…nie dla każdego…

https://szkolazpieklarodem.pl/

Pod koniec Starego Państwa (2333 p.n.e.) grobowce rodzinne były powszechne, z wymyślnymi wydrążonymi nadbudówkami z mastaby. Te nadbudówki zawierały liczne zdobione komnaty, w tym obszary, które pełniły funkcję kaplic pogrzebowych i umożliwiały rodzinie składanie ofiar wewnątrz, a nie na zewnątrz. Zmarli byli nadal chowani w dołach pod ziemią i można było do nich dotrzeć szybem w podłodze mastaby. Gdy mastaby stały się bardziej imponujące, królowie musieli potwierdzić swój status i bogactwo, co doprowadziło do zaprojektowania i zbudowania piramid schodkowych, a ostatecznie piramid gładkich.

Stepping up: King Dżeser Piramida pierwszego stopnia została zbudowana dla króla Dżesera z trzeciej dynastii (2686 pne). Budowę rozpoczęto od tradycyjnego grobowca mastaby w Sakkarze. Komora grobowa znajdowała się 28 metrów pod ziemią na dnie szybu i była wyłożona granitem. Pozostaje ona pod piramidą schodkową, która znajduje się obecnie na miejscu. Z komory grobowej prowadzą cztery korytarze, które prowadzą do zespołu komór i magazynów. W niektórych z tych pomieszczeń znajdowały się niebieskie płytki fajansowe (rodzaj ceramiki wykonanej z piasku) ozdobione filarami djed, reprezentującymi boga Ozyrysa, które są jedyną ozdobą tego miejsca pochówku. Jedynymi szczątkami ludzkimi znalezionymi w tej piramidzie schodkowej była zmumifikowana stopa, co sugeruje, że miał tu miejsce pochówek. Nadbudowa mastaby została zbudowana z gruzu pustynnego i gliny, otoczona blokami wapiennymi o grubości 3 metrów. Początkowa nadbudowa miała 63 metry długości i 8 metrów wysokości, co samo w sobie było nie lada wyczynem. W pewnym momencie budowy mastaby Dżeser zdecydował, że chce czegoś bardziej imponującego i wprowadził szereg zmian:

* Mastaba została wydłużona.

* Trzy kolejne struktury zostały umieszczone jedna na drugiej, tworząc czterostopniową piramidę.

* Podstawa została rozszerzona i dodano dwa kolejne stopnie, w wyniku czego sześciostopniowa piramida wznosiła się 60 metrów nad ziemią.

Był to pierwszy budynek na świecie zbudowany w całości z kamienia. Uważano, że ta konstrukcja grobowca była schodami, po których król wspinał się, aby być ze swoimi przodkami, którzy po śmierci stali się gwiazdami. Po zbudowaniu piramid schodkowych następną ewolucją w rozwoju piramidy było wypełnienie stopni tak, aby powstała prawdziwa piramida o gładkich bokach. Wiele piramid w Sakkarze i Abusir zaczęło się jako piramidy schodkowe i zostały przekształcone w prawdziwe piramidy poprzez wypełnienie stopni.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Na początku Starego Państwa urzędnicy zaczęli budować nad dołami nadbudówki. Kopce pustynnego gruzu ułożone nad drewnianymi dachami dołów zostały wysunięte w górę, dzięki czemu grobowce można było odróżnić od otaczającego krajobrazu.

Dodawanie nadbudówek

Rozmiar i konstrukcja materiałów umieszczonych na grobowcach odzwierciedlały status i bogactwo jednostki i bez wątpienia prowadziły do ​​trendu dotrzymywania kroku Jonesom – a raczej Amenhotepsom. Mniejsze, mniej okazałe pochówki składały się z małych nierównych kopców gruzu przykrywających jamę grobową, podczas gdy bardziej wyszukane grobowce miały prostokątne nadbudówki z cegły wzniesione do wysokości 1 metra nad poziomem gruntu. Nadbudowy te miały kształt ławki, stąd nazwano je mastaba, od arabskiego słowa oznaczającego ławkę. Zewnętrzna część nadbudówki została pomalowana na biało, natomiast oferowane nisze wzdłuż zachodniej ściany pomalowano na matową czerwień. Ceglany chodnik prowadził do nisz i zapewniał przestrzeń, w której żałobnicy mogli zostawiać ofiary z chleba, piwa i warzyw dla ducha zmarłego. Ponieważ te nadbudówki zostały zbudowane po pochówku, wejścia były niepotrzebne. Brak wejść oznaczał, że mastaby były bezpieczne przed większością rabusiów, ale oznaczało to również, że nie można było ponownie wejść do grobowców. Wkrótce miało się to zmienić, ponieważ pochówki rodzinne stały się szczytem mody.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Z biegiem czasu proste doły wyłożone cegłami nie wystarczały. Egipcjanie chcieli czegoś bardziej imponującego jako Dom Wieczności. Początkowo doły przebudowano na ścianki działowe, dzięki czemu utworzono szereg komór do przechowywania dużej ilości materiałów grobowych. Największym odkrytym grobowcem jest grób Uj z Abydos z dynastii 0 (ok. 3100 p.n.e.; chronologię patrz Ściągawka). Grobowiec ma wymiary 9,10 na 7,30 metra i jest podzielony na 12 pomieszczeń, z których dziewięć zawierało setki naczyń ceramicznych i etykiet z kości słoniowej. Ten wyszukany grobowiec najprawdopodobniej należał do lokalnego wodza lub burmistrza. Egipcjanie jednak nadal nie byli usatysfakcjonowani i chcieli rozszerzyć swój Dom Wieczności w górę. Niebo jest granicą, jak mówią.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Grobowiec 100 z cmentarza przeddynastycznego w Hierakonpolis (ok. 3685 p.n.e.) był pierwszym grobowcem (i jedynym znanym z okresu przeddynastycznego) zawierającym zdobione ściany. Zamiast zwykłego dołu, Tomb 100 zawiera wiele podziemnych pomieszczeń oddzielonych ściankami działowymi. W komorze grobowej ściany te są otynkowane i pomalowane. Przedstawienia ludzi, zwierząt i łodzi rzecznych pojawiają się w czerwonej, białej, zielonej i czarnej farbie na żółtym tle. Co najmniej trzy obrazy w Tomb 100 odnoszą się do bardziej tradycyjnej sztuki egipskiej, w tym obrazy często używane do przedstawiania roli królestwa. Na przykład jeden obraz w Tomb 100 przedstawia mężczyznę bijącego buławą trzech związanych jeńców; inny przedstawia postać trzymającą w gołych rękach dwa dzikie zwierzęta; a inny ma łódź z postacią, prawdopodobnie wodza, siedzącą pod baldachimem z grupą mężczyzn w przepaskach na biodrach, którzy wielbią go z wyciągniętymi rękami. Chociaż w Grobowcu 100 nie zachowały się żadne teksty, te wybitne postaci sugerują, że prawdopodobnie właścicielem grobowca był król lub wódz. Niestety, od czasu jego odkrycia na początku XX wieku, lokalizacja Grobowca 100 została utracona, więc dalsze badania oryginalnych malowideł są niemożliwe. Fotografie i kopie obrazów znajdują się w Muzeum Ashmolean w Oksfordzie oraz w Muzeum Egipskim w Kairze.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Od czasu do czasu zwierzęta zakłócały pochówki, odkrywając pochowane ciała i ujawniając naturalną konserwację, która miała miejsce. Ciała czasami nawet zachowywały skórę i włosy, podczas gdy czasami konserwacja nie była tak konsekwentna. Naturalna konserwacja wywołała przekonanie, że aby przetrwać w życiu pozagrobowym, ciała musiały zostać zachowane. Wraz z tym rozpoczął się proces sztucznej konserwacji, czyli mumifikacji. Sztuczna konserwacja doprowadziła również do rozwoju grobowców jako dalszych wysiłków na rzecz zachowania ciał na wieczność. Najwcześniejsze próby sztucznego zachowania ciała przybierały dwie formy:

* Zamknięcie ciała w czymś, takim jak gliniany garnek, taca z trzciny, skóra zwierzęca lub lniany całun

* Wykładanie dołów grobowych cegłą lub drewnem

Odkryto wiele wczesnych cmentarzy (Hierakonpolis; Minshat Abu Omar, 150 kilometrów od Kairu; i Adaima, 25 mil na północ od Hierakonpolis), które zawierają proste doły wyłożone cegłami mułowymi. Ściany pozostawiono bez dekoracji, a dno grobowca wyłożono matą trzcinową przywiązaną do drewnianych listew, tworząc tace do układania ciał. Wokół szczytu ściany wewnętrznej biegnie półka, która podpierała drewniane belki dachowe. Doły te zostały następnie pokryte gruzem pustynnym w celu ukrycia miejsc pochówku na pustynnym płaskowyżu.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Wszystkie cywilizacje muszą pozbyć się zmarłych, a w kraju tak gorącym jak Egipt rozkład może rozpocząć się natychmiast. Dlatego w okresie przeddynastycznym (przed 3100 pne) pochówki były prostymi sprawami:

* Zmarłego pochowano pojedynczo w płytkim dole wykopanym na skraju pustyni, w niewielkiej odległości od osad.

* Ciało zostało umieszczone w dole w pozycji embrionalnej, bez trumny lub jakiegokolwiek przykrycia.

* Dołek wypełniono piaskiem, który spadał bezpośrednio na ciało, zachowując je w naturalny sposób.

Pochówkom towarzyszyło wiele dóbr grobowych, w tym naczynia i naczynia garncarskie, biżuteria i palety kosmetyczne. Przedmioty te były wyraźnie połączone z wiarą w życie pozagrobowe i wiarą, że zmarły będzie ich potrzebował ponownie.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Egipt jest dobrze znany ze swoich miejsc pochówku, czy to piramid, czy bogato zdobionych grobowców w Dolinie Królów. Grobowce w Dolinie są wynikiem wieloletniej ewolucji spowodowanej zmieniającymi się priorytetami religijnymi i rosnącym zagrożeniem bezpieczeństwa. Jednak niezależnie od projektu grobowców, obecna jest ta sama fundamentalna wiara w życie pozagrobowe. Egipcjanie postrzegali życie pozagrobowe jako miejsce, w którym zmarły odrodził się i żył wiecznie, starożytny odpowiednik raju. W rzeczywistości wiara w życie pozagrobowe jest sugerowana w najwcześniejszych pochówkach (przed 3100 p.n.e.), przed budową skomplikowanych grobowców, z prostego włączenia dóbr pogrzebowych. W miarę jak wierzenia religijne stawały się coraz bardziej złożone, grobowce stawały się coraz bardziej wyszukane i przekształcały się w symbole statusu – jak dzisiejsze Porsche! Ale przede wszystkim te miejsca spoczynku miały trwać wiecznie, jako dom dla zmarłych w zaświatach. Dlatego nazywano je Domami Wieczności. (Robi dokładnie to, co jest napisane na puszce!)

https://szkolazpieklarodem.pl/

Kapłani byli również odpowiedzialni za opracowanie systemów kalendarzowych. Trzy były w użyciu, wszystkie do różnych celów:

* Kalendarz rolniczy: Do codziennego użytku przez większość populacji. Rok został podzielony na trzy sezony po cztery miesiące każda – zalew (powódź), czas wegetacji i żniwa.

* Kalendarz astronomiczny: do użytku rytualnego i oparty na ruchu gwiazd.

* Kalendarz księżycowy: Do użytku rytualnego w kultach księżyca (kulty poświęcone bogom związanym z księżycem). Prowadzone były dokładne zapisy faz księżycowych, które były powiązane z dniami religijnymi i rytuałami.

Wszystkie kalendarze miały pewne cechy wspólne. Każdy miesiąc składał się z 30 dni, w sumie 360 ​​dni w roku. Następnie do końca roku dodano pięć dni świąt religijnych na urodziny Ozyrysa, Horusa, Seta, Izydy i Neftydy. Oczywiście ten 365-dniowy kalendarz powoli odchodził od prawdziwego roku. Co cztery lata kalendarz rolniczy przesuwał się o jeden dzień, co oznaczało, że ostatecznie pory roku nie pokrywały się już z kalendarzem. Aby poradzić sobie z tą rozbieżnością, wschody gwiazdy Syriusza zawsze zbiegały się z początkiem powodzi, który był postrzegany jako Nowy Rok.

https://szkolazpieklarodem.pl/

Ponieważ świątynie były tak zaangażowane w egipską gospodarkę i związaną z nią administrację, prowadziły obszerne rejestry lokalnych regionów, podobnie jak biuro metrykalne ratusza. Zapisy te były przechowywane w Domu Życia  i zawierały szczegóły

* Lokalizacje świętych miejsc

* Pielgrzymki, w których każdy mógł wziąć udział

* Centra kultu (centra kultu poszczególnych bóstw) i nazwiska personelu

* Lokalne uprawy

* Lokalne standardy i bóstwa

* Daty głównych festiwali

* Tabu dotyczące zajęć lub jedzenia

* Część Nilu obecna w regionie

* Uprawiane pola i bagniste tereny

* Wydatki, takie jak wsparcie kampanii na tereny zagraniczne, prace budowlane i racje żywnościowe

* Zagraniczne kraje i ich zasoby

Per-āa : Nagrywanie dni

Kapłani byli również odpowiedzialni za opracowanie systemów kalendarzowych. Trzy były w użyciu, wszystkie do różnych celów:

https://szkolazpieklarodem.pl/

Przed Nowym Królestwem nie istniało stałe kapłaństwo. Kapłani pracowali w świątyniach w niepełnym wymiarze godzin, a następnie wracali do pracy w zwykłym społeczeństwie. W okresie Nowego Królestwa wielu kapłanów było przede wszystkim urzędnikami administracyjnymi, kontrolującymi podatki i dystrybucję żywności – z niewielkim tylko śladem religii . Nawet w Nowym Królestwie znaczna większość kapłanów służyła jeden miesiąc na cztery. Niewielki rdzeń stałych kapłanów mieszkał na terenie świątyni, a najwyższy kapłan zajmował najwyższe stanowisko. Oczywiście liczba personelu w świątyni różniła się w zależności od wielkości świątyni. Na przykład Karnak zatrudniał ponad 2000 pracowników, podczas gdy większość innych świątyń zatrudniała od 10 do 80 osób.