834-1924): angielski pisarz i duchowny. Jego twórczość obejmuje powieści i książki podróżnicze, mitologiczne i folklorystyczne; napisał też słowa hymnu "Naprzód, chrześcijańscy żołnierze".
Barker, Clive (1952-): angielski pisarz, reżyser, scenarzysta i producent. Jego opowiadania, opublikowane w trzech tomach zatytułowanych Książki krwi (1984-85), wpisują się w sensacyjną tradycję horroru. Jako reżyser zadebiutował kultowym horrorem Hellraiser (1987), opartym na jednej z jego powieści. Następnie Barker wyprodukował dwie kontynuacje Hellraiser (1988, 1992) oraz horror Candyman (1992) i jego sequel (1995). Napisał i zilustrował książkę dla dzieci The Thief of Always (1992).
Barker, George Granville (1913-1991): angielski poeta. Znany jest ze swoich żywych obrazów, takich jak Calamiterror (1937), The True Confessions of George Barker (1950), Collected Poems (1930-50) oraz wydane pośmiertnie Street Ballads (1992).
Barker, Pat (ricia Margaret) (1943-): angielski pisarz. Otrzymała uznanie krytyków za trylogię `` Regeneracja '', sugestywną eksplorację I wojny światowej, obejmującą Regenerację (1991), The Eye in the Door (1993; zdobywczyni Guardian Fiction Prize) i The Ghost Road (1995; zdobywca nagroda Bookera). Inne powieści to Another World (1997) i Double Vision (2003).
"Barlaam and Josaphat": chrześcijański romans religijny popularny w średniowieczu. Historia ma pokrewieństwo z życiem Buddy; zawiera także skróconą wersję Apologii greckiego chrześcijanina Aristidesa z II wieku oraz historię trumien używanych przez Szekspira w "Kupcu weneckim". Grecką wersję przypisuje się św. Janowi z Damaszku (ok. 676 - ok. 754), ale prawdopodobnie należy ona do poprzedniego stulecia. Współcześni pisarze odnaleźli oryginalne sanskryckie źródło, z którego chrześcijańska wersja pochodzi poprzez kanały manichejskie.
Barlow, Joel (1754-1812): amerykański poeta i dyplomata. Członek kręgu literackiego "Connecticut Wits", opublikował epos zatytułowany The Vision of Columbus (1787), ale szczególnie zapadł w pamięć za "Hasty Pudding" (1796), święto amerykańskiego deseru. Jako konsul USA w Algierze w latach 1795-1797, uzyskał uwolnienie amerykańskich zakładników wziętych przez piratów berberyjskich działających przeciwko amerykańskiej i europejskiej żegludze. Podczas misji dyplomatycznej do Francji 1811 zmarł towarzysząc Napoleonowi w jego odwrocie z Rosji 1812. Urodzony w Redding, Connecticut, USA, Barlow kształcił się na Uniwersytecie Yale. Żyjąc jako emigrant w Europie, Barlow był głęboko dotknięty filozoficznymi ideałami Oświecenia i otrzymał obywatelstwo rewolucyjnej Francji.
Barnes, Barnabe (ok. 1569 - ok. 1609): angielski poeta i dramaturg. Namówiony do napisania (jeśli wierzyć Thomasowi Nashe) Gabriel Harvey, stworzył zbiór sonetów, elegii, odów i madrygałów zatytułowany Parthenophil and Parthenophe (1593) oraz A Divine Century of Spiritual Sonnets (1595). Jego tragedia The Devil's Charter została wydrukowana w 1607 roku i wykonana przed Jakubem I.
Barnes, Djuna Chappell (1892-1982): pisarz amerykański. Jej najbardziej znaną powieścią był Nightwood 1936, mroczne i specyficzne studium dekadencji. Mieszkała w Paryżu od lat 20. XX wieku, a jej twórczość pozostawała pod silnym wpływem europejskiego surrealizmu. Była także autorką opowiadań, sztuk teatralnych, wierszy, esejów i portretów.
Barnes, Julian (Patrick) (1946-): angielski powieściopisarz i krytyk. Jego pierwsza powieść, Metroland, została opublikowana w 1981 r., A następnie Before She Met Me w 1982 r. To była jego trzecia powieść, Papuga Flauberta (1984) - umiejętnie łącząca fikcję, biografię i esej - dzięki czemu zyskał międzynarodową sławę, wygrywając Prix Medicis we Francji
Etrangere (pierwsza brytyjska książka, która to zrobiła). Późniejsze prace obejmują The Porcupine (1992), przypowieść polityczną, Cross Channel (1996), zbiór opowiadań o Brytyjczykach we Francji, Anglii, Anglii(1998), futurystyczna komedia (nominowana do nagrody Bookera w 1998) oraz powieść Love, Etc (2000). Jego twórczość charakteryzuje się charakterystycznym połączeniem ironii, intelektualnej zabawy i subtelnego, ściśle kontrolowanego stylu. Opublikował także powieści kryminalne pod pseudonimem Dan Kavanagh. Inne jego prace to powieści "Wpatrując się w słońce" (1986), A History of the World in 101/2 Chapters (1989) i Talking It Over (1991). Pracował także jako dziennikarz i krytyk, w szczególności dla Times Literary Supplement; Listy z Londynu 1990-1995 (1995) to zbiór artykułów napisanych jako londyński korespondent New Yorkera.
Barnes, William (1801-1886): angielski poeta, krytyk i filolog. Opublikował tomy wierszy w dialekcie Dorset, podziwiane za jego urok, zainteresowanie językowe i metryczną innowacyjność. Wśród jego dzieł są Poems of Rural Life in the Dorset Dialect (1844), Hwomely Rhymes (1859) i Poems of Rural Life in Common English (1868).
Barnfield, Richard (1574-1627): angielski poeta. Jego prace obejmują The Affectionate Shepherd (1594), pastorał oparty na drugiej eklogii rzymskiego poety Wergiliusza; Cynthia, z pewnymi Sonetami i legendą o Kasandrze (1595); oraz The Encomion of Lady Pecunia i inne wiersze (1598). Ten ostatni zawiera dwie z jego najbardziej znanych piosenek: "Jak to było w jeden dzień" i "Jeśli zgadzają się muzyka i słodka poezja". Zostały one przedrukowane w The Passionate Pilgrim (1599) i przez wiele lat przypisywano je Szekspirowi, którego Barnfield najwyraźniej znał.
Baroja, Pio (1872-1956): hiszpański powieściopisarz pochodzenia baskijskiego. Jego prace obejmują trylogię o madryckim podziemiu, La lucha por la vida / Walka o życie (1904-05) oraz wielotomowe Memorias de un hombre de acción / Wspomnienia człowieka czynu (1913-28). Jego surowe podejście do życia najlepiej widać w El árbol de la ciencia / The Tree of Knowledge (1911), opartym na historii jego młodości.
Barres, (Auguste-) Maurice (1862-1923): francuski pisarz i działacz nacjonalistyczny. W trylogii powieści pod wspólnym tytułem Le Culte du moi / Kult ego (1888-91) wyłożył filozofię indywidualistyczną, potrzebę kultywowania wszystkich aspektów osobowości. Pojawił się jako mistrz regionalizmu i nacjonalizmu w swojej drugiej trylogii powieści, Le Roman de l'énergie nationale / The Novel of National Energy (1897-1902). Nacjonalizm, zwłaszcza francuski nacjonalizm w kontekście okupowanej przez Niemców Alzacji i Lotaryngii, był także tematem jego powieści Au Service de l'Allemagne / In the Service of Germany (1905) i Colette Baudoche (1909), którym nadał zbiorowy tytuł Les Bastions de l'Est / Bastions of the East.
Barrington, Jonah (ok. 1760-1834): irlandzki prawnik i historyk, najlepiej zapamiętany z "Personal Sketches of His Own Times" (3 tomy, 1827-1832), zawierającego komiczne historyczne portrety postaci politycznych i prawnych. Urodzony w Knapton w hrabstwie Laois, Barrington kształcił się w Trinity College w Dublinie. W 1788 r. Został powołany do palestry, w 1798 r. Został sędzią Sądu Admiralicji, aw 1807 r. Otrzymał tytuł szlachecki. W 1830 r., Po usunięciu go ze stanowiska za defraudację, mieszkał na wygnaniu, gdzie napisał "Powstanie i upadek narodu irlandzkiego". (1833). Zmarł we Francji, uciekając tam w 1815 roku, uciekając przed wierzycielami.
Barry, Sebastian (1955-): irlandzki powieściopisarz, poeta i dramaturg, urodzony w Dublinie i wykształcony w Trinity College w Dublinie. Jego materiał, którego akcja rozgrywa się w Irlandii i USA, porusza tematy izolacji i porzucenia na tle najnowszej historii. Powieści Barry'ego to Macker's Garden (1982), The Engine by Owl-Light (1987) i The Whereabouts of Eneas McNulty (1998), a jego wiersze to kolekcje The Water-Colourist (1983) i The Rhetorical Town (1985). Jego sztuki to Chłopcy Bossa Grady'ego (1988), Zarządca chrześcijaństwa (1995) i Hinterland (2002).
Barstow, Stan (1928-): angielski pisarz. Jego powieści realistyczne opisują życie północnej klasy robotniczej i obejmują A Kind of Loving (1960) (nakręcony w 1962), pierwszoosobową, napiętą teraźniejszością narrację o młodym człowieku uwięzionym w małżeństwie. Wraz z Johnem Braine'em, Alanem Sillitoe, Davidem Storeyem i Keithem Waterhouse'em współtworzył współczesną powieść regionalną. Inne jego powieści to A Raging Calm (1968), B Movie (1987) i Next of Kin (1991). Napisał także dramaty telewizyjne, w tym Joby (1976) i The Man Who Cried (1993), a także wiele słuchowisk radiowych dla BBC, w tym The Desperadoes (1964), We Could Always Fit a Sidecar (1974) i Foreign Parts (1990) ). Jego autobiografia In My Own Good Time została opublikowana w 2001 roku.
Bartas, Guillaume de Saluste du (1544-1590): francuski poeta. Jego poemat religijny La Semaine, ou Création du monde / The Week, or Creation of the World (1578), epos o stworzeniu, prawdopodobnie zainspirowany Sette giornate / Seven Days włoskiego poety Torquato Tasso, wkrótce doczekał się co najmniej 25 wydań i został przetłumaczony na 6 języków. Jego La Seconde Semaine / The Second Week (1584-1603) był niedokończony. Bartas był hugenotą i służył Henrykowi IV na dworze i jako żołnierz. Zmarł z powodu ran odniesionych w bitwie pod Ivry.
Barth, John Simmons (1930-): amerykański prozaik i prozaik. Był wpływowy w "akademickim" ruchu eksperymentalnym lat sześćdziesiątych. Jego prace, typowo encyklopedyczne pod względem skali, są przeważnie przeplatającymi się fikcjami opartymi na grach językowych, a jego główną troską jest natura narracji i związek języka z rzeczywistością. Jego powieści obejmują The Sot-Weed Factor (1960), Giles Goat-Boy (1966), Chimera (1972), która zdobyła National Book Award, Letters (1979), Sabbatical: A Romance (1982), The Last Voyage of Somebody The Sailor (1991) i już wkrótce !!! (2001).
Barthelme, Donald (1931-1989): pisarz amerykański. Jego nowatorskie opowiadania, często po raz pierwszy publikowane w magazynie New Yorker, ukazują minimalistyczną ekonomię i figlarne poczucie absurdu i irracjonalności, jak w kolekcji Sixty Stories (1981). Napisał także nowele Królewna Śnieżka (1967), Umarły ojciec (1975), Raj (1986) i Król (1991). Prace Barthelme'a były postrzegane jako wzorcowe teksty krytyki literackiej opartej na dekonstrukcji.
Barthes, Roland (1915-1980): francuski krytyk i teoretyk semiologii, nauka o znakach i symbolach. Jeden z francuskich "nowych krytyków" i propagator strukturalizmu, zaatakował tradycyjną krytykę literacką w swoim pierwszym zbiorze esejów Le Degré zéro de l'écriture / Writing Degree Zero (1953). Głównym celem Barthesa było zdemaskowanie burżuazyjnych wartości i ideologii, które uważał za ukryte w pozornie "naturalnym" i niewinnym języku literatury francuskiej. Dla Barthesa tekst nie był przedstawieniem świata ani wyrazem osobowości autora, ale systemem znaków, w których znaczenia są generowane wyłącznie przez wzajemne oddziaływanie tych znaków. W Mythologies (1957) zastosował to strukturalistyczne podejście do badania znaków w życiu codziennym, przyglądając się takim rzeczom jak zabawki, reklamy i zapasy. Te i podobne badania miały głęboki wpływ na badanie kultury popularnej.
Bartlett, John (1820-1905): amerykański księgarz. Skompilował Familiar Quotations Bartletta (1855) i opublikował jego autorytatywne Concordance to Shakespeare (1894). Przez wiele lat był właścicielem University Book Store w Cambridge w stanie Massachusetts; po wojnie secesyjnej pracował dla nowojorskiego wydawcy Little, Brown, którego został starszym wspólnikiem w 1878 roku.
Bartoli, Adolfo (1833-1894): włoski pisarz. Opublikował wydania starowłoskich tekstów i katalogów rękopisów, a także siedmiotomową krytyczną historię literatury włoskiej z XIV wieku Storia della letteratura italiana (1878-89).
Bartoli, Daniello (1608-1685): włoski pisarz i zakonnik jezuita. Jego głównym dziełem jest Istoria della Compagnia di Ges? / Historia Towarzystwa Jezusowego (1650-1673), choć jego pisma obejmują także kwestie moralne,studia apologetyczne, naukowe i językowe.
Barudi, Mahmud Sami al- (1839-1904): egipski działacz nacjonalistyczny i poeta. Był czołową postacią współczesnego renesansu literatury arabskiej. Znaczna część jego prac była wzorowana na klasycznej poezji Abbasydów, z której skompilował ważną antologię. Jego wiersz został opublikowany pośmiertnie w dwóch tomach. Barudi był zagorzałym nacjonalistą; jego udział w nieudanej rewolcie w 1882 r. przeciwko rządom brytyjskim w Egipcie doprowadził do 17-letniego wygnania na Cejlonie (obecnie Sri Lanka). Podczas przymusowej nieobecności w Egipcie z nostalgią pisał o swojej ojczyźnie.
Bashkirtseff, Marie (1860-1884): rosyjska pamiętniczka i malarka. Jej intymne pamiętniki, pisane po francusku od 13 roku życia, były cytowane przez francuską feministkę Simone de Beauvoir jako archetypowy przykład o "egocentrycznym kobiecym narcyzmie", ale także ujawniło odkrycie przez kobietę jej niezależnego istnienia. Zmarła na gruźlicę w wieku 24 lat.
Basho (1644-1694): pseudonim japońskiego poety Matsuo Munefusa. Był mistrzem haiku, 17-sylabowej formy poetyckiej z liniami po 5, 7 i 5 sylab, którą nadał subtelnej aluzyjności. Jego Oku-nohosomichi / The Narrow Road to the Deep North (1694), relacja z wizyty na północnym i zachodnim Honsiu, składa się z haiku przeplatanych fragmentami prozy.
Bassus Caesius (żył w I wieku): rzymski poeta liryczny panowania Nerona. Był przyjacielem Perseusza, którego prace redagował i którego szóstą satyrę jest skierowana do niego. Zachowały się fragmenty jego dzieł i jest on powszechnie identyfikowany jako autor częściowo zachowanego traktatu De Metris. Mówi się, że Bassus zginął podczas erupcji Wezuwiusza w 79 roku.
Bataille, Georges (1897-1962): francuski dziennikarz, ekonomista, poeta i prozaik. Jego powieści fabularne obejmują Madame Edwarda (1937), L'Abbé C (1950), Le Bleu du ciel / Blue of Noon (1957) i Ma M?re / My Mother (1966). Stworzył także eseje o sztuce, teksty o estetyce i pisarstwie oraz książki o medytacji filozoficznej. Bataille był wpływowym pisarzem i redaktorem miesięcznika Critique, które redagował od 1946 roku aż do śmierci.
Bataille, Henri (1872-1922): francuski pisarz. Oprócz dwóch tomików poezji - La Chambre blanche / The White Chamber (1895) i Le beau Voyage / The Beautiful Trip (1905) - pisał dla teatru. Wśród jego sztuk, które odniosły wielki sukces, są Maman Colibri / Mother Hummingbird (1904), La Marche nuptiale / The Wedding March (1905) i La Chair humaine / Human Flesh (1922).
Bates, H (erbert) E (rnest) (1905-1974): angielski pisarz. Spośród wielu jego powieści i opowiadań The Jacaranda Tree (1949) i The Darling Buds of May (1958) szczególnie ukazują subtelność jego naturalnych obserwacji i współczującego przedstawiania postaci. Jego prace oddają atmosferę życia na zmieniającej się angielskiej wsi w prosty, bezpośredni sposób. Bates urodziła się w Rushden w hrabstwie Northamptonshire i kształciła się w Kettering Grammar School. W wieku 21 lat pracował jako reporter i magazynier, zanim opublikował Dwie siostry, od tego czasu wydawał prawie jedną książkę rocznie; w sumie około 30 powieści i tyle samo tomów opowiadań. Fair Stood the Wind for France (1944) opierał się na swoich doświadczeniach jako dowódca eskadry w czasie II wojny światowej, kiedy to napisał także historie pod pseudonimem Flying Officer X. Jego pięć powieści z udziałem rodziny Larkinów zaczęło się od The Darling Buds of May, po którym nastąpił A Breath of French Air (1959), When the Green Woods Laugh (1960), Oh! Być w Anglii (1963) i A Little of What You Fancy (1970). Powieści zostały nakręcone jako serial telewizyjny w latach 90.
Bates, Katherine Lee (1859-1929): amerykańska poetka. Najbardziej znana jest z patriotycznego wiersza "America the Beautiful" (1895). Jej wybrane wiersze ukazały się w 1930 roku.
Baudelaire, Charles Pierre (1821-1867): francuski poeta. Jego niezwykle wpływowa twórczość łączyła rytmiczną i muzyczną doskonałość z chorobliwym romantyzmem i erotyzmem, odnajdując piękno w dekadencji i złu. Jego pierwszym i najbardziej znanym tomem wierszy był Les Fleurs du mal / Flowers of Evil (1857). Był jedną z głównych postaci w rozwoju symbolizmu.
Baum, L (yman) Frank (1856-1919): pisarz amerykański. Był autorem dziecięcej fantazji The Wonderful Wizard of Oz (1900) i jej 13 sequeli. Po jego śmierci serię kontynuował inny autor. Film Czarnoksiężnik z krainy Oz (1939) z Judy Garland stał się amerykańskim klasykiem.
Bawden, Nina Mary (1925-): angielska pisarka. Jej powieści, które koncentrują się na życiu klasy średniej, to Who Calls the Tune (1953), Circles of Deceit (1987) i Family Money (1991). Wśród jej książek dla dzieci znajdują się The Witch's Daughter (1966), Carrie's War (1973), opowieść o ewakuacji dziecka do Walii podczas II wojny światowej, Keeping Henry (1988) i The Real Plato Jones (1994). Baxter, James Keir (1926-1972): nowozelandzki krytyk i poeta. Wraz z Louisem Johnsonem założył i redagował magazyn Numbers 1954-60. Jego krytyka została zebrana w The Fire and the Anvil (1955), The Man on the Horse (1968) i wpływowych Aspects of Poetry in New Zealand (1969). Jego zbiór wierszy Runes ukazał się pośmiertnie w 1973 roku.
Bay Psalm Book: Purytańskie tłumaczenie psalmów na metry, wydrukowane w 1640 r .; jest uważany za pierwsze dzieło literatury amerykańskiej. Napisany przez Richarda Mathera, Johna Eliota i 28 innych ministrów kolonii Massachusetts Bay, został opublikowany przez Stephena Day w Cambridge w stanie Massachusetts w nakładzie 1700 egzemplarzy.
Bazin, René-François-Nicolas-Marie (1853-1932): francuski pisarz. Jego powieści rozgrywane są zwykle w prowincjonalnym (często chłopskim) środowisku, takie jak Bretania, Alzacja czy Burgundia. Jest cenionym stylistą, posługującym się językiem francuskim z precyzją i elegancją. Jego powieści to De toute son âme / Redemption (1897), La Terre qui meurt / Autumn Glory (1899), Les Oberlé / The Children of Alsace (1901), Le Blé qui l?ve / The Coming Harvest (1907) i Magnificat ( 1931).
Beach, Moses Yale (1800-1868): amerykański wydawca i wynalazca. Wynalazki Beach obejmują maszyny do cięcia szmat, które poprzedziły proces wytwarzania papieru. Kupił New York Sun w 1838 roku i był jego redaktorem do 1848 roku.
Beach, Rex Ellingwood (1877-1949): amerykański pisarz. Jego powieści przygodowe na Alasce to Pardners (1905), The Spoilers (1906), The Silver Horde (1909) i The Iron Trail (1913).
Beach, Sylvia Woodbridge (1887-1962): amerykańska księgarz i wydawca. W 1919 roku Woodbridge założył w Paryżu księgarnię Shakespeare and Company, która stała się awangardowym wydawnictwem i mekką amerykańskich emigrantów. W 1922 roku opublikowała pierwsze wydanie Ulissesa Jamesa Joyce'a, które zostało odrzucone przez innych wydawców jako pornograficzne. Nigdy nie otworzyła ponownie sklepu, ale została powszechnie uhonorowana za wsparcie Joyce i innych autorów.
Beadle, Erastus Flavel (1821-1894): wydawca amerykański. Był współwydawcą tanich i popularnych powieści za pieniądze, przynosząc masom literaturę i wzmacniając mit pogranicza Stanów Zjednoczonych.
Beat Generation Ruch lub Beat: ruch społeczny i literacki w Stanach Zjednoczonych z lat pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych XX wieku. Członkowie Beat Generation, zwani beatnikami, zareagowali na konformistyczny materializm tamtego okresu, przyjmując styl życia wywodzący się z nieposłuszeństwa społecznego Henry'ego Davida Thoreau i poezji otwartej drogi Walta Whitmana. Najbardziej wpływowymi pisarzami byli Jack Kerouac (który ukuł ten termin), Allen Ginsberg i William Burroughs. Innymi kulturowymi punktami odniesienia były współczesny jazz, filozofia buddyjska i stosowanie leków psychotropowych w celu zwiększenia doświadczenia i potwierdzenia ich antyautorytarnej postawy. Ruch nie miał wspólnego artystycznego credo poza złamaniem obecnej ortodoksji literackiej, a jego definicja była w dużej mierze historyczna. Najbardziej reprezentatywne i wpływowe były powieść Kerouaca On the Road 1957 i wiersz Ginsberga Howl (1956), w których na przemian używano mniej konwencjonalnych form, aby uczcić "uszczęśliwiającego" ducha Beat i oskarżyć represyjność współczesnego społeczeństwa. Innymi wybitnymi postaciami literackimi byli poeta i wydawca Lawrence Ferlinghetti, poeta Gregory Corso i powieściopisarz John Clellon Holmes. Ruch
Beattie, James (1735-1803): szkocki poeta i filozof. Jego "Esej o prawdzie" z 1770 r., Napisany w celu obalenia empiryzmu filozofa Davida Hume'a, został pochwalony przez leksykografa Samuela Johnsona w swojej gorliwości dla chrześcijaństwa. W latach 1771-74 Beattie opublikował "Minstrel", wiersz, o którym sam go pamięta, zawierający piękne fragmenty opisowe.
"Piękna i Bestia": europejska opowieść ludowa. Podróżnik otrzymuje tajemniczą nocną gościnność w leśnym pałacu, spotykając życzliwego właściciela, ohydne stworzenie, następnego ranka. Bestia, wściekła z powodu kradzieży róży przez podróżnika, zgadza się mu wybaczyć, pod warunkiem, że córka podróżnika, Piękna, z chęcią zamieszka z nim w pałacu. Piękno zgadza się i zaczyna kochać Bestię za jego łagodny charakter, w końcu przełamując urok jego ohydnego wyglądu, zgadzając się na poślubienie go. Opowieść po raz pierwszy ukazała się w języku angielskim w 1757 roku w tłumaczeniu z francuskiej wersji Madame de Beaumont.
Beauvoir, Simone de (1908-1986): francuski socjalista, feministka i pisarka. Odegrała dużą rolę we francuskim życiu intelektualnym od lat czterdziestych do osiemdziesiątych XX wieku. Jej książka Le Deuxi?me Sexe / Druga płeć (1949), jeden z pierwszych głównych tekstów feministycznych, jest encyklopedycznym studium roli kobiet w społeczeństwie, czerpiącym z literatury, mitów i historii. W tej pracy argumentuje, że służalcza pozycja kobiet jest wynikiem ich systematycznych represji ze strony zdominowanego przez mężczyzn społeczeństwa, które odmawia ich niezależności, tożsamości i seksualności. Opublikowała także powieści, w tym Les Mandarins / The Mandarins (1954; zdobywca Prix Goncourt) i wiele tomów autobiograficznych. Wykładała filozofię na Uniwersytecie Paryskim w latach 1931-43 i przez całe życie towarzyszyła filozofowi Jean-Paulowi Sartre; La Cérémonie des Adieux / Adieux: A Farewell to Sartre (1981) daje intymny wgląd w ich związek.
Beccadelli, Antonio (1394-1471): zwany włoskim poetą "Il Panormita". Zasłynął w 1425 roku, kiedy opublikował swój zbiór łacińskich wierszy Hermafrodyta. Książka, zawierająca poetów, którzy otwarcie deklarowali miłość homoseksualną, została potępiona przez Kościół i publicznie spalona, chociaż była powszechnie podziwiana przez uczonych i mecenasów i znalazła pracę na dworach w Pawii i Neapolu.
Beccaria, Antonio (ok. 1400-1474): włoski humanistyczny tłumacz. Podróżował do Anglii i został mianowany sekretarzem księcia Gloucester, Humphreya, około 1438 roku. Przetłumaczył na łacinę dzieła Plutarcha i Atanazego, a także opowieść Boccaccia. Pełnił także funkcję królewskiego mówcy w Anglii. Wrócił do Włoch około 1446 r. I wstąpił na służbę biskupa Werony Ermolao Barbaro.
Becher, Johannes R (1891-1958): niemiecki ekspresjonista poeta. Jego rewolucyjne uczucia antywojenne znalazły odzwierciedlenie w jego żywiołowej wczesnej zwrotce, która zawiera Verfall und Triumph / Decline and Triumph (1911-14) oraz An Europa / To Europe (1916). Jego twórczość charakteryzowały się apokaliptyczne obrazy i telegramatyczne wykrzykniki. Pod koniec I wojny światowej Becher wziął udział w nieudanej lewicowej rewolcie spartakusowskiej w Berlinie. Wstąpił do partii komunistycznej i został zmuszony do wygnania, gdy naziści doszli do władzy. Wrócił z ZSRR w 1945 r. I osiadł w NRD, gdzie w 1954 r. Został ministrem kultury. Późniejsza praca Bechera, który był bardziej konwencjonalny, obejmuje Heimkehr / Homecoming (1946), Nationalhymne der DDR / National Anthem of the GDR (1949), Liebe ohne Ruh / Love without Rest 1957 i Du bist für alle Zeit geliebt / You Are Loved for All Czas (1960).
Beckford, William (Thomas) (1759-1844): angielski pisarz i ekscentryk. W wieku 21 lat odziedziczył rodzinną fortunę. Napisał, pierwotnie po francusku, Vathek 1787, fantastyczną opowieść o Arabian Nights. Choć często za granicą (o swoich podróżach pisał wnikliwie), był kilkakrotnie wybierany do parlamentu. W 1796 roku miał rodzinną siedzibę Fonthill Abbey w Wiltshire, przebudowaną przez Jamesa Wyatta na fantazję gotycką i mieszkał tam do przejścia na emeryturę do Bath 1822.
Beddoes, Thomas Lovell (1803-1849): angielski poeta i dramaturg. Jego niedokończony dramat zemsty Death's Jest Book, zapoczątkowany w 1825 roku i często poprawiany, został opublikowany w 1850 roku. Słusznie podziwianych jest wiele jego lirycznych wierszy, takich jak "Gdyby były sny do sprzedania".
Bedny, Demian (1883-1945): pseudonim Yesfima Aleksiejewicza Pridworowa, radziecki poeta i propagandysta. Był członkiem partii bolszewickiej od 1912 roku. Jego proste wersety, w postaci zwięzłych haseł i satyrycznych ataków na wrogów klasowych, cieszyły się dużą popularnością podczas wojny secesyjnej oraz w latach dwudziestych XX wieku. Bedny zaczął być uważany jako nieoficjalny poeta laureat rewolucji Lenina i Trockiego, choć jego libretto operowe Bogatyri / The Warriors 1936 było krytykowane.
Beecher, Harriet: niezamężne nazwisko amerykańskiej autorki Harriet Beecher Stowe, która napisała "Dom wujka Toma".
Beeding, Francis: pseudonim przyjęty wspólnie przez Hilary Saunders i Johna Leslie Palmera (1885-1944) jako współautorów thrillerów. Ich najbardziej znanym dziełem jest The House of Dr Edwardes (1927), będący podstawą uznanego filmu Alfreda Hitchcocka "Spellbound" (1945).
Beer, Patricia (1924-1999): angielska pisarka, najbardziej znana jako poetka. Wydaje się, że jej prace traktują prosty materiał w prosty sposób, ale z taką precyzją i wrażliwością, że rzadko bywa nudny i pospolity. Jej późniejsze prace są bardziej innowacyjne technicznie, wykorzystując wolniejszą składnię i eksperymentalne rytmy. Jej werset zawiera Loss of the Magyar (1959), The Survivors (1963) i The Estuary (1971). Opublikowała autobiografię Pani Beer's House (1968) oraz wnikliwe studium XIX-wiecznych pisarek Reader, I Married Him (1974).
Beerbohm, (Henry) Max (imilian) (1872-1956): angielski karykaturzysta i autor. Perfekcjonista w stylu, przyczynił się do powstania Żółtej książki (1894); napisał powieść o życiu studentów Oksfordu, Zuleika Dobson (1911); i opublikował tomy karykatur, w tym Rossetti and His Circle (1922). Zastąpił George'a Bernarda Shawa jako krytyka sobotniego przeglądu w 1898 roku.
Buraki, Nikolaas (1814-1903): holenderski poeta i pisarz. Jego zbiór humorystycznych szkiców Camera Obscura (1839) został po raz pierwszy opublikowany pod pseudonimem Hildebrand. Napisał także eseje krytyczne, z których najlepsze zawarte są w "Verscheidenheden meest op letterkundig gebied / Diverse Writings Mainly on Literature" (1859). Jego poezja została opublikowana w czterech tomach 1873-81.
Behan, Brendan Francis (1923-1964): irlandzki pisarz i dramaturg, urodzony w Dublinie i wykształcony przez Christian Brothers do 14 roku życia. Dalsza rodzina Behana obejmowała wielu utalentowanych muzyków i pisarzy, a także działaczy republikańskich. Behan, ważna postać kontrowersyjna i błyskotliwa w literaturze, jest najbardziej znany ze swojej autobiografii Borstal Boy (1958), opartej na jego doświadczeniach z więzienia i wiedzy o funkcjonowaniu IRA. Tematy te powracają w jego sztuce The Quare Fellow (1954) i tragikomedii The Hostage (1958), napisanej po raz pierwszy w języku gaelickim jako An Giall. Inne dorobek Behana obejmował poezję w języku gaelickim, słuchowiska radiowe oraz kilka późnych tomów wspomnień i anegdot, zwłaszcza "Nowy Jork" Brendana Behana (1964). Sztuki Behana przepojone są czarnym humorem i ponurym realizmem; w dużej mierze była to adaptacja zakładnika na londyńską scenę Joan Littlewood, która nadała mu silną wrażliwość na salę muzyczną, w tym śpiew i taniec. Po ciężkim życiu pijąc i będąc znaną postacią dublińskiej sceny literackiej i pubowej, Behan zmarł młodo i wielu uważa, że zanim jego najlepsze dzieło mogło zostać wyprodukowane.
Behn, Aphra (1640-1689): angielski powieściopisarz i dramaturg. Była pierwszą kobietą w Anglii, która zarabiała na życie jako pisarka. Jej prace były krytykowane za ich dosadność; często przedstawiają wydarzenia z kobiecego punktu widzenia. Jej powieść Oroonoko (1688), oparta na wizycie w Surinamie, jest atakiem na niewolnictwo. Między 1670 a 1687 rokiem wyprodukowano piętnaście jej sztuk, w tym The Forced Marriage (1670) i The Rover (1677). Podobnie jak w The Lucky Chance (1686), potępienie małżeństw przymusowych i najemnych było powracającym tematem w jej twórczości. Miała patronat Jakuba I i została zatrudniona jako szpieg rządowy w Holandii w 1666 roku.
Beith, John Hay: prawdziwe nazwisko Iana Haya, angielskiego pisarza.
Bekker, Elizabeth (1738-1804): holenderski poeta i powieściopisarz. Wykazała się żywotnością i niezależnym dowcipem w swoich Economische liedjes / Economic Ditties 1780. Epistolarna powieść Sara Burgerhart (1782) była wzorowana na pracach angielskiego pisarza Samuela Richardsona. Następnie ukazał się ośmiotomowy Willem Levend (1785).
Belgijska Literatura: na obszarze zwanym obecnie Belgią istnieją trzy tradycje literackie: flamandzka, francuska i walońska. Odnośnie do tradycji flamandzkiej, patrz literatura flamandzka. Francuski obejmuje XII-wieczną nowelę Aucassin et Nicolette, literaturę związaną z XV-wiecznym dworem burgundzkim, dziewiętnastowiecznych przyrodników, estetów i symbolistów (zwłaszcza Emile Verhaeren (1855-1916)), a także pisarzy znanych na całym świecie, tak różnych jak dramaturg Maurice Maeterlinck i powieściopisarz kryminalny Georges Simenon. Lokalne dialekty łacińskiego i francuskiego w prowincjach walońskich dały początek charakterystycznej literaturze wernakularnej, głównie poetyckiej i dramatycznej, sięgającej XII wieku, ale skupionej wokół Li?ge od XVII wieku.
Bieliński, Wissarion Grigoriewicz (1811-1848): rosyjski krytyk literacki i dziennikarz. Był jednym z przywódców westernistów i przedstawicielem nowego pokolenia radykalnej inteligencji w Rosji. Założył socjologiczną ("krytyczno-realistyczną") szkołę krytyki literackiej, która dominowała w Rosji do końca XIX wieku i miała stanowić podstawę socrealizmu w ZSRR. Bieliński był pod wpływem niemieckiej filozofii idealistycznej i wychwalał realistyczne podejście takich pisarzy rosyjskich, jak Mikołaj Gogol, Michaił Lermontow i młody Fiodor Dostojewski. Powszechnie nazywano go "szalonym Bielińskim" ze względu na radykalne poglądy i żarliwą retorykę w ich głoszeniu. Uosabia to jego "List do Gogola" z 1847 roku, w którym krytykuje nową książkę pisarza za konserwatywny i pietystyczny ton. Jego Wybrane Dzieła Filozoficzne ukazały się w 1956 roku.
Bell, John Joy (1871-1934): szkocki pisarz. Jego Wee MacGreegor (1902), humorystyczne szkice w gwarze Glasgow, sprzedano 250 000 egzemplarzy, a następnie Mistress McLeerie (1903), Wee MacGreegor Again (1904), Oh Christina (1909) i Wee MacGreegor Enlists (1915).
Bell, Sam Hanna (1909-1990): urodzony w Szkocji pisarz i nadawca. Bell jako dziecko przeniósł się do Strangford Lough w hrabstwie Down w Irlandii Północnej, a następnie w 1921 r. Do Belfastu. W przeciwieństwie do tradycyjnego unionizmu, był współzałożycielem socjalistycznego dziennika Lagan (1943) wraz z dramaturgiem z Belfastu Johnem Boydem (1912-) i Bobem Davison. Współpracował intensywnie z BBC Northern Ireland jako scenarzysta i producent filmów dokumentalnych. Wiele prac radiowych Bell dotyczyło folkloru i muzyki ludowej, a także pisał o kulturze Ulsteru. Jego opowiadania i powieści to między innymi December Bride (1951), zrealizowane następnie w filmie; oraz Across the Narrow Sea (1987), badanie skutków plantacji w XVII-wiecznym Ulster.
Bellamy, Edward (1850-1898): amerykański autor i krytyk społeczny. Jego utopijna powieść Patrząc wstecz: 2000-1887 (1888) była wielkim bestsellerem i zainspirowała szerokie poparcie społeczne dla jego programu politycznego socjalizmu państwowego. Opublikował drugą utopijną powieść, Równość (1897). Urodzony w Chicopee Falls w stanie Massachusetts Bellamy pisał dla New York Post i Springfield Union. Założył Springfield Daily News w 1880 roku, a później New Nation, ale ostatecznie, głęboko zatroskany problemami społecznymi dnia, porzucił dziennikarstwo, aby zostać autorem na pełen etat.
Belleau, Rémy (ok. 1528-1577): francuski poeta, członek grupy Pléiade. Wiersze w Amours et nouveaux eschanges des pierres précieuses / Love Poems and New Exchanges of Precious Stones (1576) opisują właściwości kamieni szlachetnych. Głównym dziełem Belleau jest La Bergerie / Pastorale (1565), proza i werset duszpasterski; zawiera wiersz "Avril / kwiecień".
Belleforest, François de (1530-1583): francuski autor i dworzanin. Jego Histoires Tragiques / Tragic Stories (1559-82) to zbiór opowieści, w większości przekładów z włoskiego zbioru Novelle /Opowieści (1554) włoskiego pisarza Matteo Bandello. Zaczął też czerpać z innych źródeł, zwłaszcza z XII-wiecznego duńskiego pisarza Saxo Grammaticus, od którego zaczerpnął historię Hamleta. Jest dobry powód, by sądzić, że Szekspir wziął kilka swoich wątków i incydentów z książki Belleforest - zwłaszcza elementy dramatów Hamlet, Wiele hałasu o nic i Wieczór Trzech Króli. Wiele opowiadań Belleforest zostało przetłumaczonych już w 1566 roku przez angielskiego pisarza Geoffreya Fentona jako Certaine Tragicall Discourses.
Belli, Giuseppe Giocchomo (1791-1863): włoski poeta. Napisał ponad 2000 sonetów w rzymskim dialekcie, które stanowią znakomicie obserwowany satyryczny opis papieskiego Rzymu z początku XIX wieku.
Bellman, Carl Michael (1740-1795): szwedzki autor tekstów i poeta. Jego reputacja opiera się na tekstach, które stworzył do muzyki, zwłaszcza Fredmans Epistlar / Epistles of Fredman and Fredmans S?nger /Pieśni Fredmana, w większości napisane w latach 1768-74. Dają one żywy obraz Sztokholmu, często zaludnionego przez łotrów i pijaków. Realizm łączy się z humorem i niezwykłymi umiejętnościami technicznymi, czyniąc Bellmana jednym z nielicznych szwedzkich poetów o uniwersalnym znaczeniu. Liryczne opisy przyrody przepychają się scenami tawern, jego nastrój gwałtownie zmienia się od entuzjazmu do strachu przed śmiercią.
Bello, Andrés (1781-1865): wenezuelski poeta i polityk. Uważany za intelektualnego ojca Ameryki Łacińskiej, przyjaciela i nauczyciela patrioty Simóna Bolívara, tłumaczył romantyków Byrona i Hugo, ale bronił neoklasycyzmu w literaturze. Czcił florę tropikalnej Ameryki w szeroko czytanych zwrotkach wergilijskich Silvas a la agricultura de la zona tórrida / Agriculture in the Tropics (1826), części niedokończonej eposu América. W służbie nowej republiki Chile był niezwykle wpływowym reformatorem edukacji i prawa; opublikował również ważną gramatykę języka hiszpańskiego w 1847 roku, która jest nadal w użyciu.
Belloc, (Joseph) Hilaire (René Pierre) (1870-1953): urodzony we Francji brytyjski pisarz. Napisał nonsensowne wiersze dla dzieci, w tym Księgę bestii złego dziecka (1896) i Cautionary Tales for Children (1907). Belloc pisał także książki historyczne, biograficzne, podróżnicze i religijne (był gorliwym katolikiem). Wraz z G K Chestertonem opowiadał się za powrotem do późnośredniowiecznego systemu stowarzyszeń handlowych w miejsce kapitalizmu lub socjalizmu.
Belloc Lowndes, Marie Adelaide (1868-1947): angielska pisarka, siostra Hilaire Belloc. Umocniła swoją reputację jako opowiadaczka historii łączących ekscytujące wydarzenia z zainteresowaniami psychologicznymi; wśród nich Barbara Rebell (1905) i The Lodger (1913).
Bellow, Saul (1915-2005): urodzony w Kanadzie pisarz amerykański. Począwszy od swojej pierwszej powieści, Dangling Man (1944), Bellow typowo osadzał swoje naturalistyczne narracje w Chicago i uczynił ze swojego głównego bohatera niespokojnego żydowsko-amerykańskiego intelektualistę. Inne prace, znane z umiejętnej charakteryzacji, to Przygody Augiego March (1953), Herzog (1964), Mr Sammler's Planet (1970) i Humboldt's Gift (1975). Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1976 roku. W Przygodach Augiego Marcha i Króla Deszczu Hendersona (1959) stworzył pewnych siebie i komicznych łobuzerskich bohaterów, a Herzog wrzuca komiksowego, ale zrozpaczonego uczonego w świat mrocznego humanizmu. Późniejsze prace, rozwijające obraz Bellow na temat wieku miejskiego chaosu i obojętności, obejmują The Dean's December (1982), More Die of Heartbreak (1987) i nowelę A Theft (1989). Inne prace to On ze stopą w ustach (1984), Something to Remember Me By (1992), The Actual (1997) i Ravelstein (2000). Zdobył National Book Award w 1954, 1965 i 1971 roku oraz Pulitzera w 1976.
Bely, Andrei (1880-1934): pseudonim Borysa Nikołajewicza Bugajewa . Rosyjski poeta, powieściopisarz, teoretyk literatury i przywódca młodszych symbolistów. Intensywna świadomość duchowego wymiaru istnienia Bely'ego doprowadziła go do przyjęcia kilku mistycznych filozofii, w tym millenaryzmu i teozofii. Jego metafizyczne pytania są wyraźne w powracającym wątku napięcia między doświadczeniem wewnętrznym a rzeczywistością społeczną w jego poezji, a także dyktowały jej zawiły, ozdobny styl. Jego twórczość to powieść Peterburg / Petersburg (1913-14) i Zoloto v lazure / Złoto na lazurze (1904; wiersze). Bely napisał sekwencję czterech powieści wzorowanych na strukturach muzycznych, Simfonii / Symphonies 1899-1908. Jego zastosowanie teorii muzyki do literatury i użycie neologizmów (nowych słów i wyrażeń) sprawia, że jego twórczość jest tajemnicza i niedostępna, ale wywarł znaczący wpływ na styl prozy w latach dwudziestych XX wieku.
Bembo, Pietro (1470-1547): włoski uczony, poeta i humanista. Był sekretarzem papieża Leona X 1513-21, a później oficjalnym historykiem Wenecji. Jako uczony redagował prace Petrarki i Dantego, odegrał ważną rolę w rozwoju języka włoskiego, sugerując, aby wzorować się na pracach Petrarki i Boccaccia. Jego literacką reputację ugruntował jego Gli Asolani / The People of Asolani (1505), zbiór dialogów o miłości poświęconych Lukrecji Borgii. Bembo był ważną postacią w odrodzeniu poezji ludowej i zapoczątkował modę na imitacje Petrarki. Wykazał znacznie większą wrażliwość na formę niż ci humaniści, którzy skupiali się na literaturze klasycznej. Jego Proza della volgar lingua / Prose in the Vernacular (1525), w której cytuje Petrarchę i Boccaccia jako modele dla języka narodowego odpowiedniego zarówno dla literatury, jak i dla dyskursu praktycznego, była pierwszą krytyczną historią literatury włoskiej od czasów Dantego. Był także czołowym członkiem sceptycznej grupy pisarzy i intelektualistów, która rozkwitła wokół Leona X, i był patronem wolno myślącego filozofa Pietro Pomponazzi.
Bemelmans, Ludwig (1898-1962): austriacki pisarz i ilustrator. Bemelmans wyemigrował do Nowego Jorku w 1914 roku i pracował w różnych zawodach. Pisał do czasopism, zasłynął z książek dla dzieci, takich jak Madeline (1939), które zarówno ilustrował, jak i pisał.
Benchley, Robert Charles (1889-1945): amerykański humorysta, aktor i krytyk dramatyczny. Jego książki to Of All Things (1921) i Benchley Beside Himself (1943). Jego filmowy skecz Jak spać ilustruje jego umiejętność wydobywania humoru z życia codziennego.
Benda, Julien (1867-1956): francuski pisarz i filozof. Był zagorzałym przeciwnikiem filozofii Henri Bergsona, a w 1927 roku opublikował manifest o konieczności oddania się prawdzie absolutnej, którą w jego odczuciu zdradzili współcześni, La Trahison des clercs/Zdrada intelektualistów.
Benét, Stephen Vincent (1898-1943): amerykański poeta, powieściopisarz i pisarz opowiadań. Otrzymał nagrodę Pulitzera w 1929 za wiersz narracyjny o wojnie secesyjnej, Ciało Johna Browna (1928). Jedno z jego opowiadań, "Diabeł i Daniel Webster", stało się klasykiem i stało się sztuką, operą i filmem (Wszystko, co można kupić za pieniądze; 1941). Opublikował ponad 17 tomów wierszy i prozy.
Benivieni, Girolamo (1453-1542): włoski poeta i humanista. Jeden z wielu pisarzy, którym patronował Lorenzo de' Medici, zasłynął swoim długim poematem Canzone d'amore/Pieśń o miłości (ok. 1487), adaptacją Sympozjum Platona. Później znalazł się pod wpływem przywódcy religijnego Savonaroli i pisał poezję religijną.
Benn, Gottfried (1886-1956): niemiecki poeta liryczny i pisarz. Doświadczenie jako lekarza wojskowego podczas I wojny światowej zachęcało do cynicznie pesymistycznego nacisku na ludzką degenerację i rozkład fizyczny w jego wczesnych kolekcjach, takich jak Morgue i Fleisch/Flesh (oba 1917). Jego autobiografia Doppelleben/Double Life (1950) opisuje stopniowe stapianie się w pragmatyzm.
Bennett, (Enoch) Arnold (1867-1931): angielski powieściopisarz, dramaturg i dziennikarz. Jego główne prace rozgrywają się w przemysłowych "pięciu miastach" Potteries w Staffordshire (obecnie Stoke-on-Trent) i dotyczą sposobu, w jaki środowisko dyktuje wzór życia jego bohaterów. Należą do nich Anna z pięciu miast (1902), Opowieść starych żon (1908) oraz trylogia Clayhanger, Hilda Lessways i These Twain (1910-15). Bennett często bardzo szczegółowo opisuje życie klasy robotniczej, ale rzadko przedstawia jakiekolwiek komentarze lub osądy na jego temat. Napisał także wiele udanych sztuk, w tym Milestones (z Edwardem Knoblockiem; 1912).
Bennett, James Gordon (1795-1872): urodzony w Szkocji dziennikarz i wydawca gazet. W 1835 roku, z kapitałem w wysokości 500 dolarów, Bennett uruchomił dziennik "New York Herald" skierowany do masowego odbiorcy. W przeciwieństwie do innych gazet, "Herald" nie był politycznie przywiązany, a jego zasięg obejmował sport i modę, a także biznes i finanse. Bennett przedstawiał także sensacyjne historie i często je wykorzystywał. W latach 60. XIX wieku Herald był najpopularniejszą gazetą w mieście, ale nie najbardziej prestiżową.
Benoit de Sainte-Maure (żył ok. 1155-75) lub Sainte-More: francuski poeta. Jego Roman de Troie/Romance of Troy, poemat składający się z 30 000 wersów oktozylabowych, jest ważny zarówno w historii romansu dworskiego, jak i ze względu na swoją rolę w popularyzacji historii Troi w średniowieczu.
Benson, Arthur Christopher (1862-1925): angielski poeta i eseista. Opublikował m.in. prace arcybiskupa Williama Lauda (1887), prerafaelitę Dantego Gabriela Rossettiego (1904) i krytyka Waltera Patera (1906), a także kilka utworów beletrystycznych i kilka wierszy. Napisał też słowa pieśni patriotycznej "Kraina nadziei i chwały", do której muzykę skomponował Edward Elgar. Był najstarszym synem Edwarda White′a Bensona.
Benson, E(dward) F(rederic) (1867-1940): angielski pisarz. Specjalizował się w powieściach delikatnie satyrycznych słabości społeczeństwa wyższej klasy średniej i napisał serię książek o groźnych antagonistkach Mapp i Lucia, w tym Mapp i Lucia (1931). Był synem Edwarda White′a Bensona.
Benson, Robert Hugh (1871-1914): angielski pisarz, syn duchownego Edwarda White′a Bensona. Napisał zarówno powieści, jak i dzieła religijne, chociaż większość jego późniejszych dzieł beletrystycznych to narzędzia propagandy katolickiej. Jego wiersze ukazały się wkrótce po jego śmierci. Jego prace to: Światło niewidzialne (1903), Przez jaki autorytet (1904), Osiągnięcie króla (1905), Tragedia królowej (1905), Władca świata (1907), Konwencjonaliści (1908) i Świt wszystkiego (1911).
Benson, Stella (1892-1933): angielska powieściopisarka. Jej prace to I Pose (1915), To jest koniec (1917), Żyć samotnie (1919), Goodbye, Stranger (1926) i Tobit Transplanted (1931).
Bentley, Edmund Clerihew (1875-1956): angielski pisarz. Wynalazł czterowierszową, humorystyczną formę wiersza znaną jako clerihew, zebraną najpierw w Biography for Beginners (1905), a następnie w More Biography (1929). Był także autorem klasycznego kryminału Ostatnia sprawa Trenta (1913), wprowadzającego nowy naturalistyczny styl, który zastąpił romantyzm Sherlocka Holmesa. Po nim pojawił się Trent′s Own Case (1936), przy którym współpracował z H. Warnerem Allenem, oraz Trent Intervenes (1938), tom opowiadań.
Bentley, Phyllis Eleanor (1894-1977): angielska powieściopisarka. Wiele jej powieści ma korzenie w Yorkshire; należą do nich Środowisko (1922), Kot-w-żłobie (1923), Współczesna tragedia (1934), Śpij w pokoju (1938) i Weź odwagę (1940).
Beowulf: staroangielski wiersz składający się z 3182 wersów, uważany za skomponowany w pierwszej połowie VIII wieku. Jest to jedyny kompletny zachowany przykład germańskiej epopei ludowej i istnieje w jednym rękopisie skopiowanym w Anglii około 1000, a obecnie przechowywanym w kolekcji Cottonian w British Museum w Londynie. Bohater Beowulf uwalnia duńskiego króla Hrothgara z rąk demona wody Grendela i jego potwornej matki, a po powrocie do domu zastępuje swojego kuzyna Heardreda jako króla Geatów. Po 50 latach prosperity ginie zabijając smoka.
Béranger, Pierre Jean de (1780-1857): francuski poeta. Pisał lekkie teksty satyryczne dotyczące miłości, wina, popularnej filozofii i polityki. Wiele jego wierszy było drukowanymi satyrami przeciwko rządowi, który zastąpił upadek Napoleona.
Berceo, Gonzalo de (ok. 1180-ok. 1246): hiszpański poeta. Był księdzem, a jego wiersze, w większości oparte na oryginałach łacińskich, są tematycznie święte; należą do nich Milagros de Nuestra Se?ora/Cuda Matki Bożej i kilka żywotów świętych, w tym Vida de Santa Oria/Życie św. Orii. Najwcześniejszy znany poeta kastylijski, bywa uważany za twórcę poezji hiszpańskiej.
Bérenger de la Tour (zm. ok. 1559): francuski poeta. Jego wiersze cechuje elegancja i werwa, choć czasami brakuje im dobrego smaku. Obejmuje Le Si?cle d'or (1551), Choreide ou Louange du bal, aux dames (1556), L'Amye des amyes (1558), imitację Ariosto i L'Amye rustique (1558).
Beresford, John Davys (1873-1947): angielski powieściopisarz. Jego pierwsza powieść, Wczesna historia Jacoba Stahla (1911), ugruntowała jego reputację jako pisarza szkoły realistycznej wywodzącej się od George'a Gissinga.
Bergengruen, Werner (1892-1964): niemiecki powieściopisarz i poeta. Nawrócony na katolicyzm, największy sukces odniósł dzięki powieści Der Grosstyrann und das Gericht/Sprawa sumienia (1935), która potępia ludzką słabość i kruchość w obliczu pokus. Jego mistrzostwo techniczne jest również widoczne w jego opowiadaniach: Der Tod von Reval/Śmierć Revala (1939) i Novellenbuch/Księga opowiadań (1962). Dwa ważne zbiory wierszy to Dies irae (1945) i Die heile Welt/Uzdrowiony świat (1950).
Berger, John Peter (1926-2017): angielski lewicowy krytyk sztuki i pisarz. W swojej najbardziej znanej książce Ways of Seeing (1972) cenił sztukę ze względów społecznych, a nie estetycznych. Atakował też muzea za zachowanie tego, co z natury przemijające. Jego powieści to Malarz naszych czasów (1958) i G (1972; Nagroda Bookera). Inne powieści to The Book of Clive (1962), Corker's Freedom (1964) oraz trylogia Into Their Labors (1991).
Berger, Thomas Louis (1924-2014): amerykański pisarz. Jego powieści satyryczne obejmują sekwencje łotrzykowskie Crazy in Berlin (1958), Reinhart w miłości (1961), Vital Parts (1970) i Reinhart's Women (1981). Inne powieści to Sąsiedzi (1980; nakręcony w 1981), ukazujący absurdy życia na przedmieściach, Spotkanie zła (1992) i Najlepsi przyjaciele (2003). Berger sparodiował także western w Little Big Man (1964; nakręcony w 1970) oraz gatunek detektywistyczny w Who is Teddy Villanova? (1977).
Bergman, Hjalmar (1883-1931): szwedzki powieściopisarz i dramaturg. Jego pesymizm i realistyczną jasność widzenia łagodzi humor, jak w powieści Clownen Jack/Jack the Clown (1930) czy ironia i błyskotliwa satyra, jak w Markurells i Wadköping (1919). Był równie popularny jako dramaturg (Swedenhielms 1925, Patrasket/The Rabble 1928) i jeden z nielicznych szwedzkich autorów prawdziwych komedii. Pisał także scenariusze do filmów i radia.
Bergson, Henri Louis (1859-1941): francuski filozof. Wierzył, że czas, zmiana i rozwój są istotą rzeczywistości. Uważał, że czas jest ciągłym procesem, w którym jeden okres niepostrzeżenie przechodzi w drugi. W Twórczej ewolucji (1907) próbował udowodnić, że cała ewolucja i postęp wynikają z działania élan vital, czyli siły życiowej. W 1927 otrzymał literacką Nagrodę Nobla.
Bernanos, Georges (1888-1948): francuski pisarz. Jego mocno katolicki punkt widzenia wyraża się na przykład w jego Journal d'un curé de campagne/Dzienniku wiejskiego księdza (1936). Jego tematem jest prawie zawsze walka o duszę jednostki między siłami dobra i zła, którą ukazuje z oryginalnością i głębokim przekonaniem.
Bernard, Tristan (Paul) (1866-1947): francuski pisarz i dramaturg. Jego wczesne sztuki były wodewilami ironii i szyderczego humoru, jak L'Anglais tel qu'on le parle/Angielski jak mówi się (1899); jego późniejsze sztuki to Triplepatte (1905; z André Godfernaux) i Le petit Café/Mała kawiarnia (1911). Jego powieści, podobnie jak jego sztuki, wyśmiewają ludzkie słabości; należą do nich Mémoires d'un jeune homme rangé/Pamiętniki sumiennego młodzieńca (1899).
Bernard de Ventadour (żył pod koniec XII wieku): prowansalski trubadur, prawdopodobnie urodzony w zamku Ventadour. Mówi się, że jego ojciec był żołnierzem, a matka służącą w kuchni. Wiadomo, że uczestniczył w koronacji Henryka II Anglii i Eleonory Akwitańskiej w 1154. Pozostało około 40 jego wierszy, wyróżniających się świeżością i brakiem sztuczności.
Bernardin de Saint-Pierre, Jacques-Henri (1737-1814): francuski pisarz. Jego arcydziełem był Paul et Virginie, sentymentalna idylla miłości osadzona na Mauritiusie. Po nim nastąpił La Chaumi?re indienne/The Indian Cottage (1790). Obie wywarły wielki wpływ na literaturę romantyczną dzięki nowej nucie egzotyki.
Berners, Juliana lub Bernes; lub Barnes: angielska pisarka. Jest rzekomą autorką traktatów łowieckich w Boke of St Albans, wydrukowanych w 1486 roku.
Berni, Francesco (1497-1535): włoski poeta. Pisarz poezji komicznej, poezji burleski, znany jest po nim jako poesia bernesca. Najbardziej godne uwagi jest jednak dzieło, które nie było burleską: jego toskańska rewizja Orlando innamorato Boiarda.
Bernstein, Herman (1876-1935): urodzony w Rosji pisarz i dyplomata. Został korespondentem "New York Herald" w Amerykańskich Siłach Ekspedycyjnych na Syberii. W jego sensacyjnej Korespondencji Willy-Nicky (1918) wydrukowano tajne telegramy wymieniane między byłym cesarzem Wilhelmem II a carem Mikołajem II.
Beroaldo, Filippo Starszy (1453-1505) : włoski humanista wykładowca i pisarz. Od 1472 aż do śmierci był profesorem retoryki na Uniwersytecie Bolońskim. Opracował szereg wydań i komentarzy do tekstów klasycznych, z których najobszerniejszy był jego komentarz do Złotego Osiołka Apulejusza. Szeroka wiedza Beroaldo uwidoczniła się w jego dyskusji o porzekadłach, którą naśladował jego uczeń Polydore Vergil i pośrednio Erazm. Jego klasyczne komentarze obejmowały Aulusa Gelliusza, św. Bazylego, Juwenala, Pliniusza Młodszego, Plutarcha, Swetoniusza i Wegecjusza. Pełnił również funkcję publicznego oratora dla władców Bentivoglio w Bolonii.
Beroaldo, Filippo Młodszy (1472-1518): włoski redaktor humanista, bratanek Filippo Beroaldo Starszego. Został mianowany sekretarzem kardynała Giovanniego de′ Medici, który w 1513 r. został wybrany na papieża Leona X, a Beroaldo prefektem Biblioteki Watykańskiej (Biblioteca Apostolica Vaticana). Kiedy około 1508 r. w posiadanie papieża wszedł kodeks "zaginionych" pierwszych ksiąg "Roczników Tacyta", Beroaldo zredagował dzieło i przejrzał je w prasie drukarskiej w 1515 r. Inne dzieła Beroalda to fraszki i przekład Izokratesa "Ad Demonicum".
Berry, James (1924-2017): autor z Indii Zachodnich. Wiele opowiadań i wierszy Berry′ego odzwierciedla jego zachodnioindyjskie pochodzenie i celebruje tożsamość kulturową zachodnich Indii mieszkających zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i na Karaibach. W 1981 zdobył Narodową Nagrodę Poetycką, w 1990 otrzymał OBE za zasługi dla poezji. Urodzony na Jamajce Berry przeniósł się do USA w wieku 17 lat. Nienawidząc rasistowskiej nietolerancji, której był tam świadkiem, powrócił na Jamajkę cztery lata później. Znalezienie Ojczyzny teraz zbyt klaustrofobiczne, udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie osiadł w 1948. Jego prace to Fractured Circles (1979), News from Babylon (1984) i Bluefoot Traveler (1985). Antologia poezji "Złodziej z wioski" zdobyła nagrodę Grand Prix w 1987 roku.
Berry, Mary (1763-1852): angielska pisarka. Zebrała i zredagowała Dzieła Horacego Walpole′a (1798) oraz opublikowała Anglia i Francja: A porównawczy pogląd na sytuację społeczną obu krajów (1844). Interesujące są również jej Dzienniki i korespondencja (1866).
Berry, Wendell (Erdman) (1934-): amerykański poeta i pisarz. Regionalny pisarz powieści i esejów, Berry znany jest z poezji, w tym "Kraju małżeństwa" (1973) i głębokiego uczucia do życia na wsi i ziemii.
Berryman, John (1914-1972): amerykański poeta. Jego intensywne emocjonalnie, dowcipne i osobiste prace często dotyczą tortur seksualnych i są podszyte poczuciem cierpienia. Po zbiorach krótkich wierszy i sonetów napisał Hołd dla Mistress Broadstreet (1956), romantyczną opowieść z pierwszą amerykańską poetką, Anne Dudley (ur. 1612), a następnie przedstawił swoje dręczone poczuciem winy, antybohaterskie alter ego, Henry'ego. , w 77 Dream Songs (1964; Nagroda Pulitzera) i Jego zabawka, jego sen, jego odpoczynek (1968). Jego poezja ma wiele wspólnego z poezją "wyznaniowych" poetów, ale wyróżnia ją użycie humoru. Napisał także opowiadania i biografię Stephena Crane&prime'a 1950.
Bersuire, Pierre (ok. 1290-1362): francuski uczony. Przyjaciel włoskiego pisarza Petrarki, którego poznał w Awinionie, jest pamiętany jako autor bardzo wczesnego i szeroko wpływowego przekładu rzymskiego historyka Liwiusza (1352-56). Napisał też poczytny przewodnik po Biblii.
Bertaut, Jean (1552-1611): francuski poeta dworski za Henryka III i Henryka IV. Naśladował Pierre'a de Ronsarda i Philippe'a Desportesa, pisał zarówno poezję miłosną, jak i wiersze religijne (m.in. parafrazy psalmów). Został biskupem Sées w 1606 roku.
Bertrand, Jacques-Louis-Napoleon (lub Aloysius) (1807-1841): francuski pisarz. Wszystkie jego ważne prace zostały opublikowane pośmiertnie: Keepsake fantasque (1923; wiersze, eseje i korespondencja) oraz La Volupté et pi?ces differents (1926). Nazywany był prekursorem symbolistów, przez których był bardzo podziwiany.
Besant, Walter (1836-1901): angielski pisarz. Pisał powieści we współpracy z Jamesem Rice'em (1843-1882) i wyprodukował atak na społeczne zło East End of London, All Sorts and Conditions of Men (1882) oraz niedokończony Survey of London (1902-12) . Był szwagrem aktywistki feministycznej Annie Besant. Kawaler w 1895 r.
bestiariusz : w średniowieczu książka z opowieściami i ilustracjami, które przedstawiały prawdziwe i mityczne zwierzęta lub rośliny, aby zilustrować (zwykle chrześcijański) morał. Historie te wywodziły się początkowo z greckiego Physiologus, zbioru 48 takich opowiadań, napisanych w Aleksandrii około II wieku. Przekłady Fizjologa na języki narodowe (francuski, włoski i angielski) pochodzą z XIII wieku; ilustrowane wersje znane są z IX wieku. Wiele późniejszego i współczesnego folkloru o zwierzętach wywodzi się z bestiariusza, na przykład mit o feniksie płonącym się, by narodzić się na nowo.
bestseller : książka, która osiąga dużą sprzedaż. Aukcje oparte są na danych dotyczących sprzedaży z księgarni i innych sklepów detalicznych. Z biegiem czasu Biblia sprzedała się na całym świecie w większej liczbie egzemplarzy niż jakakolwiek inna książka, ale popularne i komercyjne przykłady obejmują In His Steps Charlesa Monroe Seldona (1897), Gone With the Wind Margaret Mitchell (1936) oraz How to Win Friends and Influence People Dale′a Carnegie′go. (1937). Aktualne listy bestsellerów pojawiają się w gazetach, magazynach i publikacjach branżowych.
Betjeman, John (1906-1984): angielski poeta i eseista. Był twórcą specyficznie angielskiego lekkiego wiersza, nostalgicznego i zachwycającego architekturą wiktoriańską i edwardiańską. Pisał także prozy o architekturze i historii społecznej, które odzwierciedlają jego zainteresowania neogotyckim. Jego wiersze zebrane ukazały się w 1958, a autobiografia wersetowa, Wezwanie przez dzwony, w 1960. Wiersz Betjemana, postrzegany przez niektórych jako łatwy, cieszył się dużym uznaniem ze względu na współczucie i dowcip oraz przywoływanie miejsc i sytuacji. W 1969 otrzymał tytuł szlachecki, a w 1972 został laureatem poetyckim. Betjeman urodził się w Londynie i kształcił się na Uniwersytecie Oksfordzkim. W czasie II wojny światowej pracował w Admiralicji, potem przez pewien czas pracował w British Council. Był rówieśnikiem urodzonego w Anglii poety WH Audena w Oksfordzie, ale z poetami lat 30. miał niewiele wspólnego. Jego wiersze mają tradycyjną formę - faworyzują linie jambiczne i przejrzystość konwersacyjną - i tematykę. Z wielką precyzją i czułością przywołuje szczegóły swojego dzieciństwa w północnym Londynie i wakacji w Kornwalii.
Betrothed, The, I promessi spoposi: Romantyczna powieść historyczna Alessandro Manzoniego, włoska, opublikowana w latach 1825-27, a w ostatecznej formie w latach 1840-42. Akcja rozgrywa się w Lombardii w latach 1628-1631, podczas hiszpańskiej administracji i powszechnego powstania w Mediolanie, i śledzi losy dwojga biednych tkaczy jedwabiu, których małżeństwo uniemożliwia aż do ostatniego rozdziału ingerencja tyrana Don Rodrigo.
Betti, Ugo (1892-1953): włoski dramaturg. Niektóre z jego najważniejszych sztuk, jak Frana allo scalo nord/ Landslide at the North Station (1936), dotyczą procesu sądowego (Betti był sędzią od wielu lat) i koncentrują się na tematach sprawiedliwości i odpowiedzialności moralnej. Spośród wielu innych jego sztuk, często surowych, a nawet pesymistycznych, najbardziej znane to La padrone/Kochanka (1927), Delitto all'isola delle capre/Zbrodnia na Koziej Wyspie (1948) oraz La Regina e gli insorte/Królowa i Rebelianci (1949).
Bevis of Hampton: główny bohater angielskiego romansu średniowiecznego. Udał się do Ermony (Armenia), gdzie zdobył sympatię króla Ermyna i miłość swojej córki Josian. Podbój Brademonda z Damaszku, zabicie dzikiego dzika i smoka oraz obalenie olbrzyma o imieniu Ascapart należą do jego osiągnięć. Posiadał miecz zwany Morglay i konia o imieniu Arundel, od którego nazwał swój zamek.
Bialik, Chaim Nachman (1873-1934): żydowski poeta, pisarz i tłumacz, urodzony na Ukrainie. Swoją sławę literacką ugruntował publikacją Ha-Matmid/The Talmudic Student. Bialik był uważany za największego współczesnego poetę hebrajskiego, ale był także eseistą, pisarzem opowiadań i redaktorem. Jego promowanie języka hebrajskiego i potężne oskarżenia o nieludzkość doprowadziły do tego, że za życia został okrzyknięty jednym z "mędrców Odessy" i nieoficjalnym głosem Żydów Europy Wschodniej. Poezja Bialika wyrażała tęsknoty i frustracje wschodnioeuropejskiego życia żydowskiego w czasie, gdy rozpad jego tradycji i masowa emigracja do USA zmieniały stary porządek. Szczególnie wielkie nastroje syjonistyczne wzbudził napisany po pogromie wiersz "Be-Ir ha-Haregah/W mieście rzezi" (1903). Bialik mieszkał w Palestynie od 1924 roku.
Bianco, Margery : pisarka amerykańska;
Bichsel, Peter (1935-): szwajcarski pisarz. Wyróżniając się opowiadaniem i miniaturą, opisuje stany umysłu i postawy ze zwodniczą prostotą, jak w Eigentlich möchte Frau Blum den Milchmann kennenlernen/I naprawdę Frau Blum bardzo chciałaby poznać mleczarza (1964). Interesuje się przede wszystkim nastrojami, bada zawiłości moralne, anonimowość współczesnego życia i brak komunikacji, w ciasnym, sugestywnym stylu. Kindergeschichten/Opowieści dla dzieci (1969) ma charakter baśniowy, podczas gdy jego krótka powieść (lub luźno związana seria prozatorska) Die Jahreszeiten/Pory roku (1967) bada możliwości samego pisania.
Bielski, Marcin (ok. 1495-1575): polski kronikarz i poeta. Jego Kronika Polska była pierwszą księgą kronik pisaną w języku polskim.
Bierce, Ambrose Gwinnett (1842-c. 1914): amerykański autor. Po służbie w amerykańskiej wojnie secesyjnej zyskał reputację mistrza opowiadania, którego tematami są wojna i zjawiska nadprzyrodzone, jak w Tales of Soldiers and Civilians (1891) i Can Such Things Be? (1893). Napisał także The Devil′s Dictionary (1911; po raz pierwszy opublikowany jako The Cynic′s Word Book w 1906), zbiór ironicznych definicji ukazujących jego sardoniczny humor. Zniknął w Meksyku w 1913 roku.
Biggers, Earl Derr (1884-1933): amerykański powieściopisarz. Stworzył chińskiego śledczego Charliego Chana w serii kryminałów, zaczynając od Dom bez klucza (1925).
Biggles, w całości Kapitan James Bigglesworth: fikcyjny latający bohater I wojny światowej stworzony przez angielskiego autora W E Johnsa. Biggles został po raz pierwszy przedstawiony w opowiadaniach opublikowanych w Popular Flying, magazynie założonym przez Johnsa w 1932 roku; bohater, wraz z towarzyszami Algy i Ginger, pojawił się później w ponad 70 powieściach, teraz coraz częściej krytykowany za rzekomy szowinizm, rasizm i seksizm.
Bilderdijk, Willem (1756-1831): holenderski poeta, dramaturg i eseista. Umiejętny w retoryce nie potrafił jednak zapanować nad emocjami, przez co w jego twórczości często pojawia się absurdalna mieszanka romantycznej treści z klasyczną czy rokokową formą. Jego prace obejmują Dichtwerken / Poetical Works (16 tomów) 1856-59, Geschiedenis des vaderlands / Historia ojczyzny (13 tomów) 1832-53 oraz niedokończony epos De ondergang der eerste wareld / The Decline of the First World 1820.
Billings, Josh (1818-1885): pseudonim Henry Wheeler Shaw amerykańskiego pisarza humorystycznego. Jego niekonwencjonalna pisownia i suchy humor przyciągnęły uwagę i stał się stałym współpracownikiem gazet w Nowym Jorku. Jego prace to Josh Billings, His Sayings (1865) i rocznik parodii Farmer′s Allminax (1869-80).
Billy Bunter: w Wielkiej Brytanii gruby uczeń w okularach, który pojawił się w opowiadaniach Franka Richardsa, których akcja rozgrywa się w Greyfriars School. Jego przygody, w których stara się zebrać pieniądze na sfinansowanie swojej pasji do jedzenia, pojawiły się w latach 1908-1940 w gazecie dla dzieci Magnes, a następnie w książkach w latach 40. i w telewizji z lat 1952-62.
Binchy, Maeve (1940-2012): irlandzka dziennikarka i autorka. Urodzona w Dublinie i wykształcona w University College w Dublinie, miasto i jego okolice często stanowią tło dla jej pracy. Napisała wiele sztuk teatralnych, ale najbardziej znana jest jako autorka opowiadań i powieści. Wśród jej zbiorów opowiadań znajdują się Victoria Line, Central Line (1987) i Dublin 4 (1982). Jej powieści zwykle dotyczą życia zwykłych ludzi i obejmują Zapal świeczkę grosza (1982), Lato świetlika (1987), Koło przyjaciół (1990; nakręcony w 1995), The Copper Beech (1992), The Glass Lake (1994), Evening Class (1996), Tara Road (1998), Scarlet Feather (2001) i Quentins (2002). Binchy pracował jako nauczyciel i pisarz podróżujący w niepełnym wymiarze godzin, zanim dołączył do Irish Times w 1969 roku, później został londyńskim korespondentem gazety. Pisała do gazety, dopóki nie ogłosiła przejścia na emeryturę w 2000 roku, mówiąc, że Scarlet Feather będzie jej ostatnią. Kilka jej sztuk zostało wystawionych w Dublinie, a za swoją sztukę telewizyjną Deeply Regreted By (1979) zdobyła nagrody w kraju i za granicą.
Bingham, Millicent (Todd) (1880-1968): amerykański geograf i literat. Będąc jeszcze studentką, Bingham opublikowała dwie prace z zakresu geografii miast, które utrzymywała do lat 30. XX wieku. Matka Binghama, Mabel Loomis Todd, od dawna była wydawcą prac Emily Dickinson, a Bingham później zmieniła swoje zainteresowania, stając się ekspertem od życia i pracy Dickinson.
Binyon (Robert) Laurence (1869-1943): angielski poeta. Jego oda "Za poległych" (1914) jest często cytowana w nabożeństwach żałobnych, a do muzyki skomponował ją angielski kompozytor Edward Elgar. Tomy wierszy Binyona obejmują London Visions (1896); jego krytyka artystyczna obejmuje Malarstwo na Dalekim Wschodzie (1908).
biografia : opis życia danej osoby. Kiedy jest napisany przez tę osobę, jest autobiografią. Biografia może składać się po prostu z faktów z życia danej osoby, opowiedzianych w porządku chronologicznym, ale ogólnie stała się kwestią interpretacji, jak również dokładności historycznej. Nieoficjalne biografie (nie usankcjonowane przez podmiot) często prowadziły do sporów prawnych dotyczących zarówno interpretacji, jak i faktów.
historia, Europa: Wśród starożytnych biografów znajdują się grecki Ksenofont i Plutarch, rzymski Tacyt i Swetoniusz oraz autorzy Ewangelii Nowego Testamentu. Średniowieczna biografia poświęcona była głównie budowaniu religijnemu i tworzyła kroniki świętych i męczenników; wśród świeckich biografii znajdują się Charlemagne autorstwa frankońskiego mnicha Einharda (ok. 770-840), Alfred autorstwa walijskiego mnicha Assera (zm. ok. 910) oraz Petrarka autorstwa Boccaccia.
historia, Wielka Brytania : W Anglii prawdziwa biografia zaczyna się od wczesnego okresu Tudorów i takich dzieł jak Sir Thomas More (1626), napisany przez Williama Ropera, zięcia angielskiego polityka i pisarza Sir Thomasa More′a. W XVIII wieku stała się samodzielną formą literacką dzięki książce Lives of the Most Eminent English Poets (1779-81) autorstwa angielskiego pisarza Samuela Johnsona oraz biografii Johnsona autorstwa Jamesa Boswella (1791). Wśród biografów dziewiętnastowiecznych są angielscy pisarze Robert Southey, Elizabeth Gaskell, George Henry Lewes i szkocki pisarz Thomas Carlyle. Ogólna tendencja w biografiach okresu wiktoriańskiego polegała na dodawaniu bardzo szczegółowych informacji i ukrywaniu bardziej osobistych faktów. Książka Eminent Victorians (1918) angielskiego pisarza Lyttona Stracheya otworzyła nową erę szczerości w historii biografii.
XX wiek, USA i Wielka Brytania: dwudziestowieczni biografowie to między innymi amerykański naukowiec Richard Ellmann (który pisał o irlandzkich pisarzach Jamesie Joyce′ie;ie i Oscaru Wildzie) oraz angielska pisarka Elizabeth Longford (która pisała o królowej Wiktorii i księciu Wellington).
biograficzne odniesienia : Najwcześniejszym słownikiem biograficznym w przyjętym znaczeniu był francuski filozof Pierre Bayle (1696), po którym w XIX wieku nastąpił rozwój biografii narodowych w Europie i założenie English Dictionary of National Biography w 1882 roku i Słownik biografii amerykańskiej w 1928 r.
Bion (żył ok. 100 pne): Grecki poeta bukoliczny (duszpasterski), urodzony w pobliżu Smyrny, który mieszkał głównie na Sycylii. Najlepszym z jego nielicznych zachowanych wierszy jest "Lament nad Adonisem".
Biondi, Gian Francesco (1572-1644): włoski pisarz. Wprowadzony na dwór Jakuba I w Anglii, zdobył zaufanie króla, a później tytuł. Napisał Storia delle guerre civili fra le case di York et di Lancastro/History of the Wars of the Roses (1637).
Bird, Robert Montgomery (1804-1854): amerykański dramaturg i powieściopisarz. Jego najbardziej udanym dziełem dramatycznym była tragedia Gladiator (1831) o Spartakusie. Jako powieściopisarz opublikował Calavar (1834) i jego kontynuację The Infidel (1835), o Cortezie w Meksyku i Nick of the Woods (1837).
Birmingham, George: pseudonim irlandzkiego powieściopisarza Jamesa Hannay.
Birney, (Alfred) Earle (1904-1995): kanadyjski poeta. Jego prace wypełniają luki między pismem tradycyjnym a eksperymentalnym, a jego posługiwanie się językiem potocznym ma duży wpływ. Zbiory obejmują Selected Poems (1966), The Poems of Earle Birney (1969) i Collected Poems (1975).
Bishop Elżbieta (1911-1979): amerykański poeta i pisarz. Bishop była konsultantem poezji w Bibliotece Kongresu, 1949-50. Następnie spędziła ponad 20 lat w Brazylii i uczyła na Harvardzie w latach siedemdziesiątych. Znana jest z poezji medytacyjnej i osobistej, co widać w zbiorze Północ i południe - zimna wiosna (1955).
Bishop John Peale (1892-1944): amerykański poeta i pisarz. Bishop opublikował swój pierwszy tomik poezji, Green Fruit w 1917 roku. Później został redaktorem "Vanity Fair", ale później napisał powieści, opowiadania i krytykę literacką.
Bisticci, Vespasiano da (1421-1498): florencki księgarz, uczony i biograf. Odpowiadając na ogromne zapotrzebowanie na książki w XV wieku, stał się największym pracodawcą kopistów w Europie, i agentem trzech największych kolekcjonerów rękopisów wczesnego renesansu: Cosimo de′ Medici, papież Mikołaj V i Federico da Montefeltro, książę Urbino.
Bj∅rnson, Bj∅rnstjerne Martinius (1832-1910): norweski powieściopisarz, dramaturg, poeta i dziennikarz. Jego sztuki to Nowożeńcy (1865) i Poza ludzką władzą (1883), traktujące o polityce i moralności seksualnej. Wśród jego powieści znajduje się W drodze Boga (1889). W 1903 otrzymał literacką Nagrodę Nobla.
Black, William (1841-1898): szkocki powieściopisarz. Popularność zdobył dzięki Córce Hetha (1871). Pisał barwne opisy szkockich krajobrazów i życia na świeżym powietrzu, ale jego prace stały się powtarzalne.
Black Beauty : powieść Anny Sewell, opublikowana w 1877 roku. Opisuje doświadczenia konia, Black Beauty, pod rządami wielu różnych właścicieli i ożywiła gatunek "autobiografii zwierząt" popularny pod koniec XVIII i na początku XIX wieku. Choć obecnie uważana za książkę dla dzieci, została napisana, aby zachęcić dorosłych do życzliwego traktowania koni.
Black Boy: autobiografia amerykańskiego lewicowego pisarza Richarda Wrighta, opublikowana w 1945 roku, która daje żywy i wstrząsający opis doświadczeń czarnego chłopca z dorastania w USA.
Blacklock, Thomas (1721-1791): szkocki poeta. Niektóre wczesne wiersze opublikowane w 1746 roku doprowadziły do jego edukacji w Edynburgu, gdzie studiował teologię. Był dawnym wielbicielem i przyjacielem poety Roberta Burnsa i przekonał go do porzucenia planów wyjazdu ze Szkocji do Indii Zachodnich.
Blackmore, R(ichard) D(oddridge) (1825-1900): angielski powieściopisarz. Jego romans Lorna Doone (1869), którego akcja rozgrywa się w Exmoor w południowo-zachodniej Anglii pod koniec XVII wieku, przyniósł mu trwałą popularność. Opublikował 13 innych powieści, w tym Cradock Nowell (1866), The Maid of Sker (1872), Alice Lorraine (1875) i Springhaven (1887).
Blackmore, Richard (1654-1729) : angielski pisarz i lekarz Williama III i królowej Anny. Pisał nudne i nabrzmiałe eposy, wyśmiewane przez satyrycznego poetę Aleksandra Pope w jego Dunciadzie, choć chwalił je eseista Joseph Addison.
Black Mountain Poeci: grupa eksperymentalnych poetów amerykańskich z lat pięćdziesiątych, którzy byli związani z Black Mountain College, szkołą sztuk wyzwolonych w Północnej Karolinie. Odrzucili ograniczenia rymu i metrum oraz politycznie konserwatywną ortodoksję klasycznej, akademickiej poezji TS Eliota. Zamiast tego byli pionierami otwartych form i czerpali z szerokiej gamy niezachodnich kultur lub hermetycznych tradycji. Czołowi członkowie to Charles Olson i Robert Creeley. Black Mountain College 1933-56 był wyjątkowym eksperymentem w utopijnej społeczności edukacyjnej, przyciągającym wielu najznakomitszych poetów, malarzy i muzyków tego okresu, zwłaszcza pod rządami rektora Olsona w latach 1951-56. Malarze, którzy przybyli, aby uczyć, wystawiać lub pracować wspólnie, to Franz Kline, Willem de Kooning i Robert Rauschenberg; pisarze, którzy uczyli lub studiowali, to Edward Dahlberg, Paul Blackburn, Denise Levertov, LeRoi Jones, Gilbert Sorrentino, Robert Creeley, który redagował Black Mountain Review (1954-57) i Robert Duncan; muzykę i taniec reprezentowali John Cage i Merce Cunningham. Interakcja dyscyplin tradycyjnie trzymanych w Kolegium doprowadziła do powstania prototypów multimedialnych wydarzeń i happeningów, które stały się powszechne w latach 60. XX wieku.
Blackmur, R(ichard) P(almer) (1904-1965): amerykański krytyk literacki i poeta. Samouk, w latach 20. i 30. stał się wybitnym krytykiem literatury nowoczesnej, później pisząc teorię krytyczną. Opublikował także trzy tomy wierszy. Jego krytyczne prace to The Expense of Greatness (1940), Language as Gesture (1952) oraz The Lion and the Honeycomb (1955). Od 1936 do 1938 był stypendystą Guggenheima, a w latach 1948-65 był profesorem języka angielskiego na Uniwersytecie Princeton.
Blackwood, Algernon (Henry) (1869-1951): angielski powieściopisarz. Był bardzo zainteresowany okultyzmem i został nazwany "człowiekiem-duchem" ze względu na swoich poddanych. Jego powieści to John Silence (1908), The Human Chord (1910) i The Wave (1916). Tongues of Fire (1924) oraz Tales of the Uncanny and Supernatural (1949) to tomy opowiadań.
Blaga, Lucian (1895-1961): rumuński poeta, dramaturg i filozof, urodzony w Transylwanii. Był czołową postacią XX-wiecznej rumuńskiej literatury. Jego poezja obejmuje zbiory Poemele lumini/Poems of Light (1919), La cumpana apelor/At the Watershed (1933) oraz Nebanuitele trepte/Unsuspected Steps (1943). W 1921 Blaga pomógł założyć Gindirea, przegląd promujący literaturę, inspirowany życiem Kościoła prawosławnego i rumuńskiej wsi. Niemiecka myśl literacka i filozoficzna wpłynęła na pisma Blagi dotyczące społeczeństwa i kultury, takie jak Trilogia cunoasterii/Trilogy of Knowledge (1931-34), Trilogia culturii/Trylogy of Culture (1936-37) i Trilogia valorilor/Trilogy of Values (1939-42).
Blair, Robert (1699-1746): szkocki poeta i duchowny. Jego jedynym wybitnym dziełem jest Grób (1743), wiersz pustym wierszem, liczący prawie 800 linijek. W niektórych fragmentach wznosi się do wzniosłości, podczas gdy w innych popada w banał. Został zilustrowany przez Williama Blake′a.
Blake, George (1893-1961): szkocki pisarz i dziennikarz. W bezpośredniej opozycji do sentymentalnej szkoły Kailyard, jego powieści rozgrywają się w miejsko-przemysłowej Szkocji. The Shipbuilders (1935) opowiada o Glasgow w czasie kryzysu. Mince Collop Close (1923), obskurna opowieść o życiu w slumsach w Glasgow, a następnie The Wild Men (1925) i The Path of Glory (1929), opowieść wojenna. Po powrocie do Szkocji w 1932 osiadł w Helensburgh i opublikował kilka prac z oprawą Clyde, w tym Down to the Sea (1937) i The Firth of Clyde (1952).
Blake, William (1757-1827): angielski poeta, artysta, rytownik i wizjoner, jedna z najważniejszych postaci angielskiego romantyzmu. Jego teksty, często pisane z dziecięcą prostotą, jak w Pieśniach niewinności (1789) i Pieśniach doświadczenia (1794), wyrażają wyjątkową wizję duchową. W swoich "książkach proroczych", w tym "Weselu nieba i piekła" (1790), stworzył ogromną osobistą mitologię. Swoje prace ilustrował ręcznie barwionymi rycinami. Blake urodził się w Londynie i w wieku 14 lat został uczniem grawera, zanim w 1778 wstąpił do Akademii Królewskiej. Następnie został niezależnym grawerem, aw 1782 poślubił Catherine Boucher, która współpracowała z nim przy wielu jego projektach. Pieśni o niewinności były pierwszym z jego własnych dzieł poetyckich, które zilustrował i wyrył w swoim bardzo indywidualnym stylu, który ostatecznie opiera się na włoskich artystach Michała Anioła i Rafaela. Uzupełniający tom Pieśni doświadczenia, zawierający wiersze "Tyger! Tygrysie! płonący jasno" i "Londyn", wyrażają wyraźną świadomość okrucieństwa i niesprawiedliwości Blake'a. Po 1804 poświęcił się pracy ilustracyjnej i dużym akwarelom do biblijnej Księgi Hioba (1821), Raju utraconego Johna Miltona (1822) i Divina commedia Dantego (1825). Do muzyki poematu Blake'a "Jerusalem" (1820) ułożył muzykę Charles Parry.
Blanchard, Edward Litt Leman (1820-1889): angielski pisarz dramatów, fars i burleski. Przez 37 lat pisał rocznik pantomimy dla Drury Lane Theatre w Londynie i sprzedawał sztuki teatrom prowincjonalnym za dziesięć szylingów za sztukę.
Blanchot, Maurice (1907-2003) : francuski krytyk i powieściopisarz. W latach 1930-1939 pisał głównie dla prasy prawicowej. Faux pas (1943) zawiera około 60 esejów literackich, które napisał w "Journal des débats 1941-44". Po 1940 roku własne narracje Blanchota były zbieżne z jego pismami teoretycznymi.
Blanco-Fombona, Rufino (1874-1944): wenezuelski dyplomata i pisarz. Urodził się w Caracas i mieszkał tam, dopóki sprzeciw wobec dyktatury Juana Vicente Gómeza nie zmusił go do emigracji do Europy. Prowadził także kampanię przeciwko wpływom USA w Ameryce Łacińskiej. Blanco-Fombona opublikował wpływowe eseje literackie na temat modernizmu. Jego powieść Hombre de oro/Człowiek ze złota (1916) gorzko zaatakowała skorumpowany stan polityki hiszpańsko-amerykańskiej.
blank verse (wiersz pusty): w literaturze nierymowany pentametr jambiczny lub dziesięciosylabowa linia pięciu akcentów. Po raz pierwszy użyty przez Włocha Gian Giorgio Trissino w jego tragedii Sofonisba (1514-1515), został wprowadzony do Anglii około 1540 roku przez hrabiego Surrey, który użył go w swoim tłumaczeniu Eneidy Wergiliusza. Został opracowany przez Christophera Marlowe′a i Szekspira, szybko stając się charakterystyczną formą wersety elżbietańskiego i jakobijskiego dramatu. Został później użyty przez Miltona w Paradise Lost (1667) i Wordswortha w The Preludium (1805). Nowszymi przedstawicielami pustego wiersza w języku angielskim są Thomas Hardy, T S Eliot i Robert Frost. Po wprowadzeniu z Włoch, pusty wiersz był coraz swobodniej używany przez Szekspira, Johna Fletchera, Johna Webstera i Thomasa Middletona. Został przebudowany przez Johna Miltona, naśladowanego w XVIII wieku przez Jamesa Thomsona, Edwarda Younga i Williama Cowpera, a wskrzeszony na początku XIX wieku przez Wordswortha, Shelleya i Keatsa, a później przez Lorda Tennysona, Roberta Browninga i Algernona Charlesa Swinburne′a.
Blessington, Marguerite Gardiner (1789-1849): hrabina Blessington; urodzona jako Marguerite Power irlandzka pisarka. Jako czołowa członkini towarzystwa literackiego publikowała Rozmowy z lordem Byronem 1834, szkice podróżnicze (Próżnogi we Włoszech 1839, Próżnowanie we Francji 1841) i powieści.
Blicher, Steen Steensen (1782-1848): duński powieściopisarz i poeta. Po przetłumaczeniu w latach 1807-09 dzieł szkockiego poety Jamesa Macphersona przypisywanych mitycznemu Osjanowi, jego największym osiągnięciem była forma opowiadania, ze zbiorami takimi jak Brudstykker af en Landsbydegns Dagbog/Fragments of the Diary of a Country Sexton (1824) , Samlede Noveller/Collected Stories 1833-34), osadzony w Jutlandii i często wywołujący nastrój rozczarowania i rozczarowania.
Blind, Mathilde (1841-1896): urodzona jako Mathilde Cohen angielska pisarka. Wizyty w Szkocji zainspirowały dwa długie wiersze, Proroctwo św. Orana (1881) i The Heather on Fire (1886), ten ostatni był namiętnym protestem przeciwko Highland Clearances. The Ascent of Man (1889) to poemat epicki poświęcony teorii ewolucji Karola Darwina. Napisała także biografie powieściopisarza George′a Eliota (1883) i francuskiej intelektualistki Jeanne Roland de la Platière (1886).

Blind Harry: inne nazwusko Harry′ego Minstrela, szkockiego poety.

Blixen, Karen (1885-1962): baronowa Blixen; urodzona jako Karen Christentze Dinesen duńska pisarka. Pisała głównie po angielsku, a najbardziej znana jest z opowiadań, gotyckich fantazji o zapadającym w pamięć, często mitycznym charakterze, publikowanych w zbiorach takich jak Siedem opowieści gotyckich (1934) i Opowieści zimowe (1942) pod pseudonimem Isak Dinesen. Jej autobiografia Out of Africa (1937; nakręcony w 1985) oparta jest na jej doświadczeniach z prowadzenia plantacji kawy w Kenii.
Bloch, Jean-Richard (1884-1947): francuski powieściopisarz, dramaturg i eseista. Swoją reputację ugruntował swoją drugą powieścią, Et Compagnie/… & Co. (1918). Opublikował także tomy bajek, książek podróżniczych, sztuki (Le dernier Empereur/Ostatni cesarz 1926) i esejów, m.in. Naissance d′une culture/Narodziny kultury (1936). Komunista lata wojenne 1941-45 spędził w Moskwie.
Blok Aleksander Aleksandrowicz (1880-1921): rosyjski poeta. Jako zwolennik ruchu francuskich symbolistów, używał słów dla ich symbolicznego, a nie rzeczywistego znaczenia. Poparł rewolucję z 1917 r., jak w swoich wierszach Dwunastu (1918) i Scytowie (1918), którzy wzywali Zachód do przyłączenia się do rewolucji.
Blondel lub Blondel de Nesle: francuski poeta, prawdopodobnie z Nesle w Pikardii. Istnieje legenda, że to on odkrył angielskiego króla Ryszarda (I) Lwie Serce na zamku Dürnstein w Austrii, gdzie król był więziony w drodze powrotnej z III Krucjaty.
Bloomfield, Robert (1766-1823): angielski poeta. Jego pierwszy i najważniejszy wiersz "Chłopiec z farmy" (1800) spotkał się z wielkim sukcesem. Inne prace to Wiejskie opowieści (1802) i Dzikie kwiaty (1806).
Bloomsbury Group : intelektualny krąg pisarzy i artystów z siedzibą w Bloomsbury w Londynie, który rozkwitał w latach 20. XX wieku. Skupiło się na domu wydawcy Leonarda Woolfa i jego żony, powieściopisarki Virginii Woolf. Typowo modernistyczny, ich nowatorski wkład artystyczny reprezentował ważną część angielskiej awangardy. W kręgu tym znaleźli się artyści Duncan Grant i Vanessa Bell, biograf Lytton Strachey, krytycy sztuki Roger Fry i Clive Bell oraz ekonomista John Maynard Keynes. Z ich nacisku na bliskie relacje międzyludzkie i wybrednego stosunku do współczesnej kultury powstało wiele zarzutów o elitaryzm. Mieli również sceptyczne poglądy na konwencje społeczne i polityczne oraz praktyki religijne.
Blume, Judy (1938- ): ur. Judy Sussman amerykańska powieściopisarka. Znudzona podmiejskim życiem Blume zajęła się pisaniem i ilustrowaniem bajek dla dzieci. Po wielu odrzuceniach opublikowała Are You There God? To Ja, Margaret (1970), Blubber (1974) i Tiger Eyes (1981) oraz kilka innych powieści dla nastolatków, które wyznaczyły nowe możliwości w szczerym traktowaniu drażliwych kwestii. Jej powieść dla dorosłych Summer Sisters została opublikowana w 1998 roku.
Blumenthal, Joseph (1897-1990): amerykański drukarz, projektant książek i wydawca. Blumenthal założył Spiral Press w 1926 roku. Drukował znakomite wydania wielu tekstów, ale słynął ze specjalnych wydań wierszy Roberta Frosta. Blumenthal zaprojektował krój pisma Spiral, który później został przemianowany na Emerson. Po zamknięciu wydawnictwa spiralnego w 1971 Blumenthal zorganizował w Bibliotece Morgana słynną wystawę Sztuka książki drukowanej (1973) i napisał kilka książek na ten temat.
Blunden, Edmund (Charles) (1896-1974): angielski poeta i krytyk. Służył w I wojnie światowej i opublikował prozę Undertones of War (1928). Jego poezja dotyczy głównie życia na wsi. Wśród jego wkładu naukowego było odkrycie i opublikowanie niektórych wierszy przez XIX-wiecznego poety Johna Clare′a.
Blunt, Wilfrid Scawen (1840-1922): angielski poeta. Podróżował po Bliskim Wschodzie, stając się zwolennikiem arabskiego nacjonalizmu. Popierał także irlandzką władzę domową (był więziony w latach 1887-1888), pisał książki antyimperialistyczne, a także poezję i pamiętniki.
Bly, Robert Elwood (1926-2021): amerykański pisarz. Jego książka Iron John: A Book About Men (1990), w której argumentował, że mężczyźni muszą na nowo odkryć wojowniczą stronę swojej natury, zapoczątkowała "ruch mężczyzn". Jego zbiór Light Around the Body (1967) zdobył Narodową Nagrodę Książki za poezję.
Blyton, Enid Mary (1897-1968): angielska pisarka książek dla dzieci. Wykorzystała swoje umiejętności jako wyszkolonego nauczyciela małych dzieci i dziennikarki, w połączeniu z umiejętnością myślenia jak dziecko, do tworzenia książek na wszystkich poziomach, które choć krytykowano za ich przewidywalność i brak charakterystyki, a ostatnio za społeczne, rasowe i seksualne stereotypy zaspokajają potrzebę bezpieczeństwa czytelnika. Jej najlepiej sprzedającymi się serialami były: "Słynna piątka", "Sekretna siódemka" i "Noddy". W 1951 opublikowała 31 różnych tytułów, a dziesięć lat po śmierci była czwartą najczęściej tłumaczoną autorką na świecie. W 1996 roku Trocadero plc, brytyjska firma zajmująca się nieruchomościami i rozrywkami, zapłaciła 14,25 miliona funtów za pozostałe prawa autorskie do ponad 700 jej książek.
Boccaccio, Giovanni (1313-1375): włoski pisarz i poeta. Znany jest przede wszystkim ze zbioru opowieści zwanego Dekameronem (1348-53). Równie dobrze znając narrację tragiczną i komiczną, położył podwaliny pod humanizm renesansu i podniósł literaturę wernakularną do rangi starożytnych klasyków. Urodził się we Florencji, ale mieszkał w Neapolu w latach 1328-41, gdzie zakochał się w niewiernej "Fiammetta", która stała się inspiracją dla jego wczesnej poezji. Przed powrotem do Florencji w 1341 r. napisał romans Filostrato i wersety Teseide (wykorzystywane przez Chaucera w jego Troilusie i Criseyde oraz "Opowieści rycerskiej"). Teseide to pierwsza romantyczna narracja, która pojawiła się w języku włoskim w ottava rimie, metrum przyjętej przez Ariosta i Tasso. Poemat narracyjny Filostrato jest również napisany w ottava rima. Boccaccio był pod dużym wpływem poety Petrarki, którego poznał w 1350 roku.
Boccalini, Trajano (1556-1613): włoski satyryk i pisarz polityczny. Jego Ragguagli di Parnaso/Dispatches from Parnassus (1613) poruszają współczesne tematy i osobistości, zarówno prywatne, jak i polityczne.
Bohater naszych czasów : powieść rosyjskiego pisarza Michaiła Lermontowa, wydana w 1840 roku. Składa się z pięciu opowiadań o zgorzkniałym, cynicznym szlachcicu i oficerze, którego postawa jest przeciwstawiona postawie starszego, posłusznego oficera.
Bodenheim, Maxwell (1893-1954): urodzony Maxwell Bodenheimer, amerykański poeta i pisarz. Bodenheimer opublikował 11 tomów poezji, m.in. Minna i Ja w 1918 roku oraz powieści, które uznano za nieprzyzwoite. Jako redaktor magazynu poetyckiego Others, przypisuje się mu odkrycie Harta Crane′a.
Bogan, Louise (1897-1970): amerykański poeta i pisarz. Bogan była redaktorem poezji "New Yorkera" w latach 1931-1969. Była wpływowym krytykiem i znaną poetką liryczną, między innymi w "The Blue Estuaries" (1968).
Boiardo, Matteo Maria, Count of Scandiano (1434-1494): włoski tłumacz i poeta. Słynie z "Orlando innamorato/Roland in Love" (1487), rycerskiego eposu wychwalającego honor wojskowy, patriotyzm i religię. Orland furioso Ariosta (1516) został pomyślany jako kontynuacja tego dzieła.
Boileau Despréaux, Nicolas (1636-1711): francuski poeta i krytyk. Po serii współczesnych satyr jego "Epîtres/Epistles" (1669-177) doprowadziło do tego, że wraz z dramatopisarzem Jeanem Racine'em został historiografem królewskim w 1677 roku. Późniejsze prace to L'Art poétique/The Art of Poetry (1674) i pseudo-heroiczny Le Lutrin/The Lectern (1674-83).
Boissard, Maurice: pseudonim francuskiego krytyka teatralnego i pisarza Paula Leautauda, używany podczas pisania dla Mercure de France i Nouvelle revue française.
Boker, George Henry (1823-1890): amerykański dramaturg, poeta i dyplomata. Jego wierszyk Francesca da Rimini (1855) jest czasem uważany za największą tragedię Stanów Zjednoczonych XIX wieku. Boker był również znany ze swoich sonetów, których napisał ponad 300. Jego główne prace zostały zebrane w dramatach i wierszach (1856). Był ministrem USA w Turcji 1871-75 i Rosji 1875-79.
Boland, Eavan (Aisling) (1944-2020): irlandzka poetka i naukowiec. Urodzona w Dublinie i wykształcona w Londynie w Nowym Jorku i Trinity College w Dublinie, Boland wykładała i nauczała kreatywnego pisania w Irlandii i USA. Przede wszystkim pomogła otworzyć irlandzką poezję na kobiecy głos i doświadczenie, jak w In Your Own Image (1980), The Journey and Other Poems (1986) i Against Love Poetry (2001). Wraz z publikacją The War Horse z 1975 roku Boland zwróciła swoją uwagę na "kłopoty" w Irlandii Północnej, ale zawsze z jasną i przejmującą uwagą na temat tego, jak przemoc polityczna wpływa na środowisko domowe i społeczność. Ponownie odniosła się do tego napięcia między domem a niepokojem w In a Time of Violence (1994). W 1980 była współzałożycielką Arlen House, prasy feministycznej. Pierwszy zbiór poezji BolandaNew Territory (1967), zawierał powtórzenie cyklu Ulsterskiej sagi "Tochmarc Étaíne/Wooing of Étain" oraz kontemplację historii Irlandii. Jej późniejszy pamflet A Kind of Scar (1988) analizował pozycję poetek w irlandzkiej tradycji literackiej oraz trwały wpływ personifikacji suwerenności jako kobiety w starożytnej kulturze gaelickiej. Jej autobiografia Object Lessons została opublikowana w 1996 roku.
Böll, Heinrich (Theodor) (1917-1985): niemiecki powieściopisarz. Jako radykalny katolik i antynazista zaatakował polityczną przeszłość Niemiec i materializm ich współczesnego społeczeństwa. Jego liczne publikacje obejmują wiersze, opowiadania i powieści satyryczne dla społeczeństwa zachodnioniemieckiego, np. Billard um Halbzehn/Billiards at Half-Past Nine (1959) i Gruppenbild mit Dame/Group Portrait with Lady (1971). Otrzymał literacką Nagrodę Nobla w 1972.
Bond, (Thomas) Michael (1926-2017): autor angielski dla dzieci. Jest twórcą niezwykle popularnego Misia Paddingtona, nieszczęsnego bohatera prawie 40 opowiadań od czasu debiutu w Misiu Paddingtonie (1958); wyczyny małego niedźwiedzia były również animowane dla telewizji. Wraz z innymi fikcyjnymi postaciami zwierzęcymi, Bond stworzył także Monsieur Pamplemousse, który pojawił się w serii powieści dla dorosłych (1983-93).
Bone, David William (1874-1959): szkocki powieściopisarz. Wyszedł w morze o 15 i został komandorem floty Anchor Line. Jego powieści dotyczą morza. Merchantmen at Arms (1919), zilustrowany przez jego brata Muirhead Bone, opowiada o pracy służby kupieckiej podczas I wojny światowej.
Boner, Ulrich (ok. 1324-1349): szwajcarski pisarz bajek. Jego książka zawierająca 100 bajek, Der Edelstein/The Precious Stone, była jedną z pierwszych niemieckich książek wydrukowanych w 1461 roku.
Bonnefoy, Yves (1923-2016): francuski poeta, krytyk literacki, krytyk sztuki i tłumacz. Najbardziej znany w krajach anglojęzycznych ze swojej poezji, przetłumaczył Szekspira i opublikował kilka zbiorów esejów o poezji i aspektach sztuki.
Bonnin, Gertrude (1876-1938): ur. Gertrude Simmons; pseudonim Zitkala-Sa (Red Bird) amerykańsko-idiańska pisarka i aktywistka. Nauczycielka, a później zawodowa skrzypaczka, pisała opowiadania, z których wiele zostało opublikowanych w miesięczniku Harpera, a także szkice autobiograficzne, które ukazały się w Atlantic Monthly. Zaangażowała się w sprawy Indian amerykańskich, będąc członkiem założycielem Krajowej Rady Indian Amerykańskich, która powstała w 1926 roku. Opublikowała Old Indian Legends (1901) i American Indian Stories (1921).
Bontempelli, Massimo (1878-1960): włoski pisarz. Od klasycznych początków stał się futurystą i humorystą, a swoją sztukę określił jako "magiczny realizm". Napisał kilka powieści, wiele tomów wierszy, dramatów i różnych innych dzieł, był też bardzo aktywnym dziennikarzem i współautorem recenzji literackich.
Bontemps, Arna (Wendell) (1902-1973): amerykański pisarz, antolog i bibliotekarz. Bontemps spędził większość swojej kariery jako bibliotekarz i specjalista ds. public relations. Opublikował wiersze, książki dla dzieci i kilka powieści. Jego wiersz "Golgatha to góra" z 1925 roku zdobył nagrodę im. Aleksandra Puszkina, a jego "Historia Murzyna" zdobyła w 1956 roku nagrodę Jane Addams za książkę dla dzieci. Praca Bontempsa została po raz pierwszy opublikowana w 1923 r. w Crisis, czasopiśmie Narodowego Stowarzyszenia na rzecz Promocji Kolorowych Ludzi. Wykładał gościnnie na różnych uniwersytetach i był redaktorem American Negro Poetry. Bontemps współredagował kilka antologii z Langstonem Hughesem, a obszerna korespondencja obu mężczyzn została opublikowana w 1980 roku.
Booker Prize for Fiction: brytyjska nagroda literacka w wysokości 50 000 funtów przyznawana corocznie (od 1969) pisarzowi ze Wspólnoty Narodów przez firmę Booker (dawniej Booker McConnell) za powieść opublikowaną w Wielkiej Brytanii w poprzednim roku. Pierwszym laureatem nagrody w 1969 roku był PH Newby za coś, za co można odpowiedzieć. Inni ważni zwycięzcy to VS Naipaul (1971), Iris Murdoch (1978), William Golding (1980), Salman Rushdie (1981), Kingsley Amis (1986) i Margaret Atwood (2000).
Boon, Louis-Paul (1912 - 1979): powieściopisarz flamandzki. Jego pesymistyczny pogląd na niesprawiedliwość społeczną łagodzi humorystyczna ironia w jego najbardziej udanych i strukturalnie złożonych powieściach, De Kapellekensbaan (1953) i jego sequel Zomer do Ter-Murena (1956).
Boorde (lub Borde), Andrew (ok. 1490-1549): angielski lekarz i pisarz. Wiele podróżował po Europie i napisał pierwszy w Europie podręcznik podróżniczy, najwcześniejsze współczesne dzieło o higienie i pierwszy drukowany egzemplarz języka cygańskiego.
Boothe, Clare: amerykańska dziennikarka, dramaturg i polityk.
Borchert, Wolfgang (1921-1947): niemiecki dramaturg i prozaik. Został ranny podczas II wojny światowej podczas służby na froncie rosyjskim, gdzie został wysłany za wygłaszanie antyhitlerowskich komentarzy. Draussen vor der Tür/The Outsider (1947) to surrealistyczna sztuka o chaotycznych warunkach, w jakich znajduje się niemiecki żołnierz, gdy wraca do Niemiec po powrocie z frontu rosyjskiego.
Bordeaux, Henry (1870-1963): francuski powieściopisarz. Jego prace, z których wiele rozgrywa się w jego rodzinnej Sabaudii, to La Peur de vivre (1902), La Croisée des chemins (1909), La Résurrection de la chair (1920) i La Cendre chaude (1939).
Borden, Mary (1887-1968): amerykańska powieściopisarkz, brytyjski temat od 1918. Jej inteligentne powieści o relacjach międzyludzkich obejmują The Romantic Woman (1919), Flamingo (1927) i Martin Merriedew (1952). Zakazana strefa (1929) to zbiór opowiadań, prozy i wierszy o jej wojennych przeżyciach.
Borel, Petrus (1809-1859): znany również jako Borel d′Hauterive; zwany "le Lycanthrope" (wilkołak); urodzony Joseph-Pierre Borel francuski powieściopisarz i poeta. Był jednym z najbardziej oddanych i ekstrawaganckich wyznawców szkoły romantycznej. Jego główne dzieła to tomik wierszy Rapsodia (1832), tom opowiadań Champavert, contes immoraux (1833) oraz powieść melodramatyczna Madame Putiphar (1839).
Borges, Jorge Luis (1899-1986): argentyński poeta i pisarz. Był przedstawicielem realizmu magicznego. W 1961 został dyrektorem Biblioteki Narodowej w Buenos Aires i profesorem literatury angielskiej na tamtejszym uniwersytecie. Znany jest z fantastycznej i paradoksalnej pracy Ficciones/Fictions (1944). W późniejszym życiu stracił wzrok, ale nadal pisał. Borges badał wątki metafizyczne we wczesnych pracach, takich jak Ficciones i El Aleph/Aleph i inne historie (1949). W późniejszym zbiorze bajek El informe de Brodie/Dr Brodie's Report (1972) przyjął bardziej realistyczny styl, nawiązujący do twórczości młodego Rudyarda Kiplinga, którego był wielkim wielbicielem. El libro de arena/Księga piasku (1975) to powrót do bardziej fantastycznych tematów.
Borgese, Giuseppe Antonio (1882-1952): włoski pisarz i krytyk. Jego powieść Rub? (1921) miała ukazać pojedynek między wojowniczym idealizmem a podstawowym pacyfizmem Włochów. Był przeciwnikiem faszyzmu, w 1931 wyjechał do USA.
Borlase, William (1695-1772): angielski antykwariusz. W swoich Philosophical Transactions opublikował esej o kornwalijskich diamentach i został członkiem Royal Society w 1750. Następnie wyprodukował kilka prac, w tym Antiquities of Cornwall (1754) i zaprezentował kolekcje Ashmolean Museum w Oksfordzie.
Boron, Robert de: poeta burgundzki. Około 1200 roku napisał romans o Świętym Graalu: Joseph d′Arimathie, w 3514 wierszach oktosylabowych, opisując odzyskanie legendarnego naczynia, w którym schwytano krew Chrystusa i jak została sprowadzona na Zachód; Merlin, fragment; i Perceval.
Borrow, George (Henry) (1803-1881): angielski pisarz i podróżnik. Podróżował pieszo przez Europę i Wschód. Jego książki, zawierające jego wiedzę o językach i tradycji romskiej, obejmują Zincali, czyli relacja o Cyganach w Hiszpanii (1841), Biblia w Hiszpanii (1843), Lavengro (1851), The Romany Rye (1857) i Wild Walia (1862).
Bosboom-Toussaint, Anna Louisa Geertruida (1812-1886): urodzona Anna Louisa Geertruida Toussaint holenderska powieściopisarka. Jej prace, z których wiele to opowieści o historii Holandii, są barwnymi przedstawieniami obyczajów i zwyczajów ludzi; są również godne uwagi ze względu na ich wgląd historyczny i psychologiczny. Jej arcydziełem jest Het Huis Lauernesse (1841), opisujący epizod reformacji.
Boscán Almogaver Juan (ok. 1495-1542): hiszpański poeta. Jego prace zostały opublikowane pośmiertnie w 1543 r. w trzech księgach, pierwsza zawierająca tradycyjne metrum kastylijskie, druga i trzecia nowatorskie imitacje poezji włoskiej, zwłaszcza Petrarki. To wprowadzenie do Hiszpanii włoskich metrów oznaczało ważny odejście dla hiszpańskiej poezji.
Bosco, Henri (1888-1976): francuski powieściopisarz. Jego powieści, często przedstawiające życie na prowansalskiej wsi, to Le Sanglier/Dzik (1932), Hiacynt (1940), Le Mas Théotime/Farm in Provence (1944), Le Jardin d'Hyacinthe/Hyacinthe's Garden (1946) , L'Enfant et la rivi?re/Dziecko i rzeka (1953) oraz Sabinus (1957). Pisał także tomiki poezji, prozy niefabularne i pamiętniki.
Boska komedia poemat epicki Dantego 1307-21, opisujący podróż przez piekło, czyściec i raj. Poeta Virgil jest przewodnikiem Dantego po piekle i czyśćcu; do każdej z trzech sfer lub kręgów Dante przypisuje postacie historyczne i współczesne zgodnie z ich wartością moralną (a także polityczną). W raju Dante odnajduje swoją dożywotnią miłość, Beatrice. Wiersz świetnie wykorzystuje symbolikę i alegorię i wpłynął na wielu angielskich pisarzy, w tym Miltona, Byrona, Shelleya i TS Eliota.
Bostius, Arnoldus (1446-1499): flamandzki mnich karmelitański i uczony, urodzony i mieszkający w Gandawie. Pisał prace teologiczne i historyczne, często pisał listy. Jego korespondentami było kilku humanistów włoskich i niderlandzkich, takich jak Ermolao Barbaro Młodszy, Cornelio Vitelli, Robert Gaguin, Cornelis Gerard i Erasmus. Poprzez swoje listy i dzieła, które mu dedykowali lub wysyłali, był w stanie działać jako kanał komunikacji między różnymi koteriami uczonych.
Boswell, James (1740-1795): szkocki biograf i pamiętnikarz. Był członkiem Klubu Literackiego Samuela Johnsona i obaj mężczyźni udali się razem do Szkocji w 1773 roku, jak zostało to odnotowane w Journal of a Tour to the Hebrides Boswella (1785). Jego Życie Samuela Johnsona zostało opublikowane w 1791 roku. Umiejętność Boswella zapisywania dosłownie zwięzłej rozmowy Johnsona sprawia, że jest to klasyk angielskiej biografii. Boswell urodził się w Edynburgu. Z wykształcenia prawnik w 1766, ale skupił swoje ambicje na literaturze i polityce. Po raz pierwszy spotkał Johnsona w 1763 r., a po europejskiej trasie koncertowej ustanowił miejsce w swoim intymnym kręgu, stając się członkiem Klubu Literackiego w 1773 r. Po sukcesji w majątku ojca w 1782 r. Boswell podjął dalsze próby wstąpienia do Parlamentu, zakwalifikował się praktykować jako adwokat w Anglii w 1786 i był rejestratorem Carlisle od 1788-90. W 1789 osiadł w Londynie.
Botev, Christo (1848-1876): bułgarski poeta i przywódca ruchu narodowowyzwoleńczego. W momencie wybuchu powstania przeciwko Imperium Osmańskiemu w 1876 r. prowadził wyprawę przeciwko armii okupacyjnej, ale zginął. Jego wiersze patriotyczne, choć nieliczne, wywarły trwałe wrażenie na literaturze bułgarskiej.
Botkin, B (enjamin) A (lbert) (1901-1975): amerykański folklorysta. Botkin był redaktorem folkloru w Federal Writers' Project od 1938 do 1939 i szefem archiwum pieśni ludowej Biblioteki Kongresu w latach 40. XX wieku. Następnie zajął się pisaniem, zbierając przed folklorem opowiadania i ballady, które publikował w wielu antologiach, m.in. Treasury of American Folklore (1944).
Botta, Carlo Giuseppe Guglielmo (1766-1837): włoski historyk. W przeciwieństwie do jego życia, jego prace historyczne są zaskakująco reakcyjne. Należą do nich Storia dell'indipendenza degli Stati Uniti d'America i Storia d'Italia in continuazione a quella del Guicciardini fino al 1789.
Bottome, Phyllis (1884-1963): angielski powieściopisarz. Jej pierwsza powieść, Surowiec, została przyjęta, gdy miała 17 lat, a później odnosiła sukcesy także jako pisarka opowiadań. Jej książki to The Dark Tower (1909), Windlestraws (1929), The Mortal Storm (1937; powieść antynazistowska), Maski i twarze (1940), From the Life (1944), Fortune's Finger (1950) i Man i Bestia (1953). W 1939 opublikowała życiorys Alfreda Adlera, którego teorie psychologiczne bardzo jej się podobały.
Bottomley, Gordon (1874-1948): angielski poeta i dramaturg. Jego najbardziej udany dramat wierszowany, Żona króla Leara (1915), jest preludium do sztuki Szekspira, a jego najlepsze wiersze liryczne zebrano w Poemacie trzydziestoletnim (1925).
Boudinot, Elias (ok. 1803-1839): urodzony Elias Galegina. Pisarz i lider Czirokezów. Pierwszy redaktor Cherokee Phoenix, 1828-34, został zamordowany przez innych Czirokezów za poparcie cesji ziemi Czirokezów. Napisał też powieść i przetłumaczył część Biblii na język Czirokezów.
Bouhours, Dominique (1628-1702): francuski jezuita i krytyk. Gramatyk i krytyk literacki, pisał także utwory religijne i listy przeciwko jansenizmowi. Jego poglądy językowe zostały po raz pierwszy wyrażone w Entretiens d'artiste et d'Eug?ne (1671), a następnie w Doutes sur la langue française (1674), Remarques nouvelles sur la langue française (1675) i La mani?re de bien penser dans les ouvrages de l'esprit (1687).
Burbon, Mikołaj (1503-1550): francuski poeta humanista i ewangelik. Został uwięziony w Paryżu za krytykę kościoła w Nugae/Trifles (1533); po uwolnieniu udał się do Anglii w 1534, gdzie otrzymał ochronę Anny Boleyn. Poznał innych ewangelików, m.in. Hansa Holbeina, którego zapamiętał w drugim wydaniu Nugae (1538). Po powrocie do Francji został guwernerem córki Małgorzaty z Nawarry.
Bourget, Paul (1852-1935): francuski poeta, powieściopisarz i krytyk. Jego wczesna praca była pod silnym wpływem deterministycznej filozofii Hippolyte Taine&pime;a, ale powieść Le Disciple/The Disciple (1889) jest reakcją przeciwko determinizmowi. Wiele z jego późniejszych powieści jest ubarwionych prawicowymi poglądami rojalistycznymi i katolickimi.
Bourne, Randolph (Silliman) (1886-1918): amerykański eseista i krytyk literacki. Bourne ukończył Columbia University w ciągu roku od matury. W czasie I wojny światowej publikował artykuły na temat ogólnej piśmienności i zagadnień kulturowych w Nowej Republice, ale jego zaangażowanie w pacyfizm skłoniło go do publikowania także w bardziej radykalnych Mszach.
Bowdler, Thomas (1754-1825): angielski redaktor. Jego okrojone wersje Szekspira i innych autorów dały początek czasownikowi bowdlerize.
Bowen, Elizabeth (Dorothea Cole) (1899-1973): irlandzka powieściopisarka i pisarka opowiadań. Urodzona w Dublinie pochodzenia anglo-irlandzkiego, jako dziecko przeniosła się do Anglii. Opublikowała swój pierwszy tom opowiadań, Spotkania w 1923. Jej powieści to Śmierć serca (1938), Upał dnia (1949) i Dziewczynki (1964). Jej pierwsze powieści Hotel (1927) i Ostatni wrzesień (1929) wprowadziły znajomy typ postaci z powieści Bowena, starszą kobietę, której obecność i wpływy są ostatecznie szkodliwe dla bohaterów.
Bowles, Jane (1917-1973): urodzona Jane Sydney Auer, amerykańska pisarka. Po ślubie z pisarzem Paulem Bowlesem w 1938 r. mieszkała głównie za granicą. Jej literacka sława opiera się na smukłym dorobku z lat 40. i 50. (powieść Dwie poważne damy (1943) - dramat i tom opowiadań), wyróżniający się feminizmem i niedopowiedzeniem. Udar uniemożliwił jej czytanie i pisanie przez ostatnie piętnaście lat jej życia.
Bowles, Paul (1910-1999): amerykański pisarz i kompozytor. Urodzony w Nowym Jorku, studiował kompozycję muzyczną u Aarona Coplanda i Virgila Thomsona, pisząc muzykę do baletów, filmów i opery The Wind Remains (1943), a także muzykę do sztuk teatralnych. Osiedlił się w Maroku, gdzie rozgrywały się jego powieści The Sheltering Sky (1949, nakręcony w 1990) i Let It Come Down (1952), które w przerażający sposób przedstawiają egzystencjalne załamanie ludzi Zachodu, niezdolnych do przetrwania w obcej kulturze. Inne prace to Tysiąc Dni dla Mokhtara (1989) i Za daleko od domu (1994). Jego autobiografia, Without Stopping, została opublikowana w 1972 roku. Bowles osiadł na stałe w Tangerze wraz z żoną, pisarką Jane Bowles (1917-1973), po II wojnie światowej i znalazł się pod silnym wpływem marokańskiego opowiadania - później zajął się transkrypcją i tłumaczeniem opowieści przez Muhammada Mrabeta i innych.
Bowles, William Lisle (1762-1850): angielski poeta. Jego czternaście sonetów w malowniczych miejscach (1789) wywarło znaczny wpływ na młodych poetów romantycznych Williama Wordswortha, Samuela Taylora Coleridge′a i Robert Southey′a. Jego dłuższe wiersze to Duch odkrycia (1804), Misjonarz Andów (1815) i Grób Ostatniego Sasa (1822). W 1806 opublikował swoje wydanie Dzieła Aleksandra Pope′a, z uwagami krytycznymi.
Bowra, (Cecil) Maurice (1898-1971): brytyjski uczony, urodzony w Chinach, mianowany profesorem poezji na Uniwersytecie Oksfordzkim w 1946 i wicekanclerzem w latach 1951-1954. a także był utalentowanym pisarzem i tłumaczem.
Bowyer, William (1699-1777): angielski drukarz i klasyczny uczony. Jego głównym dziełem były przypuszczenia dotyczące poprawek greckiego testamentu (1763). Napisał również dwa eseje o pochodzeniu druku, opublikowane w 1774 roku, i przetłumaczył pierwszy dyskurs francuskiego filozofa Rousseau w 1751. Bowyer kształcił się w Cambridge i został wspólnikiem ojca w biznesie w 1722 roku. Izba Gmin w 1729 r. i dziennik Izby Lordów w 1767 r.
Boyd, Mark Alexander (1553-1601): szkocki uczony. Najbardziej znany jest ze znakomitego sonetu "Fra Bank to Bank". Jego Epistolae Heroides et Hymni można znaleźć w Deliciae Poetarum Scotorum Arthura Johnstona (1637). Wśród jego rękopisów prozą i wierszami znajdują się Institutiones Imperatoris Commenta i L'Estat du royaume d'Escosse ? present.
Boyd, Martin (1893-1972): australijski powieściopisarz. Jego głównym dziełem jest Tetralogia Langtona, na którą składają się powieści Kartonowa korona (1952), Trudny młody człowiek (1955), Wybuch miłości (1957) i Kiedy kosy śpiewają (1962). Potęga czasu, nielogiczność historii i subtelności australijsko-europejskich transakcji kulturowych to tematy rozwinięte w tej i innych powieściach Boyda.
Boyd, William Andrew Murray (1952- ): Urodzony w Ghanie brytyjski powieściopisarz i autor opowiadań. Zdobył szerokie uznanie krytyków, odkąd Dobry człowiek w Afryce (1981; nakręcony w 1994) zdobył nagrodę Whitbread dla najlepszej pierwszej powieści oraz nagrodę Somerset Maugham. Dobry człowiek w Afryce to czarna komedia o alkoholiku ,brytyjskim urzędniku państwowym, który zostaje wciągnięty w lokalną korupcję w fikcyjnej afrykańskiej stolicy, w której stacjonuje, podczas gdy w kraju pogrąża się chaos. Inne prace to Wojna na lody (1982), Gwiazdy i kraty (1984; nakręcony w 1988), The New Confessions (1987), Brazzaville Beach (1990), The Blue Afternoon (1993), Armadillo (1998; nakręcony dla BBC w 2001) oraz Dowolne ludzkie serce (2002). Jego fikcyjna biografia Nat Tate: An American Artist 1928-1960 (1998) oszukała kilku wybitnych krytyków sztuki, którzy twierdzili, że słyszeli o fikcyjnym malarzu.
Boyesen, H(jalmar) H(jorth) (1849-1895): norweski krytyk literacki i pisarz. Boyesen udał się do Ameryki w 1869 roku i zanim został wykładowcą na Urbana University, był dziennikarzem. Następnie wykładał na Cornell i Columbia University i był znany z takich prac naukowych jak Goethe i Schiller (1879). Boyesen napisał także kilka powieści, a także opowiadania i wiersze dla dzieci.
Boyle, Charles (1676-1731): 4. hrabia Orrery irlandzki żołnierz, dyplomata i pisarz. Jego wydanie Listów Falarisa z 1695 r. wywołało kontrowersje z Richardem Bentleyem, który udowodnił, że są one fałszywe.
Boyle, John (1707-1762): 5. hrabia Cork i Orrery irlandzki biograf i uczony, członek prominentnej dynastii politycznej Boyle. Urodzony w Anglii i wykształcony w Oksfordzie, odwiedził Dublin w 1732 roku, ale osiadł w Marston, Somerset, poczuwszy niechęć do dublińskiego społeczeństwa. Jego najsłynniejszym dziełem była zjadliwa biografia jego byłego przyjaciela Jonathana Swifta, Remarks on the Life and Writings of Dr Jonathan Swift (1751), napisana sześć lat po śmierci pacjenta. Boyle był także bliskim przyjacielem Alexandra Pope′a i Samuela Johnsona. W tym samym roku, w którym ukazała się jego biografia Swifta, był odpowiedzialny za ceniony przekład Listów Pliniusza.
Boyle, Kay (1903-1992): amerykańska pisarka. Boyle dołączył do amerykańskiej społeczności emigrantów w Europie w 1923 roku, wracając do Ameryki po II wojnie światowej jako korespondentka europejska New Yorkera. Wiele z 50 książek Boyle opierało się na jej europejskich doświadczeniach. Zdobyła dwie nagrody O Henry Award za opowiadania, w zbiorach których znajduje się Trzydzieści historii (1946).
Boz : pseudonim, pod którym Charles Dickens opublikował zbiór satyr na instytucje, zdjęcia osób prywatnych i bajki o wulgarności jego świata (pierwotnie napisane dla Morning Chronicle), zatytułowane Sketches by Boz 1836. The Pickwick Papers był po raz pierwszy opublikowany pod tą samą nazwą 1836-37. Boz był w rzeczywistości pseudonimem jego brata.
Bo Zhu Yi (lub Po Chü-i) (772-846): chiński poeta. Prezydent od 841 r. cesarskiego departamentu wojny, krytykował politykę rządu i pisał wiersze poruszające problemy społeczne swojej epoki. Mówi się, że sprawdził swoją pracę ze starą wieśniaczką pod kątem jasności wyrazu.
Brackenridge, Hugh Henry (1748-1816): urodzony w Szkocji pisarz i sędzia. Brackenridge jako dziecko wyemigrował do USA. Pomógł założyć pierwszą gazetę i księgarnię na pograniczu Pittsburgha i został sędzią Sądu Najwyższego. Najbardziej znany jest z Modern Rivalry (1792-1815), uważanej za pierwszą powieść opartą na amerykańskim Zachodzie i wciąż trafną satyrę na społeczne i polityczne uwarunkowania epoki.
Bradbury, Malcolm (Stanley) (1932-2000): angielski powieściopisarz i krytyk. Jego fikcja zawiera komiczne i satyryczne portrety prowincjonalnego brytyjskiego i amerykańskiego życia na kampusach: Eating People is Wrong (1959) (jego pierwsza powieść), Stepping Westward (1965) i The History Man (1975). Dr Criminale (1992) to satyra akademicka osadzona w latach 90. XX wieku. Jego krytyczne prace to The Modern American Novel (1983) i The Modern British Novel (1993). Został pasowany na rycerza w 1999 roku.
Bradbury, Ray(mond) Douglas (1920-2012): amerykański autor. Najbardziej znany jest jako pisarz science fiction, gatunku, który pomógł uczynić "szanowanym" dla szerszego grona odbiorców. Jego prace dotyczą zagrożeń wynikających z nieuregulowanej technologii i ukazują nostalgię za życiem w małym miasteczku na Środkowym Zachodzie i obejmują Kroniki marsjańskie (1950), Fahrenheit 451 (1953), R jak rakieta, S jak kosmos (1962), Coś złego Nadchodzi ta droga (1962) i Wczoraj (1991). Niektóre z jego opowiadań są zebrane w The Stories of Ray Bradbury (1980) i One More for the Road (2002). Jest także autorem kilku tomików poezji, scenariuszy telewizyjnych i kinowych, słuchowisk radiowych i opowiadań dla dzieci. Został odznaczony medalem National Book Award 2000 za wybitny wkład w literaturę amerykańską.
Braddon, Mary Elizabeth (1837-1915): angielska powieściopisarka. Jej pierwszym bestsellerem był Lady Audley′s Secret (1862), a następnie napisała w sumie około 70 powieści. Większość z nich to sensacyjne historie o morderstwach, szantażach i intrygach, ale miały też podtekst feministyczny i stanowiły wyzwanie dla moralności wiktoriańskiej. Kilka jej książek ukazało się po raz pierwszy jako seriale w różnych czasopismach. Sama zredagowała kilka, w tym Belgravia 1866-99. Inne powieści to Aurora Floyd (1863), Henry Dunbar (1864), Birds of Prey (1867) i Ishmael (1884).
Bradford, Barbara Taylor (1933-): angielska powieściopisarka. Jest znana na całym świecie ze swojej najlepiej sprzedającej się trylogii romantycznej, A Woman of Substance (1979), Hold the Dream (1985) i To Be the Best (1988). Bradford pisze o silnych, elastycznych kobietach triumfujących w męskim świecie dzięki swojemu intelektowi i nieposkromionemu duchowi. Bradford urodziła się w Leeds i przed wyjazdem do USA, gdzie obecnie mieszka, pracowała jako dziennikarka specjalizująca się w projektowaniu wnętrz. Jej wczesne publikacje, książki z poradami domowymi, takie jak How to Solve Your Decorating Problems oraz trzy tomy How to be a Perfect Wife, ukazały się w latach 60. i 70. XX wieku.
Bradford, William (1663-1752) : urodzony w Anglii drukarz. Emigrując do Pensylwanii w 1685 r., założył pierwszą drukarnię kolonialną poza Nową Anglią i pierwszą kolonialną papiernię. Przeprowadzając się do Nowego Jorku, Bradford założył w 1725 r. pierwszą gazetę tej kolonii, New York Gazette.
Bradley, A(ndrew) C(ecil) (1851-1935): angielski krytyk literacki i uczony. Jego studium Hamleta, Króla Leara, Otella i Makbeta w Tragedii Szekspira (1904) przyglądało się sztukom pod kątem ich głównych postaci, psychologii i obrazowości tekstowej. Jego Oxford Lectures on Poetry (1909) zostały wygłoszone, gdy był profesorem poezji w Oxfordzie 1901-06.
Bradley, Edward (1827-1889): angielski pisarz humorystyczny i duchowny. Jako współpracownik Puncha, pod pseudonimem Cuthbert Bede, był dobrze znany swoim rówieśnikom. Jest teraz pamiętany ze swoich Adventures of Mr Verdant Green, Oxford Freshman 1853.
Bradley, Katharine Harris: pisarka angielska; jej prace z Edith Cooper zostały opublikowane pod pseudonimem Michael Field.
Bradshaw, Henry (1831-1886): angielski uczony i bibliotekarz. Jego odkrycie Księgi Jelenia w 1857 r. rzuciło nowe światło na starożytne języki i literaturę celtycką, podobnie jak inne odkrycie rękopisów zawierających najwcześniejsze pozostałości języka i literatury waldensów.
Bradstreet, Anne (ok. 1612-1672): ur. Anne Dudley. Urodzona w Anglii poetka amerykańska. Jej tom poezji, Dziesiąta muza, został opublikowany w Londynie w 1650 roku. Jej wiersze były pobożne, ale często także dowcipne i ukazywały intensywną wyobraźnię stosowaną do życia domowego i kolonialnego.
Brady Nicholas (1659-1726): irlandzki poeta i duchowny. Metryczna wersja psalmów, którą stworzył we współpracy z Nahumem Tate, stopniowo wypierała starszą wersję Thomasa Sternholda (1500-1549) i John Hopkins (zmarł 1570). Brady napisał także tragedię Gwałt (1652).
Bragg, Melvyn (1939 - ): angielski prezenter telewizyjny i dyrektor wykonawczy, także autor, który w 1978 roku zaczął prezentować i edytować długotrwałą serię filmów dokumentalnych ITV The South Bank Show. Był dyrektorem ds. sztuki w London Weekend Television (LWT) od 1982 do 1990 roku, kiedy został mianowany kontrolerem sztuki LWT, a także przewodniczącym Telewizji Granicznej. Przedstawił także Start the Week dla radia BBC. W 1997 roku przeprowadził odkrywczy wywiad w studiu Channel 4 z Dennisem Potterem, przeprowadzony na krótko przed śmiercią Pottera. Jego powieść "Czas tańca" została zaadaptowana do telewizji w 1992 roku. Jego powieść Powrót żołnierza, napisana w 1999 roku, zdobyła znakomite recenzje i jest uważana przez krytyków za najlepszą do tej pory jego powieść. Melvyn Bragg został stworzony jako rówieśnik życia w 1998 roku.
Braine, John (Gerard) (1922-1986): angielski powieściopisarz. Jego powieść Room at the Top (1957) obsadziła Braine′a jednym z czołowych Angry Young Men tamtego okresu. Stworzyła postać Joe Lamptona, jednego z pierwszych antybohaterów klasy robotniczej z północy, który pojawia się ponownie w Life at the Top (1962).
Braithwaite, Edward Ricardo (1920-2016): Gujański autor. Jego pisma badają problemy i dylematy, z jakimi borykają się ludzie w nieludzkich sytuacjach. Jego doświadczenia jako nauczyciela w Londynie skłoniły go do Sir With Love (1959). Jego książki Niechętni sąsiedzi (1972) i Honorary White (1975) dotyczą relacji czarno-białych. Urodzony w Gujanie Brytyjskiej (obecnie Gujana) w 1920 roku, uczęszczał do City College (obecnie City University of New York) w 1940, a następnie Cambridge University w Anglii, gdzie uzyskał tytuł magistra fizyki. Był pilotem Królewskich Sił Powietrznych podczas II wojny światowej. Nie mogąc później znaleźć pracy, Braithwaite został nauczycielem, a następnie pracownikiem socjalnym, co zaowocowało jego drugą powieścią Płatny sługa (1962). Braithwaite kontynuował pisanie po służbie jako ambasador przy Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) w Gujanie, jako ambasador Gujany w Wenezueli i pracując dla UNESCO w Paryżu we Francji. Wykładał również język angielski na New York University i Florida State University. Jest pisarzem-rezydentem i nauczycielem języka angielskiego na Howard University w Waszyngtonie, gdzie jest redaktorem corocznej publikacji Faces and Voices: Anthology of Student Literature.
Braithwaite, William Stanley (Beaumont) (1878-1962): amerykański pisarz i redaktor. Krytyk literacki Boston Daily Evening Trascript do 1929 i redaktor wpływowego corocznego Anthology of Magazine Verse, Braithwaite zrobił wiele dla promocji amerykańskiej poezji. Zachęcił wielu młodych pisarzy afroamerykańskich i sam wiele napisał. W 1918 roku zdobył prestiżowy Medal Spingarn przyznawany przez National Association for the Advancement of Coloured People. Braithwaite dołączył do wydziału pierwszej afroamerykańskiej szkoły podyplomowej na Uniwersytecie w Atlancie w 1935 roku. Jego wybrane wiersze zostały opublikowane w 1948 roku.
Bramah, Ernest (1868-1942): pseudonim Ernest Brammah Smith. Angielski pisarz opowiadań. Stworzył postacie Kai Lunga, chińskiego filozofa, który pojawia się w Portfelu Kai Lunga (1900), Kai Lung rozwija matę (1928) i innych pracach; oraz Max Carrados, niewidomy detektyw, bohater Oczu Maxa Carradosa (1923) i Tajemnice Maxa Carradosa (1927).
Brand, Max: pseudonim pisarza i poety Fredericka Fausta.
Brandes, Georg (Morris Cohen) (1842-1927): duński pisarz i krytyk literacki. Jego studia nad literaturą europejską zostały przetłumaczone na angielski jako Main Currents in Nineteenth-century Literature (sześć tomów) 1901-05. Stworzył wpływowe opracowania o Henriku Ibsenie 1898, Szekspirze 1895-96, Goethem 1915, Voltaire 1916-17, Juliuszu Cezarze 1918 , Michał Anioł 1921 i inne.
Branner, Hans Christian (1903-1966): duński powieściopisarz i dramaturg. Wiele jego pisarstwa jest związanych z II wojną światową; zawiera dwie długie historie Angst (1944) i Bjergene/Góry (1953) oraz powieści Rytteren/Mistrz jazdy (1949) i Ingen kender Natten/No Man Knows the Night (1955). Napisał też wiele pięknych opowiadań.
Brant (Brandt), Sebastian (ok. 1457-1521): niemiecki humanista i poeta. Jedna z głównych postaci literatury niemieckiego renesansu, Brant jest najbardziej znany ze swojego długiego satyrycznego poematu Das Narrenschiff / The Ship of Fools (1494), który wyśmiewał szaleństwa jego wieku. Natychmiast zyskał popularność - nie tylko ze względu na wybitne drzeworyty - doczekał się wielu wydań i został szybko przetłumaczony na łacinę, francuski, niderlandzki i angielski (w 1509 i 1517 r.). Urodzony w Strasburgu Brant uczył i praktykował prawo, publikując kilka traktatów prawnych, a ostatecznie został sekretarzem miasta Strasburga. Jego szerokie zainteresowania wyrażały się w poezji (początkowo pisanej po łacinie, ale coraz częściej po niemiecku), tłumaczeniach z łaciny i średniowiecznego niemieckiego, dzieł historycznych oraz świeckich broszur i ulotek. Jednak to jego Das Narrenschiff, w którym wyszydza 110 typów głupców (m.in. zadowolony z siebie ksiądz i podstępny kucharz), przyniosło mu sławę i wywarło trwały wpływ na rozwój literatury niemieckiej. To prawdopodobnie dało Erazmowi inspirację dla jego satyry Pochwała szaleństwa (1511). Po raz pierwszy został przetłumaczony na język angielski przez Aleksandra Barclay jako Shyppe of Fooles w 1509 roku.
Brasch, Charles (1909-1973): Poeta z Nowej Zelandii. Wraz z Denisem Gloverem i Jamesem Bertramem założył w 1947 wpływowy kwartalnik literacki Landfall. Jako jego redaktor do 1966 odgrywał ważną rolę w publikowaniu, krytykowaniu i zachęcaniu do literatury nowozelandzkiej. Jego poezja, ortodoksyjna w Spored Ground (1948) i The Estate (1957), stała się bardziej indywidualna dzięki Ambulando (1964), Not Far Off (1969) i pośmiertnym Home Ground (1974).
Brathwaite, Edward Kamau (1930-2020): historyk i poeta z Indii Zachodnich. Używając calypso i pieśni roboczych, a także bardziej literackich form wierszy, zbadał, w jaki sposób dziedzictwo niewolnictwa w Indiach Zachodnich zostało przekroczone przez tradycje rytuału, muzyki i tańca pochodzące z Afryki Zachodniej, zwłaszcza w długim wierszu Maski. (1968). Inne prace to Mother Poem (1977), Sun Poem (1982) i literatura faktu Kultura ludowa niewolników Jamajki (1970). Urodzony na Barbadosie, połączył karierę akademicką na Uniwersytecie Indii Zachodnich z wyobraźnią i naukowym zaangażowaniem w specyficznie afrykańskie dziedzictwo kulturowe Karaibów.
Brautigan, Richard Gary (1935-1984): amerykański powieściopisarz. Mieszkał w San Francisco, gdzie kręcono wiele z jego żartobliwie pomysłowych i humorystycznych krótkich powieści, często pisanych jako śmiertelne parodie. Kultową postacią stał się pod koniec lat 60. takimi dziełami, jak Generał konfederacji z Big Sur (1964), jego bestseller Trout Fishing in America (1967) i In Watermelon Sugar (1968). Jego ostatnie powieści, zanim popełnił samobójstwo, to Ekspres Tokio-Montana (1980) i Więc wiatr nie zdmuchnie (1982).
Brave New World [Nowy wspaniały świat]: powieść Aldousa Huxleya opublikowana w 1932 roku. Akcja gry toczy się w przyszłości, kiedy ludzkość będzie całkowicie kontrolowana na zasadach naukowych przez eugeniki i narkotyki. Dzikus spoza granic zostaje sprowadzony do środka i ostatecznie oszalał z powodu emocjonalnej trywialności i bezsensu życia tego społeczeństwa. Ironiczny tytuł zaczerpnięty został z Burzy Szekspira, kiedy Miranda z zachwytem wykrzykuje "Och, nowy wspaniały świat, w którym są tacy ludzie".
Brasilia, Angela (1868-1947): angielska pisarka. Założyła gatunek opowiadań szkolnych dla dziewcząt, pisząc ponad 50; wśród nich są Para uczennic (1912), Kapitan Peggie (1924) i Nowa Szkoła w Scarsdale (1940).
Brecht, Bertolt (Eugen Berthold Friedrich) (1898-1956): niemiecki dramaturg i poeta. Był jedną z najbardziej wpływowych postaci teatru XX wieku. Zaangażowany marksista dążył do stworzenia "teatru epickiego", który miał na celu zniszczenie panującego w teatrze "zawieszenia niewiary" i zachęcił w ten sposób publiczność do aktywnego i krytycznego nastawienia do tematu spektaklu. Zaadaptował Operę żebraczą Johna Gaya jako Die Dreigroschenoper/Operę za trzy grosze (1928) do muzyki Kurta Weilla. Późniejsze sztuki to Mutter Courage und ihre Kinder/Matka Courage i jej dzieci (1941), której akcja rozgrywa się podczas wojny trzydziestoletniej oraz Der kaukasische Kreidekreis/Kaukaski kredowy krąg (1945). Jako antynazista Brecht wyjechał z Niemiec w 1933 r. do Skandynawii i USA; po II wojnie światowej został obywatelem austriackim. W 1949 założył grupę teatralną Berliner Ensemble w Niemczech Wschodnich, a w tym samym roku wydał Kleines Organon für das Theatre/Mały traktat o teatrze, zwięzły wyraz jego filozofii teatralnej. Inne jego prace to Leben des Galilei/Życie Galileusza (1938), Der gute Mensch von Setzuan/Dobra kobieta z Setzuan (1943) i Der aufhaltsame Aufstieg der Arturo Ui/The Resistible Rise of Arturo Ui (1958).
Bredero, Gerbrand Adriaanszoon (1585-1618): holenderski poeta i dramaturg. Jego poezja dewocyjna i miłosna często osiąga mistrzostwo formalnej kontroli nad głębokimi i burzliwymi uczuciami, a jego farsy (Klucht van de koe 1612 i Klucht van de molenaar 1613) oraz komedie ujawniają współczucie dla robotników i biednych.
Breen, Patrick (zm. 1868): amerykański pionier i pamiętnikarz, urodzony w Irlandii. Zimą 1846-47 prowadził pamiętnik z dotkliwymi wydarzeniami zgonów, kłótni i ostatecznego ratowania ocalałych członków swojej rodziny. Do USA przybył w 1828 roku. Wraz z żoną i siedmiorgiem dzieci przyłączył się do feralnej ekspedycji pionierów, znanej jako Partia Donnera. Wszyscy członkowie rodziny Breen przeżyli srogą zimę i osiedlili się w hrabstwie San Benito w Kalifornii.
Breidfjord, Sigurdur (1798-1846): islandzki poeta, najlepszy z rimurów. Jego Numa rimur, skomponowana na Grenlandii w latach 1831-34, jest jednym z arcydzieł dziewiętnastowiecznej literatury islandzkiej.
Breitinger, Johann Jakob (1701-1776): szwajcarski uczony i pisarz. Jego prace krytyczne wywarły wielki reformatorski wpływ na literaturę niemiecką i był w tym związany z Johannem Bodmerem. Jego pisma obejmują Kritische Dichtkunst (1740), krytykę sztuki poetyckiej.
Breitmann, Hans : pisarz amerykański
Bremer, Fredrika (1810-1865): szwedzki powieściopisarz. Wprowadziła realistyczną powieść familijną, zdobywając międzynarodowe uznanie dzięki Familjen H/The H Family (1831). Zrobiła studia życia rodzinnego w Europie i USA, zaangażowała się w reformy społeczne, zwłaszcza w emancypację kobiet.
Bremond, Henri (1865-1933): francuski krytyk. Jego głównym dziełem jest 11-tomowa Histoire littéraire du sentyment religieux en France/A Literacka historia myśli religijnej we Francji (1916-32).
Brennan, Christopher John (1870-1932): australijski poeta symbolista. Był pod wpływem Baudelaire′a i Mallarmégo. Chociaż jest jednym z największych poetów Australii, jest praktycznie nieznany poza swoim rodzinnym krajem. Jego złożone, idiosynkratyczne wiersze obejmują Wiersze (1914) oraz Pieśń zagłady i inne wersety (1918).
Brenner, Joseph Hayyim (1881-1921): żydowski powieściopisarz, urodzony w Bułgarii. Służył w armii rosyjskiej, ale w 1905 uciekł do Londynu i osiadł w 1908 w Palestynie, gdzie założył Histadruth, ogólną konfederację robotników. Zginął w zamieszkach w 1921 roku. Jego powieści opisują jego doświadczenia z życia w Rosji, East End w Londynie i wczesne osadnictwo żydowskie w Palestynie.
Brentano, Klemens (1778-1842): niemiecki pisarz romantyczny. Wraz z Ludwigiem von Arnimem (Des Knaben Wunderhorn/Czarodziejski róg chłopca) (1805-2008) wydał przełomowy zbiór opowieści i pieśni ludowych oraz spopularyzował legendę o Lorelei (skale na Renie). Pisał także mistyczne wiersze religijne, jak w Romanzen von Rosenkranz/Romanse Różańcowe (1852) oraz krótkie powieści.
Brent-Dyer (Gladys) Elinor M(ay) (1894-1969): ur. Elinor Dyer. Angielska pisarka dla dzieci. Autorka 98 powieści dla uczennic, jej czwartej książki, The School at the Chalet (1925), stworzyła popularną serię "Szkoła Chalet", której akcja rozgrywała się w angielskiej szkole w austriackim Tyrolu i zawierała bohaterkę Jo Bettany. Brent-Dyer urodziła się w South Shields, Tyne and Wear i kształciła się na uniwersytecie w Leeds, później została dyrektorką szkoły Margaret Roper Girls′ School w Hereford. Pierwsza z jej powieści o uczennicach, Gerry Goes to School, ukazała się w 1922 roku, a ostatnia książka z serii, Prefects of the Chalet School, została opublikowana pośmiertnie w 1970 roku.
Breton, André (1896-1966): francuski pisarz i poeta. Był jednym z liderów ruchu artystycznego Dada, był także twórcą surrealizmu, publikując Le Manifeste de surrealisme/Surrealist Manifesto (1924). Les Champs magnétiques/Magnetic Fields (1921), napisane z kolegą dadaistą Philippe Soupault, było eksperymentem z pismem automatycznym. Breton wkrótce zwrócił się ku surrealizmowi. Pod wpływem komunizmu i teorii psychoanalityka Zygmunta Freuda wierzył, że zarówno na poziomie osobistym, jak i politycznym techniki surrealistyczne mogą zburzyć hamujący porządek i przyzwoitość świadomego umysłu (społeczeństwo burżuazyjne) i uwolnić głębokie rezerwy twórczej energii.
Breton, Nicholas (ok. 1545-ok. 1626): angielski poeta i satyryk. Był bardzo wszechstronnym pisarzem, stworzył wiele dzieł poetyckich, m.in. Namiętnego Pasterza (1604). Jego dzieła prozatorskie to Wit's Trenchmour (1597) (o wędkarstwie) i Strange News out of Divers Countries (1622).
Breytenbach, Breyten (1939-): pisarz południowoafrykański. W 1975 roku został skazany na siedem lat więzienia za udział w ruchu przeciwko apartheidowi. Jego autobiografia więzienna Prawdziwe wyznania terrorysty albinosa (1984) uważana jest za klasykę literatury więziennej. Opublikował również powieści znane z połączenia fantazji i realizmu, takie jak Pamięć śniegu i kurzu (1989) oraz tomy poezji w języku afrikaans, w tym Śmierć biała jak słowa (1978). Wiele z pism Breytenbacha, w tym komentarze podróżnicze A Season in Paradise (1981), Return to Paradise (1993) i Dogheart (1999), bada udrękę dysydenta, który odrzucił własne dziedzictwo Afrykanerów, ale nigdy nie może być całkiem afrykańskim. Inne dzieła to powieść Mouroir: lustrzane notatki powieści (1984), tomy poezji W Afryce Nawet muchy są szczęśliwe (1978) i Oko Judasza (1988). W 1986 r. ukazał się tom literatury faktu, Wyklejki: eseje, listy, zasady wiary, notatki ze skoroszytu.
Brickhill, Paul Chester Jerome (1916-1991): australijski pisarz. Jego książka Wielka ucieczka (1951) została oparta na jego własnym doświadczeniu jako jeńca wojennego podczas II wojny światowej. Został nakręcony w 1963 roku. Napisał także The Dambusters (1951) i Reach for the Sky (1954).
Bridel, Philippe Sirice (1757-1845): zwany "le doyen Bridel". Szwajcarski pisarz. Jego Poésies helvétiennes/Swiss Poems, z ich malowniczymi sceneriami i aluzjami do przeszłości narodu, pomogły nadać szwajcarskiej literaturze pisanej po francusku silniejsze poczucie indywidualności.
Brideshead Revisited: powieść (1945) autorstwa Evelyn Waugh. Fabuła obraca się wokół głębokiej fascynacji Charlesa Rydera rzymskokatolicką rodziną Flyte, która jest właścicielem wspaniałego domu, Brideshead. Konkluzja zawiera melancholijną afirmację wartości duchowych pomimo ludzkiego nieszczęścia. Oznaczało to rozwój wykraczający poza poprzednią karierę Waugha jako satyryka. Książka została z powodzeniem zinscenizowana dla telewizji w latach 80. XX wieku.
Bridges, Robert Seymour (1844-1930): angielski poeta i krytyk. Był laureatem poety w latach 1913-1930. Jego wiersze i liryki topograficzne, które zaczął publikować w 1873 r., wykazują wielką znajomość rytmu i melodii. Napisał Testament piękna (1929), długi poemat filozoficzny. W 1918 zredagował i opublikował pośmiertnie wiersze Gerarda Manleya Hopkinsa. Wrażliwość na wpływy angielskiej wsi i historii charakteryzowała pracę Bridgesa. Był poetą lirycznym o klasycznej czystości, a czasem niezwykłej urodzie. Jego wiersze zebrane (1912) zyskały szerokie uznanie, a jego rozszerzone wydania pojawiły się w latach 1936 i 1953.
Brierley, Benjamin (1825-1895): angielski pisarz. Pisał w dialekcie Lancashire. W 1869 założył tygodnik Ben Brierley's Journal, który trwał do 1891. Napisał kilka prac pod pseudonimem "Ab-o′-th′-Yate", w tym Opowieści i szkice z życia Lancashire (1862-63).
Briggs, Raymond Redvers (1934- ): angielski pisarz i ilustrator książek dla dzieci, w tym "Świętego Mikołaja" (1973) i "Bałwanka" (1979), z których oba wykorzystują jego charakterystyczny format komiksu i zostały przerobione na udane filmy animowane. Inne prace to Święty Mikołaj idzie na wakacje (1975), Fungus the Bogeyman (1977), Gentleman Jim (1980), When the Wind Blows (1983) oraz The Tin-Pot Foreign General and the Old Iron Woman (1985). Został odznaczony Medalem Kate Greenaway w 1966 i 1973 roku, a w 1992 roku zdobył tytuł Autora Roku dla Dzieci.
Brighton Rock: powieść Grahama Greene'a opublikowana w 1938 roku. Siedemnastoletnia Pinkie, szukając wyróżnienia poprzez przestępstwo, popełnia nędzne morderstwo. Poślubia Rose, koleżankę rzymskokatolicką, aby uniemożliwić jej złożenie zeznań przeciwko niemu, ale w końcu zostaje postawiony przed sądem dzięki wysiłkom Idy, znajomej zamordowanego mężczyzny. Chociaż istnieją elementy kryminału, głównym zainteresowaniem powieści jest jej wczesny wyraz trwającej przez całe życie walki Greene'a z kwestiami moralnymi i duchowymi.
Brink, André P (hilippus) (1935-2015): południowoafrykański pisarz, dramaturg i krytyk. Jeden z najbardziej utalentowanych i płodnych współczesnych pisarzy afrykanerskich, Brink publikował w języku afrikaans i po angielsku i zyskał międzynarodowe uznanie zarówno za sprzeciw wobec apartheidu, jak i za swoją prozę. Pierwsze prace Brinka były w dużej mierze apolityczne, ale powieść Kennis van die Aand / Looking on Darkness (1973), która poruszała temat międzyrasowych stosunków seksualnych, została zakazana w RPA, podobnie jak ′n Droë wit seisoen / A Dry White Season (1979) nakręcony w 1989 roku), opowieść o białym liberałach badającym śmierć czarnego działacza politycznego. Wykładowca afrikaans na Uniwersytecie Rhodes w latach 1961-1991, Brink był wiodącą postacią w ruchu literackim znanym jako Sestigers ("ludzie lat sześćdziesiątych"), małej grupie pisarzy afrykanerskich, którzy kwestionowali własną tradycję, zgłębiając takie tematy, jak religia i seks. Późniejsze powieści Brinka, ukazujące jego skłonność do metafikcyjnych strategii, to Na przekór (1993), Dolina diabła (1998), Po drugiej stronie ciszy (2002) i Zanim zapomnę (2004). Od 1991 jest profesorem literatury angielskiej na Uniwersytecie Kapsztadzkim.
Brittain, Vera (Mary) (1893-1970): angielski pisarz socjalistyczny. Podczas I wojny światowej była pielęgniarką wojsk zamorskich w latach 1915-1919, o czym mówi jej książka Testament of Youth (1933); Testament Przyjaźni (1940) upamiętnia angielską powieściopisarz Winifred Holtby. Brittain urodziła się w Newcastle-under-Lyme w Staffordshire i studiowała na Uniwersytecie Oksfordzkim. Po I wojnie światowej pracowała jako niezależna dziennikarka. W latach dwudziestych działała w feministycznej grupie "Six Point". Wyszła za mąż za politologa George'a Catlina (1896-1979); ich córką jest polityk Shirley Williams, której aspekty dzieciństwa są zapisane w Testamencie Doświadczenia jej matki (1957).
Broch, Hermann (1886-1951): austriacki powieściopisarz. Wykorzystał techniki eksperymentalne w Die Schlafwandler/Lunatycy (1932), Der Tod des Vergil/Śmierć Wergiliusza (1945) i Die Schuldlosen/Bez winy (1950), powieści składającej się z 11 powiązanych ze sobą opowiadań. W 1938 przeniósł się do USA, aby uniknąć prześladowań ze strony nazistów.
Brod, Max (1884-1968): czeski powieściopisarz, kompozytor i biograf. Był bliskim przyjacielem Franza Kafki, którego twórczość promował i publikował; napisał także biografię tego ostatniego. Sam napisał 20 powieści, m.in. Tycho Brahe (1928), Galileusz (1948), Reubeni (1925) i Unambo (1949). Wiele jego pism ma motyw żydowski; ważne dzieło filozoficzne, Pogaństwo, chrześcijaństwo i judaizm (1921), pomogło mu ugruntować pozycję czołowego myśliciela żydowskiego. Po śmierci w Tel Awiwie pozostawił po sobie prawie 30 lat twórczej pracy w muzyce, dramacie i literaturze żydowskiej. Brod urodził się w Pradze, we współczesnych Czechach.
Brodkey, Harold (ur. Aaron Roy Weintraub) (1930-1996): amerykański pisarz i poeta. Był znany ze swoich esejów, poezji i opowiadań, takich jak Pierwsza miłość i inne smutki (1957) oraz Historie w prawie klasycznym trybie (1988). Wyspecjalizowany stylista, przez wiele lat pracował nad długą, autobiograficzną Partią zwierząt. Brodkey urodził się w Alton w stanie Illinois. Jego matka zmarła, gdy był bardzo młody i został adoptowany. Studiował na Harvardzie, ale niewiele wiadomo o tym samotnikowym pisarzu, z wyjątkiem informacji zebranych z jego pism. Niektórzy krytycy twierdzą, że miał obsesyjne przywiązanie do własnej biografii, której fragmenty zostały opublikowane jako Kobiety i Anioły (1985).
Brontë: Haworth, wieś w West Yorkshire w Anglii i dom sióstr Brontë. To właśnie w Haworth w pierwszej połowie XIX wieku Charlotte napisała Jane Eyre, Anne Lokatorkę Wildfell Hall, a najbardziej znana Emily napisała Wichrowe Wzgórza, historię skazanej na zagładę miłości Cathy i Heathcliffa. Brontë, Anne (1820-1849): angielska powieściopisarka i członek rodziny Brontë. Chociaż uważa się, że ma skromniejszy talent niż jej siostry Charlotte Brontë: i Emily Brontë:, jej prace obejmują powieści Agnes Gray (1847) i The Tenant of Wildfell Hall (1848). Anne z powodzeniem zajmowała stanowiska guwernantki w Anglii. Była szczególnie blisko Emily i dzieliła z nią wyimaginowany świat, który nazywali "Gondal", który dał początek większości poezji Emily. Jej własny wiersz jest mniej wyróżniający, a jej reputacja została przyćmiona przez reputację jej sióstr. Zmarła w Scarborough na gruźlicę.
Brontë, Charlotte (1816-1855): angielska powieściopisarka i członek rodziny Brontë. Jej najbardziej znane powieści to Jane Eyre (1847) i Villette (1853). Po wczesnej śmierci matki Charlotte uczęszczała do szkoły dla córek duchownych w Cowan Bridge wraz ze starszymi siostrami Marią i Elżbietą oraz Emily Brontë. Cierpiała intensywnie, obserwując, jak zdrowie jej starszych sióstr gwałtownie się pogarsza; po ich śmierci z powodu konsumpcji Emily i Charlotte zostały sprowadzone do domu. W 1831 Charlotte poszła do innej szkoły, w Roe Head House. To był szczęśliwy okres, w którym nawiązała przyjaźnie i korespondencję na całe życie. Wróciła jednak do Haworth w 1832 roku z powodu złego stanu zdrowia. Charlotte wyszła za wikarego ojca AB Nichollsa w 1854 roku i zmarła w czasie ciąży. We wczesnych latach Charlotte pisała i wraz ze swoim bratem Branwellem stworzyła skomplikowany świat wyobraźni, opisany i zilustrowany w wielu tomach wierszy i prozy. Prace te ilustrują wrodzoną płodność umysłu, która później, zdyscyplinowana przez kontakt ze światem zewnętrznym, stworzyła wielkie powieści Charlotte. W latach 1835-1838 pracowała jako nauczycielka u swojej byłej dyrektorki, ale skończyło się to kłótnią i separacją. Różne stanowiska guwernantki w prywatnych rodzinach okazały się równie nieszczęśliwe dla Charlotte. Była jednak ambitna dla siebie i swoich sióstr, a ciotka zgodziła się wesprzeć je w przedsięwzięciu małej prywatnej szkoły. Aby poprawić swój francuski w tym celu, Charlotte przeniosła się do Brukseli w 1842 roku. Po powrocie w 1844 roku listy Charlotte do jej nauczyciela, M. Hégera, pokazują, że była w nim głęboko i nieszczęśliwie zakochana.
Brontë Charlotte: angielska powieściopisarka, najstarsza z trzech literackich sióstr Brontë:. Porzuciła karierę w nauczaniu pisania wierszy, publikowanych pod męskim pseudonimem Currer Bell. Charlotte była jedyną siostrą, która zdobyła uznanie za swojego życia, za swoją drugą i najsłynniejszą powieść Jane Eyre (1847).
Brontë, Emily (1818-1848): angielska powieściopisarka i członek rodziny Brontë. Jej prace to Wichrowe Wzgórza (1847) i Wiersze (1846). Niezwykły charakter i intelekt Emily wydawały się być nierozpoznawane przez rodzinę do dość późnego okresu jej krótkiego życia. Była namiętnie przywiązana do dzikiej przyrody wokół jej domu i zawsze tęskniła za każdym innym otoczeniem. W swojej jedynej powieści Wichrowe Wzgórza portretuje wpływ żywiołów i żywiołowych namiętności na ludzkie dusze; Dziwność postaci kontrastuje z realistycznym opisem ponurej scenerii wrzosowisk, ale są one nierozłączne. Świadomie odrzuciła myśl, że pobyt w Brukseli (1842-1843) może na nią wpłynąć i zdecydowała się raczej zachować oryginalność myśli. Jej siostra Charlotte Brontë była zdumiona jej poezją i uważała, że jej twórczość nie ma sobie równych. Zmarła na gruźlicę.
Brooke, Charlotte (ok. 1740-1793): irlandzka tłumaczka i antolog. Jej Relikwie irlandzkiej poezji (1789) to pierwotna antologia z obszernymi notatkami i wstępnymi komentarzami, zawierająca wiersze i piosenki, które przetłumaczyła z irlandzkiego na angielski. Jej praca obejmowała pierwsze tłumaczenia piosenek Carolana. Urodzona w Rantavan, w hrabstwie Cavan, została wykształcona przez swojego ojca, powieściopisarza Henry'ego Brooke'a (1703-1783), aw 1792 opublikowała wydanie swojej poezji. Brooke jest obecnie postrzegany jako główna siła w rozwoju kulturowego nacjonalizmu.
Brooke, Henry (ok. 1703-1783): irlandzki powieściopisarz i poeta. Jedyne z jego dzieł, które obecnie czyta, to powieść Głupiec jakości (1766-1770). Jego wiersz Universal Beauty (1735) był podziwiany przez satyryka Aleksandra Pope i podobno sugerował długi wiersz Erasmusa Darwina Ogród Botaniczny.
Brooke, Rupert (Chawner) (1887-1915): angielski poeta. Jest symbolem "straconego pokolenia" I wojny światowej. Jego pięć sonetów wojennych, w tym "Żołnierz", ukazało się po jego śmierci. Inne godne uwagi wiersze to "Grantchester" (1912) i "The Great Lover", napisane w 1914. Sonety wojenne Brooke′a zostały opublikowane w 1914 i Inne wiersze (1915); Brooke urodził się w Rugby w Warwickshire. W 1913 otrzymał stypendium w King′s, jego własnej uczelni na Uniwersytecie w Cambridge, ale po załamaniu nerwowym wyjechał za granicę. Zwiedził Amerykę (Listy z Ameryki, 1916), Nową Zelandię i Morza Południowe, a w 1914 został oficerem w Ochotniczym Rezerwie Marynarki Królewskiej. Po walkach w Antwerpii w Belgii popłynął do Dardaneli, ale zmarł z powodu zatrucia krwi na greckiej wyspie Skyros, gdzie został pochowany.
Brooke, Stopford Augustus (1832-1916): angielski duchowny i uczony. Został kapelanem zwyczajnym królowej Wiktorii w 1875 r., ale opuścił Kościół anglikański w 1880 r. i do 1895 r. był pastorem unitariańskim w Bedford Chapel. Opublikował m.in. Freedom in the Church of England (1871), Theology in the English Poets (1874) oraz History of Early English Literature (1892).
Brookner, Anita (1928-2016): angielska powieściopisarka i historyk sztuki. Była Wykladowcą w Courtauld Institute 1977-88 i Slade Professor of Fine Art w Cambridge 1967-68, jako pierwsza kobieta na tym stanowisku. Jej powieść Hotel du Lac (1984) zdobyła nagrodę Bookera. Jej umiejętności literackie polegają na subtelnym przedstawieniu beznadziejności i braku witalności jej postaci kobiecych. Inne jej powieści to: Mizalians (1986), Latecomers (1988), Zamknięte oko (1991), Rodzinny romans (1993), Prywatne spojrzenie (1994), Odmienne stany (1996), Upadek powoli (1998), Nieuzasadniony wpływ ( 1999), Następna wielka rzecz (2002) i Zasady zaangażowania (2003). Soundings (1997) to zbiór wykładów i recenzji, a Romantyzm i jego niezadowolenia (2000) to historyczna ankieta na temat romantycznego bohatera w pisarstwie i malarstwie.
Brooks, Cleanth (1906-1994): amerykański krytyk literacki. Był czołowym Nowym Krytykiem lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku, znanym ze swej przenikliwości krytycznej w wnikliwych lekturach współczesnej literatury w "Dobrze kutej urnie" (1947) i innych esejach. Opublikował ważne prace na temat Milton, Thomas Percy i Williama Faulknera. Urodził się w Murray w stanie Kentucky. Był profesorem w Yale przez prawie trzydzieści lat 1946-75.
Brooks, Gwendolyn (Elizabeth) (1917-2000): amerykańska poetka i powieściopisarka. W 1950 roku jej narracja wierszem Annie Allen (1949) zdobyła pierwszą nagrodę Pulitzera przyznaną czarnej Amerykance. Inne dzieła to tomy wersetu A Street in Bronzeville (1945), Selected Poems (1963) i Riot (1970) oraz powieść Maude Martha (1953). Urodziła się w Topeka w stanie Kansas, ale mieszka w Chicago. W latach trzydziestych była dyrektorem ds. reklamy w Narodowym Stowarzyszeniu Promocji Kolorowych Ludzi w Chicago. Wykładała w wielu instytucjach i zastąpiła Carla Sandburga jako poeta-laureat Illinois (1968). Była konsultantem poezji w Bibliotece Kongresu 1985-86.
Brooks, Maria (ok. 1794-1845): amerykańska pisarka. Opublikowała Judith, Esther and other Poems (1820); poemat epicki Zofiel (1834); oraz Idomen, czyli dolina Yumuri (1843), powieść autobiograficzna.
Brooks, Noah (1830-1903): amerykański dziennikarz. Bliski doradca prezydenta Abrahama Lincolna, później został redaktorem New York Tribune i New York Times 1871-84. Napisał także dwie z najwcześniejszych powieści dla chłopców o baseballu, The Fairport Nine (1880) i Our Base Ball Club (1884). Urodził się w Castine w stanie Maine, ale przeniósł się na zachód i był współzałożycielem kalifornijskiej gazety The Daily Appeal (1860). Został korespondentem Unii Sacramento w Waszyngtonie.
Brooks, Van Wyck (1886-1963): amerykański krytyk literacki i biograf. Jego pięciotomowe Makers and Finders: A History of the Writer in America, 1800-1915 (1936-52) było wpływową serią krytycznych prac dotyczących literatury amerykańskiej. Pierwszy tom Rozkwit Nowej Anglii (1936) zdobył nagrodę Pulitzera. Wcześniejsza praca America's Coming-of-Age (1915) dotyczyła dziedzictwa purytańskiego i jego wpływu na literaturę amerykańską. Jego inne prace obejmują studia Marka Twaina, Henry'ego Jamesa i Ralpha Waldo Emersona.
Brophy, Brigid (Antonia) (1929-1995): angielski pisarz. W jej twórczości często pojawia się opera, m.in. w powieści The Snow Ball (1964). Narrator In Transit (1969) znajduje się w tarapatach zapomniawszy o swojej płci i tożsamości. Jej życie artysty Aubreya Beardsleya (Czarno-biały, 1968) i pisarza Ronalda Firbanka (Rozbrykany powieściopisarz, 1973) zostało napisane w równym stopniu w obronie jej własnych poglądów, jak życie jej poddanych, obu ekstrawaganckich dandysów. Prowadziła również z sukcesem kampanię na rzecz wprowadzenia w Wielkiej Brytanii prawa do pożyczek publicznych.
Brophy, John (1899-1965): angielski powieściopisarz. Jego prace to The Bitter End (1928) i Waterfront (1934), oba osadzone w jego rodzinnym Liverpoolu; opowiadania wojenne Nieśmiertelny sierżant (1942) i Spearhead (1943); oraz powieść o Szekspirze, Gentleman of Stratford (1939). W 1930 współpracował z leksykografem Ericiem Partridge w Pieśniach i slangu brytyjskiego żołnierza, 1914-18.
Brother Antonius: poeta amerykański.
Bracia Karamazow: Powieść Fiodora Dostojewskiego, opublikowana w latach 1879-80. Opisuje reakcje i emocje czterech braci po zamordowaniu ich ojca. Jeden z nich jest fałszywie skazany za przestępstwo, choć winny jest jego nieślubny brat.
Brown, Alice (1857-1948): amerykański pisarz. Jej tematem jest życie w Nowej Anglii. Jej zbiory opowiadań obejmują Meadow Grass (1895), Tiverton Tales (1899) i Homespun and Gold (1920) oraz powieści Dzień jego młodości (1897) i Willoughbys (1935).
Brown, Charles Brockden (1771-1810) : Amerykański powieściopisarz i redaktor magazynu. Wprowadził amerykańskiego Indianina do powieści i jest nazywany "ojcem powieści amerykańskiej". Zainspirowany pismami Williama Godwin i pani Radcliffe, jego Wieland (1798), Ormond (1799), Edgar Huntly (1799) i Arthur Mervyn (dwa tomy: 1799, 1800) przenieśli tradycje gotyckie i fantastyczne do literatury amerykańskiej.
Brown, Dan(iel) (1964-): pisarz amerykański. Najbardziej znany jest z bardzo popularnego międzynarodowego bestsellera Kod Leonarda da Vinci (2003), thrillera historycznego. Inne jego powieści to Digital Fortress (1999), Anioły i demony (2000) i Deception Point (2001). Podobnie jak Kod Leonarda da Vinci, obejmują tajne stowarzyszenia, konspiracje i łamanie szyfrów.
Brown, George Douglas (1869-1902): szkocki powieściopisarz. Dom z zielonymi okiennicami (1901), napisany pod pseudonimem George Douglas, reprezentuje niektóre z trudniejszych aspektów życia Szkotów; jego surowy realizm i tragizm stoją w jaskrawym kontraście z twórczością sentymentalnej, wiejskiej szkoły Kailyard School.
Brown, George Mackay (1921-1996): szkocki pisarz. Opublikował tomiki poezji i opowiadań zebrane w "Kalendarz miłości" (1967) i "Czas ocalenia" (1969). Pisał także eseje historyczne w Gobelinu z Orkadów (1969); dramat Zaklęcie na zieloną kukurydzę (1970); oraz powieść Greenvoe (1972), wszystkie poświęcone chłopskiemu życiu i wartościom jego rodzinnych Orkadów.
Brown, Ivor John Carnegie (1891-1974): brytyjski dziennikarz i pisarz. Wśród jego prac są The Meaning of Democracy (1920), Maski i fazy (1927) oraz Brown Studies (1930). Od 1942 do 1948 redagował "Obserwatora".
Brown, John (1715-1766): zwany "Szacunek Browna". Angielski poeta i dramaturg. Bronił utylitaryzmu jako filozofii w swoim "Eseju o cechach Shaftesbury" (1751). Jego Szacunek obyczajów i zasad czasów (1757), gwałtowna satyra na luksus, cieszył się niezwykłą popularnością, a jego Barbarossa (1754) była z powodzeniem grana przez Davida Garricka.
Brown, John (1810-1882): szkocki eseista. Jego eseje są proste i nienaruszone; należą do nich "Rab and his Friends" (1859; o psie) i "Marjorie Fleming" (1863) i zostały zebrane w Horae Subsecivae (1858-82) i John Leech (1877). Brown, Margaret Wise (1910-1952): amerykański autor. Była utalentowaną pisarką wielu nowatorskich tomów wierszy i opowiadań dla dzieci, zwłaszcza Goodnight Moon (1947). Zmarła nagle we Francji po operacji zapalenia wyrostka robaczkowego. Urodzona w Nowym Jorku, studiowała w Szwajcarii (1923-25) i Hollins College w Wirginii (1928-32). Pracowała dla Bureau of Educational Experiments (później Bank Street School) jako wydawca, redagowała książki dla dzieci dla Williama R Scotta w latach 1938-41 i dzieliła swój czas między Nowy Jork i Vinal Haven w Maine.
Brown, Rita Mae (1944- ): pisarka amerykańska. Zaangażowana w feministyczną i radykalną działalność lesbijską w latach 70., później wycofała się, by skoncentrować się na pisaniu. Po jej żarliwej, najlepiej sprzedającej się pierwszej powieści Rubyfruit Jungle (1973) pojawiły się kolejne beletrystyki, wiersze, eseje i scenariusze. Później książki obejmują Bingo (1988). Urodziła się w Hanover w Pensylwanii, studiowała na Uniwersytecie Nowojorskim.
Brown, Sterling (Allen) (1901-1989): amerykański poeta, nauczyciel i pisarz. Jest znany jako poeta i twórca czarnej krytyki literackiej, jak w Negro Poetry and Drama (1937), ale przede wszystkim był wpływowym nauczyciel i zachęcający czarnoskórych pisarzy amerykańskich, zanim zostali powszechnie rozpoznani. Urodził się w Waszyngtonie. Ukończył Williams College w 1925 roku, następnie studiował na Harvardzie, uzyskując tytuł magistra, i mieszkał w Waszyngtonie. Wykładał głównie na Uniwersytecie Howarda 1929-69.
Brown, Thomas (1663-1704): angielski pisarz satyryczny. Mówi się, że uniknął wydalenia z Christ Church College w Oksfordzie, spontanicznie adaptując epigram Martiala "Non amo te, Sabidi" jako "Nie kocham cię, doktorze Fell" na prośbę dziekana o tłumaczenie.
Brown, Thomas Edward (1830-1897): poeta Manx. Opublikował wiele wierszy, z których główny był w dialekcie manx, w tym Fo'c'sle Yarns (1881), Doktor i inne wiersze (1887), Wiedźma Manx (1889) i Stary John (1893).
Brown, William Wells (ur. "William") (ok. 1816-1884): amerykański reformator, pisarz i abolicjonista. Do jego pionierskich dzieł czarnej beletrystyki i historii należą jego autobiografia Narrative of William W Brown, A Fugitive Slave (1847), The Negro in the American Rebellion (1867) i Clotel, czyli córka prezydenta (1853), długo uważana za pierwsza powieść czarnoskórego Amerykanina. Urodził się w Lexington w stanie Kentucky. Po przyjęciu nazwiska Wellsa Browna, który pomógł mu uciec z niewoli (1834), wykładał i pisał szeroko na temat abolicji i innych przyczyn reform. Jego główna powieść była oparta na plotce, że Thomas Jefferson spłodził dziecko z niewolnicą; kiedy została opublikowana w USA w 1864 r., została delikatnie zmieniona na "Clotelle: A Tale of the Southern States".
Browne, Charles Farrar (ur. Brown) (1834-1867): pseudonim Artemus Ward amerykański pisarz i humorysta. Stworzył zadziorną postać Artemusa Warda, przez którego satyrował współczesne społeczeństwo w listach z Cleveland Plain Dealer 1857-59. Ta seria listów, opisujących jego spostrzeżenia i przemyślenia, była częścią trwającej amerykańskiej tradycji "niepisanego" pisania potocznego, której kulminacją jest praca Marka Twaina. Wymyślił też komiksowy wykład. Urodził się w Waterford w stanie Maine. Browne dołączył do personelu Vanity Fair w 1859, a po 1861 koncertował w USA i Anglii podszywając się pod Warda. Jego teksty komiksowe obejmują książki Artemus Ward: His Book (1862) i Artemus Ward: His Travels (1865). Zmarł na gruźlicę podczas wyjazdu z wykładami do Anglii.
Browne, William (ok. 1590-ok. 1645): angielski poeta. Jego głównymi dziełami były Pastorale Britanni (1613-16), Fajka Pasterza (1614; z trzema przyjaciółmi) oraz Maska Wewnętrznej Świątyni (1615; wydrukowana w 1772 r.). Był autorem epitafium na temat hrabiny Pembroke, długo przypisywanego Benowi Jonsonowi, rozpoczynającego "Pod tym karawanem sable".
Brownell, William Crary (1851-1928): krytyk amerykański. Jego prace obejmują sztukę francuską (1892) oraz studia nad wiktoriańskimi i amerykańskimi "mistrzami prozy" (1901, 1909). Inne prace to Krytyka (1914), Standardy (1917) i Geniusz stylu (1924).
Browning, Elizabeth (Moulton) Barrett (1806-1861): angielska poetka. W 1844 opublikowała Wiersze (m.in. "Krzyk dzieci"), które doprowadziły ją do przyjaźni i potajemnego małżeństwa z Robertem Browningiem w 1846. Podczas ich zalotów napisała Sonety z Portugalczyków (1850), zbiór tekstów miłosnych. . Napisała mocne wiersze o niesprawiedliwości społecznej i ucisku w wiktoriańskiej Anglii i była uczoną, ognistą i metrycznie eksperymentalną poetką. Elizabeth Barrett urodziła się niedaleko Durham. Wczesne lata spędziła w Herefordshire, ale później, po kłopotach finansowych, rodzina zamieszkała w Londynie. Jako dziecko cierpiała na chorobę, prowadziła chronione i ograniczone życie, a od 13 roku życia była uważana przez ojca za inwalidę. W tej ciasnej atmosferze jej głównym zainteresowaniem była literatura. Krótki pobyt w Torquay w hrabstwie Devon u jej brata Edwarda zakończył się jego śmiercią przez utonięcie w 1840 roku. Wraz z pojawieniem się Wierszy (1844) ugruntowała się jej reputacja. Została uwolniona od opresyjnych wpływów ojca przez małżeństwo z Robertem Browningiem i przeniosła się do Włoch w 1846 roku. Para osiedliła się we Florencji, gdzie w 1849 roku urodził się ich syn Robert. Polepszyło się jej zdrowie i stworzyła dojrzałe prace, w tym nowe i znacznie poszerzone wydanie jej Wierszy (1850), zawierające Sonety z języka portugalskiego. To chyba jej najlepsze dzieło, a ich piękno sentymentu i muzycznego frazowania jest niezaprzeczalne. Zmarła we Florencji, a w 1862 roku ukazał się tom Poematów Ostatnich.
Browning, Robert (1812-1889): angielski poeta. Jego twórczość charakteryzuje się znakomitym użyciem dramatycznego monologu (w którym jeden wyimaginowany mówca ujawnia swój charakter, myśli i sytuację) oraz zainteresowaniem niejasnymi postaciami literackimi i historycznymi. Obejmuje przełęcze Pippa (1841) (napisane w dramatycznej formie) oraz wiersze "Pied Piper of Hamelin" (1842), "Moja ostatnia księżna" (1842), "Domowe myśli z zagranicy" (1845) i "Rabbi Ben Ezdrasza (1864)". Był żonaty z Elizabeth Barrett Browning. Browning urodził się w Londynie i kształcił się prywatnie. Swój pierwszy wiersz "Pauline" (1833) napisał pod wpływem Shelleya; po nim nastąpił Paracelsus (1835). Od 1837 Browning odniósł umiarkowany sukces swoją sztuką Strafford i kilkoma innymi utworami, chociaż poemat narracyjny Sordello (1840) był początkowo krytykowany. W serii pamfletów Dzwony i granaty (1841-46), która zawierała Pippa Passes, Dramatic Lyrics (1842) i Dramatic Romances (1845), zawarł dramaty King Victor i King Charles (1842), Return of the Druses (1843) ) i urodziny Colombe (1844). W 1845 poznał Elizabeth Barrett; uciekli w następnym roku i udali się do Włoch. Tam napisał Wigilię Bożego Narodzenia i Wielkanoc (1850) oraz wiele "Mężczyzn i kobiet" (1855), przy czym ten ostatni zawierał niektóre z jego najlepszych wierszy miłosnych i dramatycznych monologów. Nie opublikował żadnego kolejnego zbioru wierszy aż do Dramatis Personae (1864), po którym nastąpił Pierścień i Księga (1868-69), oparty na włoskiej historii morderstwa. Po śmierci żony w 1861 Browning osiadł w Anglii i cieszył się ugruntowaną reputacją, chociaż jego późniejsze prace, takie jak Red-Cotton Night-Cap Country (1873), Dramatic Idylls (1879-80) i Asolando (1889), wywołały sprzeciw przez ich surowy niejasny styl.
Bruce, Michael (1746-1767): szkocki poeta. Jego najdłuższy wiersz, Lochleven, pokazuje wpływ Jamesa Thomsona. Jego najwspanialszym wierszem jest Elegia pisana wiosną.
Brunetière (Vincent de Paul Marie) Ferdinand (1849-1906): francuski pisarz i krytyk. W Le Roman naturaliste/The Naturalist Novel (1883) zaatakował francuskich pisarzy realistów lub naturalistów, zwłaszcza ze szkoły Emile Zola. Napisał kilka prac krytycznych o literaturze francuskiej. Wśród nich są Etudes critiques sur l'histoire de la littérature française/Essays in French Literature: A Selection (1880-1907), L'Evolution des species dans l'histoire de la littérature/Evolution of the Genres in the Literary History (1890) ), L'Evolution de la poésie lyrique en France au XIXe si?cle/Evolution of Lyric Poetry we Francji w XIX wieku (1894) oraz Nouveaux essais sur la littérature contemporaine/New Essays on Contemporary Literature (1895).
Bruni, Leonardo (ok. 1370-1444): znany również jako włoski humanista i historyk Leonardo Aretino. Kanclerz Florencji 1427-1444, był jednym z czołowych uczonych swoich czasów, tłumacząc na łacinę Platona, Arystotelesa i Plutarcha. Najbardziej znany jest ze swojej Historii Florentini populi libri / Historia ludu florenckiego, wpływowej historii Florencji, która przedstawia miasto jako spadkobiercę republikańskich tradycji starożytnej Grecji i Rzymu.
Bryant, William Cullen (1794-1878): amerykański poeta i literat. Jego najsłynniejszy wiersz "Tanatopsis" został opublikowany w 1817 r. Był współwłaścicielem i współredaktorem "New York Evening Post" 1829-78 i był zaangażowany w politykę Partii Demokratycznej. Jednak jego zdecydowany sprzeciw wobec niewolnictwa nawrócił go na republikanizm na początku partii w 1856 roku. Urodzony w Cumington w stanie Massachusetts, Bryant krótko uczęszczał do Williams College i kształcił się na prawnika, ale przez całe życie utrzymywał głębokie zainteresowanie poezją.
Bryson, Bill (1951- ): urodzony William Bryson. Amerykański pisarz. Jest popularny zarówno w USA, jak i Wielkiej Brytanii ze względu na swoje spostrzegawcze, wnikliwe i komiczne pisarstwo. Jego prace obejmują kilka książek podróżniczych, m.in. The Lost Continent: Travels in Small Town America (1988), Notes From a Small Island (1997), A Walk in the Woods: Rediscovering America on the Appalachian Trail (1997) oraz Down Under (2000), a także studia nad językiem angielskim, na przykład The Mother Tongue: English and How It Got That Way (1991) i Księga kłopotliwych słów Brysona (2002). Opublikował także książkę popularnonaukową Krótka historia prawie wszystkiego (2003).
Brjusow Walerij (1873-1924): rosyjski poeta symbolista, powieściopisarz i krytyk. Napisał Ognistego anioła (1908).
Buchan, Anna: prawdziwe nazwisko szkockiej powieściopisarki O Douglas.
Buchan, John (1875-1940): 1. baron Tweedsmuir. Szkocki pisarz i polityk. Jego popularne opowiadania przygodowe, dziś czasami krytykowane za rzekomy snobizm, seksizm i antysemityzm, obejmują Trzydzieści dziewięć kroków, opowieść o szpiegostwie opublikowaną w 1915 roku, Greenmantle (1916) i Trzech zakładników (1924). Był konserwatywnym członkiem parlamentu szkockich uniwersytetów w latach 1927-35 i generalnym gubernatorem Kanady w latach 1935-40. Pisał także dzieła historyczne i biograficzne, krytykę literacką i poezję. Został mianowany baronem w 1935 roku.
Buchan, Peter (1790-1854): szkocki drukarz i kolekcjoner ballad. Jego prace obejmują Gleanings of Scotch, irlandzkie i angielskie: Scarce Old Ballads (1825) oraz Ancient Ballads and Songs of the North of Scotland (1828).
Buchanan, Robert Williams (1841-1901): angielski poeta, powieściopisarz i dramaturg. Jego wiersze obejmują wiersze londyńskie (1866). Dwie z jego recenzji, "Międzynarodowa szkoła poezji" (1871), atakującej prerafaelickiego malarza i poetę Dantego Gabriela Rossettiego oraz "Głos chuligana" (1899), o pisarzu Rudyardze Kiplingu, wzbudziły wiele krytyki. sprzeciw.
Buck (Franklyn Howard) Frank (1884-1950): amerykański kolekcjoner zwierząt i showman. Od 1911 r. dużo podróżował do Ameryki Południowej i Azji, aby kupować egzotyczne zwierzęta, które następnie sprzedawał ogrodom zoologicznym i cyrkom w USA. Wkrótce rozszerzył swoją działalność, prowadząc własne ekspedycje, a dzięki swoim wystawom i wykładom stał się zarówno bogaty, jak i sławny. Urodził się w Gainesville w Teksasie i od najmłodszych lat interesował się zbieraniem zwierząt. Poślubił gwiazdę opery świetlnej Lillie West (znaną jako Amy Leslie) w 1901 roku; rozwiedli się w 1916 roku. Pisał książki przygodowe, w tym Bring &priem;Em Back Alive (1930), który stał się filmem, w którym wystąpił sam Buck. Opublikował jeszcze kilka książek i pojawił się w kilku kolejnych filmach. Popularny zarówno wśród dorosłych, jak i dzieci, podobno otrzymał tysiące listów od fanów.
Buck, Pearl S(ydenstricker) (1892-1973): amerykańska powieściopisarka. Córka misjonarzy w Chinach, spędziła tam większość swojego życia i pisała powieści o chińskim życiu, takie jak Wiatr wschodni - wiatr zachodni (1930) i Dobra ziemia (1931), za które otrzymała nagrodę Pulitzera w 1932 roku. otrzymał literacką Nagrodę Nobla w 1938 roku.
Buckler, Ernest Redmond (1908-1984): kanadyjski powieściopisarz. Wywodząc się z rolnictwa w Novia Scotia, opublikował wiersze i wybitne opowiadania, w tym Bunt młodego Dawida i Inne opowiadania (1975). Najbardziej znany jest ze swojej pierwszej powieści "Góra i dolina" (1952), która śledzi tajemniczy rozwój wizji artystycznej u chłopca ze wsi.
Buckley, William F(rank) (1925-2008): amerykański konserwatywny pisarz polityczny, powieściopisarz i założyciel i redaktor National Review (1955). W takich książkach jak Up from Liberalism (1959) oraz w cotygodniowej debacie telewizyjnej "Firing Line" reprezentował "intelektualne" prawicowe, antyliberalne stanowisko w amerykańskiej myśli politycznej. Jeden z najszerzej konsorcjalnych amerykańskich felietonistów - pojawiający się w ponad 300 gazetach - Buckley napisał wiele bestsellerowych książek, w tym God and Man at Yale (1977), Stained Glass (1979), Elvis in the Morning (2001) i Getting to dobrze (2003). W 1991 roku Buckley otrzymał Prezydencki Medal Wolności.
Budaeus: łacińska forma Guillaume Budé.
Budaeus, Guglielmus: łacińskie imię francuskiego uczonego Guillaume Budé.
Buddenbrooks: powieść niemieckiego pisarza Thomasa Manna, opublikowana w 1901 roku. Akcja rozgrywa się w północnych Niemczech w XIX wieku i opisuje upadek rodziny.
Budgell, Eustachy (1686-1737): angielski eseista. Przyczynił się do Tatler and the Spectator. Stracił 20 000 funtów w South Sea Bubble, został zaatakowany na piśmie przez satyrycznego poetę Aleksandra Pope′a i ostatecznie utopił się w Tamizie.
Buff, Charlotte (1753-1828): Niemka kochana przez pisarza Johanna Wolfganga von Goethego w młodości. Kiedy spotkali się w Wetzlar pod Frankfurtem, w czerwcu 1772 r., została zaręczona z Georgiem Christianem Kestnerem (1741-1800), którego później poślubiła w 1773 r. Była pierwowzorem bohaterki Goethego w Cierpieniach młodego Wertera (1774).
Bukowski, Charles (1920-1994): amerykański pisarz urodzony w Niemczech. W swoich licznych zbiorach poezji, sześciu powieściach, opowiadaniach i esejach stworzył osobowość brzydkiego kochanka i wściekłego pijaka, outsider uwięziony w rynsztokowym świecie komicznego patosu i dostrzegalnego piękna. Jego twórczość, w tym Post Office (1971), zyskała status kultowej po obu stronach Atlantyku. filmy i poezja Zaczerpnięte ze zbioru opowiadań Erekcje, wytryski, wystawy i ogólne opowieści o zwykłym szaleństwie (1971), filmowa wersja niektórych jego opowieści ukazała się w 1982 roku pod tytułem Tales of Ordinary Madness, a jego scenariusz z 1979 roku Barfly został nakręcony w 1987 roku. Jego wiersz, bunt przeciwko tradycji akademickiej lub intelektualnej, jest bardzo popularny i ma autentyczny urok wykraczający poza nieumiarkowaną tematykę.
Bulatovic, Miodrag (1930-1991): serbski pisarz. Samouk i po raz pierwszy znany jako poeta liryczny czerpiący z tradycji ustnych swojego kraju, później ujawnił dar oryginalnej, odważnej i ponurej satyrycznej narracji. Opublikował opowiadania i popularne powieści, z których najbardziej znane są Crveni petao leti prema nebu/Czerwony kogut (1959) i Heroj na magarcu/Bohater na osiołku (1964).
Bułhakow, Michaił Afanasjewicz (1891-1940): rosyjski pisarz i dramaturg. Jego powieść Biała gwardia (1924), wyreżyserowana jako Dni turbin (1926), dotyczyła rewolucji i wojny domowej. Jego satyryczne podejście sprawiło, że stał się niepopularny w reżimie stalinowskim i nie był publikowany od lat 30. XX wieku. Najbardziej znany jest na arenie międzynarodowej dzięki powieści Mistrz i Małgorzata (1967), fantazji o diable pojawiającym się w Moskwie.
Bull Olaf Jacob Martin Luther (1883-1933): norweski poeta liryczny. W swojej poezji często celebrował miejsce urodzenia Christiania (obecnie Oslo). Był synem humorysty i prozaika Jacoba Bredy Bulla (1853-1930). : W swojej pierwszej opublikowanej pracy Digte/Poems (1909) wprowadził poezję refleksyjną, poważną, napisaną w klasycznie regularnej formie, łączącą wiosenną radość ze świadomością przemijania wszelkiego życia. Jego późniejsza poezja jest generalnie ciemniejsza w nastroju, ale często powraca do tematu zdolności sztuki do przekraczania śmiertelności i utrwalania na zawsze przemijającej chwili, jak w "Metopie" (1927).
Bullett, Gerald William (1893-1958): angielski powieściopisarz i poeta. Jego powieści obejmują The History of Egg Pandervil (1928), Nicky, Son of Egg (1929), The Jury (1935), The Snare of the Fowler (1936) i When the Cat's Away (1940). Opublikował też kilka tomów opowiadań i zredagował antologie poezji.
Bulwer-Lytton, Edward George Earle: 1. baron Lytton angielski pisarz.
Bunin, Iwan Aleksiejewicz (1870-1953): rosyjski pisarz. Był autorem Wioski (1910), powieści opowiadającej o przemijaniu chłopskiego życia; oraz zbioru opowiadań Dżentelmen z San Francisco (1916) (o śmierci milionera na Capri), za który otrzymał w 1933 roku literacką Nagrodę Nobla. Był także poetą i przetłumaczył Byrona na język rosyjski.
Bunner, Henry Cuyler (1855-1896): amerykański poeta. Redagował tygodnik komiksowy "Puck", do którego pisał dowcipy, wiersze i opowiadania w latach 1878-1896. Jego pierwsza opublikowana książka, Airs from Arcady and Elsewhere (1884), została poprzedzona wydaniem zbiorowym w 1896 roku. Jego najbardziej znanym wierszem jest "Droga do Arkadii".
Bunting Basil (1900-1985): angielski poeta. Jego wiersze nie poświęcono zbyt wiele uwagi, gdy pojawiły się po raz pierwszy w latach 30. XX wieku, ale odkryto go ponownie w latach 60., a niektóre z jego najlepszych dzieł, często traktujące o materiale autobiograficznym, ukazały się po 1965 roku. Długi wiersz Briggflatts (1966) jest zorganizowany jako sonata i jest gęsty od aluzji historycznych i osobistych.
Bunting, Edward (1773-1843): irlandzki kolekcjoner muzyki tradycyjnej. Urodzony w Armagh, od 1782 mieszkał w Droghedzie, a w 1819 osiadł w Dublinie. Wykształcony organista, Bunting wniósł wielki wkład w przetrwanie muzyki irlandzkiej, tworząc General Collection of The Ancient Music of Ireland (1796); kolejne wydania w 1809 i 1840 roku dodały setki nowych utworów. Duża część materiału została zebrana podczas jego podróży po Irlandii. Jego kolekcje inspirowały zarówno pisarzy, jak i irlandzkich nacjonalistów, i nadal służą jako podstawowe teksty do badań nad tradycyjną muzyką irlandzką, w szczególności zaśpiewami na harfę.
Buntline, Ned: przyjęta nazwa amerykańskiego pisarza Edwarda Zane′a Carrolla Judsona. Bunyan, John (1628-1688): angielski pisarz, autor ThePilgrim′'s Progress (pierwsza część 1678, druga część 1684), jednej z najbardziej znanych angielskich alegorii religijnych (symboliczna historia o znaczeniu wykraczającym poza dosłowne odczytanie). Bunyan urodził się w Elstow, niedaleko Bedford. W wieku 16 lat został powołany do armii parlamentarnej, by walczyć w wojnie domowej, co było prawdopodobnie jego pierwszym doświadczeniem surowego i namiętnego purytanizmu. W 1649 poślubił swoją pierwszą żonę Margaret Bentley, która wprowadziła go do pracy religijnej. Jako baptysta był więziony w Bedford od 1660 do 1672 za nielegalne głoszenie i napisał w 1666 roku Grace Abounding, opisując jego wczesne życie duchowe. Zaczął pisać The Pilgrim's Progress podczas drugiego wyroku w więzieniu w latach 1676-1677. Napisany prostym językiem z zapałem i wyobraźnią, zyskał natychmiastową popularność i był bardzo wpływowy.
Burchiello, Domenico (ok. 1404-1449): urodzony jako Domenico di Giovanni włoski poeta. Jego wiersze, głównie sonety typu burleski, często rozwiązłe, cieszyły się współcześnie wielką popularnością. W przeciwieństwie do Medyceuszy, został zmuszony do emigracji, kiedy wrócili do Florencji w 1434 roku. Jego wiersze, które odzwierciedlają tradycję wernakularną, obejmują atak na Cosimo de' Medici ("O pokorna ludu / O pokorni ludzie"); chociaż nie był Medycejczykiem ani humanistą, wśród kolekcjonerów jego prac był Lorenzo de′ Medici 'Wspaniały'.
Bürger, Gottfried August (1747-1794): niemiecki poeta romantyczny. Można powiedzieć, że wprowadził balladę do literatury niemieckiej i jest pamiętany dzięki balladzie Lenore (1773). Takie prace jak Lenore, Der wilde Jäger i Das Lied vom braven Manne są prawie niezrównany pod względem dramatycznej intensywności, męskości stylu i nastrojowej sugestywności.
Burgess, Anthony (1917-1993): pseudonim John Anthony Burgess Wilson: angielski powieściopisarz, krytyk i kompozytor. Jako płodny i wszechstronny pisarz, Burgess napisał około 60 książek, a także scenariusze, scenariusze telewizyjne i recenzje. Jego prace obejmują Mechaniczną pomarańczę (1962) (nakręcony w filmie Stanleya Kubricka w 1971), rozpaczliwy obraz wysokiej technologii i przemocy, której akcja rozgrywa się w przyszłym Londynie, terroryzowanym przez nastoletnie gangi, oraz panoramiczny obraz Earthly Powers (1980).
styl
Prace Burgessa często pokazują eksperymentalne podejście do języka - Mechaniczna pomarańcza jest napisana w "nadsat", wyimaginowanym argocie nastoletniego narratora, a jego fikcyjna biografia Szekspira, Nic jak słońce (1964), jest napisana w kpinie Elżbiety. dialekt. Jego wizja została opisana jako posępna i pesymistyczna, ale jego twórczość jest również komiczna i satyryczna, jak w jego powieściach z udziałem poety Enderby′ego.
Burgess, Frank Gelett (1866-1951): amerykański pisarz humorystyczny. Opublikował zbiory wierszy, opowiadań i szkiców, m.in. Goops i How to be Them (1900); Czy jesteś bromkiem? 1897, satyra na frazesy; i Burgess Unabridged (1914), który wprowadził słowo "blurb". Jego znany czterowiersz o Purpurowej Krowie ukazał się w pierwszym numerze redagowanego przez niego magazynu Lark (1895 -97).
Burgess, Melvin (1954-): angielski autor. Jego często kontrowersyjne książki dla dzieci i młodzieży zyskały szerokie uznanie krytyków, m.in. Junk (1996) skupiający się na bezdomności i uzależnienia od heroiny oraz zdobył medal Carnegie i nagrodę Guardian Fiction. Inne prace to: The Cry of the Wolf (1990), An Angel for May (1992), The Baby and Fly Pie (1993), Bloodtide (1999), The Ghost Behind the Wall (2000), My Life as a Bitch (2001 ) i Robienie tego (2003).
Burgess, Thornton W(Waldo) (1874-1965): amerykański pisarz. Opublikował 54 książki z bajkami dla dzieci, oparte na bajkach na dobranoc, które opowiadał swojemu synowi. Pierwsze dwa to Old Mother West Wind (1910) i Dzieci Matki Zachodniego Wiatru (1911). Wiele z nich przedstawiało obsadę zwierząt o ludzkich imionach, mówiących i zachowujących się jak ludzie. Urodził się w Sandwich w stanie Massachusetts. W latach 1895-1911 był pisarzem i redaktorem czasopism, a w latach 1912-60 felietonistą konsorcjalnym. Promował idee konserwatorskie poprzez swoje książki i swoją Radio Nature League, założoną w 1925 roku.
Burke, Kenneth (1897-1993): amerykański krytyk literacki. Jego prace nad psychologią krytyki literackiej były tak zaawansowane, że nazwano go "krytykiem krytyków". Wśród jego publikacji są: Trwałość i zmiana (1935), Postawy wobec historii (1937), Filozofia formy literackiej (1941), Retoryka motywów (1950) i Język jako działanie symboliczne (1960).
Burke, Thomas (1886-1945): angielski powieściopisarz i pisarz opisowy, który stał się znany jako najlepszy tłumacz londyńskiego East Endu i Chinatown. Jego prace to Nights in Town (1915), Limehouse Nights (1916), The Real East End (1932) i London in My Times (1934). Jego wiersze obejmują chodniki i pastwiska (1912) i lampy londyńskie (1917); oraz jego powieści Morderstwo w Elstree (1936), Porwanie (1939) oraz autobiografię Wiatr i deszcz (1924).
Burnand, Francis Cowley (1836-1917): angielski humorysta. Jego popularne burleski to Black-eyed Susan (1866) oraz Cox and Box (1867). Był redaktorem Punch 1880-1906 i opublikował Happy Thoughts (1868), wiele innych popularnych książek oraz autobiografię, Records and Reminiscences (1904).
Burnet, John (1863-1928): szkocki uczony starożytnej greki. Jego publikacje obejmują krytyczne wydanie (Oxford) dzieł Platona (1900-13), które stało się wówczas standardowym wydaniem.
Burnett, Frances Eliza Hodgson (1849-1924): angielski pisarz. Wyemigrowała z rodziną do USA w 1865 roku. Jej powieści dla dzieci to m.in. bajka od łachmanów do bogactwa Mały Lord Fauntleroy (1886) i Tajemniczy ogród (1911), która ma swoje wartości zakorzenione w mistycyzmie natury.
Burney, Charles (1757-1817): angielski klasyczny uczony. Jego cenna biblioteka została przejęta przez Parlament i zdeponowana w British Museum jako Burney Library.
Burney, Fanny (Frances) (1752-1840): angielska powieściopisarka i pamiętnikarka. Odniosła sukces dzięki Evelinie, powieści epistolarnej wydanej w 1778 r., została członkiem kręgu Samuela Johnsona i otrzymała stanowisko na dworze od królowej Charlotte. Opublikowała trzy kolejne powieści: Cecilia (1782), Camilla (1796) i Wędrowiec (1814).
Burns, John Horne (1916-1953) amerykański powieściopisarz. Znany jest z głośnej powieści Galeria (1946), namiętnej, epizodycznej opowieści, której akcja rozgrywa się w Neapolu i Afryce Północnej i jest oparta na jego służbie w armii amerykańskiej w czasie II wojny światowej. Napisał dwie inne powieści podczas pobytu na emigracji we Włoszech, gdzie zmarł.
Burns, Robert (1759-1796): szkocki poeta. Posługiwał się formą szkockiego dialektu w czasie, gdy nie uważano go za odpowiednio "podwyższoną" dla literatury. Pierwszy tom Burnsa, Wiersze, głównie w dialekcie szkockim, ukazał się w 1786 roku. Oprócz poezji (takich jak "Do myszy") Burns napisał lub zaadaptował wiele piosenek, w tym "Auld Lang Syne". Noc Burnsa obchodzona jest 25 stycznia, w jego urodziny. Jego siła tkwi w zasadniczej szczerości wobec własnego doświadczenia i niezwykłej żywotności jego wyrazu. Urodził się w Alloway, niedaleko Ayr, uczęszczał do wiejskiej szkoły i został współdzierżawcą z bratem Gilbertem w gospodarstwie zmarłego ojca w Mossgiel w 1784 roku, ale nie powiodło się. Burns zamierzał wyemigrować na Jamajkę z Mary Campbell jako żoną, ale zmarła. Później upamiętnił ten romans w kilku wierszach, w tym w "Highland Mary". W 1786, aby zarobić na swój przejazd, opublikował Wiersze, głównie w dialekcie szkockim. To był natychmiastowy sukces i zawierał wiele z jego najlepszych prac, zwłaszcza w krytyce społecznej, w tym "The Twa Dogs", "Hallowe'en", "Święty jarmark", "Do myszy", "Do górskiej stokrotki" i "Sobotnia noc The Cotter". Burns był następnie mile widziany wśród intelektualistów i arystokratów i odradzano mu wyjazd za granicę. W 1788 wykorzystał swój kapitał, by wypróbować nową farmę, Ellisland, nad brzegiem Nith w pobliżu Dumfries. Ta farma również okazała się niezadowalająca iw 1791 przeniósł się do Dumfries i został etatowym urzędnikiem akcyzowym. W 1792 r. omal nie stracił pracy z powodu swoich radykalnych poglądów. W międzyczasie zaczął dostarczać piosenki do Scots Musical Museum, a także do Select Collection of Original Scottish Airs Thomsona - wiele z jego własnych kompozycji, wiele opartych na starszych wersach lub dopasowanych do starych melodii. Była to całkowicie praca z miłości, ponieważ nie otrzymał zapłaty.
Burroughs, Edgar Rice (1875-1950): amerykański powieściopisarz. Napisał Tarzana wśród małp (1914; nakręcony w 1918), historię arystokratycznego dziecka zagubionego w dżungli i wychowanego przez małpy, a następnie opublikował ponad 20 kolejnych książek o postaci Tarzana. Napisał także serię powieści o życiu na Marsie, w tym Księżniczka Marsa (1917) i Syntetyczni ludzie z Marsa (1940).
Burroughs, John (1837-1921): amerykański pisarz przyrodniczy. Jego dzieła prozatorskie obejmują Wake-Robin (1871); Birds and Poets (1877), w którym poetycki duch wlewa się w opisy; oraz Locust and Wild Honey (1879), w których przyjmuje bardziej naukowe podejście. Opublikował tom wierszy Bird and Bough (1905).
Burroughs, William S(eward) (1914-1997): amerykański autor. Jeden z najbardziej wpływowych kulturowo pisarzy powojennych, jego twórczość słynie z eksperymentalnych metod, czarnego humoru, wyraźnej homoerotyki i apokaliptycznej wizji. W 1944 poznał Allena Ginsberga i Jacka Kerouaca, wszyscy trzej stali się czołowymi członkami Beat Generation. Jego pierwsza powieść, Junkie (1953), dokumentowała jego uzależnienie od heroiny i emigrację do Meksyku, gdzie w 1951 przypadkowo zabił swoją konkubina. W 1954 osiadł w Tangerze i napisał swoją słynną antypowieść Nagi lunch (1959). Przełomowa sprawa w sądzie federalnym uznała Nagi Lunch za nie obsceniczną; przełamało to grunt pod inne książki, pomagając wyeliminować cenzurę słowa drukowanego w USA. W Paryżu rozwinął techniki pisania oparte na kolażu, co zaowocowało jego "pociętą" trylogią science fiction "Miękka maszyna" (1961), "Bilet, który eksplodował" (1962) i "Nova Express" (1964). W przypadku tych książek dosłownie wycinał, przestawiał i wklejał fragmenty narracji z różnych źródeł, aby zobaczyć, jakie twórcze rezultaty przyniosły. Późniejsze, bardziej konwencjonalnie pisane powieści, to Miasta czerwonej nocy (1981), Miejsce martwych dróg (1984) i Ziemie zachodnie (1987). Jego "Wybrane listy 1945-59" zostały opublikowane w 1993 roku.
Bush, Douglas (John Nash) (1896-1983): kanadyjski uczony, historyk literatury i pedagog. Szkolił pokolenia literaturoznawców i publikował szeroko na temat tradycji klasycznej w literaturze renesansowej i romantycznej. Urodził się w Morrisburgu, Ontario, Kanada. Był profesorem angielskiego na Harvardzie 1936-66.
Bussy, Roger de Rabutin (1618-1693): hrabia d Bussy francuski pisarz. Wygnany z dworu w 1659 roku, dla rozrywki swojej kochanki napisał Histoire amoureuse des Gaules/Historię miłosnych spraw Galów. To obraziło króla i Bussy został wysłany do Bastylii, z której został wyzwolony tylko pod warunkiem, że wycofa się do swoich posiadłości. Tutaj napisał swoje wspomnienia i korespondencję.
Butcher Samuel Henry (1850-1910): irlandzki klasyczny uczony. Współpracował z Andrew Langem przy tłumaczeniu na angielski prozy Odysei Homera (1879). Jego prace obejmują Niektóre aspekty greckiego geniuszu (1891) i Teorię poezji i sztuk pięknych Arystotelesa (1895).
Butler, William Francis (1838-1910): irlandzki żołnierz i pisarz. Urodzony w Suirville, Tipperary, w 1858 wstąpił do armii brytyjskiej i służył w Kanadzie w latach 1867-73, gdzie jego doświadczenia dostarczyły materiału do jego popularnej pracy The Great Lone Land (1872). Służył w ekspedycji Red River (1870-71), w wyprawie Ashanti (1873) oraz w Sudanie (1884-85) i RPA (1888-99). Butler opublikował także biografie Charlesa George'a Gordona i Sir Charlesa Napiera, a także kilka książek podróżniczych.
Butler, Samuel (1612-1680): angielski satyryk. Jego najbardziej znany wiersz Hudibras, opublikowany w trzech częściach w 1663, 1664 i 1678, stał się natychmiast popularny ze względu na gryzącą satyrę na purytanów i inne współczesne problemy. Butler pisał także drobne satyry poetyckie i prozy "postacie" opublikowane dopiero w 1759 roku. Wywarł silny wpływ na poezję Jonathana Swifta.
Butler, Samuel (1835-1902): angielski pisarz. Wyrobił sobie nazwisko w 1872 r. dzięki satyrycznemu atakowi na współczesny utopizm, Erewhon (anagram znikąd). Jest teraz pamiętany z niedokończonej, na wpół autobiograficznej powieści dyskursywnej, The Way of All Flesh, studium wiktoriańskich konwencji, przyczyn i skutków starcia między pokoleniami oraz religijnej hipokryzji (napisanej i często poprawianej w latach 1873-84 i wydawanej pośmiertnie). w 1903). The Fair Haven (1873) zbadał cudowny element w chrześcijaństwie. Life and Habit (1877) i inne prace poświęcone były krytyce teorii doboru naturalnego. W Autorce Odysei (1897) twierdził, że Odyseja Homera była dziełem kobiety.
Butor, Michel Marie François (1926-2016): francuski pisarz. Był jednym z powieściopisarzy nouveau, który dokonał radykalnych zmian w tradycyjnej formie. Jego prace to: Passage de Milan/Passage from Milan (1954), L'Emploi du Temps/ Passing Time (1956), La Modification/The Modification (1957), Dégr?s/Degrees (1960) i Improvisations sur Michel Butor/Improvisations on Michel Butor (1993). Mobile (1962) to tom esejów.
Buxtorf, Johannes (I) (1564-1629): niemiecki hebrajski uczony. Profesor hebrajskiego w Bazylei 1591-1629, wniósł do hebraistyki nową dyscyplinę i głębię, w dużej mierze odwołując się do wiedzy rabinów. Jego publikowane prace obejmują gramatyki, słowniki i komentarze biblijne.
Byatt, A(ntonia) S(usan) (1936- ): angielska powieściopisarka i krytyk. Jej piąta powieść, Opętanie (1990, nakręcony w 2002) zdobyła nagrodę Bookera. Dziewica w ogrodzie (1978) to pewna siebie, gorliwie prowadzona opowieść o zróżnicowanej grupie postaci wystawiających sztukę szkolną w roku koronacji 1953. Część sekwencji, po której nastąpiła Martwa natura (1985) i Babel Wieża (1996). Byatt urodziła się w Sheffield i kształciła się w szkole z internatem Quaker (wraz ze swoją siostrą, powieściopisarką Margaret Drabble) oraz w Newnham College w Cambridge. Jej krytyczne prace obejmują Stopnie wolności (1965), pierwsze poważne studium Iris Murdoch. Była wykładowcą w University College w Londynie, Anglia, 1972-83.
Bykow, Wasilij (1924-2003): Pisarz białoruski. W powieściach takich jak The Ordeal (1970) i The Mark of Doom (1982) Bykau stara się skrystalizować specyficznie białoruskie poczucie tożsamości, badając ciężkie wojenne próby małych grup zwykłych ludzi pod niemiecką okupacją. Zdeklarowany krytyk prezydenta Białorusi Łukaszenki, od 1998 roku aż do śmierci przebywał na emigracji w Finlandii, Niemczech i Czechach.
Byrne, Donn (1889-1928): pseudonim Brian Oswald Donn-Byrne. Amerykański powieściopisarz, urodzony w Nowym Jorku z irlandzkich rodziców. Napisał trzy tomy opowiadań i jedenaście powieści, z których messer Marco Polo (1921), o podróżniku, był jego największym sukcesem. Blind Raferty (1924), Hangman′s House (1926) i Destiny Bay (1928) mają irlandzkie ustawienia.
Byrom, John (1692-1763): angielski poeta i wynalazca systemu stenograficznego. Studiował medycynę w Montpelier we Francji, wracając do nauczania ulepszonego systemu stenografii w Manchesterze i Londynie. W 1740 zrezygnował z nauczania i pisał wiersze i genialną satyrę na aktualne tematy. Jego Diary and Remains został opublikowany w latach 1854-57.
Byron, George Gordon, 6. Baron Byron (1788-1824): angielski poeta. W XIX wieku stał się symbolem romantyzmu i politycznego liberalizmu w całej Europie. Jego reputację ugruntowały dwa pierwsze cantos (podziały w wierszu) Childe Harolda (1812). Późniejsze prace obejmują The Prisoner of Chillon (1816), Beppo (1818), Mazeppa (1819), a przede wszystkim satyryczny Don Juan (1819-24). Opuścił Anglię w 1816 roku i większość swojego późniejszego życia spędził we Włoszech. Urodzony w Londynie i wykształcony w Harrow i Cambridge University, w 1798 r. objął tytuł barona. Byron opublikował swój pierwszy tom Godziny bezczynności w 1807 r. i zaatakował jego surowych krytyków w angielskich bardach i szkockich recenzentach (1809). Nocna sława przyniosła pierwsze dwie pieśni Childe Harolda, które romantycznie opisują jego podróże po Portugalii, Hiszpanii i na Bałkanach (trzecie kanto 1816, czwarte 1818). W 1815 poślubił matematyk Ann Milbanke (1792-1860), z którą miał córkę Augustę Adę Byron. Para rozstała się wkrótce po porodzie, w związku z dużym skandalem. Następnie udał się do Europy i zaprzyjaźnił się z Percym Bysshe Shelleyem i jego żoną Mary Shelley. Zaangażował się we włoską politykę rewolucyjną i popłynął do Grecji w 1823 roku, aby kontynuować grecką walkę o niepodległość, ale zmarł na gorączkę w Missolonghi.
Bizantyjska Literatura : literatura Cesarstwa Bizantyjskiego, IV-XV wiek. Została napisana głównie w greckiej koine, formie greki przyjętej jako język literacki I wieku i coraz bardziej archaicznej i odrębnej od języka mówionego ludzi. Literatura bizantyjska zajmuje się głównie teologią, historią i komentarzami do klasyków greckich. Jej głównymi autorami są teologowie Atanazy, Bazyli, Grzegorz z Nyssy, Grzegorz z Nazjanzu, Jan Chryzostom, Cyryl Aleksandryjski (cały IV wiek) i Jan z Damaszku (VIII wiek); historycy Zosimus (ok. 500), Prokopiusz (VI wiek), Psellus (1018-1097), Bryennius i jego żona Anna Komnena (ok. 1100) oraz Georgius Acropolita (1220-1282). Encyklopedia literacka Suda, zawierająca bogactwo informacji o literaturze klasycznej i bizantyjskiej, powstała około 975 roku. Dramat nie istniał, a poezja, poza hymnami z VI-VIII wieku, była skąpa i szczupły, ale było ich wiele. popularne dzieła o życiu świętych. Tradycja zakończyła się wraz z upadkiem Konstantynopola w 1453 roku.

---

[ 511 ]

---