Modele koordynacji przedstawione w poprzedniej sekcji wykorzystują różne sposoby koordynowania urządzeń mobilnych lub węzłów w sieci ad hoc. Modele te okazują się korzystne w takiej czy innej sytuacji, ale kwestia zaufania we wszystkich pozostaje nierozwiązana. Oportunistyczna i wszechobecna interakcja urządzeń czyni je podatnymi na różne ataki i następującą po nich degradację wydajności. Pojęcie zaufania zostało wprowadzone, aby zwiększyć niezawodność tych sieci i zmniejszyć ryzyko ataków. Pojęcie zaufania nie jest nowe. Różni autorzy na różne sposoby używali zaufania do rozwiązywania różnych problemów. Potrzebne jest bezpieczne, zaufane środowisko, aby ustalić wiarygodność uczestniczących węzłów współpracujących ze sobą w celu osiągnięcia celu. Chociaż negocjacje i ustanowienie zaufania są wyzwaniem i zapewniają obiecujące podejście do dynamicznego przyłączania się lub opuszczania klastra przez dowolny węzeł, do tej pory istnieje niewiele propozycji badawczych. Budowanie zaufania w rozproszonym środowisku komputerowym jest jednym z najtrudniejszych i najważniejszych aspektów przetwarzania klastrowego. Osiągnięcie optymalnej wydajności w klastrach wymusza migrację procesów do innych węzłów. Tutaj do gry wkracza zaufanie. Proponowane podejście jest próbą zaprojektowania dynamicznego systemu zarządzania zaufaniem, który wykrywa złośliwe węzły w środowisku wykonawczym. Model koordynacji dla MANET, który powody, dla których grupy zaufania decydują, z kim współpracować, został zaproponowany w ref. [16]. Charakteryzuje grupy zaufania i formalizuje dynamikę tworzenia, ewolucji i rozpadu grupy zaufania w oparciu o historię interakcji agenta i ontologię używaną do kodowania kontekstu zaufania. W poniższej sekcji przedstawiono podejście wykorzystujące grupy zaufania do koordynowania węzłów mobilnych sieci ad hoc. Podejścia te próbują rozwiązać problem koordynacji w sposób w pełni zdecentralizowany i samoorganizujący się za pomocą rozproszonych obliczeń zaufania w ramach MPG.