RADISH

Radish to bohater starożytnej buddyjskiej legendy, który podróżuje do AVICI, najniższego kręgu piekła, aby uwolnić duszę swojej potępionej matki. Według opowieści, Radish dowiaduje się o swoim potępieniu i przysięga, że odzyska ducha z tego miejsca piekielnych tortur. Podróżuje do krainy zmarłych za pomocą zaklęć i magicznych zaklęć, ale nie jest w stanie rozpoznać swojej matki, ponieważ została przemieniona w psa. Jest to kara za odmowę jedzenia kapłanowi świątyni. Kiedy Radish uświadamia sobie, że jego matka została zredukowana do postaci zwierzęcia, błaga bogów o litość dla niej. Jego prośby dotykają serc bóstw, które zgadzają się pozwolić jej powrócić do świata żywych pod jednym warunkiem: musi poświęcić swoje życie na dzieła miłosierdzia. Podobnie Radish musi obiecać dążenie do sprawiedliwości i współczucia, aby zakończyć klątwę. Obaj zobowiązują się do tej wyprawy i obaj wracają do wyższego świata, aby wypełnić swoją misję.

RAIKO

Raiko to legendarny japoński szlachcic szanowany za cnotę i hojność. Został poproszony przez mieszkańców Kioto o pomoc w oczyszczeniu wioski z jej DEMONÓW. Raiko zgadza się i natychmiast dostaje gorączki i zaczyna doświadczać przerażających wizji piekła. Demony z Kioto, niechętne do oczyszczenia, szydzą z Raiko, że pewnego dnia będą miały zarówno jego ciało, jak i duszę. Zjawy podziemia stają się coraz bardziej przerażające, a Raiko uważa je za tak realistyczne, że zaczyna wierzyć, że nie są to halucynacje, ale rzeczywiste doświadczenia. W najbardziej przerażającej, Raiko jest zawieszony na ogromnej sieci, podczas gdy gigantyczny pająk (reprezentujący zło) powoli zbliża się do niego. Gdy pająk się zbliża, Raiko udaje się chwycić swój miecz i odciąć się od sieci. Następnie wbija ostrze w stworzenie, pozostawiając je żywe, ale ciężko ranne. Bitwa się skończyła, Raiko zapada w głęboki sen, który trwa kilka dni. Po przebudzeniu Raiko odkrywa, że jego gorączka wzrosła - a demony, które terroryzowały Kioto, w tajemniczy sposób zniknęły.

RAPTURE, THE (EKSTAZA)

Ewangeliczne chrześcijaństwo, milenium i koncepcje CHRZEŚCIJAŃSKIEGO PIEKŁA i zbawienia są badane w The Rapture, dramacie nadprzyrodzonym z 1991 roku. W filmie występuje Mimi Rogers jako niespokojna, znużona światem kobieta, która próbuje uciec od nudy swojego życia poprzez bezsensowne seksualne eskapady. To również szybko staje się niezadowalające i przechodzi do nowej obsesji: charyzmatycznego chrześcijaństwa. Rogers dołącza do kongregacji, która wierzy, że koniec świata i SĄD OSTATECZNY I są nieuchronne i że całkowite poddanie się Bogu jest konieczne, aby uniknąć wieczności w piekle. Postać Rogers staje się jeszcze bardziej gorliwa, gdy jej mąż zostaje zamordowany w bezsensownym akcie przemocy. Wciąż w szoku po jego stracie przekonuje się, że Bóg chce, aby zabrała ze sobą swoją córkę (w tej roli Kimberly Cullum) na pustynię, aby została wzięta do nieba. Pozostawia swój dom i dobytek za sobą i bez grosza przybywa na pustynię. Ale kiedy mijają dni, a Bóg ich nie wybawił, Rogers niecierpliwi się i zabija swoją córeczkę, wierząc, że dziecku będzie lepiej w raju. Strach przed piekłem powstrzymuje ją przed popełnieniem samobójstwa, ponieważ wierzy, że "nie możesz iść do nieba, jeśli się zabijesz". Jej wiara zamienia się we wściekłość, gdy opłakuje swoje zmarłe dziecko. Na pustyni Rogers spotyka szeryfa (w tej roli Will Patton), który ucieleśnia prawdziwego ducha Chrystusa: karmi głodnych, udziela schronienia bezdomnym, odwiedza uwięzionych. Nie ma "religii", ale przejawia pragnienie zrozumienia i nadziei. Obie angażują się w kilka dyskusji na temat filozofii i wiary, ale Rogers musi ostatecznie przyznać: "Boję się piekła" i to jest podstawą jej przynależności religijnej. Zapytana, czy kocha Boga, musi odpowiedzieć: "Już nie." Ma zbyt wiele zasad. Następnej nocy po śmierci Culluma, Czterej Jeźdźcy Apokalipsy, opisani w OBJAWIENIU, przybywają, by zasygnalizować zagładę ziemi. Cullum pojawia się Rogers w jej celi więziennej i cytuje z pism świętych "dni ostatnich", oświadczając, że niedługo nastąpi Sąd Ostateczny. Dziewczyna namawia Rogersa, by szukał u Boga przebaczenia, ale jej matka uparcie twierdzi, że Bóg musi najpierw wyjaśnić samego siebie i uzasadnić, dlaczego jest "tyle bólu i cierpienia na świecie", który stworzył. "Pozwól, że zapytam go, dlaczego" - żąda, a wtedy może pokutuje. Dla Pattona żadne wyjaśnienie nie jest konieczne. Jego wiara jest prosta i szczera. Film kończy się, gdy on i Rogers stają na krawędzi wieczności, na rozległym pustkowiu ciemności. "Czy to jest piekło?" - pyta Patton, gdy obaj stoją samotnie w próżni. Cullum zbliża się i odpowiada, że są nad brzegiem "rzeki, która zmywa wszystkie twoje grzechy". Wskazuje, że niebo jest w oddali. Patton, który szczerze może wyznać miłość do Boga, odchodzi do raju, ale Rogers, zgorzkniały i stanowczy, odmawia. Stoi w nieprzeniknionym mroku piekła, przepaści nicości, podczas gdy duch jej córki łączy się ze zbawionymi w niebie. Rogers musi znosić to zimne potępienie, bez światła, bez miłości, bez nadziei, "na zawsze". The Rapture to odważne stwierdzenie o oddaniu w zestawieniu Rogersa i Pattona. Ten pierwszy jest zdeklarowanym "prawdziwym wierzącym", który regularnie uczęszcza na nabożeństwa i potrafi cytować dosłownie Pismo Święte. Z drugiej strony Patton jest dżentelmenem o dobrym sercu, który nie przeszedł żadnego formalnego wykształcenia religijnego. Razem reprezentują spektrum ludzkiego doświadczenia duchowego. Film przedstawia również interpretację piekła, definiując jego przeciwieństwo. W tym ujęciu potępienie jest izolacją od Boga, od bliskich, od piękna i ostatecznie od samej miłości. Rapture odróżnia się od innych piekielnych filmów twierdzeniem, że wieczna otchłań nie jest zarezerwowana dla morderstw, gwałcicieli i pogan, ale może być "wybrana" również przez pobożnych.

RATI-MBATI-NDUA

Rati-mbati-ndua został nazwany SZATANEM Fidżi. To żarłoczna bestia, której imię oznacza "jednozębny DEMON", i lubi pożerać zmarłych. Kiedy Rati-mbati-ndua leci po nocnym niebie w poszukiwaniu ofiar, zostawia za sobą płonący ślad meteoru.

RAWLINS, MAURICE (1922-2010)

Znany kardiolog Maurice Rawlings, MD, badał negatywne DOŚWIADCZENIA W PRZYPADKU ŚMIERCI w swojej książce z 1993 r. Do piekła i z powrotem. Rawlings często słyszał o takich mistycznych podróżach w trakcie swojej pracy, ale rutynowo odrzucał je jako halucynacje. Uważał, że "pacjenci, którzy zgłosili doświadczenie pośmiertne, byli trochę szaleni". Samozwańczy cynik Rawlings skupił się na fizycznych konsekwencjach epizodów zagrażających życiu i pozostawił duchowe implikacje duchownym. Ta postawa zmieniła się dramatycznie w 1977 r., kiedy przeprowadzał resuscytację krążeniowo-oddechową mężczyzny, któremu zatrzymało się serce. Kiedy Rawlings pracował, był zaskoczony, gdy szalony pacjent krzyknął: "Na litość boską, nie przestawaj! Za każdym razem, gdy puszczasz, wracam do piekła!" Rawlings był przyzwyczajony do tego, że niedawno przywróceni pacjenci krzyczeli na niego, by przestał, oświadczając "łamiesz mi żebra!" ale nigdy wcześniej nie został poproszony o kontynuowanie. Następnie mężczyzna poprosił Rawlingsa, aby się z nim pomodlił, co sprawiło, że kardiolog poczuł się "urażony". Ale posłuchał prośby pacjenta, mamrocząc coś, co nazwał modlitwą "uwierzyć". Po reanimacji pacjenta opowiedział Rawlingsowi upiorną historię o torturowaniu go wśród potępionych. Doktor słyszał wiele relacji o pozytywnych doświadczeniach z pogranicza śmierci i poza ciałem, ale było to jego pierwsze spotkanie z negatywnym. Zaintrygowany nowością tej historii, Rawlings zaczął przeprowadzać wywiady z personelem izby przyjęć z całego kraju, aby sprawdzić, czy podobne incydenty miały miejsce gdzie indziej. Prowadził akta tych raportów, nazywając je "sprawami z piekła rodem". Przez następne półtorej dekady Rawlings rozmawiał z setkami pacjentów, którzy nie żyli klinicznie, oraz z lekarzami, pielęgniarkami i technikami medycznymi, którzy się nimi opiekowali. Zebrał te relacje w To Hell and Back, pierwszej książce skupiającej się na tak odrażających przeżyciach z pogranicza śmierci. Praca opisuje specyfikę wypraw do podziemi i bada powody, dla których tylko szczęśliwe, spokojne historie trafiają do środków masowego przekazu. Opisy podziemnego świata opisane w To Hell in Back różnią się, ale wszystkie są wyraźnie nieprzyjemne. Jeden z pacjentów początkowo widzi przysłowiowy "tunel światła", ale jest przerażony, gdy się przez niego zapali. Ogniste przejście płonie "jak wyciek oleju". Inny mówi o "przenośnik taśmowy", który wypluwa na potępionych ogromne, dziwnie kolorowe puzzle. Kawałki "musiały zostać szybko połączone pod groźbą surowej kary niewidzialnej siły". Nie ma ciepła ani tortur fizycznych, ale presja pracy na tej obłąkanej linii montażowej jest nie do zniesienia. Równie przerażająca jest historia innej kobiety o tym, jak znalazła się na jałowym pustkowiu pełnym nagich "ludzi przypominających zombie, stojących ramię w ramię, nie robiących nic poza gapieniem się na nią". To tak, jakby zostać porzuconym na oddziale niekończącego się azylu dla obłąkanych. Wielu pacjentów miało swoje przerażające doświadczenia, spotęgowane rozpoznawaniem przyjaciół i członków rodziny wśród lokatorów piekła. To Hell and Back stawia również nowatorskie teorie dotyczące związku między wizjami piekła a uprowadzeniami przez UFO, które według teorii autora pochodzą z tego samego diabolicznego źródła.

REPUBLIKA

IV wiek p.n.e. Grecki filozof PLATO napisał wiele dialogów, które spekulowały na temat podziemia, w tym Republikę. Ten traktat analizuje pojęcie sprawiedliwości, opisując utopijne społeczeństwo, w którym wszyscy są traktowani sprawiedliwie, dobrzy są nagradzani za cnotę, a złoczyńcy otrzymują sprawiedliwą karę. W przeciwieństwie do tego porównuje ten świat, ludzki plan, do jaskini, w której ludzie są uwięzieni w łańcuchach, próbując zinterpretować otaczające ich cienie. Platon opisuje w swojej Republice starszego mężczyznę, który gani młodzieńca za odrzucenie koncepcji ponurego piekła jako nonsensu. Kiedy człowiek jest młody, mówi im, myśli, że jest nieśmiertelny. Sama myśl o śmierci, a tym bardziej o życiu pozagrobowym, jest nie do pomyślenia. Ale w miarę upływu lat rzeczywistość grobu staje się niezaprzeczalna, a możliwość potępienia staje się coraz bardziej przerażająca. Starzec ostrzega swoich młodych przyjaciół, że oni też pewnego dnia spędzą wiele niespokojnych godzin, zastanawiając się nad nadchodzącym światem i obawiając się udręki, które mogą czekać w tej sferze. Republika zawiera również fragment dotyczący TARTARU, najciemniejszej jamy HADESU zarezerwowanej dla najgorszych grzeszników. W dialogu Sokrates opowiada "Mit o Er" o słynnym żołnierzu, który "umiera", odwiedza podziemia, a następnie wraca, by opowiedzieć swoim bliźnim o ostatecznej sprawiedliwości. Kiedy Er pada na na polu bitwy uważany jest za zmarłego, a jego CIEŃ (dusza) dołącza do legionu zmarłych duchów w podróży do zaświatów. W następnym świecie Er widzi dwie przepaście na niebie i dwie przecinające ziemię. Pomiędzy przepaściami są sędziowie, którzy kierują dusze do odpowiedniej komnaty. Cnotliwe duchy są wysyłane do prawego górnego otworu nieba; przeklęte dusze zostają zepchnięte w lewą czeluść ziemi. Z pozostałych dwóch kanałów nieprzerwanie wypływa stały strumień duchów. W przeciwieństwie do jasnych, radosnych cieni pojawiających się z nieba, duchy opuszczające ziemię są brudne, znużone i nawiedzone. Opowiadają o zaciekłych DEMONACH "o ognistym charakterze", które bez litości torturują potępionych w ponurej komnacie, gdzie grzesznicy są karani "dziesięciokrotnie" za swoje zbrodnie. Te nikczemne diabły następnie wrzucają potępione duchy do najgłębszych otchłani Tartaru, gdzie nie znajdują ulgi w agonii. Niektóre dusze są tak pogrążone we własnym zepsuciu, że nigdy nie zostaną uwolnione. Er następnie podróżuje z oczyszczonymi duchami do ołtarza Losu, gdzie dusze wracają na ziemię. Każdy może wybrać, jaki rodzaj życia będzie miał w następnym wcieleniu i z natury akceptuje nagrody i ryzyko, które towarzyszą temu wyborowi. Grecki muzyk ORPHEUS prosi o powrót jako łabędź; Odyseusz, bohater epickiej ODYSEI, ma już za sobą wiele przygód i prosi o proste, spokojne życie. Przed wyruszeniem w kolejne przeznaczenie, każdy cień pije z rzeki LETE, aby zapomnieć o swoim poprzednim życiu. Ale Erowi nie wolno tego robić, ponieważ musi pamiętać i podzielić się swoją opowieścią. Przesłaniem Platona w Republice jest to, że każda osoba jest odpowiedzialna za swoje czyny i musi być przygotowana na konsekwencje. Powtarza ten punkt, przypominając czytelnikom, że nie ma ucieczki od sprawiedliwości, ponieważ ci, którzy są źli w tym życiu, będą zmuszeni zapłacić za swoje grzechy w następnym.

REVELATION (OBJAWIENIE)

Najstarsze przedstawienia CHRZEŚCIJAŃSKIEGO PIEKŁA pochodzą z Objawienia. Ta księga biblijna została napisana przez św. Jana Ewangelistę, gdy przebywał na wygnaniu za głoszenie chrześcijaństwa i jest oparta na wizjach, które on przeżytywał w pierwszym wieku naszej ery. W tym niezwykłym dziele św. Jan opisuje szereg nadprzyrodzonych wydarzeń, w tym bunt LUCYFERA, stworzenie piekła i zbliżający się SĄD OSTATECZNY. Przedstawia ten krótki opis zdrady Lucyfera: "…była wojna w niebie: Michał i jego aniołowie walczyli ze smokiem [Lucyferem]; i walczył smok i jego aniołowie, ale nie zwyciężył; nie znaleziono już ich miejsca w niebie" (Obj. 12,7-8). Większa część Objawienia poświęcona jest przepowiadaniu katastrofalnych wydarzeń, które naznaczą zagładę świata. Św. Jan opisuje Antychrysta, który będzie próbował zepsuć ludzkość, liczne klęski żywiołowe, które pochłoną miliony istnień, oraz straszną bestię podobną do LEWIATANA, oceanicznego potwora Starego Testamentu. Ostrzega, że kiedy to się stanie, wszyscy ludzie zostaną wezwani do rozliczenia się ze swojego życia, zanim zostaną potępieni do piekła lub powitani w raju: "I morze wydało zmarłych, którzy w nim byli; a śmierć i HADES wydały zmarłych, którzy w nich byli. I zostali osądzeni, każdy według swoich uczynków" (Ap 20:13). Objawienie zawiera częste odniesienia do SZATANA i "Jeziora Ognia", które czeka na niegodziwców w przyszłym świecie. Autor nazywa potępienie "drugą śmiercią", która pustoszy duszę w taki sposób, w jaki fizyczny upadek niszczy ciało. Tym ostatecznym cierpieniem jest utrata Boga i wieczne oddzielenie od miłości, piękna i radości Wszechmogącego.

RODIN, AUGUSTE

Francuski artysta Auguste Rodin (1840-1917) został uznany przez badaczy sztuki na całym świecie za najlepszego rzeźbiarza od czasów MICHELANGELO. Jego rzeźba z 1877 r. Epoka brązu była tak realistyczna, że patroni wierzyli, że nie jest to wcale posąg, ale istota ludzka zamknięta w metalu. Ale największym dziełem Rodina są BRAMY PIEKŁA, wyszukany zestaw mosiężnych drzwi dla Muzeum Sztuk Zdobniczych w Paryżu. Kompozycja, mimo że w chwili śmierci pozostawiona niedokończona, jest triumfem w artystycznym dorobku. Bramy piekieł to masywna rzeźba ilustrująca okropności podziemi. Rodin wykorzystuje obrazy z BOSKIEJ KOMEDII: PIEKŁO Dantego, UPADKU POTĘPIONYCH Petera Paula Rubensa i SĄDU OSTATECZNEGO Michała Anioła w tworzeniu wizualnego spektaklu CHRZEŚCIJAŃSKIEGO PIEKŁA. Jego najsłynniejszy element, The Thinker, przedstawia skazaną duszę kontemplującą swój los u progu potępienia. Praca Rodina jest znacząca, ponieważ łączy style i symbole sztuki klasycznej i literatury we współczesny obraz podziemi. Gates of Hell jest jedną z najbardziej złożonych i ozdobnych kompozycji ostatnich stuleci i służy jako świadectwo utrzymującego się zainteresowania ludzi królestwem potępionych nawet w epoce oświecenia.

ROSE MADDER

Rose Madder ,Stephena Kinga, powieść z 1994 roku o kobiecie uciekającej od swojego agresywnego męża, zawiera aluzje do HADESU, mitycznego podziemia starożytnej Grecji. Jego opowieść o niewinności, pogwałceniu i zemście zawiera obrazy rzeki LETE, z wodami, które sprawiają, że śmiertelnicy zapominają o swoim życiu, ERYNIE (Losy), które dręczą niegodziwe dusze, oraz zły Król MINOS, władca piekieł przedstawiony w BOSKIEJ KOMEDII Dantego: INFERNO jako sędzia potępionych. Powieść opowiada historię Rosie McClelon, maltretowanej żony, która chce tylko pozbyć się swojego okrutnego męża Normana. Ale kiedy próbuje uciec, Norman śledzi ją w całym kraju, myśląc o morderstwie. Jedyną nadzieją Rosie jest równoległy świat, w którym tajemnicza bogini oferuje złowrogą pomoc, posągi ożywają, a niegodziwi ludzie zamieniają się w ohydne bestie. Jest to miejsce ostatecznego rozliczenia, gdzie sprawiedliwość jest nieunikniona. Kiedy Rosie i jej chłopak, Bill Steiner, wkraczają do świata nadprzyrodzonego, by walczyć z siłami zła, Bill pyta: "Czy to jest życie pozagrobowe?" Ale odpowiedź jest celowo niejasna, ponieważ King sugeruje, że sama wściekłość jest tym, co naprawdę nas potępia. Ten wewnętrzny gniew sprawia, że egzystencja jest nie do zniesienia i zagraża szczęściu na każdej płaszczyźnie.