https://szkolazpieklarodem.pl/
Nikah to słowo oznaczające małżeństwo w islamie. Uważa się je za umowę cywilną pomiędzy mężczyzną i kobietą, mającą na celu utworzenie rodziny i nawiązanie dozwolonych i zdrowych stosunków małżeńskich. Nie jest uważany za sakrament religijny. Prorok zachęcał ludzi do zawierania małżeństwa, gdy tylko będą na to stać finansowo, aby uniknąć „zespołu szalejących hormonów”, który skłania ludzi do umawiania się na randki i popadania w rozwiązłość. Idealnie byłoby, gdyby młodzi mężczyźni i kobiety zawierali związek małżeński w dowolnym momencie pomiędzy zakończeniem okresu dojrzewania a 25. rokiem życia. W islamie nie jest dozwolone randkowanie, więc w jaki sposób spotykają się potencjalni partnerzy? To pytanie często pojawia się podczas publicznych prezentacji islamu. Może cię zaskoczyć fakt, że randkowanie było nieznane w Ameryce zaledwie sto lat temu. Przed współczesną erą „wszystko jest dozwolone” ludzie byli łączeni w pary przez krewnych i swatki oraz poprzez kontakt na imprezach towarzyskich lub w szkole. Islam ma podobny mechanizm jednoczenia ludzi. Islam pozwala potencjalnym partnerom spotykać się pod opieką opiekunów. Nigdy dwoje ludzi stanu wolnego nie powinno być razem razem. Od każdej kobiety poszukującej męża wymaga się posiadania tak zwanego wali, czyli opiekuna, który będzie działał w jej imieniu i na jej korzyść. Zasadniczo wali ma za zadanie mówić ludziom, żeby się poddali jeśli kobieta nie zdecyduje się na dalsze kontakty z nimi. Wal pilnuje również, aby pozbawieni skrupułów ludzie byli trzymani na dystans. Spotkania pod opieką lub w miejscach publicznych mogą trwać tak długo, jak chcą obie strony, aby mogły się lepiej poznać. Jeśli zdecydują się zakończyć poszukiwania, żadna ze stron nie będzie się wstydzić. Jeśli zdecydują się pójść dalej i pobrać się, następuje publiczne ogłoszenie zaręczyn i ustalona jest oficjalna data ślubu. W islamie nie ma koncepcji, aby najpierw mieszkać razem lub utrzymywać intymne relacje jako sposób na sprawdzenie wartości związku. Następnie kobieta ustanawia dla mężczyzny posag, który nazywa się mahr, czyli prezentem małżeńskim. Może prosić o tyle, ile zapragnie, niezależnie od tego, czy będą to pieniądze, dom, czy nawet pierścionek. Jeżeli kwota jest bardzo wysoka, może wyznaczyć swojemu panu młodemu harmonogram jej spłaty po ślubie. Ten prezent pieniężny dla kobiety jest dla niej czymś w rodzaju polisy ubezpieczeniowej, która daje jej siłę finansową na wypadek, gdyby małżeństwo nie trwało długo. Kiedy nadchodzi dzień ceremonii ślubnej, ludzie gromadzą się albo w dużej sali, albo w meczecie. Para przyszłych nowożeńców siedzi z przodu, twarzą do Imama, który również siedzi. Imam pyta wali, czy kobieta zgodziła się na ślub, a następnie pyta mężczyznę, czy się zgadza. Ilość mahr jest ogłaszana publicznie. Następnie Imam prosi każdą ze stron o wymianę i podpisanie umowy ślubnej. Dokument ten określa prawa, obowiązki, obawy i zobowiązania, których każda ze stron oczekuje od drugiej. Po wykonaniu tej czynności Imam czyta kazanie małżeńskie, które rozpoczyna się od wezwania Boga, a następnie wychwala zalety związku opartego na miłości. Następnie odczytywane są początkowe wersety rozdziału 4 Koranu. Tematem jest Boże stworzenie mężczyzn i kobiet oraz sposób, w jaki powinni łączyć się w małżeństwie. Imam ogłasza zawarcie małżeństwa, a radosne zgromadzenie wybucha lawiną gratulacji i uścisków nowożeńców. Następnie odbywa się przyjęcie zwane walimą, podczas którego wesele świętuje jedzeniem, zabawą i wręczaniem prezentów.
Wbrew powszechnemu mitowi islam nie pozwala na zmuszanie dziewczyny do małżeństwa. Choć ta karygodna praktyka jest powszechna na całym świecie, także w niektórych krajach muzułmańskich, takie małżeństwo jest w islamie uważane za nieważne.