https://szkolazpieklarodem.pl/
Grecy wierzyli, że kiedy ludzie umierają, ich ciała rozkładają się, ich dusze (lub „cienie” – jak rodzaj duchowej wersji osoby) podróżują do Hadesu (imię zarówno boga zmarłych, jak i podziemi), aby istnieć wieczność. Kiedy „cienie” weszły do podziemnego świata, najpierw musiały przepłynąć rzekę Styks (lub Lethe) promem pilotowanym przez słynnego przewoźnika Charona. Kiedy ludzie umierali, ich przyjaciele lub rodzina wkładali im do ust monetę, aby mogli zapłacić Charonowi jego honorarium. Jeśli ktoś umarł i nie miał odpowiednich obrzędów pogrzebowych, spędziłby wieczność nie mogąc przekroczyć rzeki. Podczas przekraczania Styksu ręka „cienia” wpadła do wody, a magiczna moc rzeki wyssała z ciała wszelkie wspomnienia, pozwalając zmarłej osobie zadowolić się egzystencją w podziemiach bez ciągłego opłakiwania tych, których pozostawili . Pomimo ponurej tematyki, Grecy potrafili wyśmiewać się z procesu umierania. Sztuka Arystofanesa Żaby rozgrywa się w podziemiach, a Charon pojawia się jako dość komiczna postać. Jeszcze coś dla Lety, Blaze’ów, Zatracenia czy Psów? Przyjdź teraz, może więcej na miłą, odprężającą podróż do Wieczności? Nigdy więcej zmartwień, żadnych zmartwień, to cudowna przerwa! Istniały inne teorie na temat zaświatów i doświadczeń zmarłych. Na przykład w Odysei . Odyseusz musi udać się do podziemi, aby porozmawiać z prorokiem Tejrezjaszem. Dusze, które spotyka Odyseusz, są głęboko nieszczęśliwe i pamiętają wszystko ze swojego poprzedniego życia. Rzeczywiście, spędzają wieczność dryfując w smutku i muszą spożywać ofiarną krew, zanim będą mogli porozmawiać z Odyseuszem. Fuj! Wydaje się, że starożytni Grecy nie oceniali życia ludzi i nie mieli odpowiedników nieba czy piekła. Wszyscy udali się do Hadesu bez względu na życie, jakie prowadzili i pozostali tam na wieczność. Jedynymi wyjątkami byli mitologiczni bohaterowie, którzy mieli szczęście trafić do Elyisum.