POWOŁANIE prezydencji było jednym z wielkich osiągnięć Konwencji Konstytucyjnej, która zebrała się w Filadelfii w 1787 roku. Chociaż kontrowersje między dużymi i małymi stanami dotyczące ich reprezentacji w Kongresie były pierwszym porządkiem obrad, delegaci nie zwlekali długo z podjęciem tematu władzy wykonawczej. Bez wahania odnieśli się do władzy wykonawczej, którą ustanawiali jako prezydenta. Konstytucja mianuje prezydenta przewodniczącym Senatu, ale dziś przyjmuje się, że apelacja należy wyłącznie do szefa rządu Stanów Zjednoczonych. Słowo prezydencja na określenie urzędu prezydenta było obecne już w 1800 roku.
Najwcześniejsi prezydenci
Desygnowany prezydent od dawna był znany Amerykanom; używano go w koloniach, a następnie w stanach na oznaczenie dyrektora naczelnego lub głównego sędziego, jak go często nazywano. Jednak do 1800 roku we wszystkich stanach tytuł prezydenta ustąpił popularnemu gubernatorowi. Nie wydawało się niezwykłe, że od pierwszego kongresu kontynentalnego w 1774 r. do ostatniej sesji drugiego kongresu w 1789 r. przewodniczącym był "Prezydent Kongresu"′, a zgodnie z Statutem Konfederacji od 1781 r. Stany Zjednoczone w Kongresie zebrały się. W ciągu tych piętnastu lat tytuł ten posiadało czternastu mężczyzn, ponieważ okres służby ustalono na jeden rok. Być może najlepiej pamiętanym z tych pierwotnych prezydentów jest John Hancock, którego słynny podpis jest ozdobą Deklaracji Niepodległości. Jednak wszyscy z nich były tylko instrumentami kongresów, które ich wybrały. Chociaż podjęli się różnego rodzaju obowiązków administracyjnych, ponieważ nie było innej agencji, która mogłaby je wypełnić, ich uprawnienia nie zostały określone; jako delegaci na Kongres byli po prostu pierwsi wśród równych. Idea rozdziału władzy między władzą wykonawczą a ustawodawczą nie była jeszcze na amerykańskim horyzoncie politycznym.
Projektowanie nowego biura
Podczas Konwentu Konstytucyjnego, kiedy po raz pierwszy pojawiła się dyskusja na temat władzy wykonawczej, delegaci debatowali, czy urząd ten powinien być sprawowany przez jedną osobę, czy też urząd wieloosobowy. Jeden z delegatów argumentował, że "jedność we władzy wykonawczej" byłaby zbyt ryzykowna. Powiedział, że okaże się, że jest to "płód monarchii". Widmo tyrańskiego urzędnika było dobrze osadzone w historii rewolucji amerykańskiej. Thomas Paine w swoim Magisterium Common Sense, opublikowanym w 1776 r., umieścił Jerzego III na etykiecie "Królewski brutal Brytanii". Strach przed nowym tyranem był nie do przezwyciężenia w świadomości publicznej. A więc, ile władzy powinna mieć władza wykonawcza? Głęboko zaniepokojony delegat bez wahania oświadczył, że uważa "władzę wykonawczą za nic innego jak instytucję, która służy urzeczywistnianiu woli władzy ustawodawczej ′′. Utrzymywał, że władza ustawodawcza jest depozytariuszem najwyższej woli ludu. Ten pogląd na prezydenta jako zdominowanego przez Kongres szybko stracił uznanie wśród delegatów. W trakcie prac Konwentu jednym z najbardziej wpływowych w kształtowaniu władzy wykonawczej był James Wilson z Pensylwanii, Szkot, który wyemigrował do Ameryki jako młody człowiek i gorąco popierał zerwanie z Ojczyzną; w 1776 roku podpisał Deklarację Niepodległości. Wilson nie obawiał się, że powstaje nowa monarchia, ponieważ jest przekonany, jak powiedział, że republikańskie instynkty są zbyt dobrze zakorzenione w świadomości społecznej. Był przekonany, że musi istnieć jeden sędzia, który dałby "najwięcej energii, dyspozytorni i odpowiedzialności w urzędzie"′. Wilson gorąco popierał również bezpośredni, powszechny wybór prezydenta, co było kolejnym pomysłem, którego Konwent nie był skłonny zaakceptować. George Mason, obywatel Wirginii, był nieugięty: pozwolenie ludziom na wybór prezydenta, jak twierdził, byłoby "tak nienaturalne, jak byłoby skierowanie próby kolorów do niewidomej". Drugim twórcą nowej prezydentury był James Madison z Wirginii, który utrzymując pogląd, że Kongres może stać się tak uciążliwy jak Jerzy III, również opowiadał się za silnym kierownictwem. Taki urzędnik stanowiłby przeciwwagę dla władzy ustawodawczej która, jak pokazało doświadczenie, nie cofała się przed używaniem swojej mocy. Madison poparł pojedynczą siedmioletnią kadencję prezydenta - kolejny pomysł, który został odrzucony. Na początku września Komitet ds. Niedokończonych Spraw, pod przewodnictwem Davida Brearleya z New Jersey, wprowadził precyzyjne poprawki do specyfikacji nowego kierownictwa. Propozycje zostały dopracowane podczas energicznej, ale nie przedłużającej się serii dyskusji. Kadencja miała trwać cztery lata. Prezydent musiałby być "urodzonym obywatelem" i mieć co najmniej 35 lat. Kolegium wyborcze - z liczbą elektorów w każdym stanie równą liczbie przedstawicieli kongresu i dwóch senatorów - zostało stworzone w celu wyborów prezydenta, zarówno po to, aby wybory były pośrednie, jak i aby zrównoważyć interesy dużych i małych stanów. Wyborcy wybrani przez stanowe ciała ustawodawcze w sposób określony przez każdy stan, głosowaliby na dwie osoby, a nie na mieszkańców tego samego stanu. Chociaż ten projekt dawał przewagę dużym stano, zakładano, jak powiedział jeden z delegatów, że "dziewiętnaście razy na dwadzieścia" żadna osoba nie zdobędzie większości głosów. Decyzja należałaby wówczas do Izby Reprezentantów, w której każdy stan, niezależnie od wielkości swojej delegacji, miałoby jeden głos.
Kolegium Elektorów
Kolegium elektorów od dawna jest przedmiotem kontrowersji podczas wyborów prezydenckich. Sprzeciw wobec niego był szczególnie głośny po spornych wyborach, takich jak te z 1824 i 1876 r., a także z 1888 r., kiedy Benjamin Harrison (1889-1893) wygrał w kolegium elektorów, mimo że otrzymał o 100 000 mniej głosów niż Grover Cleveland (1885-1889), jego główny przeciwnik i te z 2000 roku, kiedy republikanin George W. Bush pokonał Alberta Gore′a, chociaż Demokrata otrzymał 540 000 głosów więcej. W swoim przemówieniu inauguracyjnym Bush nie wspomniał o tym, jak wąskie było jego zwycięstwo, ale później przyznał sardonicznie: "Nie byłem zwycięzcą osunięcia ziemi". Andrew Jackson (1829-1837), kiedy w końcu znalazł się w Białym Domu po tym, jak został pokonany w kolegium elektorów w wyborach 1824 r., zaproponował bezpośrednie wybory prezydentów przez ludność w każdym ze swoich dorocznych orędzi do Kongresu. (Chciał również ograniczyć prezydentów do jednej kadencji trwającej cztery lub sześć lat). Kiedy Konwent dobiegł końca swoich obrad, ostateczne sformułowanie gotowego dokumentu zostało przekazane Komitetowi ds. Stylu, który przekazał pracę gubernatorowi Morrisowi z Nowego Jorku. Morris był trzecią ważną postacią, która sprawowała prezydencję. Kilka lat wcześniej miał duży udział w pisaniu konstytucji swojego stanu, która przewidywała silną władzę wykonawczą. Wśród wielu delegatów w Filadelfii, aranżacja Nowego Jorku wydawała się idealnym wzorem do naśladowania. Jeśli chodzi o prezydenturę, Morris pozostawił język już uzgodniony, co stanowi sedno Artykułu II Konstytucji: "Władzę wykonawczą sprawuje Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki′′, bez stwierdzenia czegokolwiek. Wyjaśnienia nie trzeba było daleko szukać. Jeden z delegatów ujął to w ten sposób: "Nie wierzę, że [władza wykonawcza] byłaby tak wielka, gdyby niewielu członków patrzyło na generała Waszyngtona jako prezydenta; i ukształtowali swoje idee uprawnień, które mają otrzymać prezydenta, poprzez opinie o jego cnotach ′′. Oczekiwanie, że Waszyngton, który wzbudził nieograniczone zaufanie do jego prawości i uczciwości, obsadzi przewodniczącego prezydenta, prawdopodobnie zachęciło konwencję do podjęcia prezydenta i przewidzieć czteroletnią kadencję z możliwością nieograniczonego przedłużenia.
Prezydencja w pracy
Prezydent, łączący dziś role szefa rządu i szefa państwa, jest symbolem Stanów Zjednoczonych, ich premiera i donośnego głosu w rodzinie narodów. Z Białego Domu wypływają główne inicjatywy dotyczące polityki wewnętrznej i zagranicznej. Prezydent jako tytularny szef partii rządzącej jest jednocześnie głównym politykiem kraju, desygnowanym zjednoczycielem konkurujących ze sobą okręgów wyborczych i regionów. Jest też nieporównywalnie głównym dziennikarzem. Ale to, co świat uważa za pewnik co do stabilności amerykańskiego systemu rządów prezydenckich, w żaden sposób nie zostało zapewnione, gdy George Washington (1789-1797) złożył przysięgę 30 kwietnia 1789 r. Słowa wypowiedziane przez niego i przez prezydentów-elektów co cztery lata od tego czasu są próbką republikańskiej prostoty, a następnie nieznaną koncepcją w rządzeniu narodami. Jego ręka na Biblii, obietnica przyszłego dyrektora naczelnego: "Uroczyście przysięgam (lub potwierdzam), że będę wiernie wykonywał urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych i będę starał się zachować, najlepiej jak potrafię, chronić i bronić Konstytucji Stanów Zjednoczonych"′. Przez wiele lat ludzie na całym świecie zastanawiali się, jak Stany Zjednoczone wypadłyby pod rządami prezydenta, często odnosząc się do niezwykłych warunków i uprawnień ich głównego przywódcy jako do "amerykańskiego eksperymentu". "Od niepamiętnych czasów monarchie - wiele z nich posiadających władzę absolutną - były prawie zawsze preferowaną formą rządów. Niewiele osób przypuszczałoby, że sukces amerykańskiej prezydencji stanie się inspiracją dla ludzi na całym świecie. Waszyngton nie chciał być królem i nie zachowywał się jak król, ale republiki były rzadkością w historii i nie było wskazówek, jak prezydent powinien się zachowywać. Waszyngton był głęboko świadomy nowatorstwa swojej pozycji jako pierwszego tego rodzaju w historii świata i rozumiał, że prawie każdy jego krok będzie stanowił precedens dla tych, którzy zajmowali urząd po nim. Opinia publiczna była również doskonale świadoma, że kraj otwiera nowe możliwości. Trzeba było nawet zdecydować, jak odnosić się do prezydenta. Jeden z senatorów zasugerował: "Jego Wysokość Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki i Protektor ich Wolności"; inny proponował: "Jego wybrana wysokość". Na koniec prosty "Mr. Prezydent wydał się dostatecznie dostojny. Prezydencja stawała się coraz bardziej złożona na ścieżkach, których ojcowie założyciele nie mogli sobie wyobrazić. Waszyngton zmienił sposób prowadzenia biura zgodnie z Konstytucją, tworząc gabinet, zespół doradców, którzy kierują również jednostkami administracyjnymi rządu. Gabinet był na swój sposób odpowiednikiem rady stanu, którą Madison zaproponowała na Konwencji Konstytucyjnej, aby mieć oko na prezydenta. Gabinet, który ustanowił Waszyngton, nie był nadzorcą nad nim, ale wręcz przeciwnie, będąc jego nominowanymi, członkowie byli mu podporządkowani. Układ gabinetu rozpoczął się, gdy Waszyngton nakazał, aby szefowie departamentów wykonawczych - stanu, skarbu i wojny - spotykali się podczas jego nieobecności w stolicy. Spotkali się w ten sposób tylko raz, ale od 1793 r. urzędnicy ci wraz z prokuratorem generalnym zaczęli okresowo spotykać się z Waszyngtonem. James Madison, wówczas członek Izby Reprezentantów, był tym, który jako pierwszy nazwał grupę gabinetem. Waszyngton miał zamiar głosować w sprawach publicznych na posiedzeniach gabinetu, aby stwierdzić, że nie jest autorytarny. Ale konflikt między Jeffersonem, sekretarzem stanu, a Hamiltonem, sekretarzem skarbu, był tak intensywny, że pomysł szybko umarł. Ponieważ gabinet nie ma podstaw konstytucyjnych, prezydenci różnie go używali. Rozrósł się wraz z utworzeniem nowych departamentów federalnych i jest odpowiednio nieporęczny jako narzędzie podejmowania decyzji. Dwight D. Eisenhower (1953-1961) uznał go za przydatną do weryfikacji propozycji politycznych, ale John F. Kennedy (1961-1963) uznał go za mało wartościowy. Niektórzy prezydenci wykorzystywali go głównie do celów politycznych: James K. Polk (1845-1849) zapełniał jego miejsca ewentualnymi następcami; z drugiej strony Abraham Lincoln (1861-1865) zapełnił go czterema członkami swojej partii, którzy byli jego rywalami o nominację w 1860 r. Kiedy zaproponowano mu, że go zjedzą, odpowiedział, że zjadać się będą nawzajem. Pod koniec wojny secesyjnej w ogóle nie konsultował się z rządem, ku konsternacji członków. To w coraz większym stopniu historia gabinetów prezydenckich. Prezydenci zaczęli polegać na grupach bliskich doradców. Koteria kumpli Andrew Jacksona, głównie dziennikarzy, została nazwana "gabinetem kuchennym", ponieważ spotkali się w kuchni Białego Domu. Grupa przyjaciół i szefów agencji Theodore′a Roosevelta (1901-1909) była jego "gabinetem tenisowym", ponieważ dyskutowali o sprawach publicznych na korcie tenisowym w Białym Domu. Franklin D. Roosevelt (1933-1945) miał jako swoich najbliższych współpracowników "zaufanie mózgów", określenie opisujące uczonych, ekonomistów i prawników, którzy odegrali znaczącą rolę w kształtowaniu polityki Nowego Ładu. Prowadząc wojnę w Wietnamie, Lyndon B. Johnson (1963-1969) zebrał swoich głównych współpracowników we wtorki na lunchu w prywatnych pomieszczeniach Białego Domu. Wspomniano o tej grupie jako gabinecie wtorkowym. George W. Bush w dużej mierze polega na grupie "insiderów", z których niektórzy mieli pierwsze krajowe doświadczenia polityczne w administracji swojego ojca.
Partie polityczne
Jeszcze przed zakończeniem prezydentury Waszyngtona powstanie partii politycznych zaczęło zmieniać sposób funkcjonowania biura. Chociaż Waszyngton nienawidził idei partii, dwie grupy powstały w odpowiedzi na narodowe problemy, którymi zajmowała się jego administracja. Jedna grupa, kierowana przez Thomasa Jeffersona i Jamesa Madisona, nazywała się Demokratyczno-Republikanami. Mieli wsparcie w wiejskich częściach północy i południa oraz na pograniczu. Druga grupa, która miała siłę wśród interesów biznesowych i produkcyjnych, określiła siebie jako federalistów. Byli generalnie zwolennikami Anglii, a Jeffersona pro-Francji; w tym czasie rewolucja francuska wstrząsnęła Europą. Waszyngton w 1793 r. wydał proklamację neutralności, w której stwierdził, że Stany Zjednoczone będą bezstronne w stosunkach zagranicznych, że naród nie będzie opowiadał się po żadnej ze stron. Stanowisko to wyznaczyło podstawową politykę prezydentów w prowadzeniu spraw międzynarodowych na następne stulecie. Kiedy w 1796 r. dobiegała końca druga kadencja Waszyngtona, ogłosił, że nie będzie starał się o trzecią kadencję. W hołdzie dla decyzji Waszyngtona, następni prezydenci dwóch kadencji, Jefferson (1801-1809) i Madison (1809-1817), opuścili trzecią kadencję. Ulysses S. Grant (1869-1877) starał się o trzecią kadencję w 1880 r., a Theodore Roosevelt ponownie pobiegł w 1912 r., Ale jego tradycja została przerwana dopiero w 1940 r. w tym samym roku Franklin D. Roosevelt poszukiwał i wygrał trzecią kadencję - a w 1944 r. czwartą kadencję. Dziś dwudziesta druga poprawka do Konstytucji zabrania prezydentowi pełnienia funkcji więcej niż dwie kadencje. Ratyfikowana w 1951 roku była to swego rodzaju pośmiertna nagana skierowana do FDR. Zarówno Ronald Reagan (1981-1989), jak i William Jefferson Clinton (1993-2001) czuli się sfrustrowani zapisami nowelizacji. Pierwszych prezydentów wybierali przywódcy kongresu powstających partii w "klubach" partyjnych. Początkowo decyzje te zapadały na tajnych spotkaniach, a potem przez chwilę otwarcie. Zwolennicy Jacksona, reprezentujący nowego ducha w polityce, narzekali na "King Caucus" jako niedemokratyczny. Dziki konkurs prezydencki w 1824 r., w dniu systemu klubów wyborczych, dobiegł końca, a jego następcą została wyjątkowa instytucja amerykańska, narodowa konwencja nominacyjna. Po raz pierwszy została zwołana w 1831 r. Przez Antymasonów, małą partię zajmującą się jednym problemem, która jest obecnie pamiętana tylko z tego powodu. Dziś delegaci głównych partii zbierają się co cztery lata w czerwcu lub lipcu, aby wybrać swoich sztandarowych nominatów. Republikańscy delegaci, którzy zebrali się w Filadelfii w 2000 roku, liczyli 2066 osób, z taką samą liczbą zastępców. Kilka tygodni później, kiedy Demokraci spotkali się w Los Angeles, zebrali 4366 mężczyzn i kobiet oraz 610 zastępców. Obie partie wybrały swoich delegatów w prawyborach, konwencjach stanowych i komitetach stanowych partii. W naszych czasach system stał się bardziej skomplikowany, ponieważ wybór kolejnych kandydatów na prezydenta rozpoczyna się niemal zaraz po zakończeniu Dnia Inauguracji. Niedoszli prezydenci ogłaszają, że rzucają czapki na ring: powołują tak zwane komisje rozpoznawcze, które szybko przekształcają się w organizacje pozyskiwania funduszy. Czas testów to główny sezon, który rozpoczyna się w styczniu w Iowa i trwa w innych stanach do czerwca. Niezmiennie jednak większość prawyborów oddaje się przed kwietniem, a nominacje są rozstrzygane na długo przed prawyborami. Liczba delegatów, których każda partia stanowa wysyła na swoje zgromadzenie, zależy od wyników partii w poprzednich wyborach, premii przyznawanych za liczbę członków partii wybranych do Kongresu, stanowe legislatury i gubernatorstwa. Delegaci, których Republikanie obecnie wysyłają na swój zjazd, zobowiązują się do głosowania na konkretnego kandydata. Delegaci Demokratów są podzieleni zgodnie ze sposobem, w jaki każdy stan głosował w poprzednich trzech wyborach. Siedemdziesiąt pięć procent z nich reprezentuje okręgi wyborcze; reszta jest na wolności. Liderzy partii i niektórzy wybrani urzędnicy stanowią dodatkowe 15 procent ogólnej liczby. Oprócz tej liczby jest kilkuset tzw. Superdelegatów, wybieranych ze względu na to, że są wysokimi urzędnikami partii lub ze względu na znaczenie w urzędzie obieralnym, który zajmują. Superdelegaci są pozbawieni uprawnień. Republikanie przydzielają wszystkich delegatów danego stanu lub okręgu kongresowego kandydatowi, który zdobędzie najwięcej głosów w tym regionie. Demokraci przydzielają delegatów proporcjonalnie do głosów, jakie kandydaci otrzymali w prawyborach.
Kampanie-Dramaty
Niektóre z walk, które miały miejsce na konwencjach, są legendarne. Konwencja Demokratów z 1844 r. wyłoniła kandydata Polka w dzikiej sesji, czyniąc go pierwszym "czarnym koniem", który startował do Białego Domu. Nawet nie wspomniany w pierwszych siedmiu głosowaniach, on, a nie bardziej znani przywódcy partii, został nominowany w dziewiątej. Franklin Pierce (1853-1857) nie był kandydatem, gdy emocjaci spotkali się latem 1852 r., a jego żona stanowczo sprzeciwiała się temu, by został nim. Został wybrany w trzydziestym piątym głosowaniu. W 1880 roku James A. Garfield (1881) nie został wymieniony w pierwszym głosowaniu na konwencji republikanów. W drugiej do piątej głosowaniu miał tylko jeden głos. Jego siła rosła i opadała na kolejnych kartach do głosowania; nawet trzydziestego piątego miał tylko pięćdziesiąt głosów. Ale nagły przypływ poparcia uczynił go nominowanym w trzydziestym szóstym. W 1912 r. Woodrow Wilson (1913-1921), gubernator New Jersey, został ostatecznie nominowany przez Demokratów w czterdziestym szóstym głosowaniu. Konwencja Demokratów z 1924 r. była potworem wszystkich konwencji. Kandydat na prezydenta, John W. Davis został w końcu wymieniony w 103. głosowaniu, gdy ludzie z radiami - wówczas nowi-fanfarscy - z uwagą nasłuchiwali rezultatu, o którym myśleli, że nigdy nie nadejdzie. Dziś konwencja stała się swego rodzaju anachronizmem. Franklin D. Roosevelt w 1932 roku został nominowany przez swoją partię w czwartym głosowaniu. Od tego czasu każdy prezydent jest nominowany przez swoją partię w pierwszym głosowaniu. Ostatnim głównym kandydatem na prezydenta, który nie został wybrany w pierwszym głosowaniu, był Wendell L. Willkie, mianowany przez Republikanów w roku 1940.
Ślady kampanii
Kampanie prezydenckie od niemal samego początku budzą podziw i publiczną rozrywkę. Pierwsza kampania, która pokazała jadowite i półprawdy obecne w dzisiejszych czasach, miała miejsce w roku 1800. John Adams (1797-1801) walczył o reelekcję przeciwko Thomasowi Jeffersonowi. W przeszłości między ich zwolennikami w gazetach (bo tylko w druku słowne fajerwerki miały miejsce) Adams był oczerniany jako głupiec i tyran, i ponownie, jak w 1796, jako "zdeklarowany przyjaciel monarchii". Jefferson był potępiany jako ateista, frankomaniak, a czasami po prostu jako Szalony Tom. Mówiono, że jest niewiernym, którego namiętności stanowią niewyobrażalne, wręcz niewyobrażalne zagrożenie dla republiki. Federaliści i Demokratyczno-Republikanie zachowywali się tak, jakby byli zagranicznymi przeciwnikami, nieustannie ściskając sobie nawzajem gardła w drukach publicznych i używając potępiającego języka, który nawet teraz jest rzadko używany. Żaden obywatel tamtych czasów nie przewidziałby, że na starość Adams i Jefferson będą korespondować ze sobą w wielkich kwestiach rządu republikańskiego w zbiorze listów, który jest dziś skarbem narodowym. Pomimo gorąca walk politycznych wyborcy zawsze wydawali się być w stanie wyjść poza retorykę walczących i ich zwolenników. Zauważmy na przykład, że wszyscy urzędujący prezydenci ubiegający się o urzędy w czasie wojny zostali ponownie wybrani. Chociaż James Madison był zaciekle obwiniany za Wojnę 1812 roku, którą potępiono jako "Mr. Madison′s War ", został ponownie wybrany w 1812 roku. Lincoln wygrał drugą kadencję w 1864 roku, mimo że wynik sprawy związkowej był nadal wątpliwy. Na płótnach prezydenckich nigdy nie brakowało osobistych ataków. Ale zwykle są nieskuteczne. Pomimo plotek o miłosnym związku Jeffersona z jego niewolnicą Sally Hemings, która krążyła w 1804 r. problem szybko ustąpił i nie pokonał swojego celu w wyborach. (Historia jednak nigdy nie umarła, a pod koniec lat dziewięćdziesiątych testy DNA potwierdziły, że potomkowie Sally Hemings mieli przodka Jeffersona, prawdopodobnie Thomasa), że Rachela, jego droga żona, żyła z nim na cudzołóstwie. Błędnie założyła, że rozwiodła się ze swoim pierwszym mężem w czasie, gdy ona i bohater bitwy o Nowy Orlean (1815) byli małżeństwem. To, że ona i Jackson pobrali się ponownie, kiedy fakty zostały ujawnione, nie miało żadnego znaczenia dla zwolenników Johna Quincy Adamsa. Śmierć Racheli Jackson przed inauguracją męża pozostawiła Jacksona w żalu, a on nigdy nie przestał obwiniać za to zuchwałości swoich przeciwników. Ta historia najwyraźniej nie osłabiła kandydatury Jacksona. Martin Van Buren (1837-1841), kiedy kandydował na prezydenta w 1836 r., był uważany za nieślubnego syna Aarona Burra - a więc bękarta spłodzonego przez zdrajcę, który zabił Aleksandra Hamiltona w 1804 r. Lincoln w wyborach 1860 r. poczuł ból, słysząc, że on też jest nieślubnym dzieckiem. Takie osobiste oszczerstwa osiągnęły nowy poziom podczas wyborów w 1884 r. O kandydacie Demokratów, Groverze Clevelandzie, mówiono, że jest ojcem nieślubnego dziecka, a jego przeciwnicy wykorzystali większość historii. Cleveland nie był pewien, czy jest ojcem małego chłopca - mógł to być obowiązek jego przyjaciela - ale będąc kawalerem, wziął na siebie obowiązek utrzymania dziecka i jego matki. W końcu jego determinacja, by powiedzieć prawdę, do czego zachęcał również swoich zwolenników, zniosła dzień i wygrała wybory. Niemniej bezczelny brzęk "Mamo, mamo, gdzie jest mój tato? Poszedł do Białego Domu, ha ha ha "pozostaje w historii prezydenta. W nowym stuleciu, być może dlatego, że moralizm wiktoriański w Ameryce był w zenicie, w połączeniu z odpowiedzialnością za wielką władzę i otrzeźwiającymi skutkami I wojny światowej, Amerykanie zaczęli myśleć o swoich prezydentach jako o szlachetnych, nieskazitelnych ludziach. Przez lata lubieżne plotki przestały być częścią kampanii prezydenckich, chociaż Wilson jest prawdopodobnie cudzołożnikiem a niewierność Warrena G. Hardinga (1921-1923) była dobrze znane bliskim i wielu dziennikarzom. Długoletni romans Franklina D. Roosevelta z Lucy Mercer Rutherford, który rozpoczął się w 1917 r., kiedy był zastępcą sekretarza marynarki, wypłynął dopiero po jego śmierci w 1945 r. Jego stosunki z Margaret ("Daisy") Suckley, daleką kuzynką, wyszedł na jaw dopiero w latach 90. Rozwiązła kobiecość Johna F. Kennedy′ego również nie odegrała żadnej roli w jego kampanii z 1960 roku. Dawna powściągliwość załamała się w latach 80. i dziś prezydencka prywatność przestała istnieć. Romans Billa Clintona z Monicą Lewinsky, stażystką w Białym Domu, otworzył mu drogę do oskarżenia go w 1998 roku. Jego wcześniejsze uwikłanie z piosenkarką z nocnego klubu w Arkansas, Gennifer Flowers, było główną historią podczas jego pierwszej kampanii w 1992 roku. Były pracownik stanu Arkansas, Paula Jones, postawił zarzut Clintonowi w 1994 roku o niewłaściwe zachowanie seksualne (które ostatecznie rozstrzygnął) w znacznym stopniu przyczynił się do tabloidyzacji gazet i innych mediów, a także do oczerniania prezydenta. Bez widocznego zażenowania, on i Hillary Rodham Clinton, która wkrótce została Pierwszą Damą, chętnie rozmawiali o swoim małżeństwie w ogólnokrajowej telewizji podczas kampanii w 1992 roku. Życie kandydata jest teraz mniej lub bardziej otwartą książką, z zeznaniami podatkowymi i dokumentacją medyczną oraz każdy rodzaj plotek i reportaży szybko przerodził się w krajową, a nawet międzynarodową opowieść. Pierwsi prezydenci nie prowadzili "kampanii" w sposób, w jaki współcześni Amerykanie myślą o kandydowaniu do Białego Domu. Ubieganie się o ten urząd przez potencjalnego prezydenta uznano za niestosowne. Rzeczywiście, był mit, że biuro szuka mężczyzny. Mimo to zaciekłe przepychanie się o prymat polityczny jest istotnym elementem biura. Na przykład Lincoln był zadowolony, że był drugim kandydatem na kongres republikanów w 1860 roku w Chicago. Słusznie spodziewał się, że żaden z jego przeciwników nie będzie na tyle silny, by znieść dzień i że partia przyjdzie do niego. Jego apetyt na biuro był trudny do ukrycia; powiedział z ledwie udawaną zapałem: "Smak jest trochę w moich ustach". Kiedy Adlai Stevenson został poproszony o nominację Demokratów w 1952 roku, jego pierwszą odpowiedzią było: "Niech ten kubek minie". Nie był , udając skromnego człowieka, ale raczej unikającego rywalizacji z generałem Eisenhowerem, pewnym zwycięzcą. Oko kamery telewizyjnej w połączeniu z nowoczesnymi reportażami śledczymi sprawiły, że nie można już ukrywać ani ukrywać rzeczywistych lub domniemanych braków kandydata. Chociaż Franklin Roosevelt doznał paraliżu nóg po nabawieniu się polio w 1921 roku i często musieli go nosić agenci Secret Service, opinia publiczna nie była świadoma jego niezdolności. Dołożono wszelkich starań, aby ukryć to przed opinią publiczną - w przekonaniu, najwyraźniej, że zdolność FDR do rządzenia może zostać uznana za osłabioną. Wydaje się jednak, że dziś opinia publiczna porzuciła takie tabu, jakie niegdyś zwalczało kandydatów na prezydenta. Adlai Stevenson, kandydat Demokratów, który startował przeciwko generałowi Eisenhowerowi w 1952 i 1956 roku, był pierwszym kandydatem dużej partii, ponieważ był rozwiedzionym mężczyzną, a Ronald Reagan był pierwszym rozwodnikiem wybranym na prezydenta. W żadnym przypadku stan cywilny mężczyzny nie stał się problemem. Jednak fakt, że nominowany do demokratów Alfred E. Smith był rzymskim katolikiem, odegrał główną rolę w jego porażce w 1928 roku. Dopiero gdy John F. Kennedy, również katolik, ubiegał się o urząd w 1960 roku, tak zwany upośledzenie przestało istnieć. W 2000 roku demokrata Al Gore wybrał senatora Josepha Liebermana, ortodoksyjnego Żyda, na kandydata na wiceprezydenta; Religia Liebermana nie wydawała się być decydującym czynnikiem w wyniku wyborów. W miarę jak publiczność zaczęła coraz bardziej uczestniczyć w hulaniu nazywania prezydenta, kampanie stały się dramatyczne i malownicze, pełne parad, piosenek, banerów i sloganów. Niektóre slogany są niezatartymi znakami w historii narodu: "Tippecanoe i Tyler też" (Wigowie w 1840 r. z Williamem Henry′m Harrisonem na stanowisku prezydenta); "Polked" em in "44, przebijamy ich w" 52 "(Demokraci w 1852 r.); "McKinley and the Full Dinner Pail" (Republikanie w 1900 r.); "Trzymał nas z daleka lub wojny" (Demokraci w 1916 r. Z Woodrowem Wilsonem na stanowisku prezydenta); "Keep Cool with Coolidge" (Republikanie w 1924 r.); "I Like Ike" (Republikanie w 1952 r. Z Eisenhowerem na stanowisku prezydenta); "Nixon′s the One" (Republikanie w 1972 r.). Do końca XIX wieku zleceniodawcy sami nie brali udziału w hałaśliwym baliku. Brudną robotę odwalili ich zastępcy i wierni partyjni. Kiedy pojawiały się kwestie - co stało się powszechne po wojnie secesyjnej - stanowisko kandydatów w ich sprawie było ujawniane w listach publikowanych w gazecie lub przez kandydata, który ogłaszał swoje poparcie dla platformy partyjnej. W latach 1865-1900 kontrowersje toczyły się głównie wokół taryfy, czy powinna być wysoka czy niska?) I waluty (czy powinna być wspierana przez srebro, złoto czy jedno i drugie?). Te zaciekle dyskutowane pytania były naprawdę stare i dyskutowane w czasach przedwojennych, ale teraz maskowały inne, które nie weszły do dyskursu podczas kampanii prezydenckiej. Głębokie obawy, takie jak sytuacja tych, którzy trudzili się na polach i pęczniejących centrach przemysłowych, slumsy, w których musiały żyć miliony, brak nadzoru nad dostawami żywności i narkotyków, a przede wszystkim: traktowanie ludzi kolorowych, w tym nie tylko wyzwoleńców, ale także rdzennych Amerykanów i ludzi pochodzenia azjatyckiego - żadna z nich nie znalazła echa w kampaniach prezydenckich. Na stanowisku prezydenta czasami wypowiadali słowa narzekania na ciężar, który ponoszą. Jefferson przyszedł, aby nazwać prezydenturę "wspaniałą nędzą". "Cierniowo usypane łoże" - tak określił to John Tyler. "Godne niewolnictwo" - brzmiało wyrażenie Andrew Johnson. Nękany przez osoby ubiegające się o urząd James A. Garfield oświadczył: "" Mój Boże! Co to za miejsce, do którego człowiek powinien kiedykolwiek chcieć się dostać ′′. Harry Truman nazwał rezydencję kierowniczą "wielkim białym więzieniem". Grover Cleveland był najbardziej szczery, kiedy wyznał, że bycie prezydentem to "samokontrola". Zadał pokutę , gdyż nikt nie został jeszcze wleczony kopiąc i wrzeszcząc do Białego Domu. Rzeczywiście, niewielu prezydentów, z wyjątkiem być może Jamesa Buchanana (1857-1861) w 1861 r.i Herberta Hoovera (1929-1933), choć w pełni świadomi, że zajmują Biały Dom tylko tymczasowo, może oprzeć się opłakaniu ich odejścia w dniu przeprowadzki.
Wiceprezydent
Wiceprezydentem był John Adams z Massachusetts, następca Waszyngtonu w 1797 roku. W związku z tym był pierwszym, który ucierpiał z powodu ograniczeń, z którymi wiceprezydent na ogół miał do czynienia, nie mając żadnego określonego obowiązku, z wyjątkiem przewodniczenia Senatowi i głosowania tam tylko w celu rozstrzygnięcia remisu. Na Konwencji Konstytucyjnej Elbridge Gerry, który miał być wiceprezydentem (1813-1814) pod rządami Madisona, stwierdził, że nie ma takiej potrzeby. Adams uważał się za "zwykłe mechaniczne narzędzie do nakręcania zegara". Mimo to, jak napisał do żony, widział, że został wyposażony w "dwie odrębne moce - tę w istocie [w rzeczywistości] i inny w posse [potencjalnie]. "W rzeczywistości był niczym; potencjalnie mógłby być wszystkim. Tak było w całej historii biura. Chociaż Adams jako prezydent postrzegał Jeffersona, swojego wiceprezydenta, jako "pierwszego księcia kraju i spadkobiercę suwerennej władzy", Jefferson narzekał, że nikt go nie konsultował "w sprawie jakiejkolwiek miary rządu". Charles G. Dawes, wiceprezydent Calvina Coolidge′a (1923-1929), powiedział wówczas senatorowi Albenowi W. Barkleyowi, który później został wiceprezydentem pod przewodnictwem Harry′ego S. Trumana (1945-1953): "Mogę zrobić tylko dwie rzeczy: jedną jest siedzieć tutaj i słuchać waszych ptaków rozmawiających, bez przywileju bycia w stanie odpowiedzieć. Drugi to przeglądanie gazet każdego ranka, aby zobaczyć, jaki jest stan zdrowia prezydenta! ". Mimo to, pomimo tych szyderczych słów, ośmiu wiceprezesów, z urzędu tylko mężczyzn stojących na skrzydłach, objęło urząd prezydenta. Chociaż czuł się bezużyteczny, Adams nadal jest rekordzistą pod względem remisów (dwadzieścia dziewięć). Dla porównania, w ciągu ośmiu lat pełnienia funkcji wiceprezydenta Ronalda Reagana, George H. W. Bush (1989-1993) oddał tylko osiem takich głosów, a Albert Gore, wiceprezes od 1993 do 2001 r., tylko cztery. Kiedy Jefferson i Aaron Burr byli związani w kolegium elektorów w wyborach prezydenckich w 1800 r., Izba Reprezentantów została wezwana do dokonania wyboru między nimi. Od czasu dwunastej poprawki, dodanej do konstytucji w 1804 r., wyborcy muszą zaznaczyć swoje karty do głosowania, aby oddzielnie przedstawić swoje wybory na prezydenta i wiceprezydenta. Rezultatem był wybór osoby nie jako potencjału następcy prezydenta, ale w celu zwiększenia szans szefa mandatu. Biuro zostało wkrótce wykorzystane do "zrównoważenia" biletu prezydenckiego z politykiem z innej części kraju. W ten sposób Jefferson i Madison, obaj z Wirginii, służyli z George′em Clintonem z Nowego Jorku. Czasami są to osobowości, które zostały "zrównoważone", na przykład wyrafinowany nowojorczyk Martin Van Buren miał za swojego biegnącego kolegę Richarda Mentora Johnsona z Kentucky, który chwalił się, że "urodził się w stogu trzciny i przytulił sap trough ′′. Czasami wybór był używany do neutralizacji stanowiska kandydata na prezydenta. I tak, kiedy w 1896 roku William Jennings Bryan, zagorzały orędownik wolnego srebra, został nominowany na kongresie demokratów, Arthur Sewall z Maine, prezes banku, kandydował razem z nim. Czasami kandydat na wiceprezydenta reguluje dług polityczny, jak w 1932 r., kiedy spłacono Johna Nance′a Garnera z Teksasu za pomoc w uczynieniu Franklina D. Roosevelta chorążym. W 1984 r. Kandydat Demokratów, Walter F. Mondale, na ukłon w stronę rosnącej fali feminizmu, wezwał Geraldine Ferraro, kongresmenkę z Nowego Jorku, aby dołączyć do niego na szczycie. W ten sposób stała się pierwszą kobietą wyznaczoną przez dużą partię na jeden z dwóch najwyższych elekcyjnych urzędów. Wybór generała Eisenhowera w 1952 roku na wiceprezydenta młodego Richarda Nixona zawdzięczał chęci Ike′a do szczerej krytyki, że jest za stary na prezydenta. Wyznaczenie Ala Gore′a przez Billa Clintona na jego wieprezydenta w 1992 r. miało częściowo na celu przedstawienie wizerunku młodzieży w kierownictwie partii demokratycznej. Prezydenci, którzy służyli przez więcej niż jedną kadencję, czasami zmieniali swojego wiceprezydenta. Z pięćdziesięciu czterech wyborów prezydenckich od czasu pierwszych tylko osiem zakończyło się ponownym wyborze całego składu. W XIX wieku Martin Van Buren był jedynym wiceprezydentem, który objął władzę w Białym Domu bez śmierci swojego prezydenta. Van Buren został wybrany w 1836 r. ,obecnie przyjmuje się, że wiceprezydent jest "w sukcesji" i od początku administracji jest doradcą i konsultantem prezydenta - jedynego innego urzędnika wybieranego w kraju. Od 1960 r. W praktyce kandydaci na prezydenta wybierają drugą połowę swojego mandtu, zamiast pozostawić wybór konwentowi, a po wyborach dawać wiceprezydentowi szereg zadań, głównie ceremonialnych, ale coraz bardziej merytorycznych. Na przykład prezydent Jimmy Carter (1977-1981) nalegał, aby wiceprezydent Walter F. Mondale uczestniczył we wszystkich spotkaniach poświęconych polityce, które sam odbył. Ten układ przybrał nową formę za prezydenta George′a W. Busha ,kiedy jego wiceprezydent Dick Cheney otrzymał cztery biura w Waszyngtonie, aby zajmować się szerokim zakresem nałożonych na niego obowiązków. Te zadania sprawiały, że wydawał się kimś w rodzaju premiera, najpotężniejszego sprawującego drugie najwyższe stanowisko w historii. Po atakach terrorystycznych z 11 września 2001 r. Cheney miał wykonywać swoje obowiązki z "bezpiecznego i nieujawnionego miejsca". On i prezydent mieli nadzieję, że zapewnili ciągłość rządu w przypadku, gdyby któryś z nich stał się ofiarą atak terrorystyczny. Cheney pozostał "trenerem rozgrywającego pana Busha", a dzięki wideokonferencjom i częstemu korzystaniu z telefonu Cheney uważnie obserwował politykę.
Prezydenci przez przypadek
Co ciekawe, Konstytucja obowiązywała przez ponad pół wieku, zanim prezydent zmarł na stanowisku. Kiedy William Henry Harrison (1841) zmarł na zapalenie płuc miesiąc po jego inauguracji, John Tyler (1841-1845), jego wiceprezydent, natychmiast złożył prezydencką przysięgę i zażądał pełnych praw jako preydent. Żaden członek Konwentu Konstytucyjnego nie wiedział jeszcze, by powiedzieć, co w takiej sytuacji mogliby zamierzyć twórcy konstytucji. Podobnie jak wielu współczesnych, John Quincy Adams, były prezydent (1825-1829), był zbulwersowany. Napisał w swoim dzienniku: "Dziś rano złożyłem wizytę panu Tylerowi, który nazywa się prezydentem, a nie wiceprezydentem pełniącym funkcję prezydenta"′. Wysiłki w Kongresie, aby argumentować, że Tyler w jakiś sposób nie jest uprawniony do wykonywania pracy nie dały wiele. Inni "przypadkowi" prezydenci wydawali się oznaczać dla kraju zaskakujące szczęście. Drugim z nich był Millard Fillmore (1850-1853), wiceprezydent Zachary′ego Taylora (1849-1850), który nawet nie konsultował się z nim przy wyborze gabinetu. Po śmierci Taylora na stanowisku Fillmore pomógł w doprowadzeniu do kompromisu z 1850 r., który przez dekadę uprzedzał zbliżające się zniszczenie Unii. Kiedy Lyndon Johnson objął urząd prezydenta po zabójstwie Johna F.Kennedy′ego w 1963 r., ustawodawstwo dotyczące praw obywatelskich, które marnowało się w Kongresie, zostało wprowadzone w życie w znacznym przypływie prezydenckiej energii przez człowieka, który był uznanym mistrzem Senatu, kiedy był przywódcą większości. Dwie z wybitnych prezydencji dwudziestego wieku, Theodore Roosevelt i Harry S. Truman, w zadowalający sposób śledziły śmierć swoich szefów. Jednak przejście nie zawsze przebiegało gładko. Kiedy James A. Garfield został ciężko ranny strzałem z broni palnej w 1881 roku, a wiceprezydent Chester A. Arthur spotkał się następnego dnia z gabinetem, nikt nie wstał, by go powitać, i patrzyli na niego głupio. Kilkakrotnie sukcesja na stanowisku prezydenta po wiceprezydencji została uregulowana ustawowo. Ustawa przyjęta w 1792 r. postawiła prezydenta Senatu pro tempore, zwykle nazywanego prezydentem pro tem, następnym w kolejce; nowe prawo w 1886 roku usunęło prezydenta z linii sukcesji i zastąpił urzędników gabinetu. Prezydent Truman w 1947 r. podpisał ustawę o sukcesji, która obowiązuje do dziś. Ustawia przewodniczącego Izby, a następnie pro tem prezydenta po wiceprezydencie, a za nim sekretarz stanu i innych funkcjonariuszy gabinetu w kolejności tworzenia ich departamentów.
Znajdowanie kandydatów
Rekrutacja prezydentów zmieniała się z czasem. Pierwszymi prezydentami byli ci, którzy pomogli założyć naród. Rola Waszyngtonu jest na zawsze wspominana jako "Ojciec swojego kraju"′ i jako "Pierwszy w pokoju, najpierw na wojnie, i pierwszy w sercach swoich rodaków"′. John Adams, drugi prezydent, był już znany i zasłynął za "Atlas Niepodległości" za jego herkulesową pracę na rzecz wolności w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVIII wieku. Potem nastąpiła grupa świetlistych Virginian: Jefferson, trzeci prezydent, był głównym autorem Deklaracji Niepodległości; Madison, Jefferson jest bliskim przyjacielem, zasłużył sobie na przydomek "Ojciec Konstytucji", a James Monroe (1817-1825), który został ranny jako żołnierz w wojnie o niepodległość i podobno wyglądał jak Jezry Washington, jest zapamiętany jako "ostatni z zakrzywionych czapek" - ostatni prezydent, który nosił tricorne epoki rewolucji. Jefferson, Madison i Monroe wszyscy byli sekretarzami stanu - Jefferson za czasów Waszyngtonu, Madison za Jeffersona i Monroe za rządów Madisona. W konsekwencji urząd sekretarza stanu zaczął być postrzegany jako przygotowanie do prezydentury, a jego szef jako następny w kolejności po Białym Domu. Ten wzorzec stał się czynnikiem w wyborach w 1824 roku, kiedy dobiegała końca druga kadencja Monroe. Trzej czołowi kandydaci to Andrew Jackson z Tennessee, który zdobył 99 głosów wyborczych, John Quincy Adams z Massachusetts, który wygrał 84, i Henry Clay z Kentucky, który wygrał 37. Ponieważ żaden z nich nie miał większości, Izba Reprezentantów musiała wybrać zwycięzcę. . Clay był na stanowisku twórcy prezydenta, ponieważ mógł zdecydować się na wsparcie Jacksona lub Adamsa. Clay uznał to za sympatię Adamsa, a następnie Adams został wybrany. Wkrótce potem Adams uczynił Claya swoim sekretarzem stanu. Zwolennicy Jacksona byli oburzeni, krzycząc "okazja i korupcja"′. Uważali, że tym mianowaniem Adams "opłacił" Claya, ustawiając go po kolei na prezydenta - zgodnie z przyjętą praktyką od początku urzędu, z jednym wyjątkiem prezydentury Johna Adamsa. W swoim przemówieniu inauguracyjnym Adams przyznał: "Miałem mniej z góry twojego zaufania niż którykolwiek z moich poprzedników, jestem głęboko świadomy perspektywy, że będę coraz częściej potrzebował twojego pobłażania"′. Zwolennicy Jacksona przez następne cztery lata prowadzili niestrudzoną kampanię, aby pomścić klęskę swojego kanndydata. Wielu obserwatorów dostrzegło, że zmienia się natura polityki. Starszy arystokratyczny pogląd, że przywództwo można znaleźć tylko w elicie, zaczął być wypierany przez pogląd, że "lud" musi rządzić. Podczas gdy tylko około 20 procent uprawnionych do głosowania poszło do urn w 1824 r., cztery lata później liczba ta wzrosła czterokrotnie. Jacksonians, utrzymując, że są prawdziwymi następcami Jeffersona, nazywali siebie Demokratyczno-Republikanami. Wkrótce skrócili nazwę do Demokraci. Reklamowali Jacksona jako "wybór ludu" i wybrali go w 1828 roku. Kiedyś powiedział: "Wiem, do czego się nadaję. Mogę z grubsza dowodzić grupą ludzi, ale nie nadaję się na prezydenta". Niemniej jednak, w dniu jego inauguracji hordy jego partyzantów najechały Biały Dom w przekonaniu, że nowy wspaniały czas dla narodu wyciągnął dłoń. John Quincy Adams, wciąż bolesny, że Jackson nie wezwał go do złożenia wyrazy szacunku po jego wyborze, odmówił udziału w złożeniu przysięgi Jacksona. Kilka lat później, gdy alma mater Adamsa, Harvard College, nadała Jacksonowi tytuł doktora honoris causa prawa, Adams był wściekły, nazywając swojego następcę "barbarzyńcą, który nie potrafił napisać zdania z gramatyki i ledwo potrafił przeliterować własne imię". Prezydent Harvardu mógł wypowiadać się w obronie nowej perspektywy, odpowiadając Adamsowi: "Ponieważ ludzie zdecydowali, że ten człowiek zna prawa wystarczająco dużo, by być ich władcą, Harvard College nie powinien utrzymywać, że się mylą". "Era Jacksona rozpoczęła się w nowym okresie w historii prezydentury, gdyż w latach trzydziestych XIX wieku zaczęło się formować i stawać się elementem polityki krajowej, co nazywamy "opinią publiczną". "Opinia publiczna" nie zawsze była łatwa do odgadnięcia, ale każdy poszukujący głosów wiedział, że w jakiś sposób jest to puls elektoratu. Coraz częściej politycy przychodzili, by reagować na poglądy ludzi i trzymać mokry palec od wiatru.
Wycofanie się z głosowania
W epoce, zanim nowoczesne media zmieniły sposób rozpowszechniania wiadomości, ludzie zazwyczaj dokonywali wyboru prezydenta, kierując się decyzją lokalnych wodzów partyjnych. Dla czytelników dostępne były biografie wyborcze głównych kandydatów. Gatunek ten pojawił się po raz pierwszy w 1824 roku. W taki czy inny sposób wszyscy trębacze literaccy określali swoich bohaterów jako "zwiastunów przeznaczenia"; niektórzy otrzymali także wzniosłych przodków. W 1852 roku Nathaniel Hawthorne, kolega Franklina Pierce′a z Bowdoin College, napisał biografię wyborczą swojego kolegi-absolwenta, którą szybko wydrukowano w ogromnych nakładach. W samym Nowym Jorku rozprowadzono bezpłatnie pięć tysięcy kopii. W tym samym roku rozdano milion kopii biografii przeciwnika Pierce′a, generała Winfielda Scotta. Podczas kampanii w 1860 roku Lincoln był tak mało znany we wschodniej części kraju, że gazety czasami nazywały go po prostu "człowiekiem z Zachodu"′′. Kiedy przyjechał do Nowego Jorku, aby wygłosić przemówienie do Cooper Union Institute, podróżował po mieście do pracowni fotografa Mathew Brady′ego, gdzie zrobił sobie zdjęcie. Następnie Partia Republikańska rozprowadziła setki tysięcy kopii tego dokumentu, czyniąc go "pierwszym" dla milionów ludzi: widząc, jak wygląda ich niedoszły prezydent. Niemniej jednak okoliczności jego życia zostały ujawnione w szeroko rozpowszechnionych biografiach kampanii. Inny literacki lew, William Dean Howells, był autorem jednego z najlepszych z nich, intensywnie zastanawiając się nad tym, jak Lincoln się kształcił i osadzając ten fakt w poczuciu wyborcy co do charakteru i wartości przyszłego Emancypatora. Jeszcze jedno literackie światło, generał Lew Wallace, najbardziej znany ze swojej powieści Ben Hur (1880), napisał biografię wyborczą Benjamina Harrisona. John Dos Passos, późniejszy autor uznanej trylogii USA (1937), w 1900 roku reklamował McKinleya do ponownego wyboru. W 1952 roku popularny pisarz John Gunther opisał pełne czci życie Dwighta D. Eisenhowera. Kiedy był kandydatem na stanowisko gubernatora Nowego Jorku w 1928 roku, Franklin Roosevelt napisał biografię wyborczą Alfreda E. Smitha, wybranego przez Demokratów na prezydenta. Przed wojną domową niezmiennie okazywano, że kandydaci byli wzorami cnót jako dzieci; po latach siedemdziesiątych XIX wieku Tom Sawyer dostarczał wzorowych dziecięcych psikusów i pomysłowości połączonych z niewątpliwą dobrodusznością. W dwudziestym wieku kandydaci byli również przedstawiani jako typy plenerowe - na przykład Hoover był przedstawiany jako zapalony rybak. Temat Horatio Alger z "od szmat do bogactwa" również miał swoje miejsce: w ten sposób Wendell Willkie, kandydat republikański w 1940 roku, miał sprzedawać gazety jako chłopiec, James A. Garfield został przedstawiony jako "chłopiec kanału" "pracuje na drogach wodnych swojego rodzinnego Ohio", a Eisenhower podobno sprzedawał warzywa na ulicach Abilene w stanie Kansas. Wydaje się, że te pożądane atrybuty nie zostały zweryfikowane. Jeden z biografów Granta stwierdził, że generał nigdy nie pił niczego "mocniejszego niż zimna woda". Chwalenie się, że kandydat był rolnikiem, zawsze wydawało się korzystne. Franklin Roosevelt z przyjemnością twierdził, że jego dom w Hyde Parku to tak naprawdę farma. Wyborcy-czytelnicy dowiedzieli się, że Harry Truman zahartował swoje ręce na dźwigniach trapu. Garfield został przedstawiony jako "pracujący na polu siana ze swoimi chłopcami". Ale przede wszystkim wojskowym heroizmem był wybór karty wstępu, ponieważ, podobnie jak większość ludzi, którzy oklaskują swoich bohaterów wojennych, Amerykanie dali otwarcie swoim triumfującym dowódcom armii. Sezam do Białego Domu, od Waszyngtonu po Jacksona, Zachary′ego Taylora, Theodore′a Roosevelta i Eisenhowera. Czasami biograf kampanii musiał znaleźć substytut prawdziwej rzeczy. Przypomniano więc, że William Jennings Bryan, kandydat Demokratów w 1896, 1900 i 1908 roku, szkolił pułk w Nebrasce podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej. Thomas E. Dewey, republikański kandydat w 1944 i 1948 r., został okrzyknięty odnoszącym sukcesy przewodniczącym pierwszego USO. zbiórka pieniędzy, pomoc i rozrywka dla mężczyzn i kobiet. Republikanie zwrócili uwagę na służbę Ronalda Reagana podczas II wojny światowej, która polegała głównie na kręceniu filmów szkoleniowych dla żołnierzy. Lord Bryce, pisząc w 1880 r. w swoim klasycznym komentarzu The American Commonwealth, przedstawił opinię, że partia nie chce być dobrym prezydentem, ale dobrym kandydatem. Wyborcy muszą co cztery lata zmagać się ze skutkami tej oceny. Biografia kampanii straciła dziś na znaczeniu, ponieważ media przedstawiają kandydatów w tak intymnych szczegółach, że nie łączy ich żadna tajemnica i żaden mit na ich temat nie może zostać podtrzymany. Historia kobiecości Williama Jeffersona Clintona i jego eksperyment z marihuaną były tematem rozmów na długo przed złożeniem przysięgi na urząd. Potrzeba rezygnacji George′a W. Busha z alkoholu była powszechnie znana i stała się cnotą, gdy jego kampania prezydencka dopiero się zaczynała. Dziś biografie kandydatów wydawane w latach prezydenckich są czasem poszukiwawcze i krytyczne. Dwa takie w 2000 roku to The Prince of Tennessee: The Rise of Al Gore and Molly Ivins Davida Maranissa i Ellen Nakashimy oraz Shrub: The Short but Happy Political Life of George W. Busha. Również przyszli prezydenci przez wiele lat porzucili stary styl pozorowania niechętnych kandydatów i głosili własne zasługi dla poparcia wyborców w książkach, które zwykle pospiesznie zestawiali pisarze duchy. Tytuły mają charakter orientacyjny. Zwolennicy Calvina Coolidge′a, którzy chcieli uczynić go kandydatem na czarnego konia w 1920 roku, zebrali zbiór jego przemówień zatytułowany Have Faith in Massachusetts (1919). Podobnie Richard Nixon (1969-1974) wydał w 1960 r. kompilację swoich przemówień zatytułowaną Wyzwania, przed którymi stoimy. Barry Goldwater, republikański kandydat w 1964 roku, opublikował Where I Stand. Cztery lata wcześniej okazał się "Sumieniem konserwatysty". W 1964 roku Lyndon Johnson z dumą rozprowadził małą książkę zatytułowaną Moja nadzieja dla Ameryki. Jimmy Carter zwrócił na siebie uwagę w 1975 roku po wydaniu Why Not the Best? W 1988 roku kandydat Demokratów, Michael S. Dukakis, przedstawił Tworzenie przyszłości: powrót Massachusetts i jego obietnica dla Ameryki. Była to w pewnym sensie odpowiedź na jego przeciwnika, George′a H. W. Busha, który napisał (z Victorem Goldem) "Looking Forward" (1987). Tytuł był identyczny z książką napisaną przez Franklina Roosevelta w 1933 roku. Republikański kandydat Robert Dole spróbował czegoś nowego w 1996 roku kiedy wykorzystał Jacka Kempa, swojego popularnego kandydata na wiceprezydenta, w Trusting the People: The Dole / Kemp Plan to Free The Economy and Create a Better America. Dole wyprodukował także wspólną autobiografię ze swoją znakomitą żoną, Elizabeth, którą nazwali pieszczotliwie The Doles: Unlimited Partners (1988). W 1999 roku George W. Bush przyczynił się do powstania gatunku A Charge to Keep. Oprócz tego, że są interesujące dla historyków, te książki i ich gatunki szybko zbierają tylko kurz na półkach bibliotek.
Powstanie nowoczesnych mediów
Zmieniająca się technologia odegrała również rolę w tworzeniu nowej kultury politycznej. Podczas gdy w 1801 roku uznano za niezwykłe, że inauguracyjne przemówienie Jeffersona pojawiło się niemal natychmiast w gazecie w Waszyngtonie (wcześniej przekazał jego kopię redaktorowi), czterdzieści lat później William Henry Harrison był rozprowadzany koleją, a mieszkańcy Filadelfii mogli czytać wieczorem tego dnia kiedy dostarczono go do stolicy. Kiedy James K. Polk został nominowany w Baltimore w 1844 r., Wiadomość dotarła do Waszyngtonu na pierwszej linii telegraficznej w kraju. Przed końcem kadencji Polka utworzono serwis informacyjny Associated Press, łączący główne gazety w relacjach z wydarzeń. Już prasa groszowa, rozpoczęta skromnie w 1833 r., dawała gazety w ręce "zwykłego człowieka" i otwierała drogę do społeczeństwa informowanego politycznie. Do czasu, gdy telefon stał się powszechny w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, wiadomości mogły być rozpowszechniane wszędzie i praktycznie natychmiast, a polityka prezydencka stała się jedną z jego atrakcyjnych podstaw. Nowa maszyna Linotype umożliwiła szybkie ustalenie historii, dostarczając stale aktualizowane wydania gazet, zwiększając zainteresowanie wiadomościami, zwłaszcza relacjami z działalności prezydenta . W XIX wieku powszechne stosowanie metody rastrowej do odtwarzania obrazów umożliwiło redaktorom magazynów i gazet tanie ilustrowanie artykułów, które publikowali. Rozwój ten pozwolił ludziom w końcu dowiedzieć się, jak wyglądał ich prezydent. Do tej pory w większości używano tylko drzeworytów i to sporadycznie. W rezultacie większość Amerykanów znała tylko twarze Waszyngtonu i Lincolna. Na początku XX wieku proces rotograwiury poprawił tonalną jakość reprodukowanych fotografii, a rysy twarzy osób publicznych stały się znane milionom, zwłaszcza w dużych miastach, dzięki niedzielnym dodatkom drukowanym w sepii. Po raz pierwszy opinia publiczna przyzwyczaiła się do wyglądu i publicznych zachowań nie tylko prezydenta, ale także jego rodziny . Pierwszą transmisję radiową wyników wyborów można było usłyszeć w 1920 r. Na antenie stacji KDKA w Pittsburghu. Cztery lata później kinomani po raz pierwszy zobaczyli w kronikach filmowych kandydatów na prezydenta. W 1925 roku miliony usłyszały w radiu inauguracyjne przemówienie Calvina Coolidge′a, kolejne pierwsze. Franklin D. Roosevelt był pierwszym prezydentem, który był transmitowany w telewizji - na nowojorskich targach światowych w 1939 r. Inauguracja Williama Jeffersona Clintona była pierwszą transmitowaną na żywo w Internecie. Po drugiej wojnie światowej telewizja stała się głównym nośnikiem wiadomości prezydenckich, a kwota pieniędzy wydanych na kampanie prezydenckie, głównie na opłacenie czasu w telewizji, stała się głównym czynnikiem i problemem w polityce krajowej. Krytycy sposobu zbierania tych pieniędzy argumentowali, że przekazane sumy szkodzą procesowi demokratycznemu, stanowiąc istne łapówki od zainteresowanych darczyńców.
Prezydenci i prasa
Prezydenci tylko stopniowo odpowiadali na wezwanie i potrzeby mediów. Ich uwaga była proporcjonalna do rozwoju demokracji, która coraz bardziej sprawiała, że prezydent wydawał się być w zgodzie z głosem ludu. Ale od samego początku prasa i prezydenci łączy miłość i nienawiść. George Washington uważał się za jednoczącą siłę dla nowego narodu, starając się zapewnić standard, "do którego mądrzy i uczciwi mogą naprawić". Podżegające partyzanckie gazety tamtych czasów drażniły go, ponieważ odzwierciedlały frakcję, którą gardził. Anulował subskrypcję trzydziestu z nich, kiedy opuścił swoją posiadłość w Mount Vernon w Wirginii na inaugurację, chociaż czytał jedną w ostatnim dniu swojego życia. Podczas podróży po Południu w 1791 r. śledzili go reporterzy, doświadczając tego, co od tamtej pory wiedział każdy prezydent: niezaspokojonego blasku reflektorów. W 1798 roku John Adams poparł Alien and Sedition Acts, których celem było uciszenie jego krytyków. A Jefferson, który z uczuciem mówił o znaczeniu wolności prasy, mógł jednak oświadczyć: "Gazety przedstawiają w większości jedynie karykaturę niezadowolonych umysłów"′. Chociaż Madison była autorem Pierwszej Poprawki, która gwarantuje wolność prasie czuł się zraniony troską prasy o jego przebieg wojny 1812 roku. W czasie wojny meksykańskiej Polk uważał krytykę gazet za nic innego jak zdradę. Tak więc prezydenci i pisarze w mediach walczą ze sobą jak skorpiony w butelce. Lincoln zawdzięczał swoją nominację dwóm redaktorom gazet chicagowskich; a mimo to ukarał redaktorów konfederatów. Jego stosunki z prasą były często burzliwe, a rysownicy ustawiali go bezlitośnie pod pręgierzem. Ulysses S. Grant, zgorzkniały objawieniem korupcji w jego administracji, czuł się zobowiązany powiedzieć, zamykając swoje drugie przemówienie inauguracyjne, że od czasu swojej pierwszej kampanii w 1868 r. był "obiektem nadużyć i oszczerstw z trudem w historii politycznej". Grover Cleveland, tajemniczy człowiek, również otwarcie był wrogo nastawiony do prasy. W jego czasach dziennikarze nie mieli nawet miejsca do pracy w Białym Domu. Byli zmuszeni stać na zewnątrz przy każdej pogodzie i mieć nadzieję, że odwiedzający będą wchodzić lub wychodzić. Kiedy dziennikarz poprosił prezydenta o wyznaczenie nowego sekretarza, który mógłby być dobry dla dziennikarzy, Cleveland odpowiedział: " Mam pomysł, aby wyznaczyć człowieka, który będzie dla mnie dobry". Cleveland pozostaje jedynym prezydentem, który odmówił udziału w dorocznej kolacji Gridiron Club, stowarzyszenia dziennikarzy z Waszyngtonu, założonego w 1885 roku, gdzie prezydent i prasa ubrani w białe krawaty i fraki "palą się, ale nie palą" z mniej lub bardziej dobrodusznymi wyprawami. Jego następca, William McKinley (1897-1901), z taką samą ostrożnością odnosił się do prasy. Rozmawiając z dziennikarzami kilka dni po przemówieniu przed spotkaniem ekspertów patentowych, powiedział cierpko: "To już drugi raz, kiedy w tym tygodniu zostałem wezwany do przemówienia na kongresie wynalazców"′. Theodore Roosevelt otworzył kolejny nowy dzień z historii prezydencji, w którym prezydent jest szefem swojej partii, a także prezydente. TR miał sekretarza prasowego, a jednym z najbliższych przyjaciół prezydenta był dziennikarz z Kansas, William Allen White. Roosevelt wcześnie nauczył się, że autopromocja jest nieodzownym narzędziem współczesnego Białego Domu. Często rozmawiał z dziennikarzami podczas porannego golenia. Woodrow Wilson zorganizował pierwszą konferencję prasową jak wiadomo dzisiaj - jedenaście dni po inauguracji w 1913 roku. Na sugestię jego sekretarza prasowego Josepha P. Tumulty′ego wzięło w nim udział około 125 dziennikarzy. Wcześniej dostęp do prezydenta mieli tylko ulubieni dziennikarze. Pytania zostały złożone na piśmie. Wilson sam decydował, kiedy przeprowadzać te sesje i nie poddawał się żądaniom, nawet w mało prawdopodobnym przypadku, gdyby dziennikarze wykonali taki telefon. Mimo to, podobnie jak jego poprzednicy, Wilson był przekonany, że doniesienia prasowe nie są godne zaufania. Mimo wszystko opinia publiczna nadal polegała na gazetach przy ocenianiu swoich przywódców. Horace Greeley, redaktor New York Tribune za czasów Lincolna, został nominowany przez Demokratów i Liberalnych Republikanów w 1872 roku i otrzymał znaczne poparcie w wyborach. W 1920 r. dwaj kandydaci do głównych partii byli aktywnymi dziennikarzami: Warren G. Harding dla Republikanów był redaktorem i wydawcą "Marion (Ohio) Star", a James M. Cox dla Demoratów, również z Ohio, był redaktorem i wydawcą Dayton Daily News. Mimo to prezydenckie podejrzenia wobec dziennikarzy utrzymywały się. Na przykład Herbert Hoover nadal organizował konferencje prasowe w dotychczasowy sposób, odpowiadając na pytania zadawane na piśmie. Pod rządami Franklina D. Roosevelta konferencje prasowe stały się mniej formalne, ponieważ dziennikarze zebrali się wokół prezydenta, który siedział przy jego biurku. Swobodny kontakt z prasą (sam utrzymywał, że jest dziennikarzem, twierdząc, że uzyskał status z racji pełnienia funkcji licencjata w Harvard Crimson), często dokuczał swoim przesłuchującym. A tych, których uważał za nieuczciwych lub w inny sposób irytujących go, wysłany do jego "klubu Dunce". Mimo to nadal nie wolno było cytować prezydenta bezpośrednio. Pobłogosławiony melodyjnym głosem, FDR prowadził rozmowy "przy kominku" w radiu, które stawało się codziennym urządzeniem w milionach domów. Te rozmowy są dziś wspominane jako znak rozpoznawczy jego administracji, pozwalający mu na przemianę nad głowami mediów drukowanych i dając mu wyjątkowy dostęp do opinii publicznej. Harry Truman, znacznie mniej skuteczny jako mówca publiczny niż jego poprzednik, był przekonany, że artykuły redakcyjne w gazetach nie odzwierciedlają opinii publicznej. Mógł poczuć się usprawiedliwiony, gdy pomimo niemal powszechnych przewidywań mediów, że jego republikański przeciwnik, Thomas E. Dewey, obejmie prezydenturę w 1948 r., Został wybrany na mandat w Białym Domu we własnym imieniu. Dwight D. Eisenhower zezwolił na bezpośrednie cytowanie jego słów z konferencji prasowych i ich nagrywanie na taśmie. 19 stycznia 1955 roku jego konferencja prasowa została nagrana w telewizji i na filmie - przełomowe wydarzenie. Ike rozpoczął od stwierdzenia: "Cóż, widzę, że dziś rano próbujemy przeprowadzić nowy eksperyment. Mam nadzieję, że nie okaże się to niepokojącym wpływem ". W czterdziestą rocznicę ukończenia szkoły przez Eisenhowera w West Point, jego przemówienie do klasy z 1955 r. było transmitowane przez kolorowy program telewizyjny - po raz pierwszy dla prezydenta. Debaty prezydenckie między konkurującymi kandydatami, które rozpoczęły się w 1960 r., kiedy wiceprezydent Richard M. Nixon i senator John F. Kennedy stanęli na wysokości zadania, zainaugurowały obecnie oczekiwany element kampanii. Elektorat chce oceniać nie tylko to, co opowiadają przeciwnicy, ale także ich zachowanie i mimikę. Kiedy Kennedy został prezydentem, jego sprytny dowcip sprawił, że niektóre jego konferencje prasowe były zabawne i pouczające, i zaplanował je na godziny wieczorne. Gdy radio i telewizja-talk zaczęły wypełniać fale radiowe, kandydaci i prezydenci skorzystali z okazji, aby przekazać swoje przesłanie.
Nowe zastosowania mediów
Jednym z pierwszych, który używał telewizji talk, był George H. W. Bush, kiedy był wiceprezydentem. Z niezwykłą zręcznością Bill Clinton wykorzystał swoją artykulację, aby porozmawiać ze zwykłymi obywatelami na "zebraniach miejskich". Podczas swojej pierwszej kampanii w 1992 roku Clinton gra na saksofonie w nocnym programie telewizyjnym ,wydawało się ,że wywarł pozytywne wrażenie na wielu wyborcach, dramatyzując w ten sposób przesłanie, że należy do nowego pokolenia przygotowanego do innowacji. Inni byli przerażeni i upierali się, że taki występ był niegodny - nie przypominając sobie, że prezydent Truman grał kiedyś na pianinie w Białym Domu ze słynną aktorką Lauren Bacall, siedzącą na pokrywie odsłaniającej jej zgrabne nogi. W ostatnich kampaniach kandydaci, zwłaszcza z głównych partii, umówili się na spotkania z tzw. grupami fokusowymi w celu zbadania opinii publicznej i utrzymywania z nią kontaktu. A ciągłe sondowanie obywateli w sprawach dużych i małych podniosło "opinię publiczną ′′ na nowy poziom ważności, nawet jeśli wydaje się, że zmniejsza ona funkcję prezydenta jako "lidera". Współcześni sekretarze prasowi zdobyli kwalifikacje w masowaniu słów prezydenta, aby nadać im możliwie najlepsze podejście do konsumpcji publicznej. Sekretarz prasowy jest teraz nieformalnie i krytycznie znany jako "spinmeister" - mistrz tłumacza. Większość Amerykanów może mieć tylko mglistą świadomość, że przed każdą konferencją prasową prezydenci są narażeni na "próby", podczas których oni i ich pracownicy wspólnie próbują przewidzieć problemy w umysłach i językach pytających mediów. Na tych sesjach prezydent i jego ludzie formułują odpowiedzi, które uznają za stosowne - w tym humorystyczne wypady - w nadziei, że w ten sposób dostarczy opinii publicznej jasnej lub od czasu do czasu niejasnej propozycji. Tam, gdzie prezydenci próbują manipulować mediami na swoją korzyść, przedstawiciele mediów nieustannie starają się wyciągnąć "historię" ze słów dyrektora naczelnego. Rozwój dystrybucji wiadomości "24/7" - 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu - sprawił, że pragnienie najświeższych wiadomości stało się nie do zaspokojenia.
Prezydenccy ghost-writerzy
W tym samym systemie przemówienia prezydenckie rzadko są dziełem samego prezydenta. Sławne przemówienie pożegnalne George′a Washingtona, które wywarło tak duży wpływ na długi okres izolacji Ameryki od spraw światowych, było dziełem głównie Aleksandra Hamiltona, sekretarza skarbu. Kiedy James K. Polk poprosił Kongres w 1846 r. o wypowiedzenie wojny Meksykowi, jego słowa napisał sekretarz marynarki wojennej George Bancroft, najwybitniejszy ówczesny historyk amerykański. Wiele lat później Bancroft ponownie został sekretarzem prezydenta, tym razem Andrew Johnsona. Co zrozumiałe, umiejętność dobrego pisania nie jest zwykłym wymogiem prezydenta. Najbardziej utalentowanym pisarzem spośród wszystkich prezydentów był Theodore Roosevelt, który zdobył znaczne tantiemy za swoje dzieła historyczne. Ostatnim prezydentem, który napisał własne przemówienia, był Woodrow Wilson, korzystający z maszyny do pisania, której używał jako produktywny naukowiec w poprzednich latach. Franklin Roosevelt mocno wspierał poetę Archibalda Mac-Leisha, dramatopisarza Roberta Sherwooda, sędziego Samuela I. Rosenmana i Harry′ego Hopkinsa, którego często nazywano alter ego prezydenta. Hopkins napisał trzecie przemówienie inauguracyjne FDR. Jednak wiele szkiców niektórych przemówień Roosevelta, które zachowały się w Bibliotece FDR w Hyde Parku w Nowym Jorku, pokazuje, jak bardzo sformułowanie było w rzeczywistości sformułowaniem prezydenta. Sam Roosevelt był autorem swojego potężnego przemówienia wygłoszonego przed Kongresem w dzień po ataku na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku. Franklin Roosevelt miał nadzieję znaleźć w swoich bliskich. Ich tożsamość staje się jednak znana i zasługuje na to, ponieważ są twórcami w znaczący sposób patriotycznych haseł i maksym politycznych narodu. Eisenhower, który sam był wybitnym pisarzem, oparł się jednak na kilku pomocnikach, w tym na Edwardzie Meadzie Earle, historyku, który pracował nad pierwszą książką Ike′a, Crusade in Europe (1948), pamiętnikiem podboju nazistowskich Niemiec. Jako prezydent Eisenhower polegał na zespole, tak jak robili to wszyscy niedawni prezydenci. Wśród jego twórców byli zwłaszcza Emmet John Hughes z magazynu Life i C. D. Jackson, były redaktor Time. Przemówienie pożegnalne Eisenhowera ze stycznia 1961 r. zawierało jego pamiętne ostrzeżenie przed korozyjnym wpływem "kompleksu militarno-przemysłowego". Tekst był zasadniczo dziełem Malcolma C. Moosa, politologa i redaktora gazety oraz przyjaciela brata Eisenhowera. , Milton, ówczesny rektor Johns Hopkins University. Theodore Sorensen, prawnik urodzony w Nebrasce, był głównym autorem niektórych z najlepszych przemówień prezydenta Kennedy′ego, w tym jego znakomitego przemówienia inauguracyjnego. Książka Kennedy′ego "Profiles in Courage" (1955), która przyniosła mu nagrodę Pulitzera i przyczyniła się do powiększenia jego reputacji w przededniu jego kampanii prezydenckiej, była wytworem zręcznego ghostwritingu Sorensona i innych. Richard Nixon był wspaniale obsługiwany przez Williama Safire, który później stał się powszechnie czytanym felietonistą politycznym New York Timesa. Prezydenci Reagan i George H. W. Bush wykorzystali talent Peggy Noonan jako swojego pisarza. Noonan była odpowiedzialna przede wszystkim za obietnicę Busha, że nie podniesie podatków - co mogło kosztować prezydenta wybory w 1992 r. George W. Bush ma usługi Michaela Gersona i Susan Hughes. Żaden z tych faktów nie powinien sugerować, że prezydent jest manekinem brzuchomówcy. Wszyscy niedawni prezydenci pracowali nad projektami przedłożonymi im podczas ważnych przemówień, tak aby po upublicznieniu gotowego produktu prezydent mógł powiedzieć, w większości przypadków, że jest on jego własnym. Ostatnio publiczność była zaskoczona, gdy dowiedziała się, że pomimo ogólnego wrażenia, że powierzył to zadanie, Reagan często przygotowywał nawet pierwsze szkice własnych przemówień. Prezydent musi dziś wygłosić tak wiele przemówień i spotkać się z tyloma zagranicznymi gośćmi, którzy często otrzymują państwowe obiady, że nie mógłby spędzić czasu na szukaniu odpowiednich uwag, pozdrowień i toastów, które muszą pochodzić z głównego stołu. Asystenci autorów przemówień przygotowują te ceremonialne komentarze.
Okres po prezydencji
W szczególności kraj nie był w stanie wykorzystać swoich byłych prezydetów. W dniu, w którym prezydent opuszcza biuro, jego władza wykonawcza zanika n z dnia na dzień. Pojawia się ponownie w Białym Domu tylko na zaproszenie urzędnika. Najbardziej nagłośniony powrót byłego prezydenta nastąpił po wezwaniu Kennedy′ego do Eisenhowera, aby dołączył do niego w Camp David, prezydenckim rekolekcie w górach Catoctin w stanie Maryland, po niepowodzeniu inwazji na Kubę w Zatoce Świń w 1961 roku. Nowy na stanowisku, Kennedy najwyraźniej liczył na to, że po swojej stronie będzie miał nie tylko adwokata Eisenhowera, ale także prestiż jednego z najpopularniejszych prezydentów. Herbert Hoover jednak nie postawił stopy w Gabinecie Owalnym przez dwanaście lat, które obejmował go jego następca Franklin Roosevelt. W 1945 roku, kiedy Harry Truman, który zastąpił FDR, zaprosił Hoovera, który akurat był w mieście, z powrotem do Białego Domu, Hoover płakał ze zdumienia i przyjemności. Jefferson na emeryturze zasłynął jako mędrzec z Monticello zajmujący się planowaniem budynku Uniwersytetu Wirginii. James Monroe w okresie po prezydencji wydatkował większość swojej energii publicznej w procesach sądowych przeciwko rządowi federalnemu. Twierdził, że prawdziwe i wyimaginowane wydatki są mu należne za usługi za granicą jako dyplomata. Chociaż Kongres dwukrotnie przyznał mu znaczną sumę, nadal czuł, że brakuje mu zmian. Po nieszczęśliwej prezydencji pełnej sfrustrowanych planów i nadziei, John Quincy Adams wrócił do Waszyngtonu jako członek Izby Reprezentantów i służył z wyróżnieniem przez siedemnaście lat. Zdobył tam reputację "Old Man Eloquent", najbardziej natarczywego głosu przeciw niewolnictwu w Kongresie. John Tyler na prośbę legislatury w Wirginii przyjął przewodnictwo "konwencji pokojowej" w Waszyngtonie w 1861 roku, starając się znaleźć wyjście z kryzysu secesyjnego. Kiedy Senat zignorował propozycje konwencji, Tyler stał się secesjonistą i wygrał wybory do Izby Reprezentantów Konfederacji. Emerytowani prezydenci, pomimo różnorodności ich zajęć, pokazali, że sprawowanie władzy pozostawia nałóg, który wydaje się być nieodwracalny. Prezydent Grant, po trasie dookoła świata w 1879 roku, chciał znowu biec w 1880 roku. Nie osiągając swojego celu, ostatnie lata spędził na pisaniu książki, która okaże się najlepiej sprzedającą się książką, jaką kiedykolwiek napisał prezydent. Jego niezwykłe Wspomnienia, wciąż są drukowane. Obejmują nie jego okresy w Białym Domu, ale lata spędzone na polach bitew wojny secesyjnej. Theodore Roosevelt, który miał zaledwie pięćdziesiąt lat, kiedy opuścił prezydenturę w 1909 roku, wyraził nadzieję, kiedy osiem lat wcześniej obejmował urząd, że nie będzie "luźnym działem na pokładzie", gdy jego kadencja skończyła się. Ale następne lata spędził, pracując nad ponownyą prezydenturą. Jednym z jego przeciwników był William Howard Taft (1909-1913), ostatnio jego najbliższy przyjaciel, z którego stał się zdecydowanym wrogiem. Taft powiedział prywatnie w okresie poprzedzającym wybory: "Gdybyś miał teraz usunąć czaszkę Roosevelta, znalazłbyś na jego mózgu napis "1912". Zwycięzcą tego roku był demokrata Woodrow Wilson. Wkrótce Roosevelt również go nękał, twierdząc, że Wilson nie jest wystarczająco aktywny w przeciwdziałaniu naruszaniu przez Niemcy praw amerykańskich na pełnym morzu. Wkrótce po reelekcji Wilsona w 1916 r. I przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, Roosevelt zwrócił się do Wilsona - bezskutecznie - o zlecenie poprowadzenia armii amerykańskiej do Berlina. Taft w czasie swojej prezydentury udzielił serii pouczających informacji i wykładów w biurze na Columbia University, opublikowanym jako Our Chief Magistrate and His Powers (1916). Jednak jego serce i umysł były zdeterminowane, by wrócić na ławę sądową, na której kiedyś siedział. Rzeczywiście, za dni Tafta w gabinecie Roosevelta, prezydent, mówiąc jak wróżka, pewnego wieczoru dokuczała mu i pani Taft: "Widzę stojącego przede mną mężczyznę ważącego około 350 funtów. Coś wisi nad jego głową. Nie mogę zrozumieć, co to jest. Kiedyś wygląda to jak prezydentura, a teraz znowu wygląda jak naczelna sądownictwo". W 1921 roku prezydent Harding mianował Tafta na stanowisko głównego sędziego. Taft jest nadal jedynym człowiekiem, który służył w dwóch z trzech najwyższych urzędów w kraju. I czerpiąc z ogromnego prestiżu, który wydawał się uprawniać do tego szczególnego faktu, nieustannie irytował następcę Hardinga i Hardinga, Calvina Coolidge′a, sugestiami dotyczącymi wakatów do obsadzenia w Sądzie Najwyższym. Hoover podczas swojej długiej prezydentury wyświadczył cenne usługi w dwóch komisjach krajowych, którym kierował się w celu usprawnienia działania rządu federalnego. Nixon, jedyny prezydent zmuszony do rezygnacji z urzędu, ostatnie lata spędził na pisaniu nie tylko wspomnień, ale także szeregu prac o tematyce zagranicznej. Zaplanowano je zarówno jako pouczenie dla opinii publicznej, jak i jako pomoc w odbudowie reputacji ich autora, podkreślając to, co uważał za swoją biegłość w polityce międzynarodowej. Carter zachowywał wysoką pozycję jako były prezydent. Po utworzeniu Carter Center w Atlancie, organizacji non-profit zajmującej się promowaniem pokoju i praw człowieka, brał udział w różnych projektach, w tym pomaganiu w zachęcaniu i nadzorowaniu wyborów w innych krajach. Poprzez Jimmy Carter Project of Habitat for Humanity International, on i jego żona Rosalynn pomogli w budowie domów w slumsach Nowego Jorku. W dobie telewizji byli prezydenci nie znikają z oczu opinii publicznej, jak zrobił to Truman. Można ich co jakiś czas zobaczyć w talk-show, a od czasu do czasu zbiera się ich jako grupa - jak na przykład w listopadzie 2000 roku, z okazji dwustulecia Białego Domu. Z wyjątkiem Ronalda Reagana, wszyscy żyjący byli prezydenci byli wyraźnie obecni na nabożeństwie żałobnym w Narodowej Katedrze w Waszyngtonie poświęconym ofiarom ataków terrorystycznych z 11 września 2001 r. W Nowym Jorku, Waszyngtonie i porwanym samolocie, który rozbił się w zachodniej Pensylwanii. Byli prezydenci są poszukiwani jako mówcy publiczni, nie tyle ze względu na to, co mają do powiedzenia, ile jako olśniewające atrakcje na spotkaniach biznesowych i charytatywnych. Reagan był powszechnie krytykowany za to, że przyjął 2 miliony dolarów za dwa występy w Japonii, wkrótce po tym, jak opuścił Biały Dom w 1989 roku. Ale praktyka "zarabiania" jest teraz akceptowana. Głównodowodzący po swojej prezydencji jest uznawany za głównodowodzącego. George H. W. Bush zarabia rocznie około 4 milionów dolarów na opłatach za około pięćdziesiąt takich występów. Jeszcze przed odejściem Bill Clinton był zarezerwowany na rozmowy za 150 000 dolarów za sztukę.
Choroba i niepełnosprawność
Choroba prezydenta od początku była czynnikiem w życiu narodu. Niemniej jednak, do niedawna rzadko mówiono o stanie zdrowia prezydentów; uważano, że to niczyja sprawa poza prezydentem. Co więcej, nawet po pojawieniu się nowoczesnej medycyny, niewypowiedziany zakaz mówienia o ciele w Ameryce Wiktoriańskiej odegrał rolę w powstrzymywaniu od ograniczeń szczegółowych informacji o stanie fizycznym prezydentów. W konsekwencji znane są dziś fakty, o których współcześni nie zdawali sobie sprawy. Na przykład George Washington ledwie pełnił urząd w 1789 roku, kiedy rozwinął się bolesny karbunkuł na lewym udzie. Mógł być bliski śmierci z powodu infekcji gronkowcami i towarzyszącej temu wysokiej gorączki. Jego intensywne cierpienie, które ostatecznie obejmowało operację, którą musiał znosić bez znieczulenia, wymagało przebudowy powozu, w którym podróżował, aby mógł w nim leżeć na całej długości. W następnym roku nabawił się przeziębienia, które, jak mówiono, przekształciło się w grypę i zapalenie płuc, przynoszące rozpacz, która doprowadziła go do wyzdrowienia. Możemy tylko spekulować, jak mogłaby wyglądać historia narodowa, gdyby Ojciec swojego kraju umarł w obu przypadkach: pierwszy, gdy rząd był powołany jego ręką jako niezbędny człowiek, a drugi, gdy krytyczna walka o rozgrywał się o pierwszy Bank of the United States. Kiedy Andrew Jackson objął urząd w 1829 roku, ogłaszany jako groźny, niezniszczalny Old Hickory, w rzeczywistości był osłabionym człowiekiem. Nadal odczuwał skutki wystrzału z pistoletu na długo przed utknięciem w lewym ramieniu i nieustannie cierpiał z powodu krwawienia z jelit, prawdopodobnie spowodowanego kalomelą, którą wziął z powodu nawracającej czerwonki. Nigdy nie wiemy, jak jego słabość wpłynęła na jego pracę jako prezydenta. Prezydenci Polk i Truman, mimo że służyli w odstępie stulecia, czasami byli porównywani do nieoczekiwanych prezydentów, którzy okazali się zadziornymi przywódcami zmuszonymi do wzięcia kraju na wojnę. Obaj byli chorowitymi dziećmi. Polk jako chłopiec cierpiał na kamień pęcherza moczowego, ostatecznie usunięty operacyjnie, co pozbawiło go normalnego dzieciństwa. Był dumny, że jego kariera jako prezydenta i przywódcy wojennego dowiodła, że nie jest już, jak kiedyś siebie nazywał, "skromnym chłopcem o bladych policzkach, uciskanym i znoszonym chorobą". Truman również przeżył dzieciństwo nękane chorobą. W wieku ośmiu lat, sparaliżowany skutkami błonicy, musiał być przewożony w wózku dziecięcym. Całkiem rozpieszczony stał się, mówiąc prosto, maminsynkiem. Rzeczywiście, lubił wierzyć, że mógłby ułożyć loki swojej siostry lepiej niż matka. Ale był zdecydowany być męski. Dorastając, postanowił wygrać spotkanie w Akademii Wojskowej w West Point, ale tę ambicję udaremniły jego "płaskie gałki oczne" (jego własne określenie). W czasie I wojny światowej wykazał się zapałem jako oficer w oddziale artylerii i ta służba w mundurze miała trwały wpływ na jego życie polityczne. Jako prezydent okazał ogromny szacunek wojskowym, w tym zwłaszcza generałom Markowi Clarkowi, George′owi C. Marshallowi i Dwightowi D. Eisenhowerowi. Pytanie, jak daleko stan zdrowia prezydenta powinno sięgać oficjalnie i jednocześnie do publicznej wiadomości, nie martwiło kraju we wcześniejszych dniach. Kiedy na przykład w latach osiemdziesiątych XIX wieku wyciekła wiadomość, że prezydent Chester A. Arthur cierpi na chorobę Brighta, zwykle śmiertelną chorobę nerek, Biały Dom uciszył publiczne spekulacje, potępiając tę historię jako złośliwą plotkę. Godny uwagi przypadek miał miejsce w 1893 roku, krótko po drugiej inauguracji Grovera Clevelanda. Zaczął cierpieć z powodu zmiany w jamie ustnej, która wkrótce została zdiagnozowana jako rak, wymagająca natychmiastowej pomocy. Poza osobistym pakietem prezydenta, stawka polityczna była ogromna. Cleveland był zagorzałym obrońcą standardu złota; gdyby umarł, jego wiceprezydent, Adlai E. Stevenson z Illinois (dziadek Adlai E. Stevenson, który dwukrotnie bezskutecznie ubiegał się o prezydenturę przeciwko Dwightowi D.Eisenhowerowi w latach pięćdziesiątych), który był gorącym zwolennikiem polityki wolnego srebra byłby prezydentem. Ponieważ zabranie Cleveland do kliniki lub szpitala byłoby ryzykowne, praca została wykonana na pokładzie jachtu znajomego zakotwiczonego w nowojorskiej dzielnicy East River w pobliżu szpitala Bellevue. Personelowi medycznemu nakazano pozostać poza zasięgiem wzroku, aby nie mogli zostać rozpoznani przez lekarzy rezydujących w Bellevue. Aby prezydent był stabilny podczas zabiegu, gdy łódź płynęła wolno w górę rzeki, jego krzesło było mocno przywiązane do masztu. Aby uniknąć operacji zewnętrznej, jeden z lekarzy, William W. Keen, mężczyzna z Filadelfii, który służył w wojnie domowej i studiował za granicą, zastosował rozwieracz policzków, który przywiózł do domu z Paryża w 1866 roku. kilka tygodni później prezydentowi założono protezę, która nie była widoczna na jego twarzy. Opinia publiczna nie była mądrzejsza aż do 1917 roku - prawie ćwierć wieku później - kiedy dr Keen w artykule w Saturday Evening Post w końcu złamał embargo na tę historię. Chociaż jeden na czterech prezydentów był kiedyś niepełnosprawny w czasie jego kadencji, niepełnosprawność prezydenta nie została odpowiednio potraktowana, nawet po tym, jak Woodrow Wilson doznał rozległego udaru w 1919 r., który poważnie wpłynął na jego chód i mowę. Jego żona, Edith Galt Wilson, przejrzała jego pocztę i listę gości i dlatego jest czasami nazywana " pierwszą kobietą prezydent ′′. Historia medyczna Wilsona, gdyby była znana w 1912 r., Biały Dom po raz pierwszy podniósłby flagę ostrożności. Opinia publiczna nie zdawała sobie sprawy, że cierpiał na udar mózgu od 1898 roku. Wielu Amerykanów zawsze będzie wierzyć, że chociaż cały naród był zdecydowany opuścić Europę po zakończeniu I wojny światowej, Senat nie ratyfikował traktatu z Wersalu było w pewnym stopniu związane z deficytami osobowości, przez które przeszedł prezydent. Pokolenie później Franklin D. Roosevelt, wspomagany tak jak Wilson, przez lekarza z Białego Domu, który chciał ukryć to, co wiedział, był chorym człowiekiem, nawet gdy przedstawiał światu swoją uśmiechniętą, pewną siebie twarz. Pod koniec 1943 r., kiedy planowano lądowanie aliantów w Normandii, prezydent cierpiał na ostrą chorobę zastoinową serca z nadciśnieniem tętniczym i nadciśnienie, które opierało się próbom redukcji. Medycy w otoczeniu prezydenta dobrze wiedzieli, że przed D-Day w 1944 roku prezydent ledwo był w stanie skoncentrować się na sprawach państwowych. Kiedy udał się na Pacyfik, aby odwiedzić amerykańskich dowódców i rzekomo przedstawić plany przed ostatecznym atakiem na Japonię pod koniec roku faktycznie szukał wyjścia z codziennych trosk w swoim biurze. Chociaż w 1944 r., Kiedy FDR kandydował na czwartą kadencję, było wiele plotek, że jest śmiertelnie chory, wyborcy, nie znający prawdy, wybrali go z łatwością. Jednak, gdy inwazja na Francję była w krytycznych momentach, prezydent na prywatnym obiedzie ze swoim kolegą, Harrym Trumanem, wezwał go dla własnego bezpieczeństwa i dla dobra kraju, aby unikał kampanii samolotowej. . "Tym razem możemy cię potrzebować" - powiedział mu prezydent. Mimo to, rozmawiając z prasą po tym złowieszczym spotkaniu, Truman przekazał tradycyjne słowa otuchy, mówiąc, że uważa prezydenta za zdrowego i serdecznego. Dopiero w 1970 roku pełny opis stanu zdrowia FDR został opublikowany w artykule w Annals of Internal Medicine, dzienniku medycznym, autorstwa dr Howarda Bruenna, młodego pomocnika marynarki, który został wezwany do leczenia prezydenta. Po tym, jak Eisenhower doznał ataku serca w 1955 roku, on i wiceprezydent Nixon doszli do nieformalnego porozumienia, że wiceprezydent przejmie obowiązki prezydenta w podobnej sytuacji kryzysowej w przyszłości. W następnych latach, najpierw, kiedy Eisenhower przeszedł operację jelit, a potem po "skurczu mózgu", była, jak mówił, "przerwa, w której nie mogłem wykonywać obowiązków mojego gabinetu". Otwartość administracji Eisenhowera w raportach o różnych dolegliwościach, na które natknął się generał podczas pobytu w Białym Domu, nie była przykładem dla administracji Kennedy′ego. Podążał za stylem administracji Clevelanda i Wilsona. Prezydent Kennedy cierpiał, począwszy od wieku trzydziestu lat, na niewydolność kory nadnerczy lub chorobę Addisona, co zostało potwierdzone w sekcji zwłok przeprowadzonej po jego zamachu, ale na rozkaz rodziny Kennedy′ego utrzymywana w tajemnicy. Kiedy Kennedy przeszedł operację pleców w 1954 roku z powodu choroby, otrzymał ostatnie obrzędy Kościoła rzymskokatolickiego. Kennedy utrzymywał formę, regularnie przyjmując kortyzon i podobne leki zastępujące hormon nadnerczy. Mimo to ofiary choroby przyjmujące kortyzon i im podobne są narażone na wahania nastroju i stany zapalne żołądka, w tym wrzody. Ponadto leki czasami wypełniają twarz. Dążąc do nominacji w 1960 roku, Kennedy ogłosił się "najzdrowszym kandydatem na prezydenta w kraju". Było to bezmyślne odniesienie do jego przeciwnika, senatora Lyndona B. Johnsona, który przeszedł ciężki zawał serca w 1955 roku. Kiedy prawda o stanie zdrowia JFK została ostatecznie ujawniona w Journal of the American Medical Association w 1967 r., wiele osób zadeklarowało, że gdyby była znana w 1960 r., wątpliwe jest, czy zostałby nominowany, a co dopiero wybrany. Stan serca Johnsona był stale w jego głowie. Lubił mawiać, że miał "najgorszy zawał serca, jakiego można było mieć i nadal żyć". Wyznał, że za każdym razem, gdy mijał portret Wilsona, drżał na myśl, że leży bezradnie w Białym Domu. Zadbał o to, by na każdym piętrze znajdował się sprzęt do defibrylacji, i nosił ze sobą kopię swojego elektrokardiogramu do celów awaryjnych. Gorączkowy sposób, w jaki zarządzał ustawodawstwem Wielkiego Towarzystwa, doprowadził niektórych do wniosku, że instynktownie czuł, że nie ma czasu do stracenia. Johnson i House Speaker John McCormack, który był następny w kolejce do sukcesji, doszedł do porozumienia podobnego do układu Eisenhower-Nixon. Kiedy prezydent Reagan przeszedł operację raka okrężnicy w 1985 r., tymczasowo przekazał uprawnienia swojego gabinetu wiceprezydentowi George′owi H. W. Bushowi. Wreszcie dwudziesta piąta poprawka, ratyfikowana w 1967 r., miała na celu oficjalne zajęcie się irytującą sprawą sukcesji prezydenta i wiceprezydenta oraz niepełnosprawności. Po raz pierwszy formalnie przewidziano, że gdy śmierć lub rezygnacja usuwa prezydenta, wiceprezydent zostaje prezydentem. Gdy wiceprezydent zostanie w podobny sposób odwołany, prezydent wybierze następcę, który obejmie urząd natychmiast po zatwierdzeniu większością głosów obu izb Kongresu. A kiedy prezydent napisze do prezydenta Senatu i do przewodniczącego Izby, że nie jest w stanie wykonywać swoich obowiązków - i dopóki nie poinformuje ich inaczej - wiceprezydent zostaje pełniącym obowiązki prezydenta. Podobnie, jeśli większość rządu (lub jakiegokolwiek innego organu wyznaczonego przez Kongres) zadeklaruje, że prezydent nie może wykonywać swoich obowiązków, wiceprezydent zostaje pełniącym obowiązkiem prezydenta. Gdy prezydent zadeklaruje, że może powrócić do urzędu, musi poinformować o tym pro tem prezydenta Senatu i przewodniczącego Izby. Jeśli nie ma zgody co do tego czy jest do tego zdolny, Kongres pod określonymi ograniczeniami czasowymi musi odpowiednio zareagować. W ostatnich wyborach często zdarzało się, że kandydaci wydawali orzeczenia lekarskie dotyczące ich stanu fizycznego, ale nie zawsze są one kompletne.
Prezydenckie dzieci
Stała obecność prezydentów w oczach opinii publicznej wzbudziła również zainteresowanie nie tylko Pierwszymi Damami, ale także dziećmi prezydentów. Potomstwo odegrało rolę zastępców książąt i księżniczek z monarchii i baśni. Rzeczywiście, Alice Roosevelt, dziecko Theodore′a Roosevelta i Alice Lee Roosevelt, jego pierwszej, zmarłej żony, była często określana w prasie jako Princess Alice, jej imię nadano popularnemu odcieniu, oznaczonemu jako Alice blue. Później napisała: "Byłam córką niezwykle popularnego prezydenta i patrzyłam na świat jak na swoją ostrygę". Innym Pierwszym Córkom również się nie powiodło. Molly Garfield, która właśnie skończyła czternaście lat w 1881 roku, była w Białym Domu dopiero przez osiem miesięcy, kiedy jej ojciec zginął od kuli zabójcy. Córka Geralda Forda (1974-1977), Susan, ubolewała, że mieszkanie tam było jak "skrzyżowanie szkoły poprawczej i klasztoru". Syn prezydenta Kennedy′ego i Jacqueline Bouvier Kennedy, znany publicznie jako John-John, stał się znany na całym świecie jako zaledwie trzylatek na zdjęciu opublikowanym na całym świecie, na którym pokazano, jak pozdrawia trumnę swojego zabitego ojca. Wiele lat później śmierć Johna junior w katastrofie lotniczej w 1999 roku wywołała żałobę narodową. Jedynym synem prezydenta, który jako chłopiec mógł zmienić historię Ameryki, był Robert Todd Lincoln. Po niezaliczeniu egzaminu wstępnego do Harvard College z piętnastu z szesnastu przedmiotów, został zapisany do Phillips Exeter Academy w New Hampshire, aby "zdobyć sznyt"′. Chętny do odwiedzenia go i zachęty, jego ojciec przybył na wschód w 1860 r. zwabiony przypadkowym zaproszeniem do wystąpienia w Cooper Union Institute w Nowym Jorku za opłatą w wysokości 200 dolarów i wydatkami. To przemówienie stało się kluczowym czynnikiem w szerzeniu sławy Lincolna i umożliwieniu jego nominacji na prezydenta w następnym miesiącu. Prezydenci i Pierwsze Damy pamiętali o trudnościach, jakie ich pozycja stwarza dla ich synów i córek. Gdyby nie prezydentura jej ojca, Jenna Bush zetknęła się z prawem dotyczącym łamania alkoholu przez nieletnich w Teksasie w 2001 roku, nie byłaby powszechnie znana. Kilka pierwszych rodzin poczyniło usilne wysiłki, aby chronić swoje dzieci nie tylko przed publicznym ujawnieniem, ale także przed skutkami pochlebstw i luksusu, które do nich płyną. Chester A. Arthur w szczególności próbował uchronić swoją córkę Nell przed światem. Rodzina Kennedych miała nadzieję, że media odciągną uwagę od ich córki Caroline. Media szanowały podobne życzenia Billa i Hillary Rodham Clinton w stosunku do ich jedynego dziecka, Chelsea. Mimo to poczynania dzieci w Białym Domu, zwłaszcza w czasach kryzysu, zwiększyły apel prezydenta, sprawiając, że wydawał się zwyczajny, mimo że opinia publiczna oczekuje, że również będzie niezwykły. Podczas Wielkiego Kryzysu Sistie i Buzzie Dahl, dzieci Anny, córki Rooseveltów, i jej mąż, stali się osobistościami narodowymi. Nawet podczas agonii wojny secesyjnej mieszkańcy północy byli rozbawieni, słysząc, że Tad Lincoln, mający zaledwie osiem lat w 1861 r., przewodził drużynie kóz przez rezydencję prezydecką. A pokolenie później Theodore Roosevelt nie sprzeciwił się temu, gdy jego żywe dzieci wprowadziły kucyka do Błękitnego Pokoju i spacerowały na szczudłach po eleganckiej wykładzinie w rulonie. Amy Carter, która właśnie skończyła dziewięć lat, gdy jej ojciec został prezydentem, "spała" od czasu do czasu w domku na drzewie, który rodzice zbudowali dla niej na trawniku w Białym Domu. Nikt nie może poważnie wierzyć, że dzieci prezydentów są wzorem dla młodych ludzi. Mimo to ich działania są stale widoczne. I myślą o sobie jako o grupie, która łączy szczególna więź. Susan Ford powiedziała niedawno: "Wiem, że kiedy spotykam Luci [Johnson], Lyndę [Johnson] i Julie [Nixon], wszyscy mówimy:" I pamiętasz to? ", Jest tylko kilka osób, które zdają sobie sprawę, jak to jest. W 1959 r. największe spotkanie potomstwa prezydentów odbyło się na lunchu "Życie z Ojcem", którego gospodarzem był Narodowy Klub Prasowy Kobiet z okazji czterdziestolecia jego istnienia. Później Eisenhowerzy przyjęli zaproszonych w Białym Domu. Uczestniczyło w niej dziewięć z szesnastu żyjących dzieci prezydenckich i wnuków sześciu "wielkich", których wiek sięgał czasów Johna Adamsa. Było to spotkanie apolityczne, ale Helen Taft upierała się, że dzieci konserwatywnych prezydentów przed I wojną światową bawiły się lepiej niż dzieci późniejszych liberalnych prezydetów. Przypomniała sobie, że zjeżdżali po stanowych schodach na tacach i bawili się w chowanego w całym Białym Domu. Kilku synów prezydenta mogło nadać szczególny blask reputacji swoich rodziców z racji pełnionej przez nich służby wojskowej. Quentin Roosevelt, najmłodszy syn Theodore′a i Edith Roosevelt, zginął w pojedynku powietrznym o Francję w 1918 roku podczas I wojny światowej, jedyne dziecko pary prezydenckiej, która zginęła na rzecz swojego kraju. Dwóch innych Rooseveltów zostało rannych w wojnie, co sprawiło, że Roosevelt powiedział z dumą: "Czy nie znęcałem się nad chłopcami, jeden zabity i dwóch w szpitalu?". Theodore Roosevelt junior wylądował w pierwszej fali w Normandii w 1944 r. w wieku pięćdziesięciu siedmiu lat, a miesiąc później zmarł na atak serca. Został pośmiertnie odznaczony Kongresowym Medalem Honoru. To najwyższe odznaczenie wojskowe zdobył również Webb C. Hayes, syn Rutherforda i Lucy Hayes (1877-1881), za waleczność podczas kampanii na Filipinach podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej, kiedy samotnie infiltrował linie wroga w nocy. W wojnie domowej synowie prezydentów walczyli po obu stronach. Pięciu synów prezydenta było aktywnych w sprawie konfederatów. Dwóch synów Johna Tylera, David i John, odeszło ze szkoły jako zwykłe wyrostki do noszenia szarego mundurka. Jedyny syn Zachary′ego i Margaret Taylor, Robert Taylor, brał udział w ciężkiej akcji jako generał brygady w armii Konfederacji, mianowany przez Jeffersona Davisa. Zginął, gdy został zrzucony z konia. Służył jako pomocnik wojskowy swojego ojca podczas wojny meksykańskiej i jako jego prywatny sekretarz podczas prezydentury. Charles Johnson, syn Andrew i Elizy McCardle Johnsonów, był asystentem chirurga w piechocie środkowego Tennessee. Na krótko przed końcem wojny on również został zrzucony przez konia i zabity. Syn Robert był pułkownikiem armii Unii, który zrezygnował po tym, jak jego ojciec został prezydentem, aby służyć jako jego sekretarz. Frederick Dent Grant miał zaledwie jedenaście lat, kiedy wybuchła wojna domowa, ale często towarzyszył ojcu w bitwie i został lekko ranny w bitwie pod Vicksburgiem. Był doświadczonym żołnierzem, gdy wstąpił do Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point w 1866 roku. Wszyscy czterej synowie Franklina i Eleanor Roosevelt byli w mundurach podczas II wojny światowej i wszyscy z nich uczestniczyli w ciężkich walkach. John Eisenhower, jedyne dziecko Dwighta i Mamie Eisenhowera, również West Pointer, był majorem w walce w Korei, kiedy jego ojciec został nominowany przez partię republikańską w 1952 roku. Przełożeni Johna natychmiast zabronili mu prowadzić niebezpiecznych patroli, aby nie został schwytany i zamienił się w nieocenionego zakładnika. Efektem było osłabienie jego szans na awans. Następnie Truman wysłał go, aby był obecny na inauguracji ojca. Gdy Eisenhower jechał z Trumanem do Kapitolu, doskonale zdając sobie sprawę z prawdopodobnych szkód wyrządzonych karierze jego syna, ze złością zapytał odchodzącego prezydenta, który kazał mu wrócić do domu. Truman bez ogródek odpowiedział, że podjął tę czynność jako naczelny dowódca. Synowie prezydentów służyli na wysokich stanowiskach w administracji prezydenckiej po ojcach, bez wątpienia handlując ich nazwiskiem. Robert Lincoln był sekretarzem wojny prezydentów Garfielda i Arthura. James R. Garfield był sekretarzem spraw wewnętrznych Theodore′a Roosevelta. Herbert Hoover Jr. był podsekretarzem stanu przez trzy lata podczas prezydentury Eisenhowera. Franklin D. Roosevelt Jr. był podsekretarzem ds. Handlu w administracji Kennedy′ego i został trzykrotnie wybrany do Kongresu z Nowego Jorku w latach osiemdziesiątych. James Roosevelt, inny syn, służył w domu ze swojego okręgu w Kalifornii przez sześć kadencji, począwszy od 1954 r. Harry A. Garfield, najstarszy syn prezydenta, był przez dwadzieścia pięć lat rektorem Williams College na początku XX wieku. W tej samej erze najmłodszy syn Johna Tylera, Lyon Gardiner Tyler, urodzony po kadencji ojca, był rektorem William and Mary College. John Eisenhower, który napisał kilka cenionych książek o historii wojskowości, został mianowany przez Nixona ambasadorem w Belgii. Ogólnie rzecz biorąc, dzieci prezydenta nie zdyskredytowały reputacji swoich rodziców, nawet jeśli nie odbiły na nich chwały. W trudniejszych czasach niż obecnie, liczne rozwody pięciorga dzieci Franklina i Eleanor Roosevelt (wśród nich czternastu) nie spowodowały żadnych politycznych reperkusji. A na powszechną popularność Ronalda Reagana nie miały wpływu ukłucia, które znosił od swojego potomstwa. Maureen, córka pierwszego małżeństwa prezydenta z Jane Wyman, relacjonowała, że widziała ducha Lincolna w Białym Domu. Adoptowany syn prezydenta, Michael, napisał opowiadanie o swoim trudnym dzieciństwie, które wymownie zatytułował On the Outside Looking In (1988). A w 1986 roku Patricia Ann Reagan (znana zawodowo jako Patti Davis) opublikowała druzgocący roman ? clef o Reaganach zatytułowany Home Front. Kilkoro dzieci prezydenckich zmarło, gdy ich ojcowie byli w Białym Domu. Willy Lincoln, jedenastoletni, zmarł na "żółciową gorączkę" w 1862 roku. Szesnastoletni Calvin Coolidge Jr., w 1924 roku, padł ofiarą zatrucia krwi, które powstało w wyniku pęcherzy na stopie po grze w tenisa. Patrick Bouvier Kennedy w wieku dwóch dni w 1963 roku zmarł na chorobę błony szklistej, chorobę noworodków. Syn Johna Quincy Adamsa, George Washington Adams, będąc psychicznie obłąkany, skoczył lub spadł z parowca w Long Island Sound w wieku dwudziestu ośmiu lat w 1829 r. Wujek młodego Adamsa, Charles, drugi syn Johna Adamsa, zmarł jako pijak w 1800 roku. Z charakterystyczną szczerością drugi prezydent wyraził niewypowiedziane cierpienie z powodu młodzieży: "Wyrzekam się go. King David′s Absolom miał pewne ambicje i pewne przedsięwzięcie. Mój to zwykła grabie, kozioł, krew i bestia ". Jedyny syn Franklina i Jane Appleton Pierce, jedenastoletni Benny, zginął na oczach rodziców w wypadku kolejowym dwa miesiące przed objęciem urzędu przez ojca. Pani Pierce była tak zrozpaczona, że nie uczestniczyła w inauguracji i zawsze obwiniała polityczne ambicje męża za ich nieodwracalną stratę. Nie da się zmierzyć wpływu, jaki wywarli na prezydencje, których byli udziałem ci synowie. Lincolnowie byli słynni z niepocieszenia, a Coolidge napisał w swojej autobiografii, że "kiedy [młody Kalvin] poszedł, potęga i chwała prezydencji poszły z nim
Nie wiem, dlaczego żądano takiej ceny za zajmowanie Biały Dom. "Pierwsze dziecko Clevelands, Ruth, którego śmierć na błonicę w wieku dwunastu lat, kilka lat po tym, jak opuścili Biały Dom, zmiażdżyła rodziców, była znana jako Baby Ruth. Jej pamięć przetrwała w imię wciąż popularnego batonika. W czasach przedfeministycznych córki prezydentów były czasami oceniane na podstawie rodzaju zawieranych małżeństw. Córka Zachary′ego Taylora, Sarah Knox Taylor, poślubiła Jeffersona Davisa w 1835 roku - pomimo żarliwego sprzeciwu rodziców - zanim jej ojciec lub jej mąż stali się postacią narodową. Eleanor Wilson w 1914 roku wyszła za mąż za Williama Gibbsa McAdoo, sekretarza skarbu, małżeństwo, które później zakończyło się rozwodem. Zmarła jako pustelniczka w Indiach. Na wytwornym weselu w Białym Domu w 1906 roku Alice Roosevelt została żoną Nicholasa Longwortha, kongresmena z Ohio, który lata później był przewodniczącym Izby Reprezentantów. Margaret Wilson, druga córka Woodrow i Ellen Axson Wilsonów oraz Margaret Truman, jedyne dziecko Harry′ego i Bess Wallace Trumanów, były aspirującymi śpiewaczkami koncertowymi. W chwili urazy Truman potępił w dobrze nagłośnionym liście wrogą recenzję talentu Margaret, która ukazała się w Washington Post. Później pisała o trudnej sytuacji, w jakiej znalazła się jej kancelaria ojca: `` Jeśli niektórzy krytycy mnie wybaczali lub przesadnie chwalili z powodu mojej pozycji politycznej, inni zarzucali mi, że handluję prestiżem ojca ′′. W późniejszych latach była autorką kilku książek kryminalnych. Helen Taft była gospodynią w Białym Domu podczas niezdolności swojej matki. Tam zadebiutowała towarzysko w 1910 roku w różowej sukience z szyfonu, która została nazwana "różową Heleną". Pochodziła z Yale i miała wybitną karierę jako dziekan i profesor historii w Bryn Mawr College, gdzie jej autorytarny styl stał się legendą. Tylko dwóch synów prezydenta wróciło do Białego Domu jako prezydenci. Syn Johna i Abigail Adamsów, John Quincy, został wybrany na początku 1825 roku do Izby Reprezentantów. Przy tej okazji jego ojciec powiedział: "Żaden człowiek, który kiedykolwiek piastował urząd prezydenta, nie pogratulowałby przyjacielowi uzyskania go". Jednak nie mógł powstrzymać swojej bezgranicznej dumy: "Wielość moich myśli i intensywność mojego uczucia to zbyt wiele dla umysłu takiego jak mój w dziewięćdziesiątym roku życia". Kiedy George W. Bush, syn George′a i Barbary Bush, został wybrany w 2000 roku, emocje starszego Busha były nie mniej intensywne i żartobliwie odniósł się jego syn przez jakiś czas jako `` Quincy ′′ lub po prostu "Q". Ojciec i syn również zgodzili się ze sobą jako "41"′ i "43", co jest odniesieniem do ich numerowanych miejsc na rolce prezydenckiej. Kiedy wojna z terroryzmem rozpoczęła się w 2001 roku, starszy Bush powiedział, że on i wódz naczelny w bitwie regularnie rozmawiali ze sobą. "Nie zawsze chodzi o politykę. Nie chodzi o to, "Co myślisz tato, co powinienem robić?". To bardziej związek bardzo bliskiej rodziny pozostającej w kontakcie. ′′ W 1848 roku John Van Buren, drugi z czterech synów Martina i Hannah Van Buren, był wyraźnie wymieniany jako potencjalny kandydat do Partii Wolnej Gleby. Wycofał się z rozważań na rzecz swojego ojca. Poważny zespół wigów w 1856 r. wybił na prezydenta, Johna Scotta Harrisona, syna Williama Henry′ego Harrisona i Anny Symmes Harrison. Odrzucając koncepcję swojej kandydatury, młodszy Harrison powiedział wprost, że wysiłki jego zwolenników były "w zbyt dużym stopniu obliczone na siłę imienia". Służył w Izbie przez dwie kadencje w latach pięćdziesiątych XIX wieku jako wig. A on i jego żona, Elizabeth Irwin Harrison byli rodzicami prezydenta Benjamina Harrisona, co czyniło go jedynym synem i ojcem prezydenta. W dziwacznym incydencie w 1878 roku, ciało Johna Scotta Harrisona zostało skradzione przez złodziei grobów, którzy sprzedali je szkole medycznej w Cincinnati, gdzie jego przerażony syn John przypadkowo odkrył, że zwisa na linie. Robert Todd Lincoln, jedyny żyjący syn Lincolnów, w 1884 roku otrzymał osiem głosów na prezydenta na Narodowej Konwencji Republikanów. Cztery lata później grupa republikańskich planistów wyobraziła sobie, że mógłby być godnym podziwu kumplem biegnącym z Frederickiem Dentem Grantem i że duet Grant-Lincoln byłby pewnym zwycięzcą. W latach czterdziestych i wczesnych pięćdziesiątych senator Robert A. Taft z Ohio, syn Williama Howarda i Helen Herron Taftów, powszechnie uważany za "Mr. Republikanin" żarliwie zabiegał o nominację republikanów. Był przytłoczony kolejnymi konwencjami przez Wendella L. Willkiego z Indiany w 1940 roku, Thomasa Deweya z Nowego Jorku w 1944 i 1948 roku oraz Dwighta D. Eisenhowera w 1952 roku.
Przekazanie
Pokojowe przekazanie władzy przez jednego prezydenta do drugiego w dniu inauguracji jest fenomenem, który Amerykanie uważają za pewnik, ale tak naprawdę jest to niezwykły hołd dla sukcesu republikańskiego rządu w Stanach Zjednoczonych. Kiedy John Adams zastąpił Waszyngton 4 marca 1797 roku, napisał do swojej ukochanej Abigail: "Widok zachodzącego słońca … i kolejne wschody słońca (choć mniej wspaniałe) były nowością". Pozostał nowością w wielu krajach na świecie. Niemniej jednak przejście od jednej administracji do drugiej nie zawsze przebiegało gładko. John Adams, wciąż smutny z powodu wyniku wyborów w 1800 roku, nie pozostał w Waszyngtonie, aby być świadkiem inauguracji Jeffersona, swojego następcy. John Quincy Adams w 1829 r. również uciekł z miasta, nie chcąc być obecny przy wejściu Andrew Jacksona do Białego Domu. W 1869 roku Andrew Johnson ze złością prowadził posiedzenie gabinetu, podczas gdy jego następca, generał Grant, był inaugurowany. Od czasu do czasu dochodziło do złej krwi między prezydentami a kandydatami na następców w tej samej partii. W rozmowie prezydenckiej z 1928 roku Calvin Coolidge jedynie letnio poparł republikańskiego kandydata, Herberta Hoovera, swojego sekretarza handlowego, ponieważ bardzo go nie lubił. Często nazywał Hoovera szyderczo "Wonder Boy", a czasami mówił o nim: "Ten człowiek dał mi tylko rady i wszystko to było złe". Lyndon Johnson docenił jego tak zwany folder pomysłów zawierający jego zbiór stale rosnących możliwych propozycji inicjatyw publicznych. W 1968 roku stanowczo odmówił pożyczenia go wiceprezydentowi Hubertowi H. Humphreyowi, kandydatowi na następcę Partii Demokratycznej, aby nie pomogło mu to w kampanii. Bill Clinton pozostawał bardzo krytyczny wobec byłego wiceprezydenta Ala Gore′a, jego następcy jako kandydata do Partii Demokratycznej, wierząc, że Gore wygrałby w 2000 r., gdyby zaprosił Clintona do udziału w kampanii wyborczej za niego. Dwóch mężczyzn, którzy rozpoczęli swoją erę u steru jako pozornie dobroczynni towarzysze, ledwo rozmawiali. Do czasu wyborów prezydenckich w 1912 roku dawna zażyła przyjaźń między Theodorem Rooseveltem i Williamem Howardem Taftem, jego następcą na urzędzie (za którego wybór w 1908 roku był w dużej mierze odpowiedzialny), rozpadła się, mówiąc słowami Tafta, "jak lina z piasku". Przychodzący przewodniczący tej samej partii, co ustępujący, niezmiennie podkreślają w swoich wystąpieniach publicznych swój cel, jakim jest kontynuacja bieżącej polityki. Jednocześnie starają się szybko ustalić własną tożsamość. Kiedy następuje rotacja partii, nowy prezydent zazwyczaj zapewnia, że nadchodzą gruntowne zmiany. Mimo to łącze między przybywającym prezydentem a odchodzącym jest dla nich nierozłącznym miejscem w szeregu prezydetów. Chociaż Eisenhower i Truman byli w sprzeczności w czasie inauguracji Ike′a, Eisenhower odkrył w pierwszych chwilach w Gabinecie Owalnym, że Truman zostawił mu zbiór notatek na temat ważnych kwestii, którymi mógł się natychmiast zająć. To przekazanie władzy odbyło się kiedyś nieformalnie, zgodnie z gustem urzędnika. Na przykład Millard Fillmore zaprosił prezydenta elekta Franklina Pierce′a, aby dołączył do niego podczas wykładu słynnego angielskiego pisarza Williama Makepeace Thackeraya, który był wówczas "gorącym biletem" w Waszyngtonie. Później Thackeray i Washington Irving, którzy przybyli do Waszyngtonu, aby go wysłuchać, wraz z Pierce′em byli gośćmi na kolacji, którą Fillmores wydał w Białym Domu. W 1944 r., u szczytu II wojny światowej, Franklin D. Roosevelt zaczął udzielać przeciwnikom wskazówek dotyczących bezpieczeństwa narodowego. Po wyborach w 1960 roku Dwight D. Eisenhower zapoczątkował zwyczaj tworzenia prezydenckiej grupy łącznikowej do współpracy z zespołem jego następcy. Lyndon B. Johnson udzielił osobistych odpraw ludziom kandydującym na jego następcę i pod kierownictwem jednego z jego pracowników przygotowano obszerne podręczniki informacyjne w każdym większym segmencie władzy wykonawczej, aby pomóc zorientować się w nadchodzącej administracji Nixona. Johnson był chętny, aby okres transformacji nie zapewnił chwili słabości w bezpieczeństwie narodowym, wierząc, że radzieckie pociski zostały przeniesione w czasie zabójstwa Kennedy′ego . George H. W. Bush powiedział te słowa do prezydenta elekta Clintona po oprowadzeniu go po Białym Domu po wyborach w 1992 roku: "Bill, chcę ci coś powiedzieć. Kiedy stąd wyjdę, nie będziesz mieć ze mną żadnych problemów. Kampania się skończyła, było ciężko i wyjechałem stąd. Nie zrobię nic, by skomplikować twoją pracę i chcę tylko, żebyś to wiedział ′′. Kiedy Taft i Wilson jechali do Kapitolu na inaugurację Wilsona w 1913 roku, byli tak serdeczni, że Taft zwierzył się swojemu następcy, że był w stanie zaoszczędzić 100 000 dolarów z jego pensji jako prezydenta. I nic tak nie oddawało życzliwości przejścia niż zdjęcie Grovera Clevelanda z 1889 roku trzymającego parasol nad głową Benjamina Harrisona, który wygłaszał swoje przemówienie inauguracyjne w ulewnym deszczu. Byli prezydenci zwykle, ale nie zawsze, wypowiadali się bez krytyki lub urazy o swoich następcach - nawet tych, którzy pokonali ich w sondażach. Podczas kampanii w 2000 roku były prezydent Bush czuł się zmuszony powiedzieć, że w końcu będzie musiał wypowiedzieć się na temat prezydenta Clintona, jeśli Clinton będzie upierał się dyskredytując syna Busha, George′a, republikańskiego kandydata na prezydenta. Kiedy prezydent George W. Bush sprawował urząd zaledwie sześć miesięcy, Jimmy Carter ostro go przypalił za jego konserwatywne skłonności, szczególnie w sprawach zagranicznych: "Jestem rozczarowany prawie wszystkim, co zrobił". Prezydent Clinton dał to jasno do zrozumienia, zanim jeszcze zrobił opuścił urząd w 2001 r., że uważał, że wiceprezydent Gore wygrał wybory w 2000 r., a decyzja Sądu Najwyższego uniemożliwiająca ponowne przeliczenie głosów na Florydzie i przyznająca zwycięstwo Bushowi była błędna. Przemawiając w stanie Waszyngton, powiedział sarkastycznie do kibicowania kadydatom Partii Demokratycznej: "Oni mają ten niezwykły system [tutaj]. W rzeczywistości liczą wszystkie głosy ". Przed dwudziestą poprawką, która zmieniła dzień inauguracji z 4 marca na 20 stycznia, prezydent miał dziewięć miesięcy łaski, zanim nowy Kongres objął urząd. Zmiana ta wprowadza nowy Kongres do urzędu 3 stycznia, więc prezydent elekt ma teraz tylko około dziesięciu tygodni na przygotowanie się do przejęcia Białego Domu. W 1952 roku, aby sfinansować swoją przejściową grupę zadaniową, Eisenhower wykorzystał pieniądze dostarczone przez specjalny komitet Partii Republikańskiej. W 1960 roku Kennedy wykorzystał pozostałe fundusze kampanii na sfinansowanie swojej grupy zadaniowej ds. Transformacji. Uznając doraźny charakter tego porozumienia, Kennedy powołał Komisję ds. Kosztów Kampanii w celu zbadania problemu i sformułowania zaleceń. W rezultacie Kongres uchwalił Prezydencką ustawę przejściową z 1963 r., która zezwalała na opłacanie powierzchni biurowej, transportu, podróży i personelu. Dopuszczalna kwota wynosiła 900 000 USD i od czasu do czasu była podwyższana. Zgodnie z Prezydencką ustawą przejściową z 2000 r., Podpisaną przez prezydenta Clintona, suma wzrosła do 7100000 USD: 1830000 USD dla odchodzącej administracji, przy założeniu, że 305000 USD zostanie zwrócone do Skarbu Państwa, jeśli wybrany zostanie wiceprezydent Gore, oraz 4.270.000 USD dla nowej administracji. Część dla nowo przybyłych miała być dostępna od następnego dnia po wyborach do trzydziestu dni po inauguracji. Dla ustępującego prezydenta i wiceprezydenta pieniądze miały być do dyspozycji przez siedem miesięcy, zaczynając na miesiąc przed inauguracją. Sporne wybory z 2000 r. uniemożliwiły natychmiastową wypłatę: nie zidentyfikowano żadnego "pozornego zwycięzcy", jak wymaga tego prawo. Dlatego obie strony zostały zmuszone do zebrania prywatnych pieniędzy. Nawiasem mówiąc, prawo wymaga, aby nazwiska ofiarodawców były podawane do wiadomości publicznej i żaden dar nie przekraczał 5000 USD. Oczywiście przekazanie prezydencji jest bardziej skomplikowane niż kiedykolwiek. Idealnie byłoby, gdyby zawłaszczone pieniądze umożliwiały nowej administracji "uderzenie w ziemię". Jednak wymogi współczesnego rządu to uniemożliwiają. Obecnie 3000 stanowisk prezydenckich nie wymaga ani egzaminu ze służby cywilnej, ani zatwierdzenia przez Senat. Niektórzy z nich są w Senior Executive Service, czyli w składzie wysokich rangą urzędników państwowych, zwykle składających się z osób o specjalnych kwalifikacjach. Jeśli chodzi o pozostałą część tych miejsc pracy, w ciągu ostatnich piętnastu lat od 1100 do 1500 z nich zostało obsadzonych w dowolnym momencie w ramach załącznika C - stanowiska poza systemem zasługi w służbie cywilnej i uznawane za decydujące o polityce lub obejmujące ścisłą i poufną relacje z kluczowym urzędnikiem w administracji. Te ważne a cenione biura, pomimo 25-procentowego wskaźnika pustostanów, wymagają poświadczenia bezpieczeństwa osobowego, a czas ten zajmuje od kilku tygodni do kilku miesięcy. Administracja Clintona tak naprawdę istniała dopiero w październiku 1993 roku - około dziewięć miesięcy po objęciu urzędu przez Clintona. Poprzednia administracja pod rządami George′a H. W. Busha wymagała mniej więcej takiej samej długości czasu. Kiedy Richard Nixon udał się do Waszyngtonu na inaugurację w styczniu 1969 r., Miał w ręku około siedemdziesięciu pięciu nominowanych, pomimo poważnych wysiłków rekrutacyjnych, które obejmowały publikację prawdopodobnych wpisów w Who′s Who in America. Pięć miesięcy po tym, jak został sekretarzem stanu w administracji George′a W. Busha, Colin Powell czuł się upośledzony, ponieważ wciąż miał na swoim miejscu zwykły szkieletowy personel. Do stycznia 2002 r. Administracja dokonała tylko 920 nominacji w wykazie C. W ostatnich latach słychać było ciągłe wezwanie do zmniejszenia rozmiaru harmonogramu C, ale żaden nowy prezydent nie uznał jeszcze za stosowne ograniczyć tych pozostałości po systemie łupów.
Dokumenty prezydentów
Prezydencki system biblioteczny powstał w 1939 r., kiedy Franklin D. Roosevelt, świadomy rosnącej liczby dokumentów prezydenckich, przekazał rządowi federalnemu swoje dokumenty i część swojej prywatnej posiadłości w Hyde Parku w stanie Nowy Jork. Jego plan polegał na utworzeniu repozytorium otwartego dla publiczności na badanie prezydencji. Wcześniej papiery prezydenckie były obsługiwane ad hoc przez prezydentów i ich spadkobierców, a tym samym rozrzucone po całym kraju, dziś znajdują się w zbiorach różnych muzeów, bibliotek i stowarzyszeń historycznych. Niektóre, jak Millarda Fillmore′a i Chestera Arthura, zostały celowo zniszczone. W Bibliotece Kongresu można znaleźć wiele dokumentów prezydentów. Obecnie w prezydenckim systemie bibliotecznym jest dziesięć bibliotek. Wydaje się, że ilość dokumentów, obecnie uzupełnianych przez obszerne rejestry elektroniczne, rośnie z każdą kolejną prezydencją. Zgodnie z ustawą Kongresu uchwaloną w 1955 r. Biblioteki są budowane za pomocą środków prywatnych i niefederalnych, ale są utrzymywane ze środków publicznych. Zgodnie z ustawą o aktach prezydenckich z 1978 r. dokumenty prezydenta należą do narodu, a gdy tylko administracja się kończy, archiwista Stanów Zjednoczonych przejmuje je w posiadanie. Prezydenci nie mogą już uważać dokumentów wygenerowanych w Białym Domu za swoją prywatną własność. Kiedy więc administracja opuszcza biuro, nie pozostawia żadnych plików.
Wynagrodzenie i emerytura
W 2001 roku pensja prezydenta została podniesiona do 400 000 dolarów rocznie i oczekuje się, że żaden były prezydent nie zostanie zmuszony do zdobycia pieniędzy, co nie zawsze było spełnione. Jefferson był tak zubożały, że w 1815 roku poczuł się zmuszony sprzedać swoją bibliotekę rządowi - stanowiąc zalążek dzisiejszej Biblioteki Kongresu - aby spłacić wierzycieli. Monroe był w tak trudnym położeniu, że po śmierci żony zamieszkał z córką w Nowym Jorku. Został tam pochowany, ponieważ nie było pieniędzy na wysłanie jego szczątków z powrotem do Wirginii. Dopiero w 1858 r., w obchodach stulecia jego urodzin, został pochowany ponownie w Richmond dzięki wielbicielom. Ulysses S. Grant został zmuszony do ubóstwa w ostatnich latach przez ogromne oszustwo giełdowe, które pochłonęło jego oszczędności. Zaliczka w wysokości 450 000 dolarów, którą otrzymał za swoje Wspomnienia, okazała się jedynym sposobem na utrzymanie rodziny. Pojawiło się, gdy cierpiał na raka gardła i miał nadzieję, że skończy swoją książkę, zanim umrze. Harry Truman był tak biedny po powrocie do Missouri, że musiał się przeprowadzić do domu swojej teściowej. Miał nadzieję na jakąś ulgę dzięki uchwaleniu ustawy emerytalnej, ale z niewytłumaczalnych powodów Sam Rayburn, przewodniczący Izby, przesuwał rok po roku tą propozycję. Kiedy w końcu stało się to prawem za rządów Eisenhowera, emerytura wyniosła 25 000 dolarów, co było bardzo mile widziane przez Trumana. Jedynym żyjącym byłym prezydentem był Herbert Hoover, wielokrotny milioner, który nigdy nie pobierał pensji jako prezydent. Ale i tak przyjął emeryturę, bo powiedział, że nie chce zawstydzać swojego przyjaciela, Harry′ego Trumana. Ich przyjaźń wykraczała poza różne przynależności partyjne, jak to miało miejsce w przypadku większości byłych prezydentów. Uważali się za równych członków najbardziej ekskluzywnego klubu w kraju. Kiedy Truman zaprosił Hoovera na uroczystość poświęcenia Biblioteki Trumana w Independence w stanie Missouri, zapytał, czy polityka nie przeszkodzi mu w przyjęciu. Według Trumana Hoover odpowiedział: "Oczywiście, że nie, ten żołnierz w Białym Domu [generał Eisenhower] nie słucha żadnego z nas." Zgodnie z ustawą o byłych prezydentach, którą podpisał Eisenhower, byli prezydenci są uprawnieni do emerytury równej wynagrodzenie członków gabinetu. W 2001 roku było to 161 000 dolarów. Ponadto otrzymują one pocztę bez przywilejów frankowania - dla wszelkiej niepolitycznej korespondencji, opłacanej przez rząd powierzchni biurowej i personelu biurowego oraz dodatków na podróże. Suma wynosi obecnie 2,5 miliona dolarów rocznych uprawnień. Ponadto mają dożywotnią ochronę Secret Service dla siebie i swojego małżonka oraz dla swoich dzieci, aż do osiągnięcia wieku szesnastu lat. Wdowy są chronione do czasu ponownego ślubu
POTUS - nieoficjalne oznaczenie
Akronim POTUS ("O" oznacza długi, jak w "toe") jest dziś w potocznym języku w Białym Domu, używany przez znanych pracowników w odniesieniu do Prezydenta Stanów Zjednoczonych. Nigdy nie wypowiada się go, zwracając się do niego twarzą w twarz. POTUS już dawno istniał w kodzie telegraficznym, który był biblią głównych depesz informacyjnych. Mówi się, że kiedy prezydent Franklin D. Roosevelt podróżował po Pennsylvania Railroad swoim prywatnym samochodem Magellan, POTUS był słowem na okładce używanym do identyfikacji tego ważnego pasażera. "POTUS to PRIME" było czasem nagłówkiem doradców FDR - a nie samego prezydenta - umieszczanych w jego korespondencji z premierem Churchillem w czasach II wojny światowej. Publiczne pojawienie się POTUSA zaczęło się, gdy przyciski telefonów w Białym Domu, które były bezpośrednio połączone z prezydentem, zostały oznaczone w ten sposób w czasach prezydenta Lyndona B. Johnsona. Słowo to zaczęło obowiązywać za kadencji prezydenta Jimmy′ego Cartera i zostało przyjęte jako skrót od Secret Service, pasując do SCOTUS, który stał się ulubionym akronimem Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Nancy Reagan zainspirowała, ale być może nie stworzyła FLOTUSA (rymowanego z POTUS), aby określić Pierwszą Damę. VPOTUS (wymawiane vee-potus), aby wskazać, że wiceprezydent był czasami słyszany w tej samej epoce, gdy odnosił się do George′a Busha, który wówczas sprawował urząd. Jego użycie stało się zwyczajne, kiedy Al Gore był wiceprezesem w administracji Billa Clintona. Słowo VEEP na określenie wiceprezydenta stało się popularne w czasach prezydenta Harry′ego Trumana jako pseudonim wiceprezydenta Albena W. Barkleya, będący po prostu umowną wymową wiceprezydenta, powszechnego skrótu wiceprezydenta.
Rodzaje prezydencji
Personel prezydencji ma zasadnicze znaczenie dla kształtowania jej charakteru. Ale każda prezydentura jest ostatecznie naznaczona osobowością i skłonnościami urzędującego, zmodyfikowanymi przez przypadkowe okoliczności, które zmuszają ich do dotrzymania jego kadencji. Kennedy powiedział, że aby osądzić prezydenta, trzeba wiedzieć, co dla niego zmierzał ′. George Washington porzucił wzór wczesnych prezydencji, których celem było stworzenie narodu poprzez budowanie poczucia jedności narodowej z różnych części zainteresowania. Przede wszystkim, świadomy stylu brytyjskiej polityki swoich czasów, był przeciwny frakcjonizmowi - choć ostatecznie nie mógł zapobiec jego powstaniu - i rozwojowi "demona partyjnego ducha". John Adams także, starał się unikać polityki. Niemniej jednak wybór Jeffersona w 1800 roku wymusił zmianę. Był liderem partii, chociaż prezydent jako lider partii nie był akceptowany przez następne stulecie. Jednak rola prezydenta jako przywódcy w sprawach zagranicznych i wojskowych - zapowiedziana przez postępowanie Waszyngtonu podczas buntu whisky w 1794 roku - została mocno określona przez zakup przez Jeffersona terytorium Luizjany w 1803 roku i przez jednoznaczną rolę Madisona jako dowódcy szefa armii podczas wojny 1812 roku. Wybór Jacksona w 1828 roku, po długiej i sławnej karierze wojskowej, przyniósł do Białego Domu pierwszego "człowieka z ludu". Jako taki Jackson mógł wpływać na Kongres i kształtować ustawodawstwo, tak aby można go uważać za twórcę nowoczesnej prezydencji. Mimo to jego charakter był stale modyfikowany. Pojawienie się kwestii niewolnictwa przyćmiło prezydentów i kandydatów na urząd przez długie pokolenie. Żaden z ośmiu następców Jacksona nie został ponownie wybrany. Potęga prezydenta została potwierdzona i udramatyzowana przez Lincolna w jego ostatecznie udanym prowadzeniu wojny secesyjnej. Przyciągnął do siebie większą moc niż jakakolwiek inna, jakiej kiedykolwiek używał. Chociaż wkroczył do polityki jako wig, który uważał, że prezydentowi przysługuje tylko ograniczona władza, Lincoln stał się w praktyce jacksonem. Jego bezpośredni następcy, pogrążeni w kwestiach wewnętrznych, w tym wstrząsach rasowych spowodowanych emancypacją, zwykle proponowali Kongresowi niewiele programów do podjęcia działań. Uważali raczej prezydencję za koordynatora z Kongresem, a nie jego dyrektora. Problemy społeczne początku XX wieku dały nowe możliwości twórczej prezydencji. Potrzeba i człowiek połączyły się w republikanina Theodore Roosevelta, bohaterze wojennym i dynamo energii, który wykorzystał prasę groszową i szarpane magazyny, aby stać się liderem popularnych spraw, w tym kierownictwa zamorskich "własności" i napaści na zarozumiałe trusty. Prezydencję uważał za "ambonę dla łobuzów", niezrównane miejsce, z którego można popierać program. TR stał się niekwestionowanym przywódcą narodu i jego partii, źródło innowacji w polityce publicznej i główny twórca wiadomości politycznych. Ta koncepcja prezydencji przekraczała linie partyjne. Demokrata Woodrow Wilson, który przybył do Białego Domu w 1913 r., był byłym profesorem nauk politycznych, który niezmiernie podziwiał brytyjski system parlamentarny. Mimo to przyjął Rooseveltowski pogląd na prezydenturę i uwierzył, że jeśli prezydent prawidłowo interpretuje nastroje społeczne i przedstawia odpowiednie programy, jest "nie do odparcia". W latach dwudziestych i wczesnych trzydziestych kolejni prezydenci byli stosunkowo leniwi. Calvin Coolidge powiedział, że rolą prezydenta nie jest wysyłanie rachunków do Kongresu, ale zadaniem Kongresu jest wysyłanie prezydentowi projektów do podpisu. Jednak przykład Jacksona, Lincolna, Theodore′a Roosevelta i Wilsona pozostał w krwiobiegu biura. Straszliwa siła Wielkiego Kryzysu pozwoliła Franklinowi D. Rooseveltowi przewyższyć nawet rozszerzoną prezydenturę swojego dalekiego kuzyna Teodora. Uważał, że Biały Dom jest zasadniczo miejscem przywództwa moralnego. Niemniej w swoim przemówieniu inauguracyjnym obiecał szukać "szerokiej władzy wykonawczej do prowadzenia wojny przeciwko sytuacji wyjątkowej". Kiedy zagrożenie sił totalitarnych dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych stało się jeszcze większym kryzysem, jego bezprecedensowe użycie prestiż jego urzędu sprawił, że prezydentura była potężniejsza niż kiedykolwiek. Punkt kulminacyjny nastąpił w 1942 roku, kiedy FDR powiedział, że jeśli Kongres nie uchyli określonej ustawy, on sam ją uchyli. W następstwie II wojny światowej siła urzędu była potencjalnie większa niż kiedykolwiek. Niezwykłe inicjatywy prezydenta Trumana w polityce zagranicznej, które obejmowały plan Marshalla, doktrynę Trumana i udział w wojnie koreańskiej, rozszerzyły bardziej niż kiedykolwiek przywództwo prezydencji poza granice Stanów Zjednoczonych. Później nieśmiertelne imię Eisenhowera jako Wyzwoliciela Europy pozwoliło mu być mniej agresywnym i zdecydowanym w sprawowaniu przywództwa podczas zimnej wojny niż Truman. Dziedzictwo Kennedy′ego od Ike′a wszechpotężnego urzędu umożliwiło jego słynnemu teraz przeciwstawienie się `` każdemu narodowi, bez względu na to, czy życzy nam dobrze, czy źle, że będziemy płacić każdą cenę, nieść każdy ciężar, sprostać wszelkim trudnościom, wspierać każdego przyjaciela, przeciwstawiać się każdemu wrogowi, aby zapewnić przetrwanie i powodzenie wolności. hańba w administracji Richarda Nixona, nadszarpnięta epizodem Watergate i powiązanymi zbrodniami. Następnie nieudana wojna w Wietnamie i kryzys zakładników w Iranie splamiły odpowiednio administrację Johnsona i Cartera i dodatkowo osłabiły rękę i autorytet prezydencji za granicą. Chociaż prezydent Reagan swoim żwawym stylem i retoryką mógł upierać się, że był to kolejny "poranek w Ameryce", prezydentura została pozbawiona części władzy i znacznie osłabiona pod względem prestiżu. Szereg wydarzeń dodatkowo splamił biuro, w szczególności sprawa Iran-contra w latach 80. i osobiste akty prezydenta Clintona, które doprowadziły do jego oskarżenia i procesu w 1998 r. Jednak zbiegiem okoliczności, ataki terrorystyczne na Stany Zjednoczone 11 września 2001 r. po raz kolejny pokazał witalność i siłę gabinetu prezydenta. Prezydent George W. Bush w mistrzowski sposób zebrał kraj do walki o zmierzchu, która była przed nami. Zmieniając bieg z krajowych spraw, które niemal wyłącznie zdominowały jego plany, z dnia na dzień zmienił swoją prezydenturę, wykorzystując wyraźne i dorozumiane uprawnienia urzędu, aby sprostać śmiertelnemu zagrożeniu dla ojczyzny. Prezydent Stanów Zjednoczonych stał się, podobnie jak niektórzy z jego wielkich poprzedników, głosem nadziei i inspiracji dla kochających wolność ludzi na całym świecie.
BIAŁY Dom to chyba najbardziej niezwykły artefakt narodu amerykańskiego. Koncepcja oficjalnego domu dla prezydenta powstała w 1789 r. wraz z rządem konstytucyjnym, a w 1790 r. taki dom został zapisany w ustawie o rezydencji, wzywającej do utworzenia stałego miasta federalnego. W 1791 roku to proponowane miasto zostało nazwane na cześć pierwszego prezydenta kraju, Jerzego Waszyngtona. Tak więc zgodnie z prawem, Biały Dom - a także miasto federalne i Kapitol - został ustanowiony przez Kongres, wpisany do Konstytucji. Ustawa stawiała pytanie, jaki dom powinien mieć prezydent Stanów Zjednoczonych. Kongres zapewnił prezydentowi Waszyngtonowi wynajętą kamienicę w Nowym Jorku, a następnie, po przeniesieniu tymczasowej stolicy w 1790 r., do Filadelfii. Waszyngton chciał, aby nowa stolica została zbudowana na rzece Potomac ze względów bezpieczeństwa i handlu. Do zaprojektowania miasta zaangażował francuskiego inżyniera i architekta Pierre′a Charlesa L′Enfanta. L′Enfant zaprojektował to, co jest w zasadzie Waszyngtonem, który znamy dzisiaj. Jego plan obejmował "pałac prezydencki". Niewiele wiadomo o tej konstrukcji, z wyjątkiem tego, że plan przewidywał budynek o wymiarach czterokrotnie większych niż Biały Dom, który został zbudowany, i jakieś dwadzieścia stóp wyżej. Plan został zatwierdzony przez Waszyngtona i podobnie jak projekt samego miasta, proponowana rezydencja sugerowała wstępną wizję Waszyngtonu stolicy kraju jako miejsca wspaniałości i przepychu.
Dom Prezydenta
L′Enfant, ostatecznie zwolniony za niesubordynację w 1792 r., pozostawił kompletny układ miasta federalnego na papierze, ale ogólnie uważa się, że nie było planów budowy proponowanych obiektów, a jedynie linie rozgraniczające, które wskazywały budynki na ich terenach. Waszyngton, działając zgodnie z sugestią swojego sekretarza stanu, Thomasa Jeffersona, ogłosił ogólnokrajowy konkurs na plany na projekt Kapitolu i Domu Prezydenta (jak go wówczas zwykle nazywano). Podczas reklamowania konkursu , Waszyngton skontaktował się z Jamesem Hobanem, budowniczym, którego poznał w Charleston w Południowej Karolinie, i skonsultował się z nim w sprawie rodzaju projektu, jaki Waszyngton przewidywał dla rezydencji prezydenckiej. Hoban, irlandzki Amerykanin, który uczył się budownictwa monumentalnego w Dublinie, podążał za swoim zawodem w Filadelfii i Charleston. Ostatecznie wygrał konkurs jako człowiek Waszyngtona. Inne wpisy dotyczyły struktur sugerujących pałace. Wpis Hobana pokazuje, jak pomysły Waszyngtona zmieniły się w ciągu zaledwie kilku lat na korzyść budynku mniej pałacowego, ale według amerykańskich standardów wciąż bardzo okazałego. Hoban prawie na pewno stawiał modele przed swoim prezydenckim patronem. Wybrany projekt był oparty na domu znanym Hobanowi w Dublinie, pałacu księcia Leinster. Miał wtedy około pięćdziesięciu lat, szeroką kamienną posiadłość wznoszącą się dwa piętra nad rustykalną podstawą. Obraz podobał się Waszyngtonowi bardziej jako dom giermka niż pana. Komisarze nadzorujący budowę miasta podjęli próbę zmiany planu , zmieniając materiał na cegłę; Waszyngton tego zabronił. Kiedy z szacunkiem zaprotestowali przeciwko skali, Waszyngton pominął podniesioną rustykalną podstawę i zwiększył objętość domu o dwadzieścia procent. Nalegał, aby kamieniarka była misternie wykonana w wielkim anglo-palladiańskim stylu. Komisarze, nieopłacani nominowani przez rząd, byli odpowiedzialni za tak ambitny dom do zbudowania. W dół rzeki na Potomac w Aquia Creek zakupiono kamieniołom piaskowca. Kamieniarze byli zaangażowani w Szkocji, na przyjęciu z Highlands i jednym z Edynburga. Obaj byli ekspertami; obaj pracowali zgodnie z planami słynnych szkockich architektów Roberta i Jamesa Adama. Włożyli wszystko, co w ich mocy, w Dom Prezydenta, który musiał wydawać się im bardzo nietypowy, ponieważ niedawno pracowali przy powściągliwych neoklasycystycznych budynkach Nowego Miasta w Edynburgu. W 1798 roku budynek stał tak, jak znamy go dzisiaj. Waszyngton nigdy tam nie mieszkał. Postawił dla niego kołki, ustanawiając północną ścianę w piwnicach wykopanych już dla "pałacu"′ L′Enfanta. Przesuwając budynek na północ, Waszyngton usunął go z pola widzenia na osi wzdłuż Pennsylvania Avenue do Kapitolu, widok wypełniony dziś portykiem Skarbu Państwa. Naruszył rezerwat o powierzchni osiemdziesięciu dwóch akrów, zwany od samego początku "Parkiem Prezydenta", nakazując wybudowanie tam biur rządowych otaczających rezydencję wykonawczą. W ten sposób Waszyngton zapoczątkował wzór zmian w stosunku do Białego Domu, po których prezydenci będą podążać przez następne dwa stulecia.
Scena historii
Zgodnie z ustawą o rezydencji John Adams, który został prezydentem w 1797 r., wprowadził się do nowego domu 1 listopada 1800 r. Jego żona Abigail niewinnie zauważyła, że Pokój Wschodni był większy niż dom spotkań w Nowej Anglii. Ponieważ dom był jeszcze niedokończony, brakowało mu wystarczających schodów, dzwonków służbowych, trochę tynków i wyposażenia kuchennego, a także był skąpo umeblowany, żaden z Adamsów nie mógł być zbyt wygodny, ale wraz z nimi nadeszły rytmy wielkich wydarzeń. W domu 12 grudnia 1800 roku Adams usłyszał wyniki wyborów z Karoliny Południowej, które na zawsze wyrzuciły jego partię, federalistów, z prezydentury; Adams przegrał z Thomasem Jeffersonem w konkursie, w którym federalistyczna ideologia silnego rządu centralnego przeciwstawiła się bardziej demokratycznym "republikanom", którzy opowiadali się za bardziej ograniczonym rządem. W małym pokoju na drugim piętrze, na wschód od swojej sypialni, ostatniej nocy w biurze, Adams odbył swoje słynne spotkania o północy, zatrudniając kilku sędziów federalnych, którzy przychylili się jego poglądom. To Adams w liście do swojej żony napisał ponadczasowe błogosławieństwo dla Białego Domu: "Modlę się do Nieba, aby obdarzył ten dom i wszystkich, którzy w przyszłości w nim zamieszkują, najlepsze błogosławieństwa. Niech tylko uczciwi i mądrzy ludzie zawsze rządzą pod tym dachem! ". Użycie przez Adamsa słowa" rządzić "mogło spowodować, że jego następca się zatrzymał. Jefferson, prezydent od 1801 do 1809 roku, nadał nowy ton rządowi, redukując go tam, gdzie było to możliwe i w dużej mierze pozbawiając go ceremonii. Biały Dom - bo tak nazywano go po raz pierwszy w czasach Jeffersona - mógł być postrzegany jako rażący anachronizm w erze poświęconej "republikańskiej prostocie". W różnych ulepszeniach Jefferson sprawił, że dom wydawał się mniej dostojny. Zbudował nisko położone skrzydła od wschodu i zachodu, dzięki czemu dom nie wydawał się tak wysoki i elegancki; zawierały "biura", które zazwyczaj służyły takim mieszkaniom w rozproszonych budynkach gospodarczych. Nie starał się ukończyć niedokończonego pokoju wschodniego i umieścił swój gabinet bezpośrednio w stanowej jadalni, której federaliści używali do swoich wałów przeciwpowodziowych lub formalnych przyjęć. Zwykłe rozrywki Jeffersona składały się z małych kolacji. Otworzył dom dla zwiedzających wiosną 1801 r. i od tamtej pory, z wyjątkiem okresu wojny i ze względów bezpieczeństwa narodowego, był otwarty na wycieczki. The Marine Band, włoska orkiestra rodzinna uratowana przez Korpus Piechoty Morskiej przed piratami śródziemnomorskimi, została sprowadzona na koncerty; Marine Band, zatytułowany przez Jeffersona "President′s Own", pozostaje dziś źródłem muzyki Białego Domu. Jedna z trwających ceremonii w Białym Domu została ustanowiona przez Jeffersona: Kiedy zagraniczny dyplomata przedstawia prezydentowi swoje listy uwierzytelniające, następuje wymiana miejsca na środku Sali Niebieskiej. Do czasu wyjazdu Jeffersona brytyjska prowokacja militarna przeciwko Stanom Zjednoczonym na morzu wywoływała wielkie napięcie społeczne. Jako druga co do wielkości potęga morska na świecie, nowe Stany Zjednoczone uważały się za pioniera, który Wielka Brytania może pewnego dnia powrócić i zerwać. James Madison objął urząd prezydenta w 1809 roku jako człowiek czynu. Potrzebując wsparcia politycznego, zmienił Biały Dom w najpotężniejszego rywala każdej tawerny w Waszyngtonie. W zdolnych rękach Dolley Payne Madison, jego żony , pomieszczenia publiczne zostały odremontowane z wystawną teatralną elegancją, która, co dziwne, była brytyjskim stylem wysokim. Politycy i urzędnicy starali się uczestniczyć w cotygodniowych przyjęciach w Dolley Madison, dając Madison okazję do robienia politycznego siana. Cisza, która nastąpiła po wypowiedzeniu przez Stany Zjednoczone wojny Wielkiej Brytanii w 1812 r., Wkrótce zakończyła się w 1814 r., kiedy Brytyjczycy, wolni od europejskich konfliktów po klęsce Napoleona Bonaparte w tym samym roku, popłynęli do amerykańskich wybrzeży. 24 sierpnia brytyjscy marynarze pod dowództwem kontradmirała George′a Cockburna maszerowali w kierunku Waszyngtonu, wchodząc do miasta po zmroku. W międzyczasie w Białym Domu doszło do pandemonium, podczas którego pakowano papiery i kosztowności. Obawiając się, że Brytyjczycy mogą kpić z portretu George′a Washingtona Gilberta Stuarta, pani Madison powierzyła go dwóm gościom, którzy zdjęli go z ramy i uciekli z nim przez Georgetown. Pani Madison odjechała powozem ze swoim woźnicą, jakimś bagażem i arą i rozpoczęła wędrówkę po okolicy Wirginii, która miała trwać prawie do świtu. Madison wróciła do Białego Domu około zmroku, wypiła kieliszek porto z sekretarzem stanu Jamesem Monroe i innymi urzędnikami, a następnie poszła dołączyć do amerykańskich oddziałów. 150 marynarzy Cockburn′a weszły do Białego Domu około jedenastej. Po znalezieniu stołu nakrytego na czterdziestkę, oficerowie jedli, pili i zabierali pamiątki (Cockburn nakazał, aby były bez wartości) i ogólnie dobrze się bawili, podczas gdy porucznik Richard Pratt, który był ekspertem od ognia pod dowództwem generała Arthura Wellesleya, księcia Wellington, podczas kampanii hiszpańskiej w Wielkiej Brytanii w 1812 r., przygotowywał dom na jego los. W końcu marynarze stanęli w kręgu wokół domu i ciskali płonącymi oszczepami przez wybite okna, podpalając dom i podpalając go do kamiennych ścian. Utrata Białego Domu miała jeszcze głębszy wpływ na Amerykanów niż spalenie tej samej nocy Kapitolu, który był niedokończony i jeszcze nie uzyskał swojej identyfikacji wizualnej. Po krótkiej próbie przeniesienia stolicy do Cincinnati, Kongres zatwierdził naprawę budynków publicznych w Waszyngtonie, a Madison nalegała na odbudowę Białego Domu w celu dopasowania do oryginalnej konstrukcji. Ostatecznie uratowano środkową frontonową sekcję frontu północnego, poziom piwnic i cały front południowy. Reszta obiektu została odbudowana i ukończona przed przyjęciem noworocznym w 1818 roku przez nowego prezydenta, Jamesa Monroe. Monroe był popularnym prezydentem. Okres ten został nazwany Erą Dobrych Uczuć ze względu na wybuchowy dobrobyt narodowy. Monroe zamówił meble do pokoi państwowych Białego Domu we Francji. W owalnym Niebieskim Pokoju pozostały elementy zestawu złoconych mebli zaprojektowanych przez francuskiego stolarza P. A. Bellangé. W tym czasie dokonano wielu innych zakupów: srebro, rzeźby, żyrandole, dywany, zegary, urny i para eleganckich ozdobnych strusich jaj ustawionych na złotych podstawkach to pozycje zawarte na fakturach Monroe z Paryża i późniejszych inwentarzach domu. Część srebra zakupionego podczas kadencji Monroe nadal jest używana przy stołach w Białym Domu, a francuskie zegary, choć nie mają pozwolenia na bicie, nadal odliczają godziny w Białym Domu. Podczas gdy era dobrych uczuć upadła podczas paniki w 1819 r., popularność Monroe nie spadła. Jego najbardziej pamiętnymi znakami na Białym Domu są tak zwany Południowy Portyk, podczas gdy w rzeczywistości pozbawiona apetytu kolumnada jest werandą - oraz duże kamienne filary przy Pennsylvania Avenue. Para żelaznych bram zainstalowanych pod kierownictwem Monroe w 1818 roku stała na miejscu do 1976 roku. Dzisiejsze ogrodzenie i bramy zostały zaprojektowane na podstawie oryginałów Monroe.
Dom Ludzi
Tempo polityki otaczającej Biały Dom wzrosło do gorączki w latach dwudziestych XIX wieku, a frakcje w nowo rozszerzonym kraju walczyły o kontrolę. John Quincy Adams ostatecznie słono zapłacił za to, co nazwano ustalonymi wyborami w 1824 r., które utorowały drogę do wyborów Andrew Jacksona w 1828 r. Inauguracja Jacksona 4 marca 1829 r. doprowadziła do masowej histerii, ponieważ tysiące towarzyszyły mu z Kapitolu do Białego Domu . Jackson, twierdząc, że przyjmuje mandat od ludzi, a nie od polityków, pojechał konno do Białego Domu na pierwszą paradę inauguracyjną. Tłum nie rozproszył się, gdy otworzyły się drzwi rezydencji. Tam, gdzie kiedyś przybyło kilku kibiców, by rzucić kieliszek z nowym prezydentem, teraz napływały tłumy. Jackson w końcu musiał uciec z Białego Domu; został zatrzymany i zaniesiony po schodach nowego południowego portyku do powozu, a następnie na nocleg do hotelu. Niesforny tłum, nieświadomy odejścia prezydenta, świętował dalej; zarządca domu w końcu kazał wystawić na południowych terenach wanny pełne soku pomarańczowego z domieszką whisky, aby wyciągnąć gości na zewnątrz i zamknąć drzwi rezydencji. To właśnie za administracji Jacksona Biały Dom został wreszcie ukończony. Budowę Północnego Portyku rozpoczęto od razu, co zostało zaplanowane wraz z Portykiem Południowym podczas odbudowy Białego Domu po pożarze w 1814 roku. Ukończono go w 1831 r. Rozległa sala wschodnia, dotychczas urządzana dość arbitralnie, otrzymała teraz odpowiedni wystrój prezydencki. Major William B. Lewis, kumpel Jacksona, który mieszkał w Białym Domu, pojechał do Filadelfii i wybrał tapety, zasłony, żyrandole, kolosalne lustra, dywany, stoły, lampy i "dwadzieścia dwie spluwaczki", aby uzupełnić pomieszczenie. Co więcej, nakazał przykleić 150 pozłacanych gwiazdek na łukowe drzwi pokoju; gwiazdy utworzyły galaktykę nad Old Hickory, gdy wszedł do pokoju, aby uczestniczyć w przyjęciach. Jackson zbudował nową stajnię dla swoich licznych koni, w tym koni wyścigowych, które regularnie ścigał w zawodach. Prawdopodobnie, aby uratować palmę sago wydobytą z płonących szklarni w Mount Vernon w 1835 roku, prezydent Jackson nakazał wybudowanie oranżerii w ogrodzie na południowy wschód od domu. Stało się to uroczym prywatnym odosobnieniem niedostępnym dla publiczności, gdzie w śnieżne dni prezydent i jego kompania mogli cieszyć się nie tylko ciepłem tropików, ale także kamelią, liliami, pomarańczami i cytrynami. Formalne ogrody wkrótce rozszerzyły się poza wysokie, skierowane na południe szklane okna oranżerii. Ogród i oranżeria znajdowały się w miejscu, w którym obecnie stoi południowe skrzydło budynku Skarbu Państwa. W dekadzie lat dwudziestych XIX wieku i wczesnych trzydziestych XIX wieku Biały Dom przekształcił się w mniej lub bardziej trwałą konfigurację. Pierwotnie Pennsylvania Avenue nie przechodziła przed Białym Domem. Zgodnie z koncepcją L′Enfant, aleja i New York Avenue, obie przekątne planu miasta, miały kończyć się w każdym kierunku na terenie rezydencji prezydenckiej, która, z Szesnastą Ulicą biegnącą na północ, miała mieć promieniste ścieżki prowadzące do podjazd na jego północnej lub głównej fasadzie. Kiedy "pałac" L′Enfanta został złomowany i zbudowano projekt Hobana, plany te zostały zmienione, a to, co miało być dziedzińcem, było po prostu otwartym terenem, używanym przez pewien czas jako miejsce wspólne i targowe. James Monroe rozkazał skierować go do parku w 1820; w 1824 roku przestrzeń ta stała się Lafayette Park, nazwana na cześć pierwszego gościa w kraju. Mniej więcej w tym czasie przed Białym Domem postawiono Pennsylvania Avenue. Brytyjczycy spalili dwa budynki biurowe George′a Washingtona rano po Białym Domu. Zostały one zastąpione czterema nowymi budynkami, każdy z kolumnowymi gankami. Na wschód od Białego Domu stał Departament Stanu na północy i Departament Skarbu na południu; Na zachód od Białego Domu znajdował się Departament Marynarki Wojennej skierowany na południe i Departament Wojny skierowany na północ. W czasie, gdy te budynki stały, między dwoma budynkami na wschodzie istniał duży basen z dnem piaskowym, będący elementem systemu bieżącej wody zainstalowanego przez Andrew Jacksona w Białym Domu w 1833 r. Kiedy budynek Skarbu spłonął w 1836 r., architekt Robert Mills zaprojektował nową, wspaniałą konstrukcję, którą jest znany dziś budynek Skarbu Państwa, zajmujący całą przestrzeń od strony wschodniej. Budynki na zachodzie, wraz z Departamentem Stanu, zostały połączone w gigantyczny granitowy budynek na zachodzie, ukończony około 1873 roku w stylu Drugiego Cesarstwa Francuskiego lub "General Grant" przez architekta nadzorującego skarbu USA Alfreda Mulleta. Znany od wielu lat jako budynek stanowy, wojenny i marynarki wojennej, dziś jest to Stary Budynek Biura Wykonawczego (w żargonie Białego Domu OEOB), w którym mieści się wiceprezes i część personelu prezydenta. Bardzo niewiele radykalnego charakteru zrobiono Białemu Domowi przez wiele lat po Jacksonie. Rezydencja składała się z dwóch odrębnych części: gabinetu na wschodnim krańcu drugiego piętra i pomieszczeń rodzinnych, siedmiu lub ośmiu pokoi na zachodnim krańcu, połączonych długim, wysokim korytarzem poprzecznym, podzielonym na trzy sekcje wentylatorem. przeszklone drzwi skrzydłowe. Pokoje reprezentacyjne na parterze służyły zazwyczaj rozrywce i przyjęciom, chociaż w życiu codziennym rodziny prezydenckie często korzystały z sali czerwonej i małej jadalni na północy. Wszystkie pokoje były pokryte tapetą, dywanami od ściany do ściany i ciężkimi zasłonami okiennymi zwieńczonymi złoconymi gzymsami. Meble były głównie z mahoniu, obite satyną lub jedwabiem, adamaszkiem lub brokatem, z frędzlami i frędzlami. W takim miejscu, w którym zużycie jest znacznie szybsze niż w przeciętnym domu, dekorowanie wnętrz jest ciągłe. Monroe pomalował jeden z salonów na zielono w 1818 roku i na zawsze uczynił z niego Zielony Pokój; Martin Van Buren w 1838 r. stworzył owalny Niebieski Pokój; i James Knox Polk w 1846 roku Czerwony Pokój. Jefferson zainstalował pierwsze szafy wodne w 1801 roku, po jednym na każdym końcu drugiego piętra, i chociaż wiele późniejszych urządzeń zastąpiło jego, do czasu wojny secesyjnej w domu nie było ich więcej niż trzy. Pierwsza seria kuchenna również należała do Jeffersona, chociaż wielu poszło w jej ślady. Jeszcze w czasach Lincolna istniały stare, ceglane piece do chleba, chociaż od czasu Polka Biały Dom dostawał chleb z lokalnych piekarni. Pod Madisonem zainstalowano centralne ogrzewanie (piec w piwnicy) w salonach i jadalni, ale ani Madison, ani Monroe najwyraźniej nie chcieli wymienić tego systemu po pożarze. Van Buren miał centralne ogrzewanie głównych pomieszczeń za pomocą systemu grawitacyjnego, który rozprowadzał ciepłe powietrze na zasadzie wzrostu ciepła. Sarah Polk zamówiła oświetlenie gazowe, a światła w Białym Domu gasły o dziewiątej w nocy, kiedy firma gazowa została zamykana. Na przyjęciach Sarah Polk, Pierwsza Dama, ustawiła się strategicznie pod świecznikiem w Niebieskim Pokoju, a jej goście, pogrążeni w ciemności o dziewiątej, zostali pociągnięci przez ciemne pokoje do światła. Polk postawił marmurowy posąg Jeffersona na trawniku od północy, aby Polk, który widział ekspansję narodu na Pacyfik, mógł być utożsamiany z tak wielkim ojcem założycielem. Sarah Polk zrównoważyła ten wysiłek, wieszając w Błękitnym Pokoju uchwycony portret hiszpańskiego konkwistadora Hernána Cortésa. I tak Biały Dom zmienił się w niewielkim stopniu w latach trzydziestych, czterdziestych i pięćdziesiątych XIX wieku, ale znajomy obraz domu pozostał niezmieniony. Początkowo zarządzanie domem przypadło stewardowi, który zatrudniał i kierował służbą. Prezydenci Południa sprowadzili niewolników do Białego Domu i mieszkali w prywatnych kwaterach z rodziną; niewolnicy byli nieustannie w konflikcie ze stewardami, od których odmawiali przyjmowania rozkazów. Wcześni stewardzi byli Europejczykami; większość widziała już wcześniej obowiązki w służbie domowej. Prezydent Tyler wprowadził uzbrojonych funkcjonariuszy Metropolitan Police do domu w cywilnych ubraniach jako pierwszą straż. W wolnych chwilach oficerowie ci nadzorowali sprzątanie, przygotowywanie przyjęć i zakupy od kupców i dostawców. Do tego stopnia byli oni częścią prowadzenia Białego Domu pod koniec lat pięćdziesiątych XIX wieku, że prezydent Buchanan zmienił ich tytuły z "odźwiernych" na "woźnicy". Obecnie główny urzędnik jest głównym woźnym, który zarządza rezydencją i terenami. Wszyscy pracownicy gospodarstwa domowego podlegają jurysdykcji tej osoby. Jak każde miejsce, w którym żyli legendarni ludzie, Biały Dom zyskał mistykę, zwłaszcza podczas i po kadencji Abrahama Lincolna. Krótki czas pobytu Lincolna w rezydencji, nieco ponad cztery lata, przedstawił domowy melodramat, który był analogiczny do większych ruchów epoki i przedstawiał Amerykanom niezrozumiałe zniszczenia wojny domowej. Lincolnowie, a nie tylko Lincoln, uświęcili Biały Dom uosabiający amerykańską rodzinę w czasach kryzysu osobistego i narodowego. Po triumfie objęcia przez Lincolna prezydentury rodzina została rozdarta przez śmierć i poświęcenie. Major Elmer Ellsworth, bliski przyjaciel Lincolna, który mieszkał z rodziną w Białym Domu, w 1861 r. stał się pierwszą odnotowaną ofiarą wojny w Unii. W 1862 r. dwunastoletni syn Lincolnów William ("Willie") zmarł na dur brzuszny. Przez cały czas pobytu w Białym Domu Mary Todd Lincoln była oczerniana przez prasę opozycyjną, która między innymi oskarżyła ją o szpiegostwo na rzecz Konfederacji. W 1865 roku prezydent Lincoln został zamordowany, stracony śmiercią męczeńską dla świata znacznie szerszego niż jego własny krąg domowy, a jego żona opuściła Biały Dom, pogrążona w żalu i niestabilna psychicznie. Tak fascynująca historia dotknęła akordów północy i południa. Biały Dom był domem Lincolna i odtąd będzie ceniony
Przywrócenie
Korpus Inżynierów Armii Stanów Zjednoczonych, odpowiedzialny za konserwację i budownictwo publiczne w Dystrykcie Kolumbii, po wojnie secesyjnej bardzo interesował się ulepszeniami publicznymi. Różni funkcjonariusze podróżowali do Europy i studiowali roboty publiczne; kwitł nacjonalistyczny wiek przemysłowy, zwłaszcza we Francji i Niemczech. Wśród wielu projektów Korpusu Inżynierów, które nigdy nie oddalały się od stołu kreślarskiego, był nowy Biały Dom. Przygotowano plany "podmiejskiego pałacu" położonego w malowniczym obszarze znanym obecnie jako Rock Creek Park. Prezydent Andrew Johnson zatwierdził ten pomysł w 1867 r. Ale kiedy prezydent Ulysses S. Grant objął urząd w 1869 r. jako rozjemca, rozpoznał symboliczną moc Białego Domu i nie miał pojęcia o nowym. Zamiast tego istniejący Biały Dom stał się przedmiotem ulepszeń. Następstwa zabójstwa Lincolna opuściły dom (który był nadużywany podczas wojny) dość dobrze zrujnowany, z publicznością wchodzącą i wychodzącą bezczynnie, podczas gdy pani Lincoln leżała na górze trawiona żalem. Prezydent Johnson, wiedząc, że nigdy nie zamieszkałby w nowej rezydencji, gdyby taka została rozpoczęta, dokonał całkowitej renowacji wnętrza. Biuro zostało odnowione, z wyjątkiem portretu i biurka Andrew Jacksona, a w południowo-wschodnim narożniku pomieszczenia biurowego zainstalowano telegraf. Szklarnia zbudowana na dachu zachodniego tarasu w 1857 r. w celu przechowywania roślin z dawnej oranżerii rozpaliła ogień w 1867 r i została zastąpiona szklarnią z żelaza, otwierającą się bezpośrednio do domu. To zostało powiększone przez Granta, który kazał zbudować salę bilardową pomiędzy domem a szklarnią; inne szklane nadbudówki wałęsały się po zachodnim skrzydle. Kolejni prezydenci zbudowali dodatkowe szklarnie. Palmy, kaktusy, orchidee, kamelie, wiosenne cebulki, rośliny wodne - wszystko to kwitło pod opieką doświadczonych ogrodników. Różany domek stał na miejscu dzisiejszego Ogrodu Różanego na świeżym powietrzu. Prezydenci z zadowoleniem przyjęli prywatność, jaką zapewniały szklarnie. Dla jednych były to promenada, a dla innych miejsce odpoczynku pod szklanymi sufitami. Pierwszym Damom podobały się ich obfite kwiaty. Twórcy bukietów byli zatrudniani przy robieniu bukietów upominkowych, które woźnica wysyłał do hoteli i pensjonatów, zastępując osobiste telefony Pierwszych Dam, tradycyjnie kierowane do kongresmenów i żon senatorów oraz ważnych kobiet odwiedzających miasto. Jeśli jakakolwiek cecha charakteryzowała wiktoriański Biały Dom, to były to "szklane domy" lub "ogrody zimowe", które były dużymi i egzotycznymi towarzyszami historycznego budynku. Wysiłki prezydenta Chestera A. Arthura w 1881 r. mające na celu zburzenie i zastąpienie Białego Domu nie powiodły się, a nawet wywołały kilka problemów. Zaproponował nowoczesne skrzydło z "mostem westchnień" łączącym je z pierwotną konstrukcją i zachowały się różne plany. Korpus Inżynierów nadal czekał na swój moment, aby ulepszyć kompleks prezydencki; gdyby się czegoś nauczył, to tego, że stary Biały Dom by się obrócił. Mając to na uwadze, Korpus rozpoczął przygotowywanie planów rozbudowy domu w sposób architektoniczny ustalony przez pierwotny budynek. Kiedy Benjamin Harrison, objął urząd w 1889 r., pierwsza dama Caroline Harrison nadzorowała różne ulepszenia Białego Domu, w tym instalację elektryczną w 1891 r. Spotkała się z inżynierami, aby omówić poważną rozbudowę domu, aby zaznaczyć setną rocznicę objęcia urzędu prezydenta przez Jerzego Waszyngtona. Z jej udziałem Korpus przygotował szczegółowe plany takiej rozbudowy. Pomysł polegał na stworzeniu czworoboku od południa, zwróconego z jednej strony południową fasadą Białego Domu, a od wschodu i zachodu, z nową przestrzenią dla galerii sztuki, gabinetów prezydenckich i pokoi gościnnych, a od strony południowej z nowymi szklarniami, które ze względu na nachylenie terenu w dół nie utrudniałyby historycznego widoku rzeki. Kongres nie był całkowicie przeciwny i narodził się projekt ustawy. Jednak Harrison wyznaczył pewnego urzędnika pocztowego w Maine bez konsultacji z przewodniczącym Thomasem Brackettem Reedem z Maine (znanym w jego czasach jako "car Reed"), a Reed zemścił się za to, co uważał za lekceważenie, utrudniając przejście projektu ustawy. Obchody inauguracji w Waszyngtonie przebiegały z dużym blaskiem, ale bez nowego Białego Domu. Zachęcona budową ogromnego budynku Jeffersona, Biblioteki Kongresu w latach 90. XIX wieku i projektami budowlanymi Światowej Wystawy Kolumbijskiej w Chicago w 1893 roku, Korpus Inżynierów we współpracy z architektem Frederickiem Owenem kontynuował dopracowywanie swoich planów powiększenia Biały Dom. Grover i Frances Cleveland bezczynnie skinęli głowami na ten pomysł. Następca Cleveland, William McKinley, prezydent od 1897 do 1901 r., był generalnie miły, a Korpus pod komisarzem ds. budynków publicznych pułkownikiem Theodore Binghamem planował przedstawić swój nowy projekt w ramach setnej rocznicy pierwszej okupacji Białej House użytkownika John Adams. W 1900 roku Korpus zaprezentował skomplikowany model, dostosowany do potrzeb McKinleya, zawierający skrzydło prasowe. Uwagi pani McKinley: "Nie będzie żadnego młota, dopóki tu mieszkam", prawie nie było słychać pośród entuzjazmu Binghama i jego zwolenników. Wkrótce sprzeciw zgłosiły różne osobistości polityczne, z których nie najmniejszym był senator James McMillan z Michigan, przewodniczący District Committee i Centennial Committee of Washington City. Naciskany przez Amerykański Instytut Architektów i jego pomocnika Charlesa Moore′a, McMillan zebrał poparcie dla kompleksowego systemu parków w Waszyngtonie, który przybrał formę Aktu Kongresu w dniu 8 marca 1901 roku. Kwestia ekspansji Białego Domu, choć popychana przez Korpus wycofał się, a zabójstwo McKinleya we wrześniu postawiło plan w zawieszeniu.
Nowoczesny Biały Dom
Czołowe postacie ze środowiska projektantów i architektów starały się o dostęp do nowego prezydenta, Theodore′a Roosevelta. Roosevelt i jego żona, Edith Carow Roosevelt, poszukiwali domu, który byłby bardziej odpowiednim tłem dla nowej "międzynarodowej" prezydencji niż stara wiktoriańska rezydencja, którą stał się Biały Dom. Co więcej, Rooseveltowie mieli dużą rodzinę i jak pokazały wówczas notatki i szkice pani Roosevelt, powierzchnia drugiego piętra przeznaczona na ich pomieszczenia mieszkalne nie była wystarczająca, aby ich pomieścić. Biura na drugim piętrze musiały zniknąć. Latem 1902 r. renowacja Białego Domu była w rękach Charlesa F. McKima z czołowej manhattańskiej firmy architektonicznej McKim, Mead and White. Doradcą McKima był waszyngtoński architekt Glenn Brown, który wywołał wiele publicznych kontrowersji przeciwko planowi ekspansji Korpusu Inżyniera. Chociaż McKim zawsze podkreślał, że renowacja Roosevelta była dziełem jego firmy, wszystkie źródła pisane jasno wskazują, że on i Glenn Brown
zajmowali się projektowaniem. To, co zrobili, to przemyślenie Białego Domu i sposobu, w jaki funkcjonował. Napotykali stary kamienny dom z wnętrzem w dużej mierze z drewna i tynku. Dwie kondygnacje i strych wznosiły się nad piwnicą, która znajdowała się pod ziemią od północy i całkowicie od południa. Piwnica była przeznaczona na usługi i mieściła obskurne kuchnie, spiżarnie, "pomieszczenie na mięso", w którym przechowywano mięso, sypialnie dla służby, mieszkanie gospodyni i spiżarnie wypełnione wyrzuconymi meblami. Na parterze znajdowały się sale reprezentacyjne, pokój wschodni i dwie jadalnie, między którymi znajdowały się trzy salony; po zachodniej stronie szklarnie chaotycznie, zajmując więcej miejsca na ziemi niż sam dom. Na drugim piętrze znajdowały się biura i pomieszczenia mieszkalne, a strych był zapomnianą przestrzenią, całkowicie odizolowaną od reszty domu, kiedy w 1881 roku w miejsce tylnych schodów zainstalowano windę, odcinając dostęp. Architekci najpierw uznali Biały Dom za historyczny, a tym
samym za święty. Nie chcieli go rozbudowywać, ale przywrócić do pierwotnej koncepcji. Zgodnie z tym standardem niektóre przestrzenie zostałyby wyeliminowane, a nowa przestrzeń zostałaby znaleziona w istniejącej kopercie. Plany usunięcia szklarni początkowo spotkały się z oporem Rooseveltów, ale delikatne przekonanie McKima, a być może interwencja kuzynki, pisarki Edith Wharton, ostatecznie spowodowały, że prezydent stwierdził: "Rozwal szklane domy!". Zachodni taras Jeffersona zostałby zachowany. Jego wschodni taras, zburzony za administracji Granta, miał zostać odbudowany. Dom i jego skrzydła zostaną naprawione, aby wyglądały tak, jak pierwotnie, bez wiktoriańskich dodatków. Na końcu zachodniego skrzydła zostanie dodany budynek biurowy, który pomieści trzydziestu pracowników, którzy wcześniej mieli swoje biura na drugim piętrze Białego Domu. Całe drugie piętro zostałoby zatem odnowione jako pomieszczenie mieszkalne dla rodziny, podczas gdy pierwsze piętro, czyli piętro stanowe, pozostanie oficjalnym i
ceremonialnym sercem Białego Domu, z zapleczem pomocniczym w całkowicie zmienionej piwnicy, która teraz będzie "parterem". Zaplanowano również program wyposażenia wnętrz. Wejście do Białego Domu miało być teraz przez wschodnie skrzydło, tak jak jest dzisiaj. Zwiedzający przechodzili wzdłuż kolumnady zrekonstruowanego skrzydła Jeffersona do piwnicy, obecnie "parteru", z jej wspaniałym strukturalnym sklepieniem, gładko otynkowanym i pomalowanym na biało, nadając mu monumentalny i dramatyczny charakter. Szatnie, toalety, nowoczesna kuchnia i biura znajdowały się na parterze, w którym znajdowało się teraz specjalne wejście do owalnego pomieszczenia zwanego Salą Dyplomatyczną, znajdującego się bezpośrednio pod Niebieskim pokojem na pierwszym piętrze. Prezydent Roosevelt nalegał, aby renowacja Białego Domu trwała nie więcej niż dziewięćdziesiąt dni od początku do zakończenia, i planował pozostać w domu podczas wykonywania prac. Ten ostatni edykt został szybko uchylony, a Roosevelt we mgle pyłu gipsowego przeszedł przez ulicę do wynajętego szeregowca. Prace zostały ukończone na czas pierwszej państwowej kolacji sezonu, w grudniu 1902 roku. To był przekształcony dom. Nawet na czarno-białych fotografiach jego atrybuty są wyraźne. Wnętrzom sal państwowych nadano europejski charakter, z wielkim pokojem wschodnim wykonanym w stylu Ludwika XVI, z parkietami i białymi boazeriami, a State Dining Room z ciemną boazerią dębową w stylu georgiańskim. Ściany salonu były pokryte jedwabiem, a pokoje zdobiły kremowe meble w historycznym stylu angielskim i francuskim. Zainstalowano nowoczesną instalację wodno-kanalizacyjną, ogrzewanie i okablowanie; na piętrze znajdowało się teraz mnóstwo sypialni, a lśniące łazienki prezentowały niklowane krany i białe kafelki. Nowe Skrzydło Zachodnie - tak zwany Tymczasowy Budynek Biura Wykonawczego - dokonało największej zmiany, zapewniając rodzinie prywatność i więcej miejsca pracownikom biura. Chociaż prezydentowi przydzielono tam miejsce do pracy, West Wing było przeznaczone do użytku głównie przez sekretarza i personel prezydenta. Podpisy pod ustawami i ważne spotkania, w których obecny był prezydent, nadal odbywały się w Białym Domu, w gabinecie prezydenta na drugim piętrze. Niektórzy kongresmeni odmówili użycia Zachodniego Skrzydła, uważając je za gorsze. W 1909 roku Taft podwoił rozmiar zachodniego skrzydła, budując pierwszy owalny gabinet, którego kształt został wybrany tak, aby odzwierciedlał najbardziej znane i charakterystyczne pomieszczenie w głównym budynku. Renowacja Roosevelta przygotowała Biały Dom na XX-wieczną prezydencję. Coraz większe tłumy, liczniejsze imprezy, liczniejszy personel i większa uwaga opinii publicznej na rezydencję miały odtąd charakteryzować życie Białego Domu. Niewiele zrobiono, aby zmienić dom w ciągu następnego półwiecza. W 1927 r. prezydent Calvin Coolidge przewodniczył wymianie strychu; dach został podniesiony, aby pomieścić pełne trzecie piętro, podczas gdy zewnętrzna fasada domu pozostała niezmieniona. W tym czasie nad południowym portykiem zbudowano solarium lub "salon podniebny", a pokoje gościnne i usługowe zostały dodane do pomieszczeń rodzinnych na drugim piętrze, ponieważ parter służył na pierwszym lub stanowym piętrze. Plany Herberta Hoovera, aby podwoić rozmiar zachodniego skrzydła, zostały odłożone na bok, gdy skrzydło zostało uszkodzone przez pożar w Wigilię 1929 roku. Naród był w początkowej fazie Wielkiego Kryzysu, a Hoover zdecydował, że rekonstrukcja zachodniego skrzydła jest bardziej odpowiednia niż rozbudowany budynek. Tam, gdzie Coolidge od czasu do czasu wygłaszał przemówienia radiowe z Zachodniego Skrzydła, Hoover podawał wiele takich przemówień, zauważając, że nadawane są z jego biura. To był pierwszy raz, kiedy opinia publiczna zdała sobie sprawę z zachodniego skrzydła jako istotnej cechy Białego Domu. Franklin D. Roosevelt (prezydent od 1933 do 1945 roku) poszedł o krok dalej, emitując przytulne `` czaty przy kominku ′′ (chociaż te adresy były zazwyczaj nadawane z dyplomatycznej recepcji, w której nie było kominka). House był świetny i zmiana nastąpiła wkrótce po tym, jak został prezydentem. Roosevelt, który zachorował na polio w 1921 roku, kazał zainstalować w Białym Domu kryty basen do terapii ruchowej; Jego budowa została w dużej mierze opłacona przez uczniów ze stanu Nowy Jork, którzy przekazali dziesięciocentówki i grosze w pierwszej fali zbiórki pieniędzy na pomoc i badania polio, która stała się znana jako Marsz Dziesiątek. Basen został zabity na pokład podczas administracji Nixona ze względu na obecną salę prasową. Roosevelt uwielbiał stare domy i przebudował rodzinną posiadłość w Hyde Parku i pomógł zaprojektować domek Val-Kill Eleanor Roosevelt, oba w dolinie rzeki Hudson w Nowym Jorku. W Białym Domu architekt Służby Parku Narodowego Lorenzo Winslow często spotykał się z nim przy projektach. Razem zaprojektowali bibliotekę na parterze i nadzorowaliby remont Zachodniego Skrzydła, gdyby pani Roosevelt nie interweniowała, aby zapewnić, że jej przyjaciel, a czasami kolega Eric Gugler, będzie miał pracę. Powiększając skrzydło zachodnie w 1934 roku, Roosevelt podwoił jego rozmiar, ale ponieważ dodatek był głównie pod ziemią, fasada budynku pozostała niezmieniona. Gugler zaprojektował Gabinet Owalny, który znamy dzisiaj. Roosevelt od dawna chciał rozbudować Wschodnie Skrzydło, aby pomieścić muzeum Białego Domu, ale nie był w stanie zebrać wystarczających funduszy. Kontynuował zbieranie artefaktów, a po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej w 1941 roku nakazał rozpoczęcie skrzydła jako akcji ratunkowej. Winslow go zaprojektował; Sfinansował go Kongres, a budowę prowadzono przy wysokich, drewnianych płotach w jak największej tajemnicy. Nieznany publicznie nowy dodatek obejmował schron przeciwbombowy, ponurą serię betonowych pomieszczeń kilka pięter pod ziemią, z salą prezydencką pośrodku, wyposażoną w łóżeczko i biurko. Mówi się, że Roosevelt odmówił powrotu do pokoju po tym, jak go raz zobaczył.
Zachowanie symbolu
Po długiej kadencji Roosevelta nowy prezydent stanął w obliczu Białego Domu pokazującego pięćdziesiąt lat szybkich zmian i zaniedbań strukturalnych. Raport Korpusu Inżynierów Armii Stanów Zjednoczonych, sporządzony tydzień po zbombardowaniu Pearl Harbor przez Japończyków 7 grudnia 1941 r., uznał Biały Dom za pułapkę ogniową. Roosevelt odrzucił raport, mówiąc, że przez całe życie mieszkał w starych domach i wszyscy mieli bóle. Kiedy prezydent Harry S. Truman przeprowadził się do rezydencji w 1945 r. z małego mieszkania w Waszyngtonie, jałowe kwatery rodzinne nigdy nie wydawały się bardziej potrzebujące pomocy. W ścianach były głębokie pęknięcia i od czasu do czasu ciężkie żyrandole na podłodze stanowej kołysały się lekko, czemu towarzyszył padający śnieg pyłu gipsowego. W 1948 roku, po tym, jak noga fortepianu należąca do córki prezydenta, Małgorzaty, zatonęła między dwoma deskami w jej pokoju, prezydent wezwał Korpus Inżynierów. Truman i jego rodzina przeprowadzili się do Blair House po drugiej stronie ulicy - który został uratowany przed rozbiórką przez FDR do użytku jako pensjonat - i Korpus rozpoczął inspekcję Białego Domu. Niedługo potem Korpus nakazał opróżnienie domu. Jeden z inżynierów przypomniał sobie, jak czołgał się między podłogą na piętrze a sufitem pokoju wschodniego i znalazł gipsowy sufit odblokowany z listwy na wysokość osiemnastu cali - innymi słowy, sufit na osiemdziesiąt pięć stóp przypominał hamak, w dużej mierze zawieszony między dwoma końcami. . Naprawienie problemów strukturalnych wymagało poważnej pracy. Oryginalna rama wewnętrzna domu została zbudowana z drewna pokrytego drewnianą listwą, a wszystko to z suchego drewna, które rzeczywiście czyniło z niego pułapkę ogniową. Można go było odrestaurować, starannie wyciąć i naprawić jego części, ale wtedy przydałoby się tylko jako muzeum. Truman chciał, aby Biały Dom pozostał domem prezydentów. W tym celu musiał być ognioodporny i odporny na bombardowanie. Przedstawiono wiele projektów. Plan, który preferował prezydent, został wykonany na historycznym budynku Uniwersytetu Yale, który został zburzony, a jego zewnętrzne mury zachowały się. Truman był zdeterminowany, aby podjąć się właśnie tego rodzaju renowacji, aby ocalić oryginalne ściany George′a Washingtona i opróżnić w inny sposób, budując nowy, strukturalnie zdrowy Biały Dom bez zmiany historycznej fasady. Renowacja została przeprowadzona w latach 1948-1952. Trzecie piętro, zbudowane za kadencji Coolidge w 1927 roku, zostało zachowane; Stałe stalowe nogi zostały zbudowane w starym domu, aż do poziomu piwnic, które miały go jeszcze podtrzymać. Podmurówka pod zewnętrzne ściany domu rozciągała się na dwadzieścia cztery stopy w nowy fundament, a stalowy szkielet został zbudowany, aby podtrzymać zrekonstruowane ściany wnętrza. Początkowo starano się zachować stare drzwi i boazerie, ale w miarę postępu prac większość materiału wyrzucano lub przerabiano na pamiątki. Zachowano niektóre stare boazerie, a także obramienia okien i różne inne elementy drewniane. Truman chciał, aby projekt nie być postrzegane jako naruszenie miejsca historycznego. Pewnego razu podczas codziennej inspekcji pracy natknął się na robotników przygotowujących się do powiększenia drzwi, aby wpuścić buldożer i wywrotkę potrzebne do wykopania nowej piwnicy. Zatrzymał ich natychmiast, nakazując rozmontowanie buldożera i ciężarówki na zewnątrz i ponowne złożenie w środku, aby wykonać zadanie. Pod koniec pracy Truman strzelił z bata. Chciał zająć dom, zanim skończy się jego administracja. Prace przebiegały w pośpiechu i zostały zakończone wiosną 1952 roku. Wewnątrz zmiany były subtelne, ale dom miał bardziej monumentalny charakter dzięki hojnemu wykorzystaniu, w stosunku do pierwotnego Białego Domu, takich materiałów jak marmur, w którym znajdował się tynk. przed. Pokoje były stylowo umeblowane, przeważnie z reprodukcjami amerykańskich antyków. Była Pierwsza Dama, Eleanor Roosevelt, w swoim felietonie "My Day" napisała, że przypomina jej to hotel Sheraton. Odbudowę przeprowadzoną pod rządami Trumana można uznać za profanację, ale wszelki osąd należy złagodzić fakt, że Truman miał do czynienia z Białym Domem, domem i biurem najpotężniejszego przywódcy świata. Uratował obraz i wystarczającą ilość substancji, by nadać przywróconemu Białym Domowi historyczną wiarygodność. Nie była to łatwa decyzja; nie tak łatwa jak jego decyzja z 1948 r. o zainstalowaniu balkonu nad południowym portykiem, z dostępem z kwater rodzinnych; zrobił to, aby wystrzelić salwę na Kongres, który odmówił sfinansowania nowego skrzydła gabinetu wykonawczego. Ale spojrzenie Trumana na historię było wszechogarniające i był świadomy symbolicznej potęgi Białego Domu i zdecydował się zachować ten symbol. Jego decyzja w remoncie od 1948 do 1952 roku przetrwa próbę czasu.
Trwały wizerunek, nowe wyzwania
Truman był pierwszym prezydentem, który zrozumiał rosnącą siłę telewizji i wpływ, jaki ta technologia będzie miała na prezydenturę. Nalegał, by jego tłem był historyczny Biały Dom podczas telewizyjnych przemówień do narodu. W tym celu dodał do rezydencji salę nadawczą. Telewizja miała dramatyczny wpływ na prezydenturę, a ratując fizyczny Biały Dom, Truman zachował amerykańską ikonę, która z pomocą mediów stała się znana na całym świecie. Dwight D. Eisenhower, prezes od 1953 do 1961, był spadkobiercą renowacji Trumana. Jedyną zmianą, jaką dokonał wraz z Pierwszą Damą Mamie Eisenhower, była sala dyplomatyczna, która została wyposażona w amerykańskie antyki pod kierunkiem Amerykańskiego Stowarzyszenia Projektantów Wnętrz. Zmiany w Białym Domu były jednak głównym problemem w administracji następcy Eisenhowera, Johna F. Kennedy&prim;ego. Podczas krótkiej administracji Kenned′ego Biały Dom po raz pierwszy od renowacji Theodore′a Roosevelta został gruntownie przemyślany. Za radą Letitii Baldridge, sekretarza ds. Społecznych Jacqueline Kennedy, ponownie rozważono ceremonię w Białym Domu. Na przykład odwiedzający głowy państw spotkali się wcześniej na lotnisku i przewieźli w dół Constitution Avenue przez tłum pracowników rządowych machających małymi flagami rozdawanymi w tym celu. Teraz wizytujący dygnitarze zostali przetransportowani z lotniska helikopterem; w Białym Domu z okazji tej okazji wpuszczono około 600 widzów. Zespół marines grał, a prezydent i gość wygłosili krótkie przemówienia i udali się do domu, a cała ceremonia zajęła około dwudziestu minut. Kennedy szukał tła dla swojej prezydentury, które odzwierciedlałoby powojenny międzynarodowy prestiż Stanów Zjednoczonych. Pani Kennedy wyobraziła sobie rozwiązanie polegające na odnowieniu pokoi w Białym Domu; zaczęła planować remont jeszcze przed przeprowadzką do rezydencji w 1961 r. Ale pomysł nabrał nowego znaczenia, gdy podczas oficjalnej podróży do Francji prezydent i pani Kennedy zostali uderzeni przez "historycznie dokładne" wnętrze prezydenta Charlesa de Gaulle′a renowacje pałacu wersalskiego i jego pawilonu na świeżym powietrzu, Grand Trainon, a także odrestaurowanie zamku cesarzowej Józefiny Malmaison. Odpowiedzialny za nie dekorator, Stephane Boudin, został przewieziony do Stanów Zjednoczonych, aby nadzorować projektowanie wnętrz Białego Domu. Rola Boudina była dobrze strzeżoną tajemnicą w obawie, że opinia publiczna i prasa będą krytykować wyjazd prezydenta do Europy w poszukiwaniu wystarczającego talentu dla amerykańskiego Białego Domu. Henry Francis du Pont, założyciel Winterthur Museum w Delaware, był nazwiskiem publicznie kojarzonym z renowacją w Białym Domu im. Kennedy′ego, ale decyzje były podejmowane przez Boudina, z zastrzeżeniem zgody pani Kennedy. Odnowione sale reprezentacyjne odznaczały się efektownym strojem z epoki i zyskały aprobatę amerykańskiej publiczności. Szczególną uwagę zwrócono na Biały Dom i jego mieszkańców, tak jak nie było to od wielu lat. Pierwsza Dama pokazała odnowione wnętrze Białego Domu podczas ogólnokrajowej trasy telewizyjnej, tak jak zrobił to Truman w 1952 roku; Prezydent Kennedy pojawił się epizodycznie, chwaląc pracę. Nie tylko dom został odnowiony zgodnie z historycznymi wzorami, ale wieloletnie plany rządowe dotyczące wyburzenia domów wokół Lafayette Park, aby można było budować wieżowce, zostały złomowane na rzecz renowacji i rekonstrukcji starych domów oraz budowy budynków administracyjnych i sądowych za nimi . Zaprojektowane i wykonane przez architekta Johna Carla Warnecke, z rodziny Kennedy, praca ta została ukończona po śmierci Kennedy′ego w 1963 roku. Prezydent Kennedy, który interesował się ogrodnictwem, nazwał White House Reservation One of National Park Service i powierzyć Służbie Parku odpowiedzialność za teren. Kennedy zlecił przeprojektowanie Rose Garden przez Rachel Lambert Mellon i ogrodnika Perry Wheeler; chciał, aby ogród był cichy i prywatny, a jednocześnie mógł pomieścić pięćset widzów po podpisaniu rachunku. Każde przedsięwzięcie Kennedy′ego mające na celu aktualizację Białego Domu było kierowane przez koncepcję historycznej dokładności. Aby jeszcze bardziej zainteresować opinię publiczną Białym Domem i jego historią, pani Kennedy założyła White House Historical Association, organizację non-profit, która dziś finansuje zakup antyków i wielu publikacji o Białym Domu, w tym przewodników i czasopisma White House History. Renowacja pani Kennedy została zakończona pod zarządem prezydenta Lyndona B. Johnsona (1963-1969). Komitet ds. Ochrony Białego Domu został powołany na mocy rozporządzenia wykonawczego w 1964 roku i otrzymał jurysdykcję nad komnatami państwowymi. Program upiększania Lady Bird Johnson rozszerzył się na tereny Białego Domu, sadząc wiele drzew i tworząc Ogród Dziecięcy, przestrzeń schowaną na południowych terenach z basenem rybnym. Za administracji Richarda M. Nixona (1969-1974) przebudowano skrzydło zachodnie, a zwłaszcza piwnicę, a od strony północnej dodano kolumnową werandę. Prezydent i pani Nixon interesowali się także historią i antykami i znacznie rozszerzyli program Kennedy′ego. Większość zabytkowych mebli w Białym Domu została kupiona w prezencie lub zakupiona podczas administracji Nixona. Wszystkie sale reprezentacyjne zostały odnowione, a ich zawartość wzbogacono o cenne meble o wartości antycznej lub historycznej. Zainteresowanie Białym Domem za prezydentów Geralda Forda (1974-1977) i Jimmy′ego Cartera (1977-1981) skupiało się na sztuce. Zakupiono piękne amerykańskie obrazy, w tym godne uwagi portrety, popiersia i sceny rodzajowe. Prezydent Ronald Reagan (1981-1989) zlecił przebudowę kwater rodzinnych, około trzydziestu dwóch pokoi na drugim i trzecim piętrze pod kierunkiem projektanta wnętrz Teda Grabera z Los Angeles. Jego następca, prezydent George Bush (1988-1993), nie wykazywał szczególnego zainteresowania remontem już wielokrotnie remontowanego Białego Domu, chociaż odnowił Gabinet Owalny, zgodnie ze stosunkowo niedawnym trendem modernizacji tego pokoju przez administrację, aby odzwierciedlić osobiste upodobania prezydenta. Prezydentura Billa Clintona (1993-2001) przyniosła wiele stylowych zmian w wystroju kwater rodzinnych, ale niewiele w odniesieniu do części państwowych domu, z wyjątkiem Błękitnego Pokoju, który został odświeżony i odnowiony zgodnie z wytycznymi Nixona. wprowadzone. Hillary Rodham Clinton szukała historycznej autentyczności, kierując się preferencjami Jamesa Monroe, nawet w odniesieniu do specyfikacji lakieru. Usunęła wszystko, co nie odzwierciedlało oryginalnych zakupów Monroe, i osobiście dopasowała kilka reprodukowanych tapet z epoki, aby lepiej pasowały do pokoju. Jej "przywrócenie" być może zapoczątkowuje trend. W administracji prezydenta George′a W. Busha, która rozpoczęła się w 2001 roku, kwatery rodzinne zostały bardziej uporządkowane niż odnowione, chociaż zmieniono niektóre kolory. Dostęp do Domu Ludu został ograniczony pod koniec XX i na początku XXI wieku z powodu zagrożeń bezpieczeństwa w kraju i za granicą. Blok Pennsylvania Avenue przed Białym Domem został zamknięty dla ruchu kołowego w maju 1995 r., podczas administracji Clintona, po kilku naruszeniach bezpieczeństwa na terenie Białego Domu i zamachu bombowym na budynek federalny Oklahoma City w kwietniu 1995 r. Urzędnicy Secret Service nawoływał do zamknięcia alei od połowy lat osiemdziesiątych. National Park Service zaplanował podziemną ekspansję na dużą skalę na południe pod Ellipse, dużym otwartym polem za Białym Domem i na północy, pod Pennsylvania Avenue, na parking, biura, sale konferencyjne i magazyn. Plany były tworzone dla coraz większego obszaru dla pieszych na północ od Białego Domu, a być może ostatecznie na okolicznych ulicach. Przedstawiono także plany budowy tunelu komunikacyjnego pod Pennsylvania Avenue; alternatywny plan zakłada budowę takiego tunelu pod ulicą K, na południu. Wszystko to oczywiście czeka na dostosowania bezpieczeństwa, które będą konieczne w następstwie 11 września 2001 r. Z perspektywy czasu wydaje się niefortunne, że oryginalny Park Prezydencki o powierzchni osiemdziesięciu dwóch akrów nie został zachowany w czasach Waszyngtonu, bo gdyby tak było nadal nienaruszone, problemy Białego Domu w zakresie bezpieczeństwa byłyby mniejsze. Historia zmieniła Biały Dom w ciągu dwóch stuleci, podobnie jak cele, koncepcje i preferencje osób mieszkających pod jego dachem. Ale sam obraz jest ciągłością. Jedno wydaje się pewne: Biały Dom, a nawet jego tereny wewnątrz żelaznego ogrodzenia, zawsze będą wyglądać tak, jak robią, niezależnie od tego, co można zrobić, aby zmienić szersze otoczenie. W kraju, w którym poza salą sądową jest niewiele ceremonii, symbole są szczególnie ważne. Biały Dom to najważniejszy symbol amerykańskiej prezydencji i jeden z najbardziej znanych symboli w świecie amerykańskiej demokracji.
Rola pierwszej damy: od Marty Washington do Laury Bush
NAWET zanim stolica federalna została na stałe usytuowana nad Potomakiem, żona prezydenta stała się osobą publiczną. Martha Washington przybyła do Nowego Jorku miesiąc później na inaugurację jej męża w kwietniu 1789 r. spotkała się z uznaniem typowym dla królewskiego małżonka. Podczas jej podróży na północ od Mount Vernon gazety donosiły o postępie jej podróży, w tym o tym, że została powitana na przyjęciu we wschodniej Pensylwanii. George Washington zorganizował dla niej przeprawę prezydencką barką z New Jersey na Manhattan, a nowojorczycy ustawili się wzdłuż ulic, wiwatując "Lady Washington" aż do domu, który Kongres wynajął prezydentowi dyrektorowi naczelnemu przy Cherry Street. Do około 1860 roku rola żony prezydenta pozostawała w dużej mierze lokalna. Niewiele osób poza stolicą miało okazję obserwować jej poczynania i poznać jej działania. Jednak w miarę rozrastania się miasta Waszyngton i zwiększania się liczby wybieranych urzędników i pracowników rządowych, menadżer domu prezydenckiego zyskiwał na znaczeniu. W czasopismach o nakładzie ogólnopolskim zaczęły pojawiać się artykuły dotyczące rodziny prezydenta. W miarę jak warunki podróżowania w Stanach Zjednoczonych poprawiały się, prezydenci odważyli się oddalać od stolicy, a kiedy towarzyszyły im żony (tak jak Lucy Hayes podczas zachodniej podróży Rutherforda B. Hayesa w 1880 r.), wielu Amerykanów po raz pierwszy ujrzało żonę prezydenta i zaczęli bardziej interesować się jej działalnością. Chociaż obowiązki społeczne związane z byciem Pierwszą Damą były oczywiste od początków Republiki, wiele kwestii związanych z tą rolą pozostawało do samodzielnego zdefiniowania przez każdą osobę piastującą ten urząd. Niektóre żony prezydentów wolały trzymać się z daleka od pracy swoich mężów, inne zaś nie ukrywały, że chcą się w to zaangażować. W miarę jak coraz więcej amerykańskich kobiet zaczęło decydować o swoim życiu poza domem, pracując i uczestnicząc w ważnych decyzjach publicznych, rola Pierwszej Damy również wzrosła. Niektóre żony stały się głównymi graczami w administracji swoich mężów. W 1986 r. jedna z głównych gazet opisała Nancy Reagan jako osobę, która osiągnęła coś w rodzaju "zastępczej prezydentury"; w 1993 r. pewien magazyn opisał osiągnięcia Pierwszej Damy w artykule zatytułowanym "Sto dni Hillary".
Role samotne, niewielki wpływ polityczny
Przez większą część XIX wieku żony prezydenta były albo niedostępne dla opinii publicznej, albo nie chciały przyjąć znaczącej roli. Owdowiali prezydenci i ci, których żony wolały nie rzucać się w oczy, często zwracali się do młodych zastępców - córek, synowych i siostrzenic - aby zajęli się społeczną stroną urzędu i zarządzaniem domem. Młodość zastępców (wszyscy nie mieli jeszcze trzydziestu lat) najwyraźniej usprawiedliwiała ich krytykę za coś, co można by uznać za poważne uchybienia dojrzałej matrony, a młode kobiety zwracały na siebie i na rodzinę prezydencką ogromny podziw. Śmierć Rachel Donelson Robards Jackson, żony Andrew Jacksona, w dniu 22 grudnia 1828 r. pozostawiła zasmuconego prezydenta-elekta, który ostatecznie wezwał dwie młode krewne kobiety, aby przejęły za niego obowiązki społeczne. Thomas Jefferson, również wdowiec, korzystał z pomocy córki w organizowaniu rozrywek, ale Andrew Jackson, który nie miał własnych dzieci, zwrócił się do Emily Donelson, żony siostrzeńca, który był sekretarzem prezydenta. Po śmierci Emily w grudniu 1836 r. w zarządzaniu kalendarzem towarzyskim pomagała kolejna siostrzenica, Sarah Yorke Jackson, żona Andrew Jacksona Jr., adoptowanego syna prezydenta. Martin Van Buren był wdowcem od osiemnastu lat, gdy objął urząd prezydenta, a po ślubie Abrahama Van Buren w 1838 r. zwrócił się o pomoc do swojej synowej Angeliki Singleton Van Buren. Podczas podróży ślubnej do Europy syn i synowa amerykańskiego prezydenta byli traktowani po królewsku, a kiedy wrócili do Stanów Zjednoczonych i zamieszkali w rezydencji wykonawczej, Angelica Van Buren od czasu do czasu włączała się w występy prezydenta podczas niektórych królewskich zwyczajów obserwowała za granicą. Ustawiając siebie i kilka przyjaciółek w obrazie, zaprosiła gości, aby przeszli obok i obejrzeli dworską formację. W marcu 1841 roku Anna Symmes Harrison opóźniła dołączenie do swojego męża, Williama Henry′ego Harrisona, w Waszyngtonie na jego inaugurację ze względu na zły stan zdrowia i żałobę. Jeden z synów Harrisonów zmarł w czerwcu poprzedniego roku i w wieku sześćdziesięciu pięciu lat Anna Harrison nie mogła się doczekać podróży z Ohio do stolicy, zwłaszcza zimowej. Owdowiała synowa Jane Harrison pomagała zarządzać Białym Domem podczas krótkiej prezydentury Harrisona. Letitia Christian Tyler przeniosła się do Waszyngtonu z pobliskiej Wirginii, kiedy John Tyler objął urząd prezydenta w kwietniu 1841 r., ale nie odgrywała żadnej roli publicznej. W 1839 r. doznał udaru mózgu, który częściowo ją sparaliżował i zmarła w Białym Domu 10 września 1842 r. (była pierwszą żoną prezydenta, która zmarła za kadencji męża). Priscilla Cooper Tyler, pochodząca z rodziny aktorów szekspirowskich, po ślubie z najstarszym synem Tylera, stała się popularną gospodynią prezydenta. 26 czerwca 1844 roku John Tyler poślubił Julię Gardiner, dwudziestoczteroletnią mieszkankę Nowego Jorku, której ojciec był przyjacielem prezydenta. Przez pozostałe osiem miesięcy rządów Johna Tylera JuliaTyler poświęcała wiele uwagi domowi prezydenta. Jako sprytna propagatorka siebie i prezydenta, zatrudniła własnego agenta prasowego - po raz pierwszy dla małżonka prezydenta. Aby podkreślić ceremonialne aspekty roli dyrektora naczelnego, Julia Tyler zaaranżowała odegranie "Hail to the Chief" podczas publicznych, uroczystych wystąpień prezydenta i sama przyjęła królewskie stroje. Jeżdżąc po stolicy powozem zaprzężonym w białe konie, wyświetlała królewski wizerunek, naznaczony tym, że woli przyjmować gości, siedząc na podwyższonej platformie, ubrana w długą, trekingową suknię i nakrycie głowy z pióropuszem. Chociaż nie prowadziła lobbingu - w XX-wiecznym znaczeniu tego terminu - wykorzystywała spotkania towarzyskie do przekazywania swoich poglądów politycznych, takich jak poparcie dla aneksji Teksasu. Margaret Mackall Smith Taylor kształciła się w jednej z najlepszych szkół dla młodych kobiet w Nowym Jorku, ale większość swojego dorosłego życia spędziła w wojsku i na pograniczu i nie wykazywała większego zainteresowania kierowaniem Białym Domem. Nie chciała, aby jej mąż, Zachary Taylor, w stosunkowo zaawansowanym wieku sześćdziesięciu trzech lat odważył się zaangażować w politykę i nie ukrywała, że gardziła samą sobą, rolą publiczną, gdy jej mąż wygrał prezydenturę w 1848 roku. wobec swojej najmłodszej córki, Betty Taylor Bliss, ograniczyła swoje działania do tych, w których uczestniczyła rodzina i bliscy przyjaciele, w prywatnej części rezydencji prezydenta. Samotność Margaret Taylor wywołała wiele plotek, w tym zarzuty, że paliła fajkę i mówiła niezrozumiałie, a wszystkim jej krewni zaprzeczyli. Abigail Powers Fillmore została Pierwszą Damą w lipcu 1850 r., ale brała niewielki udział w trwającej trzydzieści dwa miesiące prezydenturze swojego męża, Millarda Fillmore′a. Opisywana przez znajomych jako "znacząca czytelniczka" i "niezwykle dobrze poinformowana" w bieżących sprawach, pojawiła się na kilku przyjęciach i pozostawiła większość roli hostessy swojej nastoletniej córce Mary. Biblioteka, którą Abigail Fillmore założyła na drugim piętrze Białego Domu, była jej największym dziedzictwem - była zawiedziona, że kiedy przybyła do rezydencji prezydentów, znalazła tak niewiele książek w rezydencji dyrektorów. Jane Appleton Pierce nigdy nie wykazywała większego zainteresowania polityką i od chwili ślubu z Franklinem Piercem w 1834 roku wyrażała wyraźną niechęć do miasta Waszyngton. Obwiniała pełne życie towarzyskie stolicy za kuszenie jej męża do nadmiernego picia i doszła do wniosku, że jego sukces polityczny miał swoją cenę - śmierć dwóch młodych synów Piercesów. Zmartwiła się wiadomością o nominacji jej męża na prezydenta w 1852 roku i modliła się o jego porażkę. W styczniu 1853 roku prezydent elekt Pierce, jego żona i ich jedyny żyjący syn Benjamin podróżowali po Massachusetts, kiedy Benjamin zginął w wypadku kolejowym. Pogrążona w żałobie Jane Pierce odmówiła udziału w marcowej inauguracji męża i przez kilka tygodni nie zamieszkała w rezydencji wykonawczej. Po tym, jak się wprowadziła, korzystała z pomocy krewnych, które pomagały jej w prowadzeniu hostessy, a jednocześnie przez całą kadencję męża nie rzucała się w oczy. Kawaler James Buchanan zwrócił się do młodej siostrzenicy Harriet Lane z prośbą o przyjęcie jej w charakterze gospodyni Białego Domu. W momencie inauguracji wuja w marcu 1857 roku miała dwadzieścia sześć lat, w ciągu następnych czterech lat osiągnęła ogromną popularność i choć jej wpływ był wyłącznie społeczny i ceremonialny, czasami nazywano ją pierwszą "współczesną Pierwszą Damą". ze względu na przychylne zainteresowanie, jakie zwróciła do tej roli. Jej młodość i uroda przyciągały wielu wielbicieli, a ona wydawała więcej błyskotliwych przyjęć, niż widziano w stolicy od lat dwudziestych XIX wieku. Nadano jej imię dzieciom, poświęcono jej piosenkę, a wiele kobiet naśladowało jej fryzurę i ubiór. Zamiast tego Amerykanie, którzy mieli niewielkie nadzieje na zdobycie ucha prezydenta, udali się do Harriet Lane. Otrzymywała prośby o pomoc od rdzennych Amerykanów i zwracała uwagę na sztukę, zapraszając malarzy i pisarzy do Białego Domu. Eliza McCardle Johnson zachorowała na gruźlicę, kiedy jej mąż, Andrew Johnson, został prezydentem po zabójstwie Abrahama Lincolna w kwietniu 1865 roku, więc nie okazywała przyjemności przebywania w świetle reflektorów. Zamężna córka Marta Johnson Patterson zarządzała domem prezydenta i zdobyła podwyżkę za swój przyziemny styl. Jedno z pierwszych publicznych wystąpień Pattersona po przybyciu do stolicy mogło rozbroić część potencjalnych krytyków. "Jesteśmy zwykłymi ludźmi z Tennessee, wezwanymi tutaj przez klęskę narodową" - powiedziała. "Mam nadzieję, że nie będzie się od nas wymagać zbyt wiele". Zgodnie ze swoimi poglądami na temat ekonomii i praktyczności, zorganizowała wypas krów mlecznych na trawniku Białego Domu, a zniszczone dywany rezydencji pokryła zwykłym muślinem. Według doniesień jej matka wystąpiła publicznie tylko dwa razy podczas jej kadencji jako Pierwszej Damy: pierwsze na przyjęciu, z którego wyszła kaszląc kilka minut po zajęciu miejsca, oraz drugie na przyjęciu dla dzieci dla wnuków i ich przyjaciół, na którym oznajmiła, że jest "inwalidą" i wkrótce po przybyciu wyjechała. Wiele na temat Elizy Johnson pozostaje niejasnych. Chociaż jej formalne wykształcenie przewyższało wykształcenie Andrew Johnsona w chwili ich ślubu 17 maja 1827 r. (kiedy on miał osiemnaście lat, a ona szesnaście), powszechnie wyrażany pogląd, że nauczyła go czytać i pisać, jest przesadą. Przyszły biograf Elizy Johnson po latach badań doszedł do wniosku, że Andrew Johnson cenił opinię swojej żony tak samo jak opinię któregokolwiek ze swoich doradców, nie pozostawiając jednak pewności, w jakim stopniu na kimkolwiek polegał. Według niektórych relacji Eliza Johnson wykazywała duże zainteresowanie polityką i w Białym Domu wycinała mężowi artykuły z gazet, sprytnie oddzielając dobre wieści od złych. Uważnie śledziła postępowanie w sprawie impeachmentu przeciwko prezydentowi Johnsonowi z 1868 r., ogłaszając na zakończenie, że od początku była pewna uniewinnienia. Nieśmiała i intelektualistka Lukrecja Rudolph Garfield nie okazywała przyjemności w życiu towarzyskim stolicy, zanim jej mąż, James A. Garfield, został prezydentem w 1880 r., a jako Pierwsza Dama skupiała się głównie na kwestiach naukowych. Była zaskoczona brakiem informacji na temat budynku i jego wyposażenia, więc udała się do Biblioteki Kongresu, aby rozpocząć badania na krótko przed zachorowaniem na malarię w maju 1881 roku i wyjazdem do Elberon w stanie New Jersey na rekonwalescencję. Wciąż tam, kiedy jej mąż został zastrzelony 2 lipca, wróciła do Waszyngtonu i pozostała z nim aż do jego śmierci 19 września. W miarę jak Amerykanie czytali częste aktualizacje na temat stanu zdrowia prezydenta, nabrali ogromnego szacunku dla oddania Lukrecji Garfield i ogromnego uczucia dla pięciorga dzieci Garfieldów w wieku od dziewięciu do osiemnastu lat. Po śmierci prezydenta Amerykanie przesłali na wsparcie rodziny prawie 360 000 dolarów datków. Mary Arthur McElroy, żona ministra z Albany w stanie Nowy Jork i matka czwórki dzieci, odgrywała rolę gospodyni Białego Domu dla swojego owdowiałego brata Chestera Arthura od 1881 do 1885. Jednak obowiązki rodzinne trzymały ją w Albany przez większość czasu , a w stolicy nie mieszkała i nie spędzała tam zbyt wiele czasu. Rose Cleveland przerwała karierę nauczycielską w 1885 roku, aby pomagać swojemu bratu kawalerowi, Groverowi Clevelandowi, w Białym Domu. Nie przepadała za rolą społeczną, wolała skoncentrować się na swoich zainteresowaniach literackich i przyznała, że otrzymywanie wersetów wydawało jej się tak nudne, że odmieniała trudne greckie czasowniki, aby zachować czujność. Kiedy w 1885 roku opublikowała Poezję i inne studia George′a Eliota, gazety gratulowały jej "jej pierwszej książki", ale generalnie wolały donosić o jej hostessie. Po ślubie Grovera Clevelanda w czerwcu 1886 r. Rose Cleveland wznowiła własną karierę. W marcu 1897 roku Ida Saxton McKinley rozpoczęła swoją kadencję jako Pierwsza Dama, ale zły stan zdrowia utrudniał jej wystąpienia publiczne. Jej nadwątlony wizerunek publiczny wyraźnie kontrastował z żywym duchem, jaki okazywała w młodości. Dorastając w Canton w stanie Ohio, zyskała reputację osoby niezależnej, podejmując nawet pracę w banku ojca, gdy takie zatrudnienie było rzadkością w przypadku kobiet. Jednak po ślubie z Williamem McKinleyem w 1871 r., urodzeniu ich dwóch córek i śmierci córek w ciągu kilku lat, zapadła na szereg schorzeń, w tym problemy z krążeniem, które w połączeniu z epilepsją uczyniły ją praktycznie inwalidą na całe życie. resztę jej życia. William McKinley był niezwykle uważny na potrzeby i zachcianki swojej żony, zyskując reputację osoby bliskiej świętości. Stawał u jej boku podczas ważnych obiadów (które rzadko opuszczała), aby móc jej towarzyszyć w przypadku ataku drgawkowego, a także przerywał ważne spotkania, aby sprawdzić jej samopoczucie. W 1898 r., kiedy brat Pierwszej Damy został zamordowany przez krawcową z kantonu w stanie Ohio, którą porzucił po długim związku, zbrodnia i następujący po niej proces trafiły na pierwsze strony gazet w całym kraju, chociaż ani prezydent, ani Pierwsza Dama nie zdawali się poświęcać tej sprawie zbyt wiele uwagi. . Wzięli udział w pogrzebie w Kantonie, po czym natychmiast wrócili do swoich oficjalnych obowiązków.
Przeważnie rola społeczna z implikacjami politycznymi
Od początków Republiki rola społeczna, jaką pełniła żona prezydenta, miała implikacje polityczne. Z wyjątkiem tych najbardziej samotnych, każdy może mieć wpływ. Dzięki ekstrawaganckim wydatkom lub niezwykłej oszczędności, zmianie listy gości i skupianiu uprzejmości na przyjęciach, Pierwsza Dama mogła pomóc lub przeszkodzić administracji. Podczas gdy niektóre kobiety wykorzystały tę okazję z wielkim pożytkiem, zwiększając w ten sposób popularność i wsparcie swoich mężów, inne stały się wrogami. Martha Dandridge Custis Washington, nie mając precedensów, które mogłyby ją kierować, zapoczątkowała zwyczaje, których jej następcy nadal będą przestrzegać. Chociaż jej rola w podjęciu decyzji o połączeniu rezydencji i biura dyrektora generalnego w jednym miejscu nie jest jasna, aranżacja wymagała jej współpracy, ponieważ przyciągnęła całe gospodarstwo domowe w politykę. Ani gość, ani gospodarz nie mogą nazwać wizyty całkowicie osobistą ani bezstronną. Decyzja Marthy Washington o zorganizowaniu wielu przyjęć i otwarciu
domu dla wszystkich gości w Nowy Rok zwróciła dodatkową uwagę na jej rolę. Chociaż wydawała się nie zwracać uwagi na rodzące się rywalizacje polityczne (a aprobujący Amerykanie nagrodzili ją tytułem "Lady Waszyngton"), jej następczyni miała większe trudności z utrzymaniem się z dala od polityki. Dolley Payne Todd Madison rozszerzył rolę społeczną, dodając bardziej rygorystyczny harmonogram. Jeszcze zanim została Pierwszą Damą, miała pewne doświadczenie na tym stanowisku - owdowiały Thomas Jefferson prosił ją o pomoc na przyjęciach w Białym Domu, kiedy jego córka nie mogła być obecna, aby dokonać zaszczytów. Po inauguracji Jamesa Madisona w 1809 r. urok i popularność Dolleya okazały się atutem nieśmiałego, odchodzącego na emeryturę prezydenta. Zdobywała przychylność żon ustawodawców, składając wizyty towarzyskie wszystkim, którzy przybywali do stolicy, pełniąc w ten sposób funkcję swego rodzaju narodowego wozu powitalnego. Wyjątkowo egalitarna w swoich przyjęciach, w środowe wieczory otwierała Dom Prezydenta
dla prawie każdego, kto miał ochotę zadzwonić. Do stawienia się zaproszono wszystkie osoby, które zostały przedstawione prezydentowi (lub znały kogoś, kto miał z nim kontakt). Dolley Madison pozostawała nieprzenikniona w kwestii swoich upodobań, z wyjątkiem podziwu dla męża, który był niekwestionowany. Kiedy James Madison odwołał Sekretarza Stanu Roberta Smitha w 1811 r., zaprosiła Smitha i jego rodzinę na obiad, a gdy się nie pojawili, odwiedziła rodzinę dwukrotnie, jak Smith napisał, "składając wyrazy wielkiego uczucia". Madison ubiegał się o reelekcję w 1812 r., jego żona wykorzystała przyjęcia w Białym Domu, aby przyciągnąć poparcie, a niektórzy historycy ocenili jej wkład w listopadowe zwycięstwo jako nieistotny. Dolley Madison odegrała tak znaczącą rolę w kierowaniu czymś, co wciąż czasami nazywa się Domem Prezydenta, że ugruntowała w świadomości publicznej ścisły związek między tym domem a Pierwszą Damą. Adamsowie mieszkali tam zaledwie kilka tygodni, a Thomas Jefferson wykazywał nim znacznie
mniejsze zainteresowanie niż swoim ukochanym Monticello, więc Dolley Madison pozostawił zadanie przekształcenia go w miejsce wystawowe. Z pomocą architekta Benjamina Latrobe umeblowała Państwową Jadalnię i zespół pokoi po południowej stronie pierwszego, czyli publicznego piętra, później znanych jako Pokoje Czerwone, Zielone i Niebieskie. Kiedy wojska brytyjskie zaatakowały Waszyngton w sierpniu 1814 r., zaaranżowała wyniesienie z rezydencji najcenniejszych rzeczy w domu, w tym portretu Jerzego Waszyngtona Gilberta Stuarta, który Kongres kupił w 1800 r., i przechowanie w bezpiecznym miejscu. Nawet po zakończeniu prezydentury męża Dolley Madison pozostała aktywna społecznie i widoczna aż do swojej śmierci w 1849 r. Elizabeth Kortright Monroe nie podzielała egalitarnych upodobań Dolley Madison, a jej preferencja dla prywatności spotkała się z ostrą krytyką. Ta niezwykle piękna kobieta, która zachowała młodzieńczy wygląd aż do wieku średniego, była wyróżniana zarówno we Francji (gdzie towarzyszyła mężowi
Jamesowi Monroe, gdy pełnił tam funkcję ministra), jak i w Waszyngtonie za stylowy wygląd. Nie wykazywała jednak zainteresowania wykorzystaniem funkcji Pierwszej Damy do zwiększenia popularności męża. Rozrywkowała znacznie mniej niż jej popularna poprzedniczka i odmawiała odbywania rozmów towarzyskich u każdego ustawodawcy w gospodarstwie domowym. Mieszkańcy Waszyngtonu spisali ją na straty jako snobistyczną i nieprzyjazną, a niektórzy z nich zbojkotowali kilka przyjęć, które wydawała. Kiedy nalegała, aby na ślub swojej córki Marii w 1820 r. zapraszać jedynie bliskich przyjaciół i rodzinę (pierwsze małżeństwo dziecka prezydenta zawarte w Białym Domu), narobiła sobie kolejnych wrogów. Jej długa nieobecność w stolicy, tłumaczona albo własną chorobą, albo wizytami u zamężnych córek, sprawiła, że prezydent gościł na wieczorach kawalerskich wyłącznie dla mężczyzn, pozostawiając żony ustawodawców (które przybyły do stolicy w oczekiwaniu na ożywioną atmosferę) sezon towarzyski) był zły, że został pominięty.
Jedyny pozytywny wkład Elizabeth Monroe w prezydenturę jej męża wynikał ze szczególnego momentu, w którym rodzina Monroes znalazła się w Białym Domu zaraz po jego odbudowie w 1817 r. Stojąc przed zadaniem jego wyposażenia, zdecydowali się zakupić materiały od Francji, chociaż James Monroe odegrał w zamówieniu większą rolę niż jego żona. W XX wieku, kiedy zwrócono uwagę na renowację i zachowanie zabytków, rodzinę Monroe wyróżniono za elegancki gust i nabycie tego, co stało się najcenniejszą posiadłością Białego Domu. Lou Hoover, który w 1932 roku umeblował pokoje na drugim piętrze reprodukcjami mebli Monroes, nadał apartamentowi nazwę na cześć Monroes. Louisa Johnson Adams często narzekała na duże obowiązki społeczne każdej kobiety, której mąż aspiruje do wysokiego stanowiska politycznego, ale ona ciężko pracowała na sukces Johna Quincy′ego Adamsa. Kiedy pełnił funkcję sekretarza stanu, była jedną z pierwszych kobiet, które uczestniczyły w debatach Kongresu, przesiadując na galerii dla gości, gdy
omawiano ważne sprawy, i martwiła się, że ludzie obserwują jej twarz, szukając jakiejś oznaki opinii jej męża w sprawach dotyczących stwierdza: "Błahe zdarzenia zamieniają się w machinę polityczną" - napisała. Aby zwiększyć popularność męża, przyjmowała dużą liczbę gości i wielokrotnie odwiedzała rodziny ustawodawców. Uważała te wizyty za szczególnie nieprzyjemne i skarżyła się w swoim pamiętniku, że według niej "zwariuje", ale dbając o przyszłość męża, nie poddawała się. "Rozumie się" - napisała w swoim dzienniku - "że mężczyzna, który ma ambicje zostać prezydentem Stanów Zjednoczonych, musi najpierw namówić swoją żonę do odwiedzenia Dam członków Kongresu. W przeciwnym razie byłby całkowicie niekompetentny, aby obsadzić tak wysoki urząd." Louisa Adams, jedyna żona prezydenta urodzona w Europie, wiedziała, że niektórzy z jej krytyków uznali ją za nieprzyjemnie obcą, ale zdobyła wielbicieli swoim czarującym i autoironicznym sposobem bycia&helli; co stanowi wyraźny kontrast w stosunku do temperamentu jej
męża. Choć dobrze wykształcona i wyrafinowana, brakowało jej pewności siebie, dlatego pisząc dla dzieci autobiografię, zatytułowała ją "Przygody nikogo". Choć cieszyła się popularnością w stolicy, swoje obowiązki postrzegała jako całkowicie towarzyskie i ceremonialne. Jeśli chodzi o wpływ na ustawodawstwo, przyznała: "Nigdy się ze mną nie konsultowano". Sarah Childress Polk została wyróżniona przez współczesnych, a później przez historyków, za to, że ma własne zdecydowane poglądy. Kształciła się w jednej z najlepszych akademii dla dziewcząt na Południu, wyszła za mąż w wieku dziewiętnastu lat i w czasie, gdy James K. Polk zasiadał w Izbie Reprezentantów, zwykle towarzyszyła mu w drodze do stolicy. Zanim został prezydentem, miała w Waszyngtonie wielu wpływowych przyjaciół, zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Tuż przed inauguracją w 1845 r. wiceprezydent-elekt George Dallas napisał o niej: "Z pewnością jest panią siebie i podejrzewam także kogoś innego". Z listów Sarah Polk do męża wynika, że rozumiała ówczesne
kontrowersje polityczne i wiedziała, jakie jest ich stanowisko, ale zgodnie z ówczesną tradycją kobiet nie komentowała publicznie lub otwarcie prowadzić kampanię. Podczas gdy jej mąż szukał głosów, ona pozostała w domu, ale napisała, aby poinformować go o najnowszych wydarzeniach, wyjaśniając przy jednej okazji, że akcje Demokratów wzrosły ("są w stanie exstacies [sic!]"), podczas gdy akcje Demokratów wigowie upadli. Ponieważ tak wielu potencjalnych zwolenników jej męża wyjechało z miasta, skarżyła się: "Nie mam zbyt wielu powodów do działania [sic!]". W Białym Domu Sarah Polk korzystała z list zaproszeń, aby nagradzać zwolenników i karać przeciwników, ale tego nie robiła. wyrażać swoje zdanie na kontrowersyjne tematy. Ze względu na swoje rygorystyczne zasady religijne nie pozwalała w niedzielę na słuchanie muzyki i próbowała namawiać gości, aby towarzyszyli jej na nabożeństwach. Biograf Jamesa K. Polka, Charles Sellers, doszedł do wniosku, że "stawała się ona coraz bardziej niezastąpiona jako sekretarka,
doradca polityczny, pielęgniarka i źródło emocji" dla swojego wątłego męża, ale jej sukces w stolicy miał głównie charakter społeczny. Tragiczne okoliczności związane z urzędowaniem Mary Todd Lincoln ograniczyły jej sukces jako Pierwszej Damy, choć zaczynała od entuzjastycznych recenzji. Ogólnokrajowe magazyny opisywały jej kostiumy i przyjęcia w entuzjastycznych słowach, a jedno z nich z aprobatą wspomniało o "idealnie ukształtowanych ramionach" "republikańskiej królowej". Wojna secesyjna szybko skomplikowała sprawę Mary Li coln. Wielu jej krewnych stanęło po stronie Konfederacji, a kilku z nich walczyło przeciwko wojskom Unii. Kiedy przyrodni brat Mary zginął w bitwie, Lincolnowie zaprosili wdowę po nim, aby została z nimi w Białym Domu, podsycając w ten sposób podejrzenia, że Mary była "zdrajcą". Często powtarzana historia, że Abraham Lincoln został wezwany do obrony swojego żony od takich zarzutów przed komisją senacką, uważa się jednak obecnie za nieprawdziwe. Chociaż pochodziła z zamożnej rodziny z
Kentucky i w młodości znała krajowych przywódców politycznych (w tym Henry′ego Claya), Mary Lincoln okazywała wielką niepewność co do przewodzenia Białemu Domowi i wiele osób żerowało na tej słabości. W drodze na inaugurację męża w 1861 roku podróżowała przez Nowy Jork, aby zamówić kilka nowych strojów, a przez kolejne cztery lata jej wydatki nadal rosły. Wydała też na siebie duże sumy w rezydencji wykonawczej, często bez wiedzy i zgody męża. Kupcy udzielali kredytów, niektórzy być może liczyli na przychylne traktowanie ze strony prezydenta. Kiedy w 1864 roku Abraham Lincoln został nominowany na drugą kadencję, ulga jego żony polegała częściowo na tym, że nie zostanie od razu wezwana do spłaty swoich długów, szacowanych wówczas na kwotę przekraczającą roczną pensję prezydenta. Osoby ubiegające się o dostęp do prezydenta schlebiały jego żonie, a jego oświadczenie, że "kobiety nie mają wpływu w tej administracji" niewiele ich powstrzymało. Obserwatorzy zauważyli, że często zwracała się do męża o przysługę dla innych, a jeśli ten nie reagował, zapraszała suplikanta na obiad do prezydenta, aby osobiście przedstawić sprawę. Nawet po śmierci męża Mary Lincoln nadal odgrywała rolę publiczną i stała się jedną z najczęściej opisywanych żon prezydentów. Zabójstwo postawiło ją w roli męczennicy i zaczęła zajmować się tematem pieniędzy. Życie w Europie najwyraźniej nie dawało jej satysfakcji, a po śmierci najmłodszego syna Tada w 1871 roku popadała w coraz większą przygnębienie. W 1875 roku jej jedyne ocalałe dziecko, Robert, zorganizowało przesłuchanie w sprawie stanu zdrowia psychicznego, w wyniku którego została na krótko umieszczona w szpitalu psychiatrycznym niedaleko Chicago. Z pomocą wpływowych przyjaciół i dziennikarza kilka miesięcy później zaplanowała ucieczkę. Julia Dent Grant, Pierwsza Dama za prezydentury Ulyssesa S. Granta w latach 1869-1877, prosperowała dzięki roli przywódcy społecznego przyznanej żonie prezydenta w stolicy. Jej kadencja zbiegła się w czasie z rozwojem nowego zainteresowania rodzinami prezydentów - częściowo z powodu rozpowszechnienia się nowych czasopism skierowanych do odbiorców w całym kraju, w tym do czytelniczek. W 1873 r. Godey′s Lady′s Book zapoczątkowała regularną kolumnę na temat Waszyngtonu, której autorką była fikcyjna "ciotka Mehitable", która rzekomo towarzyszyła swojemu synowi-ustawodawcy w stolicy. Właściwie felieton Harriet Hazelton oświecił czytelników na temat wydarzeń towarzyskich, trendów w modzie, a nawet stanu zębów niektórych z najwybitniejszych kobiet Waszyngtonu. Ciotka Mehitable nie ukrywała, że uważa Julię Grant za nieatrakcyjną i wskazywała, że Pierwszej Damie najlepiej jest się prezentować w przyćmionym świetle, które ukrywało jej skrzyżowane oczy. Dobry charakter i ekstrawaganckie wydatki Julii Grant zwróciły przychylną uwagę na nią i prezydenta. Najmłodszy syn Grantów, Jesse, który na początku kadencji ojca miał dziewięć lat, i córka Ellen ("Nellie"), która miała czternaście lat, stali się bardzo popularni, a ich matka niewiele robiła, aby powstrzymać ciekawość opinii publicznej na ich temat . Kiedy Nellie wyszła za mąż w 1874 roku, ślub w Białym Domu był towarzyskim wydarzeniem sezonu. Pochwały cieszyły się także państwowe obiady Julii Grant, składające się aż z dwudziestu dziewięciu dań i kilku win. Po opuszczeniu Białego Domu Julia Grant zdecydowała się napisać swoje wspomnienia, być może motywowana sukcesem jej męża w pisaniu swoich. Tylko około trzydziestu stron książki, która została opublikowana dopiero w 1975 roku, dotyczy lat Białego Domu i skupiają się one na społecznych i porządkowych aspektach bycia Pierwszą Damą. Autorka przypisała sobie zasługę wywarcia wpływu na prezydenta, aby zawetował "najważniejszą ustawę finansową", chociaż jej opis tego, jak do tego doszło, jasno pokazuje, że bardzo słabo rozumiała, czego dotyczy to ustawodawstwo. Jej występy w Białym Domu, gdzie zapraszała przyjaciół bez względu na konsekwencje polityczne, podkreśliły jej naiwność. Kadencja Lucy Webb Hayes jako Pierwszej Damy oznacza zmianę tej roli. Tytuł "pierwsza dama" (jak w przypadku "pierwszej damy kraju") był sporadycznie używany przez prasę w opisie jej działalności. Kiedy jesienią 1880 roku towarzyszyła prezydentowi w jego transkontynentalnej podróży, witano ją jak bohaterkę. Część jej rozgłosu w kraju wynikała z aprobaty zwolenników wstrzemięźliwości, którzy byli zachwyceni jej zakazem spożywania alkoholu na przyjęciach w Białym Domu. Rutherford B. Hayes najwyraźniej ponosi dużą odpowiedzialność za stanowisko wstrzemięźliwości, ale to jego żona, wyśmiewana jako "Lemonade Lucy", wzięła na siebie winę. Jej własna opinia na ten temat była najwyraźniej mniej utwierdzona, niż się powszechnie zakładało. Jej biografka Emily Apt Geer doszła do wniosku, że chociaż Lucy Hayes nie piła, nie miała zdecydowanego poglądu na temat picia innych. Jednak jej decyzja o poparciu wstrzemięźliwości najwyraźniej spotkała się z przychylnością i nawet w czasach, gdy praktycznie żadna kobieta nie miała takiego prawa, zdobyła głosy. Wpis w dzienniku Rutherforda B. Hayesa z 16 stycznia 1881 r., tuż przed opuszczeniem urzędu, potwierdza ten pogląd o jej politycznej skuteczności. Frances Folsom Cleveland, choć gdy po raz pierwszy wprowadziła się do Białego Domu, była młodą panną młodą, pokazała, w jaki inny sposób żona popularnego prezydenta może zwiększyć jego atrakcyjność. Kiedy wyszła za mąż, miała zaledwie dwadzieścia jeden lat i była córką Oscara Folsoma, który był wspólnikiem prawnym Grovera Clevelanda w Buffalo przed jego przypadkową śmiercią w 1875 r. Po ukończeniu Wells College w czerwcu 1885 r. Frances Folsom spędziła rok podróżując po Europie z jej mama. Jej małżeństwo z czterdziestoośmioletnim prezydentem na początku jego pierwszej kadencji najwyraźniej zaaranżowano przed wyjazdem, ale trzymano go w tajemnicy aż do powrotu Folsomów do Nowego Jorku pod koniec maja 1886 r. Ceremonia ślubna odbyła się 2 czerwca 1886 r. w Niebieskiej Sali Białego Domu (pierwsza taka ceremonia w historii urzędujący prezydent) przedstawił Amerykanom młodą Pierwszą Damę, która zyskała dużą popularność. Frances Cleveland jest zwykle wymieniana tuż za Dolley Madison jako najbardziej lubiana ze wszystkich żon XIX-wiecznych prezydentów. Jej młodość i powaga, a także praktyczne, przyziemne podejście do życia w Białym Domu, zdobyły sympatię wielu Amerykanów, którzy na różne sposoby ją naśladowali. Kobiety nosiły włosy ? la Frances skręcone w kok na karku, a reklamodawcy włączali jej wizerunek do swoich reklam. Małżeństwo prezydenta z młodą kobietą o tak zdrowej, ujmującej osobowości poprawiło jego reputację w niektórych kręgach, przez co jeden z historyków nazwał to "mistrzowskim uderzeniem politycznym". Związek Grovera Clevelanda z wdową z Buffalo, której dziecko utrzymywał, stał się powszechnie wiadomy w kampanii 1884 r. i w pewnym stopniu zrujnował jego reputację. Poza tą historią jego zaokrąglona sylwetka i raczej ospały wygląd nie nadawały się do dobrej kopii w czasach, gdy coraz bardziej poszukiwano informacji o domu prezydenckim. Przed końcem drugiej kadencji Grovera Clevelanda Frances urodziła trzy córki, które pomogły w ugruntowaniu jego wizerunku jako oddanego człowieka rodzinnego. Latem 1893 roku Frances Cleveland pomagała mężowi powstrzymać prasę przed doniesieniami o tym, że prezydent przeszedł operację nowotworu. W maju u Grovera Clevelanda zdiagnozowano nowotwór złośliwy jamy ustnej, ale nie chciał ujawniać swojego stanu w obawie, że chory prezydent może negatywnie wpłynąć na gospodarkę kraju. Poczyniono ustalenia, aby działać w tajemnicy. 30 czerwca państwo Clevelandowie opuścili Waszyngton pociągiem rzekomo w drodze do swojego letniego domu w Buzzards′ Bay w stanie Massachusetts. Gdzieś po drodze prezydent wysiadł z pociągu i wsiadł na jacht wyposażony jak sala operacyjna. Kiedy on przechodził operację, jego żona, która była wówczas w siódmym miesiącu ciąży, udała się na północ z dwuletnią córką Ruth. 4 lipca, gdy prezydent nie przybył jeszcze do Massachusetts, reporterzy przesłuchali Pierwszą Damę, która poprosiła, aby nie pisali o jego nieobecności zapewniła ich, że wkrótce pojawi się prezydent Cleveland. Z wyjątkiem jednej relacji (opublikowanej wówczas i od razu uznanej za fałszywą) historia tego, co naprawdę się wydarzyło, ukazała się dopiero w 1917 roku, kiedy napisał o tym jeden z chirurgów uczestniczących w badaniu dla "Saturday Evening Post". Caroline Scott Harrison, której jedyna kadencja jako Pierwszej Damy mieściła się pomiędzy dwiema kadencjami Frances Cleveland, również stała się postacią narodową i choć starała się, aby jej praca była całkowicie społeczna, przełożyło się to na sprawy dotyczące prezydenta Benjamina Harrisona. Jej najbardziej nagłośniony wysiłek dotyczył planu powiększenia rezydencji wykonawczej, którą uznała za zbyt małą, aby pomieścić dalszą rodzinę, która towarzyszyła Harrisonom w Waszyngtonie. Rodziny prezydentów wielokrotnie narzekały na ciasne pomieszczenia mieszkalne, a Caroline Harrison zdecydowała się na dużą rozbudowę Białego Domu. Współpracując z architektem Frederickiem Owenem, który sporządził plany, zaproponowała budowę nowych skrzydeł w kształcie czworokąta, z wydzielonymi obszarami na rezydencję i muzeum. Choć projekt cieszył się dużym entuzjazmem (a Senat przyjął niezbędne przepisy), gorzej wypadł on w Izbie Reprezentantów, gdzie marszałek, zły na prezydenta z powodu nominacji, nie zdołał go doprowadzić do głosu. Gdyby udało jej się nadzorować poważne zmiany w Białym Domu, Caroline Harrison mogłaby stać się bardziej znana dzięki swoim innym wysiłkom. Jako znakomita artystka, rozpowszechniała amerykańskie motywy we wzorze porcelany Białego Domu z obwódką w postaci łodyg kukurydzy i kwiatów oraz we własnym ubraniu. Powszechnie szanowana za sprawne zarządzanie domem prezydenta, została wyróżniona jako wzorowa żona. Jej śmierć w Białym Domu 25 października 1892 r., zaledwie kilka dni przed porażką jej męża w staraniach o reelekcję, dodała ponurego, końcowego akcentu do jednoletniej kadencji jej męża. Prawie osiem lat Edith Carow Roosevelt jako Pierwszej Damy oznaczało instytucjonalizację tej roli. Kobiety, które poprzedziły ją na tym stanowisku, korzystały z pomocy krewnych i przyjaciół, którzy pomagali im w rozrywkach i korespondencji, a często w dekorowaniu, ale Edith Roosevelt wolała wynajętą pomoc. Zaaranżowała przeniesienie Isabelli Hagner, byłej sekretarki jednej z sióstr Theodore′a Roosevelta, do Białego Domu z Departamentu Wojny, gdzie pracowała jako urzędniczka. Pracując przy biurku na drugim piętrze rezydencji, Hagner pełnił funkcję personelu Pierwszej Damy, przygotowując komunikaty prasowe, w tym informacje o gościach na obiedzie, rodzinie prezydenta i garderobie Pierwszej Damy. Bardziej zainteresowana literaturą niż polityką Edith Roosevelt najwyraźniej odgrywała niewielką rolę w dyskusjach na temat istotnych spraw mających wpływ na naród. Jej wpływ na codzienne funkcjonowanie Białego Domu był jednak ogromny. Miała zasłużoną reputację osoby oszczędnej i pewności siebie, dzięki której mogła wcielić swoje pomysły w życie. Podczas szeroko zakrojonej renowacji Białego Domu w 1902 r. współpracowała z firmą architektoniczną McKim, Mead i White nad przeniesieniem przestrzeni, tak aby rodzina miała wygodniejsze mieszkanie. Musicale z występami dla małych grup zaproszonych gości były od czasu do czasu planowane przez inne Pierwsze Damy, ale Edith Roosevelt jako pierwsza uczyniła je stałym elementem występów prezydenta. Aby pomóc jej w dokonaniu wyboru spośród wielu artystów, którzy chcieli wystąpić w Białym Domu, zwróciła się o pomoc do firmy Steinway and Sons, nowojorskich producentów fortepianów, która zapewniła jej konsultanta. Chociaż matka pięciorga dzieci (i macocha Alice, córki Theodore′a Roosevelta z jego pierwszą żoną, Alice Lee z Bostonu), Edith Roosevelt zachowała dystans, co zdobyło jej wielu wielbicieli. Nie wygłosiła przemówień popierających kandydatury męża, ale przerwała długie milczenie, gdy zgodziła się przemawiać na dużym wiecu w Madison Square Garden w 1932 r. Jej tematem był Herbert Hoover - i dlaczego byłby lepszym prezydentem niż jego demokratyczny przeciwnik Franklin D. Roosevelt, mąż siostrzenicy Theodore′a Roosevelta, Eleonory. Często przypisuje się Helen Herron Taft odegranie dużej roli w karierze politycznej męża. Zgodzenie się przez Williama Howarda Tafta na szefa komisji na Filipinach w 1900 r. było częściowo spowodowane jej entuzjazmem do podróży. "To było zaproszenie od wielkiego świata" - napisała później - "byłam gotowa je przyjąć od razu, a następnie zbadać możliwe komplikacje". Kiedy para wróciła do Waszyngtonu, aby William Howard Taft mógł wjechać gabinetu jako sekretarz wojny w 1904 r., Helen wydawała się nastawiona na to, aby został prezydentem. Jak później wyjaśniła, jako młoda dziewczyna była gościem rodziny Rutherforda B. Hayesa i wtedy stwierdziła, że pewnego dnia będzie przewodniczył Białemu Domowi. Kiedy w 1906 r. prezydent Theodore Roosevelt wydawał się gotowy powołać swojego męża do Sądu Najwyższego, Helen Taft umówiła się z nim na spotkanie, aby wyrazić własne poglądy. Chociaż nie pozostawiła żadnej relacji z tego spotkania, list Prezydenta Roosevelta do Williama Howarda Tafta nie pozostawia wątpliwości co do jej wpływu: po "półgodzinnej rozmowie z pańską drogą żoną" - napisał - zdecydował się nie powoływać Tafta do Trybunału. Podczas wyborów prezydenckich w 1908 roku Helen Taft była często opisywana jako inteligentna i silna, co, jak można się było spodziewać, wywarło wpływ na jej męża. Uwiarygodniła te twierdzenia własnym oświadczeniem, że nie lubi, gdy jest zapraszana na lunch z grupą nieciekawych kobiet, podczas gdy jej mąż rozmawia o ważnych sprawach z innymi mężczyznami. Po inauguracji udało jej się pojechać do Białego Domu obok prezydenta, miejsca wcześniej zarezerwowanego dla ustępującego dyrektora generalnego lub innego prominenta. Fizyczny załamanie Helen Taft w wyniku udaru dwa miesiące po inauguracji ograniczyło doniesienia o jej władzy i wpływach. Na lato przeszła na emeryturę do wakacyjnego domu Taftów w Massachusetts, aby zregenerować siły. W październiku 1909 roku wróciła do Białego Domu, ale starała się zachować dyskrecję publiczną i często była nieobecna przy ważnych okazjach. Jedyna córka Taftów, Helen, i siostra Pierwszej Damy pomagały w zarządzaniu Białym Domem i w harmonogramie spotkań towarzyskich. Główny wpływ Helen Taft na Waszyngton był kosmetyczny. Zorganizowała transport i posadzenie kilku tysięcy wiśni wzdłuż Potomaku. Natychmiast po opuszczeniu Białego Domu Helen Taft zaczęła pisać swoją autobiografię, która ukazała się w 1914 roku. Wspomnienia pełnych lat stały się w ten sposób pierwszą opublikowaną autobiografią Pierwszej Damy (Julia Grant napisała swoją wcześniej, ale nie ukazała się jeszcze drukiem ). Tylko ułamek książki Helen Taft dotyczy lat spędzonych w Białym Domu, a to skupia się wyłącznie na społecznych aspektach tej roli. Ellen Axson Wilson, będąca Pierwszą Damą zaledwie przez siedemnaście miesięcy, szukała nowych sposobów, w jakie żona prezydenta mogłaby odcisnąć swój ślad w administracji męża. Jako młoda kobieta studiowała sztukę w Nowym Jorku, a gdy jej mąż był rektorem Uniwersytetu Princeton, a następnie gubernatorem New Jersey, wystawiała swoje obrazy, czasami podpisując je "E. Wilson", aby bagatelizować jej związek z Woodrowem. Zamiast jednak koncentrować się na projektach artystycznych podczas pobytu w Białym Domu w 1913 i 1914 r., zwróciła się ku reformie mieszkalnictwa. Zainteresowanie to przetrwało od czasów studenckich, kiedy uczyła w szkole misyjnej w Nowym Jorku. Organizowała spotkania reformatorów mieszkalnictwa z ustawodawcami na przyjęciach i udostępniała samochody zwiedzającym slumsy położone zaledwie kilka przecznic od Białego Domu. Jej wysiłki pomogły wzbudzić zainteresowanie reformą mieszkalnictwa, co zaowocowało ustawodawstwem, czasami nazywanym ustawą mieszkaniową Ellen Wilson Alley, uchwaloną przez Senat na kilka godzin przed jej śmiercią 6 sierpnia 1914 r. Izba Reprezentantów szybko poszła w jej ślady. Chociaż brak funduszy zniweczył skutki ustawy, był to pierwszy raz, kiedy żona prezydenta była tak wyraźnie powiązana z ustawodawstwem. Florence Kling Harding nie zatraciła potencjału kobiety do udziału w administracji męża. Pomagała Warrenowi G. Hardingowi w prowadzeniu jego gazety w Marion w stanie Ohio i najwyraźniej nie widziała powodu, aby odgrywać mniejszą rolę w jego karierze politycznej. Zaangażowała się w kampanię 1920 r., unieważniając m.in. decyzję o odpowiedzi na pogłoski, jakoby jej mąż miał czarne pochodzenie. Trudno jednak ocenić jej wpływ na kwestie polityczne, gdy była Pierwszą Damą, częściowo dlatego, że zniszczyła tak wiele dokumentów, które pomogłyby to zdefiniować. Personel przypisuje jej pomoc w kształtowaniu brzmienia przemówień prezydenta i zawetowanie planu, który zapewniłby wiceprezydentowi oficjalną rezydencję, ale ona sama twierdziła, że jej rola ograniczała się jedynie do towarzyskich i ceremonialnych. Miała dobry kontakt z prasą i czasami organizowała własne spotkania z dziennikarkami. Florence Harding, która przez większą część swojego dorosłego życia cierpiała na chorobę nerek, przywiązywała szczególną wagę do tego, by wyglądać silnie i zdrowo. "Księżna", jak ją nazywał mąż, entuzjastycznie witała turystów, którzy przechodzili przez rezydencję dyrektorską, a gdy była zbyt chora, aby pojawić się publicznie, co zdarzało się często, tłumaczyła tę niedyspozycję zatrucie jedzeniem. W końcu jej próba zarządzania prasą zadziałała przeciwko niej. Amerykanie byli tak samo nieprzygotowani na jej śmierć 21 listopada 1924 r., jak prawie szesnaście miesięcy wcześniej na jej śmierć męża. Grace Goodhue Coolidge, pierwsza żona prezydenta, która zdobyła wykształcenie uniwersyteckie, postanowiła trzymać się z dala od polityki. Utrzymywała, że nie zna szczegółów rozkładu dnia męża ani jego decyzji o nieubieganiu się o drugą kadencję w 1928 r., dopóki nie zostanie o tym poinformowana wraz z resztą narodu. Jej wpływ był prawie wyłącznie wizerunkowy - nie bez znaczenia dla mniej niż przystojnego, lakonicznego prezydenta. Urocza i dowcipna, wygłaszała samodeprecjonujące komentarze na swój temat, które zdobyły wielu wielbicieli, a jej zamiłowanie do zwierząt i małych dzieci było legendarne. Często fotografowano ją z jednym ze swoich licznych zwierząt - w tym szopem o imieniu Rebecca i collie Robem Royem. Jej odważna odpowiedź na żal, jaki ogarnął ją i prezydenta po śmierci ich młodszego syna, Calvina Coolidge'a Jr., latem 1924 r., jeszcze bardziej zjednała jej sympatię Amerykanów. Próba Grace Coolidge, aby zasadniczo zmienić wyposażenie Białego Domu, nie powiodła się. Po wyborze męża na pełną kadencję w 1924 r utworzył komitet doradczy złożony z ekspertów i koneserów, z których część właśnie ukończyła wystawę amerykańskich mebli w nowojorskim Metropolitan Museum of Art. Zaapelowała do Kongresu o zwiększenie przydziału i pozwolenie na przyjmowanie darowizn w postaci mebli i dzieł sztuki z epoki. Kiedy pojawiły się kontrowersje dotyczące odpowiedniego stylu renowacji, plan został porzucony, ale przykład Grace Coolidge przygotował drogę innym Pierwszym Damom, w tym Jacqueline Kennedy. Lou Henry Hoover przybyła do Białego Domu z pełnym zrozumieniem najważniejszych kwestii bieżących, ale w dużej mierze odegrała rolę Pierwszej Damy był odtwarzany wcześniej. Nie prowadziła kampanii na rzecz męża ani nie udzielała wywiadów, które ujawniły różnice między nią a prezydentem. Kiedy wygłaszała przemówienia w radiu - jako pierwsza żona prezydenta, która to zrobiła - ograniczała się do tematów, które wzmacniały dobrowolne podejście jej męża do rozwiązywania problemów Wielkiego Kryzysu. Jej wysiłki mające na celu skatalogowanie wyposażenia Białego Domu, prowadzone z pomocą przyjaciół i wolontariuszy, nie zaowocowały publikacją, chociaż zwrócono uwagę na długo odczuwaną potrzebę. Poważne kontrowersje wzbudziła decyzja Lou Hoovera o zaproszeniu Jessie DePriest, żony afroamerykańskiego kongresmena Oscara DePriesta z Chicago, na podwieczorek dla żon legislatorów. Jedna z gazet z południa napisała, że Pierwsza Dama "zbezcześciła Biały Dom"; inna sugerowała, że wyrządziła narodowi "arogancką zniewagę". Z innych kręgów incydent ten uwydatnił reputację Pierwszej Damy jako osoby egalitarnej. Opinie na temat wpływu Lou Hoovera na nominacje jej męża są podzielone. Jednak w ciągu jednej kadencji Herbert Hoover mianował siedem kobiet na stanowiska wymagające zgody Senatu, co dało łączną liczbę ponad dwukrotnie większą niż w 1920 r. Była entuzjastyczną zwolenniczką niekonkurencyjnych sportów dla kobiet i skautek. Pierwsze Damy tradycyjnie pełniły funkcję figurantki przywódczyni skautek, ale ciężko pracowała w tej pracy, pomagając w zbieraniu funduszy i zachęcając do członkostwa. Jej duży majątek osobisty umożliwił jej wsparcie wielu zwykłych ludzi w trudnej sytuacji, którzy prosili ją o pomoc w czasie Wielkiego Kryzysu, choć nie chciała upubliczniać swojej hojności. Hojność trwała nadal po jej opuszczeniu Białego Domu, a kiedy zmarła w 1944 r., jej mąż ze zdziwieniem otrzymał wiele listów od nieznanych mu osób, chcących dowiedzieć się, dlaczego wstrzymano ich czeki. Elizabeth ("Bess") Wallace Truman podążyła za łamiącą precedensy Pierwszą Damą, Eleanor Roosevelt, do Białego Domu w 1945 r., ale odegrała tę rolę na swój własny sposób. Choć jej mąż był senatorem i wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych, w Waszyngtonie pozostawała praktycznie nieznana. Jej niezwykle nieugięte naleganie na prywatność, później wyjaśnione przez jej córkę Margaret jako mające swoje źródło w samobójstwie Davida Wallace′a, ojca Bess, gdy miała osiemnaście lat, sprawiło, że stała się nieufna wobec reporterów i jako Pierwsza Dama odmówiła udzielania wywiadów; po tym, jak w 1947 r. ostatecznie zgodziła się na udzielenie pisemnych odpowiedzi na pytania reporterów, w przypadku prawie jednej trzeciej z trzydziestu zadanych pytań powołała się na "brak komentarza". Bess Truman odmówiła komentarza w kwestiach porządku publicznego, a jej wpływ pozostaje niejasny. Harry Truman wielokrotnie jej przypisywał, mówiąc, że była jego "pełnym partnerem we wszystkich moich transakcjach, politycznych i innych". Powiedział reporterom, że konsultował się z nią w sprawie ważnych decyzji, w tym użycia bomby atomowej, planu Marshalla, i Koreę, ponieważ "zawsze oceniała ją dobrze". Pracownicy zgodzili się, że często przynosił teczkę do części mieszkalnej Białego Domu i przeglądał jej zawartość z żoną. Jego listy do niej, przynajmniej te, które zostały opublikowane w Dear Bess: The Letters from Harry to Bess Truman, 1910-1959, często zwracają się do niej o radę. Jednak znaczna część korespondencji między Trumanami jest niedostępna ponieważ Bess go spaliła. Ich córka Margaret napisała po śmierci rodziców, że jej matka często czuła się wykluczona z ważnych decyzji w Białym Domu. Jedyny raz, kiedy Bess Truman wygłosiła publiczne oświadczenie na kontrowersyjny temat, dotyczyła naprawy Białego Domu w 1949 r. po wykryciu poważnych usterek konstrukcyjnych. Bess Truman nalegała na zachowanie wartości historycznej pierwotnej budowli zamiast jej burzenia i budowania na jej miejscu nowej rezydencji, co byłoby mniej kosztowne. Podczas gruntownego remontu Trumanowie mieszkali w Blair House, a kiedy na początku 1952 roku wrócili do Białego Domu, opuściła prezydenta w celu przeprowadzenia telewizyjnego oprowadzania po lokalu. Ograniczyła swoje wystąpienia do ceremonii: poświęcenia samolotów szpitalnych, pozowania z dziećmi z plakatów i powitania nieczynnych żołnierzy. Mamie Doud Eisenhower, ostatnia Pierwsza Dama urodzona w XIX wieku, porzuciła tę pracę jako ceremonialną i towarzyską, tak jak ją zastała. Wiele lat spędzonych w roli żony dowódcy wojskowego i rektora uniwersytetu nauczyło ją, jak skutecznie zarządzać domem i doskonale radziła sobie w roli gospodyni. Na konferencji prasowej zorganizowanej na początku marca 1953 r. przedstawiono listę jej zaangażowania społecznego lub, jak podsumował to jeden z reporterów, "herbatę za nieubłaganą herbatą". Kiedy podczas kampanii 1952 r. opublikowała artykuł w czasopiśmie kobiecym, przyjęła całkowicie neutralne stanowisko. stoisku: "Głosuj na mojego męża lub na gubernatora Stevensona" - zatytułowała artykuł "Ale proszę, głosuj". Styl Mamie Eisenhower przypadł do gustu Amerykanom. Zapraszała do Białego Domu popularnych wykonawców, takich jak Fred Waring, i nalegała, aby ona i prezydent często jedli obiady z tac telewizyjnych, tak jak robiły to miliony jej rodaków. Jej popularna fryzura, luźna postawa i przepis na krówki sprawiły, że jej imię stało się powszechnie znane. Dwight Eisenhower przypisał jej "beznamiętny sposób bycia" dzięki któremu Biały Dom stał się "przyjazny, wygodny i znaczący dla ludzi, którzy tu przybyli". Pierwsze damy mające silny wpływ na prezydentury swoich mężów. Kampanię prezydencką 1960 roku powszechnie uważa się za punkt zwrotny w historii Pierwszych Dam. Ci, którzy służyli po tej dacie, odgrywali większą i bardziej znaczącą rolę w zapewnieniu wyborom swoich mężów i zapewnieniu powodzenia swojej administracji. Pomimo znacznych różnic w wpływie, wszystkie zostały ocenione pod kątem wartości w programach ich mężów i o każdej z nich napisano osobno. Część zmiany wynikała z wyczucia czasu i wydarzeń znajdujących się całkowicie poza kontrolą Pierwszych Dam. Wszyscy urodzili się w XX wieku, a większość z nich ukończyła college i kiedyś zajmowała się własną pracą. Poszerzenie zasięgu telewizji, wyciągnięcie na światło dzienne całej rodziny kandydata, skupionej na jego żonach. Amerykanki, coraz bardziej świadome politycznych rozwiązań problemów, jakie napotykają w domu i w pracy, szukały przykładu i pomocy u żony prezydenta. Możliwość zaangażowania się w politykę wpływowej Pierwszej Damy istniała od początku istnienia Republiki. Konstytucja pozostawiała prezydentowi swobodę wyboru doradców według własnego uznania, bez ograniczeń systemu parlamentarnego, który ściśle wiązał przywódcę z partią. Dyrektorzy naczelni rzadko przyznawali się jednak do polegania na radach swoich żon, a ponieważ znaczna część komunikacji między prezydentami a Pierwszymi Damami miała charakter osobisty i prywatny, nie można dokładnie ocenić, jaką rolę odegrała każda kobieta. Pod koniec XX wieku relacje były liczniejsze. Żony prezydentów często pisały książki, w których opowiadały historie ze swojego życia; członkowie personelu ujawnili, co zaobserwowali na temat Pierwszej Rodziny; a reporterzy szczegółowo opisali całe otoczenie Białego Domu. Kadencja Abigail Smith Adams na stanowisku Pierwszej Damy bardzo wcześnie pokazała, jak zdeterminowana kobieta może, przy zgodzie męża, wywierać wpływ na jego administrację. Johna Adamsa zachwycił jej dowcip i podczas ich małżeństwa często samodzielnie zajmowała się sprawami rodzinnymi i biznesowymi podczas częstych nieobecności męża. Podczas jego ośmiu lat na stanowisku wiceprezydenta zauważyła staranną bezstronność i ogólną życzliwość Marthy Washington, a obie kobiety często pojawiały się razem przy okazjach towarzyskich, ale Abigail Adams miała własne zdanie na temat ról kobiet. Prezydentura Johna Adamsa, nacechowana coraz większym frakcyjnością, dała jego żonie szansę na wyrażenie własnych opinii, choćby w listach do krewnych i przyjaciół oraz w prywatnych rozmowach. Inni odgadli, co o tym myślała - nazywali ją "panią". Odwiedzający Dom Prezydenta donosili, że stanęła po którejś ze stron, nazywając niektórych ustawodawców "naszym narodem", a innych wrogami. Prawie dwa tysiące jej listów, które przetrwały, dokumentuje jej poglądy: Albert Gallatin był "chytry, przebiegły"; w oczach Alexandra Hamiltona widziała "samego diabła" …sama w sobie." Listy Johna Adamsa podkreślają jej rolę w jego administracji. Po tym, jak podczas jej pobytu w Massachusetts umówił się na niepopularne spotkanie, napisał do niej, że wiele osób ubolewa nad jej nieobecnością i nazywa ją "dobrym doradcą". Chociaż jej własna choroba i choroba krewnych wymagały rozstania. od męża przez większą część jego prezydentury, powszechnie uważa się ją za ważnego doradcę. Jako pierwsi mieszkańcy Domu Prezydenta w Mieście Federalnym (nienazwanym jeszcze Waszyngtonem) Adamsowie mieli szansę ustanowić precedensy, które przez dwa stulecia kierowały dyrektorami naczelnymi i ich małżonkami. Ponieważ jej pobyt trwał zaledwie kilka tygodni, Abigail Adams nie miała czasu na wyposażenie rezydencji, nawet jeśli tynk wysechł, ale przeniosła część zwyczajów, które już wykształciły się w tymczasowych mieszkaniach. Otworzyła rezydencję w Nowy Rok dla wszystkich, którzy chcieli dzwonić, tradycja ta trwała (z wyjątkiem chorób lub klęski narodowej) do 1932 roku. Na przyjęciu 1 stycznia 1801 roku wziął udział ośmioosobowy United States Marine Band, zrzeszając tym samym ten zespół z prezydentem w szczególny sposób. Edith Bolling Galt Wilson często przypisuje się zmianę roli Pierwszej Damy, choć jej zainteresowanie polityką było ograniczone. Przed ślubem z Woodrowem Wilsonem 18 grudnia 1915 r. niewiele uwagi poświęcała rządowi i wyznała, że w wyborach prezydenckich w 1912 r. nie mogła nawet wymienić kandydatów. Jednak niezwykłe okoliczności towarzyszące jej sprawowaniu urzędu zapewniły jej rozgłos i niezasłużoną reputację jednej z najbardziej wpływowych żon wszystkich prezydentów. Podczas pierwszych lat jej pracy w Białym Domu ona i prezydent spędzali razem dużo czasu i często siadała obok niego, gdy pisał przemówienia lub odszyfrowywał zaszyfrowane wiadomości. Kiedy podróżował do Europy na rozmowy kończące I wojnę światową, towarzyszyła mu, a podczas podróży po Włoszech i Anglii zyskała znaczny podziw i często była porównywana do europejskich królowych. Po tym, jak Woodrow Wilon doznał wyniszczającego udaru jesienią 919 r., rola Edith Wilson zmieniła się z romantycznej towarzyszki w pracowitą pielęgniarkę. Sprawdzała jego pocztę, monitorowała gości i obciążenie pracą, a poza jego lekarzem i zaufaną sekretarką, niewielu rozmówców przeszło obok niej. Krążyły plotki, że to ona przejmuje dowodzenie; została opisana przez pracownika Białego Domu jako "zastępca prezydenta" oraz przez wybitnego senatora jako przewodniczącego "rządu halkowego". świadczy o tym, że Edith Wilson podjęła ważne decyzje. Upierała się, że dbała jedynie o dobro męża, a fakty potwierdzają jej twierdzenie. Podczas kilku poważnych kryzysów zimą 1919-1920, w tym deportacji kosmitów, strajku górników i strajku w hutnictwie, Biały Dom brał niewielki udział. Historycy na ogół doszli do wniosku, że Edith Wilson nie miała ani możliwości, ani zainteresowania odgrywaniem silnej roli politycznej, ale jej kadencja ilustruje potencjał, jaki ma małżonek do kontrolowania dostępu do prezydenta w okresie jego choroby lub niezdolności do pracy. Jeszcze zanim przeniosła się do Białego Domu, Eleanor Roosevelt opracowała własny program. Polityka nie była w jej rodzinie tematem niezbadanym (Theodore Roosevelt był jedynym bratem jej ojca),i sama odbywała praktykę zawodową, która rozpoczęła się około 1918 r., kiedy rozpoczęła pracę jako wolontariuszka w Czerwonym Krzyżu i spotykała się z reformatorkami społecznymi. Po tym, jak jej mąż został sparaliżowany przez polio w 1921 r., próbowała utrzymać jego przyszłość polityczną przy życiu, ucząc się wystąpień publicznych, aby móc go reprezentować. W 1924 r. stanęła na czele delegacji kobiet, która bezskutecznie próbowała dotrzeć do Komisji Rezolucji Narodowej Konwencji Demokratów i przedstawić propozycje długiej listy reform, w tym równej płacy dla kobiet, uregulowania pracy dzieci oraz poprawy edukacji i warunków pracy. W 1928 r. prowadziła kampanię na rzecz Ala Smitha, kandydata Demokratów, i zaczęła publikować artykuły w czasopismach pod własnym nazwiskiem. Do roku 1933 zasoby polityczne Eleanor Roosevelt były znaczne. Miała dużą sieć kompetentnych ludzi, którzy mogli jej doradzić i przyjąć nominacje na stanowiska wysokiego szczebla. Fizyczne ograniczenia męża zapewniły jej niemal nieograniczone prawo do podróżowania w jego imieniu i często twierdziła, że jest "jego oczami i uszami". Emocjonalna separacja między nią a prezydentem, często przypisywana jego romantycznemu przywiązaniu do innej kobiety podczas I wojna światowa najwyraźniej uwolniła ją od tego, aby mogła skoncentrować się na własnych projektach i celach. W ciągu kilku dni od zostania Pierwszą Damą Eleanor Roosevelt oznajmiła, że przyjmie nowe podejście do tej pracy. Zaprosiła reporterki na oprowadzanie po Białym Domu i zgodziła się spotykać z nimi regularnie co tydzień. Po zapowiedzi, że nie będzie poruszać kontrowersyjnych kwestii, ona wkrótce złamała własne zasady, przez co agencje informacyjne zaczęły zwracać większą uwagę na spotkania. Ostatecznie zorganizowała 348 konferencji prasowych, na kilka godzin przed śmiercią prezydenta, a do II wojny światowej w konferencjach brały udział wyłącznie kobiety. Agencje informacyjne, które nie chciały przegapić ważnego komunikatu z domu prezydenta, musiały zatrudnić reporterkę, a jedna z nich, Ruby Black, podziękowała Pierwszej Damie za zatrudnienie jej w United Press. Chociaż liczne dowody wskazują na dużą rolę Eleanor Roosevelt w ustawodawstwie Nowego Ładu, bagatelizowała ona zakres sprawowanej przez nią władzy. Na jednej z konferencji prasowych oznajmiła, że "nigdy nie próbowała wywierać wpływu" na prezydenta, "w jakiejkolwiek sprawie, którą kiedykolwiek zrobił" i, dodała, "z pewnością nigdy nie spotkałam go, aby próbował wywierać na mnie wpływ". jeden z mężczyzn publicznie przyznał jej, że załatwiła mu pracę, sprzeciwiła się, twierdząc, że postawił ją w "żenującej sytuacji".Jej własne pisma i pisma jej przyjaciół wskazują na jej wpływ. W 1941 roku Raymond Clapper, znany felietonista, umieścił ją na liście dziesięciu najpotężniejszych ludzi w Waszyngtonie, grając rolę "ministra bez teki". Jej wpływ był szczególnie widoczny w tworzeniu Krajowej Administracji Młodzieży, w reformie mieszkalnictwa oraz w zwiększaniu szans kobiet i mniejszości. Jej listy zawierają wiele wzmianek o spotkaniach z ustawodawcami i szefami agencji, a w 1942 roku jako pierwsza żona prezydenta składała zeznania przed komisją Kongresu. Eleanor Roosevelt zapewniła dostęp do rządu ludziom, którzy wcześniej czuli się pozbawieni. Molley Dewson, przewodnicząca Wydziału Kobiet w Krajowym Komitecie Demokratów, przyznała rację Pierwszej Damie, która umożliwiła jej omówienie ważnych spraw z prezydentem. Jej prace w Bibliotece Franklina D. Roosevelta w Hyde Parku w stanie Nowy Jork zawierają wiele listów od osób apelujących do niej o pomoc - dowód, który ich zdaniem mogła dostarczyć. Pierwsza Dama podróżowała, zarówno po Stanach Zjednoczonych, jak i za granicą, znacznie więcej niż żona jakiegokolwiek prezydenta przed nią. Żaden z jej poprzedników nie podróżował samodzielnie za granicę, kiedy Eleanor Roosevelt zdecydowała się w 1942 roku wyjechać do Wielkiej Brytanii, aby odwiedzić obozy wojskowe, fabryki, żłobki i inne miejsca związane z wojną. W następnym roku udała się na Południowy Pacyfik. Jej niezliczone podróże do Appalachów i innych problematycznych obszarów Stanów Zjednoczonych uznano za "poszukiwanie faktów" i zabierały ją w nieprawdopodobne miejsca: do kopalni, szkół i zrujnowanych domów zubożałych rodzin. Powszechnie uważa się, że Eleanor Roosevelt była w wielu kwestiach bardziej liberalna niż jej mąż i zyskała poparcie ze środowisk, w których był mniej atrakcyjny. Jej stanowisko w sprawie praw obywatelskich, zwłaszcza po rezygnacji z członkostwa w Córkach Rewolucji Amerykańskiej po tym, jak organizacja ta zakazała afroamerykańskiej piosenkarce Marianowi Andersonowi występów w jej audytorium w 1939 r., zapewniła jej reputację w wielu kręgach. Eleanor Roosevelt zaprzyjaźniła się z młodymi ludźmi, w tym z członkami Amerykańskiego Związku Studentów i Amerykańskiego Kongresu Młodzieży, i wypowiadała się w ich obronie. Organizacje kobiece również zwracały się do niej o przywództwo i chociaż jako pierwsza dama nie dołączyła do Partii Kobiet ani nie broniła Poprawki o równych prawach, broniła prawa zamężnych kobiet do pracy, prawa zagrożonego ustawą o gospodarce z 1933 r. Chociaż miała mając bardzo mały personel, Eleanor Roosevelt miała napięty harmonogram. Jej felieton w gazecie "Mój dzień" zaczął ukazywać się w 1936 roku i wygłosiła setki przemówień. Zarobione pieniądze przeznaczała na różne organizacje charytatywne i przyjaciół, bo choć lubiła zarabiać, to mało wydawała na siebie i wolała, żeby były "w obiegu". Po śmierci męża Eleanor Roosevelt pozostała silną siłą polityczną. Prezydent Truman mianował ją delegatką Stanów Zjednoczonych przy ONZ, gdzie pomogła w opracowaniu projektu Deklaracji Praw Człowieka w 1948 r. Prowadziła kampanię na rzecz Adlai Stevensona w 1952 i 1956 r. W 1961 r. prezydent Kennedy mianował ją przewodniczącą Komisji ds. Statusu Kobiet, ale jej stan zdrowia zaczął się już pogarszać i zmarła 7 listopada 1962 r., przeżyła ostatnie lata swojego życia jako "Pierwsza Dama Świata". Jacqueline Bouvier Kennedy rozumiała wartość, jaką popularna Pierwsza Dama może mieć dla administracji swojego męża, ale nie angażowała się w kwestie polityki publicznej. W chwili zaprzysiężenia męża miała trzydzieści jeden lat i była najmłodszą Pierwszą Damą od czasów Frances Cleveland (1886), a skupioną na niej uwagę spotęgowała efektownym wizerunkiem z udziałem projektanta ubrań, droga biżuteria i preferencje "najlepsze" w jedzeniu i rozrywce. Jej zmysł artystyczny i projektowy, znajomość języków i liczne podróże zagraniczne uczyniły ją niezwykle atrakcyjną Pierwszą Damą i była powszechnie naśladowana. Mając ambiwalentne podejście do roli publicznej (lubiła własną prywatność i nalegała, aby chronić dwójkę jej małych dzieci przed nadmiernym eksponowaniem w mediach), Jacqueline Kennedy mianowała własnego sekretarza prasowego (była to pierwsza żona prezydenta, która to zrobiła), ale potem zachęcała sekretarza prasowego prezydenta, Pierre Salingera, aby trzymać reporterów z daleka od niej i jej dzieci. Oprócz olśniewającego wizerunku, najsilniejszym dziedzictwem Jacqueline Kennedy była restauracja Białego Domu. W 1961 roku zorganizowała wypożyczenie kustosza ze Smithsonian Institution w celu rozpoczęcia długiego procesu katalogowania zawartości Białego Domu i zaapelowała do Kongresu o przyjęcie przepisów czyniących zawartość rezydencji wykonawczej własnością publiczną, tak aby mieszkańcy mogli nie sprzedawać ani nie pozbywać się mebli "o znaczeniu historycznym lub artystycznym". Aby przywrócić rezydencji jej elegancję z początku XIX wieku, pomogła założyć Stowarzyszenie Historyczne Białego Domu, "organizację historyczno-edukacyjną non-profit" aby "zwiększyć zrozumienie, docenienie i zadowolenie z Białego Domu". Sprzedaż przewodników w celu finansowania renowacji rozpoczęła się 4 lipca 1962 r. i chociaż niektórzy krytycy zarzucali, że sprzedaż na miejscu obniża ceny Białego Domu, początkowy nakład wyniósł 250 000 egzemplarzy wyprzedane w ciągu kilku tygodni. Kiedy 14 lutego 1962 r. Pierwsza Dama podczas telewizyjnego tournée zaprezentowała wyniki renowacji Białego Domu, obejrzało to ponad 46 milionów Amerykanów, a zainteresowanie rezydencją prezydenta wzrosło. Po zabójstwie prezydenta Kennedy′ego wdowa po nim pomogła zaplanować dramatyczny pogrzeb, w którym wiele elementów zaczerpnięto z pogrzebu Abrahama Lincolna. Kilka dni po pochówku wezwała Theodore′a H. White′a do swojego domu w Massachusetts, aby omówić własne poglądy na temat administracji Kennedy′ego i tego, jak należy o niej pamiętać. To był ten wywiad, opisany w dwustronicowym artykule magazynu Life autorstwa White′a 6 grudnia 1963 r., który przypiął administracji Kennedy′ego plakietkę "Camelot". Claudia ("Lady Bird") Taylor Johnson nazwała Jacqueline Kennedy "onieśmielającym" aktem, który warto naśladować, ale ona poszła dalej i odcisnęła swoje piętno na stanowisku Pierwszej Damy. Długi pobyt w Waszyngtonie, począwszy od ślubu w 1934 r., zaznajomił ją z działalnością polityczną na szczeblu krajowym i zbudowała własną sieć wpływowych przyjaciół. Chociaż nie chciała, aby jej mąż przyjął nominację na wiceprezydenta w 1960 r., w tym samym roku wyszła, by przemawiać w sprawie mandatu krajowego, co spowodowało, że Robert Kennedy, kierownik kampanii swojego brata, uznał ją za główną zaletę. Podczas prezydentury Kennedy′ego Lady Bird Johnson często zastępowała Pierwszą Damę, gdy ta nie mogła lub nie chciała pojawiać się na ceremoniach. Jako Pierwsza Dama Lady Bird Johnson powołała duży i kompetentny personel, na którego czele stała Liz Carpenter, doświadczona reporterka. Chociaż liczba pracowników wynosiła na ogół około dwudziestu osób i była największa, jaką do tego czasu wymieniła żona prezydenta, dodatkowe osoby zostały wypożyczone z innych agencji i departamentów, aby pomóc Pierwszej Damie w realizacji projektów i harmonogramowaniu. Znajomość potrzeb reporterów (dziennikarstwo było jednym z jej kierunków na Uniwersytecie w Teksasie) pomogła jej nawiązać dobre relacje z dziennikarzami. W 1964 roku Lady Bird Johnson samodzielnie prowadziła kampanię na rzecz swojego męża - była pierwszą żoną kandydata, która zrobiła to w tak widoczny sposób. Przysięgając, że nie skreśli na straty wsparcia w południowych stanach, gdzie entuzjazm dla Lyndona Johnsona był słaby, podróżowała z Waszyngtonu do Luizjany pociągiem o nazwie "Lady Bird Special". W towarzystwie personelu, doradców i częściowo podróży, jej córki, po drodze wygłaszała przemówienia, wzywając ludzi do głosowania na jej męża. Po 1965 roku Lady Bird Johnson wyznaczyła sobie wiodącą rolę w inicjatywach Wielkiego Społeczeństwa, biorąc ważny udział w Head Start, programie mającym na celu pomoc dzieciom w wieku przedszkolnym. Najbliżej jej jednak utożsamiano z "upiększaniem". Chociaż to drugie ucierpiało ze względu na niefortunną nazwę (którą nawet pani Johnson uznała za nieodpowiednią, choć przyznała, że ""nie mogliśmy wymyślić niczego lepszego") i często była oczerniany jako po prostu "upiększanie", dotyczył znacznie szerszych problemów środowiskowych: utrzymania pomników i ulic Waszyngtonu, zaangażowania mieszkańców Waszyngtonu w poprawę sąsiedztwa, kampanii mającej na celu zwrócenie uwagi narodu na wartość zasobów naturalnych oraz walki do regulacji billboardów wzdłuż autostrad. Choć powodzenie tych wysiłków zależało głównie od zdolności Lady Bird Johnson do przyciągnięcia przychylnej uwagi i pozyskania funduszy ze źródeł prywatnych, to ostatnie dotyczyło ustawodawstwa krajowego i wywołało znaczne kontrowersje, zwłaszcza po ujawnieniu swoich poglądów przez potężne lobby billboardowe. Ustawa o upiększaniu autostrad (czasami nazywana "ustawą Lady Bird"), uchwalona w październiku 1965 r., oznaczała bezprecedensowe wykorzystanie ukrytej władzy Pierwszej Damy. Jednak w trakcie niezbędnego do uchwalenia kompromisu prawo zostało poważnie osłabione i ani ona, ani prezydent nie byli zbyt zadowoleni z wyników. Choć Lady Bird Johnson nie brała czynnego udziału w rodzącym się ruchu feministycznym, opracowała własny program uhonorowania osiągnięć wybitnych kobiet, a jednocześnie zwrócenia uwagi na ważne tematy podczas lunchów "kobiet-działaczy". Spośród dziewiętnastu, które ostatecznie prowadziła, a każdy z nich skupiał się na jednym temacie, najbardziej nagłośnione odbyło się 18 stycznia 1968 r. i dotyczyło przestępczości ulicznej. Wśród gości była piosenkarka Eartha Kitt, która po wysłuchaniu uwag Pierwszej Damy i kilku innych obecnych wyraziła swój pogląd, że nie jest zaskakujące, że młodzi ludzie zwracają się w stronę marihuany i przestępczości, podczas gdy tak wielu z nich stanęło przed perspektywą powołania do walki i być może śmierci w Wietnamie. Pierwsza Dama zapisała później w swoim dzienniku, jak ważna była jej odpowiedź. Kiedy mówiła o swoich uczuciach, starała się zachować spokój i dostojność: miała nadzieję, że wojna wkrótce się skończy, ale choć trwała, "nie daje nam to darmowego biletu, abyśmy nie próbowali pracować na rzecz lepszych rzeczy - przeciwko przestępczości na ulicach oraz o lepszą edukację i lepsze zdrowie naszych obywateli." Incydent, szeroko relacjonowany przez obecnych dziennikarzy, pokazał, jak łatwo Pierwszą Damę można było wciągnąć w ważne, kontrowersyjne sprawy. Nie można w pełni określić roli Lady Bird Johnson na stanowisku prezydenta jej męża, dopóki wszystkie jej dokumenty nie zostaną otwarte i zbadane. Być może nawet wtedy nie. Jej własny zapis lat spędzonych w Białym Domu, opublikowany w 1970 r. i zatytułowany A White House Diary, zawiera tylko ułamek notatek, które sporządziła, gdy była Pierwszą Damą. Jej biograf Lewis L. Gould doszedł do wniosku, że wszystkie dostępne dowody wskazują, że odegrała ona znaczącą rolę w kluczowych decyzjach i że zmieniła instytucję Pierwszej Damy, wykraczając poza to, czego dokonał którykolwiek z jej poprzedników, pracując nad ustawodawstwem. Inni historycy ogólnie oceniali ją jako istotny atut rezydentury Johnsona. Patricia ("Pat") Ryan Nixon również przywiozła do Białego Domu długą praktykę waszyngtońską, ale wykorzystała ją na swój własny sposób. Chociaż miała napięty harmonogram i realizowała kilka projektów, nie wykazywała zainteresowania przypisywaniem sobie uznania za swoje osiągnięcia, a personel prezydenta przywiązywał niewielką wagę do jej wkładu. Dziennikarze postrzegali ją jako zaprogramowaną i zdystansowaną, ale zyskała ogromną popularność wśród Amerykanów, którzy umieszczali ją na liście "Najbardziej podziwianych kobiet" magazynu Good Housekeeping każdego roku, gdy przebywała w Białym Domu i przez prawie dwie dekady po jego opuszczeniu. Starając się otworzyć Biały Dom "dla najmłodszych", Pat Nixon poczyniła specjalne przygotowania: osoby na wózkach inwalidzkich i o kulach otrzymały dodatkową pomoc; niewidomi mogli dotykać przedmiotów; autobusy pełne seniorów zjadły kolację z okazji Święta Dziękczynienia w State Dining Room. Ale Pat podróżowała także, aby poznawać ludzi, nawet tych, którzy mieszkali w odległych miejscach i nie byli jeszcze na tyle dorośli, aby głosować. Jej córka Julie oszacowała później, że Pat podróżowała do tego czasu więcej niż jakakolwiek Pierwsza Dama, odwiedzając osiemdziesiąt trzy kraje i wielokrotnie przemierzając Amerykę Północną. Wytrzymywała bez względu na pogodę i wyjaśniała: "Zrobię to albo umrę". Nigdy tego nie rezygnuję". Pat Nixon, choć przyćmiony przepychem i rozgłosem kojarzonym z Jacqueline Kennedy, skutecznie gromadził antyki i dzieła sztuki do kolekcji Białego Domu, przyćmił ją blask i rozgłos. Z pomocą kustosza Białego Domu Clementa Congera, który przewodniczył remontowi sal recepcyjnych Departamentu Stanu, nabyła do rezydencji więcej antycznych mebli, niż otrzymano za rządów Kennedy′ego i Johnsona razem wziętych. Naleganie Pat Nixon na zachowanie prywatności nie dawało społeczeństwu żadnych szans na dowiedzenie się, co zrobiła lub jak się czuła w ważnych kwestiach. Częste zmiany personelu (w ciągu nieco ponad pięciu lat wymieniła trzech różnych sekretarzy prasowych) ograniczyły jej wpływ, a poproszona o napisanie felietonu, odmówiła, mówiąc: "Wiem dużo, ale musisz zachować to dla siebie, kiedy jesteś na tym stanowisku." Jej córka Julie Nixon Eisenhower, która opublikowała książkę Pat Nixon: The Untold Story (1986), upierała się, że jej rodzice byli bliżej, niż się powszechnie uważało, ale mogła podać tylko jeden przypadek, w którym Pierwsza Dama próbowała wpłynąć na ważną nominację - miała nadzieję, że w Sądzie Najwyższym powołana zostanie kobieta. Betty Bloomer Ford objęła stanowisko Pierwszej Damy bez korzyści z kampanii ogólnokrajowej i w czasie, gdy przesłuchania w sprawie Watergate zmniejszyły szacunek publiczny dla urzędników rządowych. Często powtarzała, że ciąży na niej szczególny obowiązek bycia szczerym i uczciwym. Na pierwszej konferencji prasowej, która odbyła się 4 września 1974 r., przyznała, że czasami nie zgadzała się z mężem w ważnych kwestiach i określiła swoje stanowisko w sprawie aborcji jako znacznie bliższe stanowisku Nelsona Rockefellera, który poparł decyzję Sądu Najwyższego pozostawiającą sprawę do rozpatrzenia. decyzję podjęła kobieta i jej lekarz, niż senator James Buckley z Nowego Jorku, który publicznie nie zgodził się ze stanowiskiem Trybunału. Jej niezależność (przyznała później, że podczas głosowania często ulegała pokusie podzielenia się mandatem) jest powszechnie uznawana w niektórych kręgach za czynnik zwiększający popularność jej męża i przyczyniła się do wzrostu popularności jej męża w 1976 r., kiedy to "Mąż Betty został wybrany na prezydenta". początku swojej kadencji jako Pierwsza Dama Betty Ford ogłosiła, że będzie działać na rzecz zmian merytorycznych, w tym ratyfikacji Poprawki o Równych Prawach do Konstytucji. Zainstalowała w Białym Domu oddzielny telefon, dzięki czemu mogła lobbować wśród legislatorów stanowych, którzy mieli głosować w sprawie tego rozwiązania. Przeciwnicy nowelizacji krytykowali zaangażowanie żony prezydenta w tak kontrowersyjną kwestię, zwłaszcza tę przed stanami, ale Betty Ford upierała się, że nie podda się walce. I tak się stało, choć musiała przyznać się do porażki, gdy niezbędna liczba państw nie ratyfikowała umowy za jej kadencji. Zarówno Gerald, jak i Betty Ford mówili o jej wpływie na jego administrację. Przyznała, że za pomocą "rozmowy poduszkowej" przekazuje swoje poglądy na ważne tematy, w tym na temat nominacji kobiet na ważne stanowiska, a on przyznał, że namawiała go, aby ułaskawił Richarda Nixona. Duża część popularności Betty Ford wynikała z jej szczerości w radzeniu sobie z problemami osobistymi, które ukrywały inne rodziny prezydenckie. Opowiadała publicznie o możliwych eksperymentach swoich synów z marihuaną, życiu seksualnym swojej nastoletniej córki i własnym stosowaniu środków uspokajających. (Jej szczere oświadczenie na temat alkoholizmu i założenia Betty Ford Center ukazało się po zakończeniu kadencji Białego Domu.) We wrześniu 1974 roku, kiedy zdiagnozowano u niej raka piersi, pozwoliła Białemu Domowi ujawnić prasie wszystkie szczegóły. W programach telewizyjnych i magazynach omawiano radykalne mastektomie i bardziej ograniczone operacje, a także chemioterapię i radioterapię. Rak piersi, o którym wcześniej prawie się nie wspominało, stał się powszechnie znany i wiele kobiet przekonano do poddania się badaniom. Choć niektórzy krytycznie zarzucali, że dyskusje były niewłaściwe, Pierwsza Dama skupiła się na dobru, które uczyniła. "Leżąc w szpitalu i myśląc o tych wszystkich kobietach, które przeze mnie szły na badania w kierunku raka, wyraźniej zrozumiałam siłę kobiety w Białym Domu". Rosalynn Smith Carter rościła sobie prawo do "pełnego partnera" "" przez całe jej małżeństwo, nawet w Białym Domu. Pomagała w rodzinnym interesie Carterów, prowadząc księgi, a kiedy jej mąż James Earl ("Jimmy") Carter kandydował na gubernatora Gruzji w 1966 r., wzięła udział w kampanii (chociaż strach przed wystąpieniami publicznymi utrzymywał się na ją z czegokolwiek więcej niż występów fotograficznych obok rodzinnego samochodu). Później doskonaliła swoje umiejętności mówienia i nabrała biegłości w prowadzeniu kampanii, więc kiedy na początku 1975 roku jej mąż rozpoczął starania o nominację swojej partii na prezydenta, czuła się pewnie, mogąc podróżować i przemawiać samodzielnie. Często wyjaśniała, że gdyby każdy działał sam, mogliby pokryć większy obszar. Jako Pierwsza Dama Rosalynn Carter często zastępowała prezydenta przy uroczystych okazjach i opracowała własny skrót (BOE oznaczający "dół windy") na określenie licznych wycieczek, jakie odbywała na pierwsze piętro Białego Domu, aby jej zdjęcie zrobione z taką czy inną delegacją. Jednak kładła nacisk na merytoryczne, a nie społeczne i ceremonialne części tej pracy. Miała biuro w skrzydle wschodnim (gdzie czasami fotografowano ją przy biurku) i raz w tygodniu umawiała się na roboczy lunch z prezydentem. Kiedy w dyskusjach w rządzie znajdowały się interesujące ją tematy, przyłączała się do członków gabinetu, zasiadając "na dowolnym dostępnym miejscu", jak później powiedziała, nawet jeśli akurat było to to, które zwykle zajmuje wiceprezydent. Była pierwszą żoną prezydenta, która uczestniczyła w posiedzeniach gabinetu. Podczas podróży, która przełamała precedensy, Rosalynn Carter wiosną 1977 r. udała się do siedmiu krajów na Karaibach i w Ameryce Południowej, aby naradzić się z przywódcami na temat - jak określił to Biały Dom - "kwestii merytorycznych". Po przygotowaniach obejmujących spotkanie z członkami Departamentu Stanu i w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego rozmawiała z przywódcami o handlu i obronności. Po powrocie do Waszyngtonu złożyła sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych Senatu o tym, co widziała i słyszała. Krytycy kwestionowali władzę, pod jaką podróżowała, ponieważ nie została mianowana ani wybrana, a niektórzy przywódcy latynoscy wyrazili niepewność co do tego, jak potraktować jej uwagi. Niezależnie od tego, czy reagowała na krytykę, czy nie, Rosalynn Carter nie odbywała więcej tego typu podróży, tłumacząc, że jej mąż ma czas, aby "pojechać sam". Kontynuowała jednak misje dobrej woli, które bardziej przypominały to, co inne Pierwsze Damy zrobili. Rosalynn Carter zainteresowała się reformą opieki zdrowotnej psychiatrycznej w czasie, gdy jej mąż był gubernatorem Gruzji, a ona kontynuowała swoje wysiłki jako Pierwsza Dama. Jako honorowa przewodnicząca Prezydenckiej Rady ds. Zdrowia Psychicznego wypowiadała się na ten temat w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Europie. W lutym 1979 roku stanęła przed Podkomisją ds. Zasobów Senatu w celu promowania programów zdrowia psychicznego, stając się tym samym pierwszą żoną prezydenta, która od czasów Eleanor Roosevelt składała zeznania przed komisją Kongresu. Kiedy Prezydent Carter zaprosił Anwara as-Sadata i Menachema Begina do Camp David we wrześniu 1978 r., poprosił, aby Rosalynn i żony dwóch pozostałych przywódców były również obecne, stwierdzając, że negocjacje będą bardziej przyjemne, "gdyby wszyscy tam byli". Notatki Rosalynn Carter z tych dwunastu dni później stały się podstawą jednego rozdziału jej autobiografii First Lady from Plains (1984), a krytycy uznali je za szczególnie cenny wgląd w spotkanie w Camp David. Historycy ogólnie oceniają Rosalynn Carter jako szczególnie skuteczną Pierwszą Damę, stanowiącą główny atut administracji jej męża. Przetrwała krytykę za to, czego nie zrobiła wcześniej żadna żona prezydenta, ale wyłoniła się jako jedna z nielicznych XX-wiecznych Pierwszych Dam, które według opinii lepiej radziły sobie na swoich stanowiskach niż ich mężowie na stanowisku prezydenta. Nancy Davis Reagan nie zawsze szczerze mówiła o swoim wpływie jako Pierwszej Damy, chociaż według wielu relacji był on znaczny. Niektórzy współpracownicy zauważyli, że miała bardzo bystry instynkt polityczny i miała zdecydowane poglądy na temat ludzi, którzy pracowali z jej mężem. Najwyraźniej nie była zainteresowana własną bazą polityczną, stanowczo sprzeciwiała się osobom, które uważała za szkodliwe dla sukcesu jej męża i powszechnie uważano, że odegrała główną rolę w usunięciu kilku członków gabinetu i personelu, w tym szefa sztabu Donalda Regana. Po jego odejściu z pracy Regan podzieliła się tym poglądem i dodała, że utrudniła planowanie wizyt prezydenta, zwracając się do kalifornijskiego astrologa o radę w sprawie tego, kiedy Ronald Reagan powinien podróżować i uczestniczyć w ważnych spotkaniach. Zamiast odeprzeć ten zarzut, Nancy Reagan wyjaśniła, że obawy o bezpieczeństwo męża, zwłaszcza po zamachu na niego w marcu 1981 r., zmusiły ją do szukania pomocy wszędzie, gdzie mogła ją znaleźć. Jako żona gubernatora Kalifornii Nancy Reagan współpracowała z programem zastępczych dziadków i jako Pierwsza Dama opublikowała książkę na ten temat. Ale jej elegancki wizerunek wielu Amerykanom nie wydawał się babciowy, a program nie był popularny. Jej notowania spadły w 1981 r., częściowo z powodu - zdaniem niektórych - ekstrawaganckich wydatków na Biały Dom i na siebie. Moment ogłoszenia Białego Domu w sprawie zakupu nowej porcelany o wartości prawie 210 000 dolarów (choć opłaconej z prywatnych darowizn) był szczególnie niefortunny, ponieważ zbiegł się z rewelacjami o cięciach w programach socjalnych. Na spotkaniu pod koniec 1981 r., w którym uczestniczyli jej pracownicy i prezydenta opracowano plan poprawy wizerunku Nancy Reagan, która rozpoczęła krucjatę antynarkotykową, nazwaną później "po prostu powiedz nie". Pierwsza dama upierała się, że od dawna interesuje się tym tematem i że zaangażowała się w kampanię antynarkotykową, zanim jej doradcy nie zawetowali tego tematu, uznając go za zbyt optymistyczny. Zbierała pieniądze na programy szkolne i konferencje, w tym jedną w Białym Domu, która przyciągała małżonki przywódców z krajów z całego świata. Ponieważ Ronald Reagan przeszedł kilka okresów poważnych chorób i długiej rekonwalescencji, Nancy Reagan była uważnie obserwowana, aby zobaczyć, jaką posiada władzę. W lipcu 1985 r., gdy on wracał do zdrowia po operacji nowotworu w szpitalu, wróciła do Białego Domu, aby powitać wizytujących osobistości. Reporterzy spekulowali, że władzę sprawował triumwirat: prezydent, jego szef sztabu i Pierwsza Dama. Ronald Reagan poparł ten pogląd, dziękując jej za "udział w sprawach narodu". Powszechnie uważano, że opowiada się za porozumieniem w sprawie ograniczenia zbrojeń ze Związkiem Radzieckim, a jej entuzjazm był czasami wymieniany jako znaczący w dążeniu prezydenta dla porozumienia. Zanim opuściła Biały Dom, "The New York Times" przypisał jej rozszerzenie roli Pierwszej Damy. Barbara Pierce Bush została Pierwszą Damą po ośmiu latach stosunkowo niepozornych przygotowań, podczas gdy jej mąż pełnił funkcję wiceprezydenta. Mając sześćdziesiąt trzy lata, była jedną z najstarszych, która podjęła się tej roli, i zdecydowała się zagrać ją w stylu kobiet sprzed pokolenia. Trzymając się z daleka od decyzji dotyczących harmonogramu pracy prezydenta oraz mianowania i utrzymania personelu, podkreśliła ceremonialną, tradycyjną stronę bycia żoną Białego Domu. Jej skłonność do samodeprecjonowania zdobyła wielu wielbicieli i nalegała, aby zachować wizerunek, który dobrze jej służył: praktyczny i przyziemny, bez zwracania większej uwagi na farbowanie włosów i projektowanie ubiorów. Jak stwierdziła, z poczty wynikało, że "jest tam strasznie dużo siwych, pomarszczonych kobiet, które aż łaskoczą na różowo" jej podejściem. Na dziesięć lat przed przeprowadzką do Białego Domu Barbara Bush przejęła wiodącą rolę w kampanii na rzecz poprawy umiejętności czytania i pisania w Stanach Zjednoczonych i kontynuowała tę pracę jako Pierwsza Dama. Jak twierdzi, zmaganie się wiele lat wcześniej z dysleksją jednego z synów przekonało ją, jak ważna jest umiejętność czytania. Choć George Bush reklamował siebie jako "prezydenta ds. edukacji", to jego żona, często fotografowana podczas wizyt w szkołach i czytania dzieciom, najbardziej utożsamiła się z przyczyną. W 1991 roku opublikowała humorystyczną książkę ze zdjęciami rodzinnego psa, Millie′s Book, podyktowaną Barbarze Bush, a kiedy szybko stała się bestsellerem, przekazała prawie 800 000 dolarów z tantiem Fundacji Barbary Bush na rzecz umiejętności czytania i pisania w rodzinie. Gdyby nie oddała pieniędzy, wpłaciłaby znacznie więcej, niż wynosi roczna pensja prezydenta. Barbara Bush zachowała swoje poglądy na kontrowersyjne tematy dla siebie, choć powszechnie w nią wierzyno nie zgadza się z mężem w sprawie aborcji i kontroli broni. Ponieważ rzuciła college - uczęszczała do Smith - i wyszła za mąż w wieku dziewiętnastu lat i nigdy nie miała własnej pracy na pełny etat, nie była powszechnie postrzegana jako liderka wśród feministek nastawionych na karierę. Zaproszenie wystosowane przez administrację Wellesley College do przemawiania podczas ceremonii wręczenia dyplomów w czerwcu 1990 r. wywołało wiele protestów od zapisanych tam studentów, którzy sprzeciwiali się temu, że stała się wybitną osobą wyłącznie dzięki małżeństwu ze sławnym mężczyzną. Część studentów podpisała petycję z prośbą o wycofanie zaproszenia. Pierwsza Dama wystąpiła w obronie prawa studentów do innego niż ona życia, ale nie odrzuciła zaproszenia. Zamiast tego zaprosiła Raisę Gorbaczow, która akurat miała odwiedzić Stany Zjednoczone mniej więcej w czasie ukończenia studiów, aby towarzyszyła jej do Wellesley i również wygłosiła przemówienie. Wydarzenie to, szeroko komentowane w mediach, uwypukliło praktyczne i pewne podejście Barbary Bush do pracy i pomaga wyjaśnić, dlaczego pozostała popularna wśród Amerykanów mających odmienne opinie na temat tego, jak powinna zachowywać się żona prezydenta. Hillary Rodham Clinton, pierwsza kobieta urodzona po II wojnie światowej, która została Pierwszą Damą, została ogłoszona jako zapoczątkowająca nową erę. Jej własne referencje sugerowały odejście. Była pierwszą żoną prezydenta, która ukończyła tę samą uczelnię co jej mąż i odniosła sukces zawodowy i własną karierę. Po ukończeniu w 1973 roku studiów prawniczych w Yale, gdzie poznała Billa Clintona, przez krótki czas pracowała w Waszyngtonie w zespole prawnym zatrudnionym przez Komisję Sądownictwa Izby Reprezentantów w celu zbadania powiązań prezydenta Nixona z włamaniem do Watergate i wydarzeniami, które po nim nastąpiły. Kiedy latem 1974 roku to zadanie dobiegło końca, Hillary Rodham przeprowadziła się do Arkansas i wykładała na uniwersytecie stanowym w Fayetteville. Poślubiła Billa Clintona w 1975; w następnym roku został wybrany na prokuratora generalnego stanu Arkansas. W 1977 roku Hillary Clinton objęła stanowisko w Little Rock w prestiżowej kancelarii Rose Law Firm - była to jedna z pierwszych kobiet zatrudnionych przez tę firmę. W końcu została wspólnikiem w Rose i zyskała uznanie kolegów, którzy umieścili ją na liście "100 najbardziej wpływowych prawników w Ameryce" magazynu National Law Journal. W czasach studenckich Hillary Rodham Clinton zainteresowała się prawami dzieci i biednych, a jako osoba dorosła skupiła się na tych kwestiach. Obejmowała role kierownicze (często jako członek zarządu lub przewodnicząca) w Funduszu Obrony Dzieci, organizacji chroniącej prawa nieletnich; Legal Services Corporation - bezpartyjna organizacja finansowana ze środków federalnych, mająca na celu udostępnienie pomocy prawnej osobom ubogim; oraz Fundację New World, organizację filantropijną przekazującą niewielkie dotacje grupom społecznym i mniejszościom. Do 1993 r. dwie dekady kontaktów zawodowych zaowocowały siecią doświadczonych, kompetentnych mężczyzn i kobiet, którzy mogli pomagać Hillary Rodham Clinton we wszystkich projektach, których się podejmowała jako Pierwsza Dama. Wielu z nich poszło z nią i prezydentem do Białego Domu. Dwóch kolegów z kancelarii Rose Law Firm zyskało szczególną rozgłos: Vincent W. Foster Jr. był asystentem radcy prawnego Białego Domu aż do samobójstwa w lipcu 1993 r., a Webster L. Hubbell był zastępcą prokuratora generalnego aż do swojej rezygnacji w marcu 1994 r. pod zarzutem, że podczas pracy w Kancelarii Prawnej Rose zatwierdził nadmierne obciążanie klientów kosztami. Po ślubie Hillary Rodham Clinton przejęła główną odpowiedzialność za sprawy finansowe rodziny, a podczas kampanii jej męża na prezydenta w 1992 r. magazyn Money zamieścił artykuł zatytułowany "Jak Hillary zarządza pieniędzmi Clintonów". szczególnie uważnie zbadano dwie kwestie: jedna dotyczyła udziału Clintonów w Whitewater Development Company - projekcie dotyczącym nieruchomości w Arkansas, który upadł w latach siedemdziesiątych XIX wieku; z drugiej - niezwykle udane przedsięwzięcie w zakresie handlu kontraktami terminowymi na towary pod koniec lat siedemdziesiątych. W tym drugim przypadku Clintonowie osiągnęli duży zwrot (zwykle podawany jako prawie 100 000 dolarów) dzięki niewielkiej inwestycji wynoszącej 1000 dolarów w ciągu kilku miesięcy. Kiedy do zbadania sprawy Whitewater wyznaczono specjalnego prokuratora Roberta B. Fiske Jr., przesłuchiwał on oddzielnie prezydenta i Pierwszą Damę w sprawie ich ról, co było wydarzeniem bezprecedensowym. Podczas kampanii prezydenckiej w 1992 r. Bill Clinton upierał się, że wyborcy otrzymają premię, jeśli go wybiorą - dwie znakomite osoby lub tylko jeden głos. Jednak nie wszyscy Amerykanie wydawali się zadowoleni z pomysłu udziału Pierwszej Damy w prezydenturze, a rola Hillary Clinton została w dalszej części kampanii pomniejszona. Często towarzyszyła mężowi na szlaku kampanii, a po konwencji nominacyjnej ona i Tipper Gore, żona kandydata na wiceprezydenta Alberta Gore'a Jr., często pojawiały się razem, z mężami lub osobno. Żadne z tych działań nie otworzyło niczego nowego dla żony potencjalnego prezydenta, ale kilka miesięcy przed nominacją Billa Clintona jego żona odegrała ważną rolę w utrzymaniu jego kandydatury przy życiu. Tabloid zamieścił artykuł o Gennifer Flowers, kobiecie z Arkansas, która przechwalała się, że cieszyła się długim stosunkiem seksualnym z Billem Clintonem, a inne gazety podchwyciły tę historię i opublikowały ją. Aby przeciwdziałać oskarżeniom, Clintonowie zgodzili się wspólnie wystąpić w telewizyjnym programie informacyjnym CBS 60 minut i odpowiedzieć na pytania. Choć kandydat przyznał, że spowodował "ból" w swoim małżeństwie, nie podał żadnych szczegółów. Jego żona była bardziej szczera, mówiąc, że cokolwiek się stanie, jest to sprawa Clintonów i nie jest to kwestia decyzji wyborców. Doszła do wniosku, że jeśli kandydat im się nie podoba, to "nie głosuj na niego". Po wyborach w listopadzie 1992 r. Bill Clinton powitał przywódców Kongresu w Little Rock, a kiedy później opisał spotkanie prasie, powiedział, że jego żona była obecna, "dużo rozmawiała i wiedziała o niektórych rzeczach więcej od nas". Jednym z pierwszych ogłoszeń Białego Domu Clintona było powołanie Pierwszej Damy na przewodniczącą Grupy Zadaniowej ds. Reformy Opieki Zdrowotnej i przydzielono jej do biura na drugim piętrze zachodniego skrzydła, kilka stóp od Gabinetu Owalnego. Przez pierwsze miesiące 1993 r. grupa zadaniowa odbywała spotkania, których efektem było nietypowe orzeczenie prawne w sprawie roli Pierwszej Damy. Zabroniono lekarzom i innym osobom, które chciały uczestniczyć w spotkaniach i wyrazić swoje poglądy, na tej podstawie, że mogły w nich uczestniczyć jedynie "urzędnicy rządowi". Pełnomocnicy lekarzy argumentowali, że żona prezydenta nie kwalifikuje się jako "urzędniczka państwowa" i że spotkania powinny być otwarte. Okręgowy sąd federalny zgodził się z tym, ale 22 czerwca 1993 r. federalny sąd apelacyjny uchylił tę decyzję, orzekając zamiast tego, że istnieje "długa tradycja pełnienia służby publicznej przez Pierwsze Damy"… które działały (choć w tle) jako doradcy i osobiste przedstawicielki swoich mężów". Nawet odrębna opinia sędziego Jamesa L. Buckleya uwzględniała oficjalny status żony prezydenta, którą "wita się jak głowę państwa" stanu, strzeżony przez Tajne Służby i posiadający pozwolenie na wydawanie pieniędzy federalnych." Ponieważ grupa zadaniowa już zakończyła działalność w swojej pracy werdykt nie miał natychmiastowego skutku, z wyjątkiem skodyfikowania tego, co stało się powszechną akceptacją statusu Pierwszej Damy. Począwszy od września 1993 r. Hillary Rodham Linton pojawiała się przed komisjami Kongresu, aby odpowiadać na pytania dotyczące raportu i zaleceń grupy zadaniowej. Chociaż w ciągu tygodnia wystąpiła pięć razy, a ich fragmenty były emitowane w ogólnokrajowej telewizji i ogólnie chwalono ją za jej wiedzę specjalistyczną i opanowanie, propozycja grupy zadaniowej spotkała się z niewielkim poparciem ani w Kongresie, ani wśród opinii publicznej. Powszechnie uważano, że Pierwsza Dama zaszkodziła wizerunkowi swemu i prezydenta, będąc tak wyraźnie powiązana z wysiłkiem, który zakończył się niepowodzeniem. Nawet ona przyznała, że próbowała zrobić zbyt wiele. Następnie Hillary Rodham Clinton zajęła się bardziej tradycyjnymi, ceremonialnymi zadaniami, które przez ponad sto lat wiązały się z żonami prezydentów. W lipcu 1995 roku zaczęła pisać cotygodniową kolumnę "Talking It Over", która ukazywała się w gazetach w całym kraju, ale w stylu "Mój dzień" Eleanor Roosevelt zazwyczaj skupiała się na bezpiecznych tematach, takich jak wizyty w galeriach sztuki i podróże. Jej własne wyjazdy zagraniczne, choć nie do końca pozbawione kontrowersji, skupiały się na zagadnieniach typowo definiowanych jako domena kobiet, takich jak planowanie rodziny i prawa człowieka. W maju 1995 r. towarzyszyła prezydentowi w podróży do Rosji, ale zamiast prowadzić dochodzenie w obszarach związanych z jej zainteresowaniami zawodowymi odwiedzała muzea i składała wieńce na grobach żołnierzy. Po znacznych kontrowersjach związanych z postawami Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie praw człowieka, Hillary Rodham Clinton zgodziła się przemawiać na Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Kobiet, która odbyła się w Pekinie we wrześniu 1995 r. Krytycy narzekali, że Hillary Rodham Clinton nie może zdecydować się na wizerunek chciała występować w roli Pierwszej Damy. Jej kompetencje i sympatia dla słabszych pchnęły ją do roli aktywistki, takiej jak ta, której pionierką była Eleanor Roosevelt, ale zauważyła też, że bardziej tradycyjne modele, takie jak Barbara Bush, nadal cieszą się dużą popularnością. Kandydowanie do Senatu zdominowało harmonogram pani Clinton na ostatnie dwa lata drugiej kadencji jej męża. Na początku 1999 r. wyruszyła w "trasy zesłuchowe" po stanie Nowy Jork, a w styczniu 2000 r. przeprowadziła się do domu zakupionego przez Clintonów w Chappaqua, aby móc kwalifikować się jako mieszkanka Nowego Jorku. Wygłaszając zwycięskie przemówienie 7 listopada 2000 r., podsumowała kampanię w następujący sposób: "Sześćdziesiąt dwa hrabstwa, 16 miesięcy, trzy debaty, dwóch przeciwników i sześć czarnych spodni", ale to nie doceniło ogromnego wysiłku, jaki włożyła. Po wyborze Hillary Rodham Clinton starała się zrównoważyć wymagania wynikające ze swoich dwóch ról - senatora-elekta i Pierwszej Damy. Brała udział w sesjach odpraw z innymi nowo wybranymi ustawodawcami i była gospodarzem dziesiątek przyjęć i kolacji w Białym Domu. Aukcja książek na temat jej wspomnień przyniosła jej zaliczkę w wysokości 8 milionów dolarów, a Clintonowie kupili dom w Waszyngtonie w pierwszych miesiącach życia Hillary Clinton, gdy młodszą senator Nowego Jorku nękało ciągłe zwracanie uwagi na ułaskawienia, których jej mąż udzielił tuż przed opuszczeniem urzędu. Jednak w obu przypadkach, nawet w tej, która dotyczyła jej brata Hugh, który przyznał się do przyjęcia zapłaty od osoby, która otrzymała ułaskawienie, upierała się, że nic o tym nie wiedziała. Jej pierwsze duże przemówienie w Senacie dotyczyło w całości rozwoju gospodarczego stanu Nowy Jork, ale prasa uparcie zadawała jej pytania o jej rolę w decyzjach Billa Clintona jako prezydenta - co było wyjątkową sytuacją, w jakiej znalazła się senator. Wzrosły spekulacje, że będzie kandydować sama ubiegała się o najwyższy urząd w kraju, ale wyparła się jakichkolwiek zamiarów, twierdząc, że zamierza skoncentrować swoją energię na byciu dobrym prawodawcą. Laura Welch Bush, która zastąpiła ją w Białym Domu, zdystansowała się od aktywistycznej przeszłości Hillary, ale jednocześnie wyparła się "tradycyjnej" etykiety, tak często przypisywanej jej matce -prawo. W rzeczywistości Laura Bush połączyła wiele cech obu. Podobnie jak Hillary posiadała wykształcenie wyższe, uzyskując tytuł magistra bibliotekoznawstwa w 1972 r. Po satysfakcjonującej karierze nauczycielki w szkole podstawowej i bibliotekarki szkolnej, podobnie jak wiele kobiet urodzonych po II wojnie światowej, wyszła za mąż za Hillary Clinton, która publicznie ją wspierała zaprzeczenia męża dotyczące Moniki Lewinsky, począwszy od jej wystąpienia u prezydenta, kiedy po raz pierwszy odrzucił zarzuty, że miał romans z byłą stażystką Białego Domu. Ale podobnie jak Barbara Bush, Laura przyjęła nazwisko męża, wkrótce po ślubie przestała pracować i całkowicie poświęciła się rodzinie, wolontariatowi i karierze politycznej męża. Chociaż kiedyś zażartowała, że zgodziła się poślubić George′a W. Busha dopiero po tym, jak obiecał, że nigdy nie będzie musiała wygłaszać przemówień politycznych, prowadzenie kampanii było częścią małżeństwa Laury od początku. Ponieważ zdecydował się kandydować do Kongresu już w 1978 r., a jego ojciec był na dobrej drodze do Białego Domu, nie mogła oczekiwać, że będzie unikać polityki. Jako popularna Pierwsza Dama Teksasu (1995-2001) Laura Bush ciężko pracowała nad poprawą umiejętności czytania i pisania. Jej najbardziej znaczącym osiągnięciem było zainicjowanie Texas Book Festival, w którym uczestniczyli lokalni autorzy, a od 1996 roku zebrano setki tysięcy dolarów na zakup książek dla bibliotek. Później Laura dodała do swojego programu świadomość raka piersi, a także zwrócenie uwagi na problemy osób cierpiących na chorobę Alzheimera i ich rodzin po śmierci ojca na tę chorobę w kwietniu 1995 r. Podczas kampanii prezydenckiej jej męża (w której wystąpiła setki razy i zademonstrowała, że jak swobodnie poczuła się przed mikrofonem i przemawiając do dużej publiczności) dała do zrozumienia, że skoncentruje się na podobnych sprawach jak Pierwsza Dama. Laura Bush, znająca już Biały Dom i często go odwiedzająca podczas prezydentury swojego teścia, zebrała personel, w skład którego wchodzili zaufani pracownicy, których poznała w Teksasie, oraz doświadczeni mieszkańcy Waszyngtonu, którzy pracowali dla Barbary Bush. Często wymieniana jako stabilna emocjonalna kotwica dla męża i główne wsparcie w jego decyzji o zaprzestaniu picia napojów alkoholowych kilka lat wcześniej, Laura nie zgodziła się na odgrywanie większej roli. Zapytana, czy byłaby doradcą męża, odpowiedziała kiedyś: "Jestem tylko jego żoną. Nie sądzisz, że tak byłoby lepiej?", co sugeruje, że wraz z wejściem amerykańskich kobiet w XXI wiek definicja żony politycznej znacznie się rozszerzyła. Od Pierwszej Damy, która kiedyś mogła zrezygnować z roli publicznej, oczekiwano teraz, że będzie wytrawnym mówcą, niestrudzonym wolontariuszem, skutecznym administratorem Białego Domu i przenikliwym politycznie asystentem. To, co kiedyś było niezwykłe, teraz stało się rutyną.